Όχι ντροπή...εντροπία...

Ανάβω το τσιγάρο μου και αφηρημένα κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Και όπως καθρεφτίζεται το είδωλο μου στο σκονισμένο τζάμι, δεν μπορώ να μην γελάσω με την γελοιότητα της εικόνας που βλέπω. "Πάρε εσύ τα χάδια, τα γυμνά σκοτάδια τα πρωτότυπα και άσε εδώ για μένα, κάτι στοιχειωμένα σ αγαπώ, σ αγαπώ, σ αγαπώ, καρδιά μου, στερεότυπα μου..." φωνάζει η Γαλάνη από τα ηχεία και έχει τόσο δίκιο. Μες τα στερεότυπα σε όλα μου. Καμία πρωτοτυπία.. Γιατί στον κινηματογράφο η ηρωίδα όταν το κάνει, έχει άλλη απόχρωση από αυτή που έχω εγώ; Γιατί εκείνης ο ρεμβασμός έχει πολύχρωμη αύρα και όχι αυτή τη μουντή, παθητική, γκρίζα που έχει η δική μου; Ίσως γιατί ο σκηνοθέτης της αληθινής ζωής δεν είναι τόσο ποιητικός. Ίσως γιατί απλά δεν είμαι γεννημένη ηρωίδα.

Συνειρμοί... Το χειρότερο παιχνίδι που μου παίζει το μυαλό μου. Η μεγαλύτερη παγίδα που μου κρύβει και όλο τρικλοποδιές μου βάζει. Από αλλού ξεκινάω μια σκέψη και αλλού καταλήγω. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να το ελέγξω. Και ώρες ώρες με τρελαίνει. Βιβλίο, σχολείο,  φυσική, θερμοδυναμική, εντροπία...εντροπία...εντροπία μου φωνάζει εδώ και ώρες, λες και κόλλησε η βελόνα. Και αρχίζω τις ανασκαφές στις μνήμες να βρω τον λόγο. Και είναι το φτυάρι μου σπασμένο και το χώμα σκληρό. Και δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι να ξεθάψω τον λόγο που το μυαλό μου επιμένει να πηδάει από την εντροπία στον έρωτα. Κι όμως βλέποντας μέσα από το τούνελ του χρόνου, ένας όρος της φυσικής  είναι δεμένος  χειροπόδαρα με ένα συναίσθημα. Γιατί όμως;  Πρέπει απόψε να βρω το γιατί. Το χρειάζομαι αυτό το γιατί...

"Τι λάθος κάνω;" ρωτάει τώρα ο Χαρούλης από τα ηχεία. Και καταλαβαίνω ότι κάτι κάνω λάθος. Πετάω το τσιγάρο και τρέχω στο υπόγειο. Και αφήνω τις ανασκαφές του μυαλού και ξεκινάω τις ανασκαφές σε κούτες. Δεν μπορεί κάπου εδώ θα το έχω. Δεν μπορεί να το έχω πετάξει. Εδώ δεν πέταξα άλλα και άλλα. Αυτό αποκλείεται να το πέταξα. Και το βρίσκω επιτέλους και κάθομαι στο πάτωμα και αρχίζω να διαβάζω. Κλειστό σύστημα, πρώτος θερμοδυναμικός νόμος,  δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος, εντροπία , μόρια, αταξία, λέξεις πλέον τόσο οικείες και ξένες ταυτόχρονα. Και αρχίζω να τραβάω, με δεκανίκι της σκουριασμένης μου μνήμης ένα σκονισμένο βιβλίο, από το παρελθόν πληροφορίες τσαλαπατημένες από την ενηλικίωση  και  τα κομμάτια του παζλ παίρνουν σιγά σιγά εικόνα.

Ο κόσμος μας μωρό μου ποτέ δεν θα είναι κλειστό σύστημα. Ορθάνοιχτο είναι και μπάζει από παντού. Αιμορραγεί από παντού. Διαρροές ενέργειας. "Έστω" λοιπόν... Έστω ότι θα καταφέρναμε να βουλώσουμε όλες τις τρύπες να μην μπάζει. Έστω ότι μπαίναμε σε γυάλα. Ναι, μην με κοιτάζεις με δυσπιστία, θα δεις που στο τέλος αυτό το "έστω" ήταν περιττό. Μπες λοιπόν μαζί μου στη γυάλα. Έλα μην φοβάσαι.

" Η ζωή μου σε τάξη , η καρδιά σε αταξία" βιάζεται να πει η Μποφίλιου από τα ηχεία και τη μαλώνω. Περίμενε Νατάσα, περίμενε θα φτάσω και εκεί... Ένα ψυχρό  σώμα εσύ, ένα θερμό σώμα εγώ, μέσα σε κλειστό σύστημα. Φωτιά εγώ, πάγος εσύ. Έλα μην το αρνείσαι. Έλα κοντά μου. Φέρε τα τακτικά διατεταγμένα μόρια σου κοντά μου. Ακίνητα είναι. Σταθερά και ακίνητα. Η ζωή σου σε τάξη είπαμε. Το νιώθεις; Αλλάζεις θερμοκρασία. Και εγώ αλλάζω. Η επαφή αλλάζει. Η επαφή μεταμορφώνει... Κινείται η θερμότητα από εμένα σε σένα. Κρυώνω εγώ, ζεσταίνεσαι εσύ. Υπομονή, υπομονή... Κλειστό το σύστημα σου θυμίζω, δεν θα χάσει κανένας μας από όλο αυτό. Ή μήπως θα χάσει; Και τρέμουμε πλέον και οι δύο ανεξέλεγκτα. Μην φοβάσαι σου λέω. Η ισορροπία είναι που κοντοζυγώνει. Πρώτος θερμοδυναμικός νόμος. Μην φοβάσαι, δεν θα χάσουμε. Δεν θα κερδίσουμε, αλλά δεν θα χάσουμε κιόλας. Εισπνοή, εκπνοή και φτάσαμε. Άκου την ηρεμία του συστήματος, τη νιώθεις; Εδώ όλη η ενέργεια, εδώ ανάμεσα μας, αλλά ανήμπορη πλέον να κινηθεί, ανήμπορη να παράγει πλέον έργο. "Γιατί όμως; Αφού είναι εδώ, γιατί πλέον είναι ανήμπορη;  Δεν είναι άδικο;" με ρωτάς..  Όχι δεν είναι μωρό μου. Κοίτα εντός σου. Κοίτα καλά. Η καρδιά σε αταξία πλέον, κινούνται άτακτα προς όλες τις κατευθύνσεις τα μόρια σου. Μεγάλωσε η εντροπία, μεγάλωσε και τα ελευθέρωσε. Αυτό είναι το τίμημα. Και σε ρωτάω: αξίζει; Και σου απαντάω εγώ πριν απαντήσεις, φυσικά και αξίζει ανόητε!!! Χαράμι το έργο και χαλάλι! Μα το Θεό χαλάλι το χαράμι.  Χαμένος; Κερδισμένος; Ιδέα δεν έχω, το μόνο σίγουρο αλλαγμένος. Ναι, αλλαγμένος μέσα σε ένα εικονικό, ανύπαρκτο, ανέφικτο, κλειστό σύστημα. Εσύ και εγώ. Μόνο εσύ και εγώ να μεγαλώνουμε την εντροπία, να τη θεριεύουμε!

Γιαυτό ούρλιαζε εδώ και ώρες το μυαλό μου εντροπία , εντροπία, εντροπία... Την αγαπούσα από τότε την εντροπία. Το γιατί δεν θυμόμουν. Τώρα το θυμάμαι! Τώρα μπορώ να την κλείσω πάλι μέσα στο βιβλίο της. "Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα, και ζει με ότι περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα" μου πετάει ο Βασιλάκης στη μούρη όσο ανάβω το επόμενο τσιγάρο. Ναι ρε Βασιλάκη, δίκιο έχεις. Τι θέλω και τα σκαλίζω; Άλλωστε κανένας δεν θα τα καταλάβει όλα αυτά τα παρανοϊκά. Πάλι τα ίδια θα έκανα, πάλι θα την έθαβα την "εντροπία" της νιότης μου. "Μα τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες;" Τέλος για απόψε. Νισάφι με το παρελθόν, νισάφι...