Το μήλο κάτω απο την μηλιά...

...θα πέσει! Στην δική μου περίπτωση αυτό ακριβώς ισχύει. Απο τότε που θυμάμαι την μαμά μου πάντα κάτι έφτιαχνε. Ξεκίνησε με τα κλασσίκα ραπτική, βελονάκι, πλέξιμο, κέντημα για να καταλήξει σε διάφορους τύπους χειροκατασκευές πάντα χρήσιμες στην καθημερινότητα.'Οταν δε έμαθε πως θα γίνει γιαγιά η ραπτομηχανή της πήρε φωτιά φτιάχνοντας χειροποιήτες σαλίαρες, τσαντάκια υφασμάτινα για τις πάνες, σεντονάκια με κεντήματα και πολλά άλλα καλούδια που δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν τα έτοιμα. Μην φανταστείτε την μαμά μου. σαν μια καλοσυνάτη κλασσική γιαγιά, είναι ακριβώς το αντίθετο μια μοντέρνα γιαγιά που τις ελεύθερες ώρες της σερφάρει στο ιντερνετ με το λαπτοπ ψάχνοντας καινούρια πράγματα να φτιάξει κυρίως απο site της πατρίδας της. Το πιο αξιοθαύμαστο σε εκείνη δεν είναι η όρεξη της αλλά η τελειόμανία της πράγμα που χαρακτηρίζει το λαό της ούτοσιάλλως και που όσο και και να προσπαθώ δεν μπορώ να την φτάσω ούτε στο μισό. Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψε σε ένα ιαπωνικό site οδηγίες για κατασκευές με χάντρες και απο τότε όποτε ο εγγονός της το επιτρέπει φοράει τα μοδάτα γυαλιά της πρεσβυωπίας της και δημιουργεί. Σήμερα θα σας παρουσιάσω λίγα απο τα δημιουργηματά της που εμένα (ίσως επειδή είναι και μαμά μου) με ενθουσίασαν. Προσπάθησα και εγώ να φτιάξω κάτι και κατάφερα μετά απο μια (!!!) ολόκληρη ώρα να ολοκληρώσω με επιτυχία μια φραουλίτσα. Για όσους θέλουν να προσπαθήσουν αφού οπλιστούν με υπομονή ας ρίξουν μια ματιά εδώ .





χάντρινες καρδούλες















χάντρινες μπαλίτσες












και φυσικά η φραουλίτσα μου...

L.O.V.E.

Σαν άνθρωπος υπάρχουν κάποιες γιορτές που δεν τις δέχομαι και κατ επέκταση δεν τις γιορτάζω. Ας πούμε η "γιορτή της μητέρας". Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να υπάρχει τέτοια γιορτή μιας και εγώ εδώ και 13 μήνες γιορτάζω σχεδόν καθημερινά που έγινα μανούλα! Η "γιορτή της γυναίκας". Αυτή τη συγκεκριμένη και αν δεν έχω καμία όρεξη να γιορτάσω, τι να γιορτάσω δηλαδή που είμαι γυναίκα και η καθημερινότητα μου περιλαμβάνει πράγματα όπως φασίνα, μανικιούρ, ψηλο-τάκουνα και αποτρίχωση??? Και φυσικά να μην ξεχάσω την πιό εμπορική όλων τη "γιορτή των ερωτευμένων". Ευτυχώς σε αυτό το θέμα ο "Βαλεντίνος" μου κρατάει την ίδια στάση και κάθε χρόνο εκείνη την μέρα εμείς κάνουμε κάτι διαφορετικό απο αυτό που επιβάλλεται ας πούμε μια χρονιά του έκανα δώρο ένα δρεπανοκατσάβιδο (ναι καλά διαβάσατε) τυλιγμένο σε συσκευασία δώρου. Ανέκαθεν θεωρούσα λίγο "κιτσ" αυτή τη γιορτή (ωραίες οι κόκκινες καρδούλες αλλά στην υπερβολή τους μου φέρνουν ναυτία) και η μοναδική φορά που τη γιόρτασα ήταν πρίν πολλά χρόνια όταν πήγαινα πέμπτη δημοτικού και ένα αγοράκι μου χάρισε μια ροζ καρδούλα κορνίζα ζητώντας μου να "τα φτιάξουμε". Ομολογώ πως τότε ένοιωσα σεισμό πολλών ρίχτερ στη θέα του δώρου και της πρότασης αλλά τότε ήταν αλλιώς ήμουν παιδάκι και μάλιστα αθώο που πίστευε πως αγάπη και έρωτας είναι να κρατιέσαι χέρι χέρι με κάποιον και να περπατάς δίπλα δίπλα. Τα χρόνια πέρασαν και η αλήθεια είναι πως μετά απο πολλές αναθεωρήσεις κατέληξα πως η αγάπη και ο έρωτας είναι ακριβώς ότι πίστευα και στην ηλικία των 10 όχι τόσο με την κυριολεξία των λέξεων όσο με την μεταφορά που κρύβουν μέσα τους. Αλλά ξέφυγα λίγο απο το θέμα. Φέτος όπως κάθε χρόνο τη γιορτή των ερωτευμένων δεν την γιορτάσαμε συμβατικά για την ακρίβεια δεν την γιορτάσαμε καθόλου είπαμε πως θα γιορτάσουμε μια άσχετη μέρα που δεν θα γιορτάζει κανένας άλλος. Και ναι αυτή η μέρα είναι η σημερινή. Απο το πρωί ξύπνησα και είχα πολύ όρεξη και διάθεση έτσι αποφάσισα να "βαφτίσω την σημερινή μέρα "γιορτή των ερωτευμένων" για μένα και τoν άντρα μου. Του έφτιαξα ένα μίνι (πιό μίνι δεν γίνεται...) άλμπουμ και του το χάρισα ευχόμενη και του χρόνου. Εκείνος φυσικά θυμήθηκε τι είχαμε πεί και μου έκανε δώρο τι άλλο απο ένα εργαλείο χειροτεχνίας (bind it all) που έχω λυσσάξει να αγοράσω। Το αλμπουμάκι μου ήταν η πρώτη μου απόπειρα στα μίνι άλμπουμ και η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι και καλύτερο αλλά ευτυχώς ο άντρας μου είναι ο πρώτος μου θαυμαστής και του άρεσε πολύ. Όποτε Πήτερ Πάν "χρόνια μας πολλά" και όπως λέει και το τραγουδάκι που εμπνεύστηκα το μύνημα της κάρτούλας-άλμπουμ που έφτιαξα "Love was made for me and you!"

Digi-stamps #2

Σιγά μην μου αρκούσε μια μόνο καρτούλα... Άσε που η επανάληψη είναι ο καλύτερος τρόπος εξάσκησης και μάθησης. Αποφάσισα λοιπόν πριν κάνω την πολυπόθητη παραγγελία μου να εξασκηθώ αρκετά φτιάχνοντας μια σειρά απο καρτούλες. Έλιωσα τα "δαχτυλάκια" ψάχνωντας στο internet για χαριτωμένες freebie digi stamps. Σε αυτό το site έχει μια αρκετά χαριτωμένη συλλογή απο τέτοιες σφραγγιδούλες που μπορεί να παίξει όποιος ενδιαφέρεται. Μετά την δεύτερη καρτούλα μου και έχοντας σχεδόν τελειώσει την τρίτη βρήκα σε ένα συνοικιακό βιβλιοπωλείο και υδατοδιαλυτές ξυλομπογιές (το μικρό όμως πακετάκι με τα βασικά χρώματα). Η χρήση τους βέβαια αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολη απ ότι έβλεπα στο ιντερνετ οπότε εξάσκηση χρειάζεται και σε αυτό το θέμα...Σε λιγότερο απο 2 εβδομάδες επιστρέφω και στην δουλειά μετά απο πολλούς μήνες που ήμουν σε άδεια μητρότητας και δεν σας κρύβω πως δύο μεγάλα άγχη έχω. Το πρώτο είναι αν ο μικρός προσαρμοστεί στην καινούρια καθημερινότητα (σ.σ θα με αγαπάει το ίδιο τώρα που θα λείπω τόσες ώρες απο το σπίτι ή θα με ξεχάσει????) και το δεύτερο αν 16 ώρες θα είναι αρκετές να κάνω πράγματα που μέχρι τώρα έκανα σε 24 ώρες (σ.σ κυριώς να "χειροτεχνώ" μιας και αυτό για όλους τους άλλους έχει την χαμηλότερη προτεραιότητα και θα είναι το πρώτο που θα περικοπεί...) Δύο εβδομάδες όμως είναι δύο εβδομάδες και εγώ θα τις εκμεταλευτώ όσο πιο δημιουργικά μπορώ...Ας αφιερώσω λοιπόν αυτές τις καρτούλες σε όλες τις εργαζόμενες μανούλες που καταφέρνουν να ασχολούνται με τέτοια χόμπυ ευχόμενη κάποια στιγμή να καταφέρω να γίνω μια απο αυτές.









μια καρτούλα για "καλή ανάρρωση"












μια καρτούλα για ένα μωράκι που περιμένουμε στην οικογένεια να γεννηθεί...













και τέλος μια καρτούλα "swing" για χαρούμενα γενέθλια...











το μύνημα της καρτούλας αποκαλύπτεται όταν την ανοίξεις.













για περισσότερες οδηγίες όσον αφορά αυτού του τύπου κάρτες δείτε εδώ

Χάρτινα Κρινάκια

Όταν επέστρεψα απο τις διακοπές μετά λύπης μου διαπίστωσα πως οι τέσσερις γλαστρούλες μου είχαν μαραθεί...Η αλήθεια είναι πως δεν θα με έλεγες άνθρωπο των φυτών, Τα αγαπάω μου αρέσει να τα κοιτάζω να τα μυρίζω αλλά είμαι εντελώς απαράδεκτη στο να τα περιποιούμαι... Για αυτό και για όλους εκείνους που αγαπούν τα λουλουδάκια αλλά ξεχνούν να τα ποτίσουν σήμερα θα φτιάξουμε χάρτινα κρινάκια με την τεχνική οριγκάμι που έχω ήδη αναφέρει. Προσπάθησα στο βιντεάκι να είμαι όσο πιο κατατοπίστική γίνεται το αποτέλεσμα βέβαια θα το έλεγα μέτριο. Όσον αφορά την ποιότητα της λήψης αρκεί να σας πώ πως δεν έχω τρίποδο και παιδεύομαι με διάφορους ευφάνταστους τρόπους που θα αποφύγω να αναφέρω μήπως σώσω και λίγο απο την αξιοπρέπεια μου. Φανταστείτε πως βλέπετε μια ταινία τύπου "Blair witch project" και δείξτε κατανόηση. Yπόσχομαι σε μελλοντική βελτιώση.

Τέλος να σας πώ πως αν και ιδιαίτερα χαριτωμένα αυτά τα κρινάκια δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα αληθινά. Είπαμε καλό το χαρτί αλλά το φυσικό λουλούδι είναι αλλιώς γιαυτό και κάλεσα τον λουλουδό-ιατρό μου (δηλ την μαμα μου) και οι γλαστρούλες μου άρχισαν να παίρνουν ξανά ζωή ιδού τα πειστήρια...

Digi-Stamps

Χτές το βράδυ ανακάλυψα τα digi stamps αποτυπώματα δηλαδή σφραγγίδας σε ηλεκτρονική μορφή. Η αλήθεια είναι πως η μεγάλη μου κάψα αυτή την εποχή είναι να ασχοληθώ με τις σφαγγίδες και τις τεχνικές τους γιαυτό και καθημερινά κάνω ηλεκτρονική έρευνα για να καταλήξω τι χρειάζομαι και να παραγγείλω τα υλικά που ομολογομένως είναι αρκετά τσουχτερά...Στη χτεσινο βραδινή μου βόλτα στο διαδίκτυο έπεσα πάνω στις ηλεκτρονικές σφαγγίδες και όπως φαντάζεστε είπα να μετριάσω λίγο την λαχτάρα μου για ένα ακόμα καταναλωτικό όργιο (τουλάχιστον προσωρινά) παίζοντας με αυτές...Με τη χρήση έτσι μια ηλεκτρονικής σφαγγιδούλας που βρήκα εδώ (http://stamping.craftgossip.com/freebie-digital-love-birds-stamp/2009/11/14/) έφτιαξα μια καρτούλα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να συνοδεύσει ένα δωράκι γάμου. Η αλήθεια είναι πως έχω πολύ δουλειά ακόμα στο θέμα "σφραγγίδα" καθώς και στο στήσιμο καρτών κάθε αρχή και δύσκολη όμως. Μου λείπουν ακόμα βασικά υλικά όπως υδατοδιαλυτές ξυλόμπογιές, ειδικά μαρκαδοράκια, μελάνια και πολλά άλλα που ευελπιστώ στο άμεσο μέλλον να αποκτήσω. Είπαμε θέλει "αρετή τόλμη και χρήμα" η χειροτεχνία!!!

"Σαγιονάρα"

Αν κάτι σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια αυτό είναι οι περιπαικτικές προσφωνήσεις των παιδιών στο σχολείο λόγο της καταγωγής μου. Στο τοπ 10 αυτών ήταν το κλασσικό "τσιν τσαν τσον", το "είσαι κινεζάκι τρώς πολύ ρυζάκι κλπ κλπ" , το "μια κολυμβήτρια κινέζα κάνει βουτιά στην μαγιονέζα" απο την θεϊκή κατα τ' άλλα Λιλιπούπολη αλλά και το "σαγιονάρα" που στα Ιαπωνικά δεν σημαίνει τίποτε άλλο απο αντίο... Με πήρε πολλά χρόνια να κατανοήσω αυτές τις αντιδράσεις και ακόμα περισσότερα να μάθω να εκμεταλεύομαι αυτή μου τη διαφορετικότητα. Βλέπεται η Έλλαδα είτε μας αρέσει είτε όχι είναι λίγο επιφυλακτική σε οτιδήποτε μη ελληνικό. Τι κι αν το σούσι έχει γίνει τρελή μόδα, τι κι αν τα φουτόν στρώματα έχουν γίνει must της μινιμαλιστικής διακοσμητικής, τι κι αν οι Ελληνίδες πίνουν σαν τρελές πράσινο τσάι για αποτοξίνωση και ευεξία ακόμα και σήμερα υπάρχουν οι περίεργοι που κοιτάζουν επιφυλακτικά και ψυθιρίζουν στο πέρασμα του διαφορετικού.
Σήμερα λοιπόν θα πώ και εγώ "σαγιονάρα" οριστικά σε όλα τα φαντάσματα των παιδικών μου χρόνων με μια κάπως αυτοσαρκαστική διάθεση φτιάχνοντας τι άλλο απο χειροποιήτες σαγιονάρες! Μαζί με αυτές τις παιχνιδιάρικες σαγιονάρες ξορκίζω όλες τις κακές αναμνήσεις κάνοντας μια ευχή το αγοράκι μου, που αν και μόνο 1/4 Ιάπωνας έχει αρκετά στοιχεία, να μην γνωρίσει ποτέ τον κοινωνικό ρατσισμό και αν ακόμα του συμβεί να μάθει γρήγορα πως έστω και αυτό το 1/4 του εαυτού του πρέπει να τον γεμίζει περιφάνια και ευτυχία. Εγώ θα κάνω ότι περναει απο το χέρι μου για να το πετύχω αυτό!
"Σαγιόνάρα" λοιπόν με σαγιονάρες και Ελλάδα Ιαπωνία σημειώσατε x...

Για το Κατερινάκι!

Όταν η Σοφία μου ζήτησε να τους φτιάξω το βιβλίο ευχών τους η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν περιγράφεται. Θέμα του βιβλίου θα ήταν νεραιδούλες και πεταλουδίτσες σε χρώματα ρόζ φούξια λιλά, τι πιο γλυκό και κοριτσίστικο για το όμορφο κοριτσάκι της. Έπειτα απο πολύ σκέψη επέλεξα για το εξώφυλλο να μην χρησιμοποιήσω κάτι έτοιμο αλλά να φτιάξω ολομόναχη μια "alternative" νεραίδουλα έτσι για να ξεφύγω απο τα κλισέ που θέλουν τις νεράιδες κατάξανθες με μακριές μπούκλες και καταγάλανα ματια. Μπορεί η μικρούλα "προσεχώς" Κατερινούλα να είναι πολύ μικρή ακόμα να καταλάβει την προώθηση των προτύπων στο μέλλον όμως θα καταλάβει και θέλω έστω μέσω αυτού του μικρού βιβλίου να της δείξω και εγώ πως σε αυτή τη ζωή όσο και να μην το θέλουν κάποιοι και οι μελαχροινές, και οι καστανές ακόμα και οι κοντούλες ή γεματούλες μπορούν να είναι νεραίδούλες, νεραιδούλες για αυτούς που τις αγαπούν. Ευτυχώς η μαμα-Σοφία δέχτηκε με χαρά αυτή μου την επιλογή δινοντάς μου την ευκαιρία να μπορώ να δημιούργησω χωρίς πίεση ή καταπιέση.
Χτές το βράδυ που το τελείωσα μια συγκίνηση με έπιασε κοιταζόντας το. Όχι δεν είμαι κανένα ψώνιο που εκστασιάστηκε μπροστά στο δημιούργημα του η συγκινησή μου αφορούσε την εμπιστοσύνη της Σοφίας στις ικανότητες μου αλλά και το γεγονός πως πολλά πολλά χρόνια μετά όταν το Κατερινάκι θα ετοιμάζει τα πραγματά του για να μετακομίσει στο δικό του σπιτάκι για να φτιάξει τη δική του οικογένεια πέφτοντας πάνω σε αυτό το βιβλιαράκι θα νοιώσει μέσα απο τις σελίδες του την αγάπη όλων των ανθρώπων που παραβρέθηκαν στην βαφτισή της αλλά κυριώς την αγάπη της μαμάς της που θέλησε να τις φτιάξει ένα τέτοιο αναμνηστικό...Εμείς τα κοριτσάκια βλέπετε είμαστε πιο ευαίσθητα γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη πως ο γιός μου αν πάω να του δώσω την ίδια στιγμή το βιβλίο ευχών που του έφτιαξα δεν θα μπεί καν στο κόπο να το κοιτάξει θα μου πεί "βάλτο ρε μάνα στην τάδε κούτα" και η ιστορία θα τελειώσει εκεί.
Θέλω λοιπόν και απο εδώ να ευχαριστήσω τη Σοφία που αγάπησε το βιβλιαράκι αυτό όσο εγώ και να ευχηθώ σε εκείνη και την κορούλα της να περάσουν πανέμορφα στην βάφτιση χωρίς πολλά δάκρυα, με πολλά γέλια και δροσερές βουτιές στην κολυμπίθρα!!! Η ώρα η καλή Σοφάκι μου!

"Μονόλογος ενός τρελού" πράξη 1

Σήμερα ψάχνοντας για χαρτιά στο ιντερνετ και βλέποντας πόσο μεγάλη ποικιλία υπάρχει έκανα μια σκέψη...και εμείς οι άνθρωποι σαν τα χαρτιά είμαστε και εγώ για την ακρίβεια είμαι ένα ρόζ λευκό πουά!Ναι ναι ένα απλό ρόζ πουά είμαι, υπάρχουν βέβαια στιγμές που θα προτιμούσα να είμαι ειλικρινής να ήμουν ένα χρυσό ανάγλυφο χαρτί, άλλες πάλι ζηλεύω ένα ντελικάτο ρυζόχαρτο η ένα ευθραυστό μεταξόχαρτο αλλά πάλι ένα λευκό ροζ πουά καταλήγω ότι είμαι. Σίγουρα θα νομίζετε πως τα έχω χάσει νυχτιάτικα αλλά θα σας εξηγήσω λιγάκι πώς κατέληξα σε αυτόν το συνειρμό και τα συμπεράσματα δικά σας.
Στην αγορά υπάρχουν άπειρα χαρτιά σε διάφορα βάρη και σχέδια. Το βάρος για ένα χαρτί ευτυχώς δεν σημαίνει πως πρέπει να κάνει "διαίτα" απεναντίας όσο μεγαλύτερο είναι τόσο ανθεκτικότερο συνεπαγέται. Όσο βαρύτερο όμως τόσο και λιγότερο ευπλαστό και ευέλικτο γίνεται στις κατασκευές. Απο την άλλη υπάρχουν χαρτιά μονόχρωμα, γυαλιστερά, μάτ, ανάγλυφα, με μοτίβα και η λίστα δεν έχει τέλος. Τα γυαλιστερά εντυπωσιάζουν, τα μονόχρωμα είναι η βάση για τα πάντα, τα ανάγλυφα γοητεύουν, αυτά με τα μοτίβα σε παρασύρουν ανάλογα με το θέμα τους και σε άλλες σκέψεις. Όλα μα όλα είναι απαραίτητα στις κατασκευές με διαφορετικό όμως ρόλο και χρησιμότητα.
Αν λοιπόν τολμήσω να παρομοιάσω την κοινωνία με μια κατασκευή όλοι εμείς δεν είμαστε σαν τα χαρτιά που την συνθέτουν. Άλλοι γυαλίζουν και ξεχωρίζουν, άλλοι αποτελούν σιωπηλά την βάση, άλλοι παρασύρουν με τις ιδέες τους και άλλοι γοητεύουν με την αύρα που εκπέμπουν, άλλοι είναι πιο εύθραυστοί και ευέλικτοι , άλλοι πιο σταθεροί και ανθεκτικοί και πάει λέγοντας.
Εγώ λοιπόν χωρίς να το σκεφτώ πολύ είμαι ένα ρόζ λευκό χαρτί μετρίου βάρους. Και ενώ κατα καιρούς προσπάθησα να είμαι κάτι άλλο τελικά κατέληξα πως είμαι ένα απλό ροζ-λευκό πουά χαρτί και χαίρομαι πολύ γιαυτό!