στο ΑΤΜ.....

Δευτέρα την συνάντησε πρώτη φορά. Δεν ήταν η ομορφιά της που τον εντυπωσίασε αλλά ότι χαμογελούσε... Σε μια ουρά σχεδόν είκοσι ανθρώπων εκείνη ήταν η μόνη που χαμογελούσε...η μόνη που δεν κοιτούσε το βρώμικο πεζοδρόμιο σκυφτή. Την Τρίτη επιβεβαίωσε πως απλά έτσι ήταν εκείνη, χαμογελαστή εκ γενετής...Την  Τετάρτη έπιασε τον εαυτό του να περιμένει με αγωνία να έρθει η ώρα να στηθεί και πάλι μπροστά στο ΑΤΜ έτσι απλά για να τη δει. Λες και το δικό της μόνιμο χαμόγελο σαν παραφωνία των ημερών κάτι του έκανε...σαν να του άλλαζε και εκείνου τη διάθεση...σαν να τον έκανε να ξεχνάει και την είχε τόση ανάγκη την λήθη...Απογοητεύτηκε όταν δεν την πέτυχε και όλη του η μέρα σκοτείνιασε. "Λες να τελειώσαν τα χρήματα της?" αναρωτήθηκε απογοητευμένος και για πρώτη φορά η ουρά του φάνηκε ατέλειωτη. Όταν την Πέμπτη την ξαναείδε δεν μπόρεσε να συγκρατήσει και ο ίδιος το χαμόγελο που τόσο αβίαστα του βγήκε αντικρίζοντας την. Στήθηκε στην ουρά φροντίζοντας να την έχει στο οπτικό του πεδίο και με διακριτικότητα άρχισε να την παρατηρεί. Με δυσκολία μπορούσε να εκτιμήσει την ηλικία της. Το πάθαινε αυτό με τους χαμογελαστούς ανθρώπους... Οι χαμογελαστοί άνθρωποι μπερδεύουν... λες και το χαμόγελο  καλύπτει οποιαδήποτε άλλη πληροφορία...λες και το χαμόγελο είναι υπεράνω ρυτίδων...Ξανθιά η μελαχρινή? Προσπάθησε να τιθασέψει τα μάτια του να του δώσουν τουλάχιστον αυτή την πληροφορία αλλά εκείνα πεισματικά αρνούνταν να δουν τίποτα άλλο από εκείνο το χαμόγελο. Και όταν εκείνη σήκωσε το πενηντάρικο από το μηχάνημα και έφυγε χαμογελώντας  με συμπάθεια σε όσους περίμεναν, η ουρά έγινε και πάλι φτωχότερη. Δύο γερόντια τσακωνόντουσαν έντονα πιο πίσω για το δημοψήφισμα....τρεις νεαρές αποβλακωμένες στα κινητά τους εξαντλούσαν τα δωρεάν ΜΒ ...ένας μηχανόβιος φυσούσε και ξεφυσούσε ανυπόμονα....ένας πιτσιρικάς κουνιόταν ρυθμικά με τα ακουστικά στα αυτιά και μια νοικοκυρά με μια τσαντούλα γεμάτη κάρτες μπροστά στο μηχάνημα δοκίμαζε την υπομονή των υπολοίπων. Ναι η ουρά ήταν φτωχότερη και πιο άχρωμη χωρίς εκείνη....χάθηκε η κυρία με τις άπειρες κάρτες να ήταν μπροστά από εκείνη, σκέφτηκε θυμωμένος και προσπάθησε να επαναφέρει τη θύμηση του χαμόγελου εκείνου για να αντέξει την αναμονή. Για κάποιους ήταν η συζήτηση, για κάποιους άλλους το όρθιο σερφάρισμα στο ίντερνετ, για λίγους η μουσική, για εκείνον ήταν εκείνη... όλοι κάτι έψαχναν τελικά για να ξεχάσουν ότι για το "ημερομίσθιο" του ΑΤΜ θα έπρεπε να κάνουν λίγη υπομονή....ή μήπως δεν ήταν η αναμονή αυτό που εκνεύριζε ούτε το ποσό αλλά η επιβολή μιας μορφής περιορισμού....? Ότι και αν ήταν εκείνος είχε πάρει την ημερήσια δόση του και αν και θυμωμένος που είχε κρατήσει τόσο λίγο, ήταν χαρούμενος. Θέλησε να μιλήσει σε έναν φίλο για εκείνη την άγνωστη αλλά αμέσως το μετάνοιωσε... σχεδόν γραφικό θα ακουγόταν μετά τα ανέκδοτα που είχαν κυκλοφορήσει την τελευταία εβδομάδα για τις ουρές των ATM . Και τι να του έλεγε άλλωστε όταν και ο ίδιος δεν ήξερε πως να το περιγράψει... Όχι έρωτας δεν ήταν, πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι έρωτας.... στην ηλικία του ήξερε καλά πως ο έρωτας ήταν τελικά ένα πολυπαραγοντικό πράγμα και αυτό είχε μια και μόνη συνιστώσα....ένα χαμόγελο! Το βράδυ εκείνο κάθισε μπροστά στη τηλεόραση με τα παιδιά του να τιτιβίζουν τριγύρω και τη γυναίκα του να πλένει τα πιάτα και ένιωσε τύψεις απέναντι τους. Ένιωσε σαν να διαπράττει τη μέγιστη προδοσία που αντί να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να αγχώνεται για το μέλλον τους εκείνος αναρωτιόταν αν το χαμόγελο της κρατούσε ολόκληρη τη μέρα ή αν όσο ο ήλιος έδυε εξαφανιζόταν μαζί του. Πως να την έλεγαν άραγε? Τουλάχιστον να  ήξερε αυτό....να ήξερε σε ποια χρωστούσε το καταφύγιο που είχε βρει. Άπιστος δεν ήταν...τουλάχιστον με την κλασσική έννοια. Αγαπούσε την οικογένεια του και όποτε πειρασμοί έπεφταν στο δρόμο του προσπαθούσε να ξεχνάει τα ένστικτα του....και αν δεν τα κατάφερνε τα άφηνε να εκδηλώνονται μόνο μέσα στο μυαλό του ποτέ στην πράξη.. και μέχρι στιγμής ήταν περήφανος που κόντρα στην φύση του είχε καταφέρει μετά από 12 χρόνια γάμου να είναι άπιστος μόνο στο μυαλό. Αλλά οι τελευταίες μέρες τον είχαν βγάλει από την τροχιά του... Μπορεί να έφταιγε η αβεβαιότητα και το άγχος... σίγουρα αυτό έφταιγε σκέφτηκε και αγκάλιασε την γυναίκα του που με τα μάτια γεμάτα αγωνία τον κοίταξε περιμένοντας από εκείνον να την καθησυχάσει πως όλα θα πήγαιναν καλά. Και εκείνος της χαμογέλασε και εκείνη ηρέμησε.... Πόση δύναμη έχει ένα μικρό χαμόγελο.... ένα χαμόγελο μπορεί να λυγίσει σίδερα, να λιώσει πάγους, να ανάψει φωτιές....σίγουρα να ανάψει φωτιές, σκέφτηκε και προσπάθησε να διώξει την άγνωστη από το κουρασμένο του μυαλό του. Την Παρασκευή δεν την πέτυχε αλλά υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην αφήνει να τον επηρεάζει τόσο η απτή παρουσία ή απουσία της. 'Οση ώρα περίμενε την φαντάστηκε να στέκεται χαμογελαστή παραδίπλα και ο χρόνος κύλησε νεράκι.Το ίδιο και το Σάββατο....πλέον δεν την είχε ανάγκη. Το χαμόγελο της είχε χαραχτεί τόσο καλά μέσα του που το κουβαλούσε συνεχώς μαζί του... Όταν και τη Κυριακή εκείνη δεν φάνηκε βεβαιώθηκε πως δεν θα την ξαναέβλεπε... Μάλλον θα είχε αλλάξει στέκι....μάλλον θα είχε πάει να φωτίσει με το χαμόγελο της και άλλες ουρές...και αυτό ήταν άλλωστε το σωστό...δεν έπρεπε να είναι εγωιστής. Σήκωσε το πενηντάρικο της μέρας , το έβαλε στο πορτοφόλι του και κοίταξε την ουρά φεύγοντας χαμογελώντας με συμπάθεια σε όσους περίμεναν και έτσι όπως έφευγε πρόσεξε έναν κύριο να τον κοιτάζει με περιέργεια και έκπληξη. Και τότε κατάλαβε....δανεικό ήταν εκείνο το χαμόγελο...αλυσιδωτή αντίδραση της ελπίδας....ο ένας το περνούσε χωρίς να το καταλαβαίνει στον άλλο....και όταν το συνειδητοποιούσε φρόντιζε να το μοιράζει πιο απλόχερα. Αύριο θα άλλαζε μηχάνημα της το χρωστούσε να το κάνει.... Ναι αύριο όποιο και αν ήταν ο αποτέλεσμα θα πήγαινε σε άλλο ATΜ. Μπήκε στο αυτοκίνητο του και από το παράθυρο είδε τον κύριο που προηγουμένως τον κοιτούσε με έκπληξη να αχνοχαμογελάει... Όλα καλά θα πήγαιναν όσο οι άνθρωποι μπορούσαν ακόμα να χαμογελούν χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο όλα καλά θα πήγαιναν, σκέφτηκε και έβαλε μπροστά._