Πρόλογος
Ναι, πρόλογος! Γιατί η ιστορία της Αγγελικής δεν είναι μια κανονική ιστορία. Είναι μια πληθωρική ιστορία και σαν πληθωρική ιστορία, δυσκολεύεσαι λιγάκι να εντοπίσεις την αρχή και το τέλος της, όπως άλλωστε σε όλα τα πληθωρικά πράγματα.
Θα μπορούσαν να την έχουν βαφτίσει Αγγελική, γιατί ήταν ένα όμορφο μωρό λες και ήταν αγγελικά πλασμένο. Και αν η ζωή της ήταν μυθιστόρημα, ο δημιουργός της, παρασυρμένος από την ποιητική φύση του, κάπως έτσι θα τη σύστηνε στους αναγνώστες του. Αλλά όχι, η δική μας Αγγελική βαφτίστηκε Αγγελική απλά ακολουθώντας τις παραδόσεις, παίρνοντας το όνομα της συχωρεμένης της γιαγιάς της της Αγγελίνας. Τρελο Κερκυραία η γιαγιά και όχι κατεφημισμό! Τρελο Κερκυραία με τη βούλα, με χαρτί δηλαδή ψυχιατρείου, πέθανε σε ψυχιατρική πτέρυγα γνωστού νοσοκομείου, ευτυχισμένη και γηραιά. Και αν και ο πατέρας της το έφερε μεγάλο καημό τον εγκλεισμό της μάνας του, επηρεασμένος ίσως από το ίδιο γονίδιο, και παρά τις διαμαρτυρίες της γυναίκας του, που το θεωρούσε μεγάλη γρουσουζιά, έβγαλε το μοναχοπαίδι του Αγγελική.
Την γιαγιά Αγγελίνα δεν τη γνώρισε ποτέ της η Αγγελική. Όταν εκείνη γεννήθηκε, η κατάσταση της γιαγιάς είχε προχωρήσει λένε τόσο πολύ, που οι επισκέψεις ήταν απαγορευτικές. Μια φορά την είδε όταν ήταν 8 χρονών και αυτό μέσα στο φέρετρο της και για μήνες απορούσε, πως αυτή η άκακη μικροσκοπική γιαγιούλα μπορούσε να είναι επικίνδυνη για τους άλλους. Εκτός λοιπόν από το όνομα, τίποτα δεν την συνέδεε με την γιαγιά Αγγελίνα. Ακόμα και εμφανισιακά όλοι λέγανε πως έμοιαζε στο σόι της μάνας της. Από εκείνη είχε πάρει τα σγουρά μαύρα μαλλιά, από εκείνην και τα τεράστια μαύρα μάτια, που όποτε τα γούρλωνε, ένιωθες λες και δύο τεράστια τηλεσκόπια σε κοιτούσαν. Το μόνο που ίσως να είχε πάρει από τη γιαγιά, ήταν το ύψος της μιας και πάντα κοντή ήταν για την ηλικία της. Αν και αυτό αμφισβητείται, γιατί η μια φορά που είχε δει την γιαγιά, είπαμε πότε ήταν, οπότε παίζει απλά να είχε μπει λόγω ηλικίας .
Σαν παιδάκι λοιπόν, η Αγγελική ήταν ένα μικροκαμωμένο πλάσμα που μια ζούγκλα από μαύρες μπούκλες πλαισίωναν το κεφαλάκι της. Μια ζούγκλα που έκανε το καθημερινό χτένισμα να μοιάζει με γερμανικό βασανιστήριο και τις ψείρες ορκισμένο εχθρό της. Και φυσικά όσοι την γνώριζαν καλά, ήξεραν πως Αγγελική ήταν μόνο στο όνομα, διότι όπως έλεγε η άλλη της γιαγιά που είχε σώας τα φρένας και που ουσιαστικά την μεγάλωσε, Διαβολική έπρεπε να την λένε, με όλα αυτά που σκάρωνε σαν παιδί. Δεν είχε γλιτώσει γλάστρα για γλάστρα στην γειτονιά από εκείνη και τη σφεντόνα της. Τα γεράνια μόλις την αντίκριζαν, έχαναν τα δόλια το χρώμα τους από τον φόβο και από κατακόκκινα γινόντουσαν άσπρα! Οι μπουγάδες μαύριζαν από το κακό τους, πριν προλάβει καν να τις αγγίξει με τα χέρια γεμάτα λάσπες και τα παιδιά της γειτονιάς τρέχαν να κρυφτούν μόλις έβλεπαν τον σγουρομάλλικο θάμνο να ξεπροβάλει. Στη ψυχή της όμως ήταν καλόκαρδη και πονόψυχη και αυτό ίσως μόνο τα αδέσποτα της γειτονιάς μπορούσαν να το επιβεβαιώσουν, που ήταν τα πιο ευτυχισμένα αδέσποτα, μιας και στην ζούλα τους έδινε ότι τρόφιμο με τρόπο έκρυβε σε τσέπες και τσάντες για να μην στεναχωρεί τη μαμά της και τα παιδάκια της Αφρικής.
Γιατί για την Αγγελική σαν παιδί το φαγητό ήταν απλά καύσιμο. Καύσιμο για να της δίνει ενέργεια να σκαρφαλώνει στους μαντρότοιχους. Τα χρόνια όμως περνούσαν και όσο η Αγγελική μεγάλωνε, ένα ένα άρχισαν να την πλησιάζουν τα βάσανα της ενηλικίωσης. Στο σχολείο μέτρια ήταν σαν μαθήτρια, αλλά ο πατέρας της είχε άλλες βλέψεις. Θα έκανε την θυγατέρα του γιατρό, ο κόσμος να γυρνούσε τούμπα! Τι κι αν η μάνα της προσπαθούσε να τον λογικέψει λέγοντας του πως το παιδί δεν διάθετε την απαιτούμενη πειθαρχία να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα, εκείνος το βιολί του. Και επειδή η Αγγελική του είχε αδυναμία, έκλεισε την περισσή ενέργεια της μέσα της και από το Γυμνάσιο και μετά, είπε να του κάνει το χατήρι και να προσπαθήσει. Απαρνήθηκε έτσι την σφεντόνα της, απαρνήθηκε και την αναρχική της φύση και κλείστηκε μέσα στο σπίτι μπροστά στα άχαρα βιβλία, προσπαθώντας να τον κάνει περήφανο.
Τα έξι χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου για την Αγγελική ήταν τα πιο μαύρα χρόνια της. Με το ζόρι προσπαθούσε να χωρέσει μέσα στο σγουρομάλλικο κεφάλι της Χημείες, Φυσικές και Βιολογίες. Και χωρίς και η ίδια να καταλάβει το πως, το φαγητό από καύσιμο για να σκαρφαλώνει, άρχισε να γίνεται καταφύγιο και παρηγοριά από την απίστευτη βαρεμάρα του διαβάσματος. Μέσα στα έξι αυτά χρόνια από μικροκαμωμένο κοριτσάκι, μετατράπηκε αργά και σταδιακά σε μια ολοστρόγγυλη μπάλα. Και όποτε η μητέρα της, που το έβλεπε, προσπαθούσε να το αποτρέψει, ερχόταν ο πατέρας της με μια αγκαλιά σοκολάτες για να γλυκάνει την κόρη του που τόσο σκληρά προσπαθούσε να κάνει το δικό του όνειρο πραγματικότητα.
Φυσικά στο τέλος η Αγγελική το μόνο που κατάφερε ήταν να αποκτήσει μια εξάρτηση περίεργη από το φαγητό και μια θέση στην νοσηλευτική Αθηνών, που άφησε ανικανοποίητο και πικραμένο τον πατέρα της. Και ίσως να ξαναπροσπαθούσε, αν δεν ξυπνούσε ένα πρωινό και κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη, δεν διαπίστωνε με φρίκη πως πλέον δεν ήταν 12 χρονών κορίτσι, αλλά 18 χρονών γυναίκα.
Με συνοπτικές διαδικασίες γράφτηκε στη σχολή της και αποφάσισε με σθένος, το σθένος ενός νέου ανθρώπου που ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του, να ξεκινήσει την πρώτη της δίαιτα, την πρώτη από μια ατελείωτη σειρά διαιτών που θα ακολουθούσαν. Γιατί αυτό που δεν ήξερε τότε η Αγγελική και που θα το μάθαινε μέσα στα επόμενα χρόνια, ήταν πως η ζημιά που είχε γίνει σε εκείνη ξεπερνούσε τις λίγες οκάδες λίπος που σκέπαζαν το κορμί της και μια σειρά αλυσιδωτών γεγονότων θα την έκανα πολλά χρόνια μετά, να το συνειδητοποιήσει.
Για την συνέχεια πάτησε εδώ
Ναι, πρόλογος! Γιατί η ιστορία της Αγγελικής δεν είναι μια κανονική ιστορία. Είναι μια πληθωρική ιστορία και σαν πληθωρική ιστορία, δυσκολεύεσαι λιγάκι να εντοπίσεις την αρχή και το τέλος της, όπως άλλωστε σε όλα τα πληθωρικά πράγματα.
Θα μπορούσαν να την έχουν βαφτίσει Αγγελική, γιατί ήταν ένα όμορφο μωρό λες και ήταν αγγελικά πλασμένο. Και αν η ζωή της ήταν μυθιστόρημα, ο δημιουργός της, παρασυρμένος από την ποιητική φύση του, κάπως έτσι θα τη σύστηνε στους αναγνώστες του. Αλλά όχι, η δική μας Αγγελική βαφτίστηκε Αγγελική απλά ακολουθώντας τις παραδόσεις, παίρνοντας το όνομα της συχωρεμένης της γιαγιάς της της Αγγελίνας. Τρελο Κερκυραία η γιαγιά και όχι κατεφημισμό! Τρελο Κερκυραία με τη βούλα, με χαρτί δηλαδή ψυχιατρείου, πέθανε σε ψυχιατρική πτέρυγα γνωστού νοσοκομείου, ευτυχισμένη και γηραιά. Και αν και ο πατέρας της το έφερε μεγάλο καημό τον εγκλεισμό της μάνας του, επηρεασμένος ίσως από το ίδιο γονίδιο, και παρά τις διαμαρτυρίες της γυναίκας του, που το θεωρούσε μεγάλη γρουσουζιά, έβγαλε το μοναχοπαίδι του Αγγελική.
Την γιαγιά Αγγελίνα δεν τη γνώρισε ποτέ της η Αγγελική. Όταν εκείνη γεννήθηκε, η κατάσταση της γιαγιάς είχε προχωρήσει λένε τόσο πολύ, που οι επισκέψεις ήταν απαγορευτικές. Μια φορά την είδε όταν ήταν 8 χρονών και αυτό μέσα στο φέρετρο της και για μήνες απορούσε, πως αυτή η άκακη μικροσκοπική γιαγιούλα μπορούσε να είναι επικίνδυνη για τους άλλους. Εκτός λοιπόν από το όνομα, τίποτα δεν την συνέδεε με την γιαγιά Αγγελίνα. Ακόμα και εμφανισιακά όλοι λέγανε πως έμοιαζε στο σόι της μάνας της. Από εκείνη είχε πάρει τα σγουρά μαύρα μαλλιά, από εκείνην και τα τεράστια μαύρα μάτια, που όποτε τα γούρλωνε, ένιωθες λες και δύο τεράστια τηλεσκόπια σε κοιτούσαν. Το μόνο που ίσως να είχε πάρει από τη γιαγιά, ήταν το ύψος της μιας και πάντα κοντή ήταν για την ηλικία της. Αν και αυτό αμφισβητείται, γιατί η μια φορά που είχε δει την γιαγιά, είπαμε πότε ήταν, οπότε παίζει απλά να είχε μπει λόγω ηλικίας .
Σαν παιδάκι λοιπόν, η Αγγελική ήταν ένα μικροκαμωμένο πλάσμα που μια ζούγκλα από μαύρες μπούκλες πλαισίωναν το κεφαλάκι της. Μια ζούγκλα που έκανε το καθημερινό χτένισμα να μοιάζει με γερμανικό βασανιστήριο και τις ψείρες ορκισμένο εχθρό της. Και φυσικά όσοι την γνώριζαν καλά, ήξεραν πως Αγγελική ήταν μόνο στο όνομα, διότι όπως έλεγε η άλλη της γιαγιά που είχε σώας τα φρένας και που ουσιαστικά την μεγάλωσε, Διαβολική έπρεπε να την λένε, με όλα αυτά που σκάρωνε σαν παιδί. Δεν είχε γλιτώσει γλάστρα για γλάστρα στην γειτονιά από εκείνη και τη σφεντόνα της. Τα γεράνια μόλις την αντίκριζαν, έχαναν τα δόλια το χρώμα τους από τον φόβο και από κατακόκκινα γινόντουσαν άσπρα! Οι μπουγάδες μαύριζαν από το κακό τους, πριν προλάβει καν να τις αγγίξει με τα χέρια γεμάτα λάσπες και τα παιδιά της γειτονιάς τρέχαν να κρυφτούν μόλις έβλεπαν τον σγουρομάλλικο θάμνο να ξεπροβάλει. Στη ψυχή της όμως ήταν καλόκαρδη και πονόψυχη και αυτό ίσως μόνο τα αδέσποτα της γειτονιάς μπορούσαν να το επιβεβαιώσουν, που ήταν τα πιο ευτυχισμένα αδέσποτα, μιας και στην ζούλα τους έδινε ότι τρόφιμο με τρόπο έκρυβε σε τσέπες και τσάντες για να μην στεναχωρεί τη μαμά της και τα παιδάκια της Αφρικής.
Γιατί για την Αγγελική σαν παιδί το φαγητό ήταν απλά καύσιμο. Καύσιμο για να της δίνει ενέργεια να σκαρφαλώνει στους μαντρότοιχους. Τα χρόνια όμως περνούσαν και όσο η Αγγελική μεγάλωνε, ένα ένα άρχισαν να την πλησιάζουν τα βάσανα της ενηλικίωσης. Στο σχολείο μέτρια ήταν σαν μαθήτρια, αλλά ο πατέρας της είχε άλλες βλέψεις. Θα έκανε την θυγατέρα του γιατρό, ο κόσμος να γυρνούσε τούμπα! Τι κι αν η μάνα της προσπαθούσε να τον λογικέψει λέγοντας του πως το παιδί δεν διάθετε την απαιτούμενη πειθαρχία να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα, εκείνος το βιολί του. Και επειδή η Αγγελική του είχε αδυναμία, έκλεισε την περισσή ενέργεια της μέσα της και από το Γυμνάσιο και μετά, είπε να του κάνει το χατήρι και να προσπαθήσει. Απαρνήθηκε έτσι την σφεντόνα της, απαρνήθηκε και την αναρχική της φύση και κλείστηκε μέσα στο σπίτι μπροστά στα άχαρα βιβλία, προσπαθώντας να τον κάνει περήφανο.
Τα έξι χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου για την Αγγελική ήταν τα πιο μαύρα χρόνια της. Με το ζόρι προσπαθούσε να χωρέσει μέσα στο σγουρομάλλικο κεφάλι της Χημείες, Φυσικές και Βιολογίες. Και χωρίς και η ίδια να καταλάβει το πως, το φαγητό από καύσιμο για να σκαρφαλώνει, άρχισε να γίνεται καταφύγιο και παρηγοριά από την απίστευτη βαρεμάρα του διαβάσματος. Μέσα στα έξι αυτά χρόνια από μικροκαμωμένο κοριτσάκι, μετατράπηκε αργά και σταδιακά σε μια ολοστρόγγυλη μπάλα. Και όποτε η μητέρα της, που το έβλεπε, προσπαθούσε να το αποτρέψει, ερχόταν ο πατέρας της με μια αγκαλιά σοκολάτες για να γλυκάνει την κόρη του που τόσο σκληρά προσπαθούσε να κάνει το δικό του όνειρο πραγματικότητα.
Φυσικά στο τέλος η Αγγελική το μόνο που κατάφερε ήταν να αποκτήσει μια εξάρτηση περίεργη από το φαγητό και μια θέση στην νοσηλευτική Αθηνών, που άφησε ανικανοποίητο και πικραμένο τον πατέρα της. Και ίσως να ξαναπροσπαθούσε, αν δεν ξυπνούσε ένα πρωινό και κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη, δεν διαπίστωνε με φρίκη πως πλέον δεν ήταν 12 χρονών κορίτσι, αλλά 18 χρονών γυναίκα.
Με συνοπτικές διαδικασίες γράφτηκε στη σχολή της και αποφάσισε με σθένος, το σθένος ενός νέου ανθρώπου που ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του, να ξεκινήσει την πρώτη της δίαιτα, την πρώτη από μια ατελείωτη σειρά διαιτών που θα ακολουθούσαν. Γιατί αυτό που δεν ήξερε τότε η Αγγελική και που θα το μάθαινε μέσα στα επόμενα χρόνια, ήταν πως η ζημιά που είχε γίνει σε εκείνη ξεπερνούσε τις λίγες οκάδες λίπος που σκέπαζαν το κορμί της και μια σειρά αλυσιδωτών γεγονότων θα την έκανα πολλά χρόνια μετά, να το συνειδητοποιήσει.
Για την συνέχεια πάτησε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: