Ένα βροχερό σαββατοκύριακο

Μύρισε πλέον για τα καλά φθινόπωρο. Αν και με καθυστέρηση επιτέλους ο Σεπτέμβρης αποφάσησε να φορέσει την παραδοσιακή του φορεσιά βροχούλες συννεφιές και υγρασία. Υπάρχει ωραιότερο πράγμα απο το να νοιώθεις με τις αισθήσεις σου την κάθε εποχή. Τα τελευταία χρόνια με όλες αυτές τις κλιματολογικές αλλαγές καταλαβαίνουμε πιά την αλλαγή της εποχής απο το μήνα που γράφει το ημερογόγιο τοίχου μας...Για μένα πάντα το φθινόπωρο ήταν απλά ο προάγγελος του χειμώνα και για την ακρίβεια των Χριστουγέννων της αγαπημένης μου εποχής (αλλά θα σας ζαλίσω για αυτή μου την αγάπη σε πολλές πολλές αναρτήσεις στους επόμενους μήνες) δεν μπορώ να πώ όμως πως δεν απόλαυσα τον καιρό αυτού του σαββατοκύριακου. Ξύπνησα το Σάββατο υπό την μελωδία της βροχούλας που έπεφτε ρυθμικά στο ελενίτ υπόστεγο του διπλανού σπιτιού. Όλο το σπίτι μύριζε νοτισμένο χώμα (προνόμιο της ζωής στην επαρχία...) και η συννεφιά ξύπνησε όλη την ποιητική μου πλευρά όπως θα καταλάβατε ήδη. Τι κι αν δεν μπόρεσα να βάλω ούτε ένα πλυντήριο, τι κι αν τα μπαλκόνια μου γίνανε χάλια, τι κι αν το μαλλί μου είναι σε άθλια κατάσταση...μελαγχόλησα, αναπόλησα και πολύ μου άρεσε!

Απο δημιουργικής πλευράς αυτή τη βδομάδα ψιλό - επαναλήφθηκα αλλά και η επανάληψη καλή είναι σε βελτιώνει. Έφτιαξα ακόμα ένα κρεμαστό για το λαιμό με την Μαφάλντα για μια φίλη. Η αλήθεια είναι πως φτιάχνω παράλληλα κάποια προσκλητήρια και δωράκια για ακόμα ένα πάρτυ γενεθλίων αλλά ακόμα δεν τα έχω τελειώσει για να σας τα δείξω. Η μαμά μου υπήρξε πιο παραγωγική απο εμένα...γιαυτό σαν μπαλαντέρ θα σας δείξω τα καινούρια δημιουργηματά της με χάντρες.

Εύχομαι η εβδομάδα που ξεκινάει να είναι φθινοπωρινή , δημιουργική και γεμάτη χαμόγελα...