Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Με μια σοκοφρέτα: Κεφάλαιο 20

-Ελπίδα, έχεις επισκέψεις..
-Σου είπα δεν θα δω κανέναν. Διώξε όποιον και αν ήρθε...είπε και γύρισε πλευρό
-Ελπίδα δεν φεύγει..και νομίζω πως με τον συγκεκριμένο πρέπει να μιλήσεις... Δύο εβδομάδες τώρα δεν δέχτηκες να μιλήσεις με κανέναν... Έδιωξα την μάνα σου...έδιωξα τα ξαδέλφια σου...Αλλά δεν πάει άλλο η κατάσταση... Είσαι με υπνωτικά δύο εβδομάδες...
-Δεν έχω μάνα...δεν έχω ξαδέλφια...δεν έχω κανέναν... ψέλλισε και χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα. Και ύστερα άκουσε μια φασαρία και πριν προλάβει να καταλάβει τι γινόταν κάποιος την ξεσκέπαζε απότομα και την σήκωνε με τη βία όρθια.
-Θα μου μιλήσεις ακόμα και αν το κάνεις με το ζόρι! απαίτησε ο Νίκος ενώ ο Αργύρης σαστισμένος στην πόρτα αμφιταλαντευόταν αν θα τον άφηνε να την πιέσει ή όχι. Και βλέποντας για πρώτη φορά μετά από τόσες μέρες λίγη ζωντάνια στο βλέμμα της αποφάσισε πως θα τον άφηνε και έκλεισε την πόρτα του υπνοδωματίου αφήνοντας τους μόνους.
-Τώρα που θέλετε εσείς να μιλήσετε , δεν θέλω εγώ... τόσο δύσκολο σας είναι να το δεχτείτε? είπε και προσπάθησε να ξανα ξαπλώσει αλλά ο Νίκος την σήκωσε πάλι όρθια και σέρνοντας την στο μπάνιο άρχισε να την καταβρέχει στο κεφάλι.
-Είσαι τρελός? Τι κάνεις???
-Προσπαθώ να σε συνεφέρω να μιλήσουμε!  Γιατί θα μιλήσουμε Ελπίδα!
-Με προδώσατε...
-Ναι εγώ ίσως και να σε πρόδωσα! Εκείνη όμως δεν σε πρόδωσε δευτερόλεπτο!
-Ψέματα...όλη η ζωή μου ένα ψέμα...
-Ελπίδα άκου με και άκου με καλά! Ο άνθρωπος που σου έχει σταθεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κόντεψε να πεθάνει... Και εσύ αντί να είσαι δίπλα του κάθεσαι εδώ και κλαις τα δεινά που σε βρήκαν. Και ναι δεν λέω...Ήταν μεγάλο σοκ για σένα...Αλλά για ένα λεπτό σκέψου τι έχει περάσει εκείνη! Την χτυπούσε Ελπίδα...Χρόνια την χτυπούσε...και όταν δεν την χτυπούσε την πλήγωνε λεκτικά... Και εγώ ένα εξάμηνο είναι που ξέρω πως το έκανε συστηματικά ...Είχα μια πρώτη ένδειξη πολύ καιρό πριν αλλά νόμιζα πως δεν θα είχε συνέχεια. Αλλά έκανα λάθος! Και για χρόνια την πλήγωνε με κάθε δυνατό τρόπο και εκείνη άντεχε...έκανε υπομονή και δεν είχε πει κουβέντα σε κανέναν... Πως να ζητήσει βοήθεια από εσένα που δεν μπορούσες να διαχειριστείς ούτε τα δικά σου προβλήματα? Και ύστερα πέθανε ο πατέρας της και εσύ δεν εμφανίστηκες καν...Αλλά εκείνη σε συγχώρεσε... Και σαν να μην έφτανε η απώλεια της, έμαθε πως είσαστε και αδελφές... Και έπρεπε να στο κρύψει.. Σε αναζητούσε ο πατέρας σας πριν ξεψυχήσει μου είπε πριν από χρόνια και τότε δεν κατάλαβα λέξη... τώρα καταλαβαίνω γιατί...Μπες για λίγο στην θέση της...Όσο για μένα, με άκουσες εκείνο το βράδυ? Ποτέ της! Ποτέ της δεν με άφησε να την πλησιάσω ερωτικά...Και φορτώθηκε και αυτό να κουβαλάει... Τι να σου έλεγε? Θα μπορούσες να το αντέξεις? Το κατάπιε έτσι και με κάθε αφορμή με έσπρωχνε να είμαι δίπλα σου. Τι της χρεώνεις? Πρέπει να διαβάσεις την ομολογία του καθάρματος.... Τόσο άρρωστος είναι που τα περιέγραψε όλα στον ανακριτή με κάθε λεπτομέρεια...Έχει κατάγματα Ελπίδα στο θώρακα και μπορεί τελικά να κατάφεραν να σώσουν το νεφρό της και να ράψουν τα σχισίματα αλλά οι ψυχολόγοι λένε πως ίσως να μην καταφέρει το μυαλό της να ξεπεράσει το σοκ. Σαν σακί την κλωτσούσε ένας Θεός ξέρει πόση ώρα...και αυτό γιατί του είπε πως θα έφευγε... Γιατί νωρίτερα μας είχε δει μαζί... Γιατί την έβλεπα μια φορά την εβδομάδα από όταν κατάλαβα τι της έκανε το καθίκι για να βεβαιώνομαι πως δεν θα την σκοτώσει. Αλλά ήταν ανένδοτη να πάμε στην αστυνομία... Μέχρι τελευταία στιγμή τον προστάτευε... Εκείνον και εσένα προστάτευε και ορίστε τώρα...Εκείνος την έστειλε στο νοσοκομείο και εσύ ακόμα μια φορά την άφησες μόνη της! Ίδιοι λοιπόν είσαστε! Εκείνος την "σκότωσε" από κάθε άποψη και εσύ την σπρώχνεις μες τον τάφο στερώντας της το μόνο πράγμα που ίσως την βοηθήσει. Κάτσε λοιπόν εδώ με τα χάπια σου και κλάψε για τον χαμένο μας έρωτα... Κάτσε εδώ και κλάψε για τους γονείς σου που σε μια στιγμή ανάγκης σε έδωσαν...Κλάψε για τα ψέματα που αναγκάστηκε να σου πει για να μην περάσεις αυτό που περνάς τώρα θυσιάζοντας τον εαυτό της... Κλάψε παρέα με τον πληγωμένο σου εγωισμό και άσε την μόνη της! Κανένας μας δεν είναι άξιος της να ξέρεις... Εκείνος την έκανε κομμάτια, εσύ έριξες μια κλωτσιά και τα σκόρπισες και εγώ καθόμουν και σας κοιτούσα... Και οι τρεις μας θα πρέπει να ζήσουμε με τις τύψεις μας από εδώ και στο εξής! Και όλοι μας στο όνομα της γαμημένης της αγάπης...Στο όνομα της αγάπης...   είπε και θυμωμένος βγήκε από το μπάνιο αφήνοντας την Ελπίδα βρεγμένη στο πάτωμα να σκέφτεται τα λόγια του...


..................................................................................................................................................

Κοίταξε νευρικά τα χέρια της που έτρεμαν από αμηχανία και τα έδεσε μεταξύ τους για να τα σταματήσει.
-Συγνώμη που άργησα...
-Δεν πειράζει κάθισε...
-Πως είσαι Ελπίδα?
-Καλύτερα... Εκείνη πως είναι?
-Αύριο μας δίνουν εξιτήριο...
-Μίλησε καθόλου? Τρώει?
-Ελάχιστα και από τα δύο...
-Στο χωριό θα την πάρετε?
-Ναι...και θα την πηγαίνουμε για τακτικούς ελέγχους
-Εντάξει...Τα νομικά τα έχω τακτοποιήσει όπως σου είπα και την προηγούμενη φορά... Θα τον κλείσουμε μέσα Μαρία...βρήκα συνάδελφο που θα τον κάνει να πληρώσει για όλα όσα έκανε...
-Μακάρι....Γιατί δεν με αφήνεις να της πω τι έχεις κάνει ένα μήνα τώρα? Γιατί δεν έρχεσαι να την δεις η ίδια?
-Τίποτα δεν έχω κάνει... Μπροστά σε ότι έκανε εκείνη για μένα.. Και αν δεν έρχομαι δεν είναι γιατί δεν θέλω...αλλά γιατί ντρέπομαι...
-Ελπίδα η Βασούλα σε αγαπάει...Πάντα σε αγαπούσε... Μόνο το όνομα σου βγήκε από τα χείλι της όταν συνήλθε ...Αυτό και μετά σιωπή... Έλα να την δεις...
-Δεν είμαι καλός άνθρωπος Μαρία...Δύο φορές την πρόδωσα... Δύο... Ειλικρινά αυτή τη φορά κρατιέμαι μακρυά για να μην την πληγώσω άλλο...Είναι τόσο ευάλωτη αυτή τη στιγμή... Το ξέρω πως ίσως να με συγχωρέσει αλλά πλέον δεν μπορώ να συγχωρέσω εγώ τον εαυτό μου... Το μόνο που μπορώ να κάνω για να βρει λίγη ηρεμία η συνείδηση μου είναι αυτό που κάνω...Να βεβαιωθώ πως θα σαπίσει εκείνος στη φυλακή και να αφήσω τον Νίκο ελεύθερο να την βοηθήσει... Πες μου έχει καταφέρει τίποτα?
-Λίγα πράγματα...Μαζί του πάντα είναι ήρεμη... Τις ώρες που εκείνος έρχεται πάντα είναι πιο ήρεμη...
-Κάτι είναι και αυτό....Σιγά σιγά θα τον αφήσει να την πλησιάσει...Αν δεν είμαι εγώ στην μέση όλα θα διορθωθούν...
-Όχι Ελπίδα...κάνεις λάθος... Τίποτα δεν θα διορθωθεί...Σκέψου το λιγάκι και έλα να την δεις..Χωρίς εσένα δεν θα είναι ποτέ ίδια... Κανείς μας χωρίς εσένα δεν θα είναι ποτέ ίδιος... Αρκετά δεν υποφέραμε όλοι από αυτή την ιστορία? Έλα και δώσε ένα τέλος...Κάνε το όνομα σου το τέλος που όλοι θέλουμε...Δώσε μας Ελπίδα λίγη ελπίδα... , είπε η Μαρία και αφού την φίλησε βγήκε σκυφτή από την μικρή καφετέρια...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ένα μικρό χτύπημα στο τζαμάκι της πόρτας της κουζίνας ακούστηκε μέσα στην ησυχία του σπιτιού. Η μάνα της είχε πάει στο νεκροταφείο. Θα αργούσε να γυρίσει... Μα ποιος μπορεί να χτυπούσε το τζαμάκι μες το μεσημέρι?  Με προσοχή έσπρωξε το φλιτζανάκι του μπαμπά της στο κέντρο του τραπεζιού και σηκώθηκε με δυσκολία να δει ποιος της χτυπούσε.

Πρώτα είδε την σοκοφρέτα....και ύστερα είδε το πρόσωπο της Ελπίδας..Και με δάκρυα στα μάτια άνοιξε την πόρτα... Και την έπιασε η Ελπίδα τρυφερά από το χέρι και την παρέσυρε στην αυλή με αργά προσεκτικά βήματα. Και την βοήθησε να ανεβεί πάνω στην μάντρα και κάθισε δίπλα της..
-Η τρίτη και φαρμακερή, είπε και ξετύλιξε την σοκοφρέτα. Και την έκοψε στην μέση και της έδωσε την μισή...
-Με αυτή τη σοκοφρέτα υπόσχομαι με μια σοκοφρέτα πάντα να γυρίζω πίσω.... Με μια σοκοφρέτα να σβήνω τα λάθη...Με μια σοκοφρέτα να κάνω καινούρια ξεκινήματα...Με μια σοκοφρέτα να βρίσκω το χαμένο δρόμο μου πίσω σε σένα...
-Υπόσχομαι....είπε η Βασούλα συγκινημένη...  Και την πήρε αγκαλιά η Ελπίδα και κλαίγοντας έφαγαν την σοκοφρέτα. Και λέρωσαν τα ρούχα τους με δάκρυα και σοκολάτα κάτω από το μεσημεριανό ήλιο...

Γιατί αυτή η ιστορία ξεκίνησε σε ένα μικρό χωριό με ένα σοκολατένιο λεκέ πάνω σε ένα καρό φορεματάκι, με ένα πιάτο φασολάδα λίγο πιο αλμυρό από το κανονικό λόγο κάποιων δακρύων και με δύο κοριτσάκια πάνω σε ένα μαντρότοιχο και τελείωνε με δύο γυναίκες πάνω στον ίδιο μαντρότοιχο με καινούριους λεκέδες από σοκολάτα και με γλυκά δάκρυα ελπίδας αυτή τη φορά._  

ΤΕΛΟΣ

Ποτέ στη ως τώρα ζωή μου δεν μπόρεσα να κατανοήσω τη βία σε οποιαδήποτε μορφή της, πόσο μάλλον μέσα σε μια σχέση αγάπης... Και όποτε τη συνάντησα τυχαία σαν παρατηρητής, πάντα το μυαλό μου αντανακλαστικά έτρεξε να την αφορίσει...Η ιστορία της Βασούλας ξεκίνησε να γράφεται πριν από σχεδόν δύο χρόνια και για πολύ καιρό έμενε στο "συρτάρι". Κάτι με δυσκόλευε σε αυτή την ιστορία... Ίσως επειδή το έναυσμα και η αφετηρίας της αφορούσε κάτι που προερχόταν από το άμεσο οικογενειακό μου περιβάλλον...και δεν αναφέρομαι για να είμαι ξεκάθαρη στην γυναικεία κακοποίηση, που ήρθε και προστέθηκε στην πορεία από ένα άλλο ατυχές ερέθισμα.. Αυτή η ιστορία λοιπόν είναι εντελώς πλασματική εμπνευσμένη από τρεις διαφορετικές γυναίκες που συνάντησα στην ζωή μου... Τις δυο από αυτές θα μου επιτρέψετε να μην τις αναφέρω...στην τρίτη και σπουδαιότερη όμως θα  αφιερώσω αυτή την καλοκαιρινή νουβέλα με όλη μου την αγάπη...

Μικρή μου Ευτυχία....αδελφή μου εξ αίματος...αδελφή της ψυχής μου....αδελφή μου και φίλη μου ...
μπορεί η δική μας σχέση να μην έχει περάσει από όλα αυτά τα τραγικά που πέρασαν οι ηρωίδες, αλλά η αγάπη μας είναι τόσο δυνατή και τόσο αδιαπέραστη όσο εκείνων...Συνένοχε σε  κάθε παιδική και μη τρέλα μου, συγκάτοικε του ενίοτε ταραγμένου μου νου, σταθερέ συνοδοιπόρε της ζωής μου.... σε ευχαριστώ ... απλά σε ευχαριστώ... Και ενώ ξέρω πως θα τρολάρεις αυτή την αφιέρωση με το μοναδικό σου τρόπο και θα με κάνεις να γελάω... εγώ θα συνεχίσω ως γνωστή κλαψιάρα και θα σου πω ακόμα μια φορά και δημόσια...πως ούτε χιλιόμετρα...ούτε χρόνια...ούτε λάθη... μπορούν να μας χωρίσουν... Σε αγαπώ μικρό μου αδελφάκι να το θυμάσαι...

Τέλος λοιπόν και για φέτος...Ελπίζω να το ευχαριστηθήκατε και αυτό το ταξίδι... Αποβίβαση από τη δεξιά αποβάθρα και προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας ;)

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού
Με εκτίμηση
Δαμαλίτη Ιωάννα


4 σχόλια:

  1. Υπέροχο!!!εύγε!!! Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που γράφεις!!!
    Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και καλή συνέχεια στο γράψιμο!!! Συνέχισέ το!! Φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ βρε Πουκα! Θα μας πεθάνεις εσυ! Ξεκίνησα 4 το μεσημέρι το διάβασμα, και 7.30 τελείωσα. Απο τις 5 και μετα κλαίω! Δεν υπαρχει ιστορία σου που να μην τεντώνει μια χορδή! Κι ας μου ειναι "ξένη" η θεματολογία. Οι χαρακτηρες σου ειναι τοσο ζωντανοί, τοσο "εμεις" , που ειναι σαν να ξεφυτρώνουν μεςα απο τις λέξεις και να κάθονται δίπλα σου την ωρα που διαβάζεις. Κοριτσακι μου αυτο που εχεις ειναι μοναδικό! Γράφε πιο πολυ! Ευχαριστούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μυρτώ μου γλυκιά....Το ξέρεις πως το δικό σου σχόλιο έχει πάντα διπλή αξία μιας και ξέρω τι βιβλιοφαγος είσαι;) Σε ευχαριστώ πολύ που σταθερά χρόνια τώρα πιστεύεις σε εμένα. Εσείς οι "λίγοι" είσαστε που με σπρωχνεται να το παλεύω με οποίο μέσω διαθέτω <3

      Διαγραφή

Σχόλιαστε: