Με μια σοκοφρέτα:Κεφάλαιο 5

25 Γενάρη

Αγαπημένη μου Βασούλα,

είμαι ήδη τόσες μέρες στην Αθήνα και μόλις τώρα βρήκα λίγο χρόνο να σου γράψω. Γίνανε τόσα πολλά αυτές τις μέρες που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω...Φεύγοντας από το χωριό τα λόγια σου δεν μπορούσαν να βγουν από το μυαλό μου. Από τη μία ήξερα πως είχες δίκιο, από την άλλη όσο και αν έψαχνα μέσα μου δεν μπορούσα να βρω τη δύναμη να κάνω αυτό που μου είπες να κάνω. Η ζωή όμως εκτός από  μικρή παίρνει και τα δικά της μονοπάτια, όσο και να θέλουμε να νομίζουμε εμείς ότι την ορίζουμε. Φτάνοντας Αθήνα βρήκα κάτω από την πόρτα μου ένα σημείωμα του Νίκου. Μου ευχόταν στο σημείωμα καλή χρονιά και μου ζητούσε να επικοινωνήσω μαζί του αμέσως μόλις επέστρεφα γιατί θα έπρεπε να μιλήσουμε οπωσδήποτε. Και το βασικότερο να μιλήσουμε πριν δω την Ελένη. Τα πόδια μου κόπηκαν μόλις διάβασα αυτό το τελευταίο. Κάτι είχε γίνει και η ανάγκη να μάθω τι, ήταν πάνω από ντροπές και ηθικά διλήμματα. Χωρίς πολλή σκέψη πήρα στο νούμερο που μου είχε γράψει και κανονίσαμε να βρεθούμε το ίδιο απόγευμα σε μια καφετέρια στα Εξάρχεια να μιλήσουμε. Αχ Βασούλα όταν τον είδα μετά από τόσες μέρες θυμήθηκα όλα όσα είχα νιώσει και το μόνο που ήθελα ήταν να τρέξω στην αγκαλιά του, αλλά κρατήθηκα. Μετά από μερικές τυπικές ευχές ξεκίνησε να μου λέει όλα όσα είχαν συμβεί το διάστημα που ήμουν στο χωρίο. Μου είπε πως η Ελένη και ο Παντελής δεν πήγαν στο πατρικό τους για Χριστούγεννα και πως έμειναν Αθήνα. Ότι για να μην είναι μόνοι τους, τους κάλεσε τα Χριστουγέννα στο σπίτι του να κάνουν όλοι μαζί γιορτές. Το βράδυ λοιπόν των Χριστουγέννων η Ελένη δεν άντεξε, του εξομολογήθηκε τον ερωτά της και εκείνος έπεσε από τα σύννεφα. Ήξερε ότι η Ελένη τον συμπαθούσε, αλλά δεν φανταζόταν ποτέ ότι ίσως να ήταν ερωτευμένη μαζί του. Για να μην πολυλογώ όσο πιο ευγενικά μπορούσε της εξήγησε πως δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι μεταξύ τους και πως όταν εκείνη ρωτούσε απελπισμένα να μάθει το γιατί, εκείνος της είπε πως ήταν ερωτευμένος με κάποιαν άλλη που δεν τον ήθελε όμως. Και τότε η Ελένη λέει χωρίς να αναφερθεί το όνομα μου κατάλαβε πως αναφερόταν σε μένα και κλαίγοντας έφυγε από το σπίτι. Από εκεί και πέρα έγινε ένας μικρός χαμός. Ο Παντελής να ζητάει εξηγήσεις, ο Νίκος να προσπαθεί να του εξηγήσει τι έχει γίνει προσπαθώντας να μην χαλάσει την φιλία τους και η Ελένη σε μαύρο χάλι να μην μιλάει σε κανέναν από τους δύο. Την ώρα που μου τα έλεγε έτοιμη ήμουν και εγώ να βάλω τα κλάματα, αλλά κρατιόμουν να δω τι έγινε παρακάτω. Την Πρωτοχρονιά λοιπόν η Ελένη αποφάσισε επιτέλους να μιλήσει στον Παντελή. Του είπε πως ότι είχε γίνει δεν ήθελε να επηρεάσει την σχέση του με το Νίκο. Του ζήτησε συγνώμη κιόλας που τον έμπλεξε σε αυτή την ιστορία. Του είπε πως δεν θα μπορούσε να ξανακάνει παρέα μαζί μου μετά από αυτό και ας ήξερε πως εγώ δεν είχα φταίξει σε τίποτα, εκείνη τη στιγμή Βασούλα μόλις το άκουσα αυτό, ράγισε η καρδία μου. Θα ζητούσε λέει μεταγραφή στο πανεπιστήμιο της πόλης τους να είναι κοντά στους γονείς τους. Όταν ο Νίκος τελείωσε, δεν άντεξα και άρχισα να κλαίω με λυγμούς και εκείνος ήρθε στην καρέκλα δίπλα μου και με πήρε αγκαλιά ζητώντας μου συγνώμη που έγιναν όσα έγιναν, αλλά ότι αν δεν έλεγε την αλήθεια στην Ελένη δεν θα ήταν αρκετά άντρας, Και εκείνη την ώρα Βασούλα από την μία ήθελα να του σπάσω το κεφάλι, από την άλλη ήξερα πως είχε δίκιο και πως αυτός είχε βρει την δύναμη που δεν έβρισκα εγώ. Και εκείνη τη στιγμή ναι τον είχα ερωτευτεί ακόμα περισσότερο και δώστου να κλαίω πάνω στην μπλούζα του και εκείνος να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και όλοι μέσα στο μαγαζί να μας κοιτάνε καλά καλά.. Μόλις ηρέμησα φύγαμε από την καφετέρια και στο δρόμο για τη στάση μου είπε πως καταλάβαινε πως χρειάζομαι χρόνο και πως εκείνος θα περίμενε όσο χρειαζόταν. Μου φίλησε το χέρι λίγο πριν μπω στο λεωφορείο και ήμουνα Βασούλα μου σαν ηρωίδα βιβλίου εκείνη τη στιγμή....με τα μάτια μου πρησμένα από το κλάμα να τον κοιτάζω από το παράθυρο του λεωφορείου όσο εκείνο απομακρυνόταν. Τρεις μέρες μετά δεν τολμούσα ακόμα να πάρω την Ελένη τηλέφωνο ενώ ήξερα πως έπρεπε, πως της το χρωστούσα... Ναι το ξέρω είμαι δειλή Βασούλα... Αλλά όσο δειλή ήμουν εγώ τόσο θαρραλέα ήταν η φίλη μου όταν μου χτύπησε το κουδούνι της πόρτας ένα απόγευμα. Σε μαύρο χάλι μου ζήτησε να μιλήσουμε και εγώ αποσβολωμένη την κάλεσα να έρθει μέσα. Μου είπε μόλις καθίσαμε στον καναπέ πως η μεταγραφή της χάρη σε ένα γνωστό του πατέρα της είχε εγκριθεί και πως σε λιγότερο από ένα μήνα θα έφευγε και εγώ δεν άντεξα και οι βρύσες των ματιών μου άρχισαν και πάλι να τρέχουν.... Τότε, και ενώ δεν το περίμενα, εκείνη το ίδιο συγκινημένη ήρθε κοντά μου, μου έπιασε τα χέρια, με κοίταξε στα μάτια και μου πε Βασούλα κάτι που θα το θυμάμαι πάντα....μου είπε πως τα ανθρώπινα συναισθήματα αντί να ανεβάζουν τους ανθρώπους στα ψηλότερα είδη εξέλιξης τις περισσότερες φορές τους ρίχνουν χαμηλότερα και απο μονοκυττάριους οργανισμούς. Πως ξέρει πως δεν φταίω, αλλά πως είναι αδύνατον για εκείνη να διαχειριστεί όλο αυτό που συνέβη...πως θα το ξεπεράσει σίγουρα, αλλά πως ποτέ δεν θα είναι τίποτα ίδιο...Μέχρι και συγνώμη μου ζήτησε που δεν μπορούσε να είναι ο ανώτερος άνθρωπος που θα θελε να είναι. Εγώ δεν μπορούσα να πω τίποτα, λες και είχε δεθεί η γλώσσα μου κόμπος. Μόνο έκλαιγα και την κοιτούσα. Τότε εκείνη σηκώθηκε αποφασιστικά και άρχισε να προχωράει προς την εξώπορτα, λίγο πριν βγει όμως με κοίταξε και μου είπε " Ελπίδα χάρηκα που σε γνώρισα, ειλικρινά χάρηκα και εύχομαι μέσα από την καρδία μου να είσαι ευτυχισμένη γιατί το αξίζεις.." Και έφυγε Βασούλα....έφυγε για πάντα και έμεινα εγώ μόνη μου να κλαίω και να αναρωτιέμαι αν η αγάπη πάντα πρέπει να περνάει μέσα από τόσο δύσκολα μονοπάτια. Και ένιωθα Βασούλα κακός άνθρωπος και βρώμικος που έφερα την Ελένη στην θέση που την έφερα και μισούσα και τον εαυτό μου και τον Νίκο. Τις επόμενες μέρες είχα πάρει τις αποφάσεις μου ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.... Δεν μπορούσα να χτίσω το οτιδήποτε πάνω στα συντρίμμια της Ελένης. Και το ξέρω πως αν ήσουν εδώ θα μου έλεγες πως υπερβάλλω και ίσως και να το έκανα αλλά μου ήταν αδύνατο όσο σκεφτόμουν  το πόσο σπασμένη ήταν η φωνή της όταν μου μιλούσε. Ώσπου πέτυχα τυχαία στον δρόμο τον Παντελή και πριν προλάβω να κρυφτώ εκείνος έτρεξε και με έπιασε από το χέρι ζητώντας μου πέντε λεπτά. Εκεί λοιπόν στην μέση της Πανεπιστημίου μου είπε πως η Ελένη είχε ήδη φύγει από την Αθήνα και πως ήταν καλύτερα. Μου ζήτησε να μην τον αποφεύγω και πως εκείνος αν και στεναχωρήθηκε για την αδελφή του το μόνο που ήθελε πλέον είναι να δει το φίλο του ευτυχισμένο. Μου είπε πως ο Νίκος ήταν σε μαύρο χάλι επειδή δεν σηκώνω το τηλέφωνο και πως αν ήμουν ερωτευμένη μαζί του το μισό από όσο ήταν εκείνος μαζί μου τότε το χρωστούσα στην Ελένη να προσπαθήσω να είμαστε μαζί. Και εκεί που τον κοιτούσα έκπληκτη γιαυτό το τελευταίο που είχε ξεστομίσει μου είπε πως το να τιμωρώ και εκείνον και τον εαυτό μου έκανε τον πόνο της Ελένης ανούσιο και πως σίγουρα και εκείνη θα ήθελε σαν παρηγοριά να ξέρει πως δικαιολογημένα έκανε και ένιωθε όλα αυτά που ένιωθε. Και είχε δίκιο Βασούλα.....ο πόνος της Ελένης δεν άλλαζε, είτε εγώ ήμουν με τον Νίκο, είτε όχι... αυτό που την πονούσε δεν ήταν ότι ο Νίκος ήθελε εμένα αλλά ότι δεν ήθελε εκείνη πράγμα που δεν θα άλλαζε είτε υπήρχα είτε δεν υπήρχα. Εγώ απλά έκανα τον λόγο πιο ζωντανό, πιο υπαρκτό. Έτσι το απόγευμα όταν χτύπησε το τηλέφωνο το σήκωσα Βασούλα και μισή ώρα μετά ο Νίκος ήταν στο κατώφλι του σπιτιού μου και με φιλούσε και πάλι. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν αλλιώς, δεν υπήρχε στη μέση η ενοχή και ήταν όλα ακόμα πιο γλυκά ακόμα πιο όμορφα.... Αγαπημένη μου Βασούλα όλα όσα μου είπες ήταν τόσο αλήθεια. Αυτή τη στιγμή είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη και εσύ η μικρή Βασούλα μου, το ήξερες το σωστό και ας μην έχεις ζήσει ακόμα τέτοια πράγματα. Μακάρι να ήσουν εδώ να δεις πόσο χαρούμενη είμαι , να γνώριζες το Νίκο από κοντά. Όλο για σένα του μιλάω! Και τώρα που έχει φύγει και η Ελένη όσες ώρες και να περνάω με τον Νίκο μου λείπεις ακόμα περισσότερο.... Δυο χρόνια μείνανε Βασούλα και θα έρθεις και εσύ στην Αθήνα και τότε όλα θα έχουν μπει στην θέση τους. Ανυπομονώ για την μέρα που θα καθόμαστε στο κρεββάτι και θα στα λέω όλα αντι να στα γράφω σε τεράστια γράμματα. Και για να μην ξεχνιόμαστε να διαβάζεις αγαπημένη μου Βασούλα, να διαβάζεις! Σε φιλώ γλυκά και περιμένω με αγωνία το επόμενο γράμμα σου!