Η θεωρία του χάους

Έξω έβρεχε ασταμάτητα. Αύγουστος μήνας και είχαν ανοίξει οι ουρανοί. "Ο καιρός έχει σαλέψει εντελώς", σκέφτηκε και δυσανασχετώντας απομάκρυνε τα ιδρωμένα μαλλιά της από τους γυμνούς ώμους της. Φαινόμενο του θερμοκηπίου της το είχε πει όταν προσπαθούσε να της αναλύσει τις κλιματολογικές αλλαγές, τότε που ακόμα την φλέρταρε και εκείνη εκστασιασμένη τον κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό. Γιαυτό τον είχε ερωτευτεί. Όχι γιατί ήταν όμορφος, ούτε γιατί ήταν πλούσιος, αλλά γιατί της μιλούσε ώρες για πράγματα που εκείνη δεν ήξερε. Μια αστραπή φώτισε το σκοτεινό δωμάτιο και η φωτογραφία του πάνω στο κομοδίνο της φωτίστηκε, λες και κάποιος εκείνη την ώρα την τραβούσε με το φλας. Και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένα απόκοσμο μπουμπουνητό ήρθε να την συμπληρώσει. "Το φως ταξιδεύει γρηγορότερα από τον ήχο..." τον άκουσε να της ψιθυρίζει και με μια κίνηση την πέταξε κάτω και άκουσε το τζαμάκι να σπάει σε χιλιάδες κομμάτια. Γύρισε πλευρό αναστενάζοντας και προσπάθησε να κοιμηθεί. Αύριο ήταν η μεγάλη μέρα, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον ξεκούραστη.

Στριφογύρισε μερικές φορές και στο τέλος το πήρε απόφαση πως δεν θα κοιμόταν απόψε. Και αυτή η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία δεν βοηθούσε καθόλου. Έβγαλε τα ρούχα της και μπήκε στο μπάνιο. Άφησε το παγωμένο νερό να την δροσίσει και όταν το σφουγγάρι με το σαπούνι ακούμπησε στην κοιλιά της, ένας πόνος την έπιασε . Όχι δεν ήταν πραγματικός πόνος, ιδέα της ήταν, προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της και συνέχισε να πλένεται.

Λίγη ώρα αργότερα καθόταν σκεφτική στην μεγάλη ψάθινη πολυθρόνα και κάπνιζε ενοχικά ένα τσιγάρο. Η βροχή επιτέλους άρχιζε να κοπάζει. "Το κάπνισμα μπορεί να σε σκοτώσει αγάπη μου...και αν δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου σκέψου εμένα. Πως θα ζήσω εγώ αν πάθεις εσύ τίποτα;" Λόγια του αέρα, συλλογίστηκε και ακόμα πιο θυμωμένη για όλα τα παραμύθια του που είχε πιστέψει, τράβηξε μια τόσο μεγάλη ρουφηξιά που ένιωσε να την πνίγει. Σαν να ξανά ένιωσε τον πόνο στην κοιλιά, αλλά τον αγνόησε. Ηταν και τρεις μέρες τώρα νηστική, ίσως να έφταιγε αυτό. Αύριο, αύριο όλα θα έμπαιναν σε μια σειρά και πάλι. Αύριο θα πατούσε reset και θα ξαναέβρισκε τον εαυτό της, λίγες ώρες απέμεναν. Μια ιστορία δέκα χρόνων από αύριο θα άνηκε οριστικά στο παρελθόν. Και όμως αυτό που την πονούσε τόσο δεν ήταν ότι δέκα χρόνια της ζωής της τα είχε σπαταλήσει με κάποιον που δεν άξιζε, αλλά που θα την πλήρωνε ο άμαχος πληθυσμός. Όχι τέτοια τώρα, μάλωσε τον εαυτό της και κοίταξε τους άδειους δρόμους έξω από το παράθυρο.

Την λάτρευε την Αθήνα τον Αύγουστο, λες και μεταμορφωνόταν σε μια άλλη πόλη. Λες και όλος ο κόσμος που έφευγε πανικόβλητος και κυνηγημένος από την κούραση, έπαιρνε μαζί του και όλη τη βρώμα αυτής της ταλαιπωρημένης πόλης. Αύριο όταν όλα θα είχαν τελειώσει θα πήγαινε μια βόλτα στο κέντρο. Ναι αυτό θα έκανε, αποφάσισε και άναψε ένα δεύτερο τσιγάρο.

Σε εκείνον δεν άρεσε η Αθήνα. Πάντα έψαχνε τρόπο να φύγει και εκείνη τον δικαιολογούσε. Παιδί της επαρχίας ήταν που δεν μπόρεσε ποτέ να ενσωματωθεί. Άραγε τώρα που είχαν χωρίσει, θα γύριζε πίσω στον τόπο του; Τίποτα δεν τον κρατούσε άλλωστε πλέον εδώ. Πρώτα έχασε τη δουλειά του και τώρα έχανε και εκείνη. Μάλλον θα έφευγε... και ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Δεν θα κινδύνευε να τον συναντήσει κιόλας. "Ο κόσμος είναι μικρότερος από όσο φανταζόμαστε...και εμείς μεγαλύτεροι από όσο νομίζουμε", του άρεσε να της λέει κάθε φορά που εκείνη απογοητευόταν. Μα τι την είχε πιάσει και θυμόταν πράγματα απόψε που της είχε πει. Καλά λένε πως οι ορμόνες τρελαίνονται, βιάστηκε να συμπεράνει και ένας δυνατότερος πόνος ήρθε να την ταρακουνήσει.

Ξυπόλυτη έτρεξε και ξαναξάπλωσε στο κρεβάτι. Το ρολόι δίπλα της έλεγε τρεις και μισή..Πέντε ακόμα ωρίτσες. Τι ήταν πέντε ώρες μπροστά στην αιωνιότητα. Όχι της ήταν αδύνατο να τον συγχωρέσει, το είχε σκεφτεί πολύ τις τελευταίες μέρες, μετά από αυτό τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι ίδιο. Ίσως αν ήταν είκοσι χρονών να μπορούσε, αλλά λίγο μετά τα τριάντα, της ήταν αδιανόητο. Να δεις ποια ήταν τα ακριβή λόγια του; " Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον. Όχι όμως τώρα, πολλές οι ευθύνες, μεγάλη η πίεση, αξεπέραστα τα οικονομικά προβλήματα" δικαιολογίες! Αυτή η κρίση είχε καταφέρει να δώσει άλλοθι σε όλες τις ανθρώπινες φοβίες. Σε απάτησα γιατί ένιωθα πιεσμένος από την κρίση και χρειαζόμουν επιβεβαίωση. Σε χτύπησα γιατί ήμουν θολωμένος από τα προβλήματα. Σε παραμέλησα γιατί με απέλυσαν και έχω χάσει τον μπούσουλα. Δεν σε αγγίζω πια γιατί η κατάσταση αυτή μου ροκανίζει όλη τη διάθεση. Τα έβλεπε στις φίλες της όλα τα παραπάνω και στενοχωριόταν που δεν έβρισκε το θάρρος να τους πει πως όλα αυτά ήταν παπαριές. Για ακόμα μια φορά το αντρικό φύλο έβρισκε την κερκόπορτα του για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Και να που τώρα βρισκόταν και εκείνη σε μια αντίστοιχη κατάσταση να πρέπει στο όνομα της κρίσης να κατανοήσει τη στάση του. Μόνο που εκείνη απλά είχε επιλέξει να μην το κάνει.

Τρίτο ραντεβού είχαν βγει όταν της μίλησε για τη θεωρία του χάους. Πάλι Αύγουστος ήταν σε μια παραλία. Είχε πετάξει ένα βότσαλο στη θάλασσα για να διώξει την αμηχανία της και εκείνος της είχε ψιθυρίσει. "Το ξέρεις πως με το βότσαλο που μόλις πέταξες, ίσως να προκάλεσες ένα σεισμό στην Κίνα; Αυτό λέει η θεωρία του Χάους. Το αποτέλεσμα επηρεάζεται και από την παραμικρή διαφοροποίηση των αρχικών συνθηκών του συστήματος. Γιαυτό είναι αδύνατο να προβλέψεις τα περισσότερα πράγματα. Η γνώση αυτή της ελεγχόμενης αταξίας βαφτίστηκε θεωρία του χάους και στα πόδια της σφάζονται από φυσικούς μέχρι καλλιτέχνες. Βλέπεις όλα θέλησε ο άνθρωπος να τα ελέγξει και όταν διαπίστωσε πως δεν θα το κατάφερνε, έβαλε αυτή του την αδυναμία μέσα σε μια θεωρία για να νιώθει την ψευδαίσθηση ότι τα κατάφερε. Δεν ξέρω λοιπόν που θα καταλήξουμε εμείς οι δύο. Το χάος μας ορίζει. Αυτή όμως την στιγμή ξέρω ότι σε θέλω". Και εκείνη στο άκουσμα όλων αυτών των περίεργων πραγμάτων είχε ανατριχιάσει και μην ξέροντας άλλο τρόπο να συνεχίσει την κουβέντα, είχε σκύψει και τον είχε φιλήσει.

Έκτοτε είχα μιλήσει πολλές φορές για τη θεωρία του χάους, αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ της δεν την είχε καταλάβει 100% . Προτιμούσε πάντα να ακούει εκείνον να μιλάει ....Δέκα χρόνια τώρα ποτέ της δεν κουράστηκε να τον ακούει. Το μυαλό του είχε ερωτευτεί και ας ένιωθε τις περισσότερες φορές χαζή. Αν δεν είχε τύχει, ίσως και να μέναν για πάντα μαζί. Αλλά έτυχε και τώρα εκείνη μονάχη της θα σήκωνε τον σταυρό των τύψεων. Άδικος ο Θεός με τις γυναίκες. Ένα πλεονέκτημα τους έδωσε έναντι των αντρών και αυτό αποδεικνυόταν στην περίπτωση της η μεγαλύτερη κατάρα.

Μια ζεστή υγρασία ένιωσε να κυλάει ανάμεσα στα πόδια της και ξαφνικά ο πόνος είχε εξαφανιστεί. Έντρομη άναψε το φως στο κομοδίνο και είδε πως ήταν βουτηγμένη στο αίμα. Πανικόβλητη τηλεφώνησε σε μια φίλη της και λίγο αργότερα έμπαινε σε ένα χειρουργικό δωμάτιο παραζαλισμένη από την νάρκωση. Αποβολή της είπε περίλυπος ο εφημερεύων γυναικολόγος και εκείνη δεν ήξερε αν έπρεπε να κλάψει ή να γελάσει. Η φύση την είχε απαλλάξει από το βάρος της απόφασης επιβεβαιώνοντας τη θεωρία του χάους που τόσο εκείνος λάτρευε. Γιατί όμως αυτό δεν άλλαζε τίποτα από όλα όσα ένιωθε; Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της και ο γιατρός προσπάθησε να την παρηγορήσει παρερμηνεύοντας την αντίδραση της. Δεν έκλαιγε για το ανεπιθύμητο έμβρυο, που το έσκασε πριν προλάβουν να το ξεριζώσουν, επιλέγοντας μια πιο αξιοπρεπή φυγή. Δεν έκλαιγε για την απόφαση της να τερματίσει την κύηση. Θα το είχε κάνει ακόμα και αν δεν τύχαινε αυτό και το βάρος παρέμενε ίδιο και απαράλλαχτο. Έκλαιγε για εκείνο το βότσαλο που είχε πετάξει τότε στη θάλασσα και που ήξερε πλέον οριστικά, πως μπορεί να μην είχε προκαλέσει σεισμό στην Κινά, είχε προκαλέσει όμως σε εκείνη πληγές που θα τις έπαιρναν πολύ καιρό να γιατρέψει._