Nuno's Dolls

Τη σχέση μου με τα Χριστούγεννα σας την έχω αναπτύξει σε παλαιότερες αναρτήσεις...σήμερα ήρθε η ώρα να σας αναπτύξω την σχέση μου με το Πάσχα. Δεν το μπορώ καθόλου! Είναι για μένα η χειρότερη γιορτή του χρόνου για πολλούς και διάφορους λόγους. Κάθε μα κάθε χρόνο με πιάνει μελαγχολία. Λίγο που η νονά μου με εγκατέλειψε όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρή, λίγο που όταν ήμουν 10 χρονών είχα περάσει ανεμοβλογιά τις άγιες μέρες του Πάσχα, λίγο ο Τζεφιρέλι που κάθε χρόνο μου φέρνει δάκρυα όσες φορές και αν δώ τον Ιησού απο την Ναζαρέτ....συντέλεσαν στον να μου είναι το Πάσχα μια γιορτή θλίψης. Δεν λέω ο Χριστός αναστήθηκε αλλά τι πέρασε για να αναστηθεί! Άστε που δεν ξέρω γιατί αλλά όσο περνάνε τα χρόνια νοιώθω πως όλα αλλοιώνονται όλο και περισσότερο. Στον Επιτάφιο ο κόσμος πάει για να δεί παλιούς γνωστούς και να κουτσομπολέψει, στην Ανάσταση για να δείξει το καινούριο συνολάκι που αγόρασε και να ταράξει (αλλά και να ταραχτεί) απο τα βεγγαλικά, τη δε Κυριακή του Πάσχα η χοληστερίνη χτυπάει κόκκινο λές και μια βδομάδα νηστείας είναι το τέλος του κόσμου. Μην πιάσω το θέμα της λαμπάδας...Που είναι οι εποχές που τα παιδάκια λαχταρούσαν να γυρίσουν στο σπίτι το βράδυ της Ανάστασης για να ξεκολλήσουν το δωράκι πάνω απο τη λαμπάδα...Οι σημερινές λαμπάδες αυτές που λανσάρει η τηλεόραση και ζητάνε τα παιδάκια είναι απαράδεκτες. Ένα τεράστιο κουτί με ένα τεράστιο παιχνίδι και δίπλα ένα ξερό κερί! Ανοίγει το παιδάκι το παιχνίδι που σπάνια επιβιώνει μέχρι την Κυριακή του Πάσχα και το βράδυ της Ανάστασης κρατάει ένα χαζό κερί που μεταξύ μας σπάνια το κρατάει, συνήθως καταλήγει να το κρατάει η μαμά μιας και πλέον δεν έχει κανένα ενδιαφέρον.Και για να μην παρεξηγηθώ απο κανέναν εννοείται πως ενστερνίζομαι το Άγιο Πάθος και τη σοβαρότητα του απλά σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα που ακόμα και η εμπορευματοποιήση τους μου φτιάχνει τη διάθεση...η αλλοιώση του Πάσχα με στεναχωρεί και με θλίβει.

Φέτος για πρώτη φορά είπα να φτιάξω μια λαμπάδα όσο το δυνατόν πιο χειροποιήτη γίνεται. Ήθελα ακόμα και το παιχνιδάκι να είναι φτιαγμένο στο χέρι. Η βαφτιστήρα μου φυσικά σαν όλα τα παιδάκια ζήτησε μια λαμπάδα σαν αυτές που σας περιέγραψα πιο πάνω και επειδή έχω άπειρα κατάλοιπα απο την νονά μου αποφάσισα να μην της χαλάσω το χατήρι...Θα της χαρίσω όμως και μια λαμπάδα φτιαγμένη 100% απο μένα ελπίζοντας να εκτιμήσει αν όχι τώρα ίσως στο μέλλον την αξία του να είναι κάτι μοναδικό και ξεχωριστό. Σε αναζήτηση μιας πρωτότυπης κατασκευής έπεσα πάνω στο μπλόγκ της συμπατριώτισσας Runo και πραγματικά ένοιωσα για ακόμα μια φορά περίφανη που τα μισά μου γονίδια προέρχονται απο αυτή τη τόσο καλλιτεχνική χώρα...Η Runo ονομάζει το μπλόγκ της "Νuno Life" μιας και nuno σημαίνει ύφασμα. Θεωρώ πως δεν υπάρχει πιο κατάλληλο όνομα για το συγκεκριμένο μπλόγκ , πράγματι καταφέρνει και δίνει ζωή στα υφάσματα. Με τη βοήθεια έτσι των πατρόν της και των οδηγιών της έφτιαξα μια nuno's doll ,όπως την ονάμασα εγώ, και δύο αλλαξιές μια ευρωπαϊκή και ένα κιμονό. Καλά "barbie" δεν είναι και σίγουρα όταν τη δεί η βαφτιστήρα μου θα ρίξει τρελό γέλιο αλλά εμένα μου άρεσε τόσο πολύ που αν είχα και άλλη τσόχα στο χρώμα του δέρματος θα έφτιαχνα μια και για μένα...Το να την τοποθετήσω πάνω στη λαμπάδα αποδείχτηκε μεγάλος άθλος με αποτέλεσμα να εκτιμήσω όλες αυτές τις πανέμορφες λαμπάδες που βλέπω τελευταία στα μπλοκοσπιτάκια σας! Ένα λοιπόν μεγάλο ευχαριστώ στη Runo ( Runosan arigato gozaimasu!)και μια λαμπαδίτσα για σήμερα.

υγ: Πώς με βλέπετε? Νομίζω επανέρχομαι τουλάχιστον με ξαναέπιασε η πολυλογία μου...