Μεγάλη Εβδομάδα

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει...Τελικά η Μεγάλη βδομάδα μπορεί να ξεπηδήσει οποιαδήποτε στιγμή ακόμα και μήνες πριν το Πάσχα. Κάπως έτσι ήταν η περασμένη εβδομάδα για μένα. Μεγάλη Δευτέρα βούλωσε το αυτί μου αλλά δεν έδωσα σημασία είπα απο το κρύωμα είναι θα περάσει. Μεγάλη Τρίτη δεν άντεξα και πήγα στον γιατρό. Αντιβιώση σταγόνες και αποφραξη επιτέλους του αυτιού με εκείνο το συμπαθητικό εργαλειάκι. Μεγάλη Τετάρτη το αυτί ξαναβούλωσε αλλά και πάλι δεν ανησύχησα είπα αφού το είδε ο γιατρός η ακοή μου δεν κινδυνεύει... Μεγάλη Πέμπτη άρχισε ο πόνος και το χίονι τι κρίμα που δεν μπορούσα να το απολαύσω όσο ήθελα. Δεύτερη επίσκεψη στο γιατρό δεύτερη ανεπιτυχής (αυτή τη φορά) προσπάθεια αποφραξης δεύτερος γύρος φαρμάκων...Υπομονή είπε ο γιατρός θα επανέλθει απο μόνο του μην το πολυπειράζουμε και το κάνουμε χειρότερα. Η διάθεση χάλια, οι υποχρεώσεις πολλές, τα πάντα έξω απο το παραθυρο κάτασπρα. Μεγάλη Παρασκεύη και η κορύφωση του δράματος το αυτί εντελώς κουφό, το κρύωμα σε επάνοδο ταξίδι για υποχρεώσεις στο πρόγραμμα που δεν έπαιρνε αναβολή. Κρύο, ταλαιπωρία, βουητό και σιωπή. Μεγάλο Σάββατο πρωί η ώρα να κλείσω λογαριασμούς με το παρελθόν μου. Το εφηβικό μου δωμάτιο έπρεπε να αδειάσει και εγώ έπρεπε να αξιολογήσω αναμνήσεις και αναμνηστικά 32 χρόνων. Άπειρες σακούλες σκουπιδιών γεμάτες αναμνήσεις στο πλησιέστερο κάδο όχι αυτόν της ανακύκλωσης μπορεί τα υλικά να ήταν ανακυκλώσιμα το ψυχολογικό φορτίο που κουβαλούσαν όμως δεν ήταν...Λίγες κούτες με εξαρτήσεις που δύσκολα κόβονται στο αυτοκίνητο. Το βουητό του κουφού αυτίου να γίνεται σκαλίζοντας παλιά αντικειμένα ήχοι απο τότε. Συγκίνηση, μελαγχολία, κάθαρση. Κυριακή του Πάσχα και το αυτί ξεβουλώνει απο μόνο του , πανηγυρισμοί και εορταστικές εκδηλώσεις στη μνήμη του παρελθόντος. Φόρεσα τον παλιό μου εαυτό και έκανα μια βόλτα στις παλιές μου συνήθειες. Επίσκεψη στον παζάρι του βιβλίου στην Κλαθμώνος, καφέ στο Γκάζι, κινηματογράφο σε αίθουσα παλαιού τύπου σε γαλλόφωνη ταινία. Δεύτερος γύρος συγκίνησης και ενδοσκόπησης χωρίς αυτή την φορά το βουλωμένο αυτί να χρεώνεται τις ψυχολογικές διακυμάνσεις...Δευτέρα του Πάσχα (σήμερα) νηφάλια πλέον απο τη "μέθη" της προηγούμενης μέρας προθάλαμος της καθημερινότητας που αχνοφαίνεται να πλησιάζει. Παράδοξη ανακούφιση για την επιστροφή στο σπίτι, παράδοξη νοσταλγία του βουλωμένου αυτιού στο άκουσμα των τηλεοπτικών ειδήσεων...

Κάπως έτσι πέρασαν οι προηγούμενες μέρες γιαυτό και χάθηκα...Ίσως η γραφή μου στην συγκεκριμένη ανάρτηση να είναι λίγο ασυνάρτητη και διαφορετική απο συνήθως αλλά προτίμησα αυτό το τηλεγραφικό ύφος δεν ξέρω γιατί απλά έτσι μου έβγαινε. Με δυσκολία κρατήθηκα να γράφω "στόπ" μετά απο κάθε πρόταση.

Απο αύριο θα είμαι η γνωστή σας Πουκαρίνα και πάλι...
Σας αφήνω με μια φωτό. Παρά την ταλαιπωρία δεν μπορούσα να αρνηθώ στο μικρό χεράκι να αγγίξει το κατασπρο θαύμα...

Καλό βράδυ σε όλους!
υγ1: Ευδοκία μου σε ευχαριστώ απο καρδίας που επέλεξες τα κουτάκια μου! Το νέο ήταν ότι καλύτερο για να κλείσει ο κύκλος αυτής της περίεργης εβδομάδας για μένα...
υγ2: Διόνα μου σε ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες και μου έδωσε την ευκαιρία να πώ μερικά πράγματα για μένα και απο ένα άλλο βήμα εκτός αυτού του μπλόγκ μου.