Girls just wanna have fun!

Με τα κορίτσια γνωριζόμασταν από την εποχή που το κοκοράκι στο μαλλί τα all stars και ο Jon Bon Jovi ήταν οι Θεοί κάθε γυναίκας που σεβόταν τον εαυτό της. Στα χρόνια που ακολούθησαν μαζί τους έκανα αυτούς του μαραθώνιους συζητήσεων που τους ποτίζεις με άπειρη βότκα λεμόνι και μπόλικα δάκρυα και που πάντα γύριζαν γύρω από το αντίθετο φύλο και την εξιχνίαση του μυστηρίου της συμπεριφοράς του. Τις αγαπάω και ας λένε πως φιλία ανάμεσα στις γυναίκες δεν υπάρχει. Αστικοί μύθοι... αν υπάρχει γνησιότητα τότε μπορεί να υπάρξει φιλία ακόμα και ανάμεσα σε ένα σκύλο και μια γάτα πόσο μάλλον ανάμεσα σε τρεις γυναίκες. 

Πλέον διανύοντας την πρώτη δεκαετία των "άντα" η καθημερινότητα μας έκανε να χαθούμε. Πότε δεν μπορούσε η μία, πότε η άλλη πρέπει να πέρασαν και πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που τις είχα δει. Φυσικά τα τηλέφωνα έπεφταν βροχή στο μεσοδιάστημα και μια σχετική ενημέρωση για τις εξελίξεις την είχαμε. Αλλά ακόμα και τα τηλεφωνήματα δεν έμοιαζαν με τα τηλεφωνήματα του παρελθόντος. Πιο σύντομα... πιο περιεκτικά.... πιο μαμαδίστικα...

Η χαρά μου λοιπόν που θα τις ξαναέβλεπα εκείνο το Σάββατο δεν χωρούσε σε λέξεις. Επιτέλους μια έξοδος από αυτές που τόσο μου είχαν λείψει. Μια καθαρά γυναικεία υπόθεση! 

Πρώτη στο μαγαζί μπήκε η Μαιρούλα και τρόμαξα να την γνωρίσω. Αν κρίνω από το ύφος της μάλλον και εκείνη το ίδιο. Το κοντό αγορίστικο μαλλί της είχε μακρύνει και είχε ξανθύνει μερικούς τόνους. Το σχεδόν ανύπαρκτο στήθος της για το οποίο στο παρελθόν είχαμε αναλώσει άπειρες ώρες ψυχολογικής υποστήριξης  φαινόταν αισθητά διαφορετικό και το στενό μπλουζάκι που φορούσε δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την αλλαγή. Tα δε αθλητικά μποτάκια  που τόσο λάτρευε είχαν αντικατασταθεί από ένα ζευγάρι γόβες πάνω στο οποίο μετά δυσκολίας ισορροπούσε. 

Λίγο αργότερα μπήκε και η Γωγώ που αν και εμφανισιακά είχε μείνει περισσότερο πιστή στην πάλαι ποτέ εικόνα της  μόλις έκατσε αμέσως αντιλήφθηκα πως ο χρόνος και σε αυτήν μια αλλαγή την είχε φέρει. Όταν το πρώτο πράγμα που έβγαλε από την τσάντα της ήταν το κινητό της τηλέφωνο και όχι το πακέτο με τα τσιγάρα την μυρίστηκα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Όταν δε ο σερβιτόρος μας πήρε παραγγελία και ζήτησε μια μπύρα χωρίς αλκοόλ οι φόβοι μου είχαν επιβεβαιωθεί.

Στην επόμενη μισή ώρα κοιτούσα τις δύο γυναίκες απέναντι μου και απορούσα που στα κομμάτια είχαν πάει οι φίλες μου. Πότε η Μαιρούλα που έτρεχε στις διαδηλώσεις της ΚΝΕ έγινε μια νέα εκδοχή μαντάμ Σουσου Κατακουζηνού? Πότε η Γωγώ υπέρμαχος των καταχρήσεων και των απολαύσεων έγινε vegan και δεινή υποστηρίκτρια του αντικαπνιστικού αγώνα???  Μόνο την στιγμή που η Μαιρούλα έτρεξε πανικόβλητη στην τουαλέτα ακροβατώντας πάνω στις γόβες να αλλάξει τα επιθέματα θηλασμού και αρχίσαμε με τη Γωγώ να γελάμε συνωμοτικά, λύνοντας το μυστήριο αυτής της αλλαγής, μόνο τότε ένιωσα για δευτερόλεπτα την χημεία του παρελθόντος στην μύτη μου. 

Δύο ώρες μετά και μια μελαγχολία ένιωθα να με πλησιάζει απειλητικά. Λες και μας ήταν αδύνατο να συζητήσουμε οτιδήποτε άλλο που να μην περιλαμβάνει την λέξη παιδί μέσα στην πρόταση...Όταν δε με τρόπο προσπάθησα να τραβήξω την συζήτηση στα γκομενικά μπας και αλλάξει το κλίμα η λέξη παιδί αντικαταστάθηκε από την λέξη γκρίνια. Γκρίνια για τον ελεύθερο χρόνο που έμοιαζε να μικραίνει όσο εμείς μεγαλώναμε. Γκρίνια για εκείνους που δεν κατανοούσαν πως ακόμα και η Θεά Κάλι με τα τέσσερα χέρια θα τα είχε σηκώσει ψηλά με τόσο τρέξιμο και τόσες υποχρεώσεις. Γκρίνια για το "ένα αθόρυβο στα γρήγορα" μην μας πάρουν χαμπάρι. Γκρίνια ακόμα και για το οριστικά χαμένο τσαλάκωμα της ψυχής μετά από κάθε χωρισμό ενός μεγάλου έρωτα. Όλες μας το ξέραμε πως είχαμε αλλάξει απλά το να βλέπουμε η μια την άλλη ήταν σαν να υψωνόταν ένα τεράστιος καθρέφτης μπροστά μας. 

Η νοσταλγία δεν άργησε να μας πλακώσει και τις τρεις σαν χειμωνιάτικο πάπλωμα. Όχι δυστυχισμένες δεν ήμασταν...διαφορετικές και άυπνες ήμασταν. Ξαφνικά από τα ηχεία του μαγαζιού που τόση ώρα έπαιζαν χιτάκια της εποχής ακούστηκε η φωνή της Cyndi Lauper να τραγουδάει "Girls just wanna have fun" και αντανακλαστικά γυρίσαμε ταυτόχρονα προς το μέρος του DJ. Ένα παιδαρέλι μετά βίας είκοσι μας σήκωσε το ποτήρι με το ποτό του σαν αγωνιστικό χαιρετισμό.

"Μας πήραν χαμπάρι..."είπε η Γωγώ

"Καλέ αυτό αγέννητο πρέπει να ήταν τότε. Που σκατά το ξέρει το κομμάτι???" συμπλήρωσε η Μαιρούλα

"Ρε σεις ξέρετε πόσα πιτσιρίκια θα θελαν να ζήσουν τις εποχές που ζήσαμε εμείς???" τους είπα χαμογελώντας και ξαφνικά μπροστά μου είχα τις φίλες μου τις αγαπημένες, εκείνες που μαζί τους με τις βούρτσες στο χέρι χοροπηδούσαμε σαν τα κατσίκια τραγουδώντας αυτό το τραγούδι προσπαθώντας να μιμηθούμε την αλησμόνητη Cyndi. 

H πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και μια παρέα από τρία κοριτσάκια γύρω στα 18 μπήκαν χαχανίζοντας. Όχι δυστυχισμένες δεν ήμασταν απλά μάλλον είχε έρθει η ώρα να δώσουμε τη σκυτάλη. Στην τελική δεν είχαμε διαπράξει και κανένα έγκλημα....Σύζυγοι , εργαζόμενες , μητέρες είχαμε γίνει αλλά πάντα θα παραμέναμε ακόμα και με τους νέους αυτούς ρόλους τρία κορίτσια που θέλουν απλά να περνάνε καλά!

Φεύγοντας υποσχεθήκαμε να συναντιόμαστε συχνότερα αν και ξέραμε πως δύσκολα θα τηρούσαμε αυτή την υπόσχεση.....

Σημασία τελικά δεν έχει αν αντικατέστησες τα all stars σου με ένα ζευγάρι γόβες manolo blahnik ούτε αν πλέον πίνεις το καφέ σου με στέβια και το ποτό σου χωρίς αλκοόλ. Σημασία έχει να μην κλαψουρίζεις πάνω από την χαμένη σου πρώτη νιότη και λίγη παρέα πάντα σε βοηθάει να το καταφέρεις. Διότι "Girls" όλων των ηλικιών είπαμε "we just wanna have fun" ;)            

H Νεράιδα

Την εικόνα της μητέρας της σχεδόν την είχε ξεχάσει. Το μόνο που ακόμα κρατούσε η μνήμη της, στον απόηχο μακρινών αναμνήσεων, ήταν λυτά μακρυά ξανθά μαλλιά να χαϊδεύουν το μάγουλο της. Ο πατέρας της μέχρι και τo τέλος, σπάνια μιλούσε για εκείνη. Ο θάνατος της τον είχε τσακίσει, γιαυτό και είχαν φύγει από από το χωριό ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους.  Εκείνη κοριτσάκι τότε μόλις πέντε χρονών, δεν καταλάβαινε και πολλά. Όσο όμως μεγάλωνε ζητούσε απαντήσεις. Τον παρακαλούσε να της μιλήσει για εκείνη, να της δείξει μια φωτογραφία, να της πει μια ιστορία. Aλλά εκείνος ήταν αμετάκλητος. Το μόνο που της έλεγε ήταν πως η μητέρα της ήταν μια ιδιαίτερα όμορφη και καλόψυχη γυναίκα. Όταν στα δεκαοχτώ του ζήτησε να μάθει που ήταν το χωριό, ελπίζοντας να βρει εκεί απαντήσεις, εκείνος την κοίταξε με τέτοιο πανικό, που για να τον ηρεμήσει του υποσχέθηκε πως δεν θα ξαναρωτούσε. Τον αγαπούσε πολύ για να τον βλέπει να υποφέρει, έβαλε έτσι στην άκρη τα ερωτηματικά της. Με τα χρόνια πλέον μόνο όταν βούρτσιζε τα μαύρα άχαρα μαλλιά της, σκεφτόταν χολωμένη, πως ίσως αυτή η μητέρα να μην είχε υπάρξει ποτέ μιας και το δικό της παρουσιαστικό, δεν θύμιζε σε τίποτα αυτό το αέρινο πλάσμα της φαντασίας της, που τόσο είχε αγαπήσει ο πατέρας της.

Παρά το ότι όμως εμφανισιακά δεν την έλεγες και όμορφη, από νωρίς στην εφηβεία είχε άπειρες κατακτήσεις. Στην αρχή δυσκολευόταν και εκείνη να καταλάβει το λόγο που τραβούσε τα αρσενικά σαν το μέλι. 'Ώσπου τελικά αποδέχτηκε, πως μάλλον με κάποια κρυφή γοητεία την είχε προικίσει ο Θεός και το εκμεταλευόταν όσο μπορούσε. Το πρόβλημα της λοιπόν δεν ήταν να βρει σύντροφο, το πρόβλημα της ήταν να καταφέρει να δεθεί μαζί του. Λες και ο χρόνος της προκαλούσε τάσεις φυγής και συνήθως εξαφανιζόταν χωρίς πολλές εξηγήσεις. Ο ψυχολόγος της της έλεγε, πως η απουσία της μητρικής φιγούρας ήταν αυτό που ευθυνόταν για την αδυναμία σύναψης μακροχρόνιων δεσμών. Αλλά εκείνης αυτή η πασιφανής εξήγηση, δεν της αρκούσε. Βαθιά μέσα της διψούσε να βρει έναν άντρα και να μείνει μαζί του για πάντα. Κανένας όμως δεν έμοιαζε κατάλληλος. Ούτε καν εκείνος, που παρά τον υδραργυρικό χαρακτήρα της, πάντα δεχόταν να την βλέπει χωρίς να υπολογίζει τι μπορεί να είχε μεσολαβήσει από τον χωρισμό τους, μέχρι την επόμενη συνάντηση τους. Αν τον αγαπούσε;;; Έτσι νόμιζε, αλλά το ότι πάντα έφευγε, την έκανε να το αμφισβητεί.

Ο θάνατος του πατέρα της λίγο πριν τα τριακοστά γενέθλια της την καταρράκωσε. Για μέρες αρνιόταν να φάει, να πλυθεί, να κοιμηθεί. Μόνο έκλαιγε βουβά. Και εκείνος πάλι είχε τρέξει να της κρατάει το χέρι τις δύσκολες ώρες που περνούσε. Μέρες μετά όταν άνοιξε η διαθήκη, ένας δικηγόρος που πρώτη φορά έβλεπε, της αράδιαζε ένα σωρό περιουσιακά στοιχεία που εκείνη αγνοούσε και που δεν ήταν σε θέση να συγκρατήσει. Έβαλε μόνο ότι υπογραφές της ζήτησε και ντυμένη στα μαύρα επέστρεψε στο πατρικό της, διώχνοντας ακόμα και εκείνον, για να μπορέσει να βουλιάξει ανενόχλητη στο πένθος της. Ένα μήνα κράτησε αυτή η κατάσταση και όταν πλέον στέρεψαν τα δάκρυα της, το πήρε απόφαση πως έπρεπε να προχωρήσει μπροστά. Άρχισε λοιπόν να μαζεύει τα πράγματα του πατέρα της σε κούτες για να αδειάσει το σπίτι, ελπίζοντας πως αν αποχωριζόταν όλα τα υλικά, ίσως έφευγε μαζί τους και το τεράστιο κενό που ένιωθε. 

Κάτω από το κρεββάτι όμως, που εκείνος κοιμόταν τόσα χρόνια, βρήκε ένα κουτί με ένα λουκέτο να το κρατάει ερμητικά κλειστό. Γεμάτη περιέργεια και μετά από κάμποσες προσπάθειες, κατάφερε να το σπάσει, ελπίζοντας να βρει μέσα κάτι σημαντικό. Απογοητευμένη όμως το μόνο που βρήκε, ήταν ένα κιτρινισμένο μαντίλι με το όνομα της κεντημένο πάνω. Το πέταξε μέσα στην τσάντα της χωρίς να το πολύ σκεφτεί και συνέχισε το μάζεμα. Και οι μήνες κυλούσαν, ο πόνος γινόταν πιο οικείος και η ζωή της έμοιαζε να μπαίνει και πάλι στη συνηθισμένη τροχιά. Ώσπου μια μέρα τακτοποιώντας τα έγγραφα της φορολογικής της δήλωσης, πρόσεξε ένα αγροτεμάχιο σε ένα ορεινό χωρίο. Αμέσως κατάλαβε πως εκείνο πρέπει να ήταν το χωριό που είχε γεννηθεί και χωρίς να πατήσει τον όρκο της, μιας και  πατέρας της δεν ζούσε πλέον,  γέμισε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου της ένα χλωμό πρωινό του Νοέμβρη και ξεκίνησε.     

Φτάνοντας στην πλατεία του χωρίου, προσπάθησε να ζορίσει την μνήμη της, μήπως και ανασύρει κάποια ανάμνηση. Αλλά στάθηκε αδύνατο. Απογοητευμένη και μετανιωμένη έκανε να φύγει όταν πρόσεξε ένα ξανθό κοριτσάκι να την κοιτάζει με περιέργεια.  

"Πώς σε λένε;" ρώτησε το μικρό κορίτσι που πάνω από 6 χρονών δεν θα ήταν. Και εκείνο χαμογέλασε ντροπαλά και έτρεξε να κρυφτεί σε ένα σπίτι με μια μεγάλη μουριά στην αυλή. Αυτή η μουριά κάτι της θύμιζε, αλλά τι; Για κάμποσα λεπτά απλά κοιτούσε την μουριά, αλλά όσο την κοιτούσε τόσο πειθόταν πως το μυαλό της μάλλον της έπαιζε παιχνίδια.

"Ξένη είσαι κόρη μου; Ψάχνεις κάτι;" άκουσε μια ηλικιωμένη γυναίκα να της λέει βγάζοντας την από τις ονειροπολήσεις της.
"Αυτό το σπίτι σε ποιόν ανήκει;" ρώτησε αυθόρμητα χωρίς να σκεφτεί, πως ίσως γινόταν αδιάκριτη.
"Α ξένη είσαι καλά το κατάλαβα! Αν ήσουν από τα μέρη μας θα ήξερες πως αυτό το σπίτι είναι το σπίτι της νεράιδας." είπε η γριούλα με καμάρι.
"Της νεράιδας;" ρώτησε επιφυλακτικά λες και μιλούσε με κάποιον τρόφιμο ψυχιατρείου.
"Της νεράιδας καλέ. Δεν την ξέρεις την ιστορία; Όλοι την ξέρουν!" απάντησε η γριά σχεδόν θυμωμένη που την αμφισβητούσε με τόσο εμφανή τρόπο.
"Είδα ένα κοριτσάκι να μπαίνει μέσα. Το κοριτσάκι λέτε νεράιδα; Γιατί ήταν όμορφο σαν νεράιδα η αλήθεια.." είπε χαμογελώντας σε μια προσπάθεια να κατευνάσει την γυναίκα.
"Το σπίτι είναι ακατοίκητο εδώ και χρόνια.  Δεν βλέπεις τα σφαλιστά παντζούρια; Από τότε που πέθανε η κυρα Ελένη ερήμωσε...Καλή γυναίκα η κυρα Ελένη, αλλά πόσες στεναχώριες να αντέξει και εκείνη. Δεν υπάρχει παιδί μου χειρότερο πράγμα από μια μάνα να χάνει παιδί και εγγόνι. Αλλά τι σου λέω, παλιές στενάχωρες ιστορίες. Μην σου μαυρίζω και εσένα  την ψυχή. Ο Θεός από ότι φαίνεται δεν κάνει εξαιρέσεις ούτε και στα πλάσματα που έχουν παραμυθένιο αίμα. Θέλεις να έρθεις σπίτι μου; Να εδώ απέναντι μένω. Να σου ψήσω ένα καφεδάκι, να μου πεις και ποιος καλός άνεμος σε έφερε στο χωριό μας." πρότεινε με ειλικρινή καλοσύνη και εκείνη χωρίς να ξέρει το γιατί, δέχτηκε και βρέθηκε να ακολουθεί βουβά την άγνωστη γυναίκα.

Το σπιτάκι της έμοιαζε με εκείνα που στα αναγνωστικά του δημοτικού είχαν δίπλα στην λέξη χωριό. Κοφτές κουρτίνες φτιαγμένες με βελονάκι, μια σόμπα υγραερίου στην μέση του δωματίου, ένα μαρμάρινος νεροχύτης και πάνω σε μια παλιά σερβάντα μια τηλεόραση σαν παραφωνία να σπάει τη μαγεία αυτού του δωματίου που την έκανε να νιώθει λες και είχε μπει σε χρονομηχανή. Στο σύνολο του όλο το χωριό, στο λίγο που πρόλαβε να το εξερευνήσει, ήταν ένα κράμα παλιού και καινούριου. Χαμηλά σπιτάκια με φρεσκοασβεστωμένες μάντρες και κεραμιδένιες σκεπές, πάνω στις οποίες ξεχώριζαν επιβλητικοί ηλιακοί θερμοσίφωνες και πιάτα συνδρομητικών καναλιών. Λες και κάποιος είχε χτυπήσει στο  μπλέντερ το χτες με το σήμερα. Κάθισε μελαγχολικά στη ψάθινη καρέκλα και με το χέρι της, έξυσε το μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο που δέσποζε πάνω στο σχεδόν πλαστικό τραπεζομάντιλο.

"Μα δεν είναι όμορφο; Αλέκιαστο είναι. Το διαφήμιζε και στην τηλεόραση. Ότι και να πέσει πάνω, με ένα βρεγμένο πανάκι φεύγει! Τέτοια έπρεπε να είχαμε τότε που πλέναμε στην σκάφη. Τώρα με τα πλυντήρια σωθήκαμε. Το αγόρασα όμως γιατί μ άρεσε το τριαντάφυλλο!  Ώρες ώρες νομίζω πως μυρίζει κιόλας!"
"Πράγματι σαν αληθινό είναι!"
"Στην εγγονή μου δεν αρέσει. Να δεις πως το είπε....κιτς νομίζω. Το θυμάμαι γιατί στην αρχή νόμιζα ότι είπε Κίτσο. Δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά από το ύφος  της μάλλον κάτι κακό θα σημαίνει... Αλλά αφού εμένα μ αρέσει το στρώνω! Μονάχη μου είμαι άλλωστε, τα παιδιά και τα εγγόνια μου Πάσχα πατάνε μονό για να σουβλίσουμε το αρνί. Πως το πίνεις το καφέ σου;"
"Μέτριο...ευχαριστώ"
"Λοιπόν όσο τον ψήνω για πες μου. Πώς και βρέθηκες εδώ; Τι γυρεύεις;"
"Φωτογράφος είμαι και ετοιμάζω μια έκθεση με θέμα την ελληνική επαρχία" είπε και αμέσως ένιωσε άσχημα που έλεγε ψέμματα σε αυτή τη φιλόξενη γυναίκα, που με τόση άνεση την έβαλε μέσα στο σπιτικό της.
"Μάλιστα. Εδώ κόρη μου δεν ξέρω τι ενδιαφέρον θα βρεις να φωτογραφίσεις. Αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα. Έτοιμο και το καφεδάκι σου. Μωρέ εμένα κάποιον μου θυμίζεις...έχω σπάσει το κεφάλι μου τόση ώρα. Που θα μου πάει θα το θυμηθώ!"
"Θα μου πείτε την ιστορία της νεράιδας;"
"Η μάνα σου και η γιαγιά σου παραμύθια δεν σου έλεγαν όταν ήσουνα παιδί; απόρησε η γυναίκα. Και εκείνη στο άκουσμα της λέξης μάνα, ένιωσε ένα χέρι να της πιέζει με δύναμη την καρδιά.
"Ορφανή είμαι από μητέρα από παιδάκι και γιαγιάδες δεν γνώρισα. Λοιπόν θα μου κάνετε την χάρη να μου την πείτε;"
"Να στην πώ κόρη μου. Τα παλιά χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν όλα αυτά τα κέρατα που εσείς οι νέοι κουβαλάτε και ασχολείστε συνέχεια, ξέρεις αυτά τα μαραφέτια που σας αποβλακώνουν, οι άνθρωποι ήταν πιο απλοί. Τόσο απλοί που οι αισθήσεις τους μπορούσαν και καταλάβαιναν πράγματα που πια δεν μπορούν. Ίσως απλά και να βαριόντουσαν και να τα βγάζανε και από την φαντασία τους.... Λέγανε λοιπόν πως μέσα στα δάση ζούσαν νεράιδες. Πλάσματα με γυναικεία μορφή τόσο όμορφα, που μόλις τα αντίκριζες μαγευόσουν από την χάρη τους. Τα βράδια λοιπόν με ολόγιομο φεγγάρι, και πάντα κοντά σε νερό, οι νεράιδες έβγαιναν και χόρευαν λουσμένες από το φως τους φεγγαριού μέχρι το ξημέρωμα. Και όποιος άντρας είχε την ατυχία να τις συναντήσει, ερωτευόταν πάντα κάποια από αυτές και με το καημό αυτού του έρωτα ζούσε το υπόλοιπο της ζωής του μαραζωμένος από το σαράκι του πόθου.Κάποτε ένας από αυτούς τους άτυχους άντρες, ερωτεύτηκε μια από δαύτες και ήταν τόσος ο έρωτας του, που σχεδόν αποτρελάθηκε και κάθε πανσέληνο τριγύριζε στο δάσος ελπίζοντας να την ξαναδεί. Ούτε και ο ίδιος δεν το πίστεψε όταν την είδε να κάθεται στην άκρη μια πηγής λίγο πιο κάτω από το χωρίο μας και να πίνει νερό. Εκείνη τρομαγμένη μόλις τον είδε έτρεξε να φύγει αλλά στην βιασύνη της, της έπεσε το μαντίλι της που είχε τυλιγμένο στην λυγερή της μέση. Εκείνος το μάζεψε, το φίλησε και το έβαλε στον κόρφο του χαρούμενος που είχε κάτι δικό της. Για τις νεράιδες βλέπεις το μαντίλι τους ήταν ότι πιο πολύτιμο είχαν. Και αν κάποιος τους το έπαιρνε, τότε εκείνες δεν μπορούσαν να επιστρέψουν εκεί από όπου ερχόντουσαν. Απελπισμένη η νεράιδα, αφού τριγύρισε κάμποσο στο δάσος, επέστρεψε στην πηγή να τον βρει και δακρυσμένη τον παρακάλεσε να της το δώσει πίσω. Εκείνος όμως αρνήθηκε ... Την πήρε λοιπόν μαζί του και ευτυχισμένος την παντρεύτηκε και έκανε μαζί της παιδιά. Τα χρόνια περνούσαν και εκείνη όσο ευτυχισμένη και αν ήταν με την νέα της οικογένεια, πάντα ζητούσε από τον άντρα της το μαντίλι της και εκείνος πάντα μα πάντα της το αρνιόταν...την αγαπούσε τόσο πολύ που φοβόταν πως θα την έχανε. Στο γάμο του πρωτότοκου γιου τους τον ξαναπαρακάλεσε λέγοντας του πως πλέον ακόμα και αν της το έδινε εκείνη δεν θα έφευγε...Σε λίγο θα είχαν εγγόνια...Και εκείνος λύγισε και της το έδωσε. Χαρούμενη το τύλιξε στην μέση της και φίλησε γλυκά τον άντρα της. Όταν ο γάμος τελείωσε φίλησε ένα ένα τα παιδιά της και ενώ όλοι νόμιζαν πως το έκανε λόγο της ημέρας, εκείνη απομακρύνθηκε και κάνοντας μερικές στροφές εξαφανίστηκε.... "
"Και αυτό το σπίτι γιατί το λέτε σπίτι της νεράιδας;"
"Σ αυτό το σπίτι έμενε τότε λένε η νεράιδα και έμεινε το όνομα. Βέβαια έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά για τους ντόπιους έτσι έχει μείνει. Και τώρα που πέθανε και η κυρα Ελένη σε λίγο δεν θα θυμάται κανένας την ιστορία..."
"Ποια ήταν η κυρα Ελένη;"
"Τα παιδιά της νεράιδας κάνανε δικά τους παιδιά και εκείνα άλλα παιδιά και για να μην πολυλογώ, είτε παραμύθι είναι η ιστορία αυτή είτε αλήθεια, για χρόνια είχαμε απογόνους της τότε νεράιδας εδώ στο χωριό. Η κυρα Ελένη ήταν η τελευταία... Βλέπεις σαν απογόνους μετρούσαν πάντα μόνο τα θηλυκά παιδιά. Μόνο σε εκείνα λέει πήγαινε το αίμα."
"Και η κυρα Ελένη δεν έκανε κορίτσια;"
"Αχ παιδί μου αυτή είναι μια άλλη στενάχωρη και σίγουρα αληθινή ιστορία. Η Κυρα Ελένη μια κόρη έκανε, και μάλιστα τόσο όμορφη, που ακόμα και εκείνοι που δεν πίστευαν την ιστορία της νεράιδας παραδέχονταν πως ήταν όμορφη σαν νεράιδα...Την ημέρα που γεννήθηκε, αν θες πίστεψε το, ένα τεράστιο ουράνιο τόξο εμφανίστηκε από την μια άκρη του χωριού ως την άλλη. Κατάξανθη, με κατάλευκο δέρμα λες και ήταν διάφανο και δύο τεράστια μαύρα μάτια. Όταν έγινε κοπέλα άντρες από όλη την περιφέρεια ερχόντουσαν και την ζητούσαν. Εκείνη όμως δεν ήθελε κανένα και η κυρα Ελένη δεν την πίεζε,  την άφηνε..."θα χτυπήσει Μαργαρίτα η καρδιά της κάποια στιγμή. Όλων κάποτε χτυπάει" μου λεγε κάθε φορά που έδιωχνε ακόμα ένα προξενιό. Και χτύπησε για ένα ξένο...Δάσκαλος ήρθε εδώ και εκείνη τον αγάπησε και ας μην ήταν τόσο όμορφος. Στους γάμους τους ήταν μια οπτασία με το μαντίλι της δεμένο στη μέση της και όταν μετά το μυστήριο, έλυσε το μαντίλι της και του το έβαλε στα χέρια, όλο το χωριό δάκρυσε... Βλέπεις ακόμα και παραμύθι να είναι η ιστορία της νεράιδας, σαν παράδοση όλα τα θηλυκά της οικογένειας αυτής, όταν γεννούσαν ένα θηλυκό όφειλαν για να τιμήσουν την ιστορία, να φτιάξουν ένα μαντίλι στην κόρη τους με το όνομα της κεντημένο πάνω. Ένα μαντίλι που εκείνη θα χάριζε με την σειρά της στον άντρα που θα έκλεβε την καρδία τους, σαν απόδειξη αιώνιας πίστης. Έτσι για να ξορκίσουν την προδοσία εκείνης της νεράιδας. Αυτό έκανε και εκείνη την μέρα του γάμου της και ο δασκαλάκος μόλις του το έδωσε έπεσε στα πόδια της δακρυσμένος. Για έξι χρόνια ζούσαν ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι. Στον πρώτο χρόνο μάλιστα έκαναν και ένα κοριτσάκι που αν και έμοιαζε περισσότερο στο πατέρα του, εκείνη έλεγε παντού πως ομορφότερο παιδί δεν είχε ξαναδεί. Το λάτρευε το παιδί της, όπως λάτρευε και τον άντρα της και η κυρα Ελένη έλεγε, πως μπορεί η εγγονή της να μην ήταν όμορφη, είχε όμως μια γοητεία που όμοια της δεν είχε ξανασυναντήσει. Ώσπου αρρώστησε η δόλια η κοπέλα και άρχισε να λιώνει σαν το κεράκι της Λαμπρής. Ο άντρας της και η κυρα Ελένη την τρέξανε σε όλους τους γιατρούς. Μέχρι και στην πρωτεύουσα την πήγαν, αλλά χαμένος κόπος. Ο Χάρος είχε ζηλέψει την ευτυχία τους... Τον τελευταίο μήνα η κακομοίρα υπέφερε πολύ. Πονούσε αλλά για χάρη της κόρης, του άντρα και της μάνας της έκανε υπομονή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βράδυ που την χάσαμε...Το κοριτσάκι της χωμένο στην αγκαλιά της κυρα Ελένης έκλαιγε βουβά και εκείνος σαν φάντασμα στα πόδια του κρεβατιού να την ακούει να υποφέρει και να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Λες και κρατιόταν υπομένοντας τους πόνους για να μην πικράνει με το θάνατο της τους αγαπημένους της. Και εκεί γύρω στο ξημέρωμα, σηκώθηκε εκείνος, την πλησίασε, της φίλησε τα μαλλιά και έβγαλε από τον κόρφο του το μαντίλι της και της το έδεσε στην μέση. Εκείνη άνοιξε τα μάτια της,  τον κοίταξε, του χαμογέλασε και ξεψύχησε λουσμένη από το φως της πανσελήνου. Ο ταλαίπωρος δεν άντεχε να την βλέπει άλλο σε αυτή την κατάσταση, της έδωσε έτσι το μαντίλι της σαν να της έλεγε πως την άφηνε να φύγει ήσυχη. Με το μαντίλι την κηδέψαμε την επόμενη μέρα και μέχρι το απόγευμα εκείνος μαζί με το κοριτσάκι είχαν φύγει από το χωριό χωρίς να αφήσουν κανέναν ίχνος. Η Κυρα Ελένη με το καημό της χαμένης της εγγονής πέθανε . Ήταν λογική γυναίκα. Την κόρη της την θρήνησε, αλλά τον αποδέχτηκε στο τέλος τον θάνατο της. Εκείνο όμως το μελαχρινό κοριτσάκι με τα τεράστια μαύρα μάτια που τόσο απότομα της το πήραν μακρυά της,  μέχρι και πριν τρία χρόνια που πέθανε και εκείνη, πάντα το μνημόνευε και το αποζητούσε...Κλαις κόρη μου; Γιατί κλαις; Αχ σε στεναχώρησα η τρελή με τις ιστορίες που σου λέω... "          
"Πρέπει να φύγω.  Μην σας καθυστερώ και εσάς από τις δουλειές σας. Σας ευχαριστώ και για τον καφέ και για την ιστορία" είπε και σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα. Άνοιξε την τσάντα της να βγάλει ένα χαρτομάντιλο να σκουπίσει τα δάκρυα της, και το μαντίλι με το όνομα της κεντημένο πάνω, έπεσε στο πάτωμα μπροστά στα πόδια της γριάς, που με το χέρι της να τρέμει έσκυψε και το μάζεψε.
"Μα ναι...πως δεν το κατάλαβα τόση ώρα η χαζή.." είπε συγκινημένη δίνοντας πίσω το μαντίλι.
"Σας παρακαλώ μην..."
"Μην σε νοιάζει. Κουβέντα δεν θα πω σε κανένα. Σου δίνω τον λόγο μου. Αχ τρία χρόνια νωρίτερα να χες έρθει θα έκανες πολύ ευτυχισμένη μια γριά γυναίκα...τρία χρόνια νωρίτερα.."
"Δεν είχα ιδέα για τίποτα από όλα αυτά.... Ο πατέρας μου δεν μου είχε πει τίποτα..."
"Ο πατέρας σου είναι καλός άνθρωπος. Μην του κρατήσεις κακία που δεν στα είπε κόρη μου. Πληγωμένος είναι ο κακομοίρης που έχασε την αγάπη του..."
"Τον έχασα και αυτόν. Δεν ζει πια.. Πλέον όλοι τους έχουν πεθάνει"
"Πήγε και την βρήκε! Σκούπισε τα μάτια σου και μην κλαις. Είναι κρίμα αυτά τα μάτια να είναι δακρυσμένα."
"Πρέπει να φύγω θα νυχτώσει σε λίγο..και έχω δρόμο"
"Να πας στην ευχή του Θεού και όποτε θες να περνάς να τα λέμε. Έχω να σου πω πολλές ιστορίες για την μαμά σου και τη γιαγιά σου. Τις αγαπούσα πολύ και τις δύο."
"Σας το υπόσχομαι..." είπε και βγήκε από το σπίτι . Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο έριξε μια τελευταία ματιά στο σπίτι με την μουριά και της φάνηκε πως ένα κοριτσάκι με μαύρα μαλλάκια καθόταν σε μια κούνια κρεμασμένη στο μεγάλο δέντρο και μια γυναίκα με ξανθά λυτά μακριά μαλλιά χαμογελούσε και κουνούσε ευτυχισμένη το κοριτσάκι, που κάθε φορά που η κούνια έφτανε ψηλά, ξεκαρδιζόταν στα γέλια.

Λίγες ώρες αργότερα πάρκαρε το αυτοκίνητο της κάτω από το σπίτι του. Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και μόλις τον αντίκρισε χώθηκε στην αγκαλιά του. Εκείνος τρομαγμένος την κοίταξε και της χάιδεψε με τρυφερότητα το μάγουλο.

"Είσαι καλά μωρό μου;"
"Νομίζω πως πλέον είμαι καλά..."
"Τότε γιατί κλαις; Τι έγινε;  Μην κλαις σε παρακαλώ αυτά τα μάτια δεν πρέπει να κλαίνε..."
"Γιατί ειδικά αυτά τα μάτια;" ρώτησε και τραβήχτηκε για να τον κοιτάζει την ώρα που θα της απαντούσε..
"Σε ξέρω τόσα χρόνια και ποτέ δεν με ρώτησες τι με κρατάει δεμένο μαζί σου....Τα μάτια σου ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Λες και τα μάτια σου με μάγεψαν και λες και μέσα από αυτά μόνο μπορώ να δω πλέον την ευτυχία μου..Γλυκανάλατο το ξέρω....Μην κλαις όμως ...Σε παρακαλώ..." είπε και την έσφιξε και πάλι στην αγκαλιά του. Και εκείνη έβγαλε το μαντίλι της μέσα από την τσάντα και του το έχωσε μέσα στο χέρι._

*εμπνευσμένο από λαϊκό παραμύθι

Aγώνας δρόμου!

Οι τελευταίες δύο εβδομάδες ήταν πραγματικός αγώνας δρόμου για μένα ευτυχώς εξαιτίας ευχάριστων περιστάσεων ;) Αν τις έκανα ποτέ ταινιά θα λεγόταν "Δύο γάμοι και μια γιορτή"!

Ο πρώτος γάμος ενός καλού φίλου του Πετράν κάμποσα χιλιόμετρα μακρυά που μας έδωσε την ευκαιρία για ένα μίνι ταξιδάκι στην όμορφη Θράκη! Οι εντυπώσεις μου οι καλύτερες θα μπορούσα να γράφω ώρες γιαυτό το ταξίδι και ίσως κάποια στιγμή το κάνω. Για την ώρα θα γράψω μόνο πόσο υπέροχοι άνθρωποι και φιλόξενοι είναι οι Βόρειο Ελλαδίτες ειλικρινά το ήξερα από το παρελθόν αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασαν κάθε προσδοκία! Ευχαριστούμε παιδιά για όλα!

Ο δεύτερος γάμος ένας γάμος που σήμαινε πάρα πολλά για μένα... Το μικρό μου αδελφάκι παντρεύτηκε και εγώ συγκινήθηκα τόσο πολύ που νομίζω πως μόνο ο γάμος του παιδιού μου θα καταφέρει να με κάνει να συγκινηθώ ξανά τόσο! Και γι αυτόν το γάμο θα μπορούσα να γράφω επίσης σελίδες ολόκληρες αλλά δεν θα το κάνω ούτε και αυτό. Είμαι ακόμα συναισθηματικά φορτισμένη που δεν θα ήθελα να αρχίσω πάλι τα δακρύβρεχτα....

Η γιορτή τώρα είναι προ των θυρών και φυσικά μιλάω για την γιορτή του γιου μου την Κυριακή. Άλλο τρέξιμο και αυτό να προλάβω να ετοιμάσω κάποια πραγματάκια για να πάει στο σχολείο.Σήμερα τα πήγαμε γιατί τη Δευτέρα θα κάνουν τη γιορτή τους και την Τρίτη θα παρελάσουν και ειλικρινά το καμάρι του και το χαμόγελο του με αποζημίωσε για όλο το κόπο που έκανα!

Σήμερα λοιπόν μετά από ταξίδια....μπομπονιερίσματα...ξενύχτια και καταχρήσεις...συγκινήσεις....και γιορτινά κεράσματα επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο για μένα και επειδή το μόνο που θα ήθελα να χωρέσω σε αυτό τον αγώνα δρόμου χαράς και ευτυχίας αλλά που δεν τα κατάφερα ήταν το 2ο crop του scrap n pieces είπα να πάιξω στην πρόκληση τους γιαυτό το μήνα έστω και στο παραπέντε.

Παρα τη συννεφιά που ήξερα εκ των προτέρων ότι δεν θα με βοηθήσει στις φωτογραφίες έφτιαξα μια σύνθεση έτσι για να επανορθώσω λίγο τόσο στη συνείδηση μου όσο και στα κορίτσια που δεν κατάφερα να βρεθώ στην όμορφη παρέα τους. Είδα τις φωτογραφίες σας και λύσσαξα που δεν ήμουν και εγώ εκεί! Δεσμεύομαι για το επόμενο crop ;)

Θέμα της πρόκλησης τα φτερά όλων των ειδών και εγώ επέλεξα να βάλω μερικά πουλάκια πάνω σε ένα σύρμα....γιατί πως να το κάνουμε όλα αυτά που φτιάχνω κατακαιρούς είναι ο δικός μου τρόπος να "πετάω".

Αυτή λοιπόν είναι η συμμετοχή μου και συγχωρέστε με για την ποιότητα των φωτογραφιών δεν φταίω η δόλια ο ήλιος φταίει που δεν λέει να φανεί!

  

Καλο σαββατοκύριακο σε όλους και φυσικά
Hacuna Matata ;)

Flowers in the snow blanket Tah-Dah

5 μήνες....
18 κουκλες των 100γρ....
ενα βελονάκι 4mm....
και άπειρη υπομονή αυτά χρειάστηκαν και επιτέλους πάνω σην ώρα μιας και άρχισε να δροσίζει η κουβερτούλα μου είναι έτοιμη!!!!

Αυτή την κουβέρτα την αγάπησα πολύ για διάφορους λόγους και ας με παίδεψε λιγάκι. Σαν σχέδιο δεν με κούρασε αυτό που με έφερε κοντά στην παράνοια ήταν οι χρωματικοί συνδυασμοί (κάθε ένας είναι μοναδικός μιλάμε μέχρι και άλλους επιστράτευσα για να βρώ όλους τους δυνατούς συνδυασμούς ανα τρία δέκα χρωμάτων....Μαριέτα και μπαμπά της Μαριέτας σας ευχαριστώ πολύ!!!!!!) αλλά και το μάζεμα των άπειρων ουρών! Και αν νομίζετε πως είμαι υπερβολική θα σας πώ μόνο αυτό: κάθε τετράγωνο είχε τέσσερις ουρίτσες λόγω των αλλαγών που έκανα στο νήμα... πολλαπλασιάστε αυτό επι 345 και θα βρείτε τον αριθμό απο ουρίτσες που μάζεψα! Αν με έσωσε κάτι ήταν πως είχα σύστημα διαφορετικά δεν νομίζω να τα κατάφερνα. Κάθε καινουρια σειρά που ένωνα μάζευα και τις ουρίτσες διαφορετικά δεν προχωρούσα...έτσι στο τέλος είχα τα πάντα τακτοποιημένα χιχι. Άλλα ας τα πάρω απο την αρχή....

Απρίλη την ξεκίνησα με πολλή χαρά και ενθουσιασμό. Τα χρώματα με ξετρέλαναν αρχικά στην πορεία το τυρκουαζ με ενοχλούσε αισθητικά αλλά όταν το κατάλαβα ήταν αργά είχα ήδη προχωρήσει αρκετά... Χρησιμοποιήσα 10 κουκλες διαφορετικών χρωμάτων για το κέντρο των τετραγώνων 5 κουκλες σε μπεζ/γκρι για τον τελευταίο γύρο κατα τον οποίο ένωνα παράλληλα (join as you go)  και σχεδόν 3 κουκλες 1 μπεζ γκρι και 2 κρεμ για την μπορντούρα που τελικά την έκανα απλή γιατί δεν ήθελα να επισκιαζει όλη τη δουλειά που είχα ρίξει για το βασικό σχέδιο. Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες κυρίως τον Ιούλιο και τον Αύγουστο  δεν την προχώρησα σχεδόν καθόλου γιαυτό και θεωρώ πως ο χρόνος που μου πήρε ουσιαστικά ήταν περίπου 3,5 μήνες και όχι 5...Η τελική διαστάση βγήκε μικρότερη απο αυτή που υπολόγιζα....μάλλον αυτό το σχέδιο τρώει περισσότερο νήμα απο την ripple blanket που ειχα φτιάξει...έτσι η τελική διάσταση ειναι 1,40 επι 2,10 σχεδόν ημίδιπλη και ευτυχώς έπεσε μια χαρά  στο σχεδόν ημίδιπλο κρεββάτι του ξενώνα για το οποίο και την προόριζα.    

Όταν πριν μια εβδομάδα την τελειώσα τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα. Αρχικά ένιωσα μια ικανοποιήση και μια περηφάνια που τα είχα καταφέρει. Στην συνέχεια μια απογοήτευση για το τελικό αποτέλεσμα (μάλλον είχα βαρεθεί να την βλέπω τόσες ώρες που είχα δουλέψει για να την τελειώσω) και μια μελαγχολία που ακόμα ένα δημιουργικό ταξίδι είχε τελειώσει. Την έπλυνα και την έκρυψα να μην την βλέπω λιγάκι δεν ήθελα να την αναρτήσω έχοντας αρνητική άποψη θα την αδικούσα... Σήμερα λοιπόν την έβγαλα απο την ντουλάπα και ω ναι μου φάνηκε και πάλι υπέροχη οπότε είπα να την βγάλω φωτογραφίες και να κάνω την ανάρτηση που της αξίζει. Ο καιρός εδώ είναι βροχερός και το φως δεν με βοήθησε πολύ μια ιδέα όμως θα την πάρετε ;)

Είστε έτοιμοι??? Tah Dah!!!!!!!

Πως σας φαίνεται????? Aν και ακόμα μια μ αρεσει μια όχι το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι ότι πιο χρονοβόρο έχω φτιάξει μέχρι στιγμής και αυτό την κάνει για μένα αυτόματα πολύτιμη ;)

Το πατρόν για όποιο ενδιαφέρεται μπορεί να το βρεί εδώ όσο για λεπτομέρειες όσον αφορά τα νηματα που χρησιμοποιήσα στείλτε μου email και θα χαρώ να σας απαντήσω.

Με αυτή την κουβέρτα κλέινω ένα χρόνο που πλέκω και είμαι πολύ ευχαριστημένη με την προοδο μου. Μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο έπλεξα πολλά πραγματάκια αλλά το βασικό είναι ότι έφτιαξα 3 κουβερτούλες ενηλίκων και μια μωρουδιακή. Το βελονάκι αποδεικνύεται κάτι παραπάνω απο εφήμερος έρωτας και οι κουβέρτες ειδικά η μεγάλη μου αδυναμία. Στόχος μου για τα επόμενα χρόνια είναι να φτιάξω για το σπίτι μου μια κουβέρτα σε κάθε σχέδιο που μου αρέσει αλλά και κάποιες για δωράκια σε αγαπημένα πρόσωπα. Βασικά το πάω εναλλάξ μια δική μας μια για δώρο οπότε όπως καταλαβαίνετε η επόμενη που ήδη την ξεκίνησα είναι για δώρο ;)

Πριν λοιπον σας αφήσω θα σας μιλήσω λιγάκι για την καινουρια μου κουβέρτα που αποδεικνύεται και αυτή μεγάλο στοίχημα . Πρόκειται για αυτό το πατρόν που οταν το τύπωσα ήταν 32 σελίδες!!!!! Μέχρι στιγμής έχω φτάσει στην 20 σειρά και μπορώ να πώ πως με αυτό το project σίγουρα δεν θα βαρεθώ! Κάθε καινούρια σειρά και ενα καινουριο πατρόν... καθε καινουρια σειρά και ένα καινούριο χρώμα....καθε καινουρια σειρά και το αποτέλεσμα αλλάζει μαζί με την γνώμη μου αν μου αρέσουν αρκετά και πάλι τα χρώματα που επέλεξα! Νόμιζω πάντως πως μάλλον καλή θα βγεί ;) Για πείτε και εσείς!

Καλό μεσημέρι σε όλους και φυσικά
Hacuna Matata!!!!

"Μπαμ"!

Οι συνειρμοί που κάνει το ξερό μου το κεφάλι ώρες ώρες είναι απίστευτοι... Πριν από μερικές μέρες στην κουβέρτα που δουλεύω έφτασα στο σημείο εκείνο που τα νήματα για τα μοτιφάκια δεν θα με έφταναν για να προσθέσω ακόμα μια σειρά αλλά παρόλαυτα περίσσεψε λίγο νήμα από όλα τα χρώματα. Πάντα μου συμβαίνει αυτό πάντα λιγάκι περισσεύει και έχω γεμίσει μικρά χρωματιστά μπαλάκια από νήματα από όλα τα project που έχω φτιάξει. Σκεφτόμουν λοιπόν πως θα μπορούσα να τα αξιοποιήσω και τότε ανεβάζει η φίλη μου η Μυρτώ κάτι εντυπωσιακότατα make over επίπλων και παθαίνω σοκ από την τελειότητα αυτών που μεταποίησε. Και "μπαμ" μου σκάει η πρώτη ιδέα. Τι καλά σκέφτομαι που θα ήταν να έβαφα το κρεβάτι που έχω στον ξενώνα να το κάνω άσπρο για να φαίνεται η κουβερτούλα που πλέκω ακόμα πιο όμορφη! Για μέρες ζάλιζα την Μυρτώ για το πως θα το έκανα και για το τι υλικά θα χρειαζόμουν και στο ενδιάμεσο "μπαμ" μου έρχεται η δεύτερη ιδέα....Αν το βάψω τελικά άσπρο τι καλά που θα ήταν να έφτιαχνα ένα λευκό κλαδί διακοσμητικό για το τοίχο. Και στο καπάκι η τρίτη "μπαμ" και με τα απομεινάρια να πλέξω μια γιρλάντα με καρδούλες και αστεράκια για να ταιριάζει!!!! "Μπαμ" τέταρτη σκέψη και ένα πουλάκι από αυτά της Λούσυ!!!! "Μπαμ" και να φτιάξω και την παλιά καρέκλα με ύφασμα στο χρώμα του δωματίου!! Και για να μην σας κουράζω μέσα στο μυαλό μου έχω οργανώσει ολόκληρη  handmade ανακαίνιση γιαυτό το δωμάτιο με σκοπό όταν τελειώσω την κουβέρτα (που προς το παρόν επειδή ενώνω πάει αργά λόγω ζέστης....) το δωμάτιο που θα την στρώσω να μοιάζει λιγάκι με αυτά που βλέπω και ζαχαρώνω στο pinterest με το μίνιμουμ κόστος (κοινώς με ότι έχω ήδη...)

Οι πρώτες ενέργειες λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση έγιναν :) Τα χρώματα τα κεριά και τα βερνίκια είναι στο δρόμο τους ( τώρα μπορεί να μην βλέπεται το αποτέλεσμα αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο!) Το κλαράκι επιτέλους με πολλές διακοπές είναι έτοιμο και οι ιδέες συνεχίζουν να με χτυπάνε η μια πίσω από την άλλη μην ξέροντας από που να πρωτοξεκινήσω...

Σήμερα θα σας δείξω λοιπόν το κλαράκι που έφτιαξα γιατί όλο το δωμάτιο θα με πάρει χρόνο να το τελειώσω και κατά καιρούς θα σας δείχνω και άλλα επιμέρους στοιχεία μέχρι το τελικό tah dah που θα είναι τα έπιπλα μαζί με την κουβέρτα ;)

Για το κλαδί που πιο πολύ κούτσουρο το λες παραλίγο να με τσιμπήσουν σφήκες αλλά χαλάλι του μιας και είναι τέλειο. Το έξυσα να φύγει ο φλοιός και το έβαψα με ακρυλικό λευκό. Για την γιρλάντα χρειάστηκε να περάσω τα αστεράκια modge podge από την πίσω πλευρά για να μην κατσαρώνουν και αρκετές φορές να την λύσω και να την δέσω μέχρι να βρω το σωστό τρόπο που θα ταίριαζε καλά στο κλαδί. Για το πουλάκι δεν δυσκολεύτηκα ευκολότατο είναι να το δοκιμάσετε! Τέλος τα γραμματάκια για πλεκτά τα ξεκίνησα και αυτά και στο τέλος επειδή δεν μου βγήκαν όπως τα ήθελα τα έκοψα σε χαρτί και με πολλά layers κολλημένα μεταξύ τους κατάφερα να τα φέρω σε καλό πάχος ώστε να στέκονται

Αυτό λοιπόν είναι το κλαράκι μου που πολύ το αγάπησα και που τώρα περιμένει υπομονετικά να τοποθετηθεί πάνω από το κρεβάτι του ξενώνα.

Αυτά από μένα προς το παρόν σας αφήνω να πλέξω κανένα φυλλαράκι γιατί έχει μείνει ακόμα λίγο νήμα και μόλις σκέφτηκα και κάτι καινούριο "μπαμ"!

Hacuna Matata everybody

υγ: Μυρτώ φωτιές άναψες σε όλες μας αν το κατάλαβες χαχαχα και αφήσαμε τα χαρτιά και πιάσαμε τα πινέλα!

A blog hop with a difference!

ΟΚ you know me i love blog games especially when they come with a great honor. Sweet and talented Christina picked me as one of her favorite crafters/bloggers to this blog hop with a difference and i am so thankful! So now i have to continue this blog hop by answering some questions about me and by picking  my three favorite crafters to introduce you. Original isn't it??? So here we go:

1. What am i working on right now?
Hmmm....tough question this one. You see i am not a usual crafter...Most of times i am working on  many projects at the same time. My creativity is chaotic but i am used to it. But here in Greece during summer temperatures are so high that i cannot get my ass on my craft room to create. I love summer walks, cold beers and of course sea. So i leave aside my creative aspect for a while. This May i made the mistake to begin a new crochet blanket just before summer. The pattern is called "flowers in the snow" from Solstrikke  and every time i feel my hand  "itchy" i work on it. So beside this little progress on my new blanket right now i am working on nothing else and guess what????? I really enjoy this break from everything ;)

2. How long does it take to create a project?
Depends on the project but generally i am quick. All my projects bothering me 24/7 until they are finished... Like an unfinished business that have to be closed. So add to that the fact that i work many things at the same time and you will take a glimpse of what is happening on my mind...A twin crochet blanket might be finished in one month....a layout in an afternoon... a mixed media canvas during  two days...a felt doll in five hours...and so on.

3.What are my fav things i love to create with at the moment?
I love papers....yarns...threads....and colors in all forms from colored pencils to acrylics not only now but all the time! I am a troubled crafter who is still searching for the one and only love to devote her creative energy. So, too many fav things for me so far :)

4.How does my creative process work?
First the idea comes like a hurricane on my mind. I sleep on it for some days... Then i purchase all the needed supllies and i am ready to start. Music on headphones strong coffee on my mug and the fun begins! Easy huh???

5.How do i become inspired?
I can be inspired literally by anything! By a fairytale....by a quote on internet...by the clouds and their shapes...by the sound of the laugh of my son. Life is full of stimulating things all you have to do is let your senses do their work and then try to make what you received with the means you have something beautiful. That's my philosophy and that is what i am trying to do....

6.What is my signature style???
Oh i honestly don't know! I have my own style but i don't know the right word to explain it. My craft friends tell me that i use my soul to everything i make and that it is so obvious... Yes, it is truth i may not always like my work but it is part of who i am....So  no signature style for me but instead i will tell you the first word people say when they hear my name ...OWLS..ha ha yes for most of them puccarina is synonymous to felt owls!

 

Enough about me, time to talk about other talented ladies now! As part of this blog hop i have to choose three others lady... Seriously????? Only 3???? Well as a member of the greek craft community i have so many talented friends especially great scrapbookers. But i won't pick between them as i would like to introduce to my followers some other ways beyond scrapbooking to artsy express yourself. I wrote "artsy" and this is a great transition to my first lady as she is the most "artsy" person i have ever met!

 
Myrto was and still is a breakthrough for greek crafters. She believed that greek ladies can make art and introduced to most of us the "mixed media" term.She is always willing to answer our questions with patience about colors mediums and techniques. She loves to get her hands dirty and when she does it the result is stunning. Maybe her work is darker and more mysterious than mine but i so so love it. Her great love is the art of bookbinding and the last two years (i think two...) she is not only an artist but a teacher also. Stop by to see her work ( you can find her here and here) and before i pass to the next lady i want to say here to Myrto that i am very lucky that i met her not only because she is so talented but because she taught me one thing...when you love something from the bottom of your heart you can make it work beside the difficulties. You my friend are my living proof that in these strange days for our country a dreamer can survive! I wish you all the best <3>

Vivika is young sweet and beyond talented. With a ball of yarn and a crochet hook she can bring to life adorable creatures with unique names and a story following them. Her creations was one of the reasons i decided to learn to crochet although i found out that amigurumi demands great skills and still haven't work on them.... I love her work thoroughly it is so complete and tasty from the little fellows to their photoshooting and presentation. There is no chance to visit her blog and not fall in love! Keep Vivika the great work you are doing i am great fan and i am so glad i had a chance to state it!

Last but not least I would like to introduce you Flora! This lady told me once "no one can estimate the time and efford it takes to handsew something but i don't mind...i love what i am doing and that is the point!" Flora is a kind talented lady that helped me so much when i began to work on felt. She could see me as a competitor but no Flora didn't. She was so willing to share her knowledges and experience. Thank you Flora for everything your felties are still my favorite ones on the whole world!

I hope you enjoyed this post. The next posts from these ladies will be on air Monday 11/8.
Hacuna Matata everybody!

Puccarina's diary Vol 5 "Το κοπροσκυλάκι μου"

Η σχέση μου και η αλληλεπίδραση μου με τους ανθρώπους ανέκαθεν υπήρξε ο κεντρικός άξονας της σκέψης μου. Λατρεύω να παρατηρώ το είδος μας που καταφέρνει πάντοτε να με εκπλήσσει και να με διδάσκει. Ο ερχομός του παιδιού μου υπήρξε μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη έκπληξη που μου επιφύλαξε αυτή η άτυπη μελέτη. Το να βιώνω από πρώτο χέρι πως ένας άνθρωπος γεννιέται χωρίς βιώματα και πως μέσα από καταστάσεις με μια μικρή δόση μαγείας του τυχαίου εξελίσσεται μέρα τη μέρα ήταν ότι πιο καθηλωτικό έχω ζήσει. Και το λέω αυτό προσπαθώντας όσο μπορώ να διαχωρίσω τον συναισθηματικό παράγοντα. Ακόμα και τώρα πέντε χρόνια μετά ο γιος μου με κάνει ώρες ώρες να τραβιέμαι σε μια γωνία και να τον παρατηρώ με θαυμασμό να χαράζει τα δικά του μονοπάτια με το μοναδικό τρόπο που καθένας μας κάνει. Κάποια στοιχεία του με ανησυχούν...άλλα με κάνουν να νιώθω περήφανη και άλλα μια μικρή ενοχή για το κατά πόσο ευθύνομαι εγώ. Τελευταία έπεσα όμως σε μια ανάλυση της θεωρίας του Χάους και απενοχοποιήθηκα σε μεγάλο βαθμό. Δεν θα αναλύσω την θεωρία αυτή ίσως γιατί ακόμα δεν την κατέχω στον επιθυμητό βαθμό αλλά θα γράψω τι κράτησα. Ο άνθρωπος είχε τόση ανάγκη να ελέγχει τα πάντα που ακόμα και το ανεξέλεγκτο θέλησε να το χωρέσει μέσα σε μια φόρμα. Επειδή όμως όσο εγωιστής και αν είναι δεν άντεξε να κλειδώσει την ελπίδα της αλλαγής σε μια προβλέψιμη κατάσταση το βάφτισε ελεγχόμενη αταξία! Φυσάω τον καπνό από το τσιγάρο μου και που θα πάει ο καπνός είναι αδύνατο να προβλεφθεί και αυτό λέει αντιπροσωπεύει την θεωρία του χάους. Και η παραμικρή αλλαγή των αρχικών συνθηκών αλλάζει την πορεία του καπνού...της ζωής μου....της ζωής όλων μας. Ακόμα και η μη πράξη μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή.Τόσοι παράγοντες λοιπόν που θα έπρεπε να είμαι ή τρελή ή πολύ εγωίστρια για να πιστέψω ότι μπορώ να χειραγωγήσω ή έστω να "προστατέψω"  το μέλλον του παιδιού μου. Εγώ απλά μαζί με τον μπαμπά του είμαστε οι κεντρικοί "ελκυστές" που αλλάζουμε κατά καιρούς ροή σε εκείνον δεν είμαστε όμως ευτυχώς και οι μόνοι! Αγκαλιάζω λοιπόν το γεγονός αυτό και χωρίς φόβο ή ενοχή συνεχίζω να κάνω ότι νιώθω σωστό περιμένοντας τη φύση να κάνει την υπόλοιπη δουλειά.

 

Στο παρελθόν έχω μαλώσει άπειρες φορές τον εαυτό μου για την παρόρμηση που με χαρακτηρίζει. Λες και πριν μελετήσω τη θεωρία του χάους την προκαλούσα ασυνείδητα αποδεχόμενη όλους τους ελκυστές που μου τύχαιναν στη ζωή μου ίσως γιατί αυτό το απρόβλεπτο είναι εκείνο που πάντοτε με γοήτευε περισσότερο από όλα. Κάποιες παρορμήσεις μου με πλήγωσαν....άλλες με έκαναν να βαρεθώ...άλλες  με έκαναν ευτυχισμένη αλλά όλες ανεξαιρέτως με δίδαξαν. Όχι λοιπόν και τόσο άσχημα τι λέτε? Γιατί ναι εγώ που το κεφάλι μου βράζει τις περισσότερες ώρες από τις σκέψεις όταν πρόκειται για αποφάσεις και μάλιστα κομβικές γίνομαι αυθόρμητη και διαισθητική  και βουτάω χωρίς πολλή σκέψη.

Πρόσφατα λοιπόν βρέθηκα μπροστά σε μια τέτοια απόφαση, έναν καινούριο ελκυστή  που δεν τον επιδίωξα και κλασσικά λειτούργησα για ακόμα μια φορά τελείως διαισθητικά...προτιμώ το διαισθητικά από το συναισθηματικά με κάνει λιγότερο ευάλωτη η επιλογή αυτής της λέξης.  Δυο μικρά καφετιά ματάκια με κοίταξαν νυσταγμένα μέσα από ένα φελιζόλ αντιδραστηρίων και χωρίς να το αναλύσω να το μελετήσω ήξερα από το πρώτο δευτερόλεπτο πως αυτά τα ματάκια ήθελα να με κοιτάζουν για πολύ καιρό.

Ένα κοπροσκυλάκι ήταν που είχε την ατυχία να γεννηθεί σε λάθος τόπο χρόνο με λάθος ίσως φύλο και που κάποιοι χωρίς μάλλον και εκείνοι να το σκεφτούν το παράτησαν στο έλεος του τυχαίου έξω από το νοσοκομείο που δουλεύω. Δεν θα τους αφορίσω για την πράξη τους, έχω σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να κρίνω ένα αποτέλεσμα χωρίς να γνωρίζω τι το προκάλεσε. Αν δεν είχα βάρδια εκείνη την μέρα.... μπορεί και να μην διασταυρωνόμασταν ποτέ. Είχα όμως και παρά τις διαδικαστικές δυσκολίες, με το πείσμα που συνοδεύει σχεδόν πάντα τον αυθορμητισμό μου κατάφερα εδώ και ένα μήνα να την έχω σπίτι και να βλέπω αυτά τα καφέ ματάκια να με κοιτάζουν με προσμονή, με περιέργεια, καμία φορά και με απογοήτευση. Γιατί θηλυκή είχε την ατυχία να γεννηθεί η σκυλίτσα αυτή και λέω ατυχία γιατί όλα τα θηλυκά πάνω στο πλανήτη σηκώνουν στις πλάτες τους  το βάρος της πολυσυνθετικότητας που τα χαρακτηρίζει.

Η οικογένεια απόκτησε λοιπόν ακόμα ένα μέλος και μόλις τώρα ένα μήνα μετά που κάποια πράγματα μπαίνουν σε ρυθμό βρήκα τον χρόνο να γράψω γι αυτή τη αλλαγή. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την καθημερινότητα αυτής της συνύπαρξης. Όσοι με ξέρετε και από άλλα ηλεκτρονικά λημέρια τις περιπέτειες μας αυτές τις διαβάζετε εκεί. Ο λόγος αυτής της ανάρτησης άλλωστε άλλος είναι.

Χτες καθόμασταν οι δύο μας στο μπαλκόνι και ρεμβάζαμε, προσπαθώντας να δροσιστούμε με όποιο δυνατό τρόπο. Βρεγμένα πατουσάκια σε όλη τη βεράντα και ένα μπολ καρπούζι συμπληρώνουν την εικόνα αυτή. Ξαφνικά ένα μυρμηγκάκι εμφανίζεται, ξέρετε από εκείνα τα μεγάλα τα μαύρα. Εκείνη μόλις το αντιλαμβάνεται τρέχει προς το μέρος του. "Μη" φωνάζω εγώ αντανακλαστικά και μετά σωπαίνω και αφήνω το τυχαίο να λειτουργήσει. Ποια είμαι εγώ που θα εμποδίσω τον ελκυστή της. Για μισή ώρα το μυρμήγκι προσπαθεί να ξεφύγει από το ανελέητο παιχνίδι της τρομοκρατημένο και εκείνη παρά τον τεράστιο σε σχέση με εκείνο όγκο της είναι ενθουσιασμένη. Το σκουντάει με το πατουσάκι χωρίς να το πατάει. Το πιάνει με το στόμα χωρίς να το πληγώνει. Το κυνηγάει χωρίς να το παρασέρνει με τον άγαρμπο τρόπο της ηλικίας της .Και αφού αλληλεπιδρούν για μισή και βάλε ώρα με μένα να κοιτάζω έκπληκτη, το αφήνει να συνεχίσει τη ζωή του. Ο Δαβίδ και ο Γολιάθ σε πριβέ προβολή στο μπαλκόνι μου σκέφτομαι και αναρωτιέμαι τι ψυχολογικά θα έχει το μυρμηγκάκι στο μέλλον. Εκείνη κουρασμένη από το παιχνίδι έρχεται και κάθεται στα πόδια μου και αρχίζει να με γλύφει ώσπου αποκοιμιέται. Κρίμα που δεν ήταν παρόν ο Δημήτρης να το δει όλο αυτό. Να του δώσει αυτό το δύο μηνών κοπροσκυλάκι με τα ζωώδη ένστικτα του ένα μεγάλο μάθημα για τη ζωή. Εγώ πάντως αν και φουσκωμένη από το καρπουζάκι το μάθημα μου το πήρα! Όσο μυρμήγκι και αν νιώθω κάποιες φορές μπορεί "αυτός" (αυτά...)  που παίζει μαζί μου απλά να είναι ένα ευτυχισμένο κοπροσκυλάκι που στο τέλος θα με αφήσει να συνεχίσω τη ζωή μου πιο ευγνώμων ίσως και πιο συνειδητοποιημένη. Που ξέρετε μπορεί καταβάθος και το μικρό αυτό έντομο να το διασκέδασε λιγάκι το παιχνίδι αυτό.

Πλέον ένας καινούριος ορίζοντας ανοίγεται μπροστά μου. Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο στη ως τώρα ζωή μου τα ζώα δεν είχαν εισέλθει. Αυτό το κοπροσκυλάκι είναι το πρώτο και αν και γονιδιακά εγώ θεωρούμαι πιο προικισμένη από εκείνο, μέχρι στιγμής εγώ περιορίζομαι να το μαθαίνω απλά πράγματα όπως που να κάνει τα τσίσα του,ενώ εκείνο κατάφερε να με μάθει κάτι πολυπλοκότερο και χωρίς να έχει καν την πρόθεση να με διδάξει! Αρχίζω σιγά σιγά να κατανοώ τα βαθιά δεσίματα (αλλά και τις υπερβολές που τα συνοδεύουν) που φίλοι έχουν με τα ζώα τους και βλέπω πράγματα μέσα από ένα νέο πρίσμα τι κι αν η σχέση μας μετράει μόλις 20 μέρες ζωής...

Όπως καταλάβατε αυτή η ανάρτηση είναι μόνο μια αρχή. Φαντάζομαι θα υπάρξουν και άλλες γιατί οι παράγοντες που με εμπνέουν να πιάνω το πληκτρολόγιο αυξάνονται και πληθύνονται. Πάλι ο ύπνος την πήρε πάνω στο πόδι μου και τώρα που γράφω. Δεν με ενόχλησε καθόλου τόση ώρα λες και καταλαβαίνει πως  για μένα το γράψιμο είναι κάτι σημαντικότερο από τις δουλειές του σπιτιού. Γυναίκα σας λέω με νιώθει κομματάκι περισσότερο από όσο με νιώθουν τα αρσενικά δίποδα του σπιτιού, που όποτε πιάνω πληκτρολόγιο σεληνιάζονται! Πάω να την ταΐσω και να παίξω λιγάκι μαζί της πριν πάω στη δουλειά ...

Hacuna Matata everybody!     

υγ: Μ αρεσει που σας υποσχέθηκα δημιουργική ανάρτηση  χαχαχα αλλά η μικρή προς το παρόν σε συνδυασμό με τον καύσωνα με έχουν μετατρέψει σε ένα τεράστιο "τεμπελόσκυλο" ;)

Puccarina's diary Vol 4 :Κυριακάτικο πρωινό

Έφτιαξε έναν παγωμένο φραπέ και κάθισε στο μικρό μπαλκονάκι. Η πρωινή δροσιά την έκανε να ανατριχιάσει. Άναψε ένα τσιγάρο και άφησε την μελωδία από το ραδιόφωνο να την παρασύρει σε διάφορες σκέψεις

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό...

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ’ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ’ ένα καρέ τυφλών σ’ ένα καρέ τυφλών

Αν ήμουν ηρωίδα κάπως έτσι θα ξεκινούσε το κυριακάτικο πρωινό μου.....Με καφεΐνη, νικοτίνη και τους στίχους του Άλκη Αλκαίου για συντροφιά εκεί έξω στο μικρό μπαλακονάκι που βλέπει στην Ανατολή .... Δεν είμαι όμως ηρωίδα....Ξύπνησα λοιπόν στις έξι με τα χίλια ζόρια... κάτω από τον καταπιεστικό ήχο του ξυπνητηριού..άπλωσα ένα πλυντήριο βιαστικά..ντύθηκα, πλύθηκα και καβάλησα το αυτοκίνητο πανικόβλητη να μην αργήσω στη δουλειά...χωρίς ίχνος καφεΐνης ή νικοτίνης στο αίμα μου και υπό την ηχητική υπόκρουση των κλαμάτων της μικρής κουταβίτσας που υιοθετήσαμε εδώ και κάποιες μέρες..

Αύριο φεύγουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές και όσο σκέφτομαι πόσες δουλειές πρέπει να γίνουν μέχρι να κάτσω στη θέση του συνοδηγού και να ξεκινήσουν τα ευχάριστα  με κόβει κρύος ιδρώτας... Και να μαι τώρα Κυριακή πρωί στη δουλειά εγκλωβισμένη....να μην έχω προς το παρόν κάτι να κάνω και να κάθομαι να κοιτάζω το χρόνο απλά να περνάει...και να σκέφτομαι διάφορα...

Και δεν τα κάνω όλα αυτά που σκέφτομαι μια ανάρτηση να τσουλήσει λίγο η ώρα...

Σήμερα λοιπόν και επηρεασμένη απο την χτεσινή πανσέληνο και  από ένα τραγουδάκι που άκουσα στη διαδρομή σκέφτομαι διάφορες ταινίες που τις λατρεύω γιαυτό και θα σας παρουσιάσω το top5 των "κόβω φλέβα θεέ μου έναν τέτοιο έρωτα θέλω να ζήσω!" ταινιών που με σημάδεψαν... Είμαι σινεφίλ αγαπάω τον κινηματογράφο από παιδί και έχω μια τεράστια λίστα από αγαπημένες ταινίες που με γοήτευσαν άλλες για την πλοκή άλλες για τη μουσική αλλά οι περισσότερες επειδή συνδύαζαν και τα δύο ... Αλλά ας μην πολυλογώ!

Νο1: The piano (1993 Jane Campion)

Αν δεν μπορούσες να μιλήσεις ίσως τότε ένα πιάνο να γινόταν ο μόνος σου τρόπος να επικοινωνήσεις και να εκφράσεις τι νιώθεις! Η Άντα είναι μια γυναίκα που από τα 6 της δεν έχει μιλήσει ποτέ και κανένας δεν γνωρίζει την αιτία .. Η Άντα λοιπόν εγκλωβισμένη στο κόσμο της και με μόνο μέσω έκφρασης την αγάπη της για το πιάνο "πωλείται" για γάμο μαζί με την κόρη της σε ένα άποικο στην Νέα Ζηλανδία από τον ίδιο τον πατέρα της. Η ιστορία λοιπόν ξεκινάει με την άφιξη τους στον καινούριο άγριο γεμάτο υγρασία τόπο. Λίγες αποσκευές και ένα τεράστιο πιάνο τις συνοδεύουν... Ο μέλλων σύζυγος φαίνεται ένας καλοσυνάτος άντρας που κάνει κάθε προσπάθεια να κερδίσει την καρδία της εσωστρεφής Άντα αλλά και της μικρούλας. Το μυαλό εκείνης όμως είναι μόνο στο πιάνο της που οι ιθαγενείς του νησιού δεν μπόρεσαν να το μεταφέρουν στο σπίτι λόγω όγκου  και μένει μόνο του στην παραλία....Απελπισμένη η Άντα παρακαλεί τον Μπέινς ένα φίλο του άντρα της που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους ιθαγενείς σε βαθμό που και ο ίδιος μοιάζει με άγριο θηρίο να την πάει στο πιάνο να το επισκεφτεί. Τη στιγμή που ο Μπέινς βλέπει την Άντα να παίζει πιάνο εκεί στην αμμουδιά μαγεύεται από αυτή τη μικρόσωμη γυναίκα που δείχνει να αλληλεπιδρά με τέτοιο τρόπο με το μουσικό όργανο... Χωρίς πολλές σκέψεις αγοράζει το πιάνο της Άντα από τον άντρα της για ένα κομμάτι γη και όταν εκείνη το μαθαίνει γίνεται έξαλλη που αυτός ο άγριος άνθρωπος με τους υποτυπώδη τρόπους συμπεριφοράς γίνεται ο καινούριος κάτοχος του αγαπημένου της πιάνου. Φυσικά στόχος του Μπέινς δεν είναι το πιάνο αλλά η Άντα και σκοπεύει να εκμεταλευτεί  την εξάρτηση που έχει από αυτό. Την πείθει λοιπόν να του κάνει μαθήματα....αλλά όχι συμβατικά μαθήματα...Για την ακρίβεια της προσφέρει την εξής συμφωνία...εκείνη θα πηγαίνει κάθε μέρα και καλά ότι του κάνει μάθημα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης  εκείνη θα παίζει και εκείνος θα έχει το ελεύθερο να κάνει μαζί της ότι θέλει...κάθε επίσκεψη και ένα μαύρο πλήκτρο θα είναι δικό της μόλις μαζέψει όλα τα μαύρα πλήκτρα το πιάνο θα της ανήκει και πάλι..... Και είναι τέτοια η αγάπη της Άντα για το πιάνο που δέχεται.... Ξεκινάει λοιπόν ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους που τόσο διαφέρουν μια σχέση που όπως λέει εύστοχα ο ήρωας...κάνει εκείνον αχόρταγο και άπληστο...και εκείνη "πόρνη"   Δεν σας λέω περισσότερα αλλά αξίζει να την δείτε....Η Τζέιν Κάμπιον δίνει ρέστα και σε σκηνοθεσία αλλά και σε σενάριο...οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί ο Χαρβει Καϊτέλ και η Χόλι Χάντερ μαγεύουν . Αν της δώσετε μια ευκαιρία σίγουρα θα την λατρέψετε λίγη υπομονή θέλει τα δέκα πρώτα λεπτά να συνηθίσει το μάτι στα σκοτεινά συννεφιασμένα τοπία της Αυστραλίας... Και φυσικά το μεγάλο ατού η μουσική ....ο Μαικλ Νιούμαν με αυτό το soundtrack με αιχμαλώτισε για μια ζωή!!!! Πρέπει να την έχω δει χιλιάδες φορές....και σκοπεύω να την δω άλλες τόσες! Είναι με διαφορά η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών

Νο2: Breaking the waves (1996 Lars Von Trier)

Αν έχεις ανοιχτό μυαλό.... Αν δεν βάζεις ταμπέλες πω πω αυτό είναι κουλτουριάρικο θα με πάρει ο ύπνος...τότε επιβάλλεται να δεις αυτή την ταινία. Δύσκολη...Σκληρή.... Γεμάτη νοήματα που όταν θα τελειώσει θα μείνεις να σκέφτεσαι για μέρες.... πως η ανιδιοτελής αγάπη ενός ανθρώπου με χαμηλές νοητικές ικανότητες μπορεί να συγκλονίσει και να ταρακουνήσει τα δεδομένα σου. H Μπές είναι μια κοπέλα που όλοι την θεωρούν χαζή....μεγαλωμένη σε καταπιεστικό θεοφοβούμενο περιβάλλον κάνει ότι της πουν. Ώσπου γνωρίζει τον Γιαν και τον ερωτεύεται με τέτοιο πάθος που μόνο ένας άνθρωπος με την απλότητα και την αθωότητα ενός μικρού παιδιού θα μπορούσε. Την ημέρα του γάμου τους είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στην γη.... Σύντομα όμως όλα θα ανατραπούν..Όταν ο Γιάν μένει τετραπληγικός μετά από εργατικό ατύχημα η αγάπη της Μπές δεν δοκιμάζεται ούτε δευτερόλεπτο. Εκείνη τον αγαπάει άνευ όρων...και αν μπορεί να κάνει κάτι για να γίνει καλά θα το κάνει ακόμα και αν αυτό είναι να δώσει την ίδια τη ψυχή της στο διάολο...  Ίσως να σας σοκάρει η ταινία αυτή που σε αντίθεση με τα Χολιγουντιανά πρότυπα δεν φοβάται να τσαλακώσει τους ήρωες της. Που ακόμα και οι ερωτικές σκηνές δεν είναι λουσμένες από ψεύτικη λάμψη....αλλά ρεαλιστικές... Που στην πορεία απορείς με τη χαζομάρα της ηρωίδας και την σκληρότητα του ήρωα αλλά που μέχρι το τέλος πλέον έχεις μπει τόσο στη ψυχοσύνθεση τους που δεν μπορείς παρά να κατανοείς γιατί κάνουν ότι κάνουν...γιατί φέρονται όπως φέρονται....γιατί λένε ότι λένε....Η τελική σκηνή είναι συγκλονιστική και εγώ που έχω και το κλάμα εύκολα σε αυτή την ταινία μουλιάζω κανονικά! Οι ηθοποιοί απλά εξαιρετικοί! Η σκηνοθεσία του Τρίερ ιδιόρρυθμη και διφορούμενη προσωπικά τον λατρεύω σαν σκηνοθέτη αλλά ξέρω πως όποτε είναι να δω ταινία του πρέπει να είμαι ξεκούραστη και να έχω στην αρχή αρκετή υπομονή. Η μουσική επένδυση επίσης καλοδιαλεγμένη . Ρίξτε μια ματιά στο trailer και μια μέρα που θα έχετε όρεξη πάρτε ένα κουτί χαρτομάντιλα καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ σας και δείτε την είμαι σίγουρη θα σας συγκλονίσει όπως συγκλονίζει εμένα κάθε μα κάθε φορά που την βλέπω... διότι "μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι..."

Νο3: Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain  (2001 Jean-Pierre Jeunet)

Και επειδή πολύ το βάρυνα το κλίμα ας περάσουμε σε κάτι πιο ανάλαφρο αλλά εξίσου εξαιρετικό! Οι πιθανότητες να την έχετε ήδη δει μεγάλες αλλά δεν θα μπορούσα να την παραλείψω. Την είδα πρώτη φορά σε μεταμεσονύκτια προβολή και με κέρδισε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η ηρωίδα είναι τόσο γλυκιά που δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που να μην τη συμπαθεί. Η σκηνοθεσία τόσο ευρηματική και τόσο ιδιαίτερη που θυμίζει παιδικό παραμύθι για ενηλίκους ( συχνό φαινόμενο στον γαλλικό κινηματογράφο) Η μουσική του Tiersen αποκλείεται να μην χαραχτεί στην μνήμη σας. Το στόρυ απλό αλλά δοσμένο με τόσο μαγικό τρόπο που φεύγεις από την αίθουσα με ένα τεράστιο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλι σου. Θα θελα να μοιάζω περισσότερο στην Αμελί και σε πολλά σημεία της μοιάζω μιας και εγώ μονίμως ονειροβατώ όπως και εκείνη... Πλήθος απλών κοριτσιών ταυτίστηκαν μαζί της και δικαίως... Γι αυτή την ταινία δεν θα πω περισσότερα το trailer τα λέει όλα! Θα πω μόνο πως όταν γνώρισα τον Πετράν τον έβαλα να την δει πριν αποφασίσω αν θα είμαστε μαζί....οι αντιδράσεις του στην εν λόγω ταινία  για μένα παίξανε καθοριστικό ρόλο ;) Σε περίπτωση που σας έχει ξεφύγει δείτε την χωρίς δεύτερη σκέψη!!!!
     

Νο4 City of angels (1998 Brad Silberling)

Πριν πολλά χρόνια κέρδισα δύο εισιτήρια για μια ταινία σε ένα ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Πήρα την ξαδέλφη μου και πήγαμε στην πρεμιέρα με λίγες επιφυλάξεις. Φυσικά φύγαμε πρησμένες από το κλάμα και με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ναι όπως βλέπετε δεν είμαι μόνο του εναλλακτικού και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου... Αμερικάνικη αυτή η ταινία και άκρως καλοφτιαγμένη. Η Μέγκ Ράϊαν και ο Νίκολας Κέιτζ σε μια ιστορία αγάπης που οι άγγελοι φοράνε μαύρα και ακούνε μελωδίες όταν ο ήλιος δύει και ακουμπάει τη θάλασσα.... Και αυτή την ταινία σίγουρα την έχετε δει αυτό που ίσως να μην ξέρετε είναι ότι αυτή η ταινία στηρίζετε σε μια άλλη πολύ παλαιότερη γερμανική :p (όχι που θα σας άφηνα να απολαύσετε την αμερικανιά χωρίς το σπασικλάκι να σας πετάξω και την κουλτουροπληροφόρια!!!) H αρχική λοιπόν ταινία το remake της οποίας είναι η πασίγνωστη "Πόλη των αγγέλων" λεγόταν "Τα φτερά του έρωτα" (Der Himmel über Berlin)  και είναι του 1987 σκηνοθετημένη από τον κορυφαίο Βιμ Βέντερς.  Και στις δύο ταινίες η ιστορία παρόμοια ένας άγγελος απαρνιέται την αγγελική του υπόσταση γιατί άλλο παρά για μια γυναίκα... Kαι οι δυο ταινίες εξίσου καλές με μια προτίμηση σκηνοθετικά στην γερμανική (μην μου ρίξετε ντομάτες σας παρακαλώ!!!) και μουσικά στην αμερικάνικη...το uninvited της Alanis Morissette που αποτελεί μέρος του soundtrack είναι απλά ένα υπέροχο κομμάτι...θα μου επιτρέψετε λοιπόν εδώ αντί για το επίσημο trailer να σας βάλω το κομμάτι με σκηνές από την ταινία...

(αν είστε ακόμα εδώ και δεν την έχετε κάνει με αυτά που σας βάζω χαχαχα)
Νο5 Άντε γεια (1990 Γ. Τσεμπερόπουλος)

Απο το τοπ 5 μου δεν θα μπορούσε να λείπει και μια ελληνική ταινία...Διότι πιστεύω και αγαπώ και τον δικό μας κινηματογράφο. To θέμα της ταινίας χιλιοειπωμένο και συνάμα γοητευτικό. Η Μαρίνα ( Καίτη Παπανίκα) είναι μια σαραντάρα με τρία ενήλικα παιδιά που ολόκληρη τη ζωή της θυσιαζόταν για την οικογένεια της. Ο Χρήστος (Άλκης Κούρκουλος) είναι 22 χρόνων φιλόδοξος ατίθασος ψάχνει τρόπους να πιάσει την καλή...αλλά όλο ατυχίες του συμβαίνουν. Η Φανή (Τάνια Τρύπη) είναι η κόρη της Μαρίνας ακόμα μαθήτρια επίδοξη κολυμβήτρια με ζωντάνια και αθωότητα... Ένα ερωτικό τρίγωνο...παράπλευρες απώλειες....και  η μουσική του Σπανουδάκη συνδυασμένη με την φωνή του Πάριου να σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι όντως η "ζωή περνά και χάνεται... Η Παπανίκα μια αποκάλυψη σε αυτή την ταινία !!! Αν την πετύχετε ποτέ στην τηλεόραση να την δείτε...βλέπετε ευχάριστα και την παίζουν πότε πότε κάτι κουλές ώρες το κρατικό κυρίως κανάλι. Γιατί ξαναλέω ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει μπόλικα διαμαντάκια αρκεί να τους δώσεις μια ευκαιρία...

Με έκπληξη βλέπω τώρα που τελειώνω την ανάρτηση ότι το τοπ 5 μου χρονικά κινείται από το 1990-2001 ίσως γιατί αυτά τα χρόνια ήταν για μένα και τα πιο καθοριστικά όσο αφορά τα γούστα μου. Ελπίζω κυριακάτικα οι φλέβες σας να είναι ακόμα ακέραιες μετά την ανάρτηση αυτή... και να μην σας κούρασα.

Και επειδή την ανάρτηση ξεκίνησα στις 7 το πρωί να την γράφω και με τα πολλά πολλά  η ώρα πήγε 11 σας χαιρετώ και υπόσχομαι μετά τις διακοπές να επανέλθω με πιο χαρούμενα και δημιουργικά θέματα διότι τσουρέκια σας τα έχω κάνει με αυτού του τύπου τις αναρτήσεις τελευταία χαχαχα

Καλά μου μπανάκια λοιπόν και μην ξεχνάτε
Hacuna Matata φίλοι μου :)

Το παιχνίδι κεφάλαιο 17

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σεπτέμβριος 2014

Δυο μήνες είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχε δει η Μαρία τον Άρη  και ο χρόνος δυσκολευόταν ακόμα να κάνει την απουσία του υποφερτή. Το υπόλοιπο καλοκαίρι σαν νερό είχε κυλήσει.... Ο Ορέστης μόλις την είχε αντικρίσει αμέσως είχε παρατηρήσει την αλλαγή της. "Μαμά ή μου έλειψες πολύ ή άλλαξες όσο έλειπα" της είχε πει και την είχε αγκαλιάσει σφιχτά.

Ο Μανώλης όταν του είχε εξιστορήσει τα τελευταία γεγονότα, δεν είχε συμφωνήσει με τις επιλογές της αρχικά. Όταν όμως είδε πόσο ήρεμη ήταν, δεν θέλησε να της χαλάσει αυτή την ηρεμία. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, την έβλεπε ευτυχισμένη και ας της έλλειπε ο Άρης. Και για τον Μανώλη μόνο αυτό είχε σημασία, να είναι εκείνη καλά.

Το τσιγάρο το είχε κόψει πλέον οριστικά, δεν επέτρεψε στον εαυτό της ακόμα και τις πρώτες μέρες μετά τον χωρισμό τους να ξανακυλήσει σε παλιές κακές συνήθειες. Η καινούρια Μαρία επέλεγε και σκόπευε να επιλέγει συνετά στο μέλλον. Ούτε και το τατουάζ πήγε να ολοκληρώσει. Μισή ήταν σε αυτό το παιχνίδι, μισή θα παρέμενε και η ανάμνηση του. "Υπόθεση και των δύο μας" της είχε πει και έτσι ήθελε να το θυμάται.

Κοίταξε μέσα από την τζαμαρία της ωραίας Κρήτης τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου να πέφτουν και αναρωτήθηκε που να ήταν άραγε ο Άρης εκείνη τη στιγμή. Συχνά το αναρωτιόταν...Σηκώθηκε αργά από το τραπέζι αφήνοντας τον Μανώλη και τον Ορέστη  να παίζουν τάβλι και πήγε πίσω από τον πάγκο να πλύνει κανένα ποτήρι.  Μια βροχούλα άρχισε να πέφτει και ο ουρανός σκοτείνιασε. Στη μύτη της ήδη η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος είχε φτάσει.Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε το σχολαστικό πλύσιμο..

"Καλησπέρα..Με λένε Άρη. Είμαι σαράντα χρονών, δικηγόρος, εγωιστής όσο δεν παίρνει,...πρώην καπνιστής σε φάση απεξάρτησης, λατρεύω την ποίηση του Καββαδία και το ελεύθερο camping και προσπαθώ να αναρρώσω από την χειρότερη χυλόπιτα που έφαγα στη ζωή μου. Θα ήθελα να βγούμε κάνα βράδυ...Ραντεβού, ξέρεις να γνωριστούμε"

Η Μαρία με τα μάτια γουρλωμένα τον κοίταξε μέσα στην βρεγμένη του καμπαρντίνα να στέκεται χαμογελαστός έξω από τον πάγκο. Σκούπισε τα χέρια της από τις σαπουνάδες και έκανε μια χειραψία μαζί του.

"Καλησπέρα Άρη. Είμαι η Μαρία, 37 χρονών, χωρισμένη με έναν γιο, πρώην καπνίστρια σε φάση απεξάρτησης, λατρεύω οτιδήποτε σκουριασμένο και μεταχειρισμένο καθώς επίσης και το μυτζιθροπιτάκια με μέλι. Σιχαίνομαι τα τσιμπήματα από τα κουνούπια και μου λείπει απίστευτα ο πιο τρελός μου φίλος. Χάρηκα για την γνωριμία!" είπε και ένα χαμόγελο της ξέφυγε

"Θα μου δώσεις το τηλέφωνο σου να σε πάρω κάποια στιγμή?" συνέχισε εκείνος και εκείνη πήρε το στυλό πάνω από το πάγκο και του το έγραψε πάνω στο χέρι του. Χαρίζοντας της ακόμα ένα από εκείνα τα ακαταμάχητα χαμόγελα του βγήκε σχεδόν χορεύοντας από το μαγαζί.

"Μαμά τον ήξερες τον κύριο???"
"Όχι αγάπη μου τώρα τον γνώρισα"
"Μαμά νομίζω πως μόλις σου έκαναν καμάκι!"
"Χαχαχα λες ε????" είπε και άρχισε να γελάει δυνατά μαζί με τον γιο της

ΤΕΛΟΣ



Η ιστορία του Άρη και της Μαρίας είναι μια φανταστική ιστορία που γράφτηκε εκτός προγράμματος. Σε αντίθεση με άλλες ιστορίες που έχω γράψει κατακαιρούς αυτή την ξεκίνησα χωρίς και η ίδια να ξέρω πως θα εξελιχθεί. Μέχρι και το τέταρτο κεφάλαιο δεν είχα αποφασίσει καν τον τίτλο. "Μα καλά πως τα σκέφτεσαι όλα αυτά???" με ρώτησε κάποιος στην πορεία και η απάντηση που του έδωσα με φόβο να ακουστώ εντελώς τρελή ήταν πως δεν τα σκέφτομαι, φωνές τα ψιθυρίζουν στο μυαλό μου... Όσο την έγραφα η διάθεση των ηρώων όλο και περισσότερο με επηρέαζε...υπήρχαν στιγμές που ακόμα και μακρυά από τον υπολογιστή η παρουσία τους ήταν τόσο έντονη που καταντούσε ενοχλητικό.  Το μόνο όριο που μου είχα βάλει εξαρχής ήταν να την τελειώσω πριν φύγω διακοπές....Ειλικρινά δεν είχα το κουράγιο να τους σέρνω και αυτούς μαζί μου. Από τα στατιστικά του μπλόγκ βλέπω πως πολλοί την διαβάσατε την ιστορία και αν και κάποιους σας γνωρίζω τους περισσότερους δεν σας ξέρω καν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους σας γνωστούς και αγνώστους που μου κάνατε παρέα σε αυτή την καλοκαιρινή περιπέτεια. Ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ για τα σχόλια που αφήσατε κατακαιρούς....για μένα όχι από ανασφάλεια, ούτε από ματαιοδοξία, ένα γλυκό ειλικρινές σχόλιο, πάντα σημαίνει πολλά. Πριν κάποιες μέρες σε ένα φόρουμ που κατακαιρούς ανεβάζω κείμενα κάποιος εντελώς άγνωστος με αποκάλεσε "συγγραφέα" και για το υπόλοιπο της ημέρας εκείνης τα πόδια μου έτρεμαν από συγκίνηση. Όχι δεν την ψώνισα. Όσοι με ξέρετε προσωπικά ξέρετε πως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο....Δεν ξέρω αν είμαι συγγραφέας.... πιο μικρή δήλωνα απλά πολυλογού και ακόμα και τώρα αυτό πιστεύω για μένα. Δεν νομίζω να βρω το θάρρος να αυτοαποκαλεστώ ποτέ έτσι. Για μένα η λέξη είναι ιερή και νιώθω τόσο μα τόσο λίγη μπροστά της. Το να μου την χαρίζει σαν τίτλο όμως έτσι γενναιόδωρα ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει και δεν επηρεάζεται από την όποια προσωπική σχέση, δεν μπορεί παρά να με κάνει να πιστεύω πως ίσως λέω ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να μπορώ να την χρησιμοποιώ και η ίδια. Τα προτερήματα και τα ελαττώματα του γραπτού μου λόγου τα γνωρίζω. Έχω πλήρη επίγνωση πως ότι γράφω απευθύνεται σε γυναίκες , πως ο λόγος μου είναι φορές πολύ απλοϊκός (με λαθάκια γραμματικά που μου ξεφεύγουν από την παρόρμηση) , πως οι ιστορίες μου είναι ανθρωποκεντρικές και πως με μια αμεσότητα που δεν ταιριάζει πάντα στο γραπτό λόγο σας κάνω να ταυτίζεστε με τους ήρωες. Θα θελα να μπορούσα να γράφω πιο σύνθετα, αλλά με έκπληξη διαπιστώνω πως όσο μεγαλώνω αντί να γίνομαι πιο περίπλοκη γίνομαι πιο απλή. Λες και ο χρόνος "κουμπώνει" στη θέση τους ένα ένα τα μυστήρια της ζωής και με κάνει να τα βλέπω όλα πιο καθαρά. Με αυτή λοιπόν την απλή....μικρή....ανθρώπινη... ιστοριούλα σας εύχομαι καλό καλοκαίρι και ετοιμάζω βαλίτσες για παραλίες και  αμμουδιές, ήρεμη πως η Μαρία και ο Άρης είπαν ότι είχαν να πουν. Που ξέρετε ίσως εκεί που θα πάω διακοπές να συναντήσω τους επόμενους ήρωες μου ;)

Την νουβέλα αυτή την αφιερώνω με πολλή αγάπη στην μεγάλη μου αδελφή Ελένη...έτσι απλά γιατί η ζωή προχωράει μπροστά, μόνο μπροστά!!!

Αν σας άρεσε η ιστόρια μπορείτε να διαβάσετε και τις άλλες δύο
"Στο παραλίγο" πατήστε εδώ 
"XL story" πατήστε εδώ 

Το παιχνίδι κεφάλαιο 16

ΓΥΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

"Έλα μην παίρνεις αυτό το ύφος....έλα να παίξουμε. Σε παρακαλώ...Έχεις σκεφτεί την τελική σου πρόκληση???"
"Πως μπορείς γυμνή στην αγκαλιά μου, να μου ζητάς την πρόκληση που θα σε πάρει μακρυά μου για πάντα???"
"Μπορώ γιατί ξέρω πως ήμουν τυχερή και μόνο που μπήκες στο δρόμο μου...και δεν σκοπεύω να φανώ αγνώμων..έλα Άρη μου, δέξου το επιτέλους και έλα να ρίξουμε παρέα αυλαία πιασμένοι χέρι χέρι "
"Θα μπορούσαμε..."
"Όχι δεν θα μπορούσαμε μάτια μου....αν είχαν αρχίσει όλα αλλιώς, ίσως να μπορούσαμε....αλλά ξεκινήσαμε με λάθος τρόπο. Και αν με ρωτούσες τώρα αν θα τον άλλαζα, να ξέρεις δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως..."
"Αχ βρε Μαρία..."
"Έλα κράτα με...σφίξε με και μην κοιτάς πίσω...μόνο μπροστά....θες να σου πω την δική μου τελευταία πρόκληση???"
"Φοβάμαι...."
"Και εγώ φοβάμαι...αλλά ο φόβος δεν με κρατάει πια. Εσύ μου το έμαθες αυτό....το ξέχασες???"
"Γαμώτο! Σκατά τα έκανα ε????"
"Όχι όλα πήγαν όπως έπρεπε να πάνε...Λοιπόν η τελευταία μου πρόκληση ίσως να σε βοηθήσει να ξεχαστείς. Γλυκέ μου τρελέ διώκτη, το τελευταίο πράγμα που θέλω από εσένα, για να φύγω ήρεμη, είναι να ξεπεράσεις την φοβία σου για τους γιατρούς και τα νοσοκομεία....Μεγαλώνεις και είτε σ αρέσει, είτε όχι, θα τους χρειαστείς κάποια στιγμή. Δεν θέλω αυτή η αποστροφή σου να σου στοιχίσει στο μέλλον. Σε προκαλώ λοιπόν να γίνεις δωρητής αίματος και μια φορά το χρόνο να δίνεις αίμα... Εγώ είμαι ήδη δωρήτρια και ετοιμάσου τώρα, γιατί σήμερα θα δώσεις πρώτη φορά αίμα και θα βγάλεις κάρτα εθελοντή αιμοδότη"
"Αυτό θα πει "μου ήπιες το αίμα" κυριολεκτικά! Αλλά καλά να πάθω αφού έχω μεγάλο στόμα και μόνος μου πρόδωσα την αδυναμία μου...Να υποθέσω πως δεν θα μπεις μέσα να μου κρατάς το χέρι????"
"Μόνος σου Άρη! Καλά αυτή η αναστροφή ρόλων έχει αρχίσει να γίνεται πολύ  διασκεδαστική, κρίμα που δεν θα κρατήσει πολύ..."
"Κρίμα δεν λες τίποτα!" είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι.

Για τον Άρη η τελευταία πρόκληση της Μαρίας ήταν και η πιο αντιφατική. Έκρυβε μέσα της ίχνη τρυφερότητας και στοργής και όσο περίμενε στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου να έρθει η σειρά του, από την μία ήθελε να το βάλει στα πόδια ,από την άλλη ήξερε πως της το χρωστούσε να μείνει. Αφού έδωσε ένα εκτενέστατο ιστορικό, απαντώντας σ ένα σωρό περίεργες και αδιάκριτες ερωτήσεις, του μέτρησαν την πίεση, του τρύπησαν με ένα ξυραφάκι την άκρη του δαχτύλου για να μετρήσουν κάτι και μια ξανθιά καλοσυνάτη νοσηλεύτρια τον οδήγησε σε ένα άσπρο δωμάτιο με πολλές καρέκλες μέσα. Όσο περίμενε ανυπόμονα κουνώντας νευρικά πάνω κάτω τα πόδια του να επιστρέψει η νοσοκόμα, παρατήρησε στον απέναντι τοίχο ένα τεράστιο ρολόι και δεν μπόρεσε να μην γελάσει στην σύμπτωση αυτή. Λεπτά αργότερα και βλέποντας τον πλαστικό ασκό να γεμίζει με το βαθυκόκκινο αίμα του, αρκετά πιο χαλαρός, συννέφιασε στην σκέψη πως γι αυτή τη γυναίκα θα μπορούσε να κάνει τα πάντα.."450ml αίμα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα μπορούσα να σου δώσω" σκέφτηκε και όταν είδε την νοσοκόμα να τον κοιτάζει με περιέργεια, μόνο τότε κατάλαβε πως την σκέψη του την είχε πει δυνατά...

"Πως νιώθεις??? Ζαλίζεσαι???"
"Ανακατεύομαι Δεν μπορώ τη μυρωδιά των νοσοκομείων....μυρίζουν θανατίλα..."
"Αντισηπτικά και χλωρίνη μυρίζουν Άρη, θα την συνηθίσεις. Μόλις ίσως να έσωσες μια ζωή πως νιώθει γιαυτό???"
"Συγνώμη που είμαι τόσο γάιδαρος, αλλά το μόνο που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι που δεν μπορώ να ορίσω τη δική μου ζωή όπως θα ήθελα..."
"Μα χαζέ την ορίζεις! Μην κάνεις σαν πεισματάρικο παιδί, απόλαυσε το συναίσθημα και πες μου την τελευταία μου πρόκληση"
"Μαρία δεν το κάνω επίτηδες, αλλά μα το Θεό δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι τώρα. Λες και αρνείται το μυαλό μου να συνεργαστεί..."
"Έλα προσπάθησε....πρέπει να κλείσουμε τον κύκλο..."
"Ναι πρέπει...κύκλος είπε ε??? Κάτι σκέφτηκα . Λοιπόν μην φας τίποτα, πήγαινε σπίτι, πάρε το αυτοκίνητο σου και ραντεβού σε δύο ώρες στον Ισθμό της Κορίνθου."
"Για σουβλάκια θα πάμε????"
"Όχι ακριβώς...απλά θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια μήπως τουλάχιστον νικήσω το κωλοπαίχνιδο!"
"Καλά τα λέμε σε δύο ώρες στον Ισθμό και εσύ πιες κάνα χυμό πορτοκάλι μην με τη ζέστη σωριαστείς πουθενά! "
"Τα λέμε" είπε και μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο του.

Η Μαρία έκανε ότι της είπε. Νηστική εντελώς πήρε το αυτοκίνητο της και αφού πέταξε στο πορτμπαγκάζ μια τσάντα με δύο τρία ρούχα ξεκίνησε για Κόρινθο. Αν και σκόπευε να πάει στον Ορέστη την επόμενη μέρα, η τελευταία πρόκληση του Άρη την οδηγούσε προς την κατεύθυνση του γιαυτό και σκόπευε μετά το τέλος της πρόκλησης να τον αποχαιρετίσει και να συνεχίσει το ταξίδι της προς το παραλιακό χωρίο. Στην διαδρομή αναρωτιόταν πως θα έβρισκε το θάρρος να τον χαιρετίσει χωρίς να σκέφτεται καν την πρόκληση που θα της έβαζε....Από χτες προσπαθούσε να είναι εκείνη η δυνατή της υπόθεσης όσο όμως πλησίαζε τόσο ένιωθε τη θέληση της να το σκάει. Αναστενάζοντας πάρκαρε λίγο πριν τον Ισθμό και έψαξε με τα μάτια της να βρει τον Άρη. Τον είδε να στέκεται κρεμασμένος στην γέφυρα  και να κοιτάζει απορροφημένος  προς το κάτω. Τον πλησίασε και όταν κατάλαβε τι κοιτούσε με τόση αφοσίωση, μια ανατριχίλα διαπέρασε την ραχοκοκκαλιά της. Στα κιγκλιδώματα, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα, μια παρέα ανθρώπων έδεναν με σχοινιά έναν νεαρό, που μόλις ήταν έτοιμος πήγε και στάθηκε στην άκρη ξυπόλητος. Ένας άντρας άρχισε να μετράει αντίστροφα και μόλις τελείωσε, ο νεαρός βγάζοντας μια κραυγή, έκανε μια βουτιά στο κενό. Όλοι οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, όσο το σώμα του νεαρού ταλαντευόταν πάνω κάτω και όταν ο περίεργος αυτός ρυθμικός χορός τελείωσε,  μια τροχαλία άρχισε να τον ανεβάζει σιγά σιγά και πάλι πάνω.
"bungee jumping .... το κάνω τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο.... αυτή είναι η τελική μου πρόκληση...Αν είναι να φύγεις μακρυά μου, ας το κάνεις με αυτόν τον τρόπο...Θα σταθώ μαζί σου στην γέφυρα. Δεν είμαι καλός στου αποχαιρετισμούς Μαρία. Αν θες να τελειώσει το παιχνίδι θα πρέπει να κάνεις βουτιά στο κενό, για να γλιτώσεις από εμένα... Αν καταφέρεις να κάνεις αυτό το ένα βήμα, όταν θα σε ξανά ανεβάσουν επάνω, εγώ θα έχω φύγει....Συγνώμη αν σου βάζω δύσκολα, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος που σκέφτηκα για να πούμε αντίο.."
"Και αν δεν πηδήξω????"
"Αν δεν πηδήξεις, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να φανώ αρκετά δυνατός να σε αφήσω...."
"Και γιατί αυτό κλείνει τον κύκλο???"
"Γιατί λίγη αδρεναλίνη σε έκανε να μου δώσεις μια ευκαιρία....ίσως λίγη αδρεναλίνη σε κάνει να μου δώσεις κάποτε και μια δεύτερη..."
"Άρη τα είπαμε...."
"το ξέρω. Πάμε κάτω τώρα να σε γνωρίσω στα παιδιά. Είναι φίλοι μου και χρειάζεται λίγη ώρα μέχρι να σε ετοιμάσουν.."

Την  ώρα που δέναν την Μαρία με τους ιμάντες, το μυαλό της έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός. Σαν φλας από μπροστά της περνούσαν οι τελευταίες δύο εβδομάδες. Όταν ο επικεφαλής έδωσε το οκ την έβαλε να σταθεί στην άκρη της γέφυρας και της έδωσε λίγο χρόνο να αποφασίσει. Ο αέρας της χάιδευε το πρόσωπο και το νερό από κάτω φαινόταν τόσο μακρινό. Ένιωσε την καρδία της να χτυπάει σαν ταμπούρλο και με το βλέμμα της έψαξε τον Άρη. Εκείνος βλέποντας το φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της δεν άντεξε και πήγε κοντά της. "Δεν είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις" της είπε και την πήρε αγκαλιά..."Μείνε Μαρία..." συνέχισε σφίγγοντας την περισσότερο. Εκείνη απλά τον κοίταξε, του έδωσε ένα παθιασμένο φιλί και μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων πήδηξε στο κενό, πριν καν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση....

Όταν συνήλθε από το σοκ, κάτω από τα χειροκροτήματα της ομάδας και ενώ ακόμα της έβγαζαν τους ιμάντες, έψαξε με τα μάτια της να βρει τον Άρη αλλά εκείνος είχε χαθεί.... Ελεύθερη πια από τα σχοινιά προσπάθησε να περπατήσει, αλλά μόλις σηκώθηκε όρθια τα πόδια της από το τρέμουλο δεν μπορούσαν να την κρατήσουν. Πεσμένη στα γόνατα άρχισε να κλαίει με λυγμούς και ενώ όλοι την παρηγορούσαν, λέγοντας της πως σε πολλούς συμβαίνει μετά την ελεύθερη πτώση, μετατραυματικό σοκ το βάφτιζαν, εκείνη ήθελε να τους εξηγήσει πως αυτό που ένιωθε εκείνη τη στιγμή, δεν είχε να κάνει με την πτώση...αλλά οι λέξεις αρνούνταν να βγουν από τα χείλη της . Μέσα σε δάκρυα έπεφτε η αυλαία....μέσα σε δάκρυα τελείωνε το περίεργο αυτό παιχνίδι...

για τη συνέχεια πατήστε εδώ