Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει...

αλλά κόκκαλα τσακίζει! Έτσι λέει μια γνωστή παροιμία και συμφωνώ 1000%. Επειδή κατακαιρούς μου γράφετε στα σχόλια σας πως σας αρέσει όπως γράφω νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας μιλήσω λιγάκι και γιαυτό το κεφάλαιο της ζωής μου. Το θέλω καιρό αλλά συνεχώς διστάζω....

Γεννημένη στον Πειραιά και μεγαλωμένη απο μια μαμά ας πούμε όχι ελληνίδα σαν παιδί αντιμετώπισα ένα προβληματάκι. Όσο προσπαθούσα να μάθω την ελληνική γλώσσα μαζί μου προσπαθούσε και η ταλαίπωρη η μάνα μου...Και πιστέψτε με Ιαπωνικά και Ελληνικά είναι δύο εκδιαμέτρου αντίθετες γλώσσες όσον αφορά την φιλοσοφία τους! Αποτέλεσμα αυτής της ιδιαίτεροτητας μου ήταν στο δημοτικό να είμαι μια μετριότατη μαθήτρια... Επειδή όμως τα ιαπωνικά μου γονίδια δεν δεχόντουσαν με τίποτα την μετριότητα αυτή τελειώντας το δημοτικό πήρα μια απόφαση που με σημάδεψε. Δεν θα επέτρεπα με τίποτα σε αυτή την ξεχωριστή μου πλευρά να γίνει "δικαιολογία" για να κρύψω πίσω της οποιαδήποτε αποτυχία μου! Προσπάθησα έτσι πολύ σκληρά να ενσωματωθώ στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ώστε ο λόγος μου τουλάχιστον να μην προδίδει τίποτα απο την καταγωγή μου. Τελειώνοντας το γυμνάσιο και μετά απο μία συζήτηση που είχα με τον φιλόλογο μου διαπίστωσα πως αυτή η υπερπροσπάθεια μου μου είχε αφήσει ένα κουσούρι το γράψιμο....

Με τα χρόνια ο λόγος μου γραπτός και προφορικός έγιναν τα μεγαλύτερα όπλα μου σχεδόν ασυνείδητα. Ίσως η αντίφαση της εξωτερικής μου εικόνας με την ποιότητα του λόγου μου να ήταν αυτή που παραξένευε τους περισσότερους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πωλητή που ενώ εγώ του μιλούσα στα ελληνικά εκείνος τελείως μπερδεμένος μου απαντούσε στα αγγλικά μην πιστεύοντας πως μπορεί να του μιλάω ελληνικά! Μέχρι και αλλοδαποί που συνάντησα κατά καιρούς με ρώτησαν με παράπονο πόσο χρόνια ζώ στην Ελλάδα...

Το πρώτο μου κείμενο το έγραψα στα 14 ένα βραδάκι που δεν μπορούσα να κοιμηθώ...Ακόμα θυμάμαι το θέμα του μιας και δεν το έχω πια. Μόλις το τελείωσα ένοιωσα τέτοιο ξαλάφρωμα που κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Έκτοτε το γράψιμο έγινε για μένα μέσω εκτόνωσης. Όχι δεν έγραφα αυτοβιογραφικά κείμενα...τι αυτοβιογραφικό άλλωστε να έχει να γράψει μια έφηβη. Φανταστικές ιστορίες έγραφα. Στα 20 είχα γεμίσει σελίδες ολόκληρες με κείμενα που κανένας δεν είχε διαβάσει ποτέ! Εκτος απο το πρώτο εκείνο διήγημα που στα 16 το κατέθεσα σε ένα σχόλικο διαγωνισμό (μετά απο πίεση μιας καθηγήτριας να συμμετασχω) όλα τα υπόλοιπα ήταν ΙΧ (ιδιωτικής χρήσης). Ακόμα και ο έπαινος που πήρε εκείνο το διηγηματάκι δεν ήταν αρκετός να με ενθαρρύνει να δώσω σε κάποιον να διαβάσει τα κείμενα μου...

Ένα βράδυ (όλα τα περίεργα τελικά νύχτα γίνονται...) μετά απο μια απογοήτευση κατέστρεψα όλα τα χειρογραφά μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναγράψω. Όταν είσαι νεός νομίζεις πως κάτι τέτοιες κινήσεις ξορκίζουν το κακό...Βέβαια όπως καταλαβαίνετε η υπόσχεση δεν τηρήθηκε μόλις η κρίση πέρασε το γράψιμο ξανάρχισε απλά μαζί με εκείνα τα πρώτα κείμενα μου χάθηκε όλος ο ενθουσιασμός μου καθώς και η ελπίδα πως ίσως κάποτε να κατάφερνα να γράψω κάτι που οι άλλοι θα διάβαζαν.

Τα χρόνια περνούσαν και εγώ συνέχιζα να γράφω πιο αραιά πια. Οι ρυθμοί της ζωής μου με απορροφούσαν και τα βιβλία άλλων συγγραφέων μου επιβεβαιώναν πως καλά είχα κάνει και είχα εγκαταλείψει το όνειρο να γίνω και εγώ κάποτε ένας απο αυτούς. Απο τότε που μετακόμισα στην επαρχία και για δύο σχεδόν χρόνια δεν είχα γράψει σχεδόν τίποτα και έτσι πίστεψα πως η "λόξα" μου αυτή με είχε επιτέλους εγκαταλείψει. Σε ένα χαρτόκουτο κάτω απο το εφηβικό μου κρεβάτι άφησα τα κείμενα μου δεν τα θεώρησα καν σημαντικά για να τα πάρω μαζί μου και ακόμα εκεί βρίσκονται σκονισμένα και αδιάβαστα ακόμα και απο μένα την ίδια για πολύ καιρό.

Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλόγκ πριν 2 χρόνια στόχος του ήταν να μοιράζομαι με άλλους τις χειροτεχνίες μου. Για αυτές δεν ξέρω γιατί δεν ντρεπόμουν τόσο όσο για τα κειμενά μου. Χωρίς όμως να το καταλάβω άρχισα να "κλέβω". Το ζιζάνιο του γραψίματος προφανώς δεν είχε φύγει οριστικά και με αφορμή μια κάρτα ή ένα τσόχινο μανιταράκι τα χέρια μου έτρεχαν πάνω στο πληκτρολόγιο χωρίς να τα ορίζω ντύνοντας τις αναρτήσεις μου με φωτογραφίες αλλά και με λέξεις πολλές λέξεις...

Υπήρξαν άπειρες φορές που πρίν πατήσω το "publish post" δείλιασα σκεφτόμενη πως μπορεί να κουράσω αυτούς που περνάνε απο εδώ με τις τεράστιες αναρτήσεις μου και να μην ξαναπεράσουν...Τα θετικά σχόλια σας όμως με έκαναν να βρίσκω το κουράγιο να το πατάω σχεδόν πάντα.

Συγγραφέας δεν είμαι και πλέον το έχω πάρει απόφαση απλά είμαι "πολυλογού" . Το μυαλό μου μπορεί να κάνει απίστευτους συνειρμούς και ένα χειροποιήτο πορτοφολάκι να αποτελέσει την αφετηρία για μια ιστορία, έτσι απλά!

Χρωστάω λοιπόν σε όλους εσάς τους 241 αναγνώστες μου και όσους παρακολουθείτε ανωνύμα ένα ευχαριστώ. Πρώτον γιατί δεν βαριέστε να με διαβάζετε και δεύτερον γιατί επιτέλους μέσα απο αυτό το μπλόγκ βρήκα έναν υγιές τρόπο να εκτονώνω την ανάγκη μου για γράψιμο.

Και για να ελαφρύνω λιγάκι το κλίμα να σας ενημερώσω πως όχι δεν αλλάζω ύφος στο μπλόγκ! Θα συνεχίσει να είναι ένα μπλόγκ χειροποιήτων δημιουργιών η μόνη διαφορά είναι ότι ο δημιουργός τους σαν να συμφιλιώθηκε επιτέλους με την ιδέα πως αδυνατεί να κάνει μικρές αναρτήσεις και θα κάνει πλέον τις τεράστιες αναρτήσεις του με λιγότερες ενοχές! Μπορείτε άλλωστε πάντα να πατήσετε ένα scroll down και να προσπεράσετε τα κατεβατά μου πηγαίνοντας κατευθείαν στις φωτογραφίες :)

Καλό δημιουργικό Σαββατοκύριακο σε όλους!