Με μια σοκοφρέτα:Κεφάλαιο 4

Ο αρραβώνας της Μαρίας τελικά είχε πολύ λιγότερη πλάκα από αυτή που ήλπιζε η Βασούλα. Όλα γίνανε κανονικά χωρίς ευτράπελα. Ακόμα και ο Γιωργάκης με το καφέ κουστούμι του της φαινόταν σχεδόν συμπαθητικός και η Μαρία έδειχνε ευτυχισμένη, όπως πάντα άλλωστε. Το μόνο καλό αυτού του αρραβώνα ήταν ότι η Βασούλα ξαναβλεπε την Ελπίδα μετά από μήνες. Της είχε λείψει και ας μην το έγραφε στα γράμματα που της έστελνε για αν μην την στεναχωρεί.

Όταν αργά το βράδυ βρήκαν λίγο χρόνο να μείνουν οι δύο τους, δεν άντεξε, την πήρε αγκαλιά και την έσφιξε τόσο δυνατά που η Ελπίδα έβαλε τα γέλια.

"Μην γελάς ρε Ελπίδα! Η ζωή εδώ είναι ανυπόφορη χωρίς εσένα", της είπε παραπονιάρικα και έβγαλε με νεύρα το βελούδινο κόκκινο φόρεμα με τον τεράστιο φιόγκο που με το ζόρι της είχε δώσει η μάνα της να φορέσει.
"Σιγά Βασούλα θα το σκίσεις!" προειδοποίησε η Ελπίδα, αλλά ήταν αργά ήδη ο φιόγκος κρεμόταν μισοσκισμένος.
"Άσε με και θα το κάψω! Το σιχαίνομαι και το ξέρει γιαυτό με αναγκάζει να το φοράω. Κοίτα το δικό σου φόρεμα τι όμορφο που είναι. Απλό χωρίς υπερβολές, λευκό και ταιριάζει τόσο με τα ξανθά μαλλιά σου! Η θεία πάντα είχε καλύτερο γούστο από την μάνα μου, που όλο κάτι τέτοια πάει και μας αγοράζει!"
"Έλα βρε Βασούλα, ένα ρούχο είναι και αν σου αρέσει το δικό μου υπόσχομαι πως για τα γενέθλια σου θα σου αγοράσω ένα ίδιο για να μην φοράς αυτό που τόσο σιχαίνεσαι. όπως λες."
"Εγώ ρε Ελπίδα και να το φορέσω ποτέ δεν θα είμαι τόσο όμορφη όσο είσαι εσύ."
"Χαζομάρες λες Βασούλα, όπως τότε με τα μαθήματα, και όμορφη είσαι και πανέξυπνη και το βασικότερο είσαι πιο... πως να το πω... πιο "ζωντανή" από μένα"
"Ζωντανή ή ζωηρή;" είπε και χαχάνισε γλιστρώντας μέσα στο νυχτικό της.
"Και τα δύο..Αχ βρε Βασούλα μου μακάρι να είχα το μισό σου θάρρος!"
"Ωπ κάτι έχουμε εδώ! Ξέρασε τα όλα τώρα! Για να μιλάς εσύ για θάρρος κάτι τρέχει! Αχ κάνε αυτό που τρέχει, να είναι αυτό που νομίζω πως τρέχει και να μην αφορά γέρους καθηγητές πάλι!" είπε και κάθισε δίπλα στην Ελπίδα κοιτώντας την με πραγματικό ενδιαφέρον.
"Βασούλα νομίζω είμαι ερωτευμένη...." και πριν ολοκληρώσει η Ελπίδα την πρόταση η Βασούλα ήταν ήδη όρθια πάνω στο κρεββάτι και χοροπηδούσε από την χαρά της.
"Κάτσε κάτω Βασούλα, θα μας πάρουν χαμπάρι οι γονείς μας!"
"Καλά καλά κάθομαι. Πες τα όλα! Πως τον λένε; Που τον γνώρισες; Είναι όμορφος; Τα φτιάξατε; Φιληθήκατε; Αν φιληθήκατε πως ήταν; Ήταν ωραία ή μήπως τελικά είναι τόσο μπλιαχ όσο φαίνεται να είναι;"
"Το πολυβόλο Βασούλα ξαναχτυπά!" είπε η Ελπίδα και λύθηκε στα γέλια
"¨Ελα άσε τα γέλια και ξεκίνα να μιλάς και τα θέλω όλα με το νι και με το σίγμα!"
"Δεν σου έγραψα τίποτα γιατί φοβόμουν μην  ανοίξει κάνα γράμμα η θεία και γίνω ρεζίλι. Άλλωστε εδώ και μερικές βδομάδες είναι που ξεκίνησε η ιστορία...πφφ ποια ιστορία δηλαδή....αχ Βασούλα μου τα έχω κάνει μαντάρα και δεν ξέρω πως να τα διορθώσω!"
"Καλέ άσε τα γύρω γύρω και μπες στο ζουμί! Και θα δούμε στο τέλος τι έχεις κάνει μαντάρα και τι όχι!"
"Τον λένε Νίκο, είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος, δευτεροετής στην αρχιτεκτονική. Είναι φίλος της Ελένης. Θυμάσαι την Ελένη που σου λέγα πως κάνω παρέα? Ε ο αδελφός της Ελένης είναι συμφοιτητής του Νίκου και για να μην μακρηγορώ βρεθήκαμε στην ίδια παρέα."
"Ωραία μέχρι εδώ, εγώ πρόβλημα δεν βλέπω..."
"Κάτσε να τελειώσω πρώτα! Τον Νίκο όπως σου είπα τον γνώρισα σε ένα πάρτι πριν μερικές εβδομάδες, που είχα πάει μαζί με την Ελένη και Βασούλα μόλις τον είδα κάτι έπαθα.  Δεν είναι τόσο η εμφάνιση του, που άσχημο δεν τον λες. Είναι κάτι στο βλέμμα του που κάθε φορά που με κοιτούσε ένοιωθα τα πόδια μου να γίνονται ζελές. Και με κοιτούσε Βασούλα, μα το Θεό όλο το βράδυ τα μάτια του δεν έπαιρνε από πάνω μου. Αφού σε κάποια φάση έπιασα μια πολυθρόνα να μην λιποθυμήσω και γίνω ρεζίλι. Και θα μου πεις πάλι, και σε προλαβαίνω, και που το πρόβλημα; Ε το πρόβλημα είναι πως δεν γινόμουν μόνο εγώ ζελές, γινόταν και η Ελένη η οποία αργά το βράδυ και μετά από μερικές μαυροδάφνες μου το μπουμπούνισε πόσο ερωτευμένη είναι μαζί του και έμεινα σαν χάνος να την κοιτάω. Να ανοίξει η γη να με καταπιεί όταν ήρθε και μου ζήτησε να χορέψουμε. Από την μία η Ελένη να κοιτάζει περίεργα, από την άλλη ο Νίκος να με σφίγγει και να αναπνέει στο αυτί μου ρωτώντας με διάφορα και εγώ να πρέπει να είμαι άνετη να απαντάω λες και δεν κόντευα να πάθω έμφραγμα που με άγγιζε. Μιλάμε πέντε λεπτά κράτησε αυτό το μπλουζ αιώνας μου φάνηκε και όταν τελείωσε είπα καληνύχτα στην παρέα και επικαλέστηκα πως είχα πονοκέφαλο και γύρισα σπίτι. Από εκείνο το βράδυ και μετά όσο και να προσπάθησα να μην ξανασυναντηθούμε όλο μπροστά μου ήταν.  Πότε στην σχολή που είχαν έρθει με τον αδελφό της Ελένης να της δώσουν κάτι πράγματα. Πότε στο κινηματογράφο που ακόμα και μέσα στο σκοτάδι και ας καθόμουν τρεις θέσεις δίπλα εγώ τα έβλεπα τα μάτια του να γυαλίζουν προς το μέρος μου και ας κοιτούσα την οθόνη λες και θα μου αποκάλυπτε τα μυστικά του κράτους. Και φυσικά η Ελένη ακόμα και όταν δεν πέφταμε πάνω του να με ζαλίζει όλη μέρα πόσο τέλειος είναι .Πόσο πολύ ερωτευμένη είναι μαζί του από πέρσι τα Χριστούγεννα που επισκέφτηκε τον αδελφό της και τον γνώρισε. Πόσο χάρηκε όταν πέρασε και εκείνη Αθήνα και θα τον έβλεπε συχνότερα και αλλά τέτοια που με έκαναν να θέλω να τρέξω και να κρυφτώ που είχα αρχίσει να ερωτεύομαι τον άνθρωπο που ήταν ερωτευμένη η μοναδική μου φίλη στην Αθήνα.'Ωσπου τρεις μέρες πριν έρθω στο χωρίο ήμασταν με την Ελένη στο σπίτι που νοικιάζει με τον αδελφό της μαζί και διαβάζαμε όταν μπήκαν ο Νίκος και ο Παντελής , Παντελή λένε τον αδελφό της Ελένης δεν ξέρω αν σου το είπα..."
"Άσε τον Παντελή ρε Ελπίδα τώρα και πες τι έγινε παρακάτω" είπε η Βασούλα που τόση ώρα κρατούσε την αναπνοή της παρασυρμένη από την αφήγηση της ξαδέλφης της.
"Ε τι να γίνει κάτσαμε λίγο όλοι μαζί, είπαμε μερικές χαζομάρες, η Ελένη όλο γυρόφερνε τον Νίκο και εγώ όλο κοιτούσα το ταβάνι αδιάφορα...και μια ώρα μετά σηκώθηκα να φύγω και σηκώθηκε και εκείνος. Είπε ένα είναι αργά και μιας και φεύγει και η Ελπίδα θα φύγω και εγώ να πάμε παρέα στην στάση που είναι σκοτάδι να μην πηγαίνει μόνη της! Με στραβοκοίταξε η Ελένη, είπα εγώ ένα δεν χρειάζεται, αλλά εκείνος επέμενε... Ε τι να έκανα και εγώ, είπα καληνύχτα και βρεθήκαμε να περπατάμε δίπλα δίπλα μέσα στο κρύο. Φτάσαμε στην στάση και δεν είχαμε πει κουβέντα, ούτε εγώ ούτε εκείνος. Και εκεί που νόμιζα πως θα την έβγαζα καθαρή  μόλις είδα το λεωφορείο μου να έρχεται πριν καταλάβω καν τι έγινε με βούτηξε και με φίλησε....Και Βασούλα μου σε πληροφορώ δεν ήταν καθόλου μπλιαχ! Ήταν πως να στο περιγράψω να το καταλάβεις...Πως ήταν όταν κλέβαμε την μαρμελάδα της θείας και η καρδιά μας βαρούσε ταμπούρλο μην μας πιάσει; Ε τόσο γλυκό σαν την μαρμελάδα ήταν το φιλί του και η καρδία μου έτσι πήγαινε λες και θα έβγαινε μέσα από το στήθος μου και θα χόρευε συρτάκι εκεί  μπροστά στο δρόμο. Και όταν ξεκόλλησε το στόμα του από το δικό μου δεν μπορούσα, ούτε να ανασάνω γιατί κρατούσε με τα χέρια του το πρόσωπο μου και με κοιτούσε στα μάτια ούτε και ξέρω για πόση ώρα. Μόνο όταν το λεωφορείο έκλεισε τις πόρτες του και έφυγε συνειδητοποίησα πως το είχα χάσει και τότε θυμήθηκα και την Ελένη....Πριν προλάβει να πει τίποτα ο Νίκος, του είπα πως ήταν λάθος. Πως δεν έπρεπε να κάνει αυτό που έκανε και βούτηξα το πρώτο ταξί που βρήκα μπροστά μου χαραμίζοντας τις τελευταίες οικονομίες μου και τον άφησα μετέωρο να με κοιτάζει σαν παρατημένο γατί να φεύγω.... Τι θα κάνω Βασούλα μου; Τρεις μέρες τώρα έχω αρρωστήσει και το μόνο που μου έδινε κουράγιο είναι ότι θα σε έβλεπα και θα στα έλεγα να ξελαφρώσω. Ευτυχώς τρεις μέρες κατάφερα να μην δω ούτε την Ελένη, ούτε τον Νίκο. Η Ελένη με ρώταγε διάφορα στο τηλέφωνο αλλά της είπα ψέματα πως πήγαμε μέχρι την στάση και μπήκα στο λεωφορείο και έφυγα, τι να της έλεγα; Πως τα κατάφερα και έμπλεξα έτσι μου λες;" είπε ξέπνοα και άρχισε να κλαίει με λυγμούς .Η Βασούλα τόση ώρα δεν είχε πει κουβέντα. Δεν ήθελε να διακόψει την ξαδέλφη της πριν τελειώσει και ας είχε χίλια πράγματα που ήθελε να της πει. Μόλις την είδε όμως να κλαίει δεν είπε τίποτα. Απλά την πήρε αγκαλιά και την χάιδεψε. Εκείνο το βράδυ δεν είπαν τίποτα άλλο. Έτσι αγκαλιά τις πήρε ο ύπνος και όταν οι γονείς τους τις είδαν τις άφησαν να κοιμηθούν γιατί ήξεραν πόσο αγαπούσαν η μια την άλλη και πόσο έλλειπε η μια στην άλλη.  

Το επόμενο πρωί όμως η Βασούλα δεν σκόπευε να χαριστεί άλλο στην ξαδέλφη της. Αμέσως μετά το πρωινό, και ας ήταν ανήμερα Χριστούγεννα και η κυρα Θοδώρα διαμαρτυρόταν, πήρε από το χέρι την Ελπίδα και βγήκαν για μια μακριά βόλτα που θα άλλαζε και των δύο τους την ζωή για πάντα.

"Λοιπόν χτες σε άκουσα και δεν μίλησα, τώρα θα μιλήσω Ελπίδα και άκουσε με καλά! Το ξέρω πως δεν θες να πληγώνεις τους άλλους, γιατί σε ξέρω καλύτερα και από τον εαυτό μου! Αλλά ειλικρινά τα πράγματα είναι πολύ λιγότερο τραγικά από ότι τα παρουσιάζεις! Είσαι ερωτευμένη! Για πρώτη φορά στη ζωή σου είσαι ερωτευμένη και το βασικότερο είναι και εκείνος ερωτευμένος μαζί σου! Η Ελένη είναι φίλη σου το ξέρω, αλλά δεν φταις εσύ! Μόλις γυρίσεις στην Αθήνα το πρώτο πράγμα που θα κάνεις, όσο δύσκολο και αν σου είναι, είναι να πιάσεις αυτή την Ελένη και να της πεις όλη την αλήθεια! Για να είναι φίλη δική σου θα είναι καλός άνθρωπος και όσο και αν πληγωθεί θα καταλάβει και θα εκτιμήσει ότι δεν έκανες κάτι πίσω από την πλάτη της. Γιατί Ελπίδα θα κάνεις, γιατί αν δεν κάνεις θα το μετανιώνεις όλη σου την ζωή. Γιατί μπορεί να μην είναι ο μοναδικός άντρας που θα περάσει από τη ζωή σου, θα είναι όμως ο πρώτος. Γιατί σου αξίζει να είναι αυτός ο πρώτος αφού κατάφερε έστω και για λίγο να χάσεις την λογική σου! Μην αντιστέκεσαι σε όλο αυτό ζήσε το! Ζήσε το με όλη σου την καρδία ακόμα και αν κινδυνεύεις να πληγωθείς. Η ζωή μας είναι μικρή εγώ αυτό ξέρω και εγώ δεν πρόκειται στο λέω να αφήσω τίποτα από όσα θα ποθήσω χωρίς να τα κυνηγήσω ακόμα και αν με στείλουν στην κόλαση! Μη ... μη με διακόπτεις!  Το ξέρω πως εσύ δεν είσαι σαν εμένα, αλλά άκου με για μία φορά μόνο, άκου με! Έχεις περισσότερη δύναμη μέσα σου από αυτή που θέλεις να πιστεύεις. Ακόμα και αν η Ελένη δεν σου ξαναμιλήσει εκείνη θα έχει κάνει λάθος όχι εσύ. Την καρδιά μας δεν την ορίζουμε, αυτό δεν το ξέρεις; Τόσο βιβλία έχουμε διαβάσει! Σταμάτα λοιπόν να κλαψουρίζεις και να μαυρίζεις ότι ομορφότερο σου έτυχε μέχρι στιγμής! Έχεις μια εβδομάδα καιρό μέχρι να επιστρέψεις στην Αθήνα και να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις, άρχισε να το δουλεύεις λοιπόν μέσα σου...." είπε και στα μάτια της Ελπίδας η Βασούλα για λίγο φάνηκε σαν μεγάλη γυναίκα και όχι σαν 15χρονο κοριτσάκι που ήταν."
"Βασούλα μου κοίτα μας. Αντί να συμβουλεύω εγώ εσένα συμβουλεύεις εσύ εμένα...τι θα κάνω χωρίς εσένα;"
"Μην ανησυχείς σκοπεύω πολλά πολλά χρόνια να σε ζαλίζω. Δεν πάω πουθενά Ελπίδα. Πάντα εδώ θα είμαι εγώ για σένα και εσύ για μένα. Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ" είπε και έβγαλε μια σοκοφρέτα από την τσέπη της έτσι για να κάνει λίγο την Ελπίδα να γελάσει. Και έπιασε η Ελπίδα γελούσε με όλη της την καρδία.