Η ιστορία των κλωστών

Η πρώτη μου επαφή με το κέντημα έγινε πριν απο πολλά πολλά χρόνια στην ηλικία των 10 χρόνων. Ήταν καλοκαίρι θυμάμαι και όπως σχεδόν κάθε καλοκαίρι παραθερίζαμε στο σπίτι της θείας μου στην εξωτική Σαλαμίνα! Εγώ η αδελφή μου η μικρή και οι δύο λίγο μικρότερες ξαδέλφες μου περάσαμε σε εκείνο το εξοχικό τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μας! Ένα απο αυτά τα καλοκαίρια οι μαμάδες μας για να μας απασχολήσουν μας αγόρασαν απο ένα σέτ κεντήματος ξέρετε αυτά με το τυπωμένο σχέδιο και τα μαλλία σε ρόλο κλωστής που προορίζονται για μαξιλαράκια. Το τι γέλιο είχαμε ρίξει τότε για να το φτίαξουμε η πιο μικρή δε η κακομοίρα δεν τα κατάφερνε με τίποτα και όλο γκρίνιαζε. Τότε έμαθα τι είναι σταυροβελονία και αν και το είχα διασκεδάσει πάρα πολύ για πολλά χρόνια δεν ξανα ασχολήθηκα με το άθλημα. Γύρω στα 18 ένα απόγευμα που βαριόμουν, πάλι καλοκαίρι ήταν νομίζω, πήγα και αγόρασα ακόμα ένα κέντημα αυτή την φορά είχα μεγαλύτερες αξιώσεις και πήρα έναν πίνακα που απεικόνιζε μια κοπέλα σε ένα παράθυρο. Πλέον άρχισα να κεντάω με κλωστές και όχι με μαλλία σε σχέδιο που και πάλι ήταν τυπωμένο σε καμβά. Πριν φτάσω ούτε στα μισά βαρέθηκα και το παράτησα...ακόμα κάπου πρέπει να βρίσκεται αυτός ο πίνακας στο πατρικό μου! Ευτυχώς που δεν το τελείωσα ποτέ γιατί με το νύν γούστο μου δεν υπήρχε περίπτωση να τον κρεμάσω σε τοίχο του σπιτίου μου. Πέρασε ακόμα μια δεκαετία και ένα απόγευμα που ξεφύλλιζα ένα περιοδικό με σχέδια σταυροβελονίας της μαμάς μου είδα κάτι πανέμορφα καβουράκια. Αυτά όμως ήταν σχέδιο μετρητό που δεν είχα ξαναδοκίμασει. Άφου ζάλισα την μαμά μου για μέρες μου πήρε τα υλικά (γιατί ούτε να ψωνίσω το ύφασμα που χρειαζόταν δεν ήξερα...) και άρχισα να μετράω και να κεντάω. Εκεί να δείτε γέλιο όλο έχανα το σχέδιο και όλο ξήλωνα και ξανα άρχιζα. Τελικά ούτε και αυτό το υποτιθέμενο ράνερ τελειώσα...τα καβούρια ακόμα περιμένουν την υπόλοιπη παρέα τους! Και ενώ θα έπρεπε μετά απο τόσες απόπειρες να το έχω πάρει απόφαση πως το κέντημα δεν το είχα...εγώ ξαναπροσπάθησα. Στο τέλος της εγκυμοσύνης μου και όντας σε άδεια απο την δουλεία βαριόμουν οικτρά. Τότε δεν είχα ανακαλύψει ακόμα τίποτε απο όλα όσα καταπιάνομαι τον τελευταίο καιρό. Ξαναγύρισα και πάλι στην ιδέα να κεντήσω κάτι για τον μικρό. Η μαμά μου για δεύτερη φορά με προμήθευσε με υλικά και επιτέλους ολοκλήρωσα κάτι στο τομέα κέντημα. Έφτιαξα σε τρέσες κεντήματος κάτι παπάκια και κάτι καροτσάκια που στην συνέχεια η μαμά μου τα έραψε πάνω σε σεντονάκια και μαξιλαροθήκες! Βγήκαν τέλεια και εγώ ήμουν περίφανη που τα είχα καταφέρει. Και ενώ περίμενα πως έκλεισα στον τομέα αυτό μιας και τα είχα καταφέρει αρχές Νοεμβρίου πήγα στο τοπικό μαγαζί να πάρω μαλλία και είδα έτοιμο κεντημένο έναν Άγιο Βασίλη με ένα κοριτσάκι. Ήταν τόσο χαριτωμένο που χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα ύφασμα, βιβλιαράκι με το σχέδιο και κλωστές και σε χρόνο ρεκόρ για τα δεδομένα μου ολοκλήρωσα το ράνερ που σας έχω δείξει σε προηγούμενη ανάρτηση. Απο το τελευταίο έργο μου κατάλαβα πως σημαντικότατο ρόλο στην ολοκλήρωση ενός κεντήματος για μένα τουλάχιστον έπαιζε το σχέδιο. Όσο πιο πολύ μου άρεσε το σχέδιο τόσο γρηγορότερα το τελείωνα. Έψαξα λοιπόν στο ίντερνετ για σχέδια και ανακάλυψα πως έξω το κέντημα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και αρκετά ανανεωμένο σε σχέδια σε σχέση με την Ελλάδα που όσο περνάνε τα χρόνια φθίνει και περισσότερο. Η μαμά μου έχει άπειρα βιβλια και περιοδικά με σχέδια αλλά κανένα σχέδιο δεν μου άρεσε αρκετά όλα μου φαινόντουσαν απαρχαιωμένα. Στα δε μαγαζία έβρισκα σύγχρονα βιβλιαράκια με σχέδια αλλά παρά ήταν "σοβαρά" για μένα. Kατέληξα λοιπόν να παραγγείλω ένα περιοδικό απο την Αγγλία το "The World of cross stiching" το τεύχος 180 για την ακρίβεια. Περίμενα κάνα μήνα αλλά το περιοδικό πουθενά. Απογοητευμένη τους έστειλα mail και οι άνθρωποι είχαν την ευγένια να μου το στείλουν για δεύτερη φορά χωρίς οικονομική επιβάρυνση! Το πρώτο μάλλον κάπου χάθηκε στην πορεία ίσως έπαιξε ρόλο που ήταν σε διάφανη συσκευασία και ίσως σε κάποιον άρεσε...Λίγο πριν τα Χριστούγεννα έλαβα επιτέλους το πολυπόθητο περιοδικό και ξετρελάθηκα! Για πότε βρήκα μετατροπέα για να μετατρέψω τα χρώματα του σχεδίου που θα έφτιαχνα απο την μία μάρκα κλωστών στην άλλη, για πότε αγόρασα ύφασμα δεν περιγράφεται! Τέτοιον ενθουσιασμό για κέντημα δεν έχω ξανανοιώσει. Σαν παιδάκι περίμενα να τελειώσω τις δουλείες μου για να πιάσω την βελόνα! Με παίδεψε λιγάκι είναι η αλήθεια και αυτό γιατί είχε αρκετές σκιές (όσες κεντάτε θα το ξέρετε αυτό) αλλά χαλάλι του! Δεν χορταίνω να το κοιτάζω και τώρα το κεντάω δεύτερη φορά όσο περιμένω απο το εξωτερικό τα υφάσματα για να το ολοκληρώσω! Αρχικά είπα να περιμένω να σας το δείξω ολοκληρωμένο πάνω εκεί που σκοπέυω να το ράψω αλλά δεν κρατίεμαι θέλω να το μοιραστώ μαζί σας...Πείτε μου δεν είναι γλυκούλικο???

Τελικά το κέντημα είναι ένα χόμπυ συμβατό με την μητρότητα χιχι. Μπορώ και κεντάω ακόμα και με το μικρό δίπλα! Εκείνος δεν έχει κανένα μα κανένα ενδιαφέρον για τις κλωστές μου και με αφήνει ήσυχη να κεντήσω όσο εκείνος πάιζει! Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε μανούλες και μή και ας ακούγεται λιγάκι παλιομοδίτικο σαν χόμπυ.

Τέλος θέλω να σας δείξω μια κουκλίτσα απο τσόχα που έφτιαξα πριν απο καιρό για δωράκι και που επιτέλους έφτασε στο παραλήπτη της. Είναι παρόμοια με εκείνη που είχα βάλει σε λαμπάδα το Πάσχα και που το πατρόν το βρήκα απο την συμπατριώτισσα Nuno. Για να κάνω το κιμονό να φαίνεται πιο αληθοφανές σφράγγιζα με μαύρο staz on γιαπωνέζικα μοτίβα πάνω στην μονόχρωμη τσόχα.



Μπλέγμενη λοιπόν με τσόχες και κλωστές κλείνω την τελευταία ανάρτηση για το 2011. Εύχομαι ένα 2012 πιο αισιόδοξο και πιο χαμογελαστό! Καλή χρονιά να έχουμε όλοι.
υγ:Υπόσχομαι για το 2012 να περιορίσω λίγο την λογοδιάρροια μου που ίσως σας κουράζει. Μου είναι τελικά πολύ δύσκολο να φτίαχνω μικρές αναρτήσεις...Θα το προσπαθήσω πάντως ;)