Μπόρα είναι θα περάσει!

Και αν η ζωή είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι; Αν την καθορίζει εν μέρη η τύχη, με τον αριθμό του ζαριού που θα φέρεις, και εν μέρη  τα προδιαγεγραμένα τετραγωνάκια που μπορείς να επιλέξεις να πατήσεις ή όχι; Πάντα όταν βρέχει το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς. Αμπελοφιλοσοφίες της πεντάρας μ' αρέσει να τους βαφτίζω. Έξω ρίχνει καρέκλες. Αναμενόμενο ίσως για Οκτώβρη μήνα. Αυτό που δεν είναι αναμενόμενο είναι να χρειάζεσαι βάρκα για να διασχίσεις την Θηβών. Και όσο ο καιρός δείχνει τα δόντια του, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τα ποντίκια να κρυφτούν. Λες και φοβούνται μην λιώσουν.  Αίσθημα επιβίωσης το βαφτίζουν αυτό κάποιοι άλλοι.

Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να ζει ούτε μέσα στο νερό, ούτε να πετάει στον αέρα. Ο δημιουργός, όποιος και αν ήταν αυτός, τον κάρφωσε με δύο πόδια στη γη έτσι για να τον τιμωρήσει, χαρίζοντας του ταυτόχρονα ένα μυαλό ελεύθερο, ατίθασο, ανεξέλεγκτο... Μην μπορώντας λοιπόν να δεχτεί αυτό το κάρφωμα στη γη, χρησιμοποίησε το μοναδικό του όπλο για να κερδίσει το στοίχημα , και έφτιαξε αεροπλάνα, βάρκες, διαστημόπλοια και άλλα τέτοια ευφάνταστα, βγάζοντας του κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Και όμως μια φθινοπωρινή μπόρα...λίγα μπαζωμένα φρεάτια....και εκείνος του υπενθυμίζει ακόμα μια φορά, ποιος έχει το πάνω χέρι. Σαν βρεγμένη γάτα λοιπόν, λουφάζει πίσω από την οθόνη του υπολογιστή του, σκουπίζοντας τα μαλλιά του από την βροχή, με μια κούπα αχνιστό καφέ στα χέρια και αρχίζει να γράφει σκέψεις που γεννάει το μυαλό του. Το μόνο πράγμα που του χαρίστηκε και που τις περισσότερες φορές το αναλώνει σε άσκοπα και ανούσια πράγματα.

"Φέρε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή" ακούω παραπονιάρικα το εγώ μου να σιγοτραγουδάει και θέλω να το φιμώσω! Εκεί κατάντησα; Να περιμένω από την τύχη να μου δώσει ένα εξαράκι αντί για τους άσσους που με έχει φλομώσει τον τελευταίο καιρό; Κάποτε δεν τα δεχόμουν κάτι τέτοια. Δε πα να μην σταύρωνα ζαριά και να ξημεροβραδιαζόμουν στην "φυλακή". Εκεί στη γωνίτσα, εγώ χαμογελούσα και άραζα. Πότε άραγε άρχισα να σκέφτομαι τον τερματισμό; Πότε άρχισε να με νοιάζει πόσοι φύγανε μπροστά μου και πόσοι μείνανε πίσω μου;  Πότε άρχισε να με ενοχλεί η μοναξιά της φυλακής και άρχισα να αποζητώ συγκρατούμενους για να ζεσταθώ; "Μεγάλωσες" προσπαθεί να ουρλιάξει το φιμωμένο εγώ μου και επιδεικτικά το αγνοώ, συνεχίζοντας να στεγνώνω τα μαλλιά μου με νευρικές κινήσεις.

Ωραία λοιπόν. Έστω ότι όντως είμαι απλά ένας παίκτης ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους σ' ένα τεράστιο επιτραπέζιο παιχνίδι. Και έστω ότι όντως το ζάρι δεν με θέλει. Γιατί σχεδόν πάντα επιλέγω, αυτή τη φτωχή ζαριά, να την χειρίζομαι με την περιβόητη ελεύθερη βούληση, με τέτοιο τρόπο ώστε να σταθώ σ' ένα από τα τετραγωνάκια που είναι και άλλοι; "Ο άνθρωπος γλυκιά μου είναι αγελαίο ον. Θέλει παρέα ακόμα και στη μιζέρια! ", απαντάνε με μια φωνή όλοι όσοι στέκονται δίπλα μου στο ίδιο τετράγωνο και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί τους. Πράγματι, λίγο ουίσκι και ποιος χέζει τον άσσο όταν έχει ένα χέρι να κρατήσει , ένα άλλο σώμα να κουρνιάσει. Ακόμα και τα κάγκελα της φυλακής μέσα από αυτό το πρίσμα, μοιάζουν με κάγκελα υπερπολυτελούς βίλας! 

Αν δεν σταματήσει άμεσα η βροχή θα το χάσω το ολίγο εναπομείναν μυαλό μου. Αναδεύομαι στην καρέκλα μου και καρφώνω το βλέμμα μου στο μουσκεμένο παράθυρο. Τη ρουφιάνα δεν θα μου το κάνει το χατήρι να σταματήσει. Έτσι για να μου μπει στο μάτι θα συνεχίσει όλη τη νύχτα! Βαθιές ανάσες και πάμε πάλι από την αρχή. Ζάρια , τετραγωνάκια και επιτραπέζια εύκολες φιλοσοφίες ενός κοινού νου...μα που στα κομμάτια είναι το κουμπί του reset; Μήπως να τον έπαιρνα τηλέφωνο για μια παρτίδα "Μονόπολη"? Από εκείνες που μόνο μαζί του μπορώ και παίζω... από εκείνες που δεν βιάζομαι να τελειώσουν αρκεί να τελειώσουμε παρέα... Ε δεν φταίω εγώ, μην διαμαρτύρεσαι. Συνειρμός λέγεται. Τόση ώρα γύρω από τα επιτραπέζια τριγυρνάς, δεν το περίμενες πως πάνω στην στροφή σε εκείνον θα γύριζα; Σκάσε λοιπόν και πριν λοξοδρομήσεις πάλι, όπως κάνεις συχνά το τελευταίο καιρό, πες μου. Να τον πάρουμε να έρθει για μια παρτίδα;  Ναι, ναι μην φωνάζεις. Σε ακούω. Μου τα είπες εσύ πριν λίγο. Η μιζέρια θέλει παρέα. Είχες λοιπόν δίκιο, ευχαριστήθηκες; Στο δια ταύτα, διάλεξε ή θα καείς απόψε από την υπερλειτουργία ή θα πας για νάνι αφήνοντας άλλα μέρη του σώματος μου να κάνουν κουμάντο, εσύ αποφασίζεις! Τι το σκέφτεσαι σε δελέασα;  Ναι μη απολογείσαι, το ξέρω πως κάνει κρύο απόψε και πως το τικ τακ της βροχής άρχισε να σου φέρνει νύστα. Ναι το ξέρω πως είσαι κουρασμένο και αδύναμο. Άντε ντε, πες το ναι και τράβα για ύπνο! Μα γιατί δυσκολεύεσαι τόσο; Μια απλή λεξούλα είναι, τρία γραμματάκια. Ξεστόμισε τα και όλα θα εξαφανιστούν. Ναι βρε, όλα αυτά που σαν αγχόνη τα νιώθεις να σε περικυκλώνουν. Τι; Δεν σε άκουσα; Πιο δυνατά! Αρχίζεις να με εκνευρίζεις και δεν το έχω σε τίποτα να σε "κοιμίσω" τεχνητά, εκεί είναι το μπουκαλάκι, το βλέπεις;  Μην κοιτάς που τόση ώρα σου δίνω το ελεύθερο και αλωνίζεις. Αν δεν ήταν η ρημαδομπόρα θα σου λεγα εγώ αν θα είχαμε ανοίξει διάλογο! 

Σηκώνομαι από την καρέκλα και αρχίζω να βηματίζω πέρα δώθε μέσα στο δωμάτιο. Τα έχω παίξει τελείως. Εδώ και πόση ώρα μιλάω στον εαυτό μου! Δεν είναι καλό σημάδι αυτό, σίγουρα δεν είναι καλό. Πιάνω το κινητό μου και σχηματίζω ένα νούμερο, πριν προλάβει όμως να χτυπήσει το κλείνω αποφασιστικά. Μια αστραπή φεγγίζει το δωμάτιο και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένα μπουμπουνητό έρχεται για να την συνοδεύσει. Από το ραδιόφωνο έκτακτο ανακοινωθέν για την εξέλιξη των ακραίων καιρικών φαινομένων. Δεν είσαι από ζάχαρη. Μπορεί να νομίζεις πως κάποια πράγματα μπορούν να σε λιώσουν, αλλά σίγουρα δεν είσαι από ζάχαρη! Αν ήσουν από ζάχαρη όλα θα ήταν γλυκά και όμως δεν είναι. Δεν είσαι τρελή. Μπορεί να νομίζεις πως κάποια γεγονότα σε φέρνουν κοντά στην τρέλα, αλλά σίγουρα δεν είσαι τρελή. Αν ήσουν τρελή θα ήσουν ευτυχισμένη μέσα στην τρέλα σου! Ένας άνθρωπος είσαι σε ένα διαμερισματάκι στο Αιγάλεω που η κακοκαιρία απλά του πυροδότησε μια αλληλουχία περίεργων σκέψεων. Με μια κίνηση ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω στην βροχή. Μέσα σε δευτερόλεπτα είμαι βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο, αλλά δεν με νοιάζει. Αύριο σίγουρα θα έχω συνάχι, αλλά ούτε αυτό με νοιάζει. Νιώθω ωραία...νιώθω καθαρή....νιώθω άτρωτη...Μπορεί να μην έχω λέπια, αλλά λίγο νεράκι είναι. Δεν μπορεί να με σκοτώσει βρε αδερφέ! "Φάε την σκόνη μου ρε" ουρλιάζω στον ουρανό και αρχίζω να χορεύω._ 

Οκτώβριος 2014