XL story: κεφάλαιο πέμπτο

Μάθημα πρώτο: Angie vs Julia  

Το πρώτο μαθήμα που παρέδωσε με ζήλο η Αιμιλία στην Αγγελική, αφορούσε κυρίως την διερεύνηση του προβλήματος. Και αν και η Αγγελική με το ζόρι απαντούσε στις εξονυχιστικές ερωτήσεις, συνήθως διφορούμενα και με το κεφάλι σκυφτό, η Αιμιλία δεν άργησε να σχηματίσει μια πλήρη εικόνα. Πιο ξεκάθαρα τα πράγματα, δεν θα μπορούσαν να είναι. "Κλασσική περίπτωση τραυματισμένης αυτοεκτίμησης, που σε συνδυασμό με έναν χαρακτήρα από τη φύση του ευάλωτο, αποκτούσε γιγαντιαίες διαστάσεις", διέγνωσε η δασκάλα και η μαθήτρια απλά την κοίταξε με μάτια γουρλωμένα.

"Δηλαδή μου λες ότι είμαι άρρωστη;"

"Γιατί εσύ νόμιζες τόσα χρόνια, ότι είναι υγιές αυτό που κάνεις;"

"Χοντρή είμαι ρε Αιμιλία, δεν είμαι άρρωστη."

"Και εσύ νομίζεις ότι το να είσαι χοντρός, δηλαδή είναι υγιές;"

"Τότε και εσύ άρρωστη είσαι και μάλιστα πάσχουμε από την ίδια αρρώστια."

"Αντιπαρέρχομαι το σχόλιο και σου εξηγώ πάραυτα. Το βάρος γλυκιά μου, είναι ένα νούμερο όπως το νούμερο του τηλεφώνου σου. Όταν αφήνεις το νούμερο αυτό να σε επηρεάζει και να σου ορίζει τη ζωή, τότε ναι, είσαι άρρωστη! Γιατί αντιστοίχως, αν το νούμερο του τηλεφώνου σου, σου όριζε αν θα βγεις ή αν θα φλερτάρεις, τότε σίγουρα θα σε έκλειναν εκεί που βγάζεις μεροκάματο. Και για να μην δημιουργώ ψευδείς εντυπώσεις, το πάχος είναι μη υγιές, όπως και αν το πιάσεις. Από θέμα υγείας και μόνο. Αυτό είναι τόσο ξεκάθαρο, όσο το ότι η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Όταν όμως επιτρέπεις σε αυτή την "αρρώστια", να διεισδύσει και σε άλλα πράγματα εκτός από τις τιμές της χοληστερίνης σου, τότε αποκτά άλλη διάσταση το όλο θέμα. Και για να σε προλάβω, επειδή θα ρωτήσεις γιατί εγώ που τα γνωρίζω όλα αυτά δεν είμαι "αδύνατη", θα σου πω πως έχω υπάρξει και αδύνατη. Για την ακρίβεια το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου αδύνατη ήμουν, ώσπου για λόγους υγείας χρειάστηκε να πάρω φαρμακευτική αγωγή, που με έφτασε εδώ που βλέπεις. Και δεν το λέω σαν δικαιολογία. Θα μπορούσα να έχω προσπαθήσει να το ανατρέψω αυτό. Απλά όπως τότε έβαλα στη ζυγαριά τη ζωή μου και την εμφάνιση μου και υπερίσχυσε με διαφορά η ζωή μου, αντιστοίχως τώρα βάζω στη ζυγαριά την εμφάνιση μου και το βόλεμα μου και σε αυτή τη φάση υπερισχύει το βόλεμα. Στον μόνο που επιτρέπω να σχολιάσει το βάρος μου, είναι ο γιατρός μου και όσο αυτός δεν μου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό να χάσω βάρος, απλά επιλέγω να μην το κάνω. Αλλά σε εμένα μικρή μου το βάρος ήταν, είναι και θα είναι ένα νούμερο. Δεν με όρισε ποτέ, ούτε στο παρελθόν, ούτε και τώρα, σε αντίθεση με εσένα που σε έχει στοιχειώσει..."

"Γιαυτό δεν με νιώθεις ρε Αιμιλία. Γιατί δεν ήσουν πάντα χοντρή."

"Μαλακίες Αγγελικούλα και για να στο αποδείξω, αν γουστάρεις από αύριο ξεκινάμε να τα χάσουμε παρέα τα κιλά. Να δεις και μονάχη σου πως το βάρος είναι απλά η δικαιολογία σου όλα αυτά τα χρόνια." 

"Σιγά μην τα καταφέρω... Ξέρεις πόσες φορές έχω προσπαθήσει;"

"Γι'αυτό δεν τα έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής. Γιατί το κάνεις προφανώς για λάθος λόγους!"

"Και ποιος είναι ο σωστός λόγος;"

"Μη περιμένεις να στα δώσω όλα μασημένη τροφή! Εγώ το μόνο που θα σου πω τώρα, είναι πως όταν θα έχω τελειώσει μαζί σου, θα τον ξέρεις το σωστό λόγο και θα τον έχεις βρει μόνη σου." 

"Πφφφ είναι λογικό που η συζήτηση αυτή με εξάντλησε;"

"Λογικό, όλους μας εξαντλεί η ρουφιάνα η αλήθεια." 

"Ωραία και τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Πώς προχωράμε παρακάτω δηλαδή;"

"Μα φυσικά πάμε για ψώνια αύριο κιόλας."

"Είσαι τρελή; Α πα πα, ξέχασε το! Χειρότερο δεν έχω από το να πηγαίνω για ψώνια." 

"Ήμαρτον καλέ, για ψώνια θα βγούμε, δεν θα πάμε σε σατανιστική τελετή. Όχι ειλικρινά απάντησε μου στο εξής. Τι διαφορά έχεις εσύ, από τον κυρ Μπάμπη τον περιπτερά έξω από το νοσοκομείο;"

"Ο κυρ Μπάμπης είναι καραφλός. Εγώ έχω μαλλιά και μάλιστα πολλά!"

"Ωραία. Και τι άλλη διαφορά έχετε;"

"Κάτσε να σκεφτώ. Ο κυρ Μπάμπης έχει μουστάκι. Εγώ δεν έχω."

"Σωστό και αυτό, τίποτε άλλο;"

"Δώσε μου λίγο χρόνο. Θα βρω και άλλη...."

"Ρε είσαι σοβαρή; Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι χρειάζεσαι χρόνο να βρεις τις διαφορές που έχεις με ένα εξηντάρη, καραφλό, με μουστάκι, περιπτερά! Γιατί όσο θηλυκός είναι εκείνος, άλλο τόσο είσαι και εσύ. Ρε Αγγελική έλεος, μα το Χριστό, είναι σαν μου λες πως αν δεν είχες ένα πόδι, δεν θα φορούσες παπούτσι και στο άλλο πόδι για συμπαράσταση. Γιατί αυτό κάνεις να το ξέρεις. Είμαι λες χοντρή και ντύνεσαι, πως να το πω τώρα αυτό κομψά να μην σε πληγώσω, σαν σακί με πατάτες."

"Άρχισαν τα δύσκολα..."

"Καθόλου δύσκολα. Αυτά να ξέρεις είναι τα πιο εύκολα. Αν δεν νιώθεις γυναίκα βρε άνθρωπε, πως έχεις την απαίτηση να σε βλέπουν και να σε αντιμετωπίζουν σαν γυναίκα οι άλλοι;"

"Μα οι πωλήτριες είναι κακές! Δεν μπορείς να φανταστείς πως με κοιτάνε. Και είναι όλες τους γαμώτο, τόσο αδύνατες."

"Σε κοιτάνε έτσι, γιατί τους το επιτρέπεις, να σε κοιτάνε έτσι! Απλά μαθηματικά παιδάκι μου. Εσύ είσαι ο πελάτης, τα δικά σου λεφτά είναι εκείνα που πληρώνουν τους δικούς τους μισθούς. Νόμος της αγοράς λέγεται αυτό! Στην ουσία λοιπόν, εσύ είσαι έμμεσα ο εργοδότης τους. Με τον αέρα του εργοδότη θα μπεις στο μαγαζί και πίστεψε με, αν μπεις με αυτόν τον αέρα, καμιά τους δεν θα τολμήσει να σου κουνηθεί. Άσε που δεν είναι όλες τους έτσι. Όπως υπάρχουν καλοί και κακοί υπάλληλοι σε κάθε είδους δουλειά, έτσι υπάρχουν καλές και κακές πωλήτριες. Αλλά όχι, εσύ επειδή σε στοιχειώνει το νούμερο που λέγαμε νωρίτερα, βλέπεις παντού απειλές. Λες και άλλη κάψα δεν έχει ο κόσμος, από το προσβάλει την Αγγελική. Τελικά τώρα που το ξανασκέφτομαι, η ηττοπάθεια σου είναι τόσο εξεζητημένη, που θα μπορούσα να τη βαφτίσω και υπέρμετρο εγωισμό."

"Μπερδεύτηκα. Τελικά τι είμαι; Εγωίστρια ή πεσιμίστρια;"

"Βασικά κακοντυμένη είσαι και αυτό θα αλλάξει άμεσα! Όχι τίποτα άλλο, για το επόμενο μάθημα μου είναι αδιανόητο να σε κυκλοφορήσω στα στέκια μου έτσι. Βγάλε λεφτά και βάλε άνετα παπούτσια, αύριο θα αναστενάξουν και το πορτοφόλι σου και τα πόδια σου."

"Σαν την Τζούλια Ρόμπερτς νιώθω  στο pretty woman. Μόνο που αυτή ήταν κουκλάρα."  

"Και πουτάνα επίσης, πράγμα από το οποίο απέχεις δυστυχώς χιλιόμετρα. Μακάρι να της έμοιαζες λιγάκι."

"Μα της μοιάζω. Έχουμε το ίδιο σγουρό μαλλί", είπε πονηρά η Αγγελική και λύθηκαν και οι δύο στα γέλια.

Γιατί μπορεί η Αιμιλία να της τα έχωνε, αλλά καταβάθος διασκέδαζε απίστευτα τις συζητήσεις μαζί της και ας την έφερναν πολλές φορές στα όρια  της παράνοιας.

Έτσι την επόμενη μέρα, μετά από σκηνές απείρου κάλλους, με την Αιμιλία να σπρώχνει κυριολεκτικά τη Αγγελική μέσα σε μαγαζιά με ρούχα, να της επιβάλλει με απειλές να δοκιμάσει φορέματα και μπλούζες, που μόλις τα έβλεπε η Αγγελική έχανε το χρώμα της και με τις πωλήτριες ξεκαρδισμένες από το γέλιο, να τις παρακαλάνε να έρχονται συχνότερα, σωριάστηκαν και οι δύο κατάκοπες στον καναπέ της Αγγελικής περιτριγυρισμένες από άπειρες σακούλες και κουτιά. 

"Και όχι σε ρωτάω, έπαθες τίποτα; Μια χαρά αρτιμελή σε βλέπω. Ίσως με δύο φουσκαλίτσες στα πόδια, αλλά αρτιμελή! Δεν σε έφαγαν τα ανθρωποφάγα ζόμπι, που αυτοαποκαλούνται πωλήτριες. Μην σου πω πως παραπάνω από τις μισές, σε συμπάθησαν κιόλας." 

"Ναι. Η αλήθεια είναι, πως αν εξαιρέσεις ότι γίναμε εντελώς ρεζίλι έτσι που με έσπρωχνες, πλάκα είχε."

"Μα χρυσή μου, σε έσπρωχνα γιατί στεκόσουν σαν το αυτιστικό απέξω!"

"Και όλα αυτά που αγοράσαμε, τώρα εσύ περιμένεις, να τα βάλω και να βγω έξω. Κλαίω ήδη τα λεφτάκια μου." 

"Αγγελική, το Σάββατο θα βγούμε. Θα έρθω στις εννιά να σε πάρω. Αν ανοίξεις την πόρτα και δεν φοράς κάτι από αυτά που αγοράσαμε, αλλά τα χαζά σου ρούχα, κλείσε την πόρτα όπως θα την ανοίξεις. Η υπομονή έχει και τα όρια της!"

"Εντάξει, μην θυμώνεις...Θα τα βάλω."

"Ωραία. Πάω σπίτι τώρα γιατί είμαι κομμάτια και τα λέμε το Σάββατο", είπε η Αιμιλία και άρχισε να βηματίζει προς την εξώπορτα. Λίγο πριν βγει όμως, γύρισε, κοίταξε χαμογελώντας την φίλη της και συμπλήρωσε"'Αντζυ να ξέρεις, η Τζούλια σήμερα κίτρινη θα είχε γίνει από τη ζήλια της. Της τα έβαλες της χτικιάρας τα γυαλιά" και γελώντας με το γνωστό τρανταχτό τρόπο, έκλεισε την πόρτα πίσω της.        

Για την συνέχεια πατήστε εδώ