Αν δεν σκεφτόταν τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόταν, στην καλύτερη θα του είχε χώσει μια μπουνιά μέσα στη μούρη. Παίρνοντας βαθιές ανάσες προσπάθησε να διώξει τον θυμό της και αναζήτησε στην τσάντα της το πακέτο με τα τσιγάρα. Μια αφίσα στον τοίχο απέναντι της, έδινε πληροφορίες για ένα συνέδριο πνευμονολογίας σε γνωστό ξενοδοχείο των Αθηνών. Ακόμα και οι αφίσες τη χλεύαζαν απόψε, σκέφτηκε και γυρνώντας την πλάτη της στον τοίχο επιδεικτικά, άναψε το τσιγάρο που κρατούσε χαζεύοντας τον νυχτερινό ουρανό.
Τρία απανωτά φτερνίσματα της θύμισαν απότομα το δράμα της εποχικής αλλεργίας που την ταλαιπωρούσε. Μια ανθισμένη πασχαλιά, λίγο παραδίπλα, μάλλον ήθελε και αυτή μερίδιο στη σημερινή τραγωδία. Κουρασμένη αποφάσισε πως δεν είχε νόημα πλέον να μένει εκεί. Η κυρία Άννα είχε φύγει από ώρα. Πιο εξοικειωμένη προφανώς στον υδραργυρικό χαρακτήρα του αφεντικού τους, μόλις εκείνος είχε εμφανιστεί και είχε απαιτήσει να φύγουν από το νοσοκομείο, χωρίς διαμαρτυρίες είχε καληνυχτίσει την Έρη και είχε φύγει. Μάλλον είχε έρθει η ώρα να κάνει και εκείνη το ίδιο. Άλλωστε καμία ενημέρωση δεν θα έφτανε στην ίδια. Εκείνη δεν ήταν συγγενής. Εκείνη ήταν απλά μια υπάλληλος.
-Ακόμα εδώ είσαι; τον άκουσε να λέει και της έπεσε από την τρομάρα το τσιγάρο.
-Τώρα φεύγω, απολογήθηκε εκείνη λες και είχε κάνει κάποιο έγκλημα.
-Καλά είναι και οι δύο. Όσο καλά μπορούν να είναι. Αύριο εκείνος θα μπορεί να επιστρέψει σπίτι. Τα αέρια στο αίμα του δείχνουν πως επανέρχεται. Απλά είναι πολύ ανήσυχος και έχει σπάσει τα νεύρα στις νοσοκόμες. Τώρα του κάνανε μια ηρεμιστική για να κοιμηθεί, την ενημέρωσε εκπλήσσοντας την.
-Και εκείνη; ρώτησε διστακτικά
-Εκείνη... Εκείνη έχει εφτά ράμματα στο σύνολο. Η νάρκωση που της έριξαν στο σπίτι θα πάρει ώρες να ξεθυμάνει. Ο γιατρός είναι κάθετος πως πρέπει να σκεφτώ σοβαρά να την βάλω σε ειδικό κέντρο. Αν άρχισε να γίνεται επικίνδυνη για τον εαυτό της, χρειάζεται εικοσιτετράωρη επίβλεψη, είπε και το πρόσωπο του συννέφιασε.
-Λυπάμαι... Ειλικρινά λυπάμαι... Οι γονείς σας είναι εξαιρετικοί άνθρωποι, αποκρίθηκε η Έρη με ειλικρίνεια και έκλεισε το μπουφάν της έτοιμη να φύγει.
-Νομίζω πως μόνο ο πληθυντικός μας έλειπε. Έχεις χρόνο να πιούμε έναν γρήγορο καφέ στο κυλικείο; Το ξέρω πως σήμερα έκανες υπερωρία. Θα στην πληρώσω. Θέλω να σε ρωτήσω κάποια πράγματα, μπας και βγάλω άκρη, πρότεινε φιλικά κάνοντας την να τον κοιτάξει με δυσπιστία.
-Δεν θέλω λεφτά, δήλωσε και άρχισε να προχωράει προς το κυλικείο του νοσοκομείου αφήνοντας τον να την ακολουθεί από πίσω.
Δύο άθλιοι καφέδες πάνω σε ένα λερωμένο με ψίχουλα ξεχαρβαλωμένο τραπεζάκι. Το τέλειο σκηνικό για δύο ανθρώπους που δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Εκείνος με ένα τσαλακωμένο πουκάμισο και εκείνη με μια πυτζάμα λερωμένη με αίμα και ένα ζευγάρι αθλητικά.
-Σε συμπαθεί, είπε εκείνος σπάζοντας τη σιωπή
-Ποιος;
-Η μάνα μου. Είσαι η μόνη που πέρασες από εκεί μέσα που συμπάθησε. Ναι το ξέρω πως δεν το δείχνει. Αλλά σε συμπαθεί. Αυτός πάλι και μόνο που σε ανέχεται να περνάς τόσες ώρες μέσα στα πόδια τους είναι καλό δείγμα. Σε λίγο καιρό και αυτός θα σε συμπαθήσει και ας γαβγίζει. Άλλωστε εκείνη χαράζει πορεία. Πάντα εκείνη χάραζε τον δρόμο και αυτός ακολουθούσε. Αφού έκανες την Ερασμία δικιά σου την κέρδισες την παρτίδα.
-Γιατί μου τα λες όλα αυτά; Νόμιζα πως δεν έχει σημασία να δεθώ με εκείνους. Νόμιζα πως όσο πιο αμέτοχη είμαι, τόσο καλύτερα. Αυτό προσπαθείτε με κάθε τρόπο πέντε μήνες τώρα να μου δείξετε και οι τρεις σας.
-Ναι, έχεις δίκιο. Εριφύλη μπορείς να μου περιγράψεις τι έγινε αφότου κλείσαμε το τηλέφωνο;
-Ότι μου είπες έκανα...
-Ναι, καταλαβαίνω πως δεν βγάζεις άκρη γιατί σε ρωτάω, αλλά έχω τους λόγους μου. Μπορείς λοιπόν να μου πεις;
-Ανέβηκα στη σοφίτα. Έψαξα το μπαούλο. Το βρήκα και το άνοιξα. Το λευκό φόρεμα ήταν πάνω, πάνω. Το πήρα και έτρεξα πίσω στο μπάνιο. Αθόρυβα το ακούμπησα μπροστά της. Πράγματι μόλις το είδε το μαχαίρι έπεσε από το δεξί της χέρι και το άρπαξα. Σαν να βγήκε από τη νιρβάνα της, όχι όμως εντελώς. Μόλις το έπιασε άρχισε να ουρλιάζει και αφού σκούπισε με το φόρεμα τα αίματα από το πάτωμα κλαίγοντας άρχισε να το σκίζει με τα χέρια της. "Εσύ φταίς!" έλεγε ξανά και ξανά , αλλά δεν κατάλαβα αν το έλεγε σε εμένα ή στο φόρεμα. Ύστερα χτύπησε το κουδούνι και πήγα να ανοίξω. Από εκεί και μετά ανέλαβε το ΕΚΑΒ.
-Μάλιστα... Χρειάζομαι βοήθεια Εριφύλη. Αν τους χωρίσω θα πεθάνουν. Είμαι βέβαιος γι αυτό. Ο πατέρας μου αν του πω πως θα κλείσω τη μάνα μου σε κέντρο στην καλύτερη θα με σκοτώσει πριν πεθάνει και δεν υπερβάλλω. Αυτό που έγινε το περίμενα. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Προσπαθώ να κλείσω τις δουλειές μου στην Μαδρίτη μήνες τώρα. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο. Χώρια που η γυναίκα μου και τα παιδιά μου δεν θέλουν με τίποτα να επιστρέψουμε στην Ελλάδα. Η ζωή μας είναι πλέον εκεί. Να τους πάρω μαζί μου, το πρότεινα. Η Ερασμία όμως δεν θέλει. Και όταν η Ερασμία δεν θέλει κάτι, ο Μενέλαος συμφωνεί. Είμαι σε αδιέξοδο. Δεν θα μασήσω τα λόγια μου. Σου προτείνω λοιπόν ευθέως και χωρίς περιστροφές να μείνεις μαζί τους μέχρι το καλοκαίρι που ελπίζω να έχω βγάλει άκρη. Όρισε μόνη σου το ποσό που θες και εγώ θα το πιστώσω αύριο το πρωί στον λογαριασμό σου. Έχει μεγάλη σημασία στη δύσκολη αυτή φάση τους να είναι με κάποιον που εμπιστεύονται. Λοιπόν τι λες;
-Λέω χωρίς περιστροφές και ευθέως πως είσαι γαϊδούρι. Δεν χρειάζονται εμένα. Εσένα χρειάζονται! Δεν θέλω τα λεφτά σου. Αν θα το κάνω, θα το κάνω για εκείνους και όχι για σένα. Δοκίμασε να χρησιμοποιείς συχνότερα το "παρακαλώ" και κάτσε λίγο και σκέψου πως αυτά είναι δανεικά. Δεν ξέρω πως σκατά ιεραρχείς τις προτεραιότητες σου και ούτε με αφορά να μάθω, εγώ ξέρω πως θα τους χάσεις. Κάποια στιγμή θα τους χάσεις και τότε θα είναι αργά να αλλάξεις όσα έχεις κάνει! Έχεις βιώσει ηλίθιε απώλεια;
-Ώπα! Δεν σε προσέλαβα για να με κρίνεις! Στα αρχίδια μου η γνώμη που έχεις για μένα. Μην δώσεις θάρρος σε άνθρωπο ότι τον χρειάζεσαι, αμέσως να το εκμεταλλευτεί! Δεν θα ανεχτώ από εσένα υποδείξεις για θέματα τόσο προσωπικά. Ένα ναι ή ένα όχι είναι αρκετό.
-Τι να σου πω... Ό,τι και να πω... Πάω σπίτι μου να κοιμηθώ γιατί όση ώρα εσύ πετούσες στην πρώτη σου θέση αναπαυτικά, εγώ μια άγνωστη, έπρεπε να βλέπω τη γυναίκα που σε έφερε στον κόσμο να κόβει μόνη της τις σάρκες της. Και δεν είχες καν την ευγένεια όταν εμφανίστηκες να πεις από κοντά ένα ευχαριστώ παρά μας έδιωξες και εμένα και την Άννα, λες και είχαμε έρθει εδώ για να διασκεδάσουμε με το δράμα σου! Καληνύχτα και καλή τύχη! Μακάρι να συνέλθει η Ερασμία και να σου δώσει όσες σφαλιάρες δεν έφαγες ως παιδί, μπας και ταρακουνηθείς! είπε η Έρη και νευριασμένη βγήκε από το κυλικείο τρέμοντας.
Αυτή τη φορά, ίσως η κούραση, ίσως η αλλεργία, ίσως τα βαμμένα με αίμα κομμάτια λευκής δαντέλας στο πάτωμα του μπάνιου, την είχαν κάνει να ξεστομίσει όλες τις κατάλληλες ατάκες στη σωστή χρονική στιγμή. Και ήταν τόσο καθαρτικό το συναίσθημα που ένιωθε, που βάζοντας μπροστά το παλιό αμάξι της, υποσχέθηκε στον εαυτό της στο μέλλον να το κάνει πάντα.
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Τρία απανωτά φτερνίσματα της θύμισαν απότομα το δράμα της εποχικής αλλεργίας που την ταλαιπωρούσε. Μια ανθισμένη πασχαλιά, λίγο παραδίπλα, μάλλον ήθελε και αυτή μερίδιο στη σημερινή τραγωδία. Κουρασμένη αποφάσισε πως δεν είχε νόημα πλέον να μένει εκεί. Η κυρία Άννα είχε φύγει από ώρα. Πιο εξοικειωμένη προφανώς στον υδραργυρικό χαρακτήρα του αφεντικού τους, μόλις εκείνος είχε εμφανιστεί και είχε απαιτήσει να φύγουν από το νοσοκομείο, χωρίς διαμαρτυρίες είχε καληνυχτίσει την Έρη και είχε φύγει. Μάλλον είχε έρθει η ώρα να κάνει και εκείνη το ίδιο. Άλλωστε καμία ενημέρωση δεν θα έφτανε στην ίδια. Εκείνη δεν ήταν συγγενής. Εκείνη ήταν απλά μια υπάλληλος.
-Ακόμα εδώ είσαι; τον άκουσε να λέει και της έπεσε από την τρομάρα το τσιγάρο.
-Τώρα φεύγω, απολογήθηκε εκείνη λες και είχε κάνει κάποιο έγκλημα.
-Καλά είναι και οι δύο. Όσο καλά μπορούν να είναι. Αύριο εκείνος θα μπορεί να επιστρέψει σπίτι. Τα αέρια στο αίμα του δείχνουν πως επανέρχεται. Απλά είναι πολύ ανήσυχος και έχει σπάσει τα νεύρα στις νοσοκόμες. Τώρα του κάνανε μια ηρεμιστική για να κοιμηθεί, την ενημέρωσε εκπλήσσοντας την.
-Και εκείνη; ρώτησε διστακτικά
-Εκείνη... Εκείνη έχει εφτά ράμματα στο σύνολο. Η νάρκωση που της έριξαν στο σπίτι θα πάρει ώρες να ξεθυμάνει. Ο γιατρός είναι κάθετος πως πρέπει να σκεφτώ σοβαρά να την βάλω σε ειδικό κέντρο. Αν άρχισε να γίνεται επικίνδυνη για τον εαυτό της, χρειάζεται εικοσιτετράωρη επίβλεψη, είπε και το πρόσωπο του συννέφιασε.
-Λυπάμαι... Ειλικρινά λυπάμαι... Οι γονείς σας είναι εξαιρετικοί άνθρωποι, αποκρίθηκε η Έρη με ειλικρίνεια και έκλεισε το μπουφάν της έτοιμη να φύγει.
-Νομίζω πως μόνο ο πληθυντικός μας έλειπε. Έχεις χρόνο να πιούμε έναν γρήγορο καφέ στο κυλικείο; Το ξέρω πως σήμερα έκανες υπερωρία. Θα στην πληρώσω. Θέλω να σε ρωτήσω κάποια πράγματα, μπας και βγάλω άκρη, πρότεινε φιλικά κάνοντας την να τον κοιτάξει με δυσπιστία.
-Δεν θέλω λεφτά, δήλωσε και άρχισε να προχωράει προς το κυλικείο του νοσοκομείου αφήνοντας τον να την ακολουθεί από πίσω.
Δύο άθλιοι καφέδες πάνω σε ένα λερωμένο με ψίχουλα ξεχαρβαλωμένο τραπεζάκι. Το τέλειο σκηνικό για δύο ανθρώπους που δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Εκείνος με ένα τσαλακωμένο πουκάμισο και εκείνη με μια πυτζάμα λερωμένη με αίμα και ένα ζευγάρι αθλητικά.
-Σε συμπαθεί, είπε εκείνος σπάζοντας τη σιωπή
-Ποιος;
-Η μάνα μου. Είσαι η μόνη που πέρασες από εκεί μέσα που συμπάθησε. Ναι το ξέρω πως δεν το δείχνει. Αλλά σε συμπαθεί. Αυτός πάλι και μόνο που σε ανέχεται να περνάς τόσες ώρες μέσα στα πόδια τους είναι καλό δείγμα. Σε λίγο καιρό και αυτός θα σε συμπαθήσει και ας γαβγίζει. Άλλωστε εκείνη χαράζει πορεία. Πάντα εκείνη χάραζε τον δρόμο και αυτός ακολουθούσε. Αφού έκανες την Ερασμία δικιά σου την κέρδισες την παρτίδα.
-Γιατί μου τα λες όλα αυτά; Νόμιζα πως δεν έχει σημασία να δεθώ με εκείνους. Νόμιζα πως όσο πιο αμέτοχη είμαι, τόσο καλύτερα. Αυτό προσπαθείτε με κάθε τρόπο πέντε μήνες τώρα να μου δείξετε και οι τρεις σας.
-Ναι, έχεις δίκιο. Εριφύλη μπορείς να μου περιγράψεις τι έγινε αφότου κλείσαμε το τηλέφωνο;
-Ότι μου είπες έκανα...
-Ναι, καταλαβαίνω πως δεν βγάζεις άκρη γιατί σε ρωτάω, αλλά έχω τους λόγους μου. Μπορείς λοιπόν να μου πεις;
-Ανέβηκα στη σοφίτα. Έψαξα το μπαούλο. Το βρήκα και το άνοιξα. Το λευκό φόρεμα ήταν πάνω, πάνω. Το πήρα και έτρεξα πίσω στο μπάνιο. Αθόρυβα το ακούμπησα μπροστά της. Πράγματι μόλις το είδε το μαχαίρι έπεσε από το δεξί της χέρι και το άρπαξα. Σαν να βγήκε από τη νιρβάνα της, όχι όμως εντελώς. Μόλις το έπιασε άρχισε να ουρλιάζει και αφού σκούπισε με το φόρεμα τα αίματα από το πάτωμα κλαίγοντας άρχισε να το σκίζει με τα χέρια της. "Εσύ φταίς!" έλεγε ξανά και ξανά , αλλά δεν κατάλαβα αν το έλεγε σε εμένα ή στο φόρεμα. Ύστερα χτύπησε το κουδούνι και πήγα να ανοίξω. Από εκεί και μετά ανέλαβε το ΕΚΑΒ.
-Μάλιστα... Χρειάζομαι βοήθεια Εριφύλη. Αν τους χωρίσω θα πεθάνουν. Είμαι βέβαιος γι αυτό. Ο πατέρας μου αν του πω πως θα κλείσω τη μάνα μου σε κέντρο στην καλύτερη θα με σκοτώσει πριν πεθάνει και δεν υπερβάλλω. Αυτό που έγινε το περίμενα. Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Προσπαθώ να κλείσω τις δουλειές μου στην Μαδρίτη μήνες τώρα. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο. Χώρια που η γυναίκα μου και τα παιδιά μου δεν θέλουν με τίποτα να επιστρέψουμε στην Ελλάδα. Η ζωή μας είναι πλέον εκεί. Να τους πάρω μαζί μου, το πρότεινα. Η Ερασμία όμως δεν θέλει. Και όταν η Ερασμία δεν θέλει κάτι, ο Μενέλαος συμφωνεί. Είμαι σε αδιέξοδο. Δεν θα μασήσω τα λόγια μου. Σου προτείνω λοιπόν ευθέως και χωρίς περιστροφές να μείνεις μαζί τους μέχρι το καλοκαίρι που ελπίζω να έχω βγάλει άκρη. Όρισε μόνη σου το ποσό που θες και εγώ θα το πιστώσω αύριο το πρωί στον λογαριασμό σου. Έχει μεγάλη σημασία στη δύσκολη αυτή φάση τους να είναι με κάποιον που εμπιστεύονται. Λοιπόν τι λες;
-Λέω χωρίς περιστροφές και ευθέως πως είσαι γαϊδούρι. Δεν χρειάζονται εμένα. Εσένα χρειάζονται! Δεν θέλω τα λεφτά σου. Αν θα το κάνω, θα το κάνω για εκείνους και όχι για σένα. Δοκίμασε να χρησιμοποιείς συχνότερα το "παρακαλώ" και κάτσε λίγο και σκέψου πως αυτά είναι δανεικά. Δεν ξέρω πως σκατά ιεραρχείς τις προτεραιότητες σου και ούτε με αφορά να μάθω, εγώ ξέρω πως θα τους χάσεις. Κάποια στιγμή θα τους χάσεις και τότε θα είναι αργά να αλλάξεις όσα έχεις κάνει! Έχεις βιώσει ηλίθιε απώλεια;
-Ώπα! Δεν σε προσέλαβα για να με κρίνεις! Στα αρχίδια μου η γνώμη που έχεις για μένα. Μην δώσεις θάρρος σε άνθρωπο ότι τον χρειάζεσαι, αμέσως να το εκμεταλλευτεί! Δεν θα ανεχτώ από εσένα υποδείξεις για θέματα τόσο προσωπικά. Ένα ναι ή ένα όχι είναι αρκετό.
-Τι να σου πω... Ό,τι και να πω... Πάω σπίτι μου να κοιμηθώ γιατί όση ώρα εσύ πετούσες στην πρώτη σου θέση αναπαυτικά, εγώ μια άγνωστη, έπρεπε να βλέπω τη γυναίκα που σε έφερε στον κόσμο να κόβει μόνη της τις σάρκες της. Και δεν είχες καν την ευγένεια όταν εμφανίστηκες να πεις από κοντά ένα ευχαριστώ παρά μας έδιωξες και εμένα και την Άννα, λες και είχαμε έρθει εδώ για να διασκεδάσουμε με το δράμα σου! Καληνύχτα και καλή τύχη! Μακάρι να συνέλθει η Ερασμία και να σου δώσει όσες σφαλιάρες δεν έφαγες ως παιδί, μπας και ταρακουνηθείς! είπε η Έρη και νευριασμένη βγήκε από το κυλικείο τρέμοντας.
Αυτή τη φορά, ίσως η κούραση, ίσως η αλλεργία, ίσως τα βαμμένα με αίμα κομμάτια λευκής δαντέλας στο πάτωμα του μπάνιου, την είχαν κάνει να ξεστομίσει όλες τις κατάλληλες ατάκες στη σωστή χρονική στιγμή. Και ήταν τόσο καθαρτικό το συναίσθημα που ένιωθε, που βάζοντας μπροστά το παλιό αμάξι της, υποσχέθηκε στον εαυτό της στο μέλλον να το κάνει πάντα.
για τη συνέχεια πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: