Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει...

αλλά κόκκαλα τσακίζει! Έτσι λέει μια γνωστή παροιμία και συμφωνώ 1000%. Επειδή κατακαιρούς μου γράφετε στα σχόλια σας πως σας αρέσει όπως γράφω νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας μιλήσω λιγάκι και γιαυτό το κεφάλαιο της ζωής μου. Το θέλω καιρό αλλά συνεχώς διστάζω....



Γεννημένη στον Πειραιά και μεγαλωμένη απο μια μαμά ας πούμε όχι ελληνίδα σαν παιδί αντιμετώπισα ένα προβληματάκι. Όσο προσπαθούσα να μάθω την ελληνική γλώσσα μαζί μου προσπαθούσε και η ταλαίπωρη η μάνα μου...Και πιστέψτε με Ιαπωνικά και Ελληνικά είναι δύο εκδιαμέτρου αντίθετες γλώσσες όσον αφορά την φιλοσοφία τους! Αποτέλεσμα αυτής της ιδιαίτεροτητας μου ήταν στο δημοτικό να είμαι μια μετριότατη μαθήτρια... Επειδή όμως τα ιαπωνικά μου γονίδια δεν δεχόντουσαν με τίποτα την μετριότητα αυτή τελειώντας το δημοτικό πήρα μια απόφαση που με σημάδεψε. Δεν θα επέτρεπα με τίποτα σε αυτή την ξεχωριστή μου πλευρά να γίνει "δικαιολογία" για να κρύψω πίσω της οποιαδήποτε αποτυχία μου! Προσπάθησα έτσι πολύ σκληρά να ενσωματωθώ στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ώστε ο λόγος μου τουλάχιστον να μην προδίδει τίποτα απο την καταγωγή μου. Τελειώνοντας το γυμνάσιο και μετά απο μία συζήτηση που είχα με τον φιλόλογο μου διαπίστωσα πως αυτή η υπερπροσπάθεια μου μου είχε αφήσει ένα κουσούρι το γράψιμο....

Με τα χρόνια ο λόγος μου γραπτός και προφορικός έγιναν τα μεγαλύτερα όπλα μου σχεδόν ασυνείδητα. Ίσως η αντίφαση της εξωτερικής μου εικόνας με την ποιότητα του λόγου μου να ήταν αυτή που παραξένευε τους περισσότερους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πωλητή που ενώ εγώ του μιλούσα στα ελληνικά εκείνος τελείως μπερδεμένος μου απαντούσε στα αγγλικά μην πιστεύοντας πως μπορεί να του μιλάω ελληνικά! Μέχρι και αλλοδαποί που συνάντησα κατά καιρούς με ρώτησαν με παράπονο πόσο χρόνια ζώ στην Ελλάδα...

Το πρώτο μου κείμενο το έγραψα στα 14 ένα βραδάκι που δεν μπορούσα να κοιμηθώ...Ακόμα θυμάμαι το θέμα του μιας και δεν το έχω πια. Μόλις το τελείωσα ένοιωσα τέτοιο ξαλάφρωμα που κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Έκτοτε το γράψιμο έγινε για μένα μέσω εκτόνωσης. Όχι δεν έγραφα αυτοβιογραφικά κείμενα...τι αυτοβιογραφικό άλλωστε να έχει να γράψει μια έφηβη. Φανταστικές ιστορίες έγραφα. Στα 20 είχα γεμίσει σελίδες ολόκληρες με κείμενα που κανένας δεν είχε διαβάσει ποτέ! Εκτος απο το πρώτο εκείνο διήγημα που στα 16 το κατέθεσα σε ένα σχόλικο διαγωνισμό (μετά απο πίεση μιας καθηγήτριας να συμμετασχω) όλα τα υπόλοιπα ήταν ΙΧ (ιδιωτικής χρήσης). Ακόμα και ο έπαινος που πήρε εκείνο το διηγηματάκι δεν ήταν αρκετός να με ενθαρρύνει να δώσω σε κάποιον να διαβάσει τα κείμενα μου...

Ένα βράδυ (όλα τα περίεργα τελικά νύχτα γίνονται...) μετά απο μια απογοήτευση κατέστρεψα όλα τα χειρογραφά μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναγράψω. Όταν είσαι νεός νομίζεις πως κάτι τέτοιες κινήσεις ξορκίζουν το κακό...Βέβαια όπως καταλαβαίνετε η υπόσχεση δεν τηρήθηκε μόλις η κρίση πέρασε το γράψιμο ξανάρχισε απλά μαζί με εκείνα τα πρώτα κείμενα μου χάθηκε όλος ο ενθουσιασμός μου καθώς και η ελπίδα πως ίσως κάποτε να κατάφερνα να γράψω κάτι που οι άλλοι θα διάβαζαν.

Τα χρόνια περνούσαν και εγώ συνέχιζα να γράφω πιο αραιά πια. Οι ρυθμοί της ζωής μου με απορροφούσαν και τα βιβλία άλλων συγγραφέων μου επιβεβαιώναν πως καλά είχα κάνει και είχα εγκαταλείψει το όνειρο να γίνω και εγώ κάποτε ένας απο αυτούς. Απο τότε που μετακόμισα στην επαρχία και για δύο σχεδόν χρόνια δεν είχα γράψει σχεδόν τίποτα και έτσι πίστεψα πως η "λόξα" μου αυτή με είχε επιτέλους εγκαταλείψει. Σε ένα χαρτόκουτο κάτω απο το εφηβικό μου κρεβάτι άφησα τα κείμενα μου δεν τα θεώρησα καν σημαντικά για να τα πάρω μαζί μου και ακόμα εκεί βρίσκονται σκονισμένα και αδιάβαστα ακόμα και απο μένα την ίδια για πολύ καιρό.

Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλόγκ πριν 2 χρόνια στόχος του ήταν να μοιράζομαι με άλλους τις χειροτεχνίες μου. Για αυτές δεν ξέρω γιατί δεν ντρεπόμουν τόσο όσο για τα κειμενά μου. Χωρίς όμως να το καταλάβω άρχισα να "κλέβω". Το ζιζάνιο του γραψίματος προφανώς δεν είχε φύγει οριστικά και με αφορμή μια κάρτα ή ένα τσόχινο μανιταράκι τα χέρια μου έτρεχαν πάνω στο πληκτρολόγιο χωρίς να τα ορίζω ντύνοντας τις αναρτήσεις μου με φωτογραφίες αλλά και με λέξεις πολλές λέξεις...

Υπήρξαν άπειρες φορές που πρίν πατήσω το "publish post" δείλιασα σκεφτόμενη πως μπορεί να κουράσω αυτούς που περνάνε απο εδώ με τις τεράστιες αναρτήσεις μου και να μην ξαναπεράσουν...Τα θετικά σχόλια σας όμως με έκαναν να βρίσκω το κουράγιο να το πατάω σχεδόν πάντα.

Συγγραφέας δεν είμαι και πλέον το έχω πάρει απόφαση απλά είμαι "πολυλογού" . Το μυαλό μου μπορεί να κάνει απίστευτους συνειρμούς και ένα χειροποιήτο πορτοφολάκι να αποτελέσει την αφετηρία για μια ιστορία, έτσι απλά!

Χρωστάω λοιπόν σε όλους εσάς τους 241 αναγνώστες μου και όσους παρακολουθείτε ανωνύμα ένα ευχαριστώ. Πρώτον γιατί δεν βαριέστε να με διαβάζετε και δεύτερον γιατί επιτέλους μέσα απο αυτό το μπλόγκ βρήκα έναν υγιές τρόπο να εκτονώνω την ανάγκη μου για γράψιμο.

Και για να ελαφρύνω λιγάκι το κλίμα να σας ενημερώσω πως όχι δεν αλλάζω ύφος στο μπλόγκ! Θα συνεχίσει να είναι ένα μπλόγκ χειροποιήτων δημιουργιών η μόνη διαφορά είναι ότι ο δημιουργός τους σαν να συμφιλιώθηκε επιτέλους με την ιδέα πως αδυνατεί να κάνει μικρές αναρτήσεις και θα κάνει πλέον τις τεράστιες αναρτήσεις του με λιγότερες ενοχές! Μπορείτε άλλωστε πάντα να πατήσετε ένα scroll down και να προσπεράσετε τα κατεβατά μου πηγαίνοντας κατευθείαν στις φωτογραφίες :)

Καλό δημιουργικό Σαββατοκύριακο σε όλους!

21 σχόλια:

  1. μα έτσι μεγάλες μας αρέσουν διαδικτυακή εδώ και 3 χρόνια φίλη!!!!μας ενώνει ο υπολογιστής μα έχουμε τόσα κοινά σημεία,να ήξερες πόσα....χαίρομαι που σε βρήκα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα!!! Τίποτα δε δείχνει τι έχεις περάσει...σου λέω όμως για άλλη μια φορά: Έχεις ταλέντο και στο γράψιμο! Συνέχισε , γιατι μας κάνεις και μας να χαμογελάμε..πράγμα που χρειαζόμαστε όλοι λίγο πολύ τις εποχές που ζούμε! Σε ευχαριστούμε ! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δε θα πω ψέματα! Όταν βλέπω κατεβατά τα περνάω στα γρήγορα, αλλά πάντα τις δικιές σου αναρτήσεις τις διαβάζω λέξη λέξη. Τα λες ωραία η άτιμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ πάντως χαίρομαι να διαβάζω τις αναρτήσεις σου - είναι πάντα έξυπνες και καλογραμμένες, κάτι που δεν συναντάει κανείς εύκολα σε blog με χειροτεχνίες. Μην νοιάζεσαι, λοιπόν, γράφε όσο μεγάλες αναρτήσεις θέλεις - σε διαβάζουμε με χαρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το blog μας είναι ο εαυτός μας περασμένος στον υπολογιστή. Όσα αναρτούμε είναι αυτά για τα οποία ξεχωρίζουμε και είμαστε μοναδικοί. Ν μην αλλάξεις ποτέ, να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί περισσότερο και να είσαι σίγουρη πως το απολαμβάνουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. κοριτσακι μου, blog με δημιουργιες εχουν πολλοι,αν οι ανθωρωποι βαριοντουσαν να διαωασουν αυτα που λες θα πηγαιναν στις φωτο και θα εφευγαν, στο τελος ισως θα σταματουσαν και να εμπαιναν.
    Σε εσενα αφηνουν τοσα σχολια οχι μονο για την απιστευτη δουλεια σου αλλα γιατι εχεις κανει ενα ξεχωριστο μπλογκ επειδη και εσυ εισαι μια ξεχωριστη κοπελα, δεν αγαπιουνται μονο οι δημιουργιες σου αλλα και ολο το ''περιβλημα'' που μεταφερουν και αυτο εισαι εσυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτο που σε κανει να ξεχωριζεις ειναι οτι είσαι αληθινη!Και αυτο το καταλαβαινει οποιος σε διαβαζει!Γι'αυτο δεν προκειται ποτε να σε βαρεθουμε!Κι αλλο ...κι αλλο... κι αλλο!!!!!!!:D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πάντα χαίρομαι να διαβάζω τις αναρτήσεις σου όσο μεγάλες και αν είναι. είναι απολαυστικές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θα συμφωνησω με τα κοριτσια....απολαυστικες αναρτησεις....τοχεις με το γραψιμο...και να συνεχισεις ετσι!!!καλο ΣΚ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ιωάννα καλησπέρα!Σε παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό σχεδόν από τότε που ξεκίνησες.Είχα βρει το blog σου από το μαμαδοφόρουμ.Δεν έχω χάσει καμία ανάρτηση σου γιατί χρησιμοποιώ το google reader.Ποτέ μα ποτέ όμως δεν κουράστηκα από αυτά που γράφεις γιατί απλά ο τρόπος που γράφεις είναι πολύ αληθινός!Έχεις ταλέντο και στο γράψιμο και στην δημιουργία!Και επιπλέον blog σου είναι όπως θες θα εκφράζεσαι!;)Να είσαι πάντα καλά να μας εμπνέεις!!Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. βρε Πουκαρινάκι αφού σ' αρέσει μην το καταπιέζεις...εξάλλου κ εμάς μας αρέσεις. Εισαι από τις λίγες αναρτήσεις που διαβάζω...και εγώ!
    Μου κίνησες και την περιέργεια με το κουτί κάτω από το κρεβάτι...χιχιχι...και έχω κ πρόσβαση ... σε διλήμματα με βαλες...χεχε!!! φιλιά!!!
    Μαρία ζαγ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Να κανεις αυτό που σε ευχαριστεί περισσότερο...γιατι να καταπιέζεις τον εαυτό σου αφου γράφεις τόσο όμορφα ΚΑΙ εκτονώνεσαι ΚΑΙ σε ευχαριστεί? Εγω διαβασα και διαβάζω ολα τα κείμενά σου χωρίς να κουράζομαι ή να βαριέμαι, είναι ανάλαφρα, όμως με νόημα και ουσία. Με προβλημάτισες πολύ, γιατι μου έδωσες μια μικρή ιδέα πώς μπορεί να αισθάνεται ένα παιδί που έχει γονείς απο άλλη χώρα και καλείται να προσαρμοστεί σε κάτι που είναι διαφορετικό απο τα γονίδια και την κουλτούρα του... καλό βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. μα αυτο ειναι τ ωραιο !!!!να ειναι μεγαλες!!!δεν υπαρχει λογος για ενοχες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑ ΜΑΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΤΕΒΑΤΑ ΣΟΥ.ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΚΑΙ Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟ ΟΣΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ.ΦΙΛΑΚΙΑ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πουκαρίνα χαίρομαι που διαβάζω τις αναρτήσεις σου και μαρέσουν πολύ όσα γράφεις και όσα φτιάχνεις!!!Να κάνεις οτι σε εκφράζει !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Πιστεύω ότι είσαι εξίσου καλή στο γράψιμο όσο και στις κατασκευές,εξάλλου και τα 2 είναι μορφές έκφρασης και δημιουργίας.Μακάρι να έγραφα κι εγώ περισσότερο,μέχρι το λύκειο ήμουν σαν εσένα έγραφα σχεδόν συνέχεια,τώρα δυστυχώς με το σταγονόμετρο,τόσο που κάποιες φορές θέλω να γράψω κάτι στις αναρτήσεις μου να μην είναι μόνο εικόνες και δε μου βγαίνει!Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δεν μου είναι εύκολο να διαβάζω μεγάλες αναρτήσεις... Αλλά οι δικές σου μου αρέσουν όλες ανεξαιρέτως! Αντί να σκέφτομαι "ουφ, άντε πάλι να διαβάζω κατεβατά", αντίθετα χαίρομαι που έχω "υλικό" να διαβάσω. Κι αυτό όχι μόνο γιατί όντως γράφεις πολύ ωραία, αλλά και γιατί είσαι τόσο αυθεντική και αυθόρμητη που πραγματικά το απολαμβάνω!

    Ευχαριστούμε πολύ για όλα τα τόσο ενδιαφέροντα που μοιράζεσαι μαζί μας! Πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Γλυκό puccarinaki σε αγαπάμε έτσι όπως είσαι, πολυλογού, έξυπνη, χαριτωμένη, ευαίσθητη, με αρχές και οράματα, με πείσμα για να πετύχει αυτό που θέλει, ακόμα κι αν αυτό είναι να περάσει σωστά την κλωστούλα στη βελόνα της ραπτομηχανής, με χιούμορ και πολύ αγάπη για την ζωή και τους δικούς της ανθρώπους! Εσένα σου αρέσει να μιλάς, εμένα μου αρέσει να σε ακούω : ) Γράφε ότι θέλεις, δεν μας κουράζεις καθόλου, το αντίθετο και είμαστε πολλές που σε αγαπάμε : )
    Ένα μεγάλο μπράβο σου που κατάφερες να μιλάς την ελληνική γλώσσα καλύτερα κι από εμάς τις ελληνίδες! Έχω ζήσει στο εξωτερικό και σε νιώθω απόλυτα. Καληνύχτα και φιλούδια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ιωάννα μου πραγματικά είσαι απο τις λίγες που απολαμβάνω τις αναρτήσεις σου! Ειδικά αυτή με το παλιό φωτογραφείο, μου έχει χαραχθεί στην μνήμη...κάθε φορά που περνάω απο τον Αλίαρτο προσπαθώ να το εντοπίσω...φαντάσου πόσο εντύπωση μου έκανε το κείμενό σου! Σε ευχαριστώ πολύ και για τα λόγια συμπαράστασης..για να δούμε λοιπόν αν ο χρόνος θα μας κάνει καλό....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. MONO BARETH DEN EISAI!MMOY ARESEI NA DIABAZV KEIMENA SOY.SE ANTIUESH APO SENA EGV THELO POLY NA LEO PRAGMATA ALLA JEFEYGO POLLES FORES APO TO THEMA KAI DEN MPORO NA ANAPTYXO KAI EIMAI ELLHNIDA.TI NA FTEEI ARAGE?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. χαχαχα! Ποσο μοιαζουμε σε αυτα που γραφεις....
    Οκ,εγω ειμαι ελληνιδα και δεν ειχα αυτες τις δυσκολιες που αναφερεις ,μου αρεσε και να διαβαζω πολυ! μα μου αρεσε και να γραφω πολυ! Κρατουσα ημερολογιο απο το δημοτικο και τα εχω κι εγω κρυμμενα καπου...Εχω χρονια τωρα σταματησει,τοσες αλλες υποχρεωσεις!
    μα και στις αναρτησεις μου δεν μπορω να συμμαζευτω! Ολο και μακραινουν...χαχαχα!
    Οκ λοιπον! Να μην νιωθω κι εγω τυψεις γιαυτους που διαβαζουν... Φιλια! ;ο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλιαστε: