Πριν έναν χρόνο και έναν μήνα δεν ήξερα ούτε πως να κρατήσω τις βελόνες. Το μόνο που ήξερα με σιγουριά ήταν ότι εγώ θα μάθαινα να πλέκω! Όσοι με γνωρίζετε προσωπικά σίγουρα έχετε καταλάβει ένα πράγμα για μένα, πως είμαι ίσως ο πιο πεισματάρης άνθρωπος πάνω στο πλανήτη.
Ας σας πω όμως μια ιστορία (σιγά μην γλιτώνατε!) και ίσως καταλάβετε λίγο παραπάνω τις εμμονές που με πιάνουν κατά καιρούς. Σαν παιδί μεγάλωσα ακούγοντας Dolby από τη μαμά μου την φράση "Δεν υπάρχει δεν μπορώ...υπάρχει δεν θέλω!!!" Και ναι σαν παιδί με τσάντιζε απίστευτα που αυτή ήταν η απάντηση της κάθε φορά που λιγοψυχούσα μπροστά σε κάτι. Έμαθα λοιπόν να δίνω τις μάχες μου μέχρι τελικής πτώσης. Αρχικά ίσως για την αποδοχή της μαμάς μου, στην πορεία γιατί μου έγινε δεύτερη φύση. Με τα χρόνια απλά έγινα επιλεκτική ως προς τις μάχες μου. Πλέον τις δίνω μόνο για κάτι που αξίζει, σύμφωνα πάντα με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια.
Αυτό μου λοιπόν το κουσούρι, να τερματίζω ότι ξεκινάω, σε συνδυασμό με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου, που παθιάζεται παραπάνω ίσως από ότι αρμόζει με σχεδόν οτιδήποτε μου προκαλεί ενδιαφέρον, με έχουν κάνει έναν άνθρωπο λίγο επιπόλαιο, αρκετά ειλικρινή και πολύ πεισματάρη που δεν συμβιβάζεται εύκολα με την μετριότητα και που συνεχώς βρίσκεται σε μια εσωτερική πάλη να αποδεχτεί, πως όσο και να προσπαθεί, είναι αδύνατο να τα καταφέρνει πάντα καλά.
Όσο όμως και να δουλεύω τα στραβά του χαρακτήρα μου δεν μπορώ να σταματήσω το κοριτσάκι με τα σχιστά ματάκια μέσα μου να χαζογελάει χαρούμενο όταν καταφέρνει να φέρει εις πέρας κάτι που θεωρούσε δύσκολο αρχικά. Και το πλέξιμο με βελόνες ήταν ένα από αυτά.
Πριν ένα χρόνο λοιπόν έκανα ανάρτηση αν θυμάστε, με την απελπισία μου που δεν κατάφερνα να βρω πως σκατά πρέπει να πιάνω τις βελόνες. Ένα χρόνο μετά, με επιμονή και πάθος, κατάφερα να μπορώ να δηλώνω πως πλέον έχουν γίνει προέκταση των χεριών μου! Και περήφανα θέλω να σας δείξω τι έχω καταφέρει μέσα σε αυτό τον έναν χρόνο εκτός από τα βασικά.
"Το κοριτσάκι λοιπόν (γιατί τέλος εγώ δεν θα μεγαλώσω ποτέ, το πήρα απόφαση...) έφτιαξε πολλά ζευγάρια κάλτσες....
Το κοριτσάκι έτσι ευτυχισμένο χαζογελάει που κατάφερε ακόμα μια φορά, να διώξει τον αρχικό φόβο και με θέληση και υπομονή, έφερε εις πέρας την αποστολή βελόνες!!!"
Πλέον οι βελόνες μου είναι η συντροφιά μου, η παρηγοριά μου, η χαλάρωση μου και τώρα που το γράφω γελάω με το πόσο ζοριζόμουν στην αρχή. Ήθελα λοιπόν να τα μαζέψω όλα σε μια ανάρτηση για να θυμάμαι πως ναι δεν μπορώ να είμαι σε όλα καλή, αλλά μπορώ να προσπαθώ και όσο προσπαθώ, πάντα κάτι θα καταφέρνω!!!
Μην αφήσετε λοιπόν κανέναν να σας πείσει πως δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, προσπαθήστε! Μην σηκώνετε τα χέρια ψηλά εύκολα. Γιατί λυπάμαι που θα το παραδεχτώ, αλλά η μαμά μου είχε δίκιο. Το δεν μπορώ μερικές φορές, απλά είναι η εύκολη λύση και θα την ευχαριστώ πάντα που με έμαθε έστω και με σκληρό τρόπο, να μην το βάζω κάτω. Παλεύω μάνα, παλεύω και για άλλα. Παλεύω για πολλά.... Κάθε μέρα μάχες δίνω και οι πιο δύσκολες είναι αυτές με τον εαυτό μου. Αυτές χάνω συνήθως, αλλά ξανασηκωνομαι και προσπαθώ...
Καιρό είχα να κάνω δημιουργική ανάρτηση. Σας έχω πεθάνει τον τελευταίο καιρό με το λογοτεχνικό απωθημένο μου, το ξέρω. Και ξέρω πως το μπλογκ μου έχει γίνει λίγο από όλα. Σαν να μην έχει πλέον καθαρή ταυτότητα. Πολλές φορές σκέφτηκα να προσπαθήσω να το συμμαζέψω, αλλά κατέληξα πως ναι, είναι λίγο μπάχαλο, αλλά αυτό το πολύχρωμο, φλύαρο, δημιουργικό μπάχαλο είμαι εγώ... Γιατί αυτή είμαι. Τη μια στιγμή πλέκω, την επόμενη φτιάχνω ιστορίες. Και που και που γράφω και τίποτα αυτοβιογραφικο από την καθημερινότητα μου. Εφτά χρόνια σε αυτό το blog έχετε διαβάσει και δει τόσο διαφορετικά πράγματα από μένα, που ειλικρινά απορώ ώρες ώρες, πως έρχεστε ξανά και ξανά. Προφανώς μέσα από όλα αυτά ίσως να με έχετε αγαπήσει για την τρέλα μου.
Hacuna Matata λοιπόν φίλοι μου!!!
Υγ αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη μαμά μου που σήμερα έχει γενέθλια. Να σε χαιρόμαστε ρε μάνα!!!
Ας σας πω όμως μια ιστορία (σιγά μην γλιτώνατε!) και ίσως καταλάβετε λίγο παραπάνω τις εμμονές που με πιάνουν κατά καιρούς. Σαν παιδί μεγάλωσα ακούγοντας Dolby από τη μαμά μου την φράση "Δεν υπάρχει δεν μπορώ...υπάρχει δεν θέλω!!!" Και ναι σαν παιδί με τσάντιζε απίστευτα που αυτή ήταν η απάντηση της κάθε φορά που λιγοψυχούσα μπροστά σε κάτι. Έμαθα λοιπόν να δίνω τις μάχες μου μέχρι τελικής πτώσης. Αρχικά ίσως για την αποδοχή της μαμάς μου, στην πορεία γιατί μου έγινε δεύτερη φύση. Με τα χρόνια απλά έγινα επιλεκτική ως προς τις μάχες μου. Πλέον τις δίνω μόνο για κάτι που αξίζει, σύμφωνα πάντα με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια.
Αυτό μου λοιπόν το κουσούρι, να τερματίζω ότι ξεκινάω, σε συνδυασμό με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου, που παθιάζεται παραπάνω ίσως από ότι αρμόζει με σχεδόν οτιδήποτε μου προκαλεί ενδιαφέρον, με έχουν κάνει έναν άνθρωπο λίγο επιπόλαιο, αρκετά ειλικρινή και πολύ πεισματάρη που δεν συμβιβάζεται εύκολα με την μετριότητα και που συνεχώς βρίσκεται σε μια εσωτερική πάλη να αποδεχτεί, πως όσο και να προσπαθεί, είναι αδύνατο να τα καταφέρνει πάντα καλά.
Όσο όμως και να δουλεύω τα στραβά του χαρακτήρα μου δεν μπορώ να σταματήσω το κοριτσάκι με τα σχιστά ματάκια μέσα μου να χαζογελάει χαρούμενο όταν καταφέρνει να φέρει εις πέρας κάτι που θεωρούσε δύσκολο αρχικά. Και το πλέξιμο με βελόνες ήταν ένα από αυτά.
Πριν ένα χρόνο λοιπόν έκανα ανάρτηση αν θυμάστε, με την απελπισία μου που δεν κατάφερνα να βρω πως σκατά πρέπει να πιάνω τις βελόνες. Ένα χρόνο μετά, με επιμονή και πάθος, κατάφερα να μπορώ να δηλώνω πως πλέον έχουν γίνει προέκταση των χεριών μου! Και περήφανα θέλω να σας δείξω τι έχω καταφέρει μέσα σε αυτό τον έναν χρόνο εκτός από τα βασικά.
"Το κοριτσάκι λοιπόν (γιατί τέλος εγώ δεν θα μεγαλώσω ποτέ, το πήρα απόφαση...) έφτιαξε πολλά ζευγάρια κάλτσες....
κατάφερε να πλέξει γυναικείο πουλόβερ.....
πουλόβερ παιδικό....
ζακέτα απλή ....
ζακέτα με σχέδιο...
σάλι με δαντέλα....
Και τώρα έχει βάλει το μεγαλύτερο στοίχημα μέχρι στιγμής. Να καταφέρει να φτιάξει ένα πουλόβερ με πάνελ δαντέλας, που ειλικρινά είναι από θέμα κατασκευής ότι πιο απαιτητικό έχει τολμήσει.
Πλέον οι βελόνες μου είναι η συντροφιά μου, η παρηγοριά μου, η χαλάρωση μου και τώρα που το γράφω γελάω με το πόσο ζοριζόμουν στην αρχή. Ήθελα λοιπόν να τα μαζέψω όλα σε μια ανάρτηση για να θυμάμαι πως ναι δεν μπορώ να είμαι σε όλα καλή, αλλά μπορώ να προσπαθώ και όσο προσπαθώ, πάντα κάτι θα καταφέρνω!!!
Μην αφήσετε λοιπόν κανέναν να σας πείσει πως δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, προσπαθήστε! Μην σηκώνετε τα χέρια ψηλά εύκολα. Γιατί λυπάμαι που θα το παραδεχτώ, αλλά η μαμά μου είχε δίκιο. Το δεν μπορώ μερικές φορές, απλά είναι η εύκολη λύση και θα την ευχαριστώ πάντα που με έμαθε έστω και με σκληρό τρόπο, να μην το βάζω κάτω. Παλεύω μάνα, παλεύω και για άλλα. Παλεύω για πολλά.... Κάθε μέρα μάχες δίνω και οι πιο δύσκολες είναι αυτές με τον εαυτό μου. Αυτές χάνω συνήθως, αλλά ξανασηκωνομαι και προσπαθώ...
Καιρό είχα να κάνω δημιουργική ανάρτηση. Σας έχω πεθάνει τον τελευταίο καιρό με το λογοτεχνικό απωθημένο μου, το ξέρω. Και ξέρω πως το μπλογκ μου έχει γίνει λίγο από όλα. Σαν να μην έχει πλέον καθαρή ταυτότητα. Πολλές φορές σκέφτηκα να προσπαθήσω να το συμμαζέψω, αλλά κατέληξα πως ναι, είναι λίγο μπάχαλο, αλλά αυτό το πολύχρωμο, φλύαρο, δημιουργικό μπάχαλο είμαι εγώ... Γιατί αυτή είμαι. Τη μια στιγμή πλέκω, την επόμενη φτιάχνω ιστορίες. Και που και που γράφω και τίποτα αυτοβιογραφικο από την καθημερινότητα μου. Εφτά χρόνια σε αυτό το blog έχετε διαβάσει και δει τόσο διαφορετικά πράγματα από μένα, που ειλικρινά απορώ ώρες ώρες, πως έρχεστε ξανά και ξανά. Προφανώς μέσα από όλα αυτά ίσως να με έχετε αγαπήσει για την τρέλα μου.
Hacuna Matata λοιπόν φίλοι μου!!!
Υγ αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη μαμά μου που σήμερα έχει γενέθλια. Να σε χαιρόμαστε ρε μάνα!!!
Ολες οι μαμαδες το ιδιο μοτο εχουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοσο μα ποσο δυναμη μας δινουν ομως με αυτο!να συνεχισουμε να κυνηγαμε το αδυνατο για εμας...συγχαρητηρια γιατι δεν τα καταφερες απλα...εφτιαξες αριστουργηματα!!!!
Πουκαρινακι...οτι και να πιασεις ..μια ομορφια θα καταλλήξει...και εσυ βεβαια φιλεναδα...μια κουκλα!! Καλη επιτυχια με το νεο σου πλεκτο...ειμαι σιγουρη οτι θα διαπρεψεις για αλλη μια φορα.... Εξάλλου βλεπω οτι πλέον το "χεις" ΟΛΟ το πακέτο...χιχιχιιχιχι ;) <3!! I miss you!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά στη μάνα που το αξίζει κι ένα μεγάλο μπράβο σε σένα για την επιμονή και το αποτέλεσμα. Οι κάλτσες, υπέροχες, δε το συζητώ!!! Αλλά κι όλα τ' άλλα εργόχειρα είναι χάρμα οφθαλμών. Περιμένουμε να δούμε το τελευταίο έργο!!! Φιλάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφή