it takes balls to knit....

Την αγάπη μου για το βελονάκι όλοι την ξέρετε νομίζω.... Τα τελευταία τρία χρόνια σταδιακά παράτησα όλα τα υπόλοιπα που κατά καιρούς είχα ασχοληθεί. Οι λόγοι που αυτό συνέβη ήταν πολλοί.. Πρώτος και κυριότερος λόγος ήταν οι απαιτήσεις της καθημερινότητας μου. Και όχι δεν λέω πως το πλέξιμο είναι λιγότερο χρονοβόρο από τα υπόλοιπα, ίσως να είναι και περισσότερο... απλά είναι πιο ευέλικτο. Μπορείς να πλέξεις κυριολεκτικά παντού χωρίς να απαιτείται να κατέβεις στο craftoυπόγειο που πλέον πιάνει αράχνες. Με το πλέξιμο μπορώ όποτε έχω ελεύθερο χρόνο να κάνω κάτι δημιουργικό έστω και για πέντε δέκα λεπτά ανάμεσα σε δουλειές και αυτό μου ήταν απαραίτητο προκειμένου να μπορώ να ανταπεξέρχομαι σε οικογενειακές και εργασιακές υποχρεώσεις. Ο δεύτερος λόγος ήταν ο οικονομικός. Το να συντηρείς οικονομικά τόσα δημιουργικά  μέτωπα που είχα ανοίξει εγώ, θα με οδηγούσε αργά ή γρήγορα με γεωμετρική πρόοδο στη χρεωκοπία. Για έναν crafter σαν εμένα που δεν κερδίζει οικονομικά από αυτά που φτιάχνει το να ανανεώνει υλικά σε χίλια δυο πράγματα ακολουθώντας την τάση της μόδας ήταν εξαρχής ασύμφορο. Εστιάζοντας έτσι σε ένα τομέα μπόρεσα και καλύτερη να γίνω από άποψη τεχνικής και να κάνω μια θεωρητική οικονομία (θεωρητική γιατί απλά αναβάθμισα την ποιότητα των υλικών μου σε αυτό το πεδίο...και μια την άλλη ήρθαν τα μηνιαία έξοδα μου για την τρέλα της δημιουργίας...) Τέλος το πλέξιμο μου ταιριάζει. Μπορεί στους περισσότερους να μοιάζει ανιαρό αλλά για μένα είναι καθαρή μαγεία. Τι πιο μαγικό από το να φτιάχνεις από το τίποτα κάτι με ένα βελονάκι και λίγο νήμα??? Σαν τον Χάρι Πότερ νιώθεις σας μιλάω ειλικρινά! Και επειδή ένα πλεκτό παίρνει από εβδομάδες ως  μήνες να ολοκληρωθεί μέσα του έρχονται και κολλάνε και αναμνήσεις που το κάνουν ακόμα πιο ιδιαίτερο... Τρελή θα με πείτε αλλά έτσι είναι... εκτός λοιπόν από το να πλέκω με τις λέξεις ιστορίες που ξέρετε πόσο μ αρέσει, πλέκω ιστορίες και με το νήμα και είναι όλες τους πολύχρωμες και ζεστές!

Και αφού απολογήθηκα ή καλύτερα αιτιολόγησα την αποχή μου από πολλά πράγματα πάμε τώρα στη νέα μου τρέλα. Θεωρώ πως όποιος ασχολείται με το βελονάκι είναι θέμα χρόνου να δοκιμάσει και τις βελόνες και φυσικά και το ανάποδο. Σιαμαία αδελφάκια οι δύο αυτές τεχνικές με ίδιο σημείο αναφοράς, το νήμα, και τεράστιες διαφορές. Καιρό φλέρταρα με την ιδέα να δοκιμάσω βελόνες αλλά πιστεύοντας  πως το αγαπημένο μου βελονάκι ήταν πιο λεπτομερές..., το ανέβαλα. Ώσπου φέτος τον Οκτώβρη διαπίστωσα ότι το βελονάκι δεν αντικαθιστά τις βελόνες και οι βελόνες δεν αντικαθιστούν το βελονάκι. Το κάθε ένα έχει τη δική του μαγεία και χρησιμότητα. Παραδείγματος χάρη κουβέρτα με βελόνες είναι αδύνατο σχεδόν να φτιάξεις και θα είναι μονότονη αν το τολμήσεις, από την άλλη ρούχο με βελονάκι αν δεν είσαι πολύ funky δύσκολο θα πετύχεις... Έχοντας λοιπόν φτάσει σε πολύ καλό επίπεδο τεχνικά με το βελονάκι είπα να κάνω τα πρώτα μου βήματα στις βελόνες...και φυσικά τα είδα όλα κωλυόμενα!

Στην αρχή κόντευα να στραμπουλήξω τα χέρια μου και οικογενειακώς κινδυνεύαμε να καρφωθούμε με καμία βελόνα έτσι όπως τις παρατούσα στον καναπέ συνήθεια που με το βελονάκι δεν κινδυνεύαμε. Από εκεί που το ένα χέρι κρατούσε το νήμα και το άλλο το εργαλείο.... έπρεπε να φυτρώσει και ένα τρίτο χέρι γιατί τώρα το εργαλείο ήταν πληθυντικός εργαλεία! Ξεκίνησα με μακριές βελόνες και τον αγγλικό τρόπο πλεξίματος που με το δεξί χέρι γυρνάς το νήμα...Και αφού με το λεπτό νήμα έμπλεκα τα μπούτια μου αγόρασα χοντρό νήμα και χοντρές βελόνες...

    

Με επιμονή και μετά από αρκετές ώρες που ξόδεψα στο youtube κάτι είχα αρχίσει να καταφέρνω....Αλλά και πάλι ήμουν απελπιστικά αργή.... αν δε γλιστρούσε κανένας πόντος ξήλωνα τα πάντα και φτου και από την αρχή. Μελέτησα λοιπόν άρθρα σχετικά με το πλέξιμο και κατάλαβα πως αν ήθελα να μένουν οι πόντοι πάνω στη βελόνα και να μην γλιστράνε με την πρώτη ευκαιρία έπρεπε να πάρω ξύλινες βελόνες. Αγόρασα έτσι ξύλινες βελόνες...και ναι πλέον δεν μου έφευγαν οι πόντοι αλλά συνέχιζα να είμαι απελπιστικά αργή...

Και ενώ θα έπρεπε να μην βιάζομαι άπειρη γαρ, εμένα κάτι μου έλεγε πως κάτι πήγαινε λάθος... Έκανα έτσι μια ερώτηση σε μια ομάδα πλεξίματος που είμαι γραμμένη και ήρθε η απάντηση κλειδί! "continental knitting". Σε αυτόν το τρόπο πλεξίματος σε αντίθεση με τον αγγλικό τρόπο το νήμα το κρατάς με το αριστερό χέρι σαν το βελονάκι και το νήμα για να φτιάξεις τον πόντο δεν το γυρνάς αλλά το πιάνεις με τη βελόνα. Βέβαια όταν το δοκίμασα με τις μακριές βελόνες ήταν η απόλυτη καταστροφή... και αυτό όμως λύθηκε όταν αγόρασα κυκλικές βελόνες με καλώδιο. Επιτέλους είχα βρει το τρόπο να πλέκω χωρίς να βρίζω. Κυκλικές ξύλινες βελόνες και continental knitting ήταν η χρυσή συνταγή για μένα!  Και έτσι έφτιαξα την πρώτη μου ζακέτα...με χοντρό νήμα φυσικά γιατί ακόμα ήμουν σε εμβρυικό στάδιο...

Και επειδή αναμενόμενο στην πρώτη έκανα λάθη έφτιαξα και μια δεύτερη να εμπεδώσω τις καινούριες γνώσεις. Γιατί ας μην γελιόμαστε η επανάληψη είναι εκείνη που σε μαθαίνει...

Έχοντας λοιπόν έτσι αποκτήσει μια μικρή εμπειρία άρχισα να αξιολογώ τα υπέρ και τα κατά της παραπάνω ζακέτας. Ωραίο δεν λέω το χοντρό νήμα και με εντατική δουλειά σε μια εβδομάδα την είχα τελειώσει αλλά πολύ χοντροκομμένη....και αυτές οι ραφές...χριστέ μου ένα δράμα. Βλέπετε το πατρόν ήταν σε κομμάτια που στο τέλος τα συναρμολογούσες. Τώρα ή εγώ δεν την έραψα καλά ή το νήμα που ήταν χοντρό έφταιγε. Στο δια ταύτα οι ραφές ήταν χάλια μαύρα. Μάλλον είχε έρθει καιρός να μπω πιο βαθιά... Έψαξα έτσι για πατρόν ζακέτας με πιο λεπτό νήμα και μονοκόμματη χωρίς καθόλου ραφές. Έπεσα έτσι από τις 8mm βελόνες στις 4 mm και περαστικά μου!  

Ναι μεν θα γλιτώσω τις ραφές αλλά ο χρόνος που θα μου πάρει θα είναι ο δεκαπλάσιος. Το πλέξιμο με βελόνες είναι πιο χρονοβόρο από το βελονάκι αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Μέχρι στιγμής έχω τελειώσει τον κορμό και δουλεύω τη ζακέτα ήδη πάνω από ένα μήνα! Το λεπτό νήμα είναι εμφανώς πιο φίνο και το θετικό είναι ότι το μη σταθερό μου tension, λογικό για αρχάριο, φαίνεται λιγότερο. Και όλα καλά μέχρι εδώ ώσπου έφτασα στο μανίκι...

Μανίκι το μανίκι παιδιά!!! Και γιατί αυτό??? Αφού δεν θες ραφές κυρά μου μάθε τώρα να δουλεύεις και καλτσοβελόνες! Καινούρια πράγματα στο τοπίο πάνω που πήραμε μια φόρα... και αυτή τη φορά όχι δύο βελόνες....αλλά 5 βελόνες ταυτόχρονα! 

Η πρώτη μου αντίδραση όταν είδα σε βιντεάκι τι πρέπει να κάνω ήταν.."Ο Χριστός και η Παναγία!!!" πως θα το κάνω αυτό???? Βέβαια επειδή όσοι με ξέρετε ξέρετε πως είμαι τρομερά επίμονη αγόρασα ένα σετ καλτσοβελόνες και είπα να κάνω μια δοκιμή.... Παιδεύτηκα δύο ολόκληρα 24ωρα... ξήλωσα και ξαναξεκίνησα άπειρες φορές...σε κάποια φάση ήμουν έτοιμη να τυλίξω το νήμα γύρω από το λαιμό μου και να αυτοκτονήσω...  "Τρελή πλέκτρα αυτοκτόνησε καρφώνοντας τις καλτσοβελόνες στην καρδία της" έβλεπα τους πηχυαίους τίτλους που θα γραφόντουσαν! Αλλά όχι δεν το έβαλα κάτω και μετά από πολύ ώρα είχα καταφέρει αυτό...

Ναι είχα πλέξει μια κάλτσα!!!! Μιλάμε ο ενθουσιασμός μου δεν υπήρχε! Τέτοια χαρά ούτε ο Κολόμβος όταν ανακάλυψε την Αμερική! Και ενώ η λογική θα έλεγε πως το επόμενο που θα έκανα θα ήταν να συνεχίσω την ρημαδοζακέτα μιας και γι αυτήν έπλεξα την κάλτσα...όχι εγώ η παλαβή κόλλησα καινούρια μούρλα! Θα πλέξω κάλτσες δήλωσα και τα μέλη της οικογένειας μου φοβήθηκαν τι μπορεί να σημαίνει αυτή η καινούρια δήλωση... Παράτησα έτσι προς το παρόν τη ζακέτα...και τέσσερις μέρες τώρα... προσπαθώ να μάθω να πλέκω κάλτσες.. Ποια εγώ, που όταν είχα δει πως γίνεται έπαιρνα όρκο πως δεν θα έπιανα ποτέ αυτό τον τομέα... 

Και φτάνουμε έτσι στο παρόν με εμένα κάπως έτσι...

να παλεύω ανάμεσα σε δύο ζευγάρια κάλτσες...ένα παιδικό για το γιο μου(με 3,5 mm βελόνες) και ένα γυναικείο (με 2,5mm βελόνες!!)  Και θα μου πείτε ρε κοπελιά άντε τράβα αγόρασε με 1 ευρώ ωραιότατες καλτσούλες από την λαϊκή που κάθεσαι και παιδεύεσαι... και θα σας απαντήσω ότι έχετε απόλυτο δίκιο και εγώ έτσι σκεφτόμουν αλλά ήταν να μην κολλήσω το μικρόβιο λες και δεν με ξέρετε...

Ήδη ονειρεύομαι θεϊκά καλτσονήματα... και ξύλινες κλατσοβελόνες αλλά είπα ότι θα κάνω αγορές μόνο και αν τελειώσω αυτά τα δύο ζευγάρια με επιτυχία. Τα νήματα τα είχα γι αυτά τα δύο ζευγάρια. Το ένα μάλιστα το ροζ ήταν σε ένα κιτ του Lidl για κάλτσες και το είχα αγοράσει πριν δύο χρόνια! Όταν τότε, που δεν ήξερα βελόνες, το είχα ανοίξει και είχα δει τις πέντε βελονίτσες τις τόσο ψιλές που μετα βιάς τις έπιανες το είχα ξανακλείσει και το είχα κρύψει... Ήρθε όμως όπως φαίνεται η ώρα του... Ευχηθείτε μου λοιπόν να τις ολοκληρώσω με επιτυχία για να αγοράσω επιτέλους νήματα ακριβά και ποιοτικά που τόσο λαχταράω. Γιατί με κούκλα των 20 ευρώ κουβέρτα δεν έλεγε να πλέξω αν σκεφτείς ότι θα χρειαζόμουν τουλάχιστον 18 κούκλες....αλλά με μια κούκλα των 20 ευρώ ένα ζευγάρι κάλτσες μπορώ να το πλέξω!!!  

Αυτά λοιπόν από μένα έτσι για να καταλάβετε γιατί σας τα έχω κάνει τσουρέκια τελευταία στο fb με τις φωτογραφίες από τις κάλτσες που ανεβάζω... Είναι ο ενθουσιασμός ενός καινούριου έρωτα βλέπετε, γιαυτό υπομονή και μην με πολυβρίζετε από μέσα σας ;)

Καλό σκ σε όλους και α ναι τελικά It takes balls to knit χεχε και από ότι φαίνεται i have them !!!

υγ βελονάκια μου δεν σας έχω ξεχάσει... υπομονή να κάνετε και θα σας ξαναπιάσω.. και όλοι μαζί εσείς οι βελόνες και εγώ θα κάνουμε φοβερή παρέα!!! 

Tο χιόνι

Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο μιλούσαν για το μεγαλύτερο κύμα κακοκαιρίας που θα έπληττε την Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρόνια. Χιόνια ακόμα και στα ηπειρωτικά με πολικές θερμοκρασίες δήλωναν με στόμφο οι μετεωρολόγοι και όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι να προμηθευτούν πετρέλαιο. Για μια χώρα λουσμένη συνεχώς στον ήλιο το μείον δύο φάνταζε πολική θερμοκρασία τι κι αν υπήρχαν χώρες στον κόσμο που για μήνες ζούσαν σε φυσιολογικούς ρυθμούς ακόμα και στους μείον σαράντα. Υπερβολική σε ομορφιά αυτή η χωρά , υπερβολική και στις αντιδράσεις της. Μόλις λίγες νιφάδες έπεφταν παρέλυαν τα πάντα. Σχολεία έκλειναν, υπηρεσίες υπολειτουργούσαν και όλοι έτρεχαν σαν παιδιά να βγάλουν φωτογραφίες με λευκό φόντο για να τις ανεβάσουν σε instagram και facebook.

Εκείνη τους δικαιολογούσε όμως την υπερβολή, ίσως επειδή και αυτή στη ζωή της χιόνι που να μην το έχει κυνηγήσει παίρνοντας τα όρη και τα βουνά,  είχε δει μετρημένες φορές. Γιαυτό και κάθε φορά που το σπάνιο αυτό καιρικό φαινόμενο έκανε την εμφάνιση του στη γειτονιά της δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το πρόσωπο της από το παράθυρο, κοιτάζοντας το μαγνητισμένη, λες και ο ουρανός δεν έστελνε παγωμένο νερό αλλά μαγεία βγαλμένη από παραμύθια. Τι κι αν ποτέ δεν το είχε στρώσει αρκετά για να μπορέσει να το πιάσει εκείνη εκστασιαζόταν και μόνο που το κοιτούσε και κάθε φορά ήλπιζε. "Δίπλα στη θάλασσα χιόνι δεν πιάνει καλή μου" της έλεγε ο ταλαίπωρος πατέρας της βλέποντας την να φοράει τα γάντια της ανυπόμονα περιμένοντας μπας και οι νιφάδες μείνουν ατόφιες στο έδαφος. Ακόμα θυμόταν πόσο  νευρίαζε όταν αποδεικνυόταν πόσο δίκιο είχε εκείνος  αναθεματίζοντας τη μοίρα της που  την ήθελε να μεγαλώνει σε μια από τις γειτονιές του Πειραιά και όχι σε κάποιο ορεινό βουνό. Και αν και τώρα που ενήλικας πια το είχε αποζητήσει, το είχε πιάσει, είχε παίξει μαζί του, ο καημός που αυτό γινόταν μόνο στα πλαίσια μιας εκδρομής ένιωθε να την βαραίνει. 

"Θα έχουμε χιόνια λένε από Κυριακή!" είπε μπαίνοντας στο δωμάτιο και το πρόσωπο της φωτίστηκε στην προσμονή

"Πάλι τις υπερβολές των μέσων πιστεύεις? Άντε να ρίξει καμία νιφάδα όπως την προηγούμενη φορά. Αμέσως έτοιμη να βγάλεις τα πέδιλα του σκι" την ειρωνεύτηκε  και συνέχισε να διαβάζει την εφημερίδα του.

"Όχι το νιώθω αυτή τη φορά θα ρίξει!!" επέμενε εκείνη σαν πεισματάρικο παιδί

"Αχ βρε Αλίκη μου απορώ με την εμμονή σου με δαύτο. Από παιδί λύσσαγες να χιονίσει και κάθε φορά απογοητευόσουν. Τι το θες το ρημάδι...άκου τον πατέρα σου μόνο προβλήματα φέρνει ειδικά σε εμάς που δεν είμαστε και μαθημένοι" είπε και αυτή τη φορά η φωνή του δεν έκρυβε ειρωνεία αλλά τη γνωστή γλύκα που με εκείνη κατάφερνε να παίρνει μακριά ακόμα και τον πόνο από τα γδαρμένα της γόνατα. 

"Καλά ρε μπαμπά. Άσε την εφημερίδα τώρα και πες μου. Εσύ τι κάνεις? Πως είσαι? Η κυρία Ευθυμία μου είπε πως δεν κατεβαίνεις να παίξεις τάβλι πια κάτω. Είσαι καλά? Νιώθεις αδιάθετος?" τον ρώτησε με ανησυχία.

"Η Ευθυμία να κοιτάει τη δουλειά της! Μια χαρά είμαι παιδί μου και αν δεν κατεβαίνω κάτω είναι γιατί τσακώθηκα με τον Χαρίλαο που με έκλεβε στο τάβλι. Αλλά η Ευθυμία αυτό δεν στο είπε γιατί τον γλυκοιτάζει βλέπεις τον Χαρίλαο. Συνταξιούχος του ΝΑΤ τρομάρα του μας έχει ζαλίσει με τα ταξίδια του και τις Βραζιλιάνες του. Και αυτή η Ευθυμία τον κοιτάζει που μας διηγείται ότι του κατεβεί στο κεφάλι και λιγώνεται η ευκολόπιστη. Και δεν φτάνει που μας έχει φλομώσει στην παραμύθα άρχισε να με κλέβει και στο τάβλι! Ε αυτό πάει πολύ ρε Αλικάκι. Γέρος είμαι όχι κανένας ξεκούτης!" είπε θυμωμένος και από την ταραχή του δίπλωσε στραβά την εφημερίδα και την πέταξε στο τραπεζάκι δίπλα στην πολυθρόνα.

"Βρε μπαμπά αν δεν περνάς τόσο καλά εδώ έλα να μείνεις μαζί μου. Εγώ από την αρχή δεν ήθελα να έρθεις να μείνεις εδώ αλλά δεν μου άφησες και επιλογή." διαμαρτυρήθηκε και άρχισε να συμμαζεύει το ήδη συγυρισμένο δωμάτιο.

"Αλίκη μην ξαναλέμε τα ίδια. Δεν με πέταξες στο γεροκομείο. Μόνος μου το αποφάσισα και εσύ απλά σεβάστηκες την επιλογή μου όπως εγώ σέβομαι και ας μην κατανοώ τη δική σου να μένεις ελεύθερη ακόμα και ας πάτησες τα 35...."

"Μπαμπά!!!! Δεν είναι το ίδιο και το ξέρεις αλλά δεν θα τσακωθούμε πάλι γιαυτό το θέμα. Εγώ θέλω να είσαι καλά. Από τότε που χάσαμε τη μαμά...."

"Από τότε που χάσαμε τη μαμά πάνε δέκα χρόνια Αλίκη. Και εγώ μια χαρά είμαι εδώ. Σιγά μην αφήσω τον βλάκα τον Χαρίλαο και την σακαφιόρα  την Ευθυμία να μου χαλάσουν τη διάθεση. Απλά για λίγες μέρες δεν θα κατεβαίνω στο σαλόνι μέχρι να μου περάσει. Εσύ όμως... εσύ παιδί μου πότε θα προχωρήσεις μπροστά? Σφάλαμε με τη μάνα σου που δεν κάναμε και άλλο παιδί. Αν είχες έναν αδελφό, μια αδελφή ίσως να ήταν αλλιώς. Μεγαλώνω παιδί μου... Θα φύγω κάποια στιγμή και εγώ και τι θα κάνεις τότε??? Αν είχες δική σου οικογένεια..."

"'Άντε πάλι τα ίδια... άρε κόλλημα που έχεις φάει να παντρευτώ. Και αφού άρχισε πάλι το ψηστήρι για γάμους και εγγόνια βεβαιώθηκα ότι είσαι μια χαρά και φεύγω  γιατί είμαι σκαστή από τη δουλειά. Θα ξανα περάσω την Κυριακή. Θα σου φέρω και καραμέλες μέντες που σου αρέσουν και καινούρια σταυρόλεξ,  και που ξέρεις ίσως να παίξουμε και χιονοπόλεμο" είπε  κλείνοντας του το μάτι τσαχπίνικα. Φόρεσε το παλτό της βιαστικά και αφού τον φίλησε τρυφερά στην καράφλα του που μύριζε κολόνια λεμόνι,  βγήκε από το δωμάτιο αναστενάζοντας. 

Τον αγαπούσε υπερβολικά αλλά αυτή του την γκρίνια δεν την άντεχε με τίποτα. Κάθε φορά που τον έβλεπε πάντα κατάφερνε η συζήτηση να καταλήξει εκεί, στο αγαπημένο του θέμα.  Εντάξει το ήξερε πως ανησυχούσε για εκείνη αλλά δεν σκόπευε να παντρευτεί για να τον λυτρώσει από το άγχος του τι θα απογίνει εκείνη αν κάτι πάθαινε αυτός. Ότι φοβόταν , φοβόταν. Όχι όμως ότι θα έμενε ολομόναχη και ανυπεράσπιστη. Φοβόταν ότι όταν θα έχανε και εκείνον θα έχανε για πάντα ένα ακόμα κομμάτι της , το μόνο κομμάτι της που την συνέδεε πλέον με τις ξένοιαστες και χαμογελαστές παιδικές αναμνήσεις της. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο και βάζοντας μπροστά κούνησε το κεφάλι της δεξιά αριστερά σαν να αρνιόταν να σκεφτεί άλλο δυσάρεστα πράγματα και χάθηκε μέσα στην κίνηση του δρόμου.

   Αργότερα την ίδια μέρα ξαπλωμένη γυμνή στο κρεββάτι κοιτώντας το ταβάνι και καπνίζοντας νωχελικά ένα τσιγάρο δεν μπορούσε να διώξει με τίποτα ένα περίεργο προαίσθημα που είχε κατσικωθεί μέσα της από την ώρα που είχε επισκεφτεί τον πατέρα της.

"Πέρασα από τον πατέρα μου σήμερα. Κάτι με έτρωγε και πετάχτηκα.."

"Καλά είναι ο μπάρμπα Μήτσος?"

"Καλά μου φάνηκε...άρχισε τα γνωστά του, με τσάντισε και έφυγα άρον άρον"

"Να του πεις πως με έχεις αστεφάνωτο τόσο καιρό και πως αν ζούσε η μάνα μου θα του την έστελνα να ζητήσει τα ρέστα!"

"Κόφτο... Κάτι δεν πάει καλά..."

"Τι βρε μωρό μου? Αφού λες πως ήταν μια χαρά ο άνθρωπος"

"Ναι αν εξαιρέσεις πως τσακώθηκε πάλι με τον Χαρίλαο...Αλλά δεν ξέρω έχω ένα προαίσθημα..."

"Αλικάκι ξεκόλλα κάθε τρεις και λίγο προαισθήματα έχεις έλεος πια!"

" Αυτή η σουπιά η κυρά Ευθυμία φταίει... Αυτή μου έβαλε φιτιλιές...  Άκεφος ο μπαμπάς σου κοκόνα μου τελευταία μου είπε..."

"Εγώ στο έχω ξαναπεί αλλά δεν με πιστεύεις. Ερωτικό τρίγωνο παίζει μες το γεροκομείο. Ο Χαρίλαος, η Ευθυμία και ο πατέρας σου!"

"Σκάσε!!! Ούτε και να το σκέφτομαι δεν θέλω!!!! "

"Γιατί???? Επειδή ο Χαρίλαος κυκλοφορεί με Π και η Ευθυμία δεν έχει ούτε μισό δόντι???? Όσο χρονών και να πάει ο άνθρωπος σκιρτάει η καρδούλα του και ας μην ακολουθούν αυτό το σκίρτημα άλλα μέρη του σώματος..."

"Σου είπα ούτε να το σκέφτομαι!!! Αν και μεταξύ μας κάλλιο να είναι ερωτοχτυπημένος παρά να συμβεί τίποτα άλλο...."

"Και επειδή πολύ ασχοληθήκαμε με τα ερωτικά των άλλων έλα τώρα κοντά μου πριν γίνω και εγώ ραμολιμέντο και δεν σκιρτάει και εμένα το σωστό όργανο!" είπε και με μια κίνηση κάλυψε το γυμνό της σώμα με το δικό του σβήνοντας με μιας κάθε κακή σκέψη παρασύροντας την εκεί που το μυαλό σταματάει να δουλεύει. 

Στις ώρες που ακολούθησαν όλα έγιναν τόσο γρήγορα λες και κάποιος έπαιζε την κασέτα της ζωής στο γρήγορο. Ένας ήχος τηλεφώνου μες τα ξημερώματα. Ένα νυσταγμένο "παρακαλώ?" και ο εφιάλτης έπαιρνε σάρκα και οστά. Σοκ, δάκρυα, ηρεμιστικά και πάλι από την αρχή. Λέξεις σκόρπιες... Συλλυπητήρια, κουράγιο ,έμφραγμα, γραφείο κηδειών  μερικές από αυτές μέσα σε προτάσεις που ελάχιστα θυμόταν. Ένα χέρι περασμένο στους ώμους της. Μια γνωστή μυρωδιά στα ρουθούνια της και άλλα δάκρυα και άλλα χάπια και ύπνος, ένας ύπνος βαθύς. Εκείνος ανέλαβε όλα τα διαδικαστικά εκείνη απλά υπέγραφε ότι της έδινε. Εκείνος την έντυσε. Εκείνος την χτένισε. Εκείνος κρατούσε τους μακρινούς ενοχλητικούς συγγενείς  σε μια απόσταση. Εκείνος κρατούσε μέσα στα χέρια του το μυαλό της που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να δραπετεύσει. "Το ήξερα...το ήξερα..." έλεγε ξανά και ξανά  λες και η βελόνα είχε κολλήσει κάθε φορά που συνειδητοποιούσε τι είχε συμβεί και εκείνος να μην ξέρει τι να της πει. Ώσπου ήρθε η ώρα του αντίο και ενώ ήξερε καλά πως ο πατέρας της είχε πετάξει πάνω από ένα εικοσιτετράωρο, τα χαμηλά μαύρα τακούνια της αδυνατούσαν να την κρατήσουν όρθια καθώς συνόδευε την άψυχη σωρό , που κάποτε την σήκωνε ψηλά στον αέρα, στον τερματικό σταθμό της.

"Κουράγιο κοκόνα μου. Σε είχε προετοιμάσει ο Μήτσος έτσι μου είχε πει.. Γιαυτό ήρθε να μείνει κοντά μας για να σου είναι ευκολότερη η απουσία του. Κουράγιο.." της ψιθύρισε η κυρα Ευθυμία με δάκρυα στα μάτια προσπαθώντας να της δώσει δύναμη. Και ήταν τα λόγια εκείνα που τη θύμωσαν με τον εαυτό της και την αδυναμία της κάνοντας την να επιβάλλει στα πόδια της που έτρεμαν από το κρύο και την αδυναμία να συνεχίσουν να εναλλάσσονται πλησιάζοντας όλο και περισσότερο το βαθύ λάκκο που τους περίμενε στο τέλος της διαδρομής. Και όσο τα μέτρα λιγόστευαν και η απόσταση μίκραινε μικρές νιφάδες άρχισαν να πέφτουν από τον ουρανό η μια μετά την άλλη και να κάθονται πάνω στα μαύρα ρούχα των παρευρισκομένων σαν παραφωνία. Και μέχρι η πρώτη φτυαριά από χώμα να πέσει πάνω στο ξύλινο φέρετρο ο χορός των νιφάδων να γίνεται όλο και πιο μανιασμένος βάφοντας τα πάντα τόσο λευκά που ακόμα και τα γειτονικά άσπρα μάρμαρα φάνταζαν γκρίζα μπροστά στο τόσο λευκό. Ελάχιστοι έμειναν μέχρι το τέλος της διαδικασίας. Ο καιρός είχε αγριέψει από τη μια στιγμή στην άλλη σε ένα παράξενο κρεσέντο που όσο και αν το είχαν προβλέψει οι μετερεολογοι έμοιαζε εξωπραγματικό. Μέσα σε μισή ώρα το τρίτο νεκροταφείο είχε καλυφθεί όλο στα λευκά και μια υπόκωφη ησυχία επικρατούσε παντού. Όσο και αν προσπάθησε εκείνος να την παρασύρει μέσα στον χώρο που σερβιριζόταν ήδη ο ζεστός καφές εκείνη ήταν αμετάκλητη. Στάθηκε έτσι δίπλα της τινάζοντας πότε πότε το χιόνι από τα μαύρα της μαλλιά με τρυφερά χάδια.           

"Βιάστηκες...στο είπα ότι αυτή τη φορά θα το στρώσει..." μονολόγησε πάνω από το φρέσκο χώμα και καυτά δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της κάνοντας τα μάγουλα της να αχνίζουν μέσα στο κρύο.  

"Αλίκη μου....πάμε μέσα θα αρρωστήσεις...τέλειωσε μάτια μου..."

"Ναι πράγματι...τέλειωσε...νιώθω πιο μεγάλη από ποτέ αυτή τη στιγμή...."

"Το ξέρω...και εγώ όταν έχασα τους δικούς μου τότε ένιωσα το βάρος των χρόνων μου.."

 "Και μαθαίνεις να ζεις με αυτό το βάρος???"

"Το συνηθίζεις..Πάμε τώρα μέσα πριν πάθεις πνευμονία"

"Δεν θέλω να πάω μέσα...Θέλω να με πας στη θάλασσα. Θα με πας στη θάλασσα?"

"Μα κάνει παγωνιά..."

"Σε παρακαλώ για λίγο...Θέλω να με πας στη θάλασσα να παίξω χιονοπόλεμο...Ας μεγαλώσω από αύριο... Θα με πας??? "

"Θα σε πάω... "

"Ωραία πήγαινε να δεις τι γίνεται με τους δρόμους και άναψε το αμάξι, σε πέντε λεπτά είμαι εκεί." του είπε και του χαμογέλασε πείθοντας τον να την αφήσει μόνη.  Όταν εκείνος απομακρύνθηκε αρκετά έσκυψε και χάιδεψε το παγωμένο χιόνι πάνω από το χώμα που τον σκέπαζε. "Το ξέρω πως εσύ μου το έστειλες γιατί ήξερες πόσο το λαχταρούσα...σε ευχαριστώ μπαμπά.." είπε  χαμογελώντας και σκουπίζοντας με το παγωμένο της χέρι τα μάτια της άρχισε να περπατάει προσεκτικά προς το αναμμένο αυτοκίνητο._