Your friendship warms my heart

Πριν απο ένα χρόνο παρά πέντε μέρες γεννήθηκε αυτό εδώ το blog. Απίστευτο μου φαίνεται πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Ποτέ μου δεν περίμενα πως θα με διάβαζε κάποιος. Το μπλόγκ αυτό το ξεκίνησα ένα βράδυ που δεν είχα τι να κάνω χωρίς να περιμένω ποτέ πως θα έφτανα ένα χρόνο μετά να έχω 176 αναγνώστες. Για πολύ καιρό οι μοναδικοί μου αναγνώστες ήταν κάποιοι φίλοι και φυσικά οι αδελφές μου. Όσο περνούσαν οι μήνες σιγά σιγά αυξανόντουσαν και κάθε φορά που αποκτούσα ακόμα έναν αναφωνούσα σαν την τρελή απο την χαρά μου.
Μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο έμαθα πολλά, γνώρισα πολλούς ανθρώπους, θαύμασα απίστευτες δημιουργίες άλλων, διάβασα ιστορίες άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο προσωπικές αλλά το κυριότερο ένοιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου να εντάσσομαι μέσα σε μια μικρή κοινότητα.Λόγω της διαφορετικότητας μου αντιμετώπισα απο πολύ μικρή τον κοινωνικό ρατσισμό που ακόμα και όταν το ξεπέρασα είχα πλέον μάθει να κρατάω άμυνες με αποτέλεσμα να δυσκολεύομαι απο μόνη μου να ενσωματωθώ. Ναι όσο περίεργο και αν σας φαίνεται ακόμα και σήμερα υπάρχουν κάποιοι που το διαφορετικό τους ενοχλεί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια μιας καθηγήτριας μου στην τρίτη γυμνασίου που για να μου εξηγήσει τον λόγο που όλοι οι συμμαθητές μου εκτός απο μένα συμμετείχαν στην θεατρικη παράσταση του σχολείου μου είπε με απόλυτη φυσικότητα..."Ιωάννα ο Ξενόπουλος δεν είχε γράψει ρόλο για Γιαπωνέζες..." Κάτι τέτοια βέβαια με έμαθαν να είμαι δυνατή και να αντιμετωπίζω με χίουμορ όλα τα περίεργα που μου συμβαίνουν και πηγάζουν απο την καταγωγή μου. Και επειδή αυτή η ανάρτηση είναι μια χαρούμενη ανάρτηση θα σας εξιστορήσω ακόμα ένα περιστατικό που πραγματικά εμένα με έκανε να λυθώ στο γέλιο. Δεν ξέρω αν σας το έχω γράψει ποτέ αλλά η κυρίως εργασία μου είναι σε νοσοκομείο. Για την ακρίβεια είμαι τεχνολόγος ιατρικών εργαστηρίων. Ένα πρωί λοιπόν μαζί με μία συνάδελφο είμαστε στο δωματιάκι που κάνουμε αιμοληψίες. Εγώ ετοιμάζω τον πάγκο εργασίας και είμαι γυρισμένη πλάτη στην καρέκλα αιμοληψίας που κάθεται μια ηλικιωμένη κυρία. Η συνάδελφος ετοιμάζεται να της πάρει αίμα αλλά η σύριγγα αποδεικνύεται ελλαττωματική. "Γιατί?" ρωτάει με απορία η ηλικιωμένη κυρία τη συνάδελφο. "Ε δεν ξέρετε τώρα το δημόσιο για να κερδίσει χρήματα έχει πάρει κινέζικες σύριγγες μέχρι και κινέζους υπαλλήλους μας φέρανε..." της λέει. Εκείνη τη στιγμή γυρίζω εγώ γελώντας και η ηλικιωμένη κυρία παθαίνει εγκεφάλικο. Έπρεπε να βλέπατε το πρόσωπο της. Έκεινη την μέρα μαζί με τη συνάδελφο που έχει τρομερό χίουμορ και είναι μεγάλο πειραχτήρι γελάγαμε μέχρι δακρύων για το περιστατικό...
Επειδή μέχρι τις 6 Ιουλίου που είναι τα επίσημα γενέθλια του μπλόκ μου δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κάνω άλλη ανάρτηση θέλω μέσα απο αυτή να πω σε όλους εσάς που με διαβάζετε ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα απο την καρδία μου! Τα σχόλια σας πάντα ομορφαίνουν την μέρα μου και περιμένω με αγωνία να τα διαβάσω...Ακόμα όμως και αν δεν είστε επίσημα αναγνώστες μου ή δεν έχετε αφήσει ποτέ σχόλιο εμένα μου αρκεί που κάνετε τον κόπο και περνάτε μια βολτίτσα απο εδώ.
Εύχομαι και ελπίζω ο δεύτερος χρόνος αυτού του μπλόκ να είναι περισσότερο δημιουργικός...
Καλό μήνα σε όλους!

Υγ1 Χρωστάω ένα "blog candy" για τα γενέθλια δεν το ξεχνάω απλά επιτρέψτε μου να τελειώσω με την μετακόμιση να τακτοποιηθώ και θα το οργανώσω. It's a promise!
Υγ2 Έφτιαξα και μια καρτούλα αφιερωμένη σε όλους εσάς! (την αφεντομουτσουνάρα μου αγνοείστε την χαχα...απλά ήθελα το ευχαριστώ να γίνει πιό προσωπικο ;))
Υγ3 Ένα ευχαριστώ και στην οικογένεια μου που με στηρίζει και μου "επιτρέπει" να ασχολούμε με αυτά που με ευχαριστούν...
Υγ4 Το χετε καταλάβει πως έχω "έρωτα" με τα υστερόγραφα ε????