"felt" like something new?

(προετοιμαστείτε ψυχολογικά θα είναι μια μεγάαααλη ανάρτηση...)

Τελικά οι βελόνες θα με κυνηγάνε μια ζώη! Δεν με φτάνανε οι βελόνες στην δουλειά τώρα παίζω μαζί τους και όλο τον ελεύθερο χρόνο μου... Δυστυχώς η σχέση μου με την ραπτομηχανή δεν λέει να βελτιωθεί! Δεν μπορώ με τίποτα να την δαμάσω όσο κι αν παλεύω, και το παλεύω πιστέψτε με. Έτσι μετά απο κάθε αποτυχημένη προσπάθεια με την ραπτομηχανή επιστρέφω στο ράψιμο στο χέρι για παρηγορία.

Πρίν απο αρκετές εβδομάδες είχα αποπειραθεί να ράψω μια θήκη για βελονάκια για να το χαρίσω σε μία φίλη ;) αλλά δυστυχώς :( το αποτέλεσμα ήταν μετριότατο! Οι ατέλεις πολλές τόσο πολλές που ακόμα δεν της το έχω ταχυδρομήσει απο την ντροπή μου. Ιδού η θηκούλα της ντροπής:

Επειδή όμως ο καιρός περνούσε και εγώ είναι να μην τάξω κάτι είχα δώσει στον εαυτό μου διορία μέχρι το σαββατοκύριακο ή να φτιάξω μια καινούρια ή να ταχυδρομήσω την πρώτη. Κυριακή λοιπόν βραδάκι είπα να στρωθώ και με ευλάβεια να ξαναδοκιμάσω. Απλοποιήσα λιγάκι το σχέδιο για να έχω μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας και ξέκινησα. Τρείς ωρίτσες μετά κρατούσα στα χέρια μου την δεύτερη αποτυχημένη θηκούλα!!!





Δεν σας κρύβω πως η απογοήτευση μου ήταν τόσο μεγάλη που σκέφτηκα να επιστρέψω την ραπτομηχανή στην μαμά μου! Τελικά όμως την κράτησα...την έβαλα στο κουτί της μέχρι να ξαναβρώ το κουράγιο να την χρησιμοποιήσω και πάλι.

Κάπως όμως έπρεπε να πάρω και πάλι τα πάνω μου. Βρήκα λοιπόν για ακόμα μια φορά παρηγοριά στις τσόχες μου και στο ράψιμο στο χέρι που σχεδόν ποτέ δεν με προδίδει. Καθαρή Δευτέρα μεσημεράκι αφού το πήραμε απόφαση πως φέτος αετό δεν θα πετούσαμε με τόσο βροχή που έριχνε έκατσα να βγάλω ένα σχεδιάκι που σε κάποιο etsy shop (συγχωρείστε με που δεν θυμάμαι ποιό...είμαι απαράδεκτη) είχε πάρει το μάτι μου. Θυμόμουν σχεδόν αμυδρά την εικόνα μιας και την είχα δεί πριν πολύ πολύ καιρό τότε που ακόμα δεν έφτιαχνα δικά μου πατρόν και το είχα θαυμάσει αλλά και προσπεράσει μιας και δεν υπήρχε διαθέσιμο κάπου έτοιμο το πατρόν. Μετά όμως απο τις τελευταίες μου προσπάθειες ένοιωσα αρκετά δυνατή να δοκιμάσω να φτιάξω κάτι παρόμοιο. Ζωγράφισα έτσι τα στοιχεία και με υπομονή έφτιαξα ίσως ότι πιο σύνθετο έχω φτιάξει μέχρι στιγμής.





Απο την χαρά μου όμως που το αποτέλεσμα έβγαινε όπως το ήθελα την έκανα και πάλι την πατάτα μου....ξέχασα να ράψω το κορδονάκι για να μπορώ να το κρεμάσω στον τοίχο!!!Έτσι υποχρεωτικά τώρα για να μην πάει χαμένο θα πρέπει να βάλω λίγη πετονιά και να κάνω μια μικρή ατέλεια. Ίσως αν βρώ ένα shadow box αρκετά μεγάλο να το βάλω μέσα και να το κάνω καδράκι σίγουρα πάντως κάτι θα το κάνω.

Ευτυχώς τα αποθέματα σε τσόχες σχεδόν τελείωσαν και μέχρι να βρώ χρόνο να κατεβώ στην Αθήνα για ανεφοδιασμό θα σας ξεκουράσω λιγάκι απο τις απανωτές αναρτήσεις με τσόχινα χιχι. Περιμένω όμως προμήθειες απο μέρα σε μέρα απο μαλλιά για needle felting οπότε με τις βελόνες όπως έγραψα και στην αρχή δεν ξεμπερδεύω εύκολα!

Καλημέρα σε όλους!
υγ: Σας ευχαριστώ για τα κάλα σας λόγια για τα τσόχινα μου! Η αλήθεια είναι πως κάτι έχω στο μυαλό μου για να εκμεταλευτώ αυτή μου την αγάπη αλλά θέλω λιγάκι χρόνο μέχρι να το επεξεργαστώ και να το πάρω απόφαση....
υγ2: Άλεξ τελικά άνθρακας ο θυσαυρός με τις ζαβές κουκουβάγιες όπως κατάλαβες θα μείνεις...αύριο τις πάω ταχυδρομείο ελπίζοντας να αγνοήσεις τις ατέλειες...

"zoosan και kirin"

Σήμερα θα σας πώ δύο ιστορίες που κάπου στο τέλος θα γίνουν μία....

Τις ώρες που είμαι στην δουλειά τον γίο μου τον κρατάει η μαμά μου. Όπως έχω γράψει χιλιάδες φορές (συγχωρείστε με αν γίνομαι κουραστική) η μαμά μου είναι απο την Ιαπωνία. Το αποτέλεσμα λοιπόν των πολλών ωρών που περνάει ο μικρός με την γιαγιά του, η καλύτερα την "obatsan" του, είναι να έχει μάθει αρκετές ιαπωνικές λέξεις τις οποίες μπερδεύει πολλές φορές με διάφορες ελληνικές μέσα στην ίδια πρόταση. Δύο απο τις λέξεις αυτές, που αν και τις γνωρίζει και στα ελληνικά προτιμάει να χρησιμοποιεί τις ιαπωνικές, είναι ο ελέφαντας δηλ ο "zoosan" και η καμηλοπάρδαλη δηλ η "kirin". Mια μέρα που είχαμε πάει στον παιδότοπο βλέπει κάτι ζωγραφίες στους τοίχους και γυρίζει και λέει με μία φυσικότητα στην κοπέλα που πρόσεχε τα παιδάκια "Κοίτα εκεί είναι ένας zoosan και μια kirin..." H κοπελίτσα για πολλή ώρα προσπαθούσε να καταλάβει τι της έλεγε ώσπου απελπισμένη πλέον απο την επιμονή του Δημήτρη με φωνάζει και μου λέει "Κάτι θέλει αλλά δεν καταλαβαίνω τι?" Μόλις με βλέπει μου λέει ο μικρός "Ρε μαμά ένας zoosan και μια kirin!" μες τα νεύρα που δεν τον καταλάβαιναν. Όταν εξήγησα της κοπέλας πως έχει η κατάσταση γελούσε για ένα πεντάλεπτο!

Και περνάμε στην δεύτερη ιστοριούλα. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις χαρτό-χειροτεχνίες όπως φαντάζεστε ήμουν μέσα στις απορίες...Έβλεπα τις ορολογίες και αναρωτιόμουν σε πιά γλώσσα είναι. Distressing, embossing, clear stamps, acrylic blocks κτλ κτλ μου φαινόντουσαν αλαμπουρνέζικα. Τότε πρωτό-έμπαινα σε ένα σχετικό με το αντικείμενο φόρουμ και αν και ντρεπόμουν απίστευτα έκανα δειλά δειλά μερικές ερωτήσεις. Μου είχε κάνει λοιπόν εντύπωση μια συγκεκριμένη κοπέλα που αν και ήταν βετεράνος στο αντικείμενο δεν βαριόταν ποτέ μα ποτέ να μου απαντάει ακόμα και αν ήταν ίσως η χιλιοστή φορά που απαντούσε σε κάτι αντίστοιχο. Τα χρόνια πέρασαν ( ε καλά 2 χρόνια μόνο) εγώ εξοικειώθηκα με το αντικείμενο και σιγά σιγά δικτυώθηκα και με τις άλλες κοπέλες που ασχολούνται με κάτι παρόμοιο. Ποτέ μου όμως δεν ξέχασα αυτή τη συγκεκριμένη κοπέλα (που όλες σίγουρα γνωρίζετε και αγαπάτε) και που ακόμα και σήμερα στηρίζει όλους όσους κάνουν τα πρώτα τους βήματα αλλά και εμάς τις πιο παλίες τρέχοντας κάθε φορά με απαντήσεις (το όνομα θα αποκαληφθεί πιο κάτω μην είστε ανυπόμονες...)!

Πριν λοιπόν δύο μέρες η κοπέλα αυτή μου εξέφρασε τον θαυμασμό της για τα τσόχινα που φτιάχνω και εκτός απο το ότι το θεώρησα μεγάλη τιμή βρήκα επιτέλους τον τρόπο να πώ επιτέλους το δικό μου ευχαριστώ. Δεν ήθελα όμως να φτιάξω κάτι που έχω ξανακάνει ήθελα να είναι κάτι μοναδικό! Καθόμουν έτσι επι ώρες πάνω απο ένα χαρτί μουτζουρώνοντας μέχρι να μου έρθει έμπνευση. Και η έμπνευση ήρθε απο αλλού! Ο μικρός με πλησιάσε και κοίταξε τις μουντζούρες " Μαμά τι κάνεις ζωγραφίζεις?" με ρώτησε. "Ναι" του είπα απογοητευμένη. "Ε τότε φτιάξε ένα zoosan και μια kirin!" είπε εκείνος. Και εγώ έφτιαξα έναν zoosan και μια "kirin"! Έτσι γεννήθηκαν 2 ακόμα παρτόν που σιγά σιγά με υπομονή έγιναν 2 στολιδάκια που σύντομα θα ταξιδέψουν σε ποιόν άλλο απο το Κατερινάκι τον φύλακα άγγελο όλων των ελλήνων νομίζω scrapbookers kai card makers!

Καλό βράδυ σε όλους ;)
υγ: Ευχαριστώ και τον Δημητράκη που αν και μετά απο πόλεμο μου δάνεισε τα παιχνιδάκια του για να κάνω την φωτογράφιση!
υγ2:Για τις επόμενες τρείς μέρες θα αποτοξινωθώ απο το ίντερνετ...το κάνω κατα καιρούς χαχα . Καλό τριήμερο λοιπόν σε όλους και τα λέμε απο Τρίτη!

Fuku's top 5...

Επειδή η προηγούμενη ανάρτηση μου είχε μεγάλη απήχηση....(καλό το ανέκδοτο ε?) σήμερα θα πρωτοτυπήσω! Η σημερινή ανάρτηση δεν είναι δική μου αλλά της μικρής αδελφής μου που την κάλεσε η Άλεξ (οικογενειακά στο στόχαστρο βλέπω..) να παίξει. Αν και έχει και εκείνη μπλόγκ αφενός θέλει να το κρατήσει "σοβαρό" (γιατί καλέ εμείς που παίζουμε είμαστε μη σοβαροί???) αφετέρου όπως δηλώνει και ίδια 15 αναγνώστες έχει όλους κιόλους έτσι αποφάσισε να με βοηθήσω να αποτελειώσω και εγώ τους δικούς μου... Άλλα ας σας τα πεί η ίδια καλύτερα:


Λοιπόν επειδή εμένα το blog μου δεν έχει πολλούς αναγνώστες χιχιχιχ οπότε τα μπλογκοπαιχνίδια είναι για να τα παίζω μόνη μου :P είπα να εκμεταλευτώ το popularity και το traffic του blog της αδερφής μου χαχαχαχ οπότε η αναρτησή μου θα ποσταριστεί εδώ και θα μεταφέρω τα εκλογικά μου δικαιώματα εεεεχμμμ τα δικαιώματα πάσας σκυτάλης στην αδερφή μου για να διαλέξει 2-3 ακόμα άτομα για να παίξουν αυτό το παιχνίδι.

Δυσκολεύομαι πολύ να επιλέξω μόνο 5 τραγούδια μιας και τα αγαπημένα μου είναι πολύ περισσότερα... όποτε λέω να το περιορίσω λίγο επιλέγοντας όχι τα 5 πιο αγαπημένα μου αλλά τα 5 που επιλέγω να ακούω τέρμα στο αμάξι όταν κάνω μεγάλες αποστάσεις τον τελευταίο καιρό... :) αυτά που αποκαλώ εγώ ταξιδιάρικα :)


(σχόλιο puccarina's :και μετά λές πως σου έκλεψα το circle never ends...αυτό είναι δικό μου άρα μάλλον κάναμε ανταλλαγή!)




(σχόλιο puccarina's: ο Χριστός και η Παναγία που το ξέθαψες καλέ??? ελπίζω το επόμενο να μην είναι απο το Dirty dancing...πόσο ακόμα ρεζίλι θα γίνουμε? υγ:το maniac έπρεπε να βάλεις..!)


(σχόλιο puccarina's: σαν να το σώζεις λιγάκι με τους Schiller)


(σχόλιο puccarina's: no comment...!)

Άντε και την επόμενη φορά όταν ξαναπαίξω θα σας βάλω τα 5 πιο αγαπημένα μου ερωτικά τραγούδια χχιχιχιιχ τα 5 πιο μελαγχολικά τα 5 best ελληνικά και πάει λέγοντας χαχαχα
(σχόλιο puccarina's: όχι μην φοβάστε δεν θα σας τρελάνουμε άλλο...!)

Καλό βράδυ σε όλους απο 2 τρελές αδελφές, όχι του ελέους ούτε απο τις "άλλες" δυο κανονικές αδελφές ;)

Puccarina-Fuku

Music Award...

Η καλή μου η Γιώτα είχε την καλοσύνη να μου χαρίσει το παρακάτω βραβειάκι!!!

Η αλήθεια είναι πως τελευταία η μπλόγκογειτονιά δεν με παίζει στα διάφορα παιχνίδια μπου χου χου μάλλον γιατί κάνω τεράστιες αναρτήσεις χιχι. Αλλά μιας και μου δόθηκε επιτέλους η αφορμή θα εκτονωθώ! Παραθέτω λοιπόν 5 απο τα πίο αγαπημένα μου τραγουδάκια....

1)Το ακούω από σχετικά μικρή ηλικία...μην γελάτε όταν άλλοι έβλεπαν Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα εγώ χτύπαγα και μια ταινία των Μόντυ Πάιθονς στο καπάκι για να ισιώσω...Αφιέρωμενο σε όλους εμάς που μας σταυρώνουν καθημερινά!


2)Αν και δεν καταλαβαίνω "γρί" απο τους στίχους εγώ το τραγουδάω στην δική μου γλώσσα...Με κάνει να μελαγχολώ απίστευτα και όμως δεν σταματάω να το ακούω μάλλον η μαζοχιστική πλευρά μου ξυπνάει με αυτό το άσμα.


3)Σ΄έχω βρει και σε χάνω
σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ΄αταξία

Γιαυτούς τους τέσσερις στίχους που μετουσιώνουν σχεδόν όλη μου την ύπαρξη ερωτεύτηκα αυτό το τραγουδάκι...Τις κόψατε τις φλέβες σας??? Όχι ακόμα??? Περιμένετε έχω και συνέχεια!!!


4)Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά και δεν θα μπορούσα να μην ακούω ρεμπέτικα...! Σας βάζω το αγαπημένο μου σε μια πίο light εκδοχή απο την Βιτάλη.


5)Τέλος σας βάζω κάτι απο την γκόθικ πλευρά μου που μεταξύ μας δεν φαίνεται καθόλου μα καθόλου πάνω μου!Αυτό το κομμάτι το ακούω στο αυτοκίνητο "τέρμα" (ε καλά μην φανταστείτε πως έχω και κανένα ραδιοσιντί της προκοπής απο κάποια ένταση και μετά μπουμπουνίζει και δεν καταλαβαίνεις τι λέει το τραγούδι...) και πάντα θέλω να πατήσω το γκάζι επίσης "τέρμα" (ε καλά μην φανταστείτε πως έχω κανένα αμάξι υψηλού κυβισμού 1200 κυβικά είναι άρα το δικό μου τέρμα είναι 130-140 χιλίομετρα την ώρα...)!!! Πώ πω η ντροπή του κάγκουρα είμαι....


Με τη σειρά μου καλώ την Άλεξ και την Νατάσα να παίξουν γιατί πολύ θέλω να μάθω το top 5 των αγαπημένων τους τραγουδιών χιχι.

Καλό βράδυ σε όλους!
υγ1: αν και μετά απο αυτή την ανάρτηση ξαναπεράσετε απο το μπλόγκ μου να ξέρετε πως μοιράζεστε ένα μέρος της δημιουργικής και μουσικής (απ ότι φαίνεται..) σχιζοφρένειας μου.
υγ2: και επειδή σήμερα συζητούσαμε για την πρώτη μας δημιουργική απόπειρα σας βάζω μια φωτό απο την δική μου ελπίζοντας να περάσει απαρατήρητη...να σημειωθεί πως δεν είχα, όταν την έφτιαξα, σπίτι ούτε κόλλα. Πήγα επι τούτου και αγόρασα μια!!! Είναι ένα βιδωτό άλμπουμ για τον μικρό μου που ποτέ δεν γέμισε χαχα. Οι βίδες για να καταλάβετε και τα παξιμάδια ήταν απο τα εργαλεία του Πήτερ Πάν!

Μην με πετάξεις....

Ανέκαθεν εκτιμούσα και σεβόμουν οτιδήποτε χειροποιήτο απο το σεμεδάκι της γιαγιάς του καλού μου που μπορεί να μην ταιριάζει στην μοντέρνα διακόσμηση μου αλλά που πάντα όταν το βλέπω στο συρτάρι συγκινούμαι μέχρι τη ζωγραφία της βαφτιστήρας μου που την έχω βάλει στο ψυγείο μου για να ομορφαίνει τα πρωινά μου...Γενικότερα έχω μια ευαισθησία για μικρά πράγματα που ενώ κοστίζουν συνήθως καταλήγουν στα σκουπίδια. Για παράδειγμα ποτέ μα ποτέ δεν πετάω προσκλητήρια και κάρτες...έχω μια κούτα και τα φυλάω σαν θυσαυρό. Καμία φορά μάλιστα ανοίγω την κούτα και τα χαζεύω. Και να σημειωθεί πως το 90% αυτών δεν είναι χειροποιήτα.

Απο παιδί πάντα τα δώρα μου τα συνόδευα με μια καρτούλα και αυτός ήταν και ο λόγος που ξεκίνησα να φτιάχνω κάρτες. Δεν λέω μπορεί να βρείς πανέμορφες κάρτες στο εμπόριο που στοιχίζουν ελάχιστα και "να κάνεις την δουλεία σου" αλλά μεταξύ μας μια χειροποιήτη κάρτα κλείνει μέσα της κάτι απο τον αποστολέα τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ...γιαυτό και συνεχίζω να φτιάχνω καρτούλες για να συνοδεύουν τα δωράκια μου καθώς και τα δώρα δικών μου ανθρώπων.

Στα δύο σχεδόν χρόνια που φτιάχνω κάρτες έχω ακούσει άπειρες φορές απο αγαπημένα μου πρόσωπα πως φτιάχνοντας κάρτες το μόνο που κάνω είναι να ξοδέυω χρόνο και χρήμα μιας και το μεγαλύτερο ποσοστό των παραληπτών αδυνατούν να καταλάβουν την "αξία" της κάρτας μου που το πιθανότερο είναι να καταλήγει σε κάποια χωματερή. Μέχρι πρόσφατα δεν έδινα καμία βάση σε τέτοια σχόλια, ήμουν βλέπετε σχεδόν σίγουρη πως μόλις αντίκρυζαν την κάρτα μου θα την ερωτευόνταν και θα την φυλούσαν σε κάποιο συρτάρι.

Προχτές όμως επηρεασμένη απο "στραβό" κλίμα των ημερών αλλά και κάποια πόστ σε άλλα μπλόγκ πως η κρίση έχει χτυπήσει ανεπανόρθωτα των τομέα του χειροποιήτου είδα έναν εφιάλτη που πολύ με στεναχώρησε. Ήμουν λέει σε ένα τεράστιο σκουπιδότοπο. Κοράκια πετούσαν στον ουρανό και ο αέρας μύριζε σαπίλα. Περπατούσα ανάμεσα σε μισοφαγωμένα τρόφιμα και σαπισμένα λαχανίκα και σκεφτόμουν πόσο σπάταλοι είμαστε σαν είδος. Όταν ξαφνικά ανάμεσα σε κουτάκια αναψυκτικού και πλαστικές σακούλες το μάτι μου πήρε κάτι γνώριμο. Μια κάρτα μου λερωμένη με ντοματοπελτέ βρισκόταν εκεί πεταμένη. Πριν προλάβω κάν να σκεφτώ κάτι μια άλλη κάρτα μου βρισκόταν πιο πέρα και σε λίγο ανάμεσα στα σκουπίδια έβλεπα μία μια σχεδόν όλες μου τις κάρτες σχισμένες και λερωμένες να με κοιτάζουν με παράπονο. Το πόσο στεναχωρημένη ξύπνησα μπορείτε να το φανταστείτε νομίζω. Σχεδόν όλη την Κυριακή ένοιωθα ένα βάρος στο στομάχι μου και πιστέψτε με δεν έφταιγαν τα κεφτεδάκια που τηγάνισα...

Αφού το σκέφτηκα ξανά και ξανά δύο μέρες μετά συμφιλιώθηκα λιγάκι με την ιδέα πως πράγματι μπορεί κάποιες κάρτες μου να πετάχτηκαν απο τους παραλήπτες τους. Βλέπετε ποτέ μου στο παρελθόν δεν εξέτασα τον χαρακτήρα του παραλήπτη πρίν βάλω μέσα δική μου κάρτα ή όχι. Ακόμα και σε ανθρώπους που δεν γνώριζα έβαζα δικές μου καρτούλες.

Επειδή όμως οι εποχές είναι πράγματι δύσκολες πήρα μια απόφαση. Το να σταματήσω να φτιάχνω κάρτες είναι μάλλον αδύνατο μιας και το κάνω για προσωπική πάνω απ όλα ευχαρίστηση. Το να σταματήσω απο την άλλη να βάζω τις κάρτες μου στα δώρα πάλι αδύνατο είναι, το θεωρώ λιγάκι χαζό να τις μαζεύω σαν παρακαταθήκη. Το να τις πουλήσω επίσης αδύνατο πρώτον γιατί ποιός θα αγοράσει χειροποιήτη κάρτα όταν δεν έχει να αγοράσει άλλα βασικότερα και δεύτερον γιατί είμαι απαράδεκτη στις πωλήσεις κοίνώς είμαι μάλλον γεννημένο θύμα. Σκέφτηκα λοιπόν να φτιάξω μια σειρά απο μίνι καρτούλες που απαιτούν λιγότερα υλικά και λιγότερο χρόνο και να σκανάρω απο εδώ και στο εξής καλύτερα ποιός θα είναι ο παραλήπτης της κάρτας. Σε αυτούς λοιπόν που ξέρω πως αγαπάνε όπως εγώ τα χειροποιήτα θα βάζω τις μεγαλύτερες καρτούλες και σε αυτούς που έχω αμφιβολίες θα βάζω μια μίνι καρτούλα αντί αυτής της απαράδεκτης λευκής κάρτας που συνήθως έχουν τα δώρα που λαμβάνω.

Μπορώ να πώ πως διασκέδασα απίστευτα την κατασκευή αυτών των καρτών. Μου πήρε μόλις τρείς ώρες για να φτιάξω έξι καρτούλες χρησιμοποιώντας διάφορα κομματάκια χαρτί που δεν έλεγα να πετάξω συν ένα κουτάκι που έφτιαξα για να τις φυλάω μέχρι να μου χρειαστούν. Έβαλα μια γενική ευχή αν και στο μυαλό μου έχω να φτιάξω μια σειρά απο τέτοιες καρτούλες για όλες τις περιστάσεις. Μα πείτε μου δεν είναι χαριτωμένες?

Καλό βράδυ σε όλους!

Ηoot Ηoot Ηooray !

Τελευταία κάτι έχω πάθει με την τσόχα...Σαν παλιός έρωτας που ξαναφουντώνει! Ήταν να μην αρχίσω να βγάζω δικά μου πατρόν. Μέχρι τώρα φοβόμουν αλλά μετά τις γατούλες της προηγούμενης ανάρτηση πήρα φόρα! Τα σημερινά σχέδια δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολα είναι η αλήθεια. Ακόμα και ένα παιδάκι ζωγραφίζει ένα παγωτό ξυλάκι. Όσο για τις κουκουβαγίτσες είναι πιο απλές απο τις άλλες που είχα φτιάξει αλλά νομίζω πως είναι πιο χαριτωμένες τι λέτε?

Τα συγκεκριμένα στολιδάκια είναι επίπεδα και μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν διακοσμητικά σε διάφορες κατασκευές απο κοκκαλάκια μέχρι κάρτες! Οι διαστάσεις τους είναι αρκετά μικρή και αυτό είναι νομίζω που τα κάνει τόσο χαριτωμένα αλλά και δύσκολα στην κατασκευή...

Αυτά βέβαια θα "πετάξουν" αύριο για μια καινούρια ταλαντούχα φίλη που με παρότρυνε να ξανασχοληθώ με την τσόχα σαν ένα μικρό ευχαριστώ για τις συμβουλές της!

Καλή Τσικνοπέμπτη σε όλους!
υγ1: Κέλλυ μου ελπίζω να σου αρέσουν ;)
υγ2: Νομίζω πως πιο σύντομη ανάρτηση δεν πρέπει να έχω κάνει...κάποιος φούρνος μάλλον θα γκρεμίστηκε!
υγ3: Σας ευχαριστώ για τα καλά σας σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση...με κάνετε και κοκκινίζω !

Puccarina's Felt Kittens

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να φτιάξω ένα χειροποιήτο δωράκι για να ανταποδώσω μια ευγενική χειρονομία. Έσπασα το κεφάλι μου κυριολεκτικά για να είναι κάτι όμορφο χρηστικό. Το μόνο που γνωρίζα για τον παραλήπτη του μικρού αυτού δώρου, εκτός απο το ότι έχει μεγάλη καρδία και ταλέντο, ήταν πως αγαπάει ιδιαίτερα τις γατούλες μιας και έχει 3 αν δεν κάνω λάθος. Σκέφτηκα λοιπόν να φτιάξω τσόχινες γατούλες, τι πιο ταιριαστό χώρια που μια άλλη ιντερνετική φίλη με έπεισε πως η τσόχα είναι το υλικό που μου πάει περισσότερο. Όργωσα κυριολεκτικά το ίντερνετ για μέρες για να βρώ πατρόν αλλά δυστυχώς δεν βρήκα τίποτα που να μου αρέσει αρκετά και απογοητεύτηκα. Πάνω που είχα πάρει απόφαση πως μάλλον γατούλες δεν θα έφτιαχνα τόλμησα για πρώτη φορά να βγάλω δικό μου πατρόν! Ιδού οι απόπειρες:

Έτσι μετά απο αρκετή ώρα και πολλές λερωμένες σελίδες Α4 κατέληξα στο εξής τελικό σχέδιο:

Το μόνο που έμενε ήταν να δοκιμάσω αν το πατρόν θα πετύχαινε...Παραδόξως δούλεψε μια χαρά έτσι προέκυψαν τα Puccarina's Kittens που σας παρουσίαζω με καμάρι:

Δευτέρα πρωί πρωί οι γατούλες πάνε ταχυδρομείο για να φτάσουν στα χέρια του παραλήπτη τους το συντομότερο! Η ανυπομονησία μου δεν μου επέτρεψε να περιμένω να φτάσουν πρώτα και μετά να κάνω την ανάρτηση αλλά μιας και η παραλήπτρια είναι και εκείνη Τοξοτάκι είμαι σίγουρη πως θα με καταλάβει...

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους meow!
υγ1: Νατάσα μου και πάλι σε ευχαριστώ για την ευγενική χειρονομία σου ελπίζω να γατάκια να σου αρέσουν...Τα γέμισα με αποξηραμένη λεβάντα για να τα κρεμάσεις στην ντουλάπα σου και να διώχνουν το σκόρο χιχι (εκεί κολάει μάλλον το "χρηστικό")
υγ2: Άλεξ πως βρίσκεις την φωτογράφιση??? Αν και αυτές οι φωτό δεν είναι καλές θα πηδηχτώ απο το παράθυρο! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χρόνο ξόδεψα για να στήσω και να φωτογραφίσω τα γατάκια...Και εσένα σε ευχαριστώ γιατί με την ειλιρίνεια σου με βοηθάς να γίνομαι καλύτερη ;)
υγ3:Κέλλυ όπως βλέπεις άρχισα να δουλεύω την τσόχα και πάλι...είδες δεν ξενύχτησες τσάμπα :D

Μεγάλη Εβδομάδα

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει...Τελικά η Μεγάλη βδομάδα μπορεί να ξεπηδήσει οποιαδήποτε στιγμή ακόμα και μήνες πριν το Πάσχα. Κάπως έτσι ήταν η περασμένη εβδομάδα για μένα. Μεγάλη Δευτέρα βούλωσε το αυτί μου αλλά δεν έδωσα σημασία είπα απο το κρύωμα είναι θα περάσει. Μεγάλη Τρίτη δεν άντεξα και πήγα στον γιατρό. Αντιβιώση σταγόνες και αποφραξη επιτέλους του αυτιού με εκείνο το συμπαθητικό εργαλειάκι. Μεγάλη Τετάρτη το αυτί ξαναβούλωσε αλλά και πάλι δεν ανησύχησα είπα αφού το είδε ο γιατρός η ακοή μου δεν κινδυνεύει... Μεγάλη Πέμπτη άρχισε ο πόνος και το χίονι τι κρίμα που δεν μπορούσα να το απολαύσω όσο ήθελα. Δεύτερη επίσκεψη στο γιατρό δεύτερη ανεπιτυχής (αυτή τη φορά) προσπάθεια αποφραξης δεύτερος γύρος φαρμάκων...Υπομονή είπε ο γιατρός θα επανέλθει απο μόνο του μην το πολυπειράζουμε και το κάνουμε χειρότερα. Η διάθεση χάλια, οι υποχρεώσεις πολλές, τα πάντα έξω απο το παραθυρο κάτασπρα. Μεγάλη Παρασκεύη και η κορύφωση του δράματος το αυτί εντελώς κουφό, το κρύωμα σε επάνοδο ταξίδι για υποχρεώσεις στο πρόγραμμα που δεν έπαιρνε αναβολή. Κρύο, ταλαιπωρία, βουητό και σιωπή. Μεγάλο Σάββατο πρωί η ώρα να κλείσω λογαριασμούς με το παρελθόν μου. Το εφηβικό μου δωμάτιο έπρεπε να αδειάσει και εγώ έπρεπε να αξιολογήσω αναμνήσεις και αναμνηστικά 32 χρόνων. Άπειρες σακούλες σκουπιδιών γεμάτες αναμνήσεις στο πλησιέστερο κάδο όχι αυτόν της ανακύκλωσης μπορεί τα υλικά να ήταν ανακυκλώσιμα το ψυχολογικό φορτίο που κουβαλούσαν όμως δεν ήταν...Λίγες κούτες με εξαρτήσεις που δύσκολα κόβονται στο αυτοκίνητο. Το βουητό του κουφού αυτίου να γίνεται σκαλίζοντας παλιά αντικειμένα ήχοι απο τότε. Συγκίνηση, μελαγχολία, κάθαρση. Κυριακή του Πάσχα και το αυτί ξεβουλώνει απο μόνο του , πανηγυρισμοί και εορταστικές εκδηλώσεις στη μνήμη του παρελθόντος. Φόρεσα τον παλιό μου εαυτό και έκανα μια βόλτα στις παλιές μου συνήθειες. Επίσκεψη στον παζάρι του βιβλίου στην Κλαθμώνος, καφέ στο Γκάζι, κινηματογράφο σε αίθουσα παλαιού τύπου σε γαλλόφωνη ταινία. Δεύτερος γύρος συγκίνησης και ενδοσκόπησης χωρίς αυτή την φορά το βουλωμένο αυτί να χρεώνεται τις ψυχολογικές διακυμάνσεις...Δευτέρα του Πάσχα (σήμερα) νηφάλια πλέον απο τη "μέθη" της προηγούμενης μέρας προθάλαμος της καθημερινότητας που αχνοφαίνεται να πλησιάζει. Παράδοξη ανακούφιση για την επιστροφή στο σπίτι, παράδοξη νοσταλγία του βουλωμένου αυτιού στο άκουσμα των τηλεοπτικών ειδήσεων...

Κάπως έτσι πέρασαν οι προηγούμενες μέρες γιαυτό και χάθηκα...Ίσως η γραφή μου στην συγκεκριμένη ανάρτηση να είναι λίγο ασυνάρτητη και διαφορετική απο συνήθως αλλά προτίμησα αυτό το τηλεγραφικό ύφος δεν ξέρω γιατί απλά έτσι μου έβγαινε. Με δυσκολία κρατήθηκα να γράφω "στόπ" μετά απο κάθε πρόταση.

Απο αύριο θα είμαι η γνωστή σας Πουκαρίνα και πάλι...
Σας αφήνω με μια φωτό. Παρά την ταλαιπωρία δεν μπορούσα να αρνηθώ στο μικρό χεράκι να αγγίξει το κατασπρο θαύμα...

Καλό βράδυ σε όλους!
υγ1: Ευδοκία μου σε ευχαριστώ απο καρδίας που επέλεξες τα κουτάκια μου! Το νέο ήταν ότι καλύτερο για να κλείσει ο κύκλος αυτής της περίεργης εβδομάδας για μένα...
υγ2: Διόνα μου σε ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες και μου έδωσε την ευκαιρία να πώ μερικά πράγματα για μένα και απο ένα άλλο βήμα εκτός αυτού του μπλόγκ μου.