Το κατοχικό σύνδρομο...

Μην μου πείτε πως δεν έχετε μια γιαγιά , έναν μπαμπά ή κάποιον στην οικογένεια που να πάσχει απο το λεγόμενο "κατοχικό" σύνδρομο...Και αν δεν ξέρετε τι είναι το κατοχικό σύνδρομο να σας πώ μερικά συμπτώματα που μπορεί να σας βοηθήσουν στην διαγνωσή του.

Σύμπτωμα 1: "Φάε παιδάκι μου όλο σου το φαί" ! Τι κι αν έχεις περιτά κιλά, τι κι αν έφαγες πριν απο μία ώρα ο πάσχων απο το σύνδρομο επιμένει να σκάσεις στο φαί και σε περίπτωση που δεν το κάνεις τότε ή το τρώει εκείνος ή το βάζει σε ταπεράκι για το βράδυ...
Σύμπτωμα 2: "Δεν πετάμε τίποτα κάπου θα χρειαστεί..." Απο συσκευασίες παγωτού που για τον πάσχων γίνονται εξαιρετικά ταπεράκια...ώς παλία σεντόνια που γίνονται εξαιρετικές πετσέτες κουζίνας (κοινώς πατσαβούρες...), τίποτα δεν είναι πραγματικά άχρηστο!
Σύμπτωμα 3: "Καλέ το παιδί αδυνάτισε..." Ακόμα και αν ο παιδιάτρος βρίσκει το μωρό μέσα στις φυσιολογικές καμπύλες ανάπτυξης στα μάτια του "ασθενούς" το μωρό μοιάζει με παιδάκι της Αφρίκης.
Σύμπρωμα 4: "Βάζε κανένα φράγκο στην άκρη" Η αποταμιευση είναι αρετή δεν αντιλέγουμε αλλά το να κάνεις μασούρι τα λεφτά και να τα κρύβεις κάτω απο το στρώμα είναι ένδειξη της νόσου!

Μέχρι και πρίν απο δύο χρόνια κάπως έτσι θα ξεκινούσα την συγκεκριμένη ανάρτηση...πολύ απλά γιατί τέτοια πράγματα σκεφτόμουν για ανθρώπους που παρά την αφθονία υλικών αγαθών επέμεναν να φοβόνται στηριζόμενοι σε άσχημες αναμνήσεις στην "σωστή" διαχειρισή τους. Βλέπετε εγώ είμαι ένας άνθρωπος όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου που μάθαμε στα "πολλά". Ο φόβος των προηγούμενων γενεών και οι στερήσεις είχαν σαν αποτέλεσμα να γαλουχηθεί μια γενιά καταναλωτών χωρίς όριο. Μια γενιά όχι κακομαθημένων πλουσιόπαιδων αλλά απλών παιδιών της μεσαίας τάξης που οι γονείς τους και οι παππούδες τους για να μην υποφέρουν απο κακουχιές και περιορισμούς μαθημένοι ήδη στα λίγα συνέχισαν να στερούνται για να δώσουν στα παιδία τους τα πάντα... για να μπορέσουν εκείνα να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.

Ώσπου ήρθε η "κρίση" και το μπαλόνι που με τόσο κόπο φούσκωναν επι χρόνια με θυσίες εκείνοι έσκασε! Το σπιτάκι που με αίμα έχτισαν για τα παιδία τους έγινε τεκμήριο και εκείνα τώρα καλούνται να πληρώσουν το χαράτσι. Οι σπουδές που με ιδρώτα κατάφεραν να τους εξασφαλίσουν , προσόντα που δεν βρίσκουν ανταπόκριση στην αγορά και διαβατήριο για την "ξενιτιά". Ακόμα και το "φίλημα κατουρημένων ποδιών" για να βρούν μια θεσούλα στον κανακάρη τους ή στην κοκόνα τους στο δημόσιο μπούμεραγκ γύρισε. Έτσι μετά απο όλα όσα έκαναν έφτασαν στη δύση της ζωής τους να συνεχίζουν να αγχώνονται για το μέλλον των παιδιών τους λέγοντας μετά απο κάθε αναστεναγμό "εμείς είμαστε συνηθισμένοι αλλά εσείς όχι...".

Πρίν μέρες πέτυχα στην τηλεόραση ένα γεροντάκι που απελπισμένο στο άκουσμα της επιπρόσθετης μειώσης της συνταξής του δήλωνε με αγωνία..."και εγώ πως θα βοηθήσω τα παιδία μου και τα εγγόνια μου?". Αυτός ο άνθρωπος με 500 ευρώ σύνταξη δεν ενδιαφερόταν τι θα απογίνει ο ίδιος αλλά πως θα βοηθήσει τα παιδία και τα εγγόνια του...

Τα τελευταία 2 χρόνια έχω περάσει απο διάφορα στάδια σχετικά με τις εξελίξεις στην χώρα μας. Απο την επιλεκτική αδιαφορία σαν ένδειξη διαμαρτυρίας, τον θυμό, την απελπισία, την απογοήτευση μέχρι και την συνειδητοποιήση της κατάστασης και την αποδοχή. Ότι έχει γίνει έχει γίνει και λίγο πολύ όλοι φταίμε και ας μην τα φάγαμε όλοι μαζί! Δεν έχει νοήμα να ψάχνεις να ρίξεις ευθύνες ή καλύτερα όπως λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι "να κάθεσαι και να κλαίς πάνω απο το χυμένο γάλα"...όσο και να κλαίς στο πάτωμα θα μείνει! Σημασία έχει τι κάνουμε απο εδώ και πέρα. Πολιτικός (φτού φτού) δεν είμαι , πρώτη γυμνασίου ήμουνα γραμματέας στο πενταμελές του τμήματος μου και εκεί τελείωσε η πολιτική μου καρίερα. Ούτε έχω την ψευδαίσθηση πως εγώ θα σώσω την χώρα ( δυστυχώς ο μπαμπάς μου δεν ήταν ο Σούπερμαν για να μου κληροδοτήσει υπεράνθρωπα γονίδια). Είμαι η Πουκαρίνα και είμαι καλά! Βασικά είμαι η Πουκαρίνα και μαθαίνω να είμαι καλά με όσα έχω...Προσπαθώ να μάθω απο τα λάθη του παρελθόντος, επανατοποθετώ τα δεδομένα μου για ακόμα μια φορά και ελπίζω να αποτελώ τη μητέρα ενός αυριανού ανθρώπου που μπορεί και εκείνος να μην φέρει υπεράνθρωπα γονίδια , αλλά να μπορεί μαζί με όλους τους αυριανούς πολίτες αυτής της χωράς να κάνουν την διαφορά!

Στα πλαίσια αυτής της επανατοποθέτησης των δεδομένων φιλτράρω πλέον και διαφορετικά το λεγόμενο "κατοχικό σύνδρομο". Δεν μπορώ να πώ πως ακόμα το ενστερνίζομαι 100% κύριως όσον αφορά το υπερβολικό τάισμα των παιδιών...αλλά φυλάω τα μπωλάκια απο το παγωτό και βάζω μεσα διάφορα πραγματάκια που αφορούν τις χειροτεχνίες μου , τα παλία σεντόνια μπορεί να μην τα κάνω πετσέτες κουζίνας αλλά τα χρησιμοποιώ για να πειραματίζομαι με την ραπτομηχανή μου και καμία φορά βγαίνουν και χρήσιμα πραγματάκια..., προσπαθώ να ψωνίζω τρόφιμα και να μαγειρεύω σε ποσότητες τέτοιες ώστε να μην αναγκάζομαι να πετάω στα σκουπίδια αλλά ούτε και να φυλάω στο ψυγείο και τέλος αν και δυσκολεύομαι να κάνω αποταμίευση μιας και δεν περισσεύει πλέον σάλιο ιεραρχώ καλύτερα τις ανάγκες μου. Νομίζω πως σε γενικές γραμμές είμαι σε καλό δρόμο.Πριν περίπου ένα μήνα βγήκαν και τα πρώτα μαρουλάκια απο τον κήπο μας και νοστιμότερη σαλάτα δεν έχω ξαναφάει στην ζωή μου!

Μικρή διάβαζα την Πολυάννα....και τσαντιζόμουν απίστευτα. Για όσες δεν έχετε διαβάσει βιβλία με την Πολυάννα να σας πώ περιληπτικά πως ήταν ένα κοριτσάκι που περνούσε τα πάνδεινα αλλά είχε βρεί ένα τρόπο να επιβιώνει το λεγόμενο παιχνίδι της χαράς! Τι ήταν αυτό το παιχνίδι...? όταν της συνέβαινε κάτι τραγικό στη ζωή της εκείνη χαιρόταν γιατί σκεφτόταν κάτι ακόμα τραγικότερο που θα μπορούσε να της συμβεί και έτσι ήταν ευτυχισμένη! Το πόσο με εκνέυριζε αυτό το παιχνίδι της χαράς δεν λέγεται..."Έσπασα το πόδι μου αλλά είμαι ευτυχισμένη γιατί θα μπορούσα να σπάσω και τα δύο" έλεγε και φούντωνα εγώ με την χαζομάρα της.

Ώσπου έφτασα 25 χρόνια μετά να γίνω μια άλλη Πολυάννα! Ακόμα βέβαια χαζοχαρούμενη την θεωρώ εκείνη την Πολυάννα και όχι αρνούμαι να πάιξω το δικό της παιχνίδι της χαράς και να σκεφτώ καλά είμαστε σκεψου να ζούσες σε μια αφρικανική χώρα...Έχω εφεύρει όμως το δικό μου παιχνίδι της χαράς. Αφού είμαστε υγιείς όλα τα άλλα μπορούμε να τα φτιάξουμε σιγά σιγά! Αντλώ λοιπόν ενέργεια απο μικρά χαρούμενα γεγονότα και έτσι όλα τα άσχημα μοιάζουν να συρρικνώνονται.

Και αν αναρωτιέστε αν αυτό το μεσημεριανό ντελίριο θα καταλήξει κάπου να σας πώ πως θα καταλήξει! Με αφορμή το υποβόσκον "κατοχικό σύνδρομο" που με περιτριγυρίζει, δημιουργικά τουλάχιστον το τελευταίο καιρό προσπαθώ να "ανακυκλώνω". Υλικά φαινομενικά άχρηστα προσπαθώ να τα αξιοποιώ όσο καλύτερα μπορώ και όταν τα καταφέρνω τότε η ικανοποιήση που παίρνω είναι τέτοια που δεν περιγράφεται. Ανάμεσα στα "σκουπίδια" που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω κάποια στιγμή ήταν κάτι ιαπωνικές εφημερίδες που έδωσαν στην μαμά μου και η οποία αφού τις διάβασε μου τις έδωσε. Με αφορμή λοιπόν την δεύτερη πρόκληση κάρτας του Get Creative έφτιαξα μια καρτούλα ακολουθώντας το sketch και χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι εφημερίδας ως pattern paper.΄Ελπίζω να μην σας κούρασα και η καρτούλα μου να σας αρέσει.

Καλό απόγευμα σε όλους ;)
υγ: δεν έχετε παράπονο καιρό είχα να κάνω ανάρτηση σεντόνι και μαζεύτηκαν πολλά χαχα
υγ2:η προεκλογική περίοδος και ας μην την παρακολουθώ για να μην εκνευρίζομαι περισσότερο όπως καταλάβατε το κατιτίς της με έχει επηρεάσει...
υγ3: αγαπημένοι μου γονείς αν και ξέρω πως δεν παρακολουθείτε το μπλόγκ εγώ θέλω να σας πώ να μην ανησυχείτε!!!! Σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνατε για μένα αλλά έχω και εγώ δύο άκρως λειτουργικά ποδαράκια που μπορούν να με στηρίξουν ανα πάσα στιγμή! Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μου δώσατε δεν ήταν ούτε το ότι με σπουδάσατε , ούτε το ότι με παντρέψατε...αλλά ότι με κάνατε ένα σκεπτόμενο όν και αυτό ότι και να γίνει είναι η πιο πολύτιμη περιουσία μου και δυστυχώς για εκείνους δεν φορολογείται ;)