ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ : κεφάλαιο έβδομο

-Μου έχετε δέσει και οι δύο τα χέρια. Δεν βρίσκω άλλη λύση...
-Αν τολμήσεις και το κάνεις, ξέχασε με! Τη μάνα σου; Τη μάνα σου ρε; Πως θα κοιμάσαι τα βράδια; Φύγε Γιώργο! Σήκω φύγε και άσε μας. Θα βρούμε οι δυο μας τον τρόπο, όπως κάνουμε πάντα. Αλλά μαζί! Αυτή είναι η δύναμη μας! Το μαζί!
-Σε παρακαλώ, σκέψου λογικά. Ούτε και εμένα με ευχαριστεί αυτό... Για λίγους μήνες θα είναι. Στο υπόσχομαι. Αρχές Ιουλίου το πολύ θα έχω επιστρέψει στην Ελλάδα. Λίγο χρόνο θέλω το κερατό μου!
-Ηλίθιε αν την χώσεις εκεί μέσα δεν θα ζήσει ούτε αυτή, ούτε εγώ μέχρι τον Ιούλιο! Άσε μας να πεθάνουμε τουλάχιστον παρέα!
-Συγνώμη που διακόπτω, είπε δειλά η Έρη κάνοντας την παρουσία της μέσα στο σπίτι αισθητή. Απορροφημένοι από τον καβγά τους, δεν είχαν ακούσει την πόρτα να ανοίγει. Και εκείνη ένιωθε ήδη πολύ άβολα με όσα είχε ακούσει.
-Ήρθα να σας αφήσω τα κλειδιά του σπιτιού, συνέχισε απολογητικά και βιαστικά γύρισε την πλάτη της, έτοιμη να φύγει.
-Στάσου!, ακούστηκε η αυστηρή φωνή του κυρίου Μενέλαου και η Έρη ένιωσε τα πόδια της να καρφώνονται στο πάτωμα.
-Έρη θέλω να σου μιλήσω. Γιώργη μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνους; ρώτησε χωρίς να αφήνει περιθώρια στο γιο του να μην σεβαστεί την επιθυμία του.
-Πάω στο νοσοκομείο στη μαμά. Δεν θα αργήσω, είπε ο Γιώργος και αγνοώντας την Έρη βγήκε από το δωμάτιο.
-Πως είναι η κυρία Ερασμία; ρώτησε η Έρη μόλις έμειναν οι δυο τους.
-Συνέρχεται και ανυπομονεί να γυρίσει σπίτι. Αύριο θα της δώσουν εξιτήριο.
-Χαίρομαι. Κύριε Μενέλαε δεν θέλω να σας ενοχλήσω, απλά να πάρω κάποια πράγματά μου, να σας αφήσω τα κλειδιά και έφυγα, είπε τρομοκρατημένη.
-Έρη θέλω να σε προσλάβω. Εγώ, όχι ο γιος μου. Βασικά η Ερασμία θέλει να σε προσλάβει. Θέλουμε για τους επόμενους μήνες να έρθεις να μείνεις μαζί μας. Το ξέρω πως είμαι γέρος και στραβόξυλο. Το ξέρω πως σου κάνω τη ζωή σου δύσκολη. Δεν το κάνω από καπρίτσιο. Θα γεράσεις και θα καταλάβεις. Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω εγώ τη γυναίκα μου, είμαι άχρηστος όμως. Μην νομίζεις πως δεν καταλαβαίνω πως μόνοι μας δεν θα τα καταφέρουμε. Η Ερασμία, χθες που με πήγε ο Γιώργος να τη δω, μου το ζήτησε. Μου είπε πως πολλά έχουμε κάνει, αλλά μας αξίζει να πεθάνουμε μαζί. "Ζήτα από την Έρη βοήθεια. Ρίξε τον εγωισμό σου και τους φόβους σου και ζήτησε της βοήθεια. Θα στη δώσει." Δεν ξέρω γιατί, αλλά πιστεύει πως θα δεχτείς. Και η Ερασμία σπάνια κάνει λάθος. Λοιπόν;
-Θα το κάνω κύριε Μενέλαε. Ούτε και εγώ ξέρω γιατί θα το κάνω, αλλά θα το κάνω, είπε η Έρη χωρίς να το σκεφτεί καθόλου και το γέρικο πρόσωπο του έδειξε να ανακουφίζεται.
-Ο Γιώργος δεν φταίει. Εμείς τον σπρώξαμε να δεχτεί τη δουλειά στη Μαδρίτη. Η μάνα του επέμενε να πάει. Ξέρω πως δεν γνωρίζεις τίποτα για εμάς και αυτό δεν θα αλλάξει, αλλά αν ήξερες, θα καταλάβαινες. Δεν είμαστε όμως κακοί άνθρωποι Έρη, οι κακές πράξεις δεν κρύβουν πάντα πίσω τους κακούς ανθρώπους. Να το θυμάσαι αυτό, αποκρίθηκε διφορούμενα και άρχισε να σπρώχνει το καροτσάκι του προς την πόρτα δείχνοντας πως η κουβέντα τους είχε λάβει τέλος.
-Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα μείνει ο Γιώργος Ελλάδα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα μπορείς να μετακομίσεις εδώ. Η Ερασμία ήταν τόσο σίγουρη πως θα έλεγες ναι, που ζήτησε από την Άννα να φρεσκάρει τον ξενώνα. Το οικονομικό δεν είναι θέμα. Στο ξαναλέω εγώ θα πληρώσω την αμοιβή σου και το ενοίκιο του σπιτιού σου για όσο χρονικό διάστημα μένεις εδώ. Εγώ είμαι ο εργοδότης σου πλέον, είπε λες και διάβαζε τη σκέψη της Έρης πως δεν θα ήθελε να έχει άλλα πάρε δώσε με το γιο τους.
-Μέσα στην εβδομάδα θα φέρω τα πράγματα μου, επιβεβαίωσε η Έρη και κρατώντας στο χέρι τα κλειδιά του σπιτιού βγήκε στον ανοιξιάτικο ήλιο.

.........................................................................................................

Λονδίνο 1966

Κρατώντας σφιχτά το τηλεγράφημα στο δεξί χέρι του, στάθηκε δίπλα στον Τάμεση κοιτώντας τα βρώμικα νερά θολωμένος.
-Τι έπαθες ρε Μάρκο και κοκάλωσες, ακούστηκε μια φωνή πίσω του και γύρισε σαστισμένος.
-Εγώ είμαι ρε φίλε. Έγινε κάτι; Είμαστε απέναντι με τα παιδιά και πίνουμε μπύρες. Σε είδα από το παράθυρο να περπατάς σαν χαμένος και ήρθα να ελέγξω αν είσαι καλά, συνέχισε ο Μενέλαος κοιτώντας με ανησυχία τον φίλο του.
-Παντρεύεται Μενέλαε. Να, διάβασε. Παντρεύεται το χούφταλο... Σε δυο εβδομάδες πρέπει να είμαι στην Αλεξάνδρεια να παρευρεθώ λέει στον γάμο.
-Καλά ρε, πόσο είναι που θέλει και γάμους;
-Πενήντα εφτά. Τι θα κάνω; Τώρα που πήραμε πτυχίο δεν έχω δικαιολογίες. Θα κόψει τα εμβάσματα που στέλνει αν δεν πάω...
-Ε, θα πας! Βασικά δεν θα πας. Θα πάμε μαζί. Θα πάμε να παντρέψουμε το ζώο τον πατέρα σου και μετά θα γυρίσουμε Ελλάδα όπως προγραμματίζαμε να ανοίξουμε το γραφείο μας. Τέτοιες στιγμές να ξέρεις χαίρομαι που είμαι ορφανός, είπε ο Μενέλαος και εγκάρδια έπιασε τον Μάρκο από τον ώμο.

Εφτά χρόνια τώρα ο Μάρκος και ο Μενέλαος είχαν γίνει αχώριστοι. Αρχικά τους είχε ενώσει η κοινή τους γλώσσα. Λίγοι οι Έλληνες φοιτητές στο Λονδίνο. Με τον καιρό διαπίστωσαν πως τα κοινά τους ξεπερνούσαν την ελληνική καταγωγή. Ο Μενέλαος ορφανός, μεγαλωμένος σε ορφανοτροφείο της εκκλησίας, είχε περάσει δεινά παιδικά χρόνια. Άριστος όμως μαθητής είχε καταφέρει να διαπρέψει. Στα δεκαοχτώ έτσι όταν ο αρχιεπίσκοπος είχε επιλέξει κάποια από τα ορφανά για σπουδές στο εξωτερικό, ο Μενέλαος ήταν ανάμεσα σε αυτά. Με την ευγενική έτσι χορηγία της εκκλησίας έφτασε στο βροχερό Λονδίνο. Ο Μάρκος πάλι μπορεί να είχε χάσει μόνο τη μητέρα του στην εφηβεία, αλλά και αυτός δεν είχε περάσει καλύτερα παιδικά χρόνια. Ο πατέρας του, ένας άνθρωπος με έντονα σαδιστικό χαρακτήρα, είχε φροντίσει να βασανίσει και τους δύο αρκετά. Σύμφωνα με τον Μάρκο, η μάνα του πεθαίνοντας είχε ηρεμήσει επιτέλους από όλα όσα είχε τραβήξει. Ο δε ίδιος μόλις ενηλικιώθηκε ψάχτηκε να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε από την Αλεξάνδρεια που είχε μεγαλώσει. Με τη βοήθεια του νονού του, είχε καταφέρει να πείσει τον πατέρα του, να τον στείλει για σπουδές στο Λονδίνο. Έτσι διασταυρώθηκαν οι ζωές τους και δέθηκαν για πάντα. Με κοινή αγάπη τους το γραμμικό σχέδιο, έκαναν όνειρα να ανοίξουν ένα γραφείο στην Αθήνα. Παρέα θα άφηναν πίσω όλα όσα τους στοίχειωναν. Τουλάχιστον έτσι νόμιζαν... 

για τη συνέχεια πατήστε εδώ