XL story: κεφάλαιο ένατο

σπαρίλα light 

Και κάπως έτσι τα μαθήματα διακόπηκαν και τη θέση τους ήρθαν να πάρουν πραγματικά μαρούλια,  αγγούρια και κολοκύθια. Και ενώ η πρώτη εβδομάδα της συμμαχικής δίαιτας πήγε ρολόι, χωρίς γκρίνιες και δυσκολίες, όσο περνούσαν οι μέρες τα πράγματα γινόντουσαν όλο και πιο δύσκολα. Η Αγγελική από παλαιότερες εμπειρίες το ήξερε και ήταν προετοιμασμένη, η Αιμιλία από την άλλη δυσκολευόταν κομματάκι περισσότερο. Το πείσμα της όμως και ο εγωισμό της δεν την άφηναν να το παραδεχτεί στην Αγγελική που με τον ενθουσιασμό της, σαν μαστουρωμένο στρουμφάκι, τιτίβιζε όλη μέρα χαρούμενη. Γιατί η Αιμιλία ναι, ήταν θετικός αλλά ήταν συνάμα και λογικός άνθρωπος και ήξερε πως αυτόν τον ενθουσιασμό αργά η γρήγορα θα τον αντικαθιστούσε η μουρμούρα.

Κάθε πρωί έπεφτε τηλεφώνημα της μιας προς την άλλη κατά το οποίο έδιναν αναφορά τι είχαν φάει την προηγούμενη μέρα. Και τις περισσότερες φορές έπεφτε και κανένα νυχτερινό τηλεφώνημα γιατί η Αγγελική ήταν νυχτερινός τύπος και τις έλειπαν οι σοκολάτες της απίστευτα. Ο Κώστας είχε αρχίσει να εκνευρίζεται με τα μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα. αλλά όταν τόλμησε να το πει στην Αιμιλία, εκείνη φρόντισε να τον βάλει στη θέση του.

"Μα γιατί το κάνεις αυτό ειλικρινά απορώ..."
"Γιατί είναι φίλη μου και την αγαπάω! Γιατί κάνει καλό και σε μένα όχι μόνο σε εκείνη... Γιατί αν κάνεις καλό κάποια στιγμή αυτό θα βρει το δρόμο του και θα επιστρέψει σε σένα. Και τέλος γιατί έτσι γουστάρω! Ποιο είναι το πρόβλημα σου δεν καταλαβαίνω!"
"Ρε Αιμιλία εκτός από το ότι είσαι μες τα νεύρα από την στέρηση των υδατανθράκων και εκτός από το ότι όλη μας η ζωή γυρίζει πλέον γύρω από αυτή τη δίαιτα ειλικρινά δεν βρίσκω το λόγο που πρέπει να το κάνεις και εσύ..."
"Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω αν πρέπει να σε βρίσω ή να σε φιλήσω.... Πρώτον δεν το κάνω για σένα και μεταξύ μας δεν ξέρω αν το κάνω και για την Αγγελική... Κυρίως για μένα το κάνω... Πες ότι επιτέλους μου έλειψε  ο παλιός μου εαυτός... Είμαι 40 χρονών σε λίγο θα μπω στην κλιμακτήριο και εκεί να δεις νεύρα.... Μεγαλώνω Κώστα...καπνίζω που καπνίζω σαν φουγάρο...αργά η γρήγορα θα αρχίσουν τα θέματα υγείας. Ε είπα να ελαχιστοποιήσω όσα μπορώ!"
"Καλά ρε μωρό μου πάσο! Μπορείς όμως τουλάχιστον να της πεις να σταματήσει τα τηλεφωνήματα μες την μαύρη νύχτα???"
"Αν σε ενοχλούν τα τηλεφωνήματα μπορώ να κοιμάμαι στο δικό μου σπίτι..."
"Εντάξει το έπιασα το υπονοούμενο..... Σκάω και περιμένω να χάσετε τα κιλά μπας και ηρεμήσουμε..."
"Μπράβο το καλό αγόρι! Έλα τώρα εδώ να κάψουμε καμία θερμίδα πριν χτυπήσει το τηλέφωνο γιατί σήμερα έφαγα από τη λύσσα μου ένα προφιτερόλ και μεθαύριο έχω ζύγισμα. Και ποιος ακούει την Αγγελική αν είμαι έστω και ένα γραμμάριο πάνω! "
"Πόσες θερμίδες έχει ένα προφιτερόλ???? Πολλές φαντάζομαι ε????? Κοίτα που θα πίνω σε λίγο νερό στο όνομα των προφιτερόλ!" είπε και τράβηξε την Αιμιλία κοντά του.

Γιατί ο Κώστας τυφλός δεν ήταν. Το ήξερε πως η Αιμιλία είχε παραπάνω βάρος, αλλά όσο αυτό δεν επηρέαζε την ζωή τους με κάποιο τρόπο, δεν τον ενοχλούσε καθόλου. Είχε συναντήσει γυναίκες με το μισό βάρος της Αιμιλίας που δεν την έφταναν ούτε στο δαχτυλάκι της στην σπίθα. Και δεν ήταν μόνο το σεξ ήταν γενικότερα το πάθος της σε όλα τα πράγματα που τον έκαναν να την λατρεύει σαν αρχαία θεότητα. Αυτή η γυναίκα είχε χάρισμα να κατακτά σχεδόν τους πάντες χωρίς καν να προσπαθεί και ήταν τόσο μα τόσο ευτυχισμένος που ήταν δική του ή τουλάχιστον σχεδόν δική του μιας και η Αγγελική είχε έρθει από το πουθενά να του την στερήσει λιγάκι. Όχι την συμπαθούσε την Αγγελική ο Κώστας. Πως θα μπορούσε άλλωστε να μην τη συμπαθεί όταν έβλεπε πόσα καλά περνούσε η Αιμιλία μαζί της, ακόμα και τώρα που μεζούρες θερμιδομετρητές και ζυγαριές είχαν μπει στη σχέση τους. Αυτό που δεν συμπαθούσε ήταν πως η κοινωνική τους ζωή είχε αλλάξει.... τέρμα τα μουσικά μεζεδοπωλεία ...τέρμα και τα ποτάκια.... τέρμα οι μπυρίτσες μπροστά στην τηλεόραση. Αλλά επειδή το ήξερε πως της το χρωστούσε να κάνει λίγο υπομονή, αποφάσισε να μην ξαναγκρινιάξει γιαυτό το θέμα και μέσα στην επόμενη εβδομάδα για να δείξει ο ταλαίπωρος την συμπαράσταση του, έτρωγε και εκείνος μαρούλια και φιλέτα . Ένα κιλό έχασε η Αιμιλία τρία ο Κώστας. Ώσπου εκείνη δεν άντεξε και χωρίς περιστροφές με ένα κουτί πάστες του ανακοίνωσε πως αν δεν το έτρωγε όλο θα τον χώριζε. "Καταραμένες αμοιβάδες με τον τούρμπο μεταβολισμό" παραπονέθηκε στην Αγγελική που λύθηκε στα γέλια. Γιατί όντως αυτή η δίαιτα την έκανε να βλέπει μια άλλη Αιμιλία, λιγάκι πιο ευάλωτη.

Από την άλλη τώρα πλευρά του συμμαχικού στρατοπέδου οι μέρες κυλούσαν πιο ήρεμα και πιο βαρετά. Μοναχά τα βράδια η Αγγελική ένιωθε τη θέληση της να την εγκαταλείπει και με το κολλημένο της μυαλό σκεφτόταν πως αυτό που έφταιγε ήταν το άδειο της κρεβάτι... Ξαπλωμένη ανάσκελα και τρίβοντας το στομάχι της που γουργούριζε, σκεφτόταν πως αν αντιστεκόταν στους πειρασμούς δεν θα αργούσε να γεμίσει και εκείνο. Αυτή τη φορά όμως θα γέμιζε με το καλύτερο έδεσμα και όχι με μετριότητες.

Και κάπως έτσι, με μια Αιμιλία πιο ορθολογίστρια και μια Αγγελική τις μέρες να είναι γεμάτη κέφι και όρεξη και τις νύχτες να αναστενάζει με αδημονία, έκλεισε αυτός ο πρώτος μήνας δίαιτας. Όταν δε ζυγίστηκαν στο κλείσιμο του και είδαν ότι είχαν χάσει 7 κιλά η μία και 5 η άλλη σαν παιδάκια άρχισαν να χοροπηδάνε από τη χαρά τους και αφού ηρέμησαν είπαν να φτιάξουν μια σαλάτα με ρόκα, έτσι βρε αδερφέ για να το γιορτάσουν.  Και εκεί που πάνω από τη σαλάτα συζητούσαν ενθουσιασμένες για λιποδιαλυτικά ροφήματα και κρέμες σύσφιξης ξαφνικά η Αγγελική συννέφιασε.
"Τι έπαθες καλέ ξαφνικά μύγα σε τσίμπησε?"
"Τίποτα κάτι σκέφτηκα.."
"Τι σκέφτηκες ξέρασε το!"
"Θα με βρίσεις...."
"Και να μην μου πεις θα σε βρίσω! Μόλις διαπίστωσες πως είσαι 7 ολόκληρα κιλά πιο αδύνατη και πήρες ύφος μελλοθανάτου... τι σκατά σκέφτηκε πάλι το ηλίθιο μυαλουδάκι σου?"
"Ρε Αιμιλία από που έφυγαν εφτά κιλά??? Εγώ και ίδια νιώθω και ίδια με βλέπω..."
"Καλά με δουλεύεις?? Το παντελόνι σου το έχεις σηκώσει δέκα φορές από την ώρα που ήρθα και σε βλέπεις ίδια???"
"Ναι όντως πέφτει αλλά και πάλι στο καθρέφτη εγώ ίδια με βλέπω..."
"Τότε φιλενάδα θες οφθαλμίατρο! Καλά δεν λέω ότι έχεις και καμία τραγική διαφορά αλλά όχι και ίδια μην τρελαθώ! Έχεις ξεπρηστεί πρώτα από όλα και τις προάλλες φορούσες τα τακούνια και διαμαρτυρήθηκες δύο ώρες μετά, όταν παλιότερα στο πρώτο δεκάλεπτο μου ζάλιζες τον έρωτα! Εσύ τι περίμενες ότι στον πρώτο μήνα όλα θα άλλαζαν δια μαγείας??? Δίαιτα κάνουμε ρε δεν έχουμε ανεβεί σε ταχεία και χρειάζεται χρόνος!"
"Το ξέρω...δίκιο έχεις.... απλά είναι η πρώτη φορά που χάνω βάρος χωρίς να υπάρχει υπαρκτός λόγος και όταν λέω υπαρκτός εννοώ κάποιος στόχος πχ ένας άντρας , ένα ρούχο , μια περίσταση κλπ κλπ και ενώ χαίρομαι δεν λέω νιώθω λίγο περίεργα..."
"Μα φυσικά και υπάρχει στόχος τον ξέχασες??? Εσύ δεν λυσσάς πως μόλις χάσεις βάρος θα έρθει ο πρίγκιπας πάνω στο άλογο να σε πάρει....Εσύ δεν λυσσάς πως μόλις χάσεις βάρος οι πωλήτριες θα σε παρακαλάνε να δοκιμάσεις ρούχα??? Εσύ δεν λυσσάς πως όταν χάσεις βάρος θα μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και όλοι θα σε λατρεύουν???"
"Ναι αλλά αυτά είναι πως να στο πω, θεωρητικά! Αλλιώς είναι να έχεις έναν απτό στόχο και αλλιώς είναι να έχεις στόχους όνειρα θερινής νυκτός..."
"Αγγελική έλα σε παρακαλώ στα συγκαλά σου! Φυσικά και αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός γιατί όπως έχω πει δεν σχετίζονται με το βάρος όπως εσύ επιμένεις να τα σχετίζεις! Αλλά μην μου αρχίζεις τις βλακείες τώρα που έχουμε μπει σε ένα ρυθμό! Ο κόσμος να γυρίσει τούμπα ο δείκτης μάζας σώματος σου θα επανέλθει στα φυσιολογικά πλαίσια για έναν και μόνο λόγο, για να σου αποδείξω πόσο λάθος τα βλέπεις όλα. Τώρα ότι από εκεί πέρα θα υποφέρω διπλά όταν συμβεί αυτό το γνωρίζω ήδη. Αλλά μην αρχίζεις από τον πρώτο μήνα σε εκλιπαρώ!"
"Καλά σκάω και τρώω την ρόκα μου σιωπηλά"
"Σιωπηλά και χαμογελαστά σε παρακαλώ! Το πρώτο βήμα έγινε να δεις πόσο γρήγορα θα σου φανούν τα επόμενα..!"

Και όντως η Αιμιλία για ακόμα μια φορά είχε απόλυτο δίκιο. Ο δεύτερος μήνας πέρασε τόσο γρήγορα που ούτε που τον κατάλαβε. Πλέον η δίαιτα είχε μπει στην καθημερινότητα της κάτι σαν ρουτίνα. Μια light μεν, σπαρίλα δε, πλανιόταν πάνω από τις μέρες της  και μέχρι και τα νυχτερινά τηλεφωνήματα στην Αιμιλία είχαν αρχίσει να αραιώνουν . Το μόνο που την έβγαζε που και που από αυτή τη σπαρίλα ήταν που τα ρούχα της άρχιζαν σιγά σιγά να μοιάζουν ξένα πάνω της και που κάποιοι είχαν αρχίσει ήδη να το προσέχουν και να το σχολιάζουν . Αυτές οι μικρές καθημερινές νίκες την έκαναν να παίρνει σφηνάκια ικανοποίησης και να πεισμώνει και το εβδομαδιαίο ζύγισμα ερχόταν απλά να τις επιβεβαιώσει. Και ενώ ήταν σχεδόν σίγουρη πως το τελικό ζύγισμα του Σαββάτου, που σηματοδοτούσε το τέλος  και του δεύτερου μήνα, θα έδειχνε 6 κιλάκια μέσα στο νερό βάση των προηγούμενων μετρήσεων, όταν η ώρα πέρασε και η Αιμιλία δεν φάνηκε έπαψε πλέον να την απασχολεί. Προσπάθησε να την πάρει τηλέφωνο αλλά ούτε σταθερά ούτε κινητά σήκωνε. "Για να μην εμφανιστεί η Αιμιλία στο μηνιαίο ζύγισμα και μάλιστα χωρίς προειδοποίηση σίγουρα κάτι σοβαρό της είχε συμβεί" σκέφτηκε ανήσυχη και ήπιε μονορούφι το πράσινο τσάι της. Όταν δε είδε πως ξημέρωσε η Κυριακή και κανένα σημάδι ζωής από την Αιμιλία ντύθηκε και ξεκίνησε για το σπίτι του Κώστα. "Μακάρι να είναι καλά και ας κρύβεται απλά επειδή έσπασε τη δίαιτα" σκέφτηκε την ώρα που κλείδωνε την πόρτα του σπιτιού της.

Για την συνέχεια πατήστε εδώ

XL story : κεφάλαιο όγδοο

Αγγούρια καλαβρέζικα...

Δέκα λεπτά πήρε στην Αγγελική να σηκωθεί από το κρεβάτι και σχεδόν άλλα δέκα να βρει τα κλειδιά και να ανοίξει στην Αιμιλία, που λες και το χέρι της είχε κολλήσει στο κουδούνι της εξώπορτας.

"Χριστιανή μου επιτέλους!  Έτοιμη ήμουν να καλέσω το ΕΚΑΒ! Χέστηκα από το φόβο μου! Τηλέφωνα δεν σηκώνεις, πόρτες δεν ανοίγεις, έβαλα με το μυαλό μου το χειρότερο!"
"Μην ουρλιάζεις Αιμιλία, το κεφάλι μου θα σπάσει...."
"Μα είσαι εντελώς αναίσθητη???? Οκ δεν τον έκοψα για το δολοφόνο με το πριόνι αλλά δεν παύει να είναι ένας άγνωστος άντρας! Σήκωσε το κουλό σου και στείλε ένα μήνυμα πριν πέσεις για ύπνο να ηρεμήσω η γυναίκα!"
"Δεν το σκέφτηκα...και σου είπα σταμάτα να φωνάζεις, υποφέρω..."
"Το βλέπω και ομολογώ πως αυτό που βλέπω δεν είναι αυτό που ήλπιζα να δω σήμερα το πρωί....Πες μου ότι δεν έπεσες αναίσθητη με τόσο που είχες πιει σε παρακαλώ...!"
"Μακάρι να είχα πέσει αναίσθητη..."
" Πες μου παιδάκι μου. Κάναμε ανάσταση????"
"Όπως το πάρει κανείς...."
"Αγγελική άσε τα διφορούμενα και πες μου, έφαγες ή νηστική έμεινες?????"
"Έφαγα, που να μην έτρωγα, αλλά στο λαιμό μου έκατσε!"
"Λεπτομέρειες τώρα!!!!!"
"Φτιάξε δύο καφέδες. Κάνω ένα μπάνιο γιατί μυρίζω σαν βαρέλι από ουίσκι και έρχομαι να σου πω..."

Με τα μαλλιά της πιασμένα με μια πετσέτα, τυλιγμένη σε ένα άσπρο μπουρνούζι βγήκε κατσουφιασμένη από το μπάνιο λίγη ώρα αργότερα και αφού ήπιε μερικές γουλιές από τον καφέ, κοίταξε την Αιμιλία μην ξέροντας από που να αρχίσει.
"Μίλα Αγγελική!"
"Τι να πω ρε Αιμιλία άσε με..."
"Κολοκύθι το hot dog?? Μην σκας αν είναι αυτό! Τα είπαμε και χτες μέσα στο πρόγραμμα είναι και αυτά..."
"Όχι ακριβώς...."
"Θα με σκάσεις! Πες μου παιδάκι μου τι έγινε!"
"Λοιπόν αφού με έχωσες μέσα στο αμάξι και όσο μπορούσα να σκεφτώ γιατί ήμουν και ολίγον τύφλα... είπα από μέσα μου ότι ήταν να γίνει θα γινόταν και προσπάθησα να χαλαρώσω. Τον έπιασε και αυτόν μια πολυλογία ακατάσχετη σε όλη τη διαδρομή και βοήθησε λίγο την κατάσταση. Και φτάνουμε κάτω από το σπίτι. Διπλοπαρκάρει πρόχειρα και αρχίζει τα χάρηκα για την γνωριμία και τα σχετικά. Εκεί λέω μπα δεν θα φάμε σήμερα τσάμπα τόσο άγχος. Αρχίζω και εγώ τα ευχαριστώ που με έφερες και του δίνω το χέρι. Επειδή όμως όπως είπα ήμουν και ολίγον τύφλα, με είχες ποτίσει και εσύ νωρίτερα με τις θεωρίες σου, σκύβω και του σκάω και ένα φιλί στο μάγουλο..."
"Καλά μιλάμε σχεδόν τον βίασες!!!"
"Σκάσε ρε και άκου! Ε προφανώς αυτός περίμενε να δει τις δικές μου προθέσεις, γιατί έτσι όπως πάω να ανοίξω, με βουτάει από το χέρι, με τραβάει πάλι μέσα και αρχίζει να με φιλάει..."
"Αμοιβάδες!!!!"
"Θα σκάσεις επιτέλους???? Για να μην στα πολυλογώ το preview στο αμάξι πολλά υποσχόμενο φαινόταν. Σαν δεκαοχτάχρονα σε οίστρο ένα πράγμα. Το χειρόφρενο επί την ευκαιρία κακώς το έχουν εκεί που το έχουν καθόλου δεν βολεύει... ανάμεσα στα φιλιά μου λέει δεν ανεβαίνουμε επάνω καλύτερα.... Και από το να γίνουμε δημόσιο θέαμα του λέω ναι. Βγαίνω από το αμάξι του λέω κουδούνι και όροφο και πάει να βρει κάπου να παρκάρει. Ανεβαίνω εντωμεταξύ εγώ πάνω και με πιάνει πανικός.....όταν λέμε για πανικό, κανονικός πανικός.. να νομίζω ότι ακούω φωνές. Κοπανάω και ένα ουίσκι μπας και στανιάρω αλλά τίποτα. Έκανε και κάνα τέταρτο να βρει να παρκάρει! Αφού σε κάποια φάση πίστεψα πως είχε αλλάξει γνώμη. Ξέρεις πόσα πράγματα μπορεί να σκεφτεί ακόμα και ένα μεθυσμένο μυαλό μέσα σε ένα τέταρτο????? Μέχρι και τη μάνα μου θυμήθηκα!"
"Περίμενες το μωρό να ανεβεί και εσύ θυμήθηκες την μάνα σου????? Ήμαρτον!!!"
"Άστο αυτό τώρα! πάνω λοιπόν που είμαι έτοιμη να κοπανήσω το κεφάλι μου στο τραπέζι της κουζίνας χτυπάει το κουδούνι. Του ανοίγω μπαίνει μέσα πιάνουμε μια χαζοκουβέντα έτσι για τα τυπικά του πράγματος. Για το δράμα να παρκάρεις στην Αθήνα , για το πόσο χαριτωμένο είναι το σπίτι μου και άλλες τέτοιες μαλακίες. Βλέπεις στο τέταρτο είχε χαθεί ο ειρμός και άντε να τον ξανα πιάσεις....Του βάζω ένα ποτό, λες και δεν ήμασταν αρκετά τύφλα και οι δύο, και εκεί που πάω να του το δώσω δώστου  με βουτάει ξανα από το χέρι και με καθίζει πάνω του..."
"Πολύ γουστάρω άγριο το αγόρι!"
"Ρε πας καλά????? Αυτό ήταν τι το ήθελε ο χριστιανός μου έφυγε η σούρα μου έφυγε και η κάψα.... Αυτός να προσπαθεί ο δόλιος και εγώ το μόνο που να σκέφτομαι να είναι μην τον λιώσω έτσι που καθόμουν πάνω του. Και δώστου να προσπαθώ να δώσω βάρος στα πόδια μου να γίνω λίγο ελαφρύτερη και να έχω και τους διαβόλους να μη  βοηθάνε καθόλου.... Σε κάποια φάση, και ενώ όπως σου έχω ήδη πει από το σοκ είμαι πλέον 100% νηφάλια, σηκώνομαι και τον πιάνω από το χέρι προσπαθώντας να ξαναμπώ στη σωστή διάθεση και τον πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο. Σαν το κουταβάκι έρχεται λοιπόν και μόλις μπαίνουμε μέσα αρχίζει να ξεκουμπώνει πουκάμισα και παντελόνια ενώ ταυτόχρονα πετάω και εγώ επιτέλους τα σκατοπάπουτσα . Και πάνω που λέω οκ Αγγελικούλα το έχεις, χαλάρωσε και απόλαυσε το, βγάζει το πουκάμισο και παθαίνω πολλαπλά εγκεφαλικά! Διότι Αιμιλία με αυτά που φορούσε δεν φαινόταν αλλά ο τύπος ήταν φέτες! Και όταν λέω φέτες δεν εννοώ χωριάτικες, αλλά από τις άλλες που κάνεις στα γυμναστήρια! Μου έφυγε όλη η μαγκιά.... Ευτυχώς που δεν είχε πολύ φως να δει ο άνθρωπος την αντίδραση μου. Ψυχολογικό θα του δημιουργούσα σίγουρα...Ε αυτό ήταν,  έπαθα μπλακ άουτ! Το μυαλό μου κόλλησε απίστευτα... Δεύτερο σοκ στο καπάκι δεν το άντεξα.... Άντε τώρα να γδυθείς μπροστά στο κύριο φιτ! Άντε να βγάλεις πατσάδες και κυτταρίτιδα φάτσα φόρα.... Έλα όμως που ήταν πολύ αργά να κάνω και πίσω.... και για να μην σε κουράζω ο άνθρωπος είτε με μένα πήγε χτες είτε με μια από αυτές τις κούκλες που πουλάνε στα μαγαζάκια με τα σεξουαλικά βοηθήματα ένα και το αυτό! Τίποτα... δεν μπορούσα να λειτουργήσω με τίποτα! Ότι και αν έκανε ότι και αν έλεγε εγώ το μόνο που σκεφτόμουν καθ όλη την διάρκεια ήταν τι φαίνεται και πως φαίνεται...Ρούφαγα την κοιλιά μου, προσπαθούσα να ρίξω κάνα σκέπασμα πάνω μας, ένα δράμα σου λέω! Ευτυχώς που οι άντρες μπαίνουν και στον αυτόματο και ευτυχώς που και αυτός είχε πιει πολύ, αλλιώς .... Δεν ήταν λοιπόν αυτός κολοκύθι, εγώ ήμουν Αιμιλία μου αγγούρι! Μιλάμε τέτοια ξεφτίλα ούτε στον εχθρό μου! Πες κάτι μην με κοιτάς έτσι έχω που έχω τον πόνο μου!!!"
"Δεν έχεις καμία ελπίδα....."
"Το ξέρω!!!"
"Ρε άνθρωπε αν είναι δυνατόν! Αντί να δεις το σώμα του και να πάθεις πολλαπλούς οργασμούς πριν καν σε ακουμπήσει εσύ ξενέρωσες???"
"Αιμιλία έχω πρόβλημα!!!!!! Αρχίζω να πιστεύω πως μοιάζω στην γιαγιά μου την τρελή!"
"Όχι κουκλίτσα μου εσύ την ξεπερνάς! Η γιαγιά μπορεί να ήταν τρελή αλλά τέτοιες μαλακίες αποκλείεται να έκανε!"
"Μην με βρίζεις...."
"Και να σε βρίσω θα αλλάξει τίποτα?"
"Βοήθησε με ρε συ...."
"Πως????? Αγγελική ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο να πω....και το βασικότερο δεν ξέρω τι άλλο να κάνω....Ήμουν προετοιμασμένη για όλα τα σενάρια.... ήξερα τι θα σου έλεγα αν σε είχε φτύσει....ήξερα τι θα σου έλεγα αν είχες κάνει πίσω τελευταία στιγμή....είχα προετοιμαστεί ακόμα και για το ενδεχόμενο να ήταν εντελώς ξενέρωτος...Αλλά αυτό δεν το περίμενα! Να σου σερβίρεται στο πιάτο εορταστικό γεύμα έκπληξη και εσύ να το τρως σαν μουρουνόλαδο? Και να έλεγα πως ο άνθρωπος είπε καμία χοντράδα και σε μπλόκαρε.... Απελπισία με έχει πιάσει να το ξέρεις!"
"Τίποτα πρέπει να χάσω βάρος! Δεν υπάρχει άλλη λύση! Επέμβαση θα κάνω, σε ίδρυμα για παχύσαρκους θα μπω, πρέπει να χάσω οπωσδήποτε βάρος!"
"Αχ κατακαημένη Αγγελική, εσύ νομίζεις πως θα χάσεις βάρος και όλα θα λυθούν....αλλά επειδή όσο και να στο λέω αν δεν το ζήσεις δεν πρόκειται να το πιστέψεις....ναι τελικά το πρώτο που πρέπει να κάνουμε αυτό μάλλον είναι. Αν δεν βγάλουμε το βάρος από την μέση γιατρειά δεν παίρνεις....Αλλιώς είχα σκεφτεί να προσεγγίσουμε το θέμα αλλά δεν βλέπω να έχω άλλες επιλογές...Υπό κανονικές συνθήκες πρώτα γιατρεύεις το μυαλό και μετά έρχεται και ακολουθεί και το σώμα αλλά στην περίπτωση σου ανάποδα πρέπει να το πάμε. Με αυτό βέβαια κινδυνεύουμε να φτιάξουμε το σώμα και ο κάλος στο εγκέφαλο να σε κάνει να το ξανα χαλάσεις. Γιατί να το ξέρεις αυτό γίνεται συνήθως...αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ας κάνουμε τον σταυρό μας και ας ελπίσουμε παράλληλα να τα διορθώσεις και τα δύο....Στο είπα ότι με έχει πιάσει απελπισία με εσένα ε???"
"Μου το είπες....."
"Πάρε τώρα να μας φέρουν καμία πίτσα και καμία μακαρονάδα γιατί θα είναι και τα τελευταία που θα φάμε για πολύ καιρό.....τουλάχιστον να έχουμε μια καλή ανάμνηση..."
"Θα κάνεις και εσύ μαζί μου δίαιτα????"
"Τι να σε κάνω που έχεις γίνει το πειραματόζωο μου! Πως αλλιώς θα μπορώ να σε βρίζω όταν θα θες να την σπάσεις??? "
"Αχ Αιμιλία πως θα στο ανταποδώσω ποτέ όλο αυτό???"
"Μην βιάζεσαι.....γιατί τους επόμενους μήνες θα δεις μια Αιμιλία που δεν έχεις ξαναδεί! Και για να ξεκαθαριζόμαστε, επειδή δεν είμαστε μωρά, κάθε βδομάδα θα σε ζυγίζω και αν μια εβδομάδα πάρεις έστω και 1 κιλό αντί να χάσεις,  ξέχασε με! Δεν θα παίζουμε τις κουμπάρες! Το βάρος πρέπει να φύγει από την μέση άμεσα και όχι γιατί ενοχλεί εμένα αλλά για να καταλάβεις επιτέλους πως δεν είναι αυτό που σου φταίει!"
"Καλά ας αδυνατίσω εγώ και άγαλμα θα σου κάνω!"
"Μόνη μου μιλάω!!!!! " ούρλιαξε απελπισμένη η Αιμιλία και πέταξε ένα από τα μαξιλάρια του καναπέ στο κεφάλι της Αγγελικής.

Για την συνέχεια πατήστε εδώ

XL story κεφάλαιο έβδομο

Μάθημα τρίτο Τακούνι-Κουδούνι

Η Αγγελική στην εβδομάδα που πέρασε διαπίστωσε πόσο επηρέαζε η ψυχολογική της διάθεση τη σχέση της με το φαγητό. Από τις λίγες φορές που δεν προσπαθούσε συνειδητά να κάνει δίαιτα και όμως ντοπαρισμένη από την εμπειρία του Σαββάτου έτρωγε ελάχιστα. Όταν φυσικά το είπε τηλεφωνικά χαρούμενη στην Αιμιλία, εκείνη την έκραξε για ακόμα μια φορά. Της εξήγησε πως αυτό ήταν το λάθος της. Ότι άφηνε δηλαδή την ροή της καθημερινότητας να της ορίζει την "πείνα" της. Αυτό το λάθος κατά την Αιμιλία έδειχνε πόσο βαθύτερα ήταν τα αίτια της παχυσαρκία της. Μάλιστα της θύμισε πως αυτό δεν διέφερε σε τίποτα από τις φάσεις που πρωτοερωτεύεσαι και που ως δια μαγείας το στομάχι σου γίνεται κόμπος γαλλικός.

Κλείνοντας το τηλέφωνο η Αγγελική προβληματισμένη άρχισε να ανασύρει τις φάσεις που κάτι είχε καταφέρει στο τομέα απώλειας βάρους και τις φάσεις που είχε ανακτήσει σε χρόνο dt τα χαμένα κιλά. Αναστενάζοντας λοιπόν επιβεβαίωσε πως η Αιμιλία είχε και πάλι δίκιο... Δέκα κιλά είχε χάσει όταν τα είχε πρωτοφτιάξει με τον Γιώργο και άλλα τέσσερα είχε χάσει μέσα σε τρεις μέρες όταν είχαν χωρίσει...Δεκαεφτά είχε ξαναπάρει πίσω όταν όλα είχαν ξεθωριάσει. Με το Θωμά πάλι αντί να χάσει, ίσως επειδή και αυτός ήταν καλοφαγάς, στην αρχή είχε πάρει κιόλας βάρος....Ήταν άλλωστε τόσο μα τόσο νερόβραστη αυτή η σχέση που το μόνο νόστιμο και πιπεράτο παιζόταν σε τραπέζια και όχι σε κρεβάτια όπως θα έπρεπε. Και φυσικά τον αναπόφευκτο χωρισμό που ακολούθησε  τον συνόδευσε η έναρξη ακόμα μιας δίαιτας.  Η Αιμιλία λοιπόν μια χαρά τα έλεγε και βαθιά μέσα της το ήξερε και  ίδια αλλά δεν το παραδεχόταν....Όποτε ήταν καλά δεν έτρωγε και όποτε ένιωθε ανία και βαρεμάρα για να συμπληρώνει τα κενά παραγέμιζε το στομάχι της. Όμως αυτή τη φορά υπήρχε μια σημαντική διαφορά. Η αιτία που έκανε το φαγητό να της είναι και πάλι αδιάφορο δεν ήταν γένους αρσενικού αλλά θηλυκού! Ήλπιζε λοιπόν το κόψιμο της όρεξης να ήταν πιο μόνιμο...

Σχεδόν τρία κιλά πιο αδύνατη, το επόμενο Σάββατο, σκαρφάλωνε και πάλι πάνω στα ενοχλητικά ψηλοτάκουνα και περίμενε με αγωνία την Αιμιλία για το επόμενο μάθημα.

"Τρία κιλά Αιμιλία σε μια εβδομάδα απίστευτο ε????"
"Τον κακό σου τον καιρό ξεμυαλισμένη! Απορώ τόσα χρόνια με δίαιτες και δεν το ξέρεις πως το μόνο που πέτυχες μια εβδομάδα τώρα είναι να αφυδατωθείς??? Υγρά είναι δεν είναι κιλά!"
"Υγρά κιλά χέστηκα εγώ ξέρω πως το νούμερο στην καταραμένη είναι τρία κιλά λιγότερο!"
"Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου! Λύσσα με το κωλονούμερο! "
"Και για πες τώρα τι θα κάνουμε απόψε???? Ποιόν θα βάλουμε απόψε στη θέση του???? Σαν τον Μπάτμαν και τον Ρόμπιν είμαστε. Οι στρουμπουλοί εκδικητές σε νέες περιπέτειες!"
"Α καλά εσύ την άκουσες βλέπω δορυφορικά. Άκου οι στρουμπουλοί εκδικητές! Αγγελική αυτό νομίζεις πως θα κάνουμε από εδώ και εμπρός??? Σαν πικρόχολες κυράτσες θα βασανίζουμε αθώες αμοιβάδες???"
"Ε όχι και αθώες! Έχω εγώ ράμματα για τη γούνα τους..... τόσα που το νοσοκομείο έχει καλυφθεί από ράμματα για μια πενταετία!"
"Όχι Αγγελική που τελικά μπορεί να είσαι και Διαβολική! Στόχος των μαθημάτων μου δεν είναι να σε κάνω τον μασκοφόρο εκδικητή με τα τακούνια!"
"Και ποιος είναι τότε ο στόχος σου????"
"Για απόψε τουλάχιστον να σου κάνω δώρο βρε έναν οργασμό!"
"Έναν τι??????"
"Αυτό που άκουσες! Και επειδή δίνουμε ακόμα μια φορά δωρεάν παράσταση στον ταξιτζή, σκασμός προς το παρόν και θα σου εξηγήσω στο μαγαζί!"

Μέχρι να φτάσουν στο μαγαζί η Αγγελική είχε χάσει όλη τη καλή της διάθεση. Οργασμό??? Τι ήθελε να πει πάλι Αιμιλία? Καλύτερα θα περνούσαν αν έκαναν ότι και την προηγούμενη φορά, σκεφτόταν σαν πεισματάρικο παιδί που του στέρησαν ξαφνικά όλη τη χαρά. Σκυθρωπή αλλά ευθυτενής, μετά την χιλιοστή υπενθύμιση της Αιμιλίας για την στάση του σώματος της, μπήκε ακολουθώντας την Αιμιλία μέσα σε ένα συμπαθητικό μαγαζί και άρχισαν να προχωράνε προς το μπαρ. Η Αιμιλία χαιρέτισε τον μπάρμαν που τύχαινε να είναι και ο ιδιοκτήτης και αφού τον σύστησε εγκάρδια στην Αγγελική, μιας και αποδεικνυόταν φίλος της από το παρελθόν, πιάσανε μια γωνία. Ο Αποστόλης δεν άργησε να τους φέρει τα ποτά τους ρίχνοντας ένα χαμόγελο συμπαράστασης στην Αγγελική, λες και ήξερε τι την περίμενε και απομακρύνθηκε αθόρυβα.

"Πρώτα από όλα κάτσε σταυροπόδι σαν γυναίκα!"
"Δεν μπορώ ρε! Πιάνονται τα πόδια μου! Και πίστεψε με,  με αυτά τα κωλοπάπουτσα και που τα πατάω τα πόδια μου στο πάτωμα, είναι μεγάλος άθλος! Ειλικρινά αυτή την εμμονή σου με τα τακούνια αδυνατώ να την καταλάβω.. Πολύ κλισέ βρε Αιμιλία!"
"Κλισέ ε???? Μισό! Αποστόλη έλα λίγο που σε θέλω!!!"
"Έφτασεεεεε... Πες το Αιμιλίτσα!"
"Αποστόλη μου μια ερώτηση μάτια μου στα γρήγορα. Ποια η γνώμη σου για τα πόδια της Αγγελικής???" είπε και του έδειξε τα πόδια της Αγγελικής που αν και παραφουσκωμένα μέσα στις μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες και σταυρωμένα σε ένα άκομψο μεν σταυροπόδι δε, μέσα στο ημίφως του μαγαζιού έμοιαζαν συμπαθητικά. Ο Αποστόλης κοίταξε την Αιμιλία χωρίς έκπληξη, σαν άνθρωπος που την γνώριζε καλά και τα περίμενε όλα από εκείνη, και  μετά έριξε μια ματιά στα πόδια της Αγγελικής κάνοντας την να κοκκινίσει!
"Μιλάω ελεύθερα????" ρώτησε ο Αποστόλης ξανακοιτώντας την Αιμιλία
"Ελεύθερα" του είπε εκείνη και εκείνος ξανατσέκαρε τα πόδια της Αγγελικής που ήδη είχε αρχίσει να παίζει νευρικά με τον αναπτήρα της Αιμιλίας.
"Καλά είναι αλλά θα προτιμούσα λίγο πιο κοντή τη φούστα και λίγο πιο ψηλά τα παπούτσια.... Η μάλλον θα προτιμούσα λίγο πιο κοντή τη φούστα και ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες μπότες από κάτω!"
"Σε ευχαριστώ Αποστόλη ελεύθερος υπηρεσίας!"
"Στη διάθεση σας κυρίες μου..." είπε και αφού έκανε μια προσποιητή υπόκλιση τραβήχτηκε και πάλι στην άλλη άκρη του μπαρ.
"Τα άκουσες????? Όχι για να μου λες εμένα για κλισέ! Εσύ βλέπεις τα πόδια σου απλά χοντρά και ναι είναι! Μαλακίες είπαμε μεταξύ μας δεν θα λέμε αλλά.....όταν όμως  τα πόδια αυτά τα στήσεις πάνω σε ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα, τότε οι αμοιβάδες δεν κοιτάνε τα πόδια ή μάλλον τα πόδια κοιτάνε αλλά δεν παίρνουν με το μάτι μεζούρα να δουν πόσο χοντρά είναι. Πως να στο εξηγήσω, μια γυναίκα πάνω σε τακούνια έχει άλλο αέρα και δεν είναι μόνο θέμα ύψους.... Λες ρε παιδί μου και το σχήμα του τακουνιού είναι φαλλικό σύμβολο....σαν το πείραμα του Παβλόφ το τακούνι είναι το κουδούνι. Μόλις το βλέπουν σκέφτονται το φαγητό αντανακλαστικά και δεν μιλάω για το γνωστό φαγητό αλλά για το άλλο αυτό που χάνεις θερμίδες, όχι αυτό που παίρνεις. Και με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στο σημερινό μάθημα το "φαγητό". Λοιπόν κοίτα καλά καλά το μενού και διάλεξε τι θα φας απόψε!"
"Σερβίρουν καλέ και φαγητό στο μπαρ??? Δεν πεινάω ρε Αιμιλία!"
"Μωρέ πεινάς και παραπεινάς! Πόσο καιρό έχεις να φας Αγγελική???"
"Από το μεσημέρι καλέ!"
"Δεν πιάνουν αυτές οι πουστιές σε εμένα, θα έπρεπε να το ξέρεις ήδη! Άσε λοιπόν τα σάπια....πόσο καιρό έχεις να φας ξαναρωτάω!"
"Πολύ....."
"Το φαντάστηκα! Επειδή λοιπόν έχεις καιρό να φας σε πρώτη φάση ξεκίνα με ένα fast food . Δεν λέω μάπα είναι σε ποιότητα πρώτης ύλης αλλά πολύ νόστιμο το ρημάδι!"
"Αν δεν έχω μπερδέψει το θέμα της συζήτησης ,γιατί κάπου σε έχασα, νομίζω πως μιλάμε για one night stand και αν μιλάς για κάτι τέτοιο ένα έχω να σου πω.....είσαι με τα καλά σου????"
"Φυσικά και είμαι με τα καλά μου! Και πριν αρχίσεις να σταυροκοπιέσαι και να γυρνάς φτύνοντας γύρω από τον εαυτό σου, άκου τι έχω να σου πω. Όσο και αν δεν το παραδέχεσαι το σεξ είναι ανάγκη...βιολογική ανάγκη σαν το φαγητό ένα πράγμα! Και δεν είναι απλά ανάγκη είναι επιλεκτική ανάγκη δυστυχώς. Μόνη σου το είπες....δύο τρεις νερόβραστες εμπειρίες....Δίαιτα στο φαγητό δυσανασχετείς να κάνεις με νερόβραστα κολοκύθια....δίαιτα όμως στο σεξ με νερόβραστα...κολοκύθια κάνεις όλη σου τη ζωή! Πάρε λοιπόν ένα hot dog και καλή όρεξη βρε!"
"Αυτές σου οι παρομοιώσεις με το φαγητό με σκοτώνουν!"
"Ε είπα να είμαι όσο πιο κόσμια μπορώ!"
"Ωραία ας δεχτώ τη συλλογιστική σου και ποιος σου είπε ότι το hot dog θα κάτσει να το φάω εγώ????"
"Αγγελική μην με κάνεις να επαναλαμβάνομαι.....τα είπαμε στο προηγούμενο μάθημα..... κολοκύθια hot dog και όλα τα συναφή ένα σκοπό έχουν στην ζωή τους....να φαγωθούν! Βέβαια εύχομαι να μην πάμε για hot dog και μας βγει κολοκύθι. Αλλά και αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι, από το τίποτα και το κολοκυθάκι κάτι θα κάνει!"
"Ρε τι έχω πάθει η γυναίκα..... και τώρα δηλαδή εγώ, πρέπει να διαλέξω έναν από εδώ μέσα και να του την πέσω??? Χαρτομάντιλα ελπίζω να έχεις μαζί σου.....Γιατί θα γελάσουμε, θα κλάψουμε ,δεν ξέρω ακόμα τι από τα δύο, αλλά δάκρυα θα πέσουν σίγουρα!"
"Κούνα βρε κουτάβι το κουδούνι! Καταρχήν διάλεξε έναν να δω και τι σκατά γούστο έχεις στους άντρες..."

Η Αγγελική αναστενάζοντας γύρισε το κεφάλι της και άρχισε να σκανάρει το μαγαζί. Η αλήθεια είναι ότι εκεί μέσα όντως με μενού έμοιαζε. Μικροί, μεγάλοι, όμορφοι, άσχημοι, κοντοί, ψηλοί, από όλα είχε ο μπαξές. Αλλά να διαλέξει εκείνη???? Συνήθως περίμενε να την διαλέξουν ....Αδύνατο της φαινόταν να διαλέξει....Και  ξαφνικά έτσι όπως γύριζε προς της Αιμιλία, έτοιμη να της πει πως αποκλείεται να γίνει αυτό που έχει στο μυαλό της, έπεσε στο πρόσωπο του Αποστόλη που της χαμογελούσε από την άλλη άκρη του μπαρ. Αυτός τουλάχιστον είχε πει μια σχεδόν καλή κουβέντα για εκείνη και της είχε σκάσει και δύο χαμόγελα από την ώρα που ήρθαν. Με αυτόν έπαιζε να μην φάει και εντελώς τα μούτρα της. Βέβαια ήταν φίλος της Αιμιλίας και αυτό ίσως να έμπλεκε τα πράγματα αλλά δεν έχανε και τίποτα να ρωτήσει. Χαριτωμένος ήταν, στη σωστή ηλικία ήταν, ειλικρινής φαινόταν...

"Αποφάσισα...."
"Για πες είμαι όλη αφτιά!"
"Τον Αποστόλη!"
"Τον Αποστόλη????"
"Ναι τον Αποστόλη, αν φυσικά δεν έχεις πρόβλημα επειδή είναι φίλος σου...."
"Από όλα τα τεκνά εδώ μέσα διάλεξες τον Αποστόλη????"
"Ναι σου λέω!"
"Αααα έχεις μεγαλύτερο πρόβλημα από όσο νόμιζα....Τον Αποστόλη ξέχνα τον! Διάλεξε άλλον!"
"Σόρρυ ρε Αιμιλία δεν ήξερα ότι είχατε κάτι με τον Αποστόλη."
"Βρε πας καλά? Τίποτα δεν έχουμε με τον Αποστόλη, φίλοι είμαστε απλά χρόνια και τον ξέρω καλά.... Δεν είναι ρε Αγγελική ο Αποστόλης αυτό που χρειάζεσαι τώρα, μου έχεις λίγη εμπιστοσύνη????"
"Γιατί δεν είναι μια χαρά παλικάρι...?"
"Αντιπαρέρχομαι που αποκάλεσες τον Αποστόλη παλικάρι και να θυμηθώ να του το πώ πριν φύγουμε να γελάσει λίγο αλλά ο Αποστόλης είναι περίεργη υπόθεση και εγώ θέλω να ξεμπλεχτείς λιγάκι, όχι να σε αποτελειώσω..... Σου ξαναλέω δείξε μου λίγη εμπιστοσύνη και διάλεξε έναν άλλο και γρήγορα. Μην το αναλύεις τόσο δεν θα αγοράσουμε σπίτι, για ένα πήδημα μιλάμε!"
"Ουφ πόσο απλό το κάνεις να ακούγεται...."
"Μα απλό είναι ρε Αγγελική! Δεν σου ζητάω να διαλέξεις σύζυγο έναν άντρα να πηδηχτείς σου ζητάω να διαλέξεις. Σιγά το δύσκολο, εγώ ήδη έχω εντοπίσει δύο που χαλαρά θα τους καθόμουν!"
"Και δεν είναι ρε συ αυτό... πως να το πω... φθηνό???"
"Καλέ τσάμπα είναι αν παίζανε λεφτά στην μέση θα ήταν "φθηνό" όπως εσύ το εννοείς... όλοι το έχουν κάνει και όλοι το κάνουν. Μην κοιτάς που οι γυναίκες ειδικά αρνούνται να το παραδεχτούν...Άντε πουλάκι μου ξεμπέρδευε και έχουμε δουλειά. Άκου τον Αποστόλη και κανόνισε να διαλέξεις κάνενα τύπου Αποστόλη σε μάδησα!"  είπε η Αιμιλία και άναψε ένα τσιγάρο. Και όσο το τσιγάρο έκαιγε η δόλια η Αγγελική κοιτούσε και πάλι τους θαμώνες αλλά δυσκολευόταν... αυτοί που τις άρεσαν εμφανισιακά τους φοβόταν και αυτοί που δεν φοβόταν μοιάζανε με όρθια κολοκύθια...Στη χιλιοστή φορά που κοιτούσε εντόπισε έναν σε μια γωνία. Μελαχροινός ήταν, γοητευτικός ήταν αλλά όχι απαγορευτικά γοητευτικός, κοντά στην ηλικία της ήταν, τον φαντάστηκε  και με κέτσαπ και μουστάρδα στο κρεβάτι της και τον έδειξε στην Αιμιλία διστακτικά.

"Το γούστο σου φιλενάδα με υπερβαίνει αλλά ας είναι! " είπε εκείνη παραδομένη
"Ωραία και τώρα που διάλεξα τι κάνουμε ?Πάμε ταμείο και τον παίρνουμε πακέτο για το σπίτι???"
"Εξυπνάδες! Τώρα Αγγελική μου θυσιάζεται η δασκάλα για χάρη της μαθήτριας, τρομάρα να σου έρθει, που μετεξεταστέα θα σε αφήσω στο λέω." είπε η Αιμιλία και σηκώθηκε από το μπαρ και άρχισε να προχωράει προς το τραπέζι που καθόταν ο στόχος. "ωρε γλέντια" σκέφτηκε η Αγγελική και ήπιε μια γενναία γουλιά από το ποτό της.

Δέκα λεπτά αργότερα η Αιμιλία είχε κάνει τα μαγικά της και είχαν μεταφερθεί στον τραπέζι της παρέας που καθόταν το hot dog. Ψιλή κουβέντα περί ανέμων και υδάτων και μερικά άδεια ποτά μετά, η Αιμιλία με τρόπο της έριξε μια σκουντιά και της ψιθύρισε, "το κουδούνι Αγγελική". Ποιο κουδούνι? σκέφτηκε αρχικά η Αγγελική ζαλισμένη από το τρίτο ποτό που κατέβαζε. Ώσπου συνειδητοποίησε ότι μιλούσε για το τακούνι και με προσπάθεια σταύρωσε, όσο πιο χαριτωμένα μπορούσε, τα πόδια της σίγουρη πως το hot dog Μηνάς, διότι έτσι τον έλεγαν τον άνθρωπο ,κοιτούσε μιας και η Αιμιλία την είχε καθίσει ακριβώς απέναντι του. Άλλα δύο ποτά μετά και ο Μήνας είχε έρθει και είχε καθίσει δίπλα της πια, μιλώντας της για διάφορα που ανάθεμα και αν είχε ακούσει τα μισά, ενώ με τρόπο η Αιμιλία φρόντιζε να απασχολεί με το διαχυτικό της χαρακτήρα την υπόλοιπη παρέα. Που και που μόνο έριχνε ικανοποιημένη καμία ματιά για να βεβαιωθεί ότι η Αγγελική δεν το έπαιζε Κινέζος κοιτώντας το ταβάνι και ανά τακτά χρονικά διαστήματα της έχωνε μια τσιμπιά στην πλάτη σαν ηλεκτροσόκ, για να της θυμίζει την στάση του σώματος της. Γύρω στις δύο τα ξημερώματα η Αιμιλία χασμουρήθηκε και με τρόπο είπε στην Αγγελική "ήμαρτον....ρουα ματ και τώρα!" Αλλά η Αγγελική σχεδόν μεθυσμένη ούτε που κατάλαβε τι μπορεί να εννοούσε. Απελπισμένη με το στουρνάρι της, έσκυψε προς τον Μήνα και με το γνωστό χαριτωμένο ύφος της του είπε..."Βρε Μηνά μιας και που γνωριστήκαμε επειδή έχω μια δουλίτσα μετά και επειδή η Αγγελική είναι ψιλοζαλισμένη, έχεις την ευγενή καλοσύνη να την πας μέχρι το σπίτι της? Θα σου ήμουν αιώνια ευγνώμων.." Και φυσικά ο Μηνάς δέχτηκε με περισσότερη προθυμία από όση θα περίμενε η Αγγελική. Μια Αγγελική που ξαφνικά συνειδητοποίησε τι θα επακολουθούσε και κοπάνησε κάτω από το αποδοκιμαστικό βλέμμα του Αποστόλη, που μάζευε τα ποτήρια ,μονορούφι το ποτό που είχε απομείνει στο ποτήρι της. "Αν ξεράσεις πάνω στον άνθρωπο τόσο που έχεις πιει απόψε σε έσκισα!" της είπε η Αιμιλία την ώρα που την φιλούσε και την έσπρωχνε μέσα στο αυτοκίνητο του hot dog. Mόνο που ενώ άλλος ήταν το hot dog άλλος έβραζε εκείνη τη στιγμή.  
 
Για την συνέχεια πατήστε εδώ

XL story κεφάλαιο έκτο

Μάθημα δεύτερο: Οι αμοιβάδες


Εννέα είχε πει η Αιμιλία και εννέα και ένα λεπτό χτυπούσε την πόρτα της Αγγελικής. Τη στιγμή που η πόρτα άνοιξε οι δύο γυναίκες έμειναν να κοιτάζει η μια την άλλη με ανοιχτό στόμα. Η Αγγελική ήξερε πως πάντα η Αιμιλία ήταν περιποιημένη. Ποτέ δεν την είχε δει άβαφτη ή με αθλητικά ρούχα αλλά εκείνο το βράδυ ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Ένα στενό μαύρο μίντι φόρεμα αγκάλιαζε τις πλούσιες καμπύλες της τόσο αρμονικά που έμοιαζε με αναγεννησιακό μοντέλο. Ένα ζευγάρι κατακόκκινες ψηλοτάκουνες γόβες και ένα πιπεράτο άρωμα ερχόντουσαν να προσθέσουν τόσο αισθησιασμό στο σύνολο που σχεδόν ένιωσε την ανάσα της να κόβεται. Διακριτικά κοσμήματα , λυτά καλοχτενισμένα μαλλιά και έντονο κραγίον συμπλήρωναν την εικόνα και η δόλια η Αγγελική αντανακλαστικά κοιτώντας την σήκωσε για χιλιοστή φορά το ελεεινό καλσόν με το σφιχτό λαστέξ που τόσο κόπο είχε κάνει ώρες πριν να ανεβάσει και που συνεχώς κατέβαινε.

"Χριστιανή μου πως είσαι έτσι!" αναφώνησε η Αιμιλία και η Αγγελική αναρωτήθηκε τι είχε κάνει λάθος...αφού είχε φορέσει ότι της είχε πει... Από το χέρι τραβώντας την σχεδόν την έσυρε μπροστά στην ντουλάπα και την έβαλε να κοιτάζει το είδωλο της.
"Πες μου τι βλέπεις όσο πιο αναλυτικά μπορείς"
"Εμένα ντυμένη σαν καρνάβαλο φορώντας ότι μου είπες!" διαμαρτυρήθηκε η Αγγελική
"Όχι ακριβώς ότι σου είπα!"
"Μα μαζί το πήραμε αυτό το φόρεμα μαζί και τα παπούτσια!"
"Αγγελική μου κοίτα σε παρακαλώ το είδωλο σου καλά και προσεκτικά αρνούμαι να δεχτώ ότι δε βλέπεις τα φάουλ που έχεις κάνει!" Η Αγγελική κοίταξε πιο προσεχτικά το είδωλο της. Το καλσόν ήταν τόσο στενό που όχι μόνο δεν την έκανε να φαίνεται λεπτότερη αλλά δημιουργούσε πεδιάδες και όρη σε διάφορα σημεία με αποτέλεσμα να μοιάζει με το ανθρωπάκι γνωστής εταιρείας ελαστικών. Ο θάμνος στο κεφάλι της σε συνδυασμό με ένα φουλάρι που είχε βάλει στο λαιμό για να κρύψει το βαθύ ντεκολτέ του φορέματος την έκαναν να φαίνεται σαν να μην έχει λαιμό. Το δε σχεδόν ανύπαρκτο μακιγιάζ της την έκανε να φαίνεται μες στο κίτρινο φόρεμα λες και είχε και η ίδια ίκτερο. "
"Θα τα βγάλω.....δώσε μου μισό λεπτό είπε" παραδομένη και έτρεξε προς το μπάνιο
"Τώρα μάλιστα!" αναφώνησε ενθουσιασμένη η Αιμιλία μόλις την είδε να βγαίνει από το μπάνιο "σου προσθέτουμε λίγο χρώμα και λίγο άρωμα και φύγαμε" είπε και άνοιξε το τσαντάκι της βγάζοντας ένα κραγιόν.

Μισή ώρα αργότερα κατέβαιναν από το ταξί και η Αγγελική είχε ήδη αρχίσει να μην νιώθει τα πόδια της μέσα στις στενές peep toe γόβες.
"Άλλαξε τώρα το πονεμένο βλέμμα σαν τον Βασιλάκη Καΐλα με κίτρινο φόρεμα είσαι!"
"Μα αφού πονάω!!!"
"Δεν με ενδιαφέρει θα συνηθίσεις είναι επειδή δεν έχεις μάθει..Και ίσιωσε την πλάτη σου!"
"Όταν ισιώνω την πλάτη μου φαίνεται ακόμα πιο μεγάλο το ντεκολτέ ρε!"
"Ε και???? Κλεμμένο το έχεις?? Ίσιωσε είσαι που είσαι τάπα όταν καμπουριάζεις φαίνεσαι ακόμα πιο τάπα!"
"Μπράβο Αιμιλία τέτοια κοπλιμέντα να μου κάνεις να ανεβαίνω βρε!"
"Εδώ δεν είμαστε για να σου χρυσώνω το χάπι εδώ είμαστε για να δεις απόψε αυτό που θα χρειαστεί να κάνεις εσύ το άλλο Σάββατο! Για το καλό σου λοιπόν άλλαξε ύφος χαμογέλα και ίσιωσε!" και ήταν τέτοιος ο τόνος της που η Αγγελική ένιωσε ένα αόρατο χέρι να την πιάνει από τους ώμους και να την τεντώνει και ένα ζορισμένο μειδίαμα ζωγραφίστηκε στα χείλι της.
"Κάτι κάνουμε... βέβαια λες και έχεις πάθει εγκεφαλικό είσαι αλλά θα το δουλέψουμε στην πορεία!"

Μπροστά η Αιμιλία καμαρωτή καμαρωτή και πίσω η Αγγελική όσο πιο καμαρωτή μπορούσε μπήκαν στο νυχτερινό μαγαζί. Την είδε να ανοίγει χώρο και να πλησιάζει χαμογελαστή μια παρέα δύο αντρών και μιας γυναίκας. Οι άντρες ήταν γύρω στα 40 και αρκετά όμορφοι η δε γυναίκα έμοιαζε λες και είχε ξεπηδήσει από περιοδικό μόδας. Η Αιμιλία μόλις έφτασαν στο τραπέζι έσκασε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα στον έναν από τους δύο και χαιρέτισε με χειραψία τους άλλους δύο. Σύστησε την Αγγελική και κάθισαν στις δύο κενές καρέκλες.

"Ώστε εσύ είσαι η περιβόητη Αγγελική! Και πάνω που είχα αρχίσει να νομίζω πως η Αιμιλία με δούλευε για το φίλο της τον Λευτεράκι!" είπε ο τύπος που η Αιμιλία είχε φιλήσει και που της τον είχα συστήσει ως Κώστα και εκείνη χαμογέλασε αμήχανα.
"Αχ βρε μωρό μου όλο εξυπνάδες είσαι!" είπε η Αιμιλία και έσκυψε προκλητικά προς το μέρος του για να πάρει ένα τσιγάρο από το πακέτο του.
"Γνωρίζεστε πολύ καιρό με την Αιμιλία Αγγελική?" ρώτησε άχρωμα το "μανεκέν" Ελένη
"Εδώ και μερικούς μήνες" απάντησε χαμογελαστά η Αγγελική
"Βλέπω Αγγελική και εσύ σαν την Αιμιλία μας το τρως όλο το φαγητό σου!" σχολίασε ειρωνικά ο δεύτερος άντρας της παρέας που η Αγγελική ούτε το όνομα του θυμόταν κεραυνοβολώντας την δόλια την Αγγελική που παρά το ρουζ ένιωσε το αίμα να φεύγει από τα μάγουλα της.
"Ήμαρτον βρε Παναγιώτη! Αγγελική μην του δίνεις σημασία ο Παναγιώτης ποτέ δεν αποδέχτηκε πως η Αιμιλία τον έφτυσε για μένα και πετάει κάτι τέτοια χαριτωμένα!" απολογήθηκε ο Κώστας
"Ναι Παναγιώτη μου το τρώμε όλο μας το φαγητό και όχι μόνο το απολαμβάνουμε κιόλας!Σε αντίθεση με άλλους που το μόνο που τρώνε είναι τα λυσσακά τους και τους πέφτουν και βαριά!" είπε η Αιμιλία και του έκλεισε ναζιάρικα το μάτι. Το "μανεκέν" Ελένη άπλωσε το χέρι της στον ώμο του Παναγιώτη λες και ήθελε να οριοθετήσει τα κεκτημένα της. Η Αγγελική παρακολουθώντας την περίεργη στιχομυθία ανάμεσα στους συνδαιτυμόνες σχεδόν ξέχασε και την προσβολή αλλά και τον πόνο στα πόδια της. Κάτι έπαιζε ανάμεσα σε αυτούς τους τέσσερις και για κάποιο λόγο η Αιμιλία ήθελε να είναι μάρτυρας. Το ζιζάνιο που έκρυβε μέσα της ξύπνησε και ανακάθισε στην καρέκλα της ισιώνοντας τον κορμί της που και πάλι είχε καμπουριάσει και είπε σχεδόν αθώα "Εσείς γνωριζόσαστε πολύ καιρό???"  Η Αιμιλία της έριξε μια ματιά γεμάτη ικανοποίηση και υπονοούμενο σαν να της έλεγε "επιτέλους πήρες μπροστά" και άφησε τον Κώστα να απαντήσει..
" Ναι πολύ πάνω από πενταετία ε Αιμιλία?? Βασικά τόσο γνωριζόμαστε με την Αιμιλία εγώ και ο Παναγιώτης . Είμαστε συνάδελφοι με τον Παναγιώτη. Την Ελένη την γνωρίσαμε τους τελευταίους μήνες είναι φρέσκοι με τον Παναγιώτη!"
"Γιατί βρε Κώστα εμείς είμαστε μπαγιάτικοι??? Μακάρι να είχαν όλοι οι μπαγιάτικοι τις δικές μας αντοχές!" είπε η Αιμιλία και του χάιδεψε το πόδι. Ο Παναγιώτης βλέποντας το έκανε νόημα στον σερβιτόρο να του φέρει ένα ακόμα ποτό ενώ το μανεκέν Ελένη ήπιε σιωπηλά τη τελευταία γουλιά από το δικό της.
"Ελένη μου θες ακόμα ένα ποτό?" ρώτησε ευγενικά ο Κώστας βλέποντας το άδειο ποτήρι της
"Όχι ευχαριστώ. Το ξέρετε πως το αλκοόλ ο οργανισμός το αναγνωρίζει σαν καθαρή ζάχαρη??? Α πα πα έχω και πιλάτες αύριο θέλω να είμαι σε φόρμα!" απάντησε εκείνη με έναν ενθουσιασμό που έκανε την Αγγελική να αναρωτηθεί πως ξαφνικά είχε βγει από το λήθαργο της."
"Η Ελένη προσέχει Κώστα γιαυτό διατηρεί αυτή τη φυσική κατάσταση!" συμπλήρωσε ο ενοχλητικός Παναγιώτης.
"Ε ναι καλέ αυτό φαίνεται άλλωστε αλλά Ελένη να σου πω ένα μυστικό? Πιες άλλο ένα ποτάκι και θα σου αναλύσω εγώ αργότερα μερικούς πιο διασκεδαστικούς τρόπους και τις θερμίδες να κάψεις και σε φόρμα να μείνεις και να διώξεις ταυτόχρονα και λίγο από την ξινίλα που έχει Παναγιώτης!" είπε η Αιμιλία και γέλασε σατανικά. Το μανεκέν Ελένη κοίταξε ενοχλημένο την Αιμιλία και σηκώθηκε από το τραπέζι ρωτώντας προς τα που είναι η τουαλέτα. Μόλις απομακρύνθηκε αρκετά ο Παναγιώτης έσκυψε προς το μέρος της Αγγελικής και με ένα ύφος όλο γοητεία την ρώτησε ίσως λίγο δυνατότερα από ότι άρμοζε λες και ήθελε να ακούσουν και οι υπόλοιποι την ερώτηση...
"Αγγελική θα ήθελες να βγούμε κάποιο βράδυ για φαγητό να γνωριστούμε λίγο καλύτερα?"
Η Αγγελική τον κοίταξε γουρλώνοντας τα τεράστια μαύρα μάτια της έκπληκτη απορώντας για το ξαφνικό ενδιαφέρον του αλλά και για το θράσος του να την ρωτάει κάτι τέτοιο όταν η συνοδός του ήταν ελάχιστα μέτρα πιο πέρα. Με την άκρη του ματιού της είδε την Αιμιλία να προσπαθεί να πνίξει τα γέλια της και τον Κώστα να κοιτάζει τον φίλο του τόσο εκνευρισμένος που λες και έβγαζε καπνούς από τα αφτιά. Σε κλάσματα δευτερολέπτου και απορώντας και η ίδια με τον εαυτό της γύρισε τον κοίταξε κατάματα και του απάντησε
"Αχ βρε Παναγιώτη μου άστο καλύτερα το τρώω όπως διαπίστωσες όλο μου φαγητό και δεν θα σε σύμφερε να με βγάλεις έξω....άσε που με την Αιμιλία μοιάζουμε σε πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις μοιραζόμαστε εκτός από πιτόγυρα και πίτσες και το ίδιο γούστο!" Ο Παναγιώτης που το μόνο που δεν περίμενε από τη συνεσταλμένη ως εκείνη την ώρα Αγγελική, ήταν αυτή η απάντηση χλόμιασε και μόλις η Ελένη επέστρεψε από την τουαλέτα επικαλέστηκε μια δικαιολογία και την πήρε και έφυγαν κακήν κακώς. Μόλις το ζευγάρι χάθηκε από τον ορίζοντα τους η Αιμιλία δεν άντεξε και άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που ακόμα και ο ήχος της δυνατής μουσικής αδυνατούσε να καλύψει το γάργαρο γέλιο της.
"Να γιατί σε κάνω παρέα ρε Αγγελική! Γιατί πολλά κουσούρια μπορεί να έχεις αλλά χαζή δεν είσαι!"  είπε και συνέχισε να γελάει νευρικά...
"Μα το Θεό δεν καταλαβαίνω τίποτα..... Ενώ ξέρω πως τους σιχαίνεσαι μου ζήτησες απόψε να βγούμε μαζί τους και όχι μόνο μου ζήτησες να βγούμε μαζί τους μου ζήτησες να μην το βάλω τον καραγκιόζη και στη θέση του.Για την ακρίβεια μου ζήτησες να τον αφήσω να ξεδιπλώσει όλο τον αξιολάτρευτο χαρακτήρα του....Ρε Αιμιλία θα μου εξηγήσεις τι σκατά σκαρώνεις απόψε??? Και εσύ Αγγελική μου για μια στιγμή νόμιζα πως δεν μιλούσες εσύ αλλά η Αιμιλία. Κορίτσια θα εξηγήσετε και σε εμένα τι ήταν το σημερινό ή θα με αφήσετε στο σκοτάδι?" είπε ο Κώστας φανερά μπερδεμένος.
"Συγνώμη Κώστα .... δεν ήθελα να σας φέρω σε δύσκολη θέση ... μου βγήκε αυθόρμητα η απάντηση που έδωσα..."απολογήθηκε ενοχικά η Αγγελική
"Άσε μας καλέ που ζητάς και συγνώμη! Μια χαρά απάντησες! Και εσύ μωρό μου κάτσε στο σκοτάδι σου για την ακρίβεια πήγαινε σπίτι και κάτσε στο σκοτάδι και σε καμιά ώρα θα έρθω και εγώ θέλω να τα πω λιγάκι με την Αγγελική μόνες μας.." είπε ναζιάρικα η Αιμιλία
"Με διώχνεις Αιμιλία...?" παραπονέθηκε σαν κουτάβι ο Κώστας
"Όχι βρε αγάπη μου απλά σου ζητάω να μας αφήσεις λίγο μόνες θα αγορεύσω σε λίγο και πίστεψε με δεν θες να είσαι παρόν! Έλα μην κατσουφιάζεις θα επανορθώσω όταν έρθω σπίτι στο υπόσχομαι!" είπε και τον κοίταξε με λάγνο βλέμμα.
"Καλά φεύγω..... Αγγελική χάρηκα για τη σύντομη γνωριμία και εύχομαι να τα ξαναπούμε υπό καλύτερες συνθήκες. Μην αργήσεις πολύ Αιμιλία θα περιμένω" είπε παραδομένος ο Κώστας  σηκώθηκε, πλήρωσε στον σερβιτόρο τα ποτά  και παρήγγειλε ακόμα ένα για τις κοπέλες. Φίλησε τέλος την Αιμιλία στο στόμα και αφού έδωσε ευγενικά το χέρι του στην Αγγελική έκανε να φύγει. Λίγο όμως πριν γυρίσει την πλάτη του κοντοστάθηκε σαν να δίσταζε κοίταξε την Αγγελική και της είπε όλο παράπονο
"Και επειδή βλέπω πως με την Αιμιλία τα πάτε καλά Αγγελική συγχώραμε που στο ζητάω αλλά μετά την αγόρευση της κοίτα μήπως καταφέρεις και την πείσεις να με πάρει που με έχει αστεφάνωτο τόσα χρόνια γιατί εγώ πλέον έχω παραιτηθεί από το να προσπαθώ να την πείσω!" συμπλήρωσε και η Αιμιλία φανερά ενοχλημένη με το τελευταίο σχόλιο του τον έσπρωξε αναστενάζοντας προς την έξοδο του μαγαζιού.

"Ίσιωσε λέμε το κορμό σου και κάτσε σταυροπόδι σαν λεχώνα ετοιμόγεννη κάθεσαι!" σχολίασε η Αιμιλία μόλις ο Κώστας βγήκε από το μαγαζί
"Άστα τώρα αυτά και πες μου όλη την ιστορία έχω σκάσει από την περιέργεια!!!!"
"Τι να σου πω που δεν έχεις καταλάβει ήδη?"
"Αχ Αιμιλία πολύ διασκέδασα απόψε να το ξέρεις! Ένιωσα λες και ήμουν πάλι δέκα χρονών! Ξύπνησε μέσα η Διαβολική και είχα χρόνια να τη συναντήσω!"
"Ποια????"
"Άστο αυτό θα σου το εξηγήσω άλλη στιγμή! Πες μου τώρα! Δεν λέω πλάκα είχε και ευχαριστώ αλλά τι ακριβώς έπρεπε να μάθω από το σημερινό μάθημα???"
"Μα τι άλλο βρε Αγγελική από το ότι οι άντρες είναι αμοιβάδες!"
"Αμοιβάδες???"
"Ναι αμοιβάδες χρήσιμες και απαραίτητες μεν αλλά αμοιβάδες! Προβλέψιμοι όσο δεν πάει αθώοι ακόμα και μέσα στην κακία τους και έρμαια ενός και μόνο πράγματος! Και δεν μιλάω μόνο για τον Παναγιώτη που αποτελεί κλασσικό υπόδειγμα αμοιβάδας αλλά και για τον Κώστα και για κάθε αρσενικό μέσα σε αυτό το μαγαζί!"
"Έλα ρε Αιμιλία τους υποτιμάς νομίζω..."
"Καθόλου μην σου πω πως το θεωρώ και τίτλο τιμής για αυτούς το θέμα είναι εσύ να το βάλεις καλά αυτό στο μυαλό σου σαν βασική αρχή. Τα αγοράκια δεν κρίνουν όπως νομίζεις εσύ πως κρίνουν εδώ και χρόνια. Ναι το αισθητικό κομμάτι μιας γυναίκας είναι το πρώτο ερέθισμα και ναι στις νεαρές ηλικίες που η τεστοστερόνη και η φιγούρα τους εξουσιάζει κάνουν επιλογές βάση αυτού. Όσο όμως ωριμάζουν ...δηλαδή όσο μπορεί να ωριμάσει μια αμοιβάδα, μπαίνουν στο παιχνίδι και άλλοι παράγοντες εξίσου επιφανειακοί δεν λέω αλλά παράγοντες που αν μια γυναίκα τους χειριστεί σωστά τότε μπορεί να εκμεταλλευτεί μια αμοιβάδα για ότι εκείνη βάλει στο μυαλό της. Όταν τους γνώρισα αυτούς τους δυο σε πληροφορώ κανένας τους δεν ενδιαφέρθηκε για μένα αρχικά....στον ένα μήνα κονταροχτυπιόντοσαν σαν τα κοκόρια. Ο Παναγιώτης δηλαδή μόνος του χτυπιόταν γιατί απλά δεν μπορούσε να δεχτεί πως μια γυναίκα σαν εμένα δεν είχε πέσει στα πόδια του. Ο Κώστας άλλου παπά ευαγγέλιο πιο λονδρέζικη αμοιβάδα. Και αν εξαιρέσεις το σημερινό που ναι παραδέχομαι το προκάλεσα η δόλια η δασκάλα για να ξεστραβωθείς λιγάκι στην όλη ιστορία μ αυτούς τους δύο δεν προκάλεσα επίτηδες απολύτως τίποτα. Εγώ απλά ήμουν ο εαυτός μου εξαρχής και οι αμοιβάδες απλά έκαναν αυτό που έχουν γραμμένο στο DNA τους."
"Δεν τον αγαπάς Αιμιλία τον Κώστα???"
"Άσχετο με το θέμα μας αλλά φυσικά και τον αγαπάω! Ήταν και είναι η πιο υγιής σχέση έχω κάνει στη ζωή μου και πίστεψε με έχω κάνει πολλές σχέσεις! Επειδή τον αποκαλώ αμοιβάδα δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπάω ούτε ότι δεν μου είναι αναγκαίος και πολύτιμος. Και αν αναρωτιέσαι γιατί δεν τον παντρεύομαι δεν είναι γιατί πιστεύω ότι δεν θα με κάνει ευτυχισμένη. Πέντε χρόνια τώρα ο δόλιος άλλη δουλειά δεν κάνει από το να προσπαθεί να με κάνει ευτυχισμένη σε όλα τα επίπεδα και του το αναγνωρίζω. 'Εχω τους δικούς μου λόγους όμως και θα θελα να τους αφήσουμε λιγάκι στην άκρη αν δεν έχεις αντίρρηση τουλάχιστον προς το παρόν..."          
"Καλά δεν σε πιέζω να μου πεις απλά τον συμπάθησα"
"Ναι το μανάρι μου είναι συμπαθητικός! Και ο άλλος με τα ξινισμένα μούτρα καλό παιδί είναι καταβάθος και νομίζω πως κατάλαβες πως ότι μαλακία πέταξε απόψε ήταν η μόνη άμυνα που είχε... Γιατί μπορεί να είναι αμοιβάδες αλλά βγαίνουν σε διάφορες εκδοχές όπως διαπίστωσες. Ε η εκδοχή του Παναγιώτη είναι η πιο κοινή αυτή η εκδοχή που πιθανόν εξαιτίας της βρισκόμαστε εδώ σήμερα να προσπαθώ να σου εξηγήσω πράγματα που θα έπρεπε με την εμπειρία της ζωής ήδη να ξέρεις! Αλλά όχι εσένα βρέθηκαν πέντε Παναγιώτιδες σου είπαν πέντε παπαριές και εσύ κλασσική Αγγελική γενίκευσες τον κανόνα! Την Ελένη την πρόσεξες?? Θεά ε??? Κορμάρα , δέρμα αλαβάστρινο , πρόσωπο αγγελικό και όμως η Ελένη απόψε Αγγελική μου θα κοιμηθεί πιο μόνη και από εσένα! Η Ελένη αύριο το πρωί θα λιώσει στο γυμναστήριο για να εκτονώσει όλη τη συσσωρευμένη της ενέργεια.Η Ελένη μονίμως γκρινιάζει για τα μεγάλα της αφτιά λες και είναι ο δόκτορας Σποκ! Η Ελένη ίσως να είναι περισσότερο δυστυχισμένη από οποιαδήποτε γυναίκα και αν έχω συναντήσει και ας κυκλοφορεί με τον κούκλο δικηγόρο με την Πόρσε! Γιατί αμοιβάδες αυτοί ηλίθιες εμείς! Η μελαχρινή ζηλεύει την ξανθιά, η χοντρή την αδύνατη, η κοντή τη ψηλή, η έξυπνη την χαζή και τούμπαλιν! Γιατί οι αμοιβάδες χωρίς οι δόλιες να το καταλάβουν μας έχουν κάνει να αμφισβητούμε τα πάντα. Και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι άραγε εμείς σε ποια κατηγορία του ζωικού βασιλείου εντασσόμαστε όταν επιτρέπουμε σε αμοιβάδες να μας επηρεάζουν τόσο!"
"Ωραία ρε Αιμιλία όλα αυτά αλλά θεωρίες....η πράξη διαφέρει"
"Φυσικά και διαφέρει γιαυτό δεν αξίζει να προσπαθείς να εκλογικεύσεις τα πάντα! Δεν αξίζει να προσπαθείς να τα χωρέσεις σε νόρμες και μοτίβα! Η ζωή μωρό μου θα ήταν βαρετή αν όλα ακολουθούσαν τη θεωρία. Για αυτές τις ελάχιστες γαμημένες στιγμές που η πράξη έρχεται σε σύγκρουση με τη θεωρία ζούμε πότε θα το πάρεις χαμπάρι????"
"Αντί να ξεμπερδεύομαι όσο μου μιλάς μπερδεύομαι περισσότερο..."
"Μα αυτός είναι ο σκοπός μου ρε Αγγελική να σε μπερδέψω στο τέλος τόσο πολύ που το μυαλό σου να σταματήσει επιτέλους να σκέφτεται. Τη στιγμή που απάντησες στην ερώτηση του Παναγιώτη σκεφτόσουν??"
"Όχι εντελώς αυθόρμητα απάντησα σου είπα ένιωσα όπως όταν ήμουν παιδί και μαδούσα τα γεράνια της κυρα Ουρανίας χωρίς να σκέφτομαι ότι θα έπιανε τη γιαγιά μου και θα της το έλεγε με αποτέλεσμα να με μαυρίσουν στο ξύλο. Το έκανα γιατί είχε κλωτσήσει νωρίτερα την Φιφίκα μια γατούλα που τάιζα. Απλή δράση αντίδραση που λέγαμε και στη Φυσική!"
"Ακριβώς!Αυτός είναι λοιπόν ο στόχος μας να ξέρεις να ξαναγίνεις αυτή πως την είπες πριν ξέχασα...?"
"Διαβολική..."
"Α γεια σου Διαβολική! Κάπου στην πορεία την έχασες και αν και δεν συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό αυτή πρέπει να ξαναβρείς!"
"Και με τα κιλά μου τι θα γίνει????"
"Τσάμπα καταναλώνω ρε τόσο σάλιο??? Άρε κόλλημα με τα κιλά! Λοβοτομή αδυνατώ να σου κάνω όπως επίσης και λιποαναρρόφηση! Μόλις όλα κουμπώσουν στη σωστή τους θέση θα φύγουν και αυτά πόσο πιο λιανά να στο πω????"
"Μάλιστα...."
"'Ασε τα μάλιστα και πάμε να φύγουμε τώρα πέρασε η ώρα και ο άλλος θα γεννήσει! Και ένα τελευταίο για το δρόμο κερασμένο από μένα. Το αποψινό σαν παρτίδα σκάκι έμοιαζε.... Εσύ ήσουν το στρατιωτάκι εγώ φυσικά η βασίλισσα. Ένα βήμα μπροστά μόνο εσύ προς όλες τις κατευθύνσεις και όσα βήματα γουστάρω εγώ... Ρουα ματ όμως στον αντίπαλο δεν έκανα εγώ εσύ του έκανες να το θυμάσαι αυτό!" είπε και σηκώθηκε από το τραπέζι.

Εκείνο το βράδυ η Αγγελική κοιμήθηκε ολομόναχη χωρίς ασημόχαρτα από σοκολάτες. Τα πόδια της  μπορεί να πετούσαν φωτιές.... φωτιές όμως πετούσε και το μυαλό της που επεξεργαζόταν όσα της είχε πει η Αιμιλία. Και όταν αποκαμωμένη την πήρε ο ύπνος είδε το πιο παράξενο όνειρο που είχε δει ποτέ. Μια τεράστια σκακιέρα εκείνη ντυμένη στα χακί την Αιμιλία με κορώνα στο κεφάλι και απέναντι τους μια στρατιά από τεράστιες αμοιβάδες....            


Για τη συνέχεια πατήστε εδώ

XL story: κεφάλαιο πέμπτο

Μάθημα πρώτο: Angie vs Julia  

Το πρώτο μαθήμα που παρέδωσε με ζήλο η Αιμιλία στην Αγγελική, αφορούσε κυρίως την διερεύνηση του προβλήματος. Και αν και η Αγγελική με το ζόρι απαντούσε στις εξονυχιστικές ερωτήσεις, συνήθως διφορούμενα και με το κεφάλι σκυφτό, η Αιμιλία δεν άργησε να σχηματίσει μια πλήρη εικόνα. Πιο ξεκάθαρα τα πράγματα, δεν θα μπορούσαν να είναι. "Κλασσική περίπτωση τραυματισμένης αυτοεκτίμησης, που σε συνδυασμό με έναν χαρακτήρα από τη φύση του ευάλωτο, αποκτούσε γιγαντιαίες διαστάσεις", διέγνωσε η δασκάλα και η μαθήτρια απλά την κοίταξε με μάτια γουρλωμένα.

"Δηλαδή μου λες ότι είμαι άρρωστη;"

"Γιατί εσύ νόμιζες τόσα χρόνια, ότι είναι υγιές αυτό που κάνεις;"

"Χοντρή είμαι ρε Αιμιλία, δεν είμαι άρρωστη."

"Και εσύ νομίζεις ότι το να είσαι χοντρός, δηλαδή είναι υγιές;"

"Τότε και εσύ άρρωστη είσαι και μάλιστα πάσχουμε από την ίδια αρρώστια."

"Αντιπαρέρχομαι το σχόλιο και σου εξηγώ πάραυτα. Το βάρος γλυκιά μου, είναι ένα νούμερο όπως το νούμερο του τηλεφώνου σου. Όταν αφήνεις το νούμερο αυτό να σε επηρεάζει και να σου ορίζει τη ζωή, τότε ναι, είσαι άρρωστη! Γιατί αντιστοίχως, αν το νούμερο του τηλεφώνου σου, σου όριζε αν θα βγεις ή αν θα φλερτάρεις, τότε σίγουρα θα σε έκλειναν εκεί που βγάζεις μεροκάματο. Και για να μην δημιουργώ ψευδείς εντυπώσεις, το πάχος είναι μη υγιές, όπως και αν το πιάσεις. Από θέμα υγείας και μόνο. Αυτό είναι τόσο ξεκάθαρο, όσο το ότι η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Όταν όμως επιτρέπεις σε αυτή την "αρρώστια", να διεισδύσει και σε άλλα πράγματα εκτός από τις τιμές της χοληστερίνης σου, τότε αποκτά άλλη διάσταση το όλο θέμα. Και για να σε προλάβω, επειδή θα ρωτήσεις γιατί εγώ που τα γνωρίζω όλα αυτά δεν είμαι "αδύνατη", θα σου πω πως έχω υπάρξει και αδύνατη. Για την ακρίβεια το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου αδύνατη ήμουν, ώσπου για λόγους υγείας χρειάστηκε να πάρω φαρμακευτική αγωγή, που με έφτασε εδώ που βλέπεις. Και δεν το λέω σαν δικαιολογία. Θα μπορούσα να έχω προσπαθήσει να το ανατρέψω αυτό. Απλά όπως τότε έβαλα στη ζυγαριά τη ζωή μου και την εμφάνιση μου και υπερίσχυσε με διαφορά η ζωή μου, αντιστοίχως τώρα βάζω στη ζυγαριά την εμφάνιση μου και το βόλεμα μου και σε αυτή τη φάση υπερισχύει το βόλεμα. Στον μόνο που επιτρέπω να σχολιάσει το βάρος μου, είναι ο γιατρός μου και όσο αυτός δεν μου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό να χάσω βάρος, απλά επιλέγω να μην το κάνω. Αλλά σε εμένα μικρή μου το βάρος ήταν, είναι και θα είναι ένα νούμερο. Δεν με όρισε ποτέ, ούτε στο παρελθόν, ούτε και τώρα, σε αντίθεση με εσένα που σε έχει στοιχειώσει..."

"Γιαυτό δεν με νιώθεις ρε Αιμιλία. Γιατί δεν ήσουν πάντα χοντρή."

"Μαλακίες Αγγελικούλα και για να στο αποδείξω, αν γουστάρεις από αύριο ξεκινάμε να τα χάσουμε παρέα τα κιλά. Να δεις και μονάχη σου πως το βάρος είναι απλά η δικαιολογία σου όλα αυτά τα χρόνια." 

"Σιγά μην τα καταφέρω... Ξέρεις πόσες φορές έχω προσπαθήσει;"

"Γι'αυτό δεν τα έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής. Γιατί το κάνεις προφανώς για λάθος λόγους!"

"Και ποιος είναι ο σωστός λόγος;"

"Μη περιμένεις να στα δώσω όλα μασημένη τροφή! Εγώ το μόνο που θα σου πω τώρα, είναι πως όταν θα έχω τελειώσει μαζί σου, θα τον ξέρεις το σωστό λόγο και θα τον έχεις βρει μόνη σου." 

"Πφφφ είναι λογικό που η συζήτηση αυτή με εξάντλησε;"

"Λογικό, όλους μας εξαντλεί η ρουφιάνα η αλήθεια." 

"Ωραία και τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Πώς προχωράμε παρακάτω δηλαδή;"

"Μα φυσικά πάμε για ψώνια αύριο κιόλας."

"Είσαι τρελή; Α πα πα, ξέχασε το! Χειρότερο δεν έχω από το να πηγαίνω για ψώνια." 

"Ήμαρτον καλέ, για ψώνια θα βγούμε, δεν θα πάμε σε σατανιστική τελετή. Όχι ειλικρινά απάντησε μου στο εξής. Τι διαφορά έχεις εσύ, από τον κυρ Μπάμπη τον περιπτερά έξω από το νοσοκομείο;"

"Ο κυρ Μπάμπης είναι καραφλός. Εγώ έχω μαλλιά και μάλιστα πολλά!"

"Ωραία. Και τι άλλη διαφορά έχετε;"

"Κάτσε να σκεφτώ. Ο κυρ Μπάμπης έχει μουστάκι. Εγώ δεν έχω."

"Σωστό και αυτό, τίποτε άλλο;"

"Δώσε μου λίγο χρόνο. Θα βρω και άλλη...."

"Ρε είσαι σοβαρή; Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι χρειάζεσαι χρόνο να βρεις τις διαφορές που έχεις με ένα εξηντάρη, καραφλό, με μουστάκι, περιπτερά! Γιατί όσο θηλυκός είναι εκείνος, άλλο τόσο είσαι και εσύ. Ρε Αγγελική έλεος, μα το Χριστό, είναι σαν μου λες πως αν δεν είχες ένα πόδι, δεν θα φορούσες παπούτσι και στο άλλο πόδι για συμπαράσταση. Γιατί αυτό κάνεις να το ξέρεις. Είμαι λες χοντρή και ντύνεσαι, πως να το πω τώρα αυτό κομψά να μην σε πληγώσω, σαν σακί με πατάτες."

"Άρχισαν τα δύσκολα..."

"Καθόλου δύσκολα. Αυτά να ξέρεις είναι τα πιο εύκολα. Αν δεν νιώθεις γυναίκα βρε άνθρωπε, πως έχεις την απαίτηση να σε βλέπουν και να σε αντιμετωπίζουν σαν γυναίκα οι άλλοι;"

"Μα οι πωλήτριες είναι κακές! Δεν μπορείς να φανταστείς πως με κοιτάνε. Και είναι όλες τους γαμώτο, τόσο αδύνατες."

"Σε κοιτάνε έτσι, γιατί τους το επιτρέπεις, να σε κοιτάνε έτσι! Απλά μαθηματικά παιδάκι μου. Εσύ είσαι ο πελάτης, τα δικά σου λεφτά είναι εκείνα που πληρώνουν τους δικούς τους μισθούς. Νόμος της αγοράς λέγεται αυτό! Στην ουσία λοιπόν, εσύ είσαι έμμεσα ο εργοδότης τους. Με τον αέρα του εργοδότη θα μπεις στο μαγαζί και πίστεψε με, αν μπεις με αυτόν τον αέρα, καμιά τους δεν θα τολμήσει να σου κουνηθεί. Άσε που δεν είναι όλες τους έτσι. Όπως υπάρχουν καλοί και κακοί υπάλληλοι σε κάθε είδους δουλειά, έτσι υπάρχουν καλές και κακές πωλήτριες. Αλλά όχι, εσύ επειδή σε στοιχειώνει το νούμερο που λέγαμε νωρίτερα, βλέπεις παντού απειλές. Λες και άλλη κάψα δεν έχει ο κόσμος, από το προσβάλει την Αγγελική. Τελικά τώρα που το ξανασκέφτομαι, η ηττοπάθεια σου είναι τόσο εξεζητημένη, που θα μπορούσα να τη βαφτίσω και υπέρμετρο εγωισμό."

"Μπερδεύτηκα. Τελικά τι είμαι; Εγωίστρια ή πεσιμίστρια;"

"Βασικά κακοντυμένη είσαι και αυτό θα αλλάξει άμεσα! Όχι τίποτα άλλο, για το επόμενο μάθημα μου είναι αδιανόητο να σε κυκλοφορήσω στα στέκια μου έτσι. Βγάλε λεφτά και βάλε άνετα παπούτσια, αύριο θα αναστενάξουν και το πορτοφόλι σου και τα πόδια σου."

"Σαν την Τζούλια Ρόμπερτς νιώθω  στο pretty woman. Μόνο που αυτή ήταν κουκλάρα."  

"Και πουτάνα επίσης, πράγμα από το οποίο απέχεις δυστυχώς χιλιόμετρα. Μακάρι να της έμοιαζες λιγάκι."

"Μα της μοιάζω. Έχουμε το ίδιο σγουρό μαλλί", είπε πονηρά η Αγγελική και λύθηκαν και οι δύο στα γέλια.

Γιατί μπορεί η Αιμιλία να της τα έχωνε, αλλά καταβάθος διασκέδαζε απίστευτα τις συζητήσεις μαζί της και ας την έφερναν πολλές φορές στα όρια  της παράνοιας.

Έτσι την επόμενη μέρα, μετά από σκηνές απείρου κάλλους, με την Αιμιλία να σπρώχνει κυριολεκτικά τη Αγγελική μέσα σε μαγαζιά με ρούχα, να της επιβάλλει με απειλές να δοκιμάσει φορέματα και μπλούζες, που μόλις τα έβλεπε η Αγγελική έχανε το χρώμα της και με τις πωλήτριες ξεκαρδισμένες από το γέλιο, να τις παρακαλάνε να έρχονται συχνότερα, σωριάστηκαν και οι δύο κατάκοπες στον καναπέ της Αγγελικής περιτριγυρισμένες από άπειρες σακούλες και κουτιά. 

"Και όχι σε ρωτάω, έπαθες τίποτα; Μια χαρά αρτιμελή σε βλέπω. Ίσως με δύο φουσκαλίτσες στα πόδια, αλλά αρτιμελή! Δεν σε έφαγαν τα ανθρωποφάγα ζόμπι, που αυτοαποκαλούνται πωλήτριες. Μην σου πω πως παραπάνω από τις μισές, σε συμπάθησαν κιόλας." 

"Ναι. Η αλήθεια είναι, πως αν εξαιρέσεις ότι γίναμε εντελώς ρεζίλι έτσι που με έσπρωχνες, πλάκα είχε."

"Μα χρυσή μου, σε έσπρωχνα γιατί στεκόσουν σαν το αυτιστικό απέξω!"

"Και όλα αυτά που αγοράσαμε, τώρα εσύ περιμένεις, να τα βάλω και να βγω έξω. Κλαίω ήδη τα λεφτάκια μου." 

"Αγγελική, το Σάββατο θα βγούμε. Θα έρθω στις εννιά να σε πάρω. Αν ανοίξεις την πόρτα και δεν φοράς κάτι από αυτά που αγοράσαμε, αλλά τα χαζά σου ρούχα, κλείσε την πόρτα όπως θα την ανοίξεις. Η υπομονή έχει και τα όρια της!"

"Εντάξει, μην θυμώνεις...Θα τα βάλω."

"Ωραία. Πάω σπίτι τώρα γιατί είμαι κομμάτια και τα λέμε το Σάββατο", είπε η Αιμιλία και άρχισε να βηματίζει προς την εξώπορτα. Λίγο πριν βγει όμως, γύρισε, κοίταξε χαμογελώντας την φίλη της και συμπλήρωσε"'Αντζυ να ξέρεις, η Τζούλια σήμερα κίτρινη θα είχε γίνει από τη ζήλια της. Της τα έβαλες της χτικιάρας τα γυαλιά" και γελώντας με το γνωστό τρανταχτό τρόπο, έκλεισε την πόρτα πίσω της.        

Για την συνέχεια πατήστε εδώ

XL story: κεφάλαιο τέταρτο

 Βουνό με βουνό δεν σμίγει... Ή μήπως σμίγει;

Η πρώτη φορά που συνάντησε η Αγγελική την Αιμιλία πιο επεισοδιακή δεν θα μπορούσε να είναι. Εκείνη έτρεχε σκυφτή στον διάδρομο της πτέρυγας μία τα ξημερώματα, κρατώντας ένα νεφροειδές με χάπια, όταν ένιωσε να σκάει πάνω σε τοίχο. Ζαλισμένη από την αναπάντεχη σύγκρουση έτριψε το καρούμπαλο στο κεφάλι της και σαστισμένη προσπάθησε να μαζέψει τα χάπια από το πάτωμα, όταν πρόσεξε την άλλη πεσμένη γυναίκα και έτρεξε να την βοηθήσει να σηκωθεί. Αφού ζήτησε χίλια συγνώμη κατακόκκινη από την ντροπή της, άκουσε ένα τρανταχτό γέλιο να ηχεί δορυφορικά μέσα στους διαδρόμους και όταν το γέλιο σταμάτησε, άκουσε μια μπάσα φωνή να της λέει "και μετά σου λένε βουνό με βουνό δεν σμίγει" και δώστου ένα δεύτερο κύμα γέλιου ακόμα πιο τρανταχτό, που ακόμα και ο κατατονικός ασθενής του θαλάμου 213 σχεδόν σάλεψε.

Λένε πως οι φιλίες ευδοκιμούν στα πιο παράξενα μέρη και αυτή η συγκεκριμένη φιλία, που γεννήθηκε με δύο καρούμπαλα, μέσα σε ένα "τρελοκομείο", όχι απλά ευδοκίμησε, αλλά έβγαλε και ρίζες και πέταξε ανθάκια μέσα στους επόμενους μήνες. Η Αιμιλία, λίγα χρόνια μεγαλύτερη της Αγγελικής, σχεδόν κάθε απόγευμα επισκεπτόταν τον πατέρα της για κάποιες ώρες. Τον πατέρα της, που μετά από το θάνατο της μητέρας της, είχε πέσει σε μια βαριάς μορφής κατάθλιψη, αρνούμενος ακόμα και να μιλήσει. Παρόλαυτα η Αιμιλία ερχόταν με συνέπεια κάθε απόγευμα και ας μιλούσε μονάχη της. Ερχόταν πάντα χαμογελαστή και κοκέτα και ας πλησίαζε τα κυβικά της Αγγελικής. Ερχόταν, καθόταν δύο ώρες στο δωμάτιο του και μετά περνούσε από την στάση αδελφών να χαιρετίσει λίγο την Αγγελική και να πει έστω δύο κουβέντες σε μορφή διαλόγου, μετά από δύο ώρες ατελείωτου μονολόγου. Το πρώτο εκείνο βράδυ της συνάντησης τους ήταν και το βράδυ που είχε εισαχθεί ο μπαμπάς της, έμαθε αργότερα η Αγγελική και απόρησε για το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζε η Αιμιλία τις δυσκολίες της ζωής. Με το καιρό και όσο οι δύο γυναίκες γνωρίζονταν καλύτερα, κατανόησε πως απλά αυτή ήταν η Αιμιλία. Ο πιο αλέγκρος, χαμογελαστός και θετικός άνθρωπος που είχε συναντήσει και ίσως η μοναδική πραγματική φίλη που είχε κάνει στη ζωή της.

Όταν δε ήρθε η ώρα να μεταφερθεί ο μπαμπάς της Αιμιλίας σε οίκο ευγηρίας, μιας και το νοσοκομείο αδυνατούσε να του προσφέρει κάτι παραπάνω, αντάλλαξαν στοιχεία και σύντομα άρχισαν να συναντιόνται εκτός νοσοκομείου.

Σε έναν απο του πρώτους εκείνους καφέδες εκτός νοσοκομείου η Αιμιλία δεν άντεξε και με τον αυθορμητισμό που την χαρακτήριζε, ρώτησε την Αγγελική.

"Καλά ρε Άντζυ, κανένα καλό γιατρουδάκι, σε αυτό το μπάχαλο που αποκαλείτε δημόσιο νοσοκομείο δεν παίζει; Δυο μήνες εκεί μέσα, θόλωσε το μάτι μου με όλα τα απολιθώματα που έχετε για γιατρούς. Απορώ πως την παλεύεις!"
"Αιμιλία, ντροπή!"
"Γιατί καλέ ντροπή; Για οφθαλμόλουτρο μίλησα, όχι για ξεπέτες!"
"Αιμιλία!!!!"
"Αχ βρε Άντζυ, πολύ παρθενώπη μου το παίζεις και δεν θα τα πάμε καλά. Καλέ εσύ κοκκίνησες. Πες μου ότι έχεις φτάσει 35 χρονών και δεν έχεις δει χαρά στα σκέλια σου;"
"Σώπα βρε Αιμιλία. Δεν θέλω να το συζητήσω..."
"Όχι, δεν σωπαίνω! Βρε πας καλά; Ήμαρτον Θεέ μου!"
"Η συζήτηση με κάνει και νιώθω άβολα."
"Μα δεν φταίει γλυκιά μου η συζήτηση. Το κλούβιο σου το κεφάλι φταίει! Γιατί καλέ ταγμένη σε έχουν;"
"Ώχου!!! Κάτι έχω κάνει, αλλά δεν άξιζαν και ιδιαίτερα. Ικανοποιήθηκες;"
"Άσε τα ώχου σε μένα! Αυτά τα πράγματα δεν είναι λαχείο που περιμένεις να κληρώσει το καλό το πράγμα ρε. Αυτά πρέπει να τα προκαλείς και λιγάκι."
"Ε, δεν έχουμε όλοι τη δική σου χάρη ρε Αιμιλία..."
"Άρχισες τις μαλακίες τώρα μου φαίνεται. Σιγά μην είναι αυτό και κληρονομικό χάρισμα. Λοιπόν δύο τινά υπάρχουν. Ή σε αφήνω στο έλεος σου, να πιάνουν αράχνες μέρη που δεν έπρεπε να πιάνουν σε αυτή την ηλικία ή σε ξεκινάω εντατικά μαθήματα, μπας και γίνεις άνθρωπος. Και αν και ξέρω, από τους λίγους μήνες που σε γνωρίζω, πως θα μου τα σπάσεις τα νεύρα, επειδή κάτω από το θεϊκό αυτό κορμί που βλέπεις, κρύβεται ένας καλός άνθρωπος, μάλλον θα επιλέξω το δεύτερο!"

Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια σειρά μαθημάτων της μιας προς την άλλη. Το βουνό νούμερο ένα μιλούσε και το βουνό νούμερο δύο γοητευμένο, κρατούσε σημειώσεις. Γιατί η Αγγελική στο πρόσωπο της Αιμιλίας έβλεπε έναν άνθρωπο ακομπλεξάριστο, έναν άνθρωπο υγιή, έναν άνθρωπο ζωντανό, που ζούσε τη ζωή του στο έπακρο χωρίς να επηρεάζεται από τη γνώμη των άλλων. Έναν άνθρωπο που κυνηγούσε τα θέλω του και εκείνη είχε βαρεθεί, είχε ειλικρινά βαρεθεί, να τρώει όλη μέρα καρότα και μαρούλια και να αποκοιμιέται κάθε βράδυ μονάχη της και παγωμένη, αγκαλιά με ασημόχαρτα από σοκολάτες.    

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ

XL story: κεφάλαιο τρίτο

Βγαίνοντας από την σαλαμούρα

Το ότι η Αγγελική είναι γυναίκα, το συνειδητοποίησε την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι της στη σχολή και αντίκρισε τις συμφοιτήτριες της. Μέχρι τότε ελάχιστα την απασχολούσε η γυναικεία της φύση. Για κακή της τύχη όμως, στη γυναικοκρατούμενη σχολή της, χρειάστηκε να έρθει αντιμέτωπη με όλα τα φάσματα του γυναικείου φύλου και η πρώτη της αντίδραση ήταν σοκ και δέος.

Τα γυναικεία πρότυπα του σπιτιού της, η μάνα δηλαδή και η γιαγιά της ,άνηκαν στο είδος εκείνο των γυναικών, που ένα καθαρό φόρεμα κάτω από το γόνατο και ένα γυαλισμένο ζευγάρι χαμηλοτάκουνα λουστρίνια αποτελούσαν την επιτομή της κομψότητας. Στα έξι χρόνια που ήταν στην σαλαμούρα του διαβάσματος, το μόνο που δεν κοιτούσε, ήταν τι φορούσαν οι συνομήλικες της. Όταν λοιπόν για πρώτη φορά βρέθηκε σε αμφιθέατρο μαζί με εκατοντάδες άλλες γυναίκες, ένιωσε ζαλάδα από τα αρώματα και από τα οιστρογόνα που πλημμύριζαν τον χώρο. Μέχρι το τέλος της μέρας είχε πάρει τόσες πληροφορίες, που μετά δυσκολίας τις συγκρατούσε και σίγουρα οι πληροφορίες αυτές δεν είχαν να κάνουν με την ανατομία του μυικού συστήματος, που είχε παραδώσει μόλις ο καθηγητής. Βαμμένα νύχια και βλεφαρίδες, κοντά σορτσάκια και ψηλοτάκουνα, ασορτί τσάντες και ευφάνταστα μπιζού, από τη μια πλευρά και από την άλλη πιο ροκ εμφανίσεις με σκισμένα τζιν, αθλητικά παπούτσια και ατημέλητα μαλλιά... Και μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα αντιθέσεων, χρωμάτων και αρωμάτων, μερικές μύγες σαν εκείνη να ξεχωρίζουν!

Το ίδιο μεσημέρι, αφού έφαγε την αλάδωτη σαλάτα της με τον ίδιο κόπο που κάποτε την πίεζαν να φάει τα σουτζουκάκια που τόσο της έλειπαν, άνοιξε την ντουλάπα της και διαπίστωσε πως τίποτα από όσα είχε μέσα δεν μπορούσε να την βοηθήσει να ενσωματωθεί στο περιβάλλον. Ήδη ο θάμνος στο κεφάλι της και το περιττό βάρος την έκαναν να ξεχωρίζει. Έπρεπε τουλάχιστον να τα καμουφλάρει στυλιστικά ώστε να στοχοποιείται λιγότερο.

Μάζεψε λοιπόν τις δυνάμεις της και ζήτησε από την μητέρα της να πάνε για ψώνια. Ακόμα και σήμερα η Αγγελική θυμάται τον τρόπο που γούρλωσε εκείνη τα μεγάλα μαύρα της από έκπληξη στο άκουσμα της παράκλησης της. Όπως ακόμα θυμάται τον τρόπο που και η ίδια γούρλωσε παρομοίως τα δικά της, όταν μια αγενέστατη πωλήτρια λίγη ώρα μετά, με δήθεν συμβουλευτικό τρόπο, της είπες πως για υπέρβαρες κοπέλες υπήρχε ένα μαγαζί παρακάτω. Εκείνο το βράδυ η Αγγελική από τη στεναχώρια της έφαγε τρεις σοκολάτες τη μια πίσω από την άλλη και αποκοιμήθηκε ανάμεσα σε ασημόχαρτα, πασαλειμμένη με δάκρυα και γλυκιά σοκολάτα.

Και κάπως έτσι, με το σκληρό αυτό τρόπο βγήκε από τη σαλαμούρα της για τα καλά, έχοντας χάσει ανεπιστρεπτί ένα μικρό κομματάκι αυτοπεποίθησης. Ένα κομματάκι που το διαδέχτηκε ένα δεύτερο, όταν έφαγε την πρώτη της χυλόπιτα από ένα φοιτητή της αρχιτεκτονικής που προτιμούσε την ξανθιά καλλίγραμμη δευτεροετή της ιατρικής και το δεύτερο ένα τρίτο, όταν με τρόπο της ανακοίνωσαν πως λόγω εμφάνισης, δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει στη θεατρική ομάδα της σχολής της και το τρίτο ένα τέταρτο, όταν στην καλοκαιρινή εκδρομή του συλλόγου φοιτητών άκουσε μια παρέα να την αποκαλεί φάλαινα στη στεριά. Και για κάθε κομμάτι αυτοπεποίθησης που έχανε, λίγα ακόμα κιλά ερχόντουσαν να αναπληρώσουν το χαμένο κενό. Ώσπου έφτασε στα 35 της χρόνια, με δύο τρεις νερόβραστες σχέσεις της κακιάς ώρας, ντυμένη στα άσπρα που τόσο σιχαινόταν γιατί την έδειχναν ακόμα πιο στρογγυλή, διορισμένη σαν ειρωνεία της τύχης στο ίδιο ψυχιατρείο που πριν χρόνια η τρελή γιαγιά Αγγελίνα είχε αφήσει την τελευταία της πνοή, να μασουλάει ένα καρότο σαν άλλος Μπαγκς Μπάνι στη χιλιοστή προσπάθεια της να χάσει βάρος και να κοιτάζει έξω από τα κάγκελα του παραθύρου της στάσης αδελφών μελαγχολικά, ενώ σκεφτόταν, πως ο μικροκαμωμένος ζωηρός σγουρομάλλικος θάμνος είχε καταφέρει να μετατραπεί σε αυτό το άχαρο πλάσμα που αντίκριζε στο τζάμι του παραθύρου.  

Για τη συνέχεια πάτησε εδώ

ΧL story: κεφάλαιο δεύτερο

Πρόλογος

Ναι, πρόλογος! Γιατί η ιστορία της Αγγελικής δεν είναι μια κανονική ιστορία. Είναι μια πληθωρική ιστορία και σαν πληθωρική ιστορία, δυσκολεύεσαι λιγάκι να εντοπίσεις την αρχή και το τέλος της, όπως άλλωστε σε όλα τα πληθωρικά πράγματα.

Θα μπορούσαν να την έχουν βαφτίσει Αγγελική, γιατί ήταν ένα όμορφο μωρό λες και ήταν αγγελικά πλασμένο. Και αν η ζωή της ήταν μυθιστόρημα, ο δημιουργός της, παρασυρμένος από την ποιητική φύση του, κάπως έτσι θα τη σύστηνε στους αναγνώστες του. Αλλά όχι, η δική μας Αγγελική βαφτίστηκε Αγγελική απλά ακολουθώντας τις παραδόσεις, παίρνοντας το όνομα της συχωρεμένης της γιαγιάς της της Αγγελίνας. Τρελο Κερκυραία η γιαγιά και όχι κατεφημισμό! Τρελο Κερκυραία με τη βούλα, με χαρτί δηλαδή ψυχιατρείου, πέθανε σε ψυχιατρική πτέρυγα γνωστού νοσοκομείου, ευτυχισμένη και γηραιά. Και αν και ο πατέρας της το έφερε μεγάλο καημό τον εγκλεισμό της μάνας του, επηρεασμένος ίσως από το ίδιο γονίδιο, και παρά τις διαμαρτυρίες της γυναίκας του, που το θεωρούσε μεγάλη γρουσουζιά, έβγαλε το μοναχοπαίδι του Αγγελική.

Την γιαγιά Αγγελίνα δεν τη γνώρισε ποτέ της η Αγγελική. Όταν εκείνη γεννήθηκε, η κατάσταση της γιαγιάς είχε προχωρήσει λένε τόσο πολύ, που οι επισκέψεις ήταν απαγορευτικές. Μια φορά την είδε όταν ήταν 8 χρονών και αυτό μέσα στο φέρετρο της και για μήνες απορούσε, πως αυτή η άκακη μικροσκοπική γιαγιούλα μπορούσε να είναι επικίνδυνη για τους άλλους. Εκτός λοιπόν από το όνομα, τίποτα δεν την συνέδεε με την γιαγιά Αγγελίνα. Ακόμα και εμφανισιακά όλοι λέγανε πως έμοιαζε στο σόι της μάνας της. Από εκείνη είχε πάρει τα σγουρά μαύρα μαλλιά, από εκείνην και τα τεράστια μαύρα μάτια, που όποτε τα γούρλωνε, ένιωθες λες και δύο τεράστια τηλεσκόπια σε κοιτούσαν. Το μόνο που ίσως να είχε πάρει από τη γιαγιά, ήταν το ύψος της μιας και πάντα κοντή ήταν για την ηλικία της. Αν και αυτό αμφισβητείται, γιατί η μια φορά που είχε δει την γιαγιά, είπαμε πότε ήταν, οπότε παίζει απλά να είχε μπει λόγω ηλικίας .

Σαν παιδάκι λοιπόν, η Αγγελική ήταν ένα μικροκαμωμένο πλάσμα που μια ζούγκλα από μαύρες μπούκλες πλαισίωναν το κεφαλάκι της. Μια ζούγκλα που έκανε το καθημερινό χτένισμα να μοιάζει με γερμανικό βασανιστήριο και τις ψείρες ορκισμένο εχθρό της. Και φυσικά όσοι την γνώριζαν καλά, ήξεραν πως Αγγελική ήταν μόνο στο όνομα, διότι όπως έλεγε η άλλη της γιαγιά που είχε σώας τα φρένας και που ουσιαστικά την μεγάλωσε, Διαβολική έπρεπε να την λένε, με όλα αυτά που σκάρωνε σαν παιδί. Δεν είχε γλιτώσει γλάστρα για γλάστρα στην γειτονιά από εκείνη και τη σφεντόνα της. Τα γεράνια μόλις την αντίκριζαν, έχαναν τα δόλια το χρώμα τους από τον φόβο και από κατακόκκινα γινόντουσαν άσπρα! Οι μπουγάδες μαύριζαν από το κακό τους, πριν προλάβει καν να τις αγγίξει με τα χέρια γεμάτα λάσπες και τα παιδιά της γειτονιάς τρέχαν να κρυφτούν μόλις έβλεπαν τον σγουρομάλλικο θάμνο να ξεπροβάλει. Στη ψυχή της όμως ήταν καλόκαρδη και πονόψυχη και αυτό ίσως μόνο τα αδέσποτα της γειτονιάς μπορούσαν να το επιβεβαιώσουν, που ήταν τα πιο ευτυχισμένα αδέσποτα, μιας και στην ζούλα τους έδινε ότι τρόφιμο με τρόπο έκρυβε σε τσέπες και τσάντες για να μην στεναχωρεί τη μαμά της και τα παιδάκια της Αφρικής.

Γιατί για την Αγγελική σαν παιδί το φαγητό ήταν απλά καύσιμο. Καύσιμο για να της δίνει ενέργεια να σκαρφαλώνει στους μαντρότοιχους. Τα χρόνια όμως περνούσαν και όσο η Αγγελική μεγάλωνε, ένα ένα άρχισαν να την πλησιάζουν τα βάσανα της ενηλικίωσης. Στο σχολείο μέτρια ήταν σαν μαθήτρια, αλλά ο πατέρας της είχε άλλες βλέψεις. Θα έκανε την θυγατέρα του γιατρό, ο κόσμος να γυρνούσε τούμπα! Τι κι αν η μάνα της προσπαθούσε να τον λογικέψει λέγοντας του πως το παιδί δεν διάθετε την απαιτούμενη πειθαρχία να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα, εκείνος το βιολί του. Και επειδή η Αγγελική του είχε αδυναμία, έκλεισε την περισσή ενέργεια της μέσα της και από το Γυμνάσιο και μετά, είπε να του κάνει το χατήρι και να προσπαθήσει. Απαρνήθηκε έτσι την σφεντόνα της, απαρνήθηκε και την αναρχική της φύση και κλείστηκε μέσα στο σπίτι μπροστά στα άχαρα βιβλία, προσπαθώντας να τον κάνει περήφανο.

Τα έξι χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου για την Αγγελική ήταν τα πιο μαύρα χρόνια της. Με το ζόρι προσπαθούσε να χωρέσει μέσα στο σγουρομάλλικο κεφάλι της Χημείες, Φυσικές και Βιολογίες. Και χωρίς και η ίδια να καταλάβει το πως, το φαγητό από καύσιμο για να σκαρφαλώνει, άρχισε να γίνεται καταφύγιο και παρηγοριά από την απίστευτη βαρεμάρα του διαβάσματος. Μέσα στα έξι αυτά χρόνια από μικροκαμωμένο κοριτσάκι, μετατράπηκε αργά και σταδιακά σε μια ολοστρόγγυλη μπάλα. Και όποτε η μητέρα της, που το έβλεπε, προσπαθούσε να το αποτρέψει, ερχόταν ο πατέρας της με μια αγκαλιά σοκολάτες για να γλυκάνει την κόρη του που τόσο σκληρά προσπαθούσε να κάνει το δικό του όνειρο πραγματικότητα.

Φυσικά στο τέλος η Αγγελική το μόνο που κατάφερε ήταν να αποκτήσει μια εξάρτηση περίεργη από το φαγητό και μια θέση στην νοσηλευτική Αθηνών, που άφησε ανικανοποίητο και πικραμένο τον πατέρα της. Και ίσως να ξαναπροσπαθούσε, αν δεν ξυπνούσε ένα πρωινό και κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη, δεν διαπίστωνε με φρίκη πως πλέον δεν ήταν 12 χρονών κορίτσι, αλλά 18 χρονών γυναίκα.

Με συνοπτικές διαδικασίες γράφτηκε στη σχολή της και αποφάσισε με σθένος, το σθένος ενός νέου ανθρώπου που ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του, να ξεκινήσει την πρώτη της δίαιτα, την πρώτη από μια ατελείωτη σειρά διαιτών που θα ακολουθούσαν. Γιατί αυτό που δεν ήξερε τότε η Αγγελική και που θα το μάθαινε μέσα στα επόμενα χρόνια, ήταν πως η ζημιά που είχε γίνει σε εκείνη ξεπερνούσε τις λίγες οκάδες λίπος που σκέπαζαν το κορμί της  και μια σειρά αλυσιδωτών γεγονότων θα την έκανα πολλά χρόνια μετά, να το συνειδητοποιήσει.          

Για την συνέχεια πάτησε εδώ

XL story: κεφάλαιο πρώτο

Τα παιδάκια της Αφρικής

Προβληματισμένη άρχισε να πηγαινοέρχεται μέσα στο ημισκότεινο δωμάτιο. Σκέφτηκε για λίγο να ανάψει το φως, αλλά αμέσως μετάνιωσε. Καλύτερα στο σκοτάδι. Κοίταξε το ρολόι της, είχε ακόμα μερικά λεπτά στην διάθεση της. Κάθισε στο κρεββάτι και προσπάθησε να ισιώσει την φούστα της. Μόλις όμως το ύφασμα τέντωσε και διαγράφηκαν από κάτω τα πόδια της, ανατρίχιασε στο θέαμα. Ακόμα και στο αχνό φως, τεράστια φαινόντουσαν, διαπίστωσε και βιάστηκε να την τσαλακώσει.   Πήρε μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκε. Έτρεξε γρήγορα στην κουζίνα και έβγαλε ένα ποτήρι. Το γέμισε μέχρι πάνω με ουίσκι, έριξε μέσα τρία παγάκια και το κατέβασε σαν σφηνάκι νιώθοντας μια αηδία και ένα κάψιμο στο πίσω μέρος του ουρανίσκου της. "Ωχ πόσες θερμίδες έχει το ουίσκι", αναρωτήθηκε έντρομη, αλλά πλέον ήταν αργά. Αυτό είχε ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του προς το στομάχι της. Κάθισε μισοζαλισμένη στην καρέκλα της κουζίνας και ξάπλωσε το κεφάλι της πάνω στο τραπέζι.

Πόσο δράματα είχαν παιχτεί στο παρελθόν πάνω στο ίδιο αυτό τραπέζι. "Φάε το φαΐ σου", άκουσε την φωνή της μάνας της μέσα στο θολωμένο της μυαλό. "Φάτο Αγγελικούλα, γιατί τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε!" Και δώστου εκείνη, γεμάτη ενοχές για τα κακόμοιρα τα παιδάκια που της τα είχαν δείξει στο σχολείο αδύνατα και αποστεωμένα, περιτριγυρισμένα από άπειρες μύγες, να κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να φάει το φαγητό της. Γιατί η Αγγελικούλα δεν ήταν πάντα plus size... Σαν παιδάκι την έλεγες και ανορεκτική. Σαν παιδάκι πιο πολύ την απασχολούσε το παιχνίδι και η σκανταλιά και λιγότερο το φαγητό. Αλλά πως να αγνοήσει τα παιδάκια της Αφρικής, που δεν είχαν ούτε καθαρό νεράκι να πιουν; Ζιζάνιο ναι ήταν, αλλά άκαρδη δεν ήταν! Και πάνω στο ίδιο αυτό τραπέζι, που τώρα στήριζε απελπισμένη τα 90 και βάλε κιλά της, πριν από 25 χρόνια στήριζε το ισχνό κορμάκι της ιδρώνοντας στην προσπάθεια να φάει το φαγητό της. Το φαγητό που στερούνταν τα παιδάκια της Αφρικής και που με τόσο κόπο και αγάπη μαγείρευε η μαμά της.

Όχι, ακόμα και υπό την επήρεια του αλκοόλ, στα πρόθυρα της νευρικής κατάρρευσης από την επερχόμενη επίσκεψη, ασφυκτιώντας  πάνω στα δεκάποντα τακούνια της που της έκοβαν κυριολεκτικά το αίμα, δεν μπορούσε να κατηγορήσει την μαμά της για την φυσική της κατάληξη. Απλά της φαινόταν τόσο οξύμωρο και τόσο μακρινό να την απειλούν να φάει, όταν πλέον βρισκόταν στο ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο, εκείνων δηλαδή που τους απειλούν για να σταματήσουν να τρώνε. Σχεδόν άλλωστε ολόκληρη η γενιά της μεγάλωσε με αυτή την απειλή του "φάε για τα παιδάκια της Αφρικής" και μόνο γενιά παχύσαρκων δεν θα την έλεγες.

Για μια στιγμή σκέφτηκε να βγάλει τα παπούτσια βασανιστήριο και να επιστρέψει στις άνετες μπαλαρίνες της, αλλά θυμήθηκε τρομοκρατημένη τις συμβουλές της φίλης της για το τέλειο ραντεβού και συμμορφώθηκε άμεσα. "Μια γυναίκα πάνω σε τακούνια έχει άλλο αέρα", την είχε συμβουλέψει και αντί να πετάξει τις γόβες, έτριψε τους πρησμένους από την πίεση αστραγάλους της, αναστενάζοντας αποκαρδιωμένη.

Λίγη σοκολατίτσα ίσως να έδιωχνε το άγχος της. Γιατί το αλκοόλ το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να την ζαλίσει και άντε τώρα να ισορροπήσει πάνω στους διαβόλους που φορούσε στα πόδια της. "Όχι και πάλι όχι!" άκουσε τη φωνή της συνείδησης της να διαμαρτύρεται τόσο δυνατά που σχεδόν την ξεκούφανε. "Περιμένεις εκείνον και εσύ σκέφτεσαι την σοκολάτα αδιόρθωτη;" συνέχισε εκείνη στον ίδιο εκκωφαντικό τόνο, κάνοντας την να αφήσει τους αστραγάλους και να αρχίσει να μαλάζει τα μηνίγγια της τώρα. "Ήμαρτον σήμερα με τις φωνές, μια η φωνή της μάνας , μια η φωνή της Αιμιλίας, τώρα η φωνή της συνείδησης. Να θες να ηρεμήσεις και να μην μπορείς! Και αυτός που σκατά είναι; Λίγο ακόμα να αργήσει και δεν θα βρει εμένα, αλλά τον ημίτρελο εαυτό μου!" μουρμούρισε σκυφτή όταν ακούστηκε το κουδούνι της πόρτας και ένιωσε το αίμα της να παγώνει. Για λίγα δευτερόλεπτα από το πάγωμα όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα, ο πόνος στο κεφάλι και τα πόδια είχαν εξαφανιστεί, η βαρύτητα λες και την είχε εγκαταλείψει, ώσπου ήρθε το δεύτερο κουδούνισμα και βγήκε απότομα από την νιρβάνα της, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, με μια ταχυκαρδία να συνοδεύει πλέον όλους τους λοιπούς σωματικούς πόνους.

Που ταν τα παιδάκια της Αφρικής τώρα να την βοηθήσουν να μην γίνει τελείως ρεζίλι, σκέφτηκε τρεκλίζοντας προς την πόρτα. Τόσες θερμίδες έφαγε για χάρη τους, της το χρωστούσαν να την στηρίξουν λιγάκι. Αλλά που να αντέξουν έτσι αδύνατα το βάρος της. Μόνη της θα έπρεπε να τα βγάλει πέρα. Εκείνη και τα τακούνια, που ακόμα και ο ήχος τους στα πλακάκια όπως πλησίαζε να ανοίξει την πόρτα, σαν κλαψούρισμα έμοιαζε, κάνοντας την να αναρωτιέται, ποιος υπέφερε περισσότερο, εκείνη ή αυτά;

Για την συνέχεια πάτησε εδώ       

Χωρίς πολλά λόγια και πολλές επεξηγήσεις ξεκίνησα να γράφω και πάλι για ένα θέμα λεπτό ίσως....ένα θέμα που καιρό θέλω να θίξω αλλά που ποτέ δεν έβρισκα το θάρρος να το κάνω.... Στα πλαίσια λοιπόν της προσπάθειας μου να ξορκίσω δαιμόνια πήρα την απόφαση με αυτοσαρκαστική διάθεση να το κάνω.... Συγχωρήστε μου αν αυτή η ιστορία έρθει σε κόντρα με την "αισθητική" σας σε οποιοδήποτε επίπεδο .... Όσοι πιστοί προσέλθετε διότι puccarina is back :)

O Κόσμος της Σοφίας

Ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι ο Νορβηγός Jostein Gaader . Tον πρωτογνώρισα μαθήτρια Λυκείου με το βιβλίο του "Το μυστήριο της τράπουλας" και έκτοτε διάβασα σχεδόν όλα του τα βιβλία. Ήταν έρωτας με το πρώτο ανάγνωσμα από εκείνους μάλιστα που δεν ξεθωριάζουν με τα χρόνια... Το πιο δύσκολο ίσως βιβλίο του αλλά και το πιο αναγνωρισμένο από το κοινό το διάβασα ένα καλοκαιράκι στην Χαλκιδική... Και ναι βιβλίο εξακόσιες σελίδες και βάλε με θέμα την φιλοσοφία αν και δεν το λες βιβλίο παραλίας εγώ δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου! "Ο Κόσμος της Σοφίας" με ταξίδεψε όσο μετρημένα βιβλία και μπορώ να πω πως μαζί με άλλα βιβλία ευθύνεται γιαυτό που είμαι σήμερα και για τον τρόπο που σκέφτομαι γενικότερα...

Πως θα μπορούσα λοιπόν να αντισταθώ σε ένα cal με τίτλο "Sophie's universe"? Και αν αναρωτιέστε τι είναι cal (crochet along) να σας εξηγήσω πως είναι πρότζεκτ που συνήθως οργανώνονται από έναν ή περισσότερους σχεδιαστές και που το τελικό αποτέλεσμα δεν το γνωρίζεις παρά μόνο όταν το cal ολοκληρωθεί πράγμα που γίνεται σε βάθος χρόνου. Εβδομάδα την εβδομάδα ο σχεδιαστής/στες δίνουν στην δημοσιότητα λίγο από το πατρόν και εκατοντάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο περιμένουν συντονισμένοι με αγωνία να δουν την εξέλιξη αλλά και να την πλέξουν!

Το συγκεκριμένο λοιπόν cal που ο τίτλος του ήταν άσχετος με το βιβλίο (αλλά που εμένα μου το θύμισε τόσο) το πήρα χαμπάρι (ευχαριστώ Ελεάνα μου!!!) αρκετά αργά όταν είχε ήδη φτάσει στην 11 εβδομάδα του. Λίγο που είχα πέσει σε δημιουργικό τέλμα, λίγο που είχα ανάγκη να καταπιαστώ και πάλι με κάτι δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα και μπαμ παρήγγειλα τα νήματα και ξεκίνησα!

Με διαφορά μπορώ να πω ήταν ότι πιο διδακτικό έχω ασχοληθεί στον τομέα βελονάκι και αν και το τελικό αποτέλεσμα απέχει λιγάκι από το προσωπικό μου γούστο είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη που μετά από έναν αγώνα δρόμου πλεξίματος κατάφερα να το ολοκληρώσω σχεδόν μαζί με όλους τους υπόλοιπους στριμώχνοντας  σε δέκα βδομάδες δουλειά 20 εβδομάδων!

Πριν λοιπόν σας παρουσιάσω τη δική μου εκδοχή του "κόσμου της Σοφίας" να πω έστω και αν ξέρω πως δεν θα μπορέσει να το διαβάσει ένα τεράστιο ευχαριστώ και ένα ακόμα μεγαλύτερο μπράβο στην ταλαντούχα σχεδιάστρια Dedri Uys που με το πολυσύνθετο μυαλό και ταλέντο της κατάφερε να φτιάξει το αναλυτικότερο και ομορφότερο cal που έχω συναντήσει ως τώρα! Οι οδηγίες της ήταν τόσο κατατοπιστικές και τόσο καλογραμμένες που ακόμα και αρχάριος μπορεί να φτιάξει αυτό το τόσο πολύπλοκο εκ πρώτης όψεως πατρόν!

Αυτή λοιπόν είναι η "Σοφούλα" μου χαϊδευτικό όνομα που χρησιμοποιούμε μαζί με τις υπόλοιπες Ελληνίδες που αποφάσισαν να ακολουθήσουν το ίδιο cal ;) (κορίτσια ανυπομονώ να δω και τις δικές σας!!!!)  

Όπως βλέπετε την έβγαλα στη φύση να την φωτογραφίσω ;) Τώρα μένει να αποφασίσω αν θα την μεγάλωσω και άλλο μιας και οι διαστάσεις της είναι μόλις 1,35 επι 1,35... Αλλά αυτό θα είναι κάτι που θα κάνω από Σεπτέμβρη τώρα μιας και άρχισαν ήδη οι ζέστες και μου είναι αδύνατο να την έχω πλέον πάνω μου... 

Λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο cal θα βρείτε εδώ σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει.

Καλό υπόλοιπο Κυριακής σε όλους και μην ξεχνάτε....Hacuna matata!!!