Το γεφύρι της Άρτας....

Αυτό παθαίνεις όταν ξεκινάς να φτιάχνεις κάτι χωρίς να το έχεις σχεδιάσει πρώτα καλά στο μυαλό σου...Τις προάλλες μας έφεραν στη δουλειά κάτι υλικά μέσα σε σκληρά χαρτόκουτα. Όταν είδα τα άδεια χαρτόκουτα σκέφτηκα πως κάτι θα μπορούσα να φτιάξω με αυτά. Σε πρώτη φάση έκοψα και τσάκισα δύο κομμάτια σχηματίζοντας ένα κλασέρ. Χαρούμενη για το τέλειο σχήμα που είχα πετύχει το έντυσα με διάφορα χαρτιά. Ήταν τόσο όμορφο που έμοιαζε σαν ένα έτοιμο ντοσιέ που απλά το είχα ντύσει. Και απο εκεί και πέρα ξεκινάει το κόψε ράψε ξήλωνε...Ωραία έφτιαξα το όμορφο ντοσιέ πως θα ενσωμάτωνα μέσα σε αυτό το οτιδήποτε??? Λάθος πρώτο: καλύτερα να φτιάχνεις πρώτα το εσωτερικό και μετά το εξωτερικό! Επί δύο νύχτες έχασα κυριολεκτικά τον ύπνο μου ψάχνοντας πιθανές λύσεις. Ώσπου άνοιξα ένα αληθινό κλασέρ και είδα αυτό το σιδεράκι που έχει για να κρατάει σταθερά τα φύλλα. Το έβγαλα και με άπειρες πατέντες κατάφερα με μια κορδελίτσα να στερεώσω πάνω του δύο κρίκους. Στη συνέχεια έπρεπε να βρώ τρόπο να τοποθετήσω αυτή την ευφάνταστη κατασκευή πάνω στο δικό μου ντοσιέ...Σκέψη στην σκέψη άνοιξα στην πλάτη του ντοσιέ μου δύο τρυπούλες και το έδεσα με κορδελίτσα. Μέχρι εδώ καλά τα είχα καταφέρει έλα μου όμως που ήθελα στο εσωτερικό να βάλω διάφανα τσεπάκια για να αποθηκεύσω τις ακρυλικές μου σφραγιδούλες. Ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς μου πρέπει ακόμα να με βρίζει απο μέσα του. Επι μία ώρα έψαχνα όλες τις διαφάνειες που είχε στο μαγαζί του για να βρώ κάτι που να μπορώ να χρησιμοποιήσω. Τέλος βρήκα κάτι Α4 διαφάνειες χωρισμένες στην μέση σε δύο τσέπακια. Κόψε πάλι να έρθουν στην σχεδόν διάσταση που ήθελα , ντύσε την πλάτη τους με χαρτάκια για να κλείσουν απο το πλάι, άνοιξε τρυπούλες για να μπουν στο ντοσιέ...Επιτέλους και τα εσωτερικά τσεπάκια ήταν έτοιμα!!! Μόλις όμως πήγα να κλείσω το ντοσιέ έπαθα ακόμα ένα έμφραγμα...το κούμπωμα απο velcro που με τόσο καμάρι είχα φτιάξει τώρα που το ντοσιεδάκι ήταν γεμάτο έπεφτε μικρό...Πάλι πατέντα στην πατέντα το επιμήκυνα... Αυτή η κατασκευή αποδείχτηκε το γεφύρι της Άρτας. Ολημερίς το χτίζανε το βραδυ γκρεμιζόταν...Δεν ξέρω κατα πόσο το τελικό αποτέλεσμα βγήκε καλό το μόνο σίγουρο είναι πως τελικά το δικό μου πέρασε και πλέον οι λίγες σφραγιδούλες μου είναι τακτοποιήμενες.

Υγ: τελικά τα "δύσκολα" μπορεί να μας παιδεύουν περισσότερο αλλά η ικανοποιήση που μας δίνουν όταν επιτέλους ξεπεραστούν δεν συγκρίνεται με οτιδήποτε "εύκολο"!