"Έφυγε..." είπε η Ελπίδα και σωριάστηκε στο κρεββάτι την στιγμή που η Βασούλα ακόμα προσπαθούσε να αδειάσει τις βαλίτσες της.
"Ποιος έφυγε???" ρώτησε η Βασούλα και κάθισε δίπλα της
"Ο Νίκος χτες το απόγευμα...έφυγε Βασούλα και δεν ξέρω αν θα τον ξαναδώ ποτέ..."
"Που πήγε? Αχ Ελπίδα το ξέρω πως είσαι στεναχωρημένη, αλλά αν δεν μου πεις λεπτομέρειες δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει συμβεί..."
"Δεν σου είπα τίποτα πριν έρθεις για να έχεις το μυαλό σου συγκεντρωμένο στις εξετάσεις. Το ήξερα από το Μάιο που απολύθηκε...Και όταν σε πήρα να σου πω ότι δεν θα έρθω διακοπές στο χωρίο και δεν με ρώτησες γιατί, κατάλαβα πως καλύτερα να στα έλεγα από κοντά...μάλλον και εσύ το ίδιο θα σκέφτηκες. Τον δέχτηκαν σε ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία Βασούλα και δεν μπορούσε να χάσει τέτοια ευκαιρία. Οι γονείς του θα στηρίξουν οικονομικά αυτή του την επιλογή. Με βαριά καρδία λοιπόν δέχτηκε και ας με άφηνε πίσω. Μου είπε πως θα περάσει γρήγορα ο καιρός. Πως όταν πάρω το πτυχίο μου θα μπορώ να πάω και εγώ εκεί να είμαστε μαζί....Αλλά εγώ το ξέρω Βασούλα πως τελείωσε οριστικά.... Και ενώ από την μία χαίρομαι που η ζωή του μπαίνει σε ένα δρόμο, από την άλλη δεν μπορώ να μην λυπάμαι που τον έχασα...Και πονάει...πονάει πολύ η απουσία του και δεν έχει περάσει ούτε ένα εικοσιτετράωρο...." είπε και έβαλε και πάλι τα κλάματα
"Ρε Ελπίδα το πόσο σου αρέσουν τα δράματα δεν λέγεται! Σιγά για μεταπτυχιακό πήγε ο άνθρωπος! Και δεν κατάλαβα γιατί τελείωσε οριστικά??? Αφού σου λέει ότι έχει όλη την καλή διάθεση να προσπαθήσετε έστω και εξ αποστάσεως! Σε λιγότερο από χρόνο θα πάρεις το πτυχίο σου και θα πας να τον βρεις. Ένας χρόνος δεν είναι τίποτα! Εδώ εγώ κατάφερα να επιβιώσω τρία χρόνια στο χωρίο χωρίς εσένα και δεν θα την βγάλεις εσύ καθαρή ένα χρόνο χωρίς τον Νίκο???"
" Μα δεν σκοπεύω να πάω Αγγλία ρε Βασούλα. Πως θα σε αφήσω πάλι ακόμα δεν ήρθες...όχι όχι δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση. Περιμέναμε πως και πως να έρθεις και εσύ Αθήνα και εγώ να φύγω πάλι να πάω χιλιόμετρα μακρυά σου??? Με τίποτα! Γιαυτό σου λέω τελείωσε οριστικά!"
Η Βασούλα κοίταξε την ξαδέλφη της και δεν μίλησε...Σηκώθηκε από το κρεββάτι και συνέχισε να τακτοποιεί τα ρούχα της στην μεγάλη ξύλινη ντουλάπα. Η αλήθεια είναι πως ναι, η ιδέα η Ελπίδα να φύγει πάλι από την καθημερινότητα της ήταν κάτι που δεν το περίμενε. Τουλάχιστον όχι τόσο άμεσα. Τα τελευταία τρία χρόνια ξυπνούσε και κοιμόταν με την σκέψη όλων αυτών που θα έκαναν όταν θα ξανά αντάμωναν. Και να που τώρα που το όνειρο της γινόταν πραγματικότητα η ημερομηνία λήξης αναβόσβηνε μπροστά απειλητικά σαν επιγραφή από νέον. Πως να θυμώσει όμως στην Ελπίδα. Ερωτευμένη ήταν, και αν και η ίδια ακόμα δεν είχε νιώσει το συναίσθημα αυτό, έβλεπε πως ο έρωτας έκανε τους ανθρώπους διαφορετικούς... τους μεταμόρφωνε. Άλλους τους έκανε δυνατότερους και άλλους πιο αδύναμους. Όλους μα όλους μα όλους όμως τους επηρέαζε. Γιατί μπορεί η Ελπίδα να έλεγε με λόγια πως δεν ήθελε να την αφήσει, τα δάκρυα της όμως έλεγαν κάτι άλλο. Σαν να μην της άρεσε της Βασούλας αυτό που ο έρωτας έκανε στους ανθρώπους... Πολλά δάκρυα και πολύ στεναχώρια για λίγες στιγμές χαράς...αξίζει άραγε τον κόπο? σκέφτηκε και έκλεισε την άδεια πλέον βαλίτσα.
"Ελπίδα σταμάτα να κλαις σε παρακαλώ... Λοιπόν έχουμε ένα χρόνο μπροστά μας και το μόνο που δεν θέλω είναι να χαραμίσουμε αυτόν τον ένα χρόνο με κλάματα! Το ξέρεις πως δεν πρόκειται να σε κρατήσω εδώ μόνο και μόνο για να μην στεναχωριέμαι. Ξέρεις ότι όσο εγωίστρια και αν είμαι γενικότερα, σε ότι αφορά εσένα δεν είμαι καθόλου! Σκούπισε λοιπόν τις μύξες σου και πάμε κάπου να πιούμε μέχρι σκασμού για να γιορτάσουμε που πέρασα στο πανεπιστήμιο. Στην Αγγλία θα πας και τέλος η κουβέντα. Αποδείξαμε μια χαρά πως η σχέση μας αντέχει στις αποστάσεις....Ελπίζω μόνο αυτός ο Νίκος να αξίζει τον κόπο γιατί μα το Θεό θα του σπάσω το κεφάλι αν δεν αξίζει! Πήγαινε πλύσου τώρα και πάμε να μεθύσουμε!"
"Βασ...."
"Κουβέντα είπα! Τράβα ετοιμάσου έναν χρόνο θα σε έχω και σου πα δεν σκοπεύω να τον χαραμίσω με γκρίνιες και κλαψουρίσματα! Αν μ αγαπάς θα κάνεις ότι σου λέω χωρίς πολλά λόγια!" και η Ελπίδα δεν είπε τίποτε άλλο, μόνο φίλησε την ξαδέλφη της και έτρεξε να ντυθεί.
Σε ένα ταβερνάκι λοιπόν στην Πλάκα να χαχανίζουν σαν κοριτσάκια κάτω από ένα τεράστιο φεγγάρι ξεκίνησε και επίσημα ο ωραιότερος χρόνος της ως τώρα ζωής τους. Και όποτε τα μάτια της Ελπίδας πήγαιναν να βουρκώσουν η Βασούλα έκανε νόημα στο σερβιτόρο να φέρει ακόμα ένα μισόκιλο! Τρεκλίζοντας γύρισαν ξημερώματα στο σπίτι και την ώρα που η Ελπίδα προσπαθούσε να βάλει το κλειδί στην πόρτα η Βασούλα σωριάστηκε στο πεζούλι και είπε τραγουδιστά.. "Και αν σου πω ρε Ελπίδα τώρα πως δεν έχω καμία όρεξη να σπουδάσω, τι θα μου πεις??" και ένα καινούριο κύμα από μεθυσμένα γέλια πλημμύρισε τον έρημο δρόμο.
Και όντως ο χρόνος εκείνος ήταν ένας όμορφος ξέγνοιαστος χρόνος. Η Βασούλα σε αντίθεση με την Ελπίδα ενσωματώθηκε αμέσως στο φοιτητικό περιβάλλον και ας πατούσε σπάνια στα μαθήματα. Για τη Βασούλα φοιτητική ζωή σήμαινε βόλτες, καφέδες, γνωριμίες και ελάχιστο διάβασμα. Και όταν η Βασούλα ερωτεύτηκε πρώτη φορά πλέον έμοιαζε με τυφώνα που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα του.
"Θα σκάσω σου λέω! Αν δεν το κάνω εγώ να τρέχει πίσω μου, Βασούλα να μην με λένε!"
"Ηρέμησε παιδάκι μου και πες μου που τον γνώρισες..."
"Αχ Ελπίδα είναι ένας κούκλος σου λέω! Τύφλα να έχει ο Μάρλο Μπράντο!"
"Βασούλα σύνελθε και μίλα..."
"Καλέ δεν σου είπα πως χτες θα πηγαίναμε με τα παιδιά σε μια μουσική σκηνή...ε ο κιθαρίστας Ελπίδα, σκέτο λουκουμάκι!"
"Για να καταλάβω, ερωτεύτηκες έναν άνθρωπο που δεν μίλησες καθόλου μαζί του? Το όνομα του το ξέρεις? Την ηλικία του?"
"Ελπίδα δεν θέλω να λύσω το Κυπριακό μαζί του! Χέστηκα για ηλικίες και ονόματα...Εγώ άλλα θέλω να κάνω και αν δεν σε σόκαρα θα σου έλεγα πως και πολύ το έχω καθυστερήσει..."
"Βασούλα που πήγαν τα "μπλιαχ" και τα "άουτς"???"
"Αχ Ελπίδα στο χωριό έμειναν... Από την ώρα που τον είδα πάνω στη σκηνή βράζει το αίμα μου!"
"Βρε Βασούλα μου μην βιάζεσαι.... Η πρώτη σου σχέση πρέπει να είναι τρυφερή, να τον γνωρίσεις καλά τον άλλο..."
"Άσε μας καλέ. Σιγά μην κάνω εγώ τα δικά σου καλά, που είχες τον Νίκο στο περίμενε τόσους μήνες! Ήταν να μην πάρω μπρος εγώ. Ουκ και πήρα Ελπίδα, βαστάτε Τούρκοι τα άρματα!"
"Τι μας βρήκε Χριστέ μου Χριστουγεννιάτικα...Και τι σκοπεύεις να κάνεις?"
"Επίθεση κατά μέτωπο φυσικά! Ντύσου και στολίσου, απόψε θα σε βγάλω έξω!"
"Που θα τρέχουμε ρε Βασούλα μεσοβδόμαδα...έχω και διάβασμα...."
"Ελπίδα μου το χρωστάς! Εγώ τότε σου είχα σταθεί! Θα έρθεις μαζί μου και θα πεις και ένα τραγούδι!"
"Καλά μην φωνάζεις...Πάω να ντυθώ..." είπε η Ελπίδα παραδομένη. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενε κάτι διαφορετικό από την Βασούλα. Παρορμητική ήταν από παιδί και σε ένα βαθμό ζήλευε την ευκολία με την οποία αγκάλιαζε τα συναισθήματα της. Φόρεσε έτσι ένα χαμόγελο και το παλτό της και ακολούθησε την πυρακτωμένη Βασούλα.
"Ποιος έφυγε???" ρώτησε η Βασούλα και κάθισε δίπλα της
"Ο Νίκος χτες το απόγευμα...έφυγε Βασούλα και δεν ξέρω αν θα τον ξαναδώ ποτέ..."
"Που πήγε? Αχ Ελπίδα το ξέρω πως είσαι στεναχωρημένη, αλλά αν δεν μου πεις λεπτομέρειες δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει συμβεί..."
"Δεν σου είπα τίποτα πριν έρθεις για να έχεις το μυαλό σου συγκεντρωμένο στις εξετάσεις. Το ήξερα από το Μάιο που απολύθηκε...Και όταν σε πήρα να σου πω ότι δεν θα έρθω διακοπές στο χωρίο και δεν με ρώτησες γιατί, κατάλαβα πως καλύτερα να στα έλεγα από κοντά...μάλλον και εσύ το ίδιο θα σκέφτηκες. Τον δέχτηκαν σε ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία Βασούλα και δεν μπορούσε να χάσει τέτοια ευκαιρία. Οι γονείς του θα στηρίξουν οικονομικά αυτή του την επιλογή. Με βαριά καρδία λοιπόν δέχτηκε και ας με άφηνε πίσω. Μου είπε πως θα περάσει γρήγορα ο καιρός. Πως όταν πάρω το πτυχίο μου θα μπορώ να πάω και εγώ εκεί να είμαστε μαζί....Αλλά εγώ το ξέρω Βασούλα πως τελείωσε οριστικά.... Και ενώ από την μία χαίρομαι που η ζωή του μπαίνει σε ένα δρόμο, από την άλλη δεν μπορώ να μην λυπάμαι που τον έχασα...Και πονάει...πονάει πολύ η απουσία του και δεν έχει περάσει ούτε ένα εικοσιτετράωρο...." είπε και έβαλε και πάλι τα κλάματα
"Ρε Ελπίδα το πόσο σου αρέσουν τα δράματα δεν λέγεται! Σιγά για μεταπτυχιακό πήγε ο άνθρωπος! Και δεν κατάλαβα γιατί τελείωσε οριστικά??? Αφού σου λέει ότι έχει όλη την καλή διάθεση να προσπαθήσετε έστω και εξ αποστάσεως! Σε λιγότερο από χρόνο θα πάρεις το πτυχίο σου και θα πας να τον βρεις. Ένας χρόνος δεν είναι τίποτα! Εδώ εγώ κατάφερα να επιβιώσω τρία χρόνια στο χωρίο χωρίς εσένα και δεν θα την βγάλεις εσύ καθαρή ένα χρόνο χωρίς τον Νίκο???"
" Μα δεν σκοπεύω να πάω Αγγλία ρε Βασούλα. Πως θα σε αφήσω πάλι ακόμα δεν ήρθες...όχι όχι δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση. Περιμέναμε πως και πως να έρθεις και εσύ Αθήνα και εγώ να φύγω πάλι να πάω χιλιόμετρα μακρυά σου??? Με τίποτα! Γιαυτό σου λέω τελείωσε οριστικά!"
Η Βασούλα κοίταξε την ξαδέλφη της και δεν μίλησε...Σηκώθηκε από το κρεββάτι και συνέχισε να τακτοποιεί τα ρούχα της στην μεγάλη ξύλινη ντουλάπα. Η αλήθεια είναι πως ναι, η ιδέα η Ελπίδα να φύγει πάλι από την καθημερινότητα της ήταν κάτι που δεν το περίμενε. Τουλάχιστον όχι τόσο άμεσα. Τα τελευταία τρία χρόνια ξυπνούσε και κοιμόταν με την σκέψη όλων αυτών που θα έκαναν όταν θα ξανά αντάμωναν. Και να που τώρα που το όνειρο της γινόταν πραγματικότητα η ημερομηνία λήξης αναβόσβηνε μπροστά απειλητικά σαν επιγραφή από νέον. Πως να θυμώσει όμως στην Ελπίδα. Ερωτευμένη ήταν, και αν και η ίδια ακόμα δεν είχε νιώσει το συναίσθημα αυτό, έβλεπε πως ο έρωτας έκανε τους ανθρώπους διαφορετικούς... τους μεταμόρφωνε. Άλλους τους έκανε δυνατότερους και άλλους πιο αδύναμους. Όλους μα όλους μα όλους όμως τους επηρέαζε. Γιατί μπορεί η Ελπίδα να έλεγε με λόγια πως δεν ήθελε να την αφήσει, τα δάκρυα της όμως έλεγαν κάτι άλλο. Σαν να μην της άρεσε της Βασούλας αυτό που ο έρωτας έκανε στους ανθρώπους... Πολλά δάκρυα και πολύ στεναχώρια για λίγες στιγμές χαράς...αξίζει άραγε τον κόπο? σκέφτηκε και έκλεισε την άδεια πλέον βαλίτσα.
"Ελπίδα σταμάτα να κλαις σε παρακαλώ... Λοιπόν έχουμε ένα χρόνο μπροστά μας και το μόνο που δεν θέλω είναι να χαραμίσουμε αυτόν τον ένα χρόνο με κλάματα! Το ξέρεις πως δεν πρόκειται να σε κρατήσω εδώ μόνο και μόνο για να μην στεναχωριέμαι. Ξέρεις ότι όσο εγωίστρια και αν είμαι γενικότερα, σε ότι αφορά εσένα δεν είμαι καθόλου! Σκούπισε λοιπόν τις μύξες σου και πάμε κάπου να πιούμε μέχρι σκασμού για να γιορτάσουμε που πέρασα στο πανεπιστήμιο. Στην Αγγλία θα πας και τέλος η κουβέντα. Αποδείξαμε μια χαρά πως η σχέση μας αντέχει στις αποστάσεις....Ελπίζω μόνο αυτός ο Νίκος να αξίζει τον κόπο γιατί μα το Θεό θα του σπάσω το κεφάλι αν δεν αξίζει! Πήγαινε πλύσου τώρα και πάμε να μεθύσουμε!"
"Βασ...."
"Κουβέντα είπα! Τράβα ετοιμάσου έναν χρόνο θα σε έχω και σου πα δεν σκοπεύω να τον χαραμίσω με γκρίνιες και κλαψουρίσματα! Αν μ αγαπάς θα κάνεις ότι σου λέω χωρίς πολλά λόγια!" και η Ελπίδα δεν είπε τίποτε άλλο, μόνο φίλησε την ξαδέλφη της και έτρεξε να ντυθεί.
Σε ένα ταβερνάκι λοιπόν στην Πλάκα να χαχανίζουν σαν κοριτσάκια κάτω από ένα τεράστιο φεγγάρι ξεκίνησε και επίσημα ο ωραιότερος χρόνος της ως τώρα ζωής τους. Και όποτε τα μάτια της Ελπίδας πήγαιναν να βουρκώσουν η Βασούλα έκανε νόημα στο σερβιτόρο να φέρει ακόμα ένα μισόκιλο! Τρεκλίζοντας γύρισαν ξημερώματα στο σπίτι και την ώρα που η Ελπίδα προσπαθούσε να βάλει το κλειδί στην πόρτα η Βασούλα σωριάστηκε στο πεζούλι και είπε τραγουδιστά.. "Και αν σου πω ρε Ελπίδα τώρα πως δεν έχω καμία όρεξη να σπουδάσω, τι θα μου πεις??" και ένα καινούριο κύμα από μεθυσμένα γέλια πλημμύρισε τον έρημο δρόμο.
Και όντως ο χρόνος εκείνος ήταν ένας όμορφος ξέγνοιαστος χρόνος. Η Βασούλα σε αντίθεση με την Ελπίδα ενσωματώθηκε αμέσως στο φοιτητικό περιβάλλον και ας πατούσε σπάνια στα μαθήματα. Για τη Βασούλα φοιτητική ζωή σήμαινε βόλτες, καφέδες, γνωριμίες και ελάχιστο διάβασμα. Και όταν η Βασούλα ερωτεύτηκε πρώτη φορά πλέον έμοιαζε με τυφώνα που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα του.
"Θα σκάσω σου λέω! Αν δεν το κάνω εγώ να τρέχει πίσω μου, Βασούλα να μην με λένε!"
"Ηρέμησε παιδάκι μου και πες μου που τον γνώρισες..."
"Αχ Ελπίδα είναι ένας κούκλος σου λέω! Τύφλα να έχει ο Μάρλο Μπράντο!"
"Βασούλα σύνελθε και μίλα..."
"Καλέ δεν σου είπα πως χτες θα πηγαίναμε με τα παιδιά σε μια μουσική σκηνή...ε ο κιθαρίστας Ελπίδα, σκέτο λουκουμάκι!"
"Για να καταλάβω, ερωτεύτηκες έναν άνθρωπο που δεν μίλησες καθόλου μαζί του? Το όνομα του το ξέρεις? Την ηλικία του?"
"Ελπίδα δεν θέλω να λύσω το Κυπριακό μαζί του! Χέστηκα για ηλικίες και ονόματα...Εγώ άλλα θέλω να κάνω και αν δεν σε σόκαρα θα σου έλεγα πως και πολύ το έχω καθυστερήσει..."
"Βασούλα που πήγαν τα "μπλιαχ" και τα "άουτς"???"
"Αχ Ελπίδα στο χωριό έμειναν... Από την ώρα που τον είδα πάνω στη σκηνή βράζει το αίμα μου!"
"Βρε Βασούλα μου μην βιάζεσαι.... Η πρώτη σου σχέση πρέπει να είναι τρυφερή, να τον γνωρίσεις καλά τον άλλο..."
"Άσε μας καλέ. Σιγά μην κάνω εγώ τα δικά σου καλά, που είχες τον Νίκο στο περίμενε τόσους μήνες! Ήταν να μην πάρω μπρος εγώ. Ουκ και πήρα Ελπίδα, βαστάτε Τούρκοι τα άρματα!"
"Τι μας βρήκε Χριστέ μου Χριστουγεννιάτικα...Και τι σκοπεύεις να κάνεις?"
"Επίθεση κατά μέτωπο φυσικά! Ντύσου και στολίσου, απόψε θα σε βγάλω έξω!"
"Που θα τρέχουμε ρε Βασούλα μεσοβδόμαδα...έχω και διάβασμα...."
"Ελπίδα μου το χρωστάς! Εγώ τότε σου είχα σταθεί! Θα έρθεις μαζί μου και θα πεις και ένα τραγούδι!"
"Καλά μην φωνάζεις...Πάω να ντυθώ..." είπε η Ελπίδα παραδομένη. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενε κάτι διαφορετικό από την Βασούλα. Παρορμητική ήταν από παιδί και σε ένα βαθμό ζήλευε την ευκολία με την οποία αγκάλιαζε τα συναισθήματα της. Φόρεσε έτσι ένα χαμόγελο και το παλτό της και ακολούθησε την πυρακτωμένη Βασούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: