Δια χειρός Πετράν...

Ένα μεγάλο παράπονο έχω απο παιδάκι. Ποτέ μου δεν είχα δικό μου δωμάτιο! Σαν παιδί μεγάλωσα σε ένα σπίτι 80 τμ και μοιραζόμουν το υπνοδωμάτιο μου με τις δύο αδελφές μου. Στα 17 μου αγοράσαμε μεγαλύτερο σπίτι που και αυτό παρά τα 120 τμ του είχε μόνο 3 υπνοδωμάτια με αποτέλεσμα να αποκτήσει η μεγαλύτερη αδελφή μου δικό της δωμάτιο και εγώ να μοιραστώ το τρίτο δωμάτιο με την μικρότερη αδελφή μου. Σπούδασα στην Αθήνα με αποτέλεσμα να μείνω στο πατρικό μου μέχρι τα 26 μου που πήγα να συζήσω με τον άντρα μου στο σπιτάκι των 60 τμ που ζούσα μέχρι και πρίν απο λίγους μήνες. Το σπιτάκι αυτό είχε ένα υπνοδωμάτιο ένα μπάνιο και ένα καθιστικό - κουζίνα. Εκεί ήρθε στην ζωή μας και ο γίος μας οπότε φανταστείτε τι γινόταν απο άποψη χώρου. Ο λόγος που παραμείναμε στον σπιτάκι αυτό ήταν γιατί είχαμε σκοπό να χτίσουμε το δικό μας σπίτι και κάναμε υπομονή.

Τα σχέδια του καινούριου σπιτιού έγιναν όταν ήμουν μόλις 2 μήνων έγκυος και ακόμα δεν είχα ασχοληθεί με καμία απο όλες αυτές τις χειροτεχνίες που καταπιάνομαι τα τελευταία 2 χρόνια. Δεν λέω ο αρχιτέκτονας έκανε φοβερή δουλεία. Το σπιτάκι μου είναι πανέμορφο ευρύχωρο με πολλά παράθυρα και γενικά το αγαπάω πολύ ένα μείον εχει δεν υπάρχει ένας χώρος που να μπορώ να τον κάνω "δικό" μου χώρο χωρίς να ενοχλώ και ενοχλούμε. Ίσως σας φαίνεται απίστευτο για ένα τόσο μεγάλο σπίτι είναι όμως η αλήθεια. Μπορεί στο υπνοδωμάτιο μας να έχουμε δωμάτιο ντουλάπα (τρομάρα μου τι το ήθελα το δωμάτιο ντουλάπα να ήμουν και καμία γυναίκα με 800 ζευγάρια παππούτσια να έλεγα...) ή να έχουμε ένα καθημερινό καθιστικό και ένα πιο επίσημο αλλά έναν χώρο που να απομονώνει και να μπορώ να απλώσω με άνεση τα πραγματάκια μου δεν έχει. Σκέφτηκα να κάνω εργαστήριο μέσα στην ντουλάπα αλλά άλλαξα γνώμη, μετά σκέφτηκα να κάνω εργαστήριο μια γωνία του σαλονιού αλλά και πάλι άλλαξα γνώμη. Για να κάνω εργαστήριο το τρίτο υπνοδωμάτιο του σπιτιού δεν το σκέφτηκα καν το έχω διαμορφώσει βλέπετε σε ξενώνα και φιλοξενώ συχνά πυκνά τη μαμά μου που έρχεται να μου κρατάει τον μικρό δεν φτάνει που η γυναίκα αφήνει τον μπαμπά μου να μένει σε ένα δωμάτιο γεμάτο χαρτία και κλωστές δεν έλεγε. Σαν το νομά έτσι πάρα την μετακόμιση συνέχισα να περιπλανιέμαι απο χώρο σε χώρο βγάζοντας και μαζεύοντας τα πραγματάκια μου. Το αρχικό πλάνο βέβαια απο τότε που μπήκαν οι χειροτεχνίες στη ζωή μου ήταν να αξιοποιήσω έναν χώρο του τεράστιου υπογείου αλλά μας πρόλαβε η κρίση και οι περικοπές και το σχέδιο έμεινε στην αναμονή...

Φέτος τα Χριστούγεννα και βλέποντας τι γίνετε τριγύρω μου αποφάσισα να σταματήσω να μιζερίαζω και να είμαι περισσότερο ευγνώμων για όσα έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα. Με παρότρυνση του καλού μου αδειάσαμε ένα χώρο του υπογείου και αποφασήσαμε να τον ονομάσουμε το δωμάτιο της Πουκαρίνας. Πρόκειται για ένα τεράστιο δωμάτιο με τσιμεντένιους και τούβλινους τοίχους χωρίς πλακάκια στο πάτωμα και ένα μεγάλο μείον χωρίς παράθυρα και πόρτες. Απο τότε είμαι τρισευτυχισμένη και που με χάνεις που με βρίσκεις όλο κάτω στο υπόγειο είμαι προσπαθώντας να βρώ ανέξοδους τρόπους να γίνει ο χώρος πιο "φιλικός".

Κάποια πρώτα βηματάκια έχουν γίνει. Για παράδειγμα στο πάτωμα έστρωσα ένα χαλί που είχα και έλυσα το θέμα με τα πλακάκια. Για τους τοίχους η μόνη ανέξοδη λύση που βρήκα ήταν να κρεμάσω μερικούς πίνακες που δεν μου ταίριαζαν στο υπόλοιπο σπίτι και πιστέψτε με ομόρφυναν απίστευτα. Για πάγκο εργασίας ο Πετράν μου, μου έφτιαξε έναν με ένα κομμάτι ξύλο που είχε περισσέψει απο την κατασκευή της κουζίνας μου και 4 ποδάρακια που αγόρασα πάμφθηνα απο το ΙΚΕΑ. Ένα παλίο γραφείο απο τα φοιτητικά χρόνια του Πετράν επιστρατεύτηκε για να φιλοξενήσει την ραπτομηχανή μου! Για πόρτα ένας σιδηρόδρομος τοποθετήθηκε στην θέση της κάσας και μια παλία κουρτίνα τροποποιήθηκε για να ταιρίαζει απο την μαμά μου. Ακόμα το "βιομηχανικού στύλ" (όπως μου αρέσει να το λέω) εργαστήριο μου χρειάζεται πολλά πραγματάκια αλλά σιγά σιγά όλα θα γίνουν αφού έγινε η αρχή! Μπορεί να μην μοιάζει με τους χώρους που χαζεύω στο ίντερνετ αλλά είναι ο πρώτος απόλυτα δικός μου χώρος και εγώ είμαι ενθουσιασμένη.

Μέχρι να ολοκληρώσω τον χώρο δεν θα σας βάλω φωτογραφίες για να μην τον αδικήσω. Σήμερα όμως θα σας δείξω το καινούριο μου απόκτημα με το οποίο έχω ξετρελαθεί. Δια χειρός Πετράν απέκτησα μια επιτοίχια κορδελίερα με σχεδόν μηδενικό κόστος! Μερικά κομμάτια ξύλου που περιφερόντουσαν στο υπόγειο , λίγες βίδες, μερίκες ξύλινες βέργες και η τεχνογνωσία του καλού μου ήταν αρκετά για να φτιαχτεί μια 100% χειροποιήτη κορδελίερα. Στο τέλος έβαλα και εγώ λίγο το χεράκι μου διακοσμώντας την για να την κάνω πιο προσωπική. Μα πείτε μου δεν είναι πανέμορφη???

Τελικά δεν χρειάζονται πολλά λεφτά για να γίνεις ευτυχισμένος και χαίρομαι που στα 32μου το διαπιστώνω σχεδόν καθημερινά! Περιμένω με αγωνία τα σχόλια σας αλλά και τις δικές σας ιστορίες για τον χώρο που δημιουργείτε.

Καλό βράδυ σε όλους!
υγ: Ήταν που θα έκανα μικρές αναρτήσεις το 2012....