An englishman in New York

Κάπως έτσι ένοιωθα όταν πρωτοαποφάσισα να ζήσω πλέον μόνιμα στην επαρχία... Μετά απο 30 ολόκληρα χρόνια που έζησα στην πρωτεύουσα το να αλλάξω τελείως τρόπο ζωής στάθηκε παραπάνω απο δύσκολο. Για πολύ καιρό μου έλειπε ο Πειραιάς που γεννήθηκα και μεγάλωσα και μαζί με αυτόν μου έλειπαν οι φίλοι μου, η οικογένεια μου, οι συνήθειες μου...Δεν λέω ίσως να είναι απο τα πιο βρωμερά λιμάνια του κόσμου αλλά εγώ τον λατρεύω. Λατρεύω να περπατάω στην Σωτήρος και να χαζεύω τις βιτρίνες, να πίνω καφέ στην Μαρίνα Ζέας χαζεύοντας την θάλασσα,να πίνω ουζάκι στην Δραπετσώνα, να πηγαίνω σινεμά στο μικρούλη Χάι Λάφ που κάποιο φεγγάρι είχε μια αίθουσα που χωρούσαν μόλις 20άτομα! Για μένα μέχρι και πρίν πέντε χρόνια επαρχία σήμαινε διακοπές, εκδρομή, ανάσα απο το καυσαέριο της πόλης! Άκουγα στις ειδήσεις για τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι της και δεν με άγγιζαν ιδιαίτερα. Αγρότες ήταν για μένα οι ηλιοκαμμένοι κύριοι που έκλειναν τους δρόμους. Χωράφια αυτές οι απέραντες πράσινες εκτάσεις που έβλεπα μέσα απο το παράθυρο του αυτοκινήτου. Κοτούλες κατσικάκια και κουνελάκια αυτά τα χαριτωμένα ζωάκια που η πλησιέστερη επαφή μου ήταν στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο στο τμήμα των οικόσιτων. Φανταστείτε λοιπόν πώς άλλαξε η κοσμοθεωρία μου όταν αποφάσισα να ζήσω ανάμεσα σε όλα αυτά...Τα τελευταία 5 χρόνια που ζώ εδώ έχω μάθει πολλά πράγματα που ούτε τα φανταζόμουν. Όλες αυτές οι πράσινες εκτάσεις δεν είναι πάντα πράσινες αλλάζουν χρώμα ανάλογα την εποχή και κάθε φορά που αλλάζουν χρώμα αλλάζει και το άρωμα στον αέρα! Απο τις καλλιέργειες και τις γεωργικές δουλειές καταλαβαίνεις τι μήνας είναι και ο αγαπημένος μου είναι το τέλος Σεπτεμβρίου που μαζεύουν το βαμβάκι και γεμίζουν οι δρόμοι λευκές μπαλίτσες που σου δίνουν την αίσθηση πως έχει χιονίσει! Οι αγρότες είναι ηλιοκαμμένοι όχι απο το σολάριουμ που κάνουν αλλά γιατί η γή τους ζητάει αποκλειστικότητα το καλοκαίρι και τους αφήνει να ξεκουραστούν τον χειμώνα που ξεκουράζεται και εκείνη! Οι κοτούλες, τα κατσικάκια και τα κουνελάκια θέλουν πολύ περιποιήση και αγάπη γιατί μόνο έτσι σου δίνουν όλα τα πολύτιμα αγαθά τους αυτά που στο σούπερ μάρκετ τα βλέπεις μέσα στις συσκευασίες και δεν μπορείς να διανοηθείς καν τον κόπο και την αγωνία που κρύβουν πίσω τους. Οι ντομάτες όταν τις κόβεις απο το κήπο σου μυρίζουν "ντοματίλα" και θες να τις φας χωρίς καν να βάλεις αλάτι ή λάδι!
Δεν ξέρω αν εγώ θα μπορέσω να ξεπεράσω ποτέ τα κατάλοιπα και τα βιώματα που μου δημιουργήθηκαν απο τη ζωή μου στην πόλη. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να μην τσαντίζομαι που το μοναδικό θερινό σινεμά της περιοχής φέρνει μόνο τις πιο εμπορικές ταινίες, που για να πάρω ένα δώρο θέλω όπωσδηποτε να κατεβώ Αθήνα, που τα βιβλιοπωλεία έχουν τα βασικά και δεν μυρίζουν όπως τα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, που τις Κυριακές το μεσημέρι δεν βρίσκεις ούτε ένα μαγαζί ανοιχτό για να φάς έξω, που όλοι ξέρουν όλους με λεπτομέρειες για την ζωή τους...Αυτό που ξέρω είναι πως χαίρομαι που ο γίος μου μεγαλώνει χρησιμοποιώντας και τις 5 αισθήσεις του στο έπακρο,πιάνοντας το χώμα...τρώγοντας φρέσκα φρούτα και λαχανικά...μυρίζοντας γιασεμί το καλοκαιράκι....βλέποντας τα αστέρια πεντακάθαρα στο βραδινό ουρανό... ακούγοντας τον κόκορα του γείτονα κάθε πρωί...
Τώρα που σας γράφω απο το παράθυρο μου βλέπω ένα καταπράσινο χωράφι τριφύλλι και γελάω σκεφτόμενη την κουβέντα τη αδελφή μου της μικρής που όταν ήρθε πρώτη φορά σπίτι είπε γεμάτη έκσταση καλά έχεις και θέα το γκαζόν....
Μου λείπει ο Πειραιάς μου...η φασαρία του...η βρώμα του...το καυσαέριο του...ακόμα και η κίνηση του αλλά νομίζω πως μετά απο 5 χρόνια άρχισα επιτέλους να δημιουργώ δεσμούς και με τον καινούριο μου τόπο. Χτές το βράδυ μια ακριδούλα στάθηκε δίπλα μου στο μπαλκόνι και δεν έτρεξα έντρομη να κρυφτώ...εσείς τι λέτε αυτό δεν είναι δείγμα εγκλιματισμού???
Συγνώμη αν σας ζάλισα αλλά σήμερα είχα όρεξη για κουβέντα. Θα μπορούσα να γράφω ώρες.
Σας αφήνω με μια καρτούλα που έφτιαξα χτές (τελευταία πειραματίζομαι σε διάφορα....)και πολλές ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.