Φύγε...

Πατρίδα όσο και αν έψαξα δεν βρήκα
του νου μου τα υπόστεγα είναι τρύπια
και μπάζει από κάθε κυτταρό μου
λίγο η τρέλα, λίγο η φωτιά, λίγο ετούτο το παραπονό μου.

Δεν χάραξαν επάνω μου οι μοίρες
του χρόνου τα σημάδια αυτά που είδες
και αν νόμιζες πως κάτι έχω να δώσω
συγνώμη σου ζητώ, λυπάμαι τόσο.

Πυξίδα της ζωής μου η ανάγκη
ποτέ δεν ακολούθησα έναν χάρτη
προσπέρασε και φύγε μακριά
τόσες φορές σου το πα είμαι πυρκαγιά

Τραμπάλα κάνουνε το θέλω και το πρέπει
και λάμπει ο ήλιος έξω ένω βρέχει
τα αντίθετα πως μοιάζουν τελικά
τα αντίθετα κουμπώνουν πιο σωστά.

Γιαυτό σου λέω πάψε να πεισμώνεις
δεν έχει νοήμα όσο και να θυμώνεις
χαμένο το παιχνίδι απ' την αρχή
ψευδαίσθηση της νύχτας η σιωπή.

Και όσο θα φεύγεις μακρυά απο μένα
καπνός θα γίνομαι απο σώμα και αίμα
και στου τσιγάρου μου την πρώτη ρουφηξιά
θα λιώνει η μνήμη μες την λησμονιά.