"Μα είναι πράγματα αυτά; Που ακούστηκε κορίτσι πράγμα μόνο του στην
Αθήνα να σπουδάσει; Εσύ φταις Γιάννη να το ξέρεις που τις έχεις
παραχαιδέψει! Και τα έξοδα, που τα πας τα έξοδα; Και να σπούδαζε
τίποτα της προκοπής! Μα δασκάλα; Σιγά μην βρει δουλειά μετά. Κοίτα
πόσοι δάσκαλοι είναι άνεργοι; Θα με σκάσετε εσείς οικογενειακώς!", είπε η
κυρά Θοδώρα και σωριάστηκε στην ψάθινη καρέκλα.
"Βρε γυναίκα σταμάτα την μουρμούρα. Αντί να καμαρώνεις που η πρωτότοκη μας πέρασε στο πανεπιστήμιο, σε έχω τόση ώρα και γκρινιάζεις. Το Μαράκι είναι καλό παιδί και μια χαρά θα τα καταφέρει στην Αθήνα . Επειδή είναι από πολύτεκνη οικογένεια, θα μείνει σε μια εστία. Και το επάγγελμα μια χαρά είναι, ότι πρέπει για κορίτσι. Tης ταιριάζει κιόλας έτσι ήρεμη που είναι αυτή. Μην φέρνεις αμέσως την συντέλεια του κόσμου", της είπε γλυκά ο κυρ Γιάννης μήπως και την ηρεμήσει. Aλλά που να ηρεμήσει η κυρα Θοδώρα, ηφαίστειο λίγο πριν την έκρηξη ήταν.
"Δηλαδή Μαρία από Σεπτέμβρη θα φύγεις;" είπε το κοριτσάκι τραβώντας την φούστα της αδελφής της.
"Σςςςς μην μιλάς Βασούλα, προσπαθώ να ακούσω τι λένε!!!!"
"Πφφφ εσύ στην Αθήνα, η Ελπίδα στο μεγάλο σχολείο, εμένα κανένας δεν με σκέφτεται. Θα πεθάνω!"
"Σώπα Βασούλα να ακούσω! Και μην κάνεις σαν την μαμά. Σε παρακαλώ πολύ. Μια χαρά θα τα καταφέρεις και μόνη σου.."
Εκείνο το καλοκαίρι η Βασούλα ήταν μονίμως μελαγχολική. Ούτε το καρπούζι που τόσο αγαπούσε δεν μπορούσε να την κάνει να νιώσει καλύτερα. Κάθε μέρα που περνούσε την έφερνε πιο κοντά στο να αποχωριστεί τους δύο από τους τρεις πιο αγαπημένους της ανθρώπους. Το μόνο που έλλειπε ήταν να πήγαινε πουθενά και ο μπαμπάς, σκεφτόταν και θύμωνε. Ήταν πολύ μικρή για να καταλάβει πως κανονικά θα έπρεπε να είναι χαρούμενη. Χαρούμενη για την Μαρία που επιτέλους θα άνοιγε τα φτερά της και θα πετούσε. Χαρούμενη και για την Ελπίδα που μεγάλωνε και θα πήγαινε στο γυμνάσιο, ένα βήμα πιο κοντά στο πανεπιστήμιο που ονειρευόταν. Για την Βασούλα η μάθηση ήταν αυτό που της στερούσε την συντροφιά της και ευχόταν οι άνθρωποι να μην χρειαζόταν να μαθαίνουν γράμματα για να κάθονται στα αυγά τους! Και αυτός ο πατέρας της, είχε δεν είχε την είχε πείσει την μάνα της να δεχτεί να πάει η Μαρία να σπουδάσει.
Και όσο οι μέρες πλησίαζαν η Μαρία άνθιζε σαν λουλουδάκι περιμένοντας υπομονετικά να τακτοποιηθούν όλες οι εκκρεμότητες. Για να σταθεί ένα βροχερό πρωινό μπροστά στο ΚΤΕΛ με μια βαλίτσα έτοιμη να χαιρετίσει τους δικούς της.
"Κόρη μου στο καλό. Να μας παίρνεις τηλέφωνο και θα τα πούμε τα Χριστούγεννα πια από κοντά" είπε ο πατέρας της και την γλυκοφίλησε στα μάγουλα.
"Να μου στείλεις με το ταχυδρομείο την αφίσα που σου ζήτησα" είπε ο Στέλιος αδιάφορα.
"Γεια σου Μαρία" είπε η Γωγώ
"Τα μάτια σου δεκατέσσερα και τα πόδια σου κλειστά!" είπε η κυρα Θοδώρα και την έσφιξε δακρυσμένη στην αγκαλιά της.
Μόνο η Βασούλα είχε πάει και καθόταν παράμερα και κοιτούσε θυμωμένη την σκηνή του αποχαιρετισμού.
"Βασούλα μου, εσύ δεν θα με χαιρετίσεις;;" της είπε η Μαρία πλησιάζοντας την
"Όχι !" απάντησε ξερά η Βασούλα
"Έλα βρε Βασούλα, μην μου το κάνεις αυτό. Σε παρακαλώ... δώσε μου ένα φιλί να φύγω ήσυχη..." την παρακάλεσε και η Βασούλα λύγισε και κρύφτηκε στην αγκαλιά της αδελφής της...
"Θα ξαναγυρίσεις;" της είπε με αναφιλητά
"Καλά χαζή είσαι, δεν πάω στον πόλεμο να σπουδάσω πάω."
"Καλά τότε. Αλλά να ξέρεις πως τώρα που φεύγεις εγώ όλο θα μαλώνω με την μαμά."
"Όχι, δεν θα μαλώνεις, γιατί είσαι καλό κορίτσι και θα είσαι φρόνιμη. Σ αγαπάω Βασούλα μου...." είπε και με δυσκολία ξεκόλλησε το παιδικό σωματάκι από πάνω της φιλώντας το στο κεφάλι τρυφερά.
Αυτός ήταν ο πρώτος αποχωρισμός που θα ζούσε η Βασουλα από μια σειρά αποχωρισμών που την περίμεναν παρακάτω. Και αν και δεν ήταν ο πιο δύσκολος, ήταν σίγουρα αυτός που την έμαθε πως οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν..
Όταν έτσι μερικά χρόνια αργότερα έπαιζε το ίδιο μονόπρακτο με την Ελπίδα αυτή τη φορά να κρατάει την βαλίτσα, το πήρε πιο ψύχραιμα. Λίγο που είχε και η ίδια μεγαλώσει , λίγο που η Μαρία είχε γυρίσει στο χωρίο με το πτυχίο της αλλά άνεργη αυτή τη φορά, ήταν πιο ήρεμη και λιγότερο θυμωμένη.
"Θα μου γράφεις δύο φορές την εβδομάδα οπωσδήποτε! Και θα μου περιγράφεις όλα όσα κάνεις και θα μου γράφεις και για τα αγόρια. Το υπόσχεσαι;;;;"
"Και εσύ να υποσχεθείς ότι θα διαβάζεις. Τρία χρόνια σου μείναν, τα βασικότερα του Λυκείου. Στρώσου διάβασε να συμπληρώσεις τα κενά να έρθεις γρήγορα και εσύ Αθήνα Βασούλα, και άσε τα αγόρια!"
"Οφου ρε Ελπίδα αφού το είπαμε θα διαβάζω...."
"Καλά σταματάω. Να προσέχεις όσο είμαστε χώρια...."
"Θα προσέχω. Και εσύ να προσέχεις, είσαι πολύ καλή μην σε εκμεταλλευτούν!"
"Κοίτα που το μικρό μου δίνει και συμβουλές χαχα"
"Στο καλό Ελπίδα και καλή μας αντάμωση!"
"Αντίο Βασούλα μου..." είπε και κρύφτηκε γρήγορα μέσα στο ΚΤΕΛ να μην την δει η ξαδέλφη της να κλαίει και στεναχωρηθεί. Γιατί σε αυτόν τον αποχαιρετισμό η Ελπίδα ήταν αυτή που ενώ από τη μια έβλεπε τη ζωή της να ξεκινά, από την άλλη έσπαγε η καρδιά της σε χιλιάδες κομμάτια που άφηνε πίσω την Βασούλα.
Και όσο το ΚΤΕΛ απομακρυνόταν αφήνοντας ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης πίσω του ,η Βασούλα ορκιζόταν πως όσο και αν βαριόταν το διάβασμα, θα διάβαζε για να πάει και εκείνη να βρει την ξαδέλφη της.
..........................................................................................................................................................
Τετάρτη 23 Οκτωμβρίου
Αγαπημένη μου Βασούλα ελπίζω το γράμμα μου να σε βρίσκει καλά.
Ένα μήνα τώρα στην Αθήνα δεν βρήκα χρόνο να σου γράψω όχι γιατί δεν σε σκεφτόμουν αλλά γιατί δεν προλάβαινα. Μόλις φτάσαμε με την μαμά έπρεπε να καθαρίσουμε όλο το σπίτι και να κάνουμε και μια μικρή ανακαίνιση για να μπορώ να μείνω σαν άνθρωπος. Διάλεξα το βορινό δωμάτιο που βλέπει στο δρόμο και σου φύλαξα το δυτικό που βλέπει στο παρκάκι και που όταν πέφτει ο ήλιος γίνεται πορτοκαλοκόκκινο. Μάλιστα έπεισα και τη μαμά χωρίς να της πω τον λόγο να βάλουμε και σε αυτό κουρτίνες για να είναι έτοιμο όταν με το καλό θα έρθεις.
Στη σχολή πήγα και γράφτηκα και η αλήθεια είναι πως ένας πανικός με έπιασε. Πολύς ο κόσμος και ζαλίστηκα. Δεν ήξερα που να πάω και τι να κάνω και ευτυχώς βρέθηκε μια κοπελίτσα από επαρχία και αυτή και παρέα βγάλαμε άκρη. Η αλήθεια είναι πως εμείς από την επαρχία ξεχωρίζουμε σαν τις μύγες μες στο γάλα και το έτος μου δυστυχώς έχει ελάχιστα άτομα από επαρχία. Την κοπέλα την λένε Ελένη και από τότε που άρχισαν και τα μαθήματα κάνουμε και λίγο παρέα.Το πανεπιστήμιο είναι πανέμορφο. Βρώμικο μεν, πανέμορφο δε. Οι καθηγητές είναι λίγο αυστηροί και μεγάλοι όλοι σε ηλικία αλλά έτσι λέει ήταν πάντα στην Νομική. Αλήθεια το γράφω και ακόμα δεν το πιστεύω ότι σπουδάζω Νομική!
Πριν μια εβδομάδα έφυγε και η μαμά. Ελπίζω να σου έφερε το βιβλίο που σου έστειλα και να μην το ξέχασε πουθενά. Μην ανησυχείς δεν είναι σχολικό. Ερωτική ιστορία είναι από αυτές που σου αρέσουν!
Αν και όλα πάνε περίφημα η αλήθεια είναι μου λείπετε όλοι πολύ και εσύ ειδικότερα.... Μετράω τις μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα να βρεθούμε από κοντά.
Περιμένω με αγωνία να μου γράψεις και εσύ τα νέα σου! Να μου τους φιλήσεις όλους.
Με αγάπη Ελπίδα
Σάββατο 2 Νοεμβρίου
Αγαπημένη μου Ελπίδα,
το τι χαρά έκανα όταν ο ταχυδρόμος έφερε το γράμμα σου δεν μπορείς να φανταστείς. Πρώτη φορά άλλωστε έπαιρνα γράμμα από το ταχυδρομείο, γιατί από τα άλλα τα γράμματα έχω πάρει κάμποσα!
Ναι ναι ο Θωμάς στο σχολείο μου στέλνει γράμματα. Για την ακρίβεια μου τα κρύβει στα διαλείμματα μέσα στην ιστορία και τα βρίσκω σπίτι. Με αγαπάει λέει και άλλα τέτοια αλλά αν διάβαζες εσύ τα γράμματα θα σου ερχόταν ντουβρουτζα, είναι απίστευτα ανορθόγραφος!
Εγώ βέβαια κυρία όπως υποσχέθηκα! Μόνο μελετάω... αν και αυτή η ρουφιάνα η άλγεβρα δεν μπορεί να μπει με τίποτα μέσα στο κεφάλι μου και όλο φωνάζει ο μαθηματικός. Ψέμματα όμως δεν θα σου πω, τα γράμματα του Θωμά τα διαβάζω και διασκεδάζω πολύ με αυτά που μου γράφει. Αν δεν φοβόμουν μην πέσει το γράμμα αυτό σε τίποτα άλλα χέρια θα σου έγραφα και λεπτομέρειες, αλλά θα πρέπει να κάνεις υπομονή μέχρι να βρεθούμε από κοντά.
Τα νέα μας τώρα. Παντρεύουν την Μαρία. Ναι καλά άκουσες δεν πρόλαβες να φύγεις και εδώ γίνανε σημεία και τέρατα. Η μάνα λέει πως παραμεγάλωσε. Έφτασε 23 χρονών και πως αφού δεν κουνάει να βρει μόνη της γαμπρό της βρήκε εκείνη. Και που να ακούσεις το καλύτερο!!!! Ξέρεις ποιόν της βρήκε???? Τον Γιωργάκη! Ναι καλά διαβάζεις αυτό το μουρόχαβλο το γιο του μπακάλη που δεν ξέρει πόσο κάνει δύο και δύο. Ο πατέρας δεν ήθελε. Αμαρτία έλεγε οι σπουδές της, αλλά ξέρεις την Μαρία ότι της πουν κάνει . Δέχτηκε η χαζή και τώρα αντί να κάνει μάθημα σε παιδιά θα κάνει μάθημα σε λακέρδες και τοματοπελτέδες!
Για τα Χριστούγεννα κανόνισαν τους αρραβώνες να είσαι λέει και εσύ εδώ. Άρε γέλια που θα ρίξουμε! Εγώ την έπιασα και της είπα να μην το κάνει αλλά εκείνη μου είπε πως ο Γιώργος είναι καλό και συνετό παιδί και πως θα γίνει καλός οικογενειάρχης. Μα καλά αυτή η αδελφή μου καθόλου μυαλό δεν έχει???? Κατηχητικό θα ανοίξουν ή σπίτι??? Όχι Ελπίδα μου εγώ θέλω φωτιές και σεισμούς! Θέλω να ερωτευτώ και να πονάω από τον έρωτα σαν αυτην την ηρωίδα την Καρενινα που μου στείλεις!
Σε αφήνω τώρα γιατί το γράφω μέσα στην μαύρη νύχτα το γράμμα και νύσταξα...
Σε αγαπάω και μου λείπεις!!!
υγ: Μην μου γράφεις μόνο για ηλικιωμένους καθηγητές!!! Τόσα αγόρια στην σχολή ούτε ένα δεν σου τράβηξε το ενδιαφέρον???? Κανόνισε να έχεις την τύχη της Μαρίας και εσύ!
για να ακούσετε το κεφάλαιο πατήστε εδώ
"Βρε γυναίκα σταμάτα την μουρμούρα. Αντί να καμαρώνεις που η πρωτότοκη μας πέρασε στο πανεπιστήμιο, σε έχω τόση ώρα και γκρινιάζεις. Το Μαράκι είναι καλό παιδί και μια χαρά θα τα καταφέρει στην Αθήνα . Επειδή είναι από πολύτεκνη οικογένεια, θα μείνει σε μια εστία. Και το επάγγελμα μια χαρά είναι, ότι πρέπει για κορίτσι. Tης ταιριάζει κιόλας έτσι ήρεμη που είναι αυτή. Μην φέρνεις αμέσως την συντέλεια του κόσμου", της είπε γλυκά ο κυρ Γιάννης μήπως και την ηρεμήσει. Aλλά που να ηρεμήσει η κυρα Θοδώρα, ηφαίστειο λίγο πριν την έκρηξη ήταν.
"Δηλαδή Μαρία από Σεπτέμβρη θα φύγεις;" είπε το κοριτσάκι τραβώντας την φούστα της αδελφής της.
"Σςςςς μην μιλάς Βασούλα, προσπαθώ να ακούσω τι λένε!!!!"
"Πφφφ εσύ στην Αθήνα, η Ελπίδα στο μεγάλο σχολείο, εμένα κανένας δεν με σκέφτεται. Θα πεθάνω!"
"Σώπα Βασούλα να ακούσω! Και μην κάνεις σαν την μαμά. Σε παρακαλώ πολύ. Μια χαρά θα τα καταφέρεις και μόνη σου.."
Εκείνο το καλοκαίρι η Βασούλα ήταν μονίμως μελαγχολική. Ούτε το καρπούζι που τόσο αγαπούσε δεν μπορούσε να την κάνει να νιώσει καλύτερα. Κάθε μέρα που περνούσε την έφερνε πιο κοντά στο να αποχωριστεί τους δύο από τους τρεις πιο αγαπημένους της ανθρώπους. Το μόνο που έλλειπε ήταν να πήγαινε πουθενά και ο μπαμπάς, σκεφτόταν και θύμωνε. Ήταν πολύ μικρή για να καταλάβει πως κανονικά θα έπρεπε να είναι χαρούμενη. Χαρούμενη για την Μαρία που επιτέλους θα άνοιγε τα φτερά της και θα πετούσε. Χαρούμενη και για την Ελπίδα που μεγάλωνε και θα πήγαινε στο γυμνάσιο, ένα βήμα πιο κοντά στο πανεπιστήμιο που ονειρευόταν. Για την Βασούλα η μάθηση ήταν αυτό που της στερούσε την συντροφιά της και ευχόταν οι άνθρωποι να μην χρειαζόταν να μαθαίνουν γράμματα για να κάθονται στα αυγά τους! Και αυτός ο πατέρας της, είχε δεν είχε την είχε πείσει την μάνα της να δεχτεί να πάει η Μαρία να σπουδάσει.
Και όσο οι μέρες πλησίαζαν η Μαρία άνθιζε σαν λουλουδάκι περιμένοντας υπομονετικά να τακτοποιηθούν όλες οι εκκρεμότητες. Για να σταθεί ένα βροχερό πρωινό μπροστά στο ΚΤΕΛ με μια βαλίτσα έτοιμη να χαιρετίσει τους δικούς της.
"Κόρη μου στο καλό. Να μας παίρνεις τηλέφωνο και θα τα πούμε τα Χριστούγεννα πια από κοντά" είπε ο πατέρας της και την γλυκοφίλησε στα μάγουλα.
"Να μου στείλεις με το ταχυδρομείο την αφίσα που σου ζήτησα" είπε ο Στέλιος αδιάφορα.
"Γεια σου Μαρία" είπε η Γωγώ
"Τα μάτια σου δεκατέσσερα και τα πόδια σου κλειστά!" είπε η κυρα Θοδώρα και την έσφιξε δακρυσμένη στην αγκαλιά της.
Μόνο η Βασούλα είχε πάει και καθόταν παράμερα και κοιτούσε θυμωμένη την σκηνή του αποχαιρετισμού.
"Βασούλα μου, εσύ δεν θα με χαιρετίσεις;;" της είπε η Μαρία πλησιάζοντας την
"Όχι !" απάντησε ξερά η Βασούλα
"Έλα βρε Βασούλα, μην μου το κάνεις αυτό. Σε παρακαλώ... δώσε μου ένα φιλί να φύγω ήσυχη..." την παρακάλεσε και η Βασούλα λύγισε και κρύφτηκε στην αγκαλιά της αδελφής της...
"Θα ξαναγυρίσεις;" της είπε με αναφιλητά
"Καλά χαζή είσαι, δεν πάω στον πόλεμο να σπουδάσω πάω."
"Καλά τότε. Αλλά να ξέρεις πως τώρα που φεύγεις εγώ όλο θα μαλώνω με την μαμά."
"Όχι, δεν θα μαλώνεις, γιατί είσαι καλό κορίτσι και θα είσαι φρόνιμη. Σ αγαπάω Βασούλα μου...." είπε και με δυσκολία ξεκόλλησε το παιδικό σωματάκι από πάνω της φιλώντας το στο κεφάλι τρυφερά.
Αυτός ήταν ο πρώτος αποχωρισμός που θα ζούσε η Βασουλα από μια σειρά αποχωρισμών που την περίμεναν παρακάτω. Και αν και δεν ήταν ο πιο δύσκολος, ήταν σίγουρα αυτός που την έμαθε πως οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν..
Όταν έτσι μερικά χρόνια αργότερα έπαιζε το ίδιο μονόπρακτο με την Ελπίδα αυτή τη φορά να κρατάει την βαλίτσα, το πήρε πιο ψύχραιμα. Λίγο που είχε και η ίδια μεγαλώσει , λίγο που η Μαρία είχε γυρίσει στο χωρίο με το πτυχίο της αλλά άνεργη αυτή τη φορά, ήταν πιο ήρεμη και λιγότερο θυμωμένη.
"Θα μου γράφεις δύο φορές την εβδομάδα οπωσδήποτε! Και θα μου περιγράφεις όλα όσα κάνεις και θα μου γράφεις και για τα αγόρια. Το υπόσχεσαι;;;;"
"Και εσύ να υποσχεθείς ότι θα διαβάζεις. Τρία χρόνια σου μείναν, τα βασικότερα του Λυκείου. Στρώσου διάβασε να συμπληρώσεις τα κενά να έρθεις γρήγορα και εσύ Αθήνα Βασούλα, και άσε τα αγόρια!"
"Οφου ρε Ελπίδα αφού το είπαμε θα διαβάζω...."
"Καλά σταματάω. Να προσέχεις όσο είμαστε χώρια...."
"Θα προσέχω. Και εσύ να προσέχεις, είσαι πολύ καλή μην σε εκμεταλλευτούν!"
"Κοίτα που το μικρό μου δίνει και συμβουλές χαχα"
"Στο καλό Ελπίδα και καλή μας αντάμωση!"
"Αντίο Βασούλα μου..." είπε και κρύφτηκε γρήγορα μέσα στο ΚΤΕΛ να μην την δει η ξαδέλφη της να κλαίει και στεναχωρηθεί. Γιατί σε αυτόν τον αποχαιρετισμό η Ελπίδα ήταν αυτή που ενώ από τη μια έβλεπε τη ζωή της να ξεκινά, από την άλλη έσπαγε η καρδιά της σε χιλιάδες κομμάτια που άφηνε πίσω την Βασούλα.
Και όσο το ΚΤΕΛ απομακρυνόταν αφήνοντας ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης πίσω του ,η Βασούλα ορκιζόταν πως όσο και αν βαριόταν το διάβασμα, θα διάβαζε για να πάει και εκείνη να βρει την ξαδέλφη της.
..........................................................................................................................................................
Τετάρτη 23 Οκτωμβρίου
Αγαπημένη μου Βασούλα ελπίζω το γράμμα μου να σε βρίσκει καλά.
Ένα μήνα τώρα στην Αθήνα δεν βρήκα χρόνο να σου γράψω όχι γιατί δεν σε σκεφτόμουν αλλά γιατί δεν προλάβαινα. Μόλις φτάσαμε με την μαμά έπρεπε να καθαρίσουμε όλο το σπίτι και να κάνουμε και μια μικρή ανακαίνιση για να μπορώ να μείνω σαν άνθρωπος. Διάλεξα το βορινό δωμάτιο που βλέπει στο δρόμο και σου φύλαξα το δυτικό που βλέπει στο παρκάκι και που όταν πέφτει ο ήλιος γίνεται πορτοκαλοκόκκινο. Μάλιστα έπεισα και τη μαμά χωρίς να της πω τον λόγο να βάλουμε και σε αυτό κουρτίνες για να είναι έτοιμο όταν με το καλό θα έρθεις.
Στη σχολή πήγα και γράφτηκα και η αλήθεια είναι πως ένας πανικός με έπιασε. Πολύς ο κόσμος και ζαλίστηκα. Δεν ήξερα που να πάω και τι να κάνω και ευτυχώς βρέθηκε μια κοπελίτσα από επαρχία και αυτή και παρέα βγάλαμε άκρη. Η αλήθεια είναι πως εμείς από την επαρχία ξεχωρίζουμε σαν τις μύγες μες στο γάλα και το έτος μου δυστυχώς έχει ελάχιστα άτομα από επαρχία. Την κοπέλα την λένε Ελένη και από τότε που άρχισαν και τα μαθήματα κάνουμε και λίγο παρέα.Το πανεπιστήμιο είναι πανέμορφο. Βρώμικο μεν, πανέμορφο δε. Οι καθηγητές είναι λίγο αυστηροί και μεγάλοι όλοι σε ηλικία αλλά έτσι λέει ήταν πάντα στην Νομική. Αλήθεια το γράφω και ακόμα δεν το πιστεύω ότι σπουδάζω Νομική!
Πριν μια εβδομάδα έφυγε και η μαμά. Ελπίζω να σου έφερε το βιβλίο που σου έστειλα και να μην το ξέχασε πουθενά. Μην ανησυχείς δεν είναι σχολικό. Ερωτική ιστορία είναι από αυτές που σου αρέσουν!
Αν και όλα πάνε περίφημα η αλήθεια είναι μου λείπετε όλοι πολύ και εσύ ειδικότερα.... Μετράω τις μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα να βρεθούμε από κοντά.
Περιμένω με αγωνία να μου γράψεις και εσύ τα νέα σου! Να μου τους φιλήσεις όλους.
Με αγάπη Ελπίδα
Σάββατο 2 Νοεμβρίου
Αγαπημένη μου Ελπίδα,
το τι χαρά έκανα όταν ο ταχυδρόμος έφερε το γράμμα σου δεν μπορείς να φανταστείς. Πρώτη φορά άλλωστε έπαιρνα γράμμα από το ταχυδρομείο, γιατί από τα άλλα τα γράμματα έχω πάρει κάμποσα!
Ναι ναι ο Θωμάς στο σχολείο μου στέλνει γράμματα. Για την ακρίβεια μου τα κρύβει στα διαλείμματα μέσα στην ιστορία και τα βρίσκω σπίτι. Με αγαπάει λέει και άλλα τέτοια αλλά αν διάβαζες εσύ τα γράμματα θα σου ερχόταν ντουβρουτζα, είναι απίστευτα ανορθόγραφος!
Εγώ βέβαια κυρία όπως υποσχέθηκα! Μόνο μελετάω... αν και αυτή η ρουφιάνα η άλγεβρα δεν μπορεί να μπει με τίποτα μέσα στο κεφάλι μου και όλο φωνάζει ο μαθηματικός. Ψέμματα όμως δεν θα σου πω, τα γράμματα του Θωμά τα διαβάζω και διασκεδάζω πολύ με αυτά που μου γράφει. Αν δεν φοβόμουν μην πέσει το γράμμα αυτό σε τίποτα άλλα χέρια θα σου έγραφα και λεπτομέρειες, αλλά θα πρέπει να κάνεις υπομονή μέχρι να βρεθούμε από κοντά.
Τα νέα μας τώρα. Παντρεύουν την Μαρία. Ναι καλά άκουσες δεν πρόλαβες να φύγεις και εδώ γίνανε σημεία και τέρατα. Η μάνα λέει πως παραμεγάλωσε. Έφτασε 23 χρονών και πως αφού δεν κουνάει να βρει μόνη της γαμπρό της βρήκε εκείνη. Και που να ακούσεις το καλύτερο!!!! Ξέρεις ποιόν της βρήκε???? Τον Γιωργάκη! Ναι καλά διαβάζεις αυτό το μουρόχαβλο το γιο του μπακάλη που δεν ξέρει πόσο κάνει δύο και δύο. Ο πατέρας δεν ήθελε. Αμαρτία έλεγε οι σπουδές της, αλλά ξέρεις την Μαρία ότι της πουν κάνει . Δέχτηκε η χαζή και τώρα αντί να κάνει μάθημα σε παιδιά θα κάνει μάθημα σε λακέρδες και τοματοπελτέδες!
Για τα Χριστούγεννα κανόνισαν τους αρραβώνες να είσαι λέει και εσύ εδώ. Άρε γέλια που θα ρίξουμε! Εγώ την έπιασα και της είπα να μην το κάνει αλλά εκείνη μου είπε πως ο Γιώργος είναι καλό και συνετό παιδί και πως θα γίνει καλός οικογενειάρχης. Μα καλά αυτή η αδελφή μου καθόλου μυαλό δεν έχει???? Κατηχητικό θα ανοίξουν ή σπίτι??? Όχι Ελπίδα μου εγώ θέλω φωτιές και σεισμούς! Θέλω να ερωτευτώ και να πονάω από τον έρωτα σαν αυτην την ηρωίδα την Καρενινα που μου στείλεις!
Σε αφήνω τώρα γιατί το γράφω μέσα στην μαύρη νύχτα το γράμμα και νύσταξα...
Σε αγαπάω και μου λείπεις!!!
υγ: Μην μου γράφεις μόνο για ηλικιωμένους καθηγητές!!! Τόσα αγόρια στην σχολή ούτε ένα δεν σου τράβηξε το ενδιαφέρον???? Κανόνισε να έχεις την τύχη της Μαρίας και εσύ!
για να ακούσετε το κεφάλαιο πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: