Δεν χορεύω. Ποτέ μου δεν ήμουν του χορού... Τουλάχιστον όχι με την κλασσική έννοια... Ακόμα και στο γάμο μου για να χορέψω έκανα υπερπροσπάθεια... Και είναι λίγο παράδοξο αυτό δεδομένου πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική.... Ειλικρινά χωρίς μουσική δεν μπορώ να ζήσω!Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω είναι να ανοίξω το ραδιόφωνο (είμαι και λίγο ντεμοντέ..λατρεύω το ραδιόφωνο από παιδί...) και πριν βάλω μπροστά το αμάξι πάλι πρώτα ανοίγω το ραδιόφωνο... Ο γιος μου διαμαρτύρεται που δεν μπορώ χωρίς μουσική και ο μόνιμος καβγάς μας είναι αν θα ανοίξουμε ραδιόφωνο ή τηλεόραση... Γιατί όσο αγαπάω το ραδιόφωνο τόσο σιχαίνομαι την τηλεόραση... Αν μπορούσα θα ξήλωνα όλες τις τηλεοράσεις του σπιτιού .. Ευτυχώς το έτερο μου ήμισυ δεν αντέχει και εκείνο την τηλεόραση και έτσι όποτε μένουμε οι δυο μας ξεχνάμε πως υπάρχουν μέσα στο σπίτι. Πως τώρα ο μικρός μας βγήκε τόσο λάτρης της τηλεόρασης και εμείς απορούμε... Αυτό το ρημάδι το nickelodeon φταίει που να φάει μαύρο να ηρεμήσουμε! Ξέφυγα όμως πάλι... Αυτή η ανάρτηση δεν έχει να κάνει με την τηλεόραση.
Δεν χορεύω λοιπόν και ας ζω με μουσική σχεδόν πάντα στα αυτιά μου. Δεν χορεύω γιατί απλά δεν μου βγαίνει... Γιατί ενώ ο ρυθμός κάνει όλα μου τα κύτταρα να χορεύουν το σώμα μου αρνείται να ακολουθήσει... Και για να είμαι δίκαιη όταν μερακλώνω λικνίζομαι καθιστή , χτυπάω ρυθμικά τα πόδια μου κάτω από το τραπέζι, τραγουδάω (κακώς γιατί είμαι και παράφωνη!) ποτέ όμως δεν σηκώνομαι να χορέψω...άντε σχεδόν ποτέ. Οι φορές που έχω χορέψει είναι μετρημένες και ο λόγος συνήθως ήταν πως αν δεν χόρευα θα τραβούσα περισσότερο την προσοχή απ ότι αν χόρευα.. Και ζηλεύω τις γυναίκες που χορεύουν... αλήθεια ζηλεύω την ελευθερία που τους παρέχει το σώμα τους... Που δεν μασάνε σε ντροπές και που μέσα από την κίνηση εκφράζουν τόσα πράγματα. Και δεν μιλάω για τις χορεύτριες που αποτελούν ειδική κατηγορία...μιλάω για τις απλές γυναίκες που μπορούν την έμφυτη χάρη του γυναικείου φύλου να την παντρεύουν τόσο αρμονικά με την μουσική. Όπως είπα όμως και σε προηγούμενη ανάρτηση παλεύω να αποδεχτώ πως δεν μπορώ να είμαι καλή σε όλα.. Γιατί αυτό ήταν το λάθος μου... Θεωρούσα μέχρι σήμερα πως για να χορέψω πρέπει να είμαι καλή και είναι 100% σίγουρο πως είμαι άθλια στον χορό... Σταμάτησα έτσι απλά να χορεύω...
Σήμερα λοιπόν το πρωί ξύπνησα, άνοιξα το ραδιόφωνο, έβαλα την καφετιέρα σε λειτουργία και ετοίμασα το γάλα ενώ σιγοτραγουδούσα. Στη συνέχεια ξύπνησα τον υιό μου τον αγαπητό και ρίξαμε ένα πρωινό ματς για το αν θα ακούσουμε nrg95 ή αν θα δούμε εφτά το πρωί Μπομπ ο σφουγγαράκης... Και φυσικά έχασα ακόμα μια φορά το ματς και έβαλα τα ακουστικά μου θυμωμένη που δεν πέρασε το δικό μου...Και κάπως έτσι ξεκίνησε ακόμα μια εβδομάδα... Τον ετοίμασα για το σχολείο, τον πήγα , πέρασα από το σούπερ μάρκετ στην επιστροφή και φορτωμένη σαν το γαϊδούρι ξαναμπήκα σπίτι αναστενάζοντας για τις δουλειές που θα έπρεπε να κάνω μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω. Αυτές οι Δευτέρες δεν παλεύονται τις περισσότερες φορές... Και να θες να ευθυμήσεις λες και κάτι σε εμποδίζει..
Εκεί λοιπόν που έχω ανοίξει πάλι το ραδιόφωνο από αντίδραση σχεδόν στο τέρμα και τακτοποιώ τα ψώνια στα ντουλάπια την προσοχή μου τραβάει το τραγούδι που παίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός.. Και ενώ το έχω ξανακούσει στο παρελθόν για πρώτη φορά προσέχω τους στίχους.. "Life is a drink...and love's a drug" λένε οι coldplay και πλέον έχουν όλη μου την προσοχή ενώ το ψυγείο έχει μείνει ανοιχτό..Oh i , Oh i , Oh i now i am feeling drunk and high ,so high... συνεχίζουν λίγο παρακάτω και άξαφνα νιώθω λες και είμαι εγώ μεθυσμένη και μαστουρωμένη.. Χωρίς λοιπόν να το σκεφτώ και πολύ έχω αρχίσει και χοροπηδάω σαν το κατσίκι μες την μέση της κουζίνας με το μπουκάλι με το γάλα στο χέρι... Και ναι χορεύω! Ποιος εγώ, χορεύω! Πιο γελοίο θέαμα από αυτό δεν πρέπει να έχει υπάρξει αλλά ποσώς με απασχολεί. Διότι ναι ρε φίλε! Life is a drink and love's a drug! Kαι κακώς, πολύ κακώς δεν αφήνουμε τη ζωή να μας μεθύσει και την αγάπη να μας μαστουρώσει!
Ένα θα σας πω... από εκείνη την ώρα δεν μπορώ να σταματήσω να χορεύω...Το τραγούδι παίζει στο repeat (πράγμα που επίσης συνηθίζω αν κάτι μ αρέσει...) και εγώ έκανα όλες τις δουλειές χορεύοντας! Μέχρι και το σιδέρωμα το έκανα και χόρευα!!!! Και σίδερο και χορός...χριστέ μου να δεις που ή άρρωστη είμαι...ή δεν την γλιτώνω τελικά την ζουρλομανδύα...
Στο δια ταύτα.. Δεν χόρΕΥΑ... αλλά πλέον χορεύΩ ... Μόνη μου...στην κουζίνα μου... και το απολαμβάνω! Και χορεύω και την μαυρίλα της τσαγκαροδευτέρας διώχνω και όλα αυτά πολύ απλά γιατί.... Life is a drink and love's a drug!
Περνάω κρίση μέσης ηλικίας..πλέον είναι αδιαμφισβήτητο... Κάποιες φορές το λέω κρίση μέσης ηλικίας, άλλες φορές το λέω δεύτερη εφηβεία, στην ουσία όμως όπως και να το βαφτίσω παραμένει το ίδιο... Όσο πλησιάζω τα σαράντα νιώθω όλο και πιο έντονα την ανάγκη να "επαναπροσδιοριστώ" σαν άνθρωπος (λες και με προσδιόρισα ποτέ....) Η διαδικασία αυτή λοιπόν ,που ας πούμε είναι πιο έντονη τον τελευταίο χρόνο, δεν είναι πάντα ευχάριστη... και όσο και αν μου προκαλεί κυκλοθυμικές αντιδράσεις (ωχ παναγία μου τι με περιμένει στην εμμηνόπαυση...) με κάνει μέρες σαν και τη σημερινή να χαμογελάω... Και αυτό γιατί μπορεί να μεγαλώνω αλλά ακόμα με ανακαλύπτω...
Και ενώ το τραγουδάκι συνεχίζει και παίζει στα αυτιά μου ακόμα και τώρα που γράφω την ανάρτηση κλεφτά στη δουλειά, δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω δαιμόνια σκεφτόμενη την αντίδραση του έτερου μου ήμισυ όταν θα του ζητήσω το βράδυ επιστρέφοντας από τη δουλειά να κανονίσουμε να πάμε το επόμενο σκ κάπου που να παίζει ωραία μουσική για να χορέψουμε! Ναι ο δόλιος είναι συνηθισμένος στα παλαβά μου. Ήρωας είναι για την ακρίβεια... Μαζί μου ποτέ δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι θα το περιμένει! Κεραμίδα θα του έρθει μιας και ούτε εκείνος έχει την καλύτερη σχέση με τον χορό...
Πετράν...δεν φταίω.... "μέθυσα" και "μαστούρωσα" η γυναίκα... Βάλτα με τους coldplay και έλα να με χορέψεις τώρα που γυρίζει ;)
Δεν χορεύω λοιπόν και ας ζω με μουσική σχεδόν πάντα στα αυτιά μου. Δεν χορεύω γιατί απλά δεν μου βγαίνει... Γιατί ενώ ο ρυθμός κάνει όλα μου τα κύτταρα να χορεύουν το σώμα μου αρνείται να ακολουθήσει... Και για να είμαι δίκαιη όταν μερακλώνω λικνίζομαι καθιστή , χτυπάω ρυθμικά τα πόδια μου κάτω από το τραπέζι, τραγουδάω (κακώς γιατί είμαι και παράφωνη!) ποτέ όμως δεν σηκώνομαι να χορέψω...άντε σχεδόν ποτέ. Οι φορές που έχω χορέψει είναι μετρημένες και ο λόγος συνήθως ήταν πως αν δεν χόρευα θα τραβούσα περισσότερο την προσοχή απ ότι αν χόρευα.. Και ζηλεύω τις γυναίκες που χορεύουν... αλήθεια ζηλεύω την ελευθερία που τους παρέχει το σώμα τους... Που δεν μασάνε σε ντροπές και που μέσα από την κίνηση εκφράζουν τόσα πράγματα. Και δεν μιλάω για τις χορεύτριες που αποτελούν ειδική κατηγορία...μιλάω για τις απλές γυναίκες που μπορούν την έμφυτη χάρη του γυναικείου φύλου να την παντρεύουν τόσο αρμονικά με την μουσική. Όπως είπα όμως και σε προηγούμενη ανάρτηση παλεύω να αποδεχτώ πως δεν μπορώ να είμαι καλή σε όλα.. Γιατί αυτό ήταν το λάθος μου... Θεωρούσα μέχρι σήμερα πως για να χορέψω πρέπει να είμαι καλή και είναι 100% σίγουρο πως είμαι άθλια στον χορό... Σταμάτησα έτσι απλά να χορεύω...
Σήμερα λοιπόν το πρωί ξύπνησα, άνοιξα το ραδιόφωνο, έβαλα την καφετιέρα σε λειτουργία και ετοίμασα το γάλα ενώ σιγοτραγουδούσα. Στη συνέχεια ξύπνησα τον υιό μου τον αγαπητό και ρίξαμε ένα πρωινό ματς για το αν θα ακούσουμε nrg95 ή αν θα δούμε εφτά το πρωί Μπομπ ο σφουγγαράκης... Και φυσικά έχασα ακόμα μια φορά το ματς και έβαλα τα ακουστικά μου θυμωμένη που δεν πέρασε το δικό μου...Και κάπως έτσι ξεκίνησε ακόμα μια εβδομάδα... Τον ετοίμασα για το σχολείο, τον πήγα , πέρασα από το σούπερ μάρκετ στην επιστροφή και φορτωμένη σαν το γαϊδούρι ξαναμπήκα σπίτι αναστενάζοντας για τις δουλειές που θα έπρεπε να κάνω μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω. Αυτές οι Δευτέρες δεν παλεύονται τις περισσότερες φορές... Και να θες να ευθυμήσεις λες και κάτι σε εμποδίζει..
Εκεί λοιπόν που έχω ανοίξει πάλι το ραδιόφωνο από αντίδραση σχεδόν στο τέρμα και τακτοποιώ τα ψώνια στα ντουλάπια την προσοχή μου τραβάει το τραγούδι που παίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός.. Και ενώ το έχω ξανακούσει στο παρελθόν για πρώτη φορά προσέχω τους στίχους.. "Life is a drink...and love's a drug" λένε οι coldplay και πλέον έχουν όλη μου την προσοχή ενώ το ψυγείο έχει μείνει ανοιχτό..Oh i , Oh i , Oh i now i am feeling drunk and high ,so high... συνεχίζουν λίγο παρακάτω και άξαφνα νιώθω λες και είμαι εγώ μεθυσμένη και μαστουρωμένη.. Χωρίς λοιπόν να το σκεφτώ και πολύ έχω αρχίσει και χοροπηδάω σαν το κατσίκι μες την μέση της κουζίνας με το μπουκάλι με το γάλα στο χέρι... Και ναι χορεύω! Ποιος εγώ, χορεύω! Πιο γελοίο θέαμα από αυτό δεν πρέπει να έχει υπάρξει αλλά ποσώς με απασχολεί. Διότι ναι ρε φίλε! Life is a drink and love's a drug! Kαι κακώς, πολύ κακώς δεν αφήνουμε τη ζωή να μας μεθύσει και την αγάπη να μας μαστουρώσει!
Ένα θα σας πω... από εκείνη την ώρα δεν μπορώ να σταματήσω να χορεύω...Το τραγούδι παίζει στο repeat (πράγμα που επίσης συνηθίζω αν κάτι μ αρέσει...) και εγώ έκανα όλες τις δουλειές χορεύοντας! Μέχρι και το σιδέρωμα το έκανα και χόρευα!!!! Και σίδερο και χορός...χριστέ μου να δεις που ή άρρωστη είμαι...ή δεν την γλιτώνω τελικά την ζουρλομανδύα...
Στο δια ταύτα.. Δεν χόρΕΥΑ... αλλά πλέον χορεύΩ ... Μόνη μου...στην κουζίνα μου... και το απολαμβάνω! Και χορεύω και την μαυρίλα της τσαγκαροδευτέρας διώχνω και όλα αυτά πολύ απλά γιατί.... Life is a drink and love's a drug!
Περνάω κρίση μέσης ηλικίας..πλέον είναι αδιαμφισβήτητο... Κάποιες φορές το λέω κρίση μέσης ηλικίας, άλλες φορές το λέω δεύτερη εφηβεία, στην ουσία όμως όπως και να το βαφτίσω παραμένει το ίδιο... Όσο πλησιάζω τα σαράντα νιώθω όλο και πιο έντονα την ανάγκη να "επαναπροσδιοριστώ" σαν άνθρωπος (λες και με προσδιόρισα ποτέ....) Η διαδικασία αυτή λοιπόν ,που ας πούμε είναι πιο έντονη τον τελευταίο χρόνο, δεν είναι πάντα ευχάριστη... και όσο και αν μου προκαλεί κυκλοθυμικές αντιδράσεις (ωχ παναγία μου τι με περιμένει στην εμμηνόπαυση...) με κάνει μέρες σαν και τη σημερινή να χαμογελάω... Και αυτό γιατί μπορεί να μεγαλώνω αλλά ακόμα με ανακαλύπτω...
Και ενώ το τραγουδάκι συνεχίζει και παίζει στα αυτιά μου ακόμα και τώρα που γράφω την ανάρτηση κλεφτά στη δουλειά, δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω δαιμόνια σκεφτόμενη την αντίδραση του έτερου μου ήμισυ όταν θα του ζητήσω το βράδυ επιστρέφοντας από τη δουλειά να κανονίσουμε να πάμε το επόμενο σκ κάπου που να παίζει ωραία μουσική για να χορέψουμε! Ναι ο δόλιος είναι συνηθισμένος στα παλαβά μου. Ήρωας είναι για την ακρίβεια... Μαζί μου ποτέ δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι θα το περιμένει! Κεραμίδα θα του έρθει μιας και ούτε εκείνος έχει την καλύτερη σχέση με τον χορό...
Πετράν...δεν φταίω.... "μέθυσα" και "μαστούρωσα" η γυναίκα... Βάλτα με τους coldplay και έλα να με χορέψεις τώρα που γυρίζει ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλιαστε: