Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Girls just wanna have fun!

Με τα κορίτσια γνωριζόμασταν από την εποχή που το κοκοράκι στο μαλλί τα all stars και ο Jon Bon Jovi ήταν οι Θεοί κάθε γυναίκας που σεβόταν τον εαυτό της. Στα χρόνια που ακολούθησαν μαζί τους έκανα αυτούς του μαραθώνιους συζητήσεων που τους ποτίζεις με άπειρη βότκα λεμόνι και μπόλικα δάκρυα και που πάντα γύριζαν γύρω από το αντίθετο φύλο και την εξιχνίαση του μυστηρίου της συμπεριφοράς του. Τις αγαπάω και ας λένε πως φιλία ανάμεσα στις γυναίκες δεν υπάρχει. Αστικοί μύθοι... αν υπάρχει γνησιότητα τότε μπορεί να υπάρξει φιλία ακόμα και ανάμεσα σε ένα σκύλο και μια γάτα πόσο μάλλον ανάμεσα σε τρεις γυναίκες. 

Πλέον διανύοντας την πρώτη δεκαετία των "άντα" η καθημερινότητα μας έκανε να χαθούμε. Πότε δεν μπορούσε η μία, πότε η άλλη πρέπει να πέρασαν και πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που τις είχα δει. Φυσικά τα τηλέφωνα έπεφταν βροχή στο μεσοδιάστημα και μια σχετική ενημέρωση για τις εξελίξεις την είχαμε. Αλλά ακόμα και τα τηλεφωνήματα δεν έμοιαζαν με τα τηλεφωνήματα του παρελθόντος. Πιο σύντομα... πιο περιεκτικά.... πιο μαμαδίστικα...

Η χαρά μου λοιπόν που θα τις ξαναέβλεπα εκείνο το Σάββατο δεν χωρούσε σε λέξεις. Επιτέλους μια έξοδος από αυτές που τόσο μου είχαν λείψει. Μια καθαρά γυναικεία υπόθεση! 

Πρώτη στο μαγαζί μπήκε η Μαιρούλα και τρόμαξα να την γνωρίσω. Αν κρίνω από το ύφος της μάλλον και εκείνη το ίδιο. Το κοντό αγορίστικο μαλλί της είχε μακρύνει και είχε ξανθύνει μερικούς τόνους. Το σχεδόν ανύπαρκτο στήθος της για το οποίο στο παρελθόν είχαμε αναλώσει άπειρες ώρες ψυχολογικής υποστήριξης  φαινόταν αισθητά διαφορετικό και το στενό μπλουζάκι που φορούσε δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την αλλαγή. Tα δε αθλητικά μποτάκια  που τόσο λάτρευε είχαν αντικατασταθεί από ένα ζευγάρι γόβες πάνω στο οποίο μετά δυσκολίας ισορροπούσε. 

Λίγο αργότερα μπήκε και η Γωγώ που αν και εμφανισιακά είχε μείνει περισσότερο πιστή στην πάλαι ποτέ εικόνα της  μόλις έκατσε αμέσως αντιλήφθηκα πως ο χρόνος και σε αυτήν μια αλλαγή την είχε φέρει. Όταν το πρώτο πράγμα που έβγαλε από την τσάντα της ήταν το κινητό της τηλέφωνο και όχι το πακέτο με τα τσιγάρα την μυρίστηκα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Όταν δε ο σερβιτόρος μας πήρε παραγγελία και ζήτησε μια μπύρα χωρίς αλκοόλ οι φόβοι μου είχαν επιβεβαιωθεί.

Στην επόμενη μισή ώρα κοιτούσα τις δύο γυναίκες απέναντι μου και απορούσα που στα κομμάτια είχαν πάει οι φίλες μου. Πότε η Μαιρούλα που έτρεχε στις διαδηλώσεις της ΚΝΕ έγινε μια νέα εκδοχή μαντάμ Σουσου Κατακουζηνού? Πότε η Γωγώ υπέρμαχος των καταχρήσεων και των απολαύσεων έγινε vegan και δεινή υποστηρίκτρια του αντικαπνιστικού αγώνα???  Μόνο την στιγμή που η Μαιρούλα έτρεξε πανικόβλητη στην τουαλέτα ακροβατώντας πάνω στις γόβες να αλλάξει τα επιθέματα θηλασμού και αρχίσαμε με τη Γωγώ να γελάμε συνωμοτικά, λύνοντας το μυστήριο αυτής της αλλαγής, μόνο τότε ένιωσα για δευτερόλεπτα την χημεία του παρελθόντος στην μύτη μου. 

Δύο ώρες μετά και μια μελαγχολία ένιωθα να με πλησιάζει απειλητικά. Λες και μας ήταν αδύνατο να συζητήσουμε οτιδήποτε άλλο που να μην περιλαμβάνει την λέξη παιδί μέσα στην πρόταση...Όταν δε με τρόπο προσπάθησα να τραβήξω την συζήτηση στα γκομενικά μπας και αλλάξει το κλίμα η λέξη παιδί αντικαταστάθηκε από την λέξη γκρίνια. Γκρίνια για τον ελεύθερο χρόνο που έμοιαζε να μικραίνει όσο εμείς μεγαλώναμε. Γκρίνια για εκείνους που δεν κατανοούσαν πως ακόμα και η Θεά Κάλι με τα τέσσερα χέρια θα τα είχε σηκώσει ψηλά με τόσο τρέξιμο και τόσες υποχρεώσεις. Γκρίνια για το "ένα αθόρυβο στα γρήγορα" μην μας πάρουν χαμπάρι. Γκρίνια ακόμα και για το οριστικά χαμένο τσαλάκωμα της ψυχής μετά από κάθε χωρισμό ενός μεγάλου έρωτα. Όλες μας το ξέραμε πως είχαμε αλλάξει απλά το να βλέπουμε η μια την άλλη ήταν σαν να υψωνόταν ένα τεράστιος καθρέφτης μπροστά μας. 

Η νοσταλγία δεν άργησε να μας πλακώσει και τις τρεις σαν χειμωνιάτικο πάπλωμα. Όχι δυστυχισμένες δεν ήμασταν...διαφορετικές και άυπνες ήμασταν. Ξαφνικά από τα ηχεία του μαγαζιού που τόση ώρα έπαιζαν χιτάκια της εποχής ακούστηκε η φωνή της Cyndi Lauper να τραγουδάει "Girls just wanna have fun" και αντανακλαστικά γυρίσαμε ταυτόχρονα προς το μέρος του DJ. Ένα παιδαρέλι μετά βίας είκοσι μας σήκωσε το ποτήρι με το ποτό του σαν αγωνιστικό χαιρετισμό.

"Μας πήραν χαμπάρι..."είπε η Γωγώ
"Καλέ αυτό αγέννητο πρέπει να ήταν τότε. Που σκατά το ξέρει το κομμάτι???" συμπλήρωσε η Μαιρούλα
"Ρε σεις ξέρετε πόσα πιτσιρίκια θα θελαν να ζήσουν τις εποχές που ζήσαμε εμείς???" τους είπα χαμογελώντας και ξαφνικά μπροστά μου είχα τις φίλες μου τις αγαπημένες, εκείνες που μαζί τους με τις βούρτσες στο χέρι χοροπηδούσαμε σαν τα κατσίκια τραγουδώντας αυτό το τραγούδι προσπαθώντας να μιμηθούμε την αλησμόνητη Cyndi. 

H πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και μια παρέα από τρία κοριτσάκια γύρω στα 18 μπήκαν χαχανίζοντας. Όχι δυστυχισμένες δεν ήμασταν απλά μάλλον είχε έρθει η ώρα να δώσουμε τη σκυτάλη. Στην τελική δεν είχαμε διαπράξει και κανένα έγκλημα....Σύζυγοι , εργαζόμενες , μητέρες είχαμε γίνει αλλά πάντα θα παραμέναμε ακόμα και με τους νέους αυτούς ρόλους τρία κορίτσια που θέλουν απλά να περνάνε καλά!

Φεύγοντας υποσχεθήκαμε να συναντιόμαστε συχνότερα αν και ξέραμε πως δύσκολα θα τηρούσαμε αυτή την υπόσχεση.....

Σημασία τελικά δεν έχει αν αντικατέστησες τα all stars σου με ένα ζευγάρι γόβες manolo blahnik ούτε αν πλέον πίνεις το καφέ σου με στέβια και το ποτό σου χωρίς αλκοόλ. Σημασία έχει να μην κλαψουρίζεις πάνω από την χαμένη σου πρώτη νιότη και λίγη παρέα πάντα σε βοηθάει να το καταφέρεις. Διότι "Girls" όλων των ηλικιών είπαμε "we just wanna have fun" ;)            

1 σχόλιο:

Σχόλιαστε: