Και έζησαν αυτοί καλά...

Μόλις μπήκε μέσα στο μικρό μπαρ η μπόχα της έκοψε την ανάσα. Φορώντας ακόμα τα μαύρα γυαλιά ηλίου της προσπάθησε να διακρίνει που καθόντουσαν, αλλά στάθηκε μάταιο. Δεν έβλεπε απολύτως τίποτα. Έκανε ένα δειλό βήμα και σκόνταψε πάνω σε μια καρέκλα. Μορφάζοντας από τον πόνο κατέβασε λίγο τα γυαλιά  και άρχισε να σκανάρει το κατάστημα. Τώρα που είχε πλήρη εικόνα του μαγαζιού  ένιωθε τον φασιανό που είχε φάει νωρίτερα να μπαίνει σε σχηματισμό εκτόξευσης. Κλείνοντας διακριτικά τη μύτη της άρχισε να κινείται προς το τραπέζι που καθόντουσαν.

-Να υποθέσω εσύ το διάλεξες το μαγαζί; ρώτησε κοιτώντας τη μια από τις δύο και κάθισε διστακτικά στη βρώμικη καρέκλα δίπλα της

-Βγάλε χριστιανή μου τα γυαλιά! Έτσι τραβάς περισσότερο τα βλέμματα, δεν το καταλαβαίνεις; απάντησε εκείνη και σήκωσε το χέρι της προς το μπάρμαν κάνοντας του νόημα να φέρει ακόμα ένα ποτό.

- Άργησες πάλι, είπε η τρίτη μπουκωμένη με μερικά φιστίκια εκσφενδονίζοντας ένα μικρό κομματάκι φιστίκι προς το μέρος της που πήγε και έκατσε πάνω στα μαύρα μαλλιά της. 

-Και που κατάφερα και ήρθα να λες πάλι καλά! διαμαρτυρήθηκε εκείνη φορώντας ακόμα τα γυαλιά.

-Βγάλε τα γυαλιά λέμε! Θέαμα έχουμε γίνει ηλίθια! την μάλωσε ξανά η γυναίκα με το γαλάζιο φόρεμα.

-Και αν μας αναγνωρίσει κανείς; ψιθύρισε ενοχικά και πλέον οι άλλες δύο γελούσαν νευρικά.

-Άσε μας κουκλίτσα μου που την κάψα τη δική μας έχει ο κόσμος νομίζεις. Οι "θαυμαστές" μας αυτή την ώρα παίρνουν το δεύτερο ύπνο τους και όλοι οι υπόλοιποι μας έχουν ξεγράψει! την καθησύχασε η ξανθιά ανάβοντας ένα τσιγάρο ενώ ο μπάρμαν έφερνε ένα ουίσκι στο τραπέζι τους.

-Και τότε γιατί χωθήκαμε ρε σε αυτή την τρύπα που βρωμοκοπάει σαν υπόνομος; είπε εκνευρισμένη και έβγαλε επιτέλους τα γυαλιά της

-Γιατί φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά..., είπε η ξανθιά τινάζοντας το τσιγάρο της.

-Άστα αυτά! Πες τώρα, πως κατάφερες και ξέφυγες αυτή τη φορά; ρώτησε με ενδιαφέρον η γυναίκα που συνέχιζε να μπουκώνεται με το ένα φιστίκι μετά το άλλο.

-Με τον κλασσικό τρόπο. Έφτιαξα μηλόπιτα με ζανάξ για επιδόρπιο , πάρκαρα τα παιδιά στις δουλάρες και ήρθα! είπε σκουπίζοντας με αηδία το χείλος του ποτηριού πριν πιει μια γουλιά από το ποτό της. 

-Να δω πότε θα σε πάρει χαμπάρι να τρέχουμε και να μην φτάνουμε... είπε ανήσυχα η καστανή με το κόκκινο πανωφόρι και τράβηξε μπροστά της το μπωλάκι με τα ξηροκάρπια.  

-Σταμάτα μαρή να τρως! Δεν βλέπεις πως έχεις γίνει;;; Και είσαι και η μικρότερη από τις τρεις μας! Πως θα παντρευτείς σε αυτό το χάλι??? τη μάλωσε η μελαχρινή τραβώντας το μπωλάκι και πάλι μακρυά της.

-Σοβαρά τώρα μου κάνεις αυτή την ερώτηση; Να παντρευτώ για ποιο λόγο; Να γίνω σαν εσένα ή σαν την άλλη εδώ; Να μου λείπει το βύσσινο! Άσε που κάνεις λες και δεν ξέρεις...Μετά από εκείνον όλοι μου φαίνονται πολύ "λίγοι". Τόσα χρόνια και ούτε ένας δεν μπόρεσε να μου δώσει τις δυνατές συγκινήσεις που μου έδωσε εκείνος... Φέρε λοιπόν τα φιστίκια πίσω, είπε με παράπονο και ξαναπήρε τα φιστίκια μπροστά της.

-Κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσεις μπροστά...Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια...  Ξεπέρασε το επιτέλους και βρες κανέναν άλλο. Ήμαρτον μανίτσα μου με το κτήνος! την μάλωσε η ξανθιά 

-Ναι είδα και εσένα πόσο έχεις ξεπεράσει τα θέματα σου με το παρελθόν... Το τρίτο ποτό είναι αυτό σωστά; Και σας το έχω ξαναπεί. Μεγαλύτερη παρεξήγηση από αυτή της δικής μου ιστορίας δεν παίζει να έχει υπάρξει. Ένας μαλάκας εκεί δεν είχε τα αρχίδια να την γράψει όπως έπρεπε και με κατέστρεψε... Τις προάλλες τον πέτυχα τυχαία πάλι... Και πάλι μου έλεγε τα ίδια...Πως πλέον μαζί μου αδύνατο να του σηκωθεί...Τον ευνούχισα λέει... Αλλά καλά να πάθω και εγώ αφού δεν έκατσα να με "φάει" τότε που έπρεπε...Τώρα τον πούλο.... είπε λυπημένη και προσπάθησε να τυλιχτεί μέσα στο κόκκινο πανωφόρι της που μετά βίας έκλεινε πλέον γύρω από το στρουμπουλό της σώμα.

-Και αποφάσισες να πνίξεις τον καημό σου στο λίπος ε; Εύγε! συνέχισε απτόητη καυστικά η ξανθιά αδειάζοντας το τρίτο ποτό της.

-Άλλες τον πνίγουν στο αλκοόλ και στα χάπια...άλλες γεννοβολάνε το ένα παιδί πίσω από το άλλο  για να ξεχνάνε τις μαλακίες τους και κάποιες από εμάς τον πνίγουμε στους υδατάνθρακες... σχολίασε μελαγχολικά  η καστανή και μια άβολη ησυχία έπεσε στο μικρό τραπέζι.

-Φέρε ρε Μπάμπη μια γύρα σφηνάκια , φώναξε η ξανθιά στον μπάρμαν σπάζοντας τη σιωπή.

-Κοσμοπόλιταν να πιούμε! αναφώνησε χαζοχαρούμενα η μελαχρινή  και οι άλλες δύο έτοιμες ήταν να βάλουν πάλι τα γέλια.

-Τι με κοιτάτε ρε έτσι; Δεν φτάνει που ζούμε την απόλυτη παρακμή, ας την ζήσουμε με χάρη! Γιατί εκείνες είναι καλύτερες από εμάς; διαμαρτυρήθηκε ενώ ο Μπάμπης άφηνε στο τραπέζι τους τα σφηνάκια τεκίλας. 

-Πιες το ταπεινό σφηνάκι τεκίλα τώρα και άσε μας με τα σύγχρονα παραμύθια, που θες να το παίξουμε και sex and the city..Ακόμα να πάρεις το μάθημα σου; είπε η ξανθιά και σήκωσε το ποτηράκι με το κιτρινωπό υγρό.

-Στις απανταχού πεθερές αυτού του πλανήτη που κάνουν τις κακές μητριές να φαντάζουν γατάκια και τους μπούληδες γιους τους που κρέμονται από το βρακί τους!

-Στους απωθημένους αταίριαστους έρωτες που τους έφαγε η λογοκρισία! 

-Στις ξεπέτες του παρελθόντος.... στη μητρότητα και την καταπίεση του παρόντος... και στις φιλίες του μέλλοντος!

είπαν διαδοχικά και κατέβασαν σε απόλυτο συγχρονισμό τα σφηνάκια. 

-Σκέφτομαι να κάνω αγωγή διαζυγίου... είπε η ξανθιά ακουμπώντας το ποτηράκι στο τραπέζι, κάνοντας τις δύο άλλες να γυρίσουν και να την κοιτάξουν εμβρόντητες.

-Δεν μιλάς σοβαρά έτσι; Κάνε σου λέω ένα παιδί. Ίσως να αλλάξει η μέγαιρα αν την κάνεις γιαγιά...είπε τρυφερά η μελαχρινή πιάνοντας το χέρι της ξανθιάς.

-Δεν είναι μάνα μου η λύση ένα παιδί. Να φέρω στον κόσμο ένα παιδί και να είναι και αυτό δυστυχισμένο; Δεν τον γλιτώνω τον εγκλεισμό...ορφανό θα απομείνει... Και εσύ ειδικά ξέρεις πόσο στοιχίζει η απώλεια της μάνας σε τρυφερή ηλικία.. Κουράστηκα ειλικρινά και τα χάπια δεν βοηθάνε. Αν μέναμε μόνοι μας ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά... Αλλά όλη μέρα την έχουμε ανάμεσα μας. Και η χολή που ρίχνει αστείρευτη.... Βρωμιάρα με ανεβάζει, τσουλί με κατεβάζει. Που τον τύλιξα λέει και της τον πήρα. Που άλλα όνειρα είχε εκείνη για τον μονάκριβο της. Και εκείνος δεν κάνει τίποτα να της το βουλώσει.... Τις προάλλες καθόμουν μπροστά στο τζάκι και κάπνιζα και μόλις με είδε με κοίταξε με περιφρόνηση και μου είπε να μην ξεχάσω να καθαρίσω τις στάχτες μετά... Ο ψυχαναλυτής μου μου το είπε ξεκάθαρα... Πως αν δεν κάνω κάτι άμεσα θα μου το φορέσουν το λευκό ρομπάκι... Στην ήδη λέει επιβαρυμένη παιδική ηλικία μου, ο ψυχικός βιασμός που δέχομαι καθημερινά από την πεθερά μου, με έχει κάνει να ακροβατώ μεταξύ λογικής και παράνοιας....

-Να τον χωρίσεις τον πούστη! Αεί σιχτρ με όλους τους μαλάκες!  αναφώνησε η καστανή θυμωμένη και όλο το μαγαζί γύρισε και τις κοίταξε.

-Σκάσε ηλίθια μας κοιτάνε!!! είπε η μελαχρινή κλωτσώντας την κάτω από το τραπέζι.

-Χέστηκα! Απορώ με εσένα ειλικρινά.... Άλλη είναι η ξανθιά της παρέας, εσύ φέρεσαι όμως ώρες ώρες σαν ξανθιά...  Εσύ δηλαδή δεν το έχεις σκεφτεί θες να μας πεις το διαζύγιο; 

-Μα εγώ είμαι καλά σε γενικές γραμμές...Αν δεν ήταν και τόσο ζηλιάρης...Αν δεν ήταν τόσο ανασφαλής... Αν δεν προσπαθούσε να με δέσει κάνοντας μου το ένα παιδί πίσω από το άλλο... Αν μπορούσε να αποδεχτεί το παρελθόν μου...Τον έχει στοιχειώσει που ήταν ο όγδοος άντρας της ζωής μου... μονολόγησε κοιτώντας το ποτό της.

-Ναι και αν η γιαγιά μου είχε ρόδες θα ήταν πατίνι και δεν θα έτρεχα να της πάω φαγητό της κατάκοιτης. Έτσι δεν θα τον συναντούσα ποτέ! διαμαρτυρήθηκε έντονα η καστανή μπουκώνοντας και πάλι το στόμα της με φιστίκια

-Κορίτσια τα έχουμε κάνει ομαδικώς μην πω τι... Αν αρχίσουμε να τσακωνόμαστε και μεταξύ μας, θα την χάσουμε εντελώς την μπάλα. Στην τελική τα έχουμε ξαναπεί...Όλες πληρώνουμε τις επιλογές που άλλοι έκαναν για εμάς... Τι να πει ρε σεις και η άλλη... Μίλησε καμία μαζί της; ρώτησε η ξανθιά σε μια προσπάθεια να αλλάξει θέμα.

-Μίλησα εγώ το πρωί... Είπε θα ερχόταν, αλλά αύριο έχει χημειοθεραπεία...Καλά λέει πάει το πράγμα.. Της έπεσαν βέβαια όλα τα μαλλιά, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Σε ένα βαθμό το ευχαριστήθηκε γιατί έτσι περνάει απαρατήρητη... είπε μελαγχολικά η καστανή. 

-Μάλιστα...Τι λέτε, πάμε αύριο μαζί της στο νοσοκομείο; πρότεινε η μελαχρινή και οι άλλες δύο ένευσαν θετικά.

-Α και τώρα που το θυμήθηκα! Σου έχω ένα καλό γκομενάκι! Του αρέσουν και οι αφρατούλες. Δεν είναι βέβαια κανένας βαθύπλουτος αλλά είναι τριχωτός όπως σου αρέσουν. Ξέρεις ο τύπος σου, αξύριστος, ψηλός, μπρουτάλ. Τι λες θα τον γνωρίσεις; συνέχισε ενθουσιασμένη η μελαχρινή που δεν άντεχε το ποτό και ήδη ένιωθε να ζαλίζεται.

-Μαλάκα δεν υποφέρεσαι!!! Ειλικρινά προτιμώ την αλκοόλα από εσένα! Αυτή πίνει τα προζάκ εσύ μαστουρώνεις! Δεν θέλω γκόμενο!!! Πόσες φορές πρέπει να στο πω! Μετά από εκείνον σου λέω έκλεισα σαν γυναίκα!!!! ούρλιαξε η καστανή κάνοντας ακόμα μια φορά τους ψιλομεθυσμένους θαμώνες να γυρίσουν προς το μέρος τους.

-Οχετός αυτό το στόμα σου πια! διαμαρτυρήθηκε δήθεν θιγμένη η μελαχρινή και η ξανθιά ξέσπασε σε νευρικό γέλιο.

-Μπάμπη πιάσε άλλη μια γύρα για να κάνουμε αποφώνηση σιγά σιγά για απόψε, φώναξε στον μπάρμαν.

-Δεν είναι κακός ο Μπάμπης... Αχ αλλοτινά μου νιάτα... Που θα ήμουν εγώ ελεύθερη σαν τούτη τη μουρόχαβλη και θα το άφηνα να πιάνει αράχνες! είπε χασκογελώντας κοιτώντας τον κώλο του Μπάμπη ενώ απομακρυνόταν από το τραπέζι τους.

-Έλα να πάνε τα φαρμάκια κάτω λέμε. Στην τσουλίτσα τη Χιονάτη που παίζει ακόμα το ματάκι της! είπε η ξανθιά τσουγκρίζοντας το ποτήρι της μελαχρινής κατεβάζοντας μονορούφι το περιεχόμενο του μικρού ποτηριού.

-Στην βλαμμένη την Κοκκινοσκουφίτσα που δεν κάθισε να την φάει από τον Λύκο και τρώει πλέον το άπαν σύμπαν! είπε η μελαχρινή τσουγκρίζοντας το ποτήρι της καστανής.

-Στο μαστούρι τη Σταχτομπούτα που πες μας τι πίνεις και δεν μας δίνεις! είπε η καστανή τσουγκρίζοντας το ποτήρι της ξανθιάς. 

Και πλέον και οι τρεις γελούσαν υστερικά και δεν τους καιγόταν καρφί που όλο το μαγαζί τις κοιτούσε!

Πρώτη έφυγε η Χιονάτη. Φόρεσε τα μαύρα γυαλιά της και τρεκλίζοντας μέσα στο σκοτάδι αφού σκόνταψε σε όλα τα τραπέζια στη διαδρομή ,κατάφερε να βγει με μερικές μελανιές στο καθαρό αέρα και πάλι..  

Δεύτερη σηκώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα...

-Θες να πάρουμε ταξί μαζί;

-Μπα θα κάτσω λίγο ακόμα...

-Αύριο στης Ραπουνζέλ μην το ξεχάσεις!

-Δεν το ξεχνάω...

-Καληνύχτα ξανθούλα... είπε και χώνοντας στην τσέπη της μερικά ακόμα φιστίκια για το δρόμο βγήκε από το μπαρ

-Αυτό κερασμένο από το κατάστημα, είπε ο Μπάμπης και έκατσε στη καρέκλα δίπλα της σπρώχνοντας ένα ποτήρι μπροστά της

-Να σαι καλά ρε Μπάμπη, τον ευχαρίστησε εκείνη και του πρόσφερε ένα τσιγάρο

-Είσαστε ιστορία μου αμαρτία μου εσύ και οι φίλες σου, σχολίασε ανάβοντας το τσιγάρο

-Δεν φαντάζεσαι πόσο.... είπε αναστενάζοντας

-Τόσο καιρό έρχεσαι εδώ και εγώ το όνομα σου δεν το ξέρω...παραπονέθηκε κοιτώντας την στα μάτια.

-Στα παραμύθια πιστεύεις Μπάμπη;

-Δεν θα το έλεγα...Ούτε τα πουλάω ούτε τα αγοράζω...παραδέχτηκε αυτός

-Λέγε με τότε Σούλα..

-Στην υγεία σου ρε Σούλα!   Επ που πας; Τώρα που αρχίσαμε να γνωριζόμαστε λίγο καλύτερα.. είπε πιάνοντας το χέρι της ενώ αυτή σηκωνόταν από το τραπέζι

-Πέρασε η ώρα Μπάμπη μου και πρέπει να γυρίσω στο έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα... του είπε δίνοντας του ένα φιλί στο μάγουλο. Και όσο εκείνη απομακρυνόταν ο Μπάμπης πρόσεξε τα περίεργα γοβάκια που φορούσε και παρά την μουσική μέσα στο μπαρ, εντύπωση του έκανε ο ήχος που προκαλούσαν κάθε φορά που ακουμπούσαν τα λεκιασμένα πλακάκια. Λες και ήταν γυάλινα._

Δαμαλίτη Ιωάννα   

  

   

    

Μπόρα είναι θα περάσει!

Και αν η ζωή είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι; Αν την καθορίζει εν μέρη η τύχη, με τον αριθμό του ζαριού που θα φέρεις, και εν μέρη  τα προδιαγεγραμένα τετραγωνάκια που μπορείς να επιλέξεις να πατήσεις ή όχι; Πάντα όταν βρέχει το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς. Αμπελοφιλοσοφίες της πεντάρας μ' αρέσει να τους βαφτίζω. Έξω ρίχνει καρέκλες. Αναμενόμενο ίσως για Οκτώβρη μήνα. Αυτό που δεν είναι αναμενόμενο είναι να χρειάζεσαι βάρκα για να διασχίσεις την Θηβών. Και όσο ο καιρός δείχνει τα δόντια του, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τα ποντίκια να κρυφτούν. Λες και φοβούνται μην λιώσουν.  Αίσθημα επιβίωσης το βαφτίζουν αυτό κάποιοι άλλοι.

Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει ούτε μέσα στο νερό, ούτε να πετάει στον αέρα. Ο δημιουργός, όποιος και αν ήταν αυτός, τον κάρφωσε με δύο πόδια στη γη έτσι για να τον τιμωρήσει, χαρίζοντας του ταυτόχρονα ένα μυαλό ελεύθερο, ατίθασο, ανεξέλεγκτο... Μην μπορώντας λοιπόν να δεχτεί αυτό το κάρφωμα στη γη, χρησιμοποίησε το μοναδικό του όπλο για να κερδίσει το στοίχημα , και έφτιαξε αεροπλάνα, βάρκες, διαστημόπλοια και άλλα τέτοια ευφάνταστα, βγάζοντας του κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Και όμως μια φθινοπωρινή μπόρα...λίγα μπαζωμένα φρεάτια....και εκείνος του υπενθυμίζει ακόμα μια φορά, ποιος έχει το πάνω χέρι. Σαν βρεγμένη γάτα λοιπόν, λουφάζει πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του, σκουπίζοντας τα μαλλιά του από την βροχή, με μια κούπα αχνιστό καφέ στα χέρια και αρχίζει να γράφει σκέψεις που γεννάει το μυαλό του. Το μόνο πράγμα που του χαρίστηκε και που τις περισσότερες φορές το αναλώνει σε άσκοπα και ανούσια πράγματα.

"Φέρε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή" ακούω παραπονιάρικα το εγώ μου να σιγοτραγουδάει και θέλω να το φιμώσω! Εκεί κατάντησα; Να περιμένω από την τύχη να μου δώσει ένα εξαράκι αντί για τους άσσους που με έχει φλομώσει τον τελευταίο καιρό; Κάποτε δεν τα δεχόμουν κάτι τέτοια. Δε πα να μην σταύρωνα ζαριά και να ξημεροβραδιαζόμουν στην "φυλακή". Εκεί στη γωνίτσα, εγώ χαμογελούσα και άραζα. Πότε άραγε άρχισα να σκέφτομαι τον τερματισμό; Πότε άρχισε να με νοιάζει πόσοι φύγανε μπροστά μου και πόσοι μείνανε πίσω μου;  Πότε άρχισε να με ενοχλεί η μοναξιά της φυλακής και άρχισα να αποζητώ συγκρατούμενους για να ζεσταθώ; "Μεγάλωσες" προσπαθεί να ουρλιάξει το φιμωμένο εγώ μου και επιδεικτικά το αγνοώ, συνεχίζοντας να στεγνώνω τα μαλλιά μου με νευρικές κινήσεις.

Ωραία λοιπόν. Έστω ότι όντως είμαι απλά ένας παίκτης ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους σ' ένα τεράστιο επιτραπέζιο παιχνίδι. Και έστω ότι όντως το ζάρι δεν με θέλει. Γιατί σχεδόν πάντα επιλέγω, αυτή τη φτωχή ζαριά, να την χειρίζομαι με την περιβόητη ελεύθερη βούληση, με τέτοιο τρόπο ώστε να σταθώ σ' ένα από τα τετραγωνάκια που είναι και άλλοι; "Ο άνθρωπος γλυκιά μου είναι αγελαίο ον. Θέλει παρέα ακόμα και στη μιζέρια! ", απαντάνε με μια φωνή όλοι όσοι στέκονται δίπλα μου στο ίδιο τετράγωνο και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί τους. Πράγματι, λίγο ουίσκι και ποιος χέζει τον άσσο όταν έχει ένα χέρι να κρατήσει , ένα άλλο σώμα να κουρνιάσει. Ακόμα και τα κάγκελα της φυλακής μέσα από αυτό το πρίσμα, μοιάζουν με κάγκελα υπερπολυτελούς βίλας! 

Αν δεν σταματήσει άμεσα η βροχή θα το χάσω το ολίγο εναπομείναν μυαλό μου. Αναδεύομαι στην καρέκλα μου και καρφώνω το βλέμμα μου στο μουσκεμένο παράθυρο. Τη ρουφιάνα δεν θα μου το κάνει το χατήρι να σταματήσει. Έτσι για να μου μπει στο μάτι θα συνεχίσει όλη τη νύχτα! Βαθιές ανάσες και πάμε πάλι από την αρχή. Ζάρια , τετραγωνάκια και επιτραπέζια εύκολες φιλοσοφίες ενός κοινού νου...μα που στα κομμάτια είναι το κουμπί του reset; Μήπως να τον έπαιρνα τηλέφωνο για μια παρτίδα "Μονόπολη"? Από εκείνες που μόνο μαζί του μπορώ και παίζω... από εκείνες που δεν βιάζομαι να τελειώσουν αρκεί να τελειώσουμε παρέα... Ε δεν φταίω εγώ, μην διαμαρτύρεσαι. Συνειρμός λέγεται. Τόση ώρα γύρω από τα επιτραπέζια τριγυρνάς, δεν το περίμενες πως πάνω στην στροφή σε εκείνον θα γύριζα; Σκάσε λοιπόν και πριν λοξοδρομήσεις πάλι, όπως κάνεις συχνά το τελευταίο καιρό, πες μου. Να τον πάρουμε να έρθει για μια παρτίδα;  Ναι, ναι μην φωνάζεις. Σε ακούω. Μου τα είπες εσύ πριν λίγο. Η μιζέρια θέλει παρέα. Είχες λοιπόν δίκιο, ευχαριστήθηκες; Στο δια ταύτα, διάλεξε ή θα καείς απόψε από την υπερλειτουργία ή θα πας για νάνι αφήνοντας άλλα μέρη του σώματος μου να κάνουν κουμάντο, εσύ αποφασίζεις! Τι το σκέφτεσαι σε δελέασα;  Ναι μη απολογείσαι, το ξέρω πως κάνει κρύο απόψε και πως το τικ τακ της βροχής άρχισε να σου φέρνει νύστα. Ναι το ξέρω πως είσαι κουρασμένο και αδύναμο. Άντε ντε, πες το ναι και τράβα για ύπνο! Μα γιατί δυσκολεύεσαι τόσο; Μια απλή λεξούλα είναι, τρία γραμματάκια. Ξεστόμισε τα και όλα θα εξαφανιστούν. Ναι βρε, όλα αυτά που σαν αγχόνη τα νιώθεις να σε περικυκλώνουν. Τι; Δεν σε άκουσα; Πιο δυνατά! Αρχίζεις να με εκνευρίζεις και δεν το έχω σε τίποτα να σε "κοιμίσω" τεχνητά, εκεί είναι το μπουκαλάκι, το βλέπεις;  Μην κοιτάς που τόση ώρα σου δίνω το ελεύθερο και αλωνίζεις. Αν δεν ήταν η ρημαδομπόρα θα σου λεγα εγώ αν θα είχαμε ανοίξει διάλογο! 

Σηκώνομαι από την καρέκλα και αρχίζω να βηματίζω πέρα δώθε μέσα στο δωμάτιο. Τα έχω παίξει τελείως. Εδώ και πόση ώρα μιλάω στον εαυτό μου! Δεν είναι καλό σημάδι αυτό, σίγουρα δεν είναι καλό. Πιάνω το κινητό μου και σχηματίζω ένα νούμερο, πριν προλάβει όμως να χτυπήσει το κλείνω αποφασιστικά. Μια αστραπή φεγγίζει το δωμάτιο και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένα μπουμπουνητό έρχεται για να την συνοδεύσει. Από το ραδιόφωνο έκτακτο ανακοινωθέν για την εξέλιξη των ακραίων καιρικών φαινομένων. Δεν είσαι από ζάχαρη. Μπορεί να νομίζεις πως κάποια πράγματα μπορούν να σε λιώσουν, αλλά σίγουρα δεν είσαι από ζάχαρη! Αν ήσουν από ζάχαρη όλα θα ήταν γλυκά και όμως δεν είναι. Δεν είσαι τρελή. Μπορεί να νομίζεις πως κάποια γεγονότα σε φέρνουν κοντά στην τρέλα, αλλά σίγουρα δεν είσαι τρελή. Αν ήσουν τρελή θα ήσουν ευτυχισμένη μέσα στην τρέλα σου! Ένας άνθρωπος είσαι σε ένα διαμερισματάκι στο Αιγάλεω που η κακοκαιρία απλά του πυροδότησε μια αλληλουχία περίεργων σκέψεων. Με μια κίνηση ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω στην βροχή. Μέσα σε δευτερόλεπτα είμαι βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο, αλλά δεν με νοιάζει. Αύριο σίγουρα θα έχω συνάχι, αλλά ούτε αυτό με νοιάζει. Νιώθω ωραία...νιώθω καθαρή....νιώθω άτρωτη...Μπορεί να μην έχω λέπια, αλλά λίγο νεράκι είναι. Δεν μπορεί να με σκοτώσει βρε αδερφέ! "Φάε την σκόνη μου ρε" ουρλιάζω στον ουρανό και αρχίζω να χορεύω._ 

Οκτώβριος 2014

Και όμως είμαι ακόμα εδώ...

Το "εδώ" είναι τρόπος του λέγειν βασικά. Αν με το "εδώ" ορίσουμε τον ευρύτερο ιντερνετικό χώρο, τότε ναι, εδώ είμαι ακόμα. Απλά αποφάσισα να απατήσω λίγο το σπιτάκι μου μετακομίζοντας σε μια πιο συλλογική προσπάθεια. Και σου εξηγώ πάραυτα τι εννοώ.

Τόσα χρόνια (θα αρχίσω να κρύβω και τα χρόνια του blog σιγά σιγά ...) με έχεις φάει στη μάπα σε όλες τις δυνατές εκδοχές μου. Από κάρτες ξεκίνησα, για να καταλήξω στο πλέξιμο. Αν και άλλαξα όμως διάφορα "καλλιτεχνικά" πεδία μέσα σ' αυτά τα χρόνια, ένα πράγμα έμενε σταθερό... και αυτό ήταν η υπέρτατη αγάπη μου για το γράψιμο.

Δεν σου κρύβω πως ένιωθα ενοχές. Σαν να "εκμεταλευόμουν" λιγάκι την αρχική ταυτότητα του blog μου για να διαβάζεις και όλα όσα έγραφα. Γιαυτό πολλές φορές σκέφτηκα να φτιάξω δεύτερο blog που να αφορά καθαρά αυτή μου τη διαστροφή. Λίγο όμως που δεν είχα χρόνο , λίγο που αυτή είμαι (ένα μπλεγμένο πλάσμα μην τα ξαναλέμε), δεν το έκανα...

Μόλις λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία να το μεταφέρω αυτό έξω από εδώ την άρπαξα. Μια ταλαντούχα γυναίκα οραματίστηκε μια σελίδα αφιερωμένη στο ερασιτεχνικό γράψιμο. Μάζεψε έτσι πολλές πετροβολημένες σαν εμένα και εγένετο το thebluez! Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη δουλειά που αν είσαι λάτρης του διαβάσματος αξίζει να δώσεις μια ευκαιρία. Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά να είμαι κομμάτι αυτού του εγχειρήματος και δεν σου κρύβω πως νιώθω κατενθουσιασμένη.

Η αλήθεια είναι πως εδώ και έναν χρόνο παλεύω συστηματικά με το μικρόβιο μου  και η διαδικασία δεν μου είναι καθόλου ευχάριστη μέχρι στιγμής. Το γνώριζα πως ο δρόμος από το ίντερνετ στο χαρτί δεν θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, γιαυτό και δεν το είχα προσπαθήσει. Πέρσι όμως αποφάσισα πως μου το χρωστούσα να φάω τα μούτρα μου στην προσπάθεια αυτή, και ναι τα τρώω με φοβερή επιτυχία! Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ να δω το όνομα μου τυπωμένο σ' ένα χάρτινο εξώφυλλο, ξέρω όμως πως θα πεθάνω προσπαθώντας.

Το thebluez ήρθε σαν ανάσα πάνω στη διαπίστωση, πως η τέχνη έχει γίνει με τον μανδύα της κρίσης, ένα καθαρό εμπόριο. Δεν θα κλαψουρίσω για κυκλώματα, συμφέροντα, γνωριμίες και άλλα τέτοια χαριτωμένα που σαν τοίχος υψώνονται συνεχώς μπροστά μου. Εγώ γράφω για μένα και μόνο για μένα και ας ακούγεται τρομερά εγωιστικό. Γράφω γιατί δεν έχω επιλογή να μην γράφω...Τόσο απλά...


Αν λοιπόν ανήκεις σε αυτούς που έρχεσαι και για να με διαβάζεις από εδώ και στο εξής θα με βρίσκεις και εδώ. (http://thebluez.gr/author/pucca/)

Και αν νομίζεις πως θα γλιτώσεις τόσο εύκολα από μένα πλανάσαι πλάνην οικτρά! Διότι φυσικά και συνεχίζω και πλέκω μανιωδώς και εκτός αυτού στο "σπίτι" που φιλοξενούμαι μπορώ να γράψω μόνο μικρής έκτασης κείμενα και εσύ ξέρεις καλύτερα απ' όλους πόσο "πολυλογού" είμαι ;) Οπότε μην σου κάνει εντύπωση αν επιστρέψω με καμία ιστορία σε συνέχειες από αυτές που γράφω και σου βγάζω την ψυχή κεφάλαιο κεφάλαιο.  

Σε ευχαριστώ λοιπόν αναγνώστη μου. Ναι, εσένα συγκεκριμένα, σε ευχαριστώ... Σε ευχαριστώ που έρχεσαι ξανά και ξανά και ας μην σε γνωρίζω προσωπικά. Που μπορεί να μην μου άφησες ποτέ κάποιο σχόλιο, αλλά που ξέρω πως με διαβάζεις. Αυτή η γνώση πως εσύ με διαβάζεις είναι και εκείνη που με κάνει να παλεύω να μπω στο χαρτί.   

Πλέκω και μπλέκω...

Η ζωή μου σε δύο ρήματα. Πλέκω και μπλέκω. Τόσο απλά...

Έπλεκα για την ακρίβεια πριν ακόμα πιάσω βελονάκι ή βελόνες. Αλλά δεν το ήξερα.

Έπλεκα με τις λέξεις όσο με θυμάμαι. Καλή , ανάποδη και η ίδια λέξη μπορούσε ταυτόχρονα να κάνει χιλιάδες πράγματα. Και έπλεκα με τις λέξεις ιστορίες πολύχρωμες. Τις έπλεκα με το κουβάρι του μυαλού μου. Και ήταν το κουβάρι τόσο μπλεγμένο, που με δυσκολία έβρισκα την άκρη. Ήταν και είναι όμως αστείρευτο. Δεν είναι ακριβό φίνο μερινό, δεν είναι ρουστίκ άλπακας, δεν είναι καν φτηνό ακρυλικό ή δροσερό βαμβακερό. Είναι όλα αυτά μαζί και σίγουρα πολύχρωμο. Τι κι αν φαντάζει λίγο μαύρο κάποιες φορές. Και σε κάθε ιστορία που έχω πλέξει όλα αυτά τα χρόνια, έχω αφήσει μέσα κομμάτια μου. Όπως τα άλλα μου πλεκτά, εκείνα από νήμα, έχουν την μυρωδιά μου, το DΝΑ μου, την κοσμική μου σκόνη  που φεύγει από τους πόρους των χεριών μου και εγκλωβίζεται ανάμεσα στις ίνες του νήματος, έτσι και οι ιστορίες μου.

Και όσο πλέκω τόσο μπλέκω... Μπλέκω σε δρόμους που δεν ξέρω που θα με βγάλουν. Και είναι αυτό το άγνωστο που με κάνει να χαμογελάω. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται σταθερές για να ζήσουν. Και κάποιοι χρειαζόμαστε απλά να ξέρουμε ότι υπάρχουν ακόμα στη ζωή μας δρόμοι άγνωστοι, δρόμοι απάτητοι, δρόμοι που διψάνε να κατακτηθούν! Αυτή ήταν και παραμένει η κινητήριος δύναμη μου. Το άγνωστο!

Το λέω συχνά και αυτοί που με αγαπάνε με μαλώνουν. Όλοι μας γεννιόμαστε με όπλα και αδυναμίες. Καμιά φορά τα ίδια τα όπλα σου είναι ταυτόχρονα και οι αδυναμίες σου αν δεν τα χρησιμοποιήσεις σωστά. Εμένα δυο όπλα μου έδωσε εκείνος που μοιράζει αρετές και ψεγάδια. 'Eνα ανήσυχο μυαλό και δύο νευρικά χέρια. Σε αυτά τα δύο σημεία επένδυσε πάνω μου αμελώντας όλα τα υπόλοιπα. Δεν έχω έτσι όμορφα μάτια, όμορφα πόδια, όμορφα μαλλιά. Έχω "όμορφο" μυαλό και "όμορφα" χέρια που φτιάχνουν αβίαστα "όμορφα" πράγματα. Και είναι τόσο υποκειμενικό αυτό το ρημάδι το "όμορφο", που στην αιώνια αναζήτηση του θα καώ. Γιατί είπαμε, το όπλο είναι ταυτόχρονα και η αχίλλειος πτέρνα. 

Πλέκω έτσι ασταμάτητα προσπαθώντας να ζεσταθώ και να ζεστάνω. Πλέκω και οι μέρες κυλάνε, τα χρόνια περνάνε και χάνομαι μέσα στο ρυθμό και τίποτα δεν μπορεί να με βλάψει. Με τις λέξεις μου και τα νήματα μου είμαι ειλικρινά ευτυχισμένη και ας μοιάζει ουτοπική και ανούσια σε άλλους η ευτυχία μου. Και ακόμα και το μπλέξιμο που συνεπάγεται το πλέξιμο εγώ το γουστάρω σαν τρελή. Με  έρωτα μοιάζει. Με καρδιογράφημα. Με σχοινί ακροβάτη. Και με ένα μαγικό τρόπο έρχεται το ένα πλέξιμο, εκείνο του μυαλού που σε σπρώχνει γλυκά προς την τρέλα και ισορροπεί με το άλλο, εκείνο των χεριών. Και εγώ εκεί ψηλά ακροβατώ με χάρη και δεν πέφτω! Και είναι τόσο όμορφη η θέα από ψηλά... Και ο φόβος χάνεται, σβήνει...

Μην βιαστείς λοιπόν να με βαφτίσεις εμμονική με ένα χόμπι. Για μένα είναι πολλά περισσότερα. Και αν δεν μπορείς να συμμεριστείς τα "πάθη" μου, άσε εμένα να πλέκω και να μπλέκω και προσπέρασε. Αν πάλι κατάφερα να σε ανεβάσω έστω και για λίγο στο σχοινί μου τότε μπορεί και να κατάλαβες πόσο όμορφα είναι εδώ επάνω. Μπορεί και να ένιωσες το αεράκι που χαϊδεύει τα μάγουλα μου.

Hacuna Matata...
Υγ1: μπλέντερ η πρώτη ανάρτηση του 2017, από το κακό στο χειρότερο το πάω
Υγ2: πάρε και μερικές πλεκτές ιστορίες, μην σε αφήσω παραπονεμένο πάλι αναγνώστη μου, μόνο με την ακατάσχετη λογοδιάρροια μου. Με έχει φάει το fb και το δόλιο μου το blog το τρώει η σκόνη...