The power of will....ή αλλιώς "Δεν υπάρχει δεν μπορώ... Μόνο δεν θέλω..."

Πριν έναν χρόνο και έναν μήνα δεν ήξερα ούτε πως να κρατήσω τις βελόνες. Το μόνο που ήξερα με σιγουριά ήταν ότι εγώ θα μάθαινα να πλέκω! Όσοι με γνωρίζετε προσωπικά σίγουρα έχετε καταλάβει ένα πράγμα για μένα, πως είμαι ίσως ο πιο πεισματάρης άνθρωπος πάνω στο πλανήτη.

Ας σας πω όμως μια ιστορία (σιγά μην γλιτώνατε!) και ίσως καταλάβετε λίγο παραπάνω τις εμμονές που με πιάνουν κατά καιρούς. Σαν παιδί μεγάλωσα ακούγοντας Dolby από τη μαμά μου την φράση "Δεν υπάρχει δεν μπορώ...υπάρχει δεν θέλω!!!" Και ναι σαν παιδί με τσάντιζε απίστευτα που αυτή ήταν η απάντηση της κάθε φορά που λιγοψυχούσα μπροστά σε κάτι. Έμαθα λοιπόν να δίνω τις μάχες μου μέχρι τελικής πτώσης. Αρχικά ίσως για την αποδοχή της μαμάς μου, στην πορεία γιατί μου έγινε δεύτερη φύση. Με τα χρόνια απλά έγινα επιλεκτική ως προς τις μάχες μου. Πλέον τις δίνω μόνο για κάτι που αξίζει, σύμφωνα πάντα με τα δικά μου προσωπικά κριτήρια.

Αυτό μου λοιπόν το κουσούρι, να τερματίζω ότι ξεκινάω, σε συνδυασμό με τον αυθόρμητο χαρακτήρα μου, που παθιάζεται παραπάνω ίσως από ότι αρμόζει με σχεδόν οτιδήποτε μου προκαλεί ενδιαφέρον, με έχουν κάνει έναν άνθρωπο λίγο επιπόλαιο, αρκετά ειλικρινή και πολύ πεισματάρη που δεν συμβιβάζεται εύκολα με την μετριότητα και που συνεχώς βρίσκεται σε μια εσωτερική πάλη να αποδεχτεί, πως όσο και να προσπαθεί, είναι αδύνατο να τα καταφέρνει πάντα καλά.

Όσο όμως και να δουλεύω τα στραβά του χαρακτήρα μου δεν μπορώ να σταματήσω το κοριτσάκι με τα σχιστά ματάκια μέσα μου να χαζογελάει χαρούμενο όταν καταφέρνει να φέρει εις πέρας κάτι που θεωρούσε δύσκολο αρχικά. Και το πλέξιμο με βελόνες ήταν ένα από αυτά.

Πριν ένα χρόνο λοιπόν έκανα ανάρτηση αν θυμάστε, με την απελπισία μου που δεν κατάφερνα να βρω πως σκατά πρέπει να πιάνω τις βελόνες. Ένα χρόνο μετά, με επιμονή και πάθος, κατάφερα να μπορώ να δηλώνω πως πλέον έχουν γίνει προέκταση των χεριών μου! Και περήφανα θέλω να σας δείξω τι έχω καταφέρει μέσα σε αυτό τον έναν χρόνο εκτός από τα βασικά.

"Το κοριτσάκι λοιπόν (γιατί τέλος εγώ δεν θα μεγαλώσω ποτέ, το πήρα απόφαση...) έφτιαξε πολλά ζευγάρια κάλτσες....

κατάφερε να πλέξει γυναικείο πουλόβερ.....

πουλόβερ παιδικό....

ζακέτα απλή  ....

ζακέτα με σχέδιο... 

σάλι με δαντέλα.... 

Και τώρα έχει βάλει το μεγαλύτερο στοίχημα μέχρι στιγμής. Να καταφέρει να φτιάξει ένα πουλόβερ με πάνελ δαντέλας, που ειλικρινά είναι από θέμα κατασκευής ότι πιο απαιτητικό έχει τολμήσει. 

Το κοριτσάκι έτσι ευτυχισμένο χαζογελάει που κατάφερε ακόμα μια φορά, να διώξει τον αρχικό φόβο και με θέληση και υπομονή, έφερε εις πέρας την αποστολή βελόνες!!!"

Πλέον οι βελόνες μου είναι η συντροφιά μου, η παρηγοριά μου, η χαλάρωση μου και τώρα που το γράφω γελάω με το πόσο ζοριζόμουν στην αρχή. Ήθελα λοιπόν να τα μαζέψω όλα σε μια ανάρτηση για να θυμάμαι πως ναι δεν μπορώ να είμαι σε όλα καλή, αλλά μπορώ να προσπαθώ και όσο προσπαθώ, πάντα κάτι θα καταφέρνω!!!

Μην αφήσετε λοιπόν κανέναν να σας πείσει πως δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, προσπαθήστε! Μην σηκώνετε τα χέρια ψηλά εύκολα. Γιατί λυπάμαι που θα το παραδεχτώ, αλλά η μαμά μου είχε δίκιο. Το δεν μπορώ μερικές φορές, απλά είναι η εύκολη λύση και θα την ευχαριστώ πάντα που με έμαθε έστω και με σκληρό τρόπο, να μην το βάζω κάτω. Παλεύω μάνα, παλεύω και για άλλα. Παλεύω για πολλά.... Κάθε μέρα μάχες δίνω και οι πιο δύσκολες είναι αυτές με τον εαυτό μου. Αυτές χάνω συνήθως, αλλά ξανασηκωνομαι και προσπαθώ...

Καιρό είχα να κάνω δημιουργική ανάρτηση. Σας έχω πεθάνει τον τελευταίο καιρό με το λογοτεχνικό απωθημένο μου, το ξέρω. Και ξέρω πως το μπλογκ μου έχει γίνει λίγο από όλα. Σαν να μην έχει πλέον καθαρή ταυτότητα. Πολλές φορές σκέφτηκα να προσπαθήσω να το συμμαζέψω, αλλά κατέληξα πως ναι, είναι λίγο μπάχαλο, αλλά αυτό το πολύχρωμο, φλύαρο, δημιουργικό μπάχαλο είμαι εγώ... Γιατί αυτή είμαι. Τη μια στιγμή πλέκω, την επόμενη φτιάχνω ιστορίες. Και που και που γράφω και τίποτα αυτοβιογραφικο από την καθημερινότητα μου. Εφτά χρόνια σε αυτό το blog έχετε διαβάσει και δει τόσο διαφορετικά πράγματα από μένα, που ειλικρινά απορώ ώρες ώρες, πως έρχεστε ξανά και ξανά. Προφανώς μέσα από όλα αυτά ίσως να με έχετε αγαπήσει για την τρέλα μου.

Hacuna Matata λοιπόν φίλοι μου!!!
Υγ αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη μαμά μου που σήμερα έχει γενέθλια. Να σε χαιρόμαστε ρε μάνα!!!

Το δωμάτιο με την γυάλινη οροφή...

 Όσο προσπαθώ επίμονα να σε θάψω βαθιά στο παρελθόν, τόσο σε αποζητά το "μέσα" μου. Και εκεί στην άκρη κάθεται η καταπιεσμένη  εφηβεία μου και κλαψουρίζει παρακαλώντας σε να "μπεις μέσα μου". Για μια φορά μόνο να μπεις μέσα μου... Αλήθεια; Παραμύθια;  Έχει σημασία;  Φυσικά και δεν έχει!  Στο είπα χίλιες φορές, το δικό μου το μυαλό σαλεμένο γεννήθηκε και μέσα στους λαβυρίνθους του κάνεις πολλά. Και το θέμα δεν είναι τι κάνεις εσύ, αλλά τι κάνω εγώ. Και εγώ μεταμορφώνομαι. Εγώ σε εκμεταλεύομαι σε κάθε επίπεδο και ω ναι το απολαμβάνω. Και σου το λέω με κάθε δυνατό τρόπο, αλλά επιλέγεις να μην ακούς ότι σε χρησιμοποιώ. Άσε λοιπόν τα χέρια μου που καίνε χειμώνα καλοκαίρι να σε κάψουν έστω και μέσα στο μυαλό μου. Γιατί ναι μπορεί να είναι δυο μικρά χέρια, αλλά οδοστρωτήρες γίνονται με το άγγιγμα τους. Δεν με πιστεύεις; Αυλάκια μπορούν να ανοίξουν πάνω στο σώμα σου. Και μέσα στα αυλάκια να ρέει ιδρώτας και πόθος και εγώ διψασμένη με τα χείλη μου προσεκτικά, να πιάνω κάθε σταγόνα και να μεθώ. Και σε κάθε λιγωμένο αναστεναγμό, σε κάθε μικρή γουλιά να σταματάει ο χρόνος. Δεν με έχεις ακούσει να αναστενάζω. Δεν θα με ακούσεις ποτέ να αναστενάζω... Καλύτερα έτσι. Σε εκείνο λοιπόν το δωμάτιο με την γυάλινη οροφή όλα διάφανα, όλα καθαρά, χωρίς πρέπει και δεν πρέπει, χωρίς την "πολυκοσμία" που μας περιβάλει. Μόνο εσύ και εγώ και απέξω νύχτα. Ναι νύχτα και ας είσαι άνθρωπος της μέρας. Κρύψου για λίγο μαζί μου στο σκοτάδι, κάνε μου το χατήρι... Και ύστερα βγες να ξεπλυθείς στον ήλιο σου διώχνοντας τα απομεινάρια. Το κάναμε άλλωστε και ένα άλλο βράδυ σε ένα λιγότερο ειδυλλιακό τοπίο από αυτό, θυμάσαι; Τότε με άφησες να σε τραβήξω στο σκοτάδι μου και ας με έβλεπες για πρώτη φορά.  Και ας σου ζήτησα να μην με αγγίξεις. Ναι εκεί με "κέρδισες" να ξέρεις. Όταν δέχτηκες να μην με αγγίξεις. Που να θυμάσαι όμως... Ο ρημάδης ο χρόνος όλα τα σβήνει σιγά σιγά. Την γεύση πήρε πρώτη, τους ήχους στην συνέχεια και τελευταία πήρε την μυρωδιά. Αυτή εκεί καρφωμένη να μην λέει να φύγει. Ώσπου στο τέλος λύγισε και χάθηκε και αυτή. Και απέμεινε μόνο η απορία. Αλήθεια; Παραμύθια; Έχει σημασία; Άσε με λοιπόν κάτω από τη γυάλινη οροφή, με το φεγγάρι για λάμπα, να σε κοιτάξω κατάματα και να σου χαμογελάσω με αμηχανία. Και άσε με να πιάσω τους καρπούς των χεριών σου. Άσε με να γείρω ελαφρά προς το μέρος σου και άσε με να ιχνηλατήσω αργά τη διαδρομή μέχρι τους ώμους σου. Και ύστερα άσε με να πάρω τα χέρια σου και να τα βάλω στον λαιμό μου. Αν τα ελέγχω εγώ τα χέρια σου τότε όλα θα είναι πιο εύκολα. Εύφλεκτο υλικό το δέρμα μου δυστυχώς. Και φίλα με!  Κόψε μου την ανάσα! Κόψε την παροχή οξυγόνου! Δεν καίει λεν φωτιά χωρίς οξυγόνο. Μαλακίες! Μια χαρά καίει. Και κάνε το φιλί να μοιάζει με θάνατο. Γιατί μπορείς να το κάνεις αυτό στο βεβαιώνω. Ναι βραχυκυκλώνω όταν ο εγκέφαλος  μου δεν παίρνει οξυγόνο. Και είναι η πιο λυτρωτική αίσθηση αυτή να σταματάς το δικό μου το μυαλό από την υπερλειτουργία του. Και όσο απελπισμένη θα προσπαθώ να ξεκολλήσω από πάνω σου, μην με αφήσεις... Αυτή τη φορά μην με αφήσεις χαζέ! Σφίξε με περισσότερο και κομμάτια θα γίνω, λες και είμαι και εγώ γυάλινη σαν την οροφή. Γιατί ναι σε αυτό είχες ένα δίκιο, το ορίζω από το ικετεύω ελάχιστα αγγίγματα απέχουν, ελάχιστες κοφτές ανάσες.. Και μόνη μου παραζαλισμένη θα σου ελευθερώσω κομμάτια σάρκας. Γιατί μέσα στο δωμάτιο με τη γυάλινη οροφή είμαστε μόνο εσύ και εγώ και ακόμα και οι ανασφάλειες μου, κλειδωμένες είναι απέξω. Και καθώς κάθε ρούχο  θα φεύγει θυσία στη νύχτα , μην σταματάς να με αγγίζεις. Και κλείσε με γυμνή μέσα στην δική σου γυμνή αγκαλιά και άσε τα σώματα να κουμπώσουν με τον μοναδικό τρόπο που κουμπώνουν ακόμα και τα πιο αταίριαστα. Το νιώθεις; Δεν είναι το τρέμουλο δισταγμός. Αδημονία λέγεται και πλέον κυλάει σε κάθε κύτταρο. Και να θες να κρυφτείς το σώμα σου σε προδίδει. Και δεν προδίδει μόνο εσάς τους άντρες. Δεν μπορεί να μην το νιώθεις. Άγγιξε τα σωστά σημεία και θα πάρεις την μεγαλοπρεπή επιβεβαίωση σου πως πλέον όλα πάνω μου ικετεύουν. Μα γιατί διστάζεις; Ακόμα δεν είσαι σίγουρος; Άσε με τότε να χαράξω διαδρομή μέχρι το αυτί σου και άσε με να στο ψιθυρίσω. Πρώτη προσπάθεια και πνίγονται οι λέξεις σε μικρά φιλιά. Δεύτερη προσπάθεια και τις κόβει ένας λυγμός. Τρίτη προσπάθεια  και επιτέλους κατάφερα να τις ξεστομίσω. Και πλέον γελάει η δική σου ματαιοδοξία, σχεδόν με ξεκουφαίνει αλλά δεν με νοιάζει. Μέσα από το δωμάτιο με την γυάλινη οροφή  κανένας δεν θα βγει νικητής ή χαμένος. Και θέλω να σε βασανίσω. Αλήθεια το θέλω. Θέλω να σε κάνω να το ζητάς εσύ αντί για μένα, αλλά το έσκασε και ο εγωισμός από το παράθυρο μαζί με τις ανασφάλειες και άντε να βγω στο κρύο να τον μαζέψω. Και είναι τόσο ζεστά έτσι όπως είμαι γυμνή κολλημένη πάνω σου. Ποιος τον χέζει τον εγωισμό! Και σε καθίζω γλυκέ μου Γολιάθ στην άκρη του κρεβατιού ανυπόμονα και πριν προλάβεις να καταλάβεις τι ετοιμάζω, πλέον δεν ικευτεύω. Πλέον απαιτώ και παίρνω! Πλέον δεν σε παρακαλώ να μπεις μέσα μου. Πλέον μόνη μου τυλίγοντας σφιχτά τα πόδια μου γύρω σου σε καλωσορίζω εντός μου. Το νιώθεις; Εσοχή προεξοχή σε πλήρη αρμονία κάτω από το φεγγάρι. Μείνε ακίνητος! Γιαυτό σε σφίγγω. Μην κουνιέσαι. Νιώσε για λίγα δευτερόλεπτα πως συσπώνται οι μυς από το κούμπωμα. Αλήθεια, αντανακλαστικά γίνεται. Το ξένο σώμα προσπαθεί να γίνει ένα με τον υποδοχέα. Και εκείνος αντιδρά. Ανόητε υποδοχέα, χαμένος κόπος, άδικα παλεύεις. Μην με κοιτάς στα μάτια, μην με φιλάς, μη σου λέω..Ορίστε χαλάρωσα τα πόδια μου. Σε ελευθέρωσα. Δικό σου το παιχνίδι, πάντα δικό σας ήταν άλλωστε. Άσε με μόνο, ναι αυτό, άσε με έτσι καθισμένη πάνω σου και δώσε εσύ ρυθμό. Μην ανησυχείς θα σε προφτάσω. Αυτοαναφλεγόμενο σου θυμίζω. Με ακούς; Ο ρυθμός της ανάσας μου στο αυτί σου με προδίδει. Με νιώθεις; Τα χέρια μου που σε σφίγγουν όλο και περισσότερο και οι μυς μου που συσπώνται ανεξέλεγκτα με προδίδουν. Με βλέπεις; Η έκφραση του προσώπου μου με προδίδει. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως μια γυναίκα μπορεί να το προσποιηθεί αυτό. Μάλλον μια γυναίκα που δεν το έχει νιώσει ποτέ στη ζωή της! Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως μπορεί ένας άντρας να μην καταλάβει το ψέμα. Μάλλον ένας άντρας που δεν έχει δει τη συγκεκριμένη γυναίκα να τελειώνει αληθινά! Και όσο εγώ θα χάνομαι, γιατί με χάσιμο μοιάζει η αίσθηση, εκμεταλεύσου τον παραδομένο ξέπνοο υποδοχέα. Ναι κάνε το σου λέω! Μύθος και χίμαιρα ο συγχρονισμός, που δεν χωράει ούτε μέσα σε μια ουτοπία σαν αυτή. Έλα μωρό μου, είναι η δική μου σειρά τώρα,  μην μου το στερείς... Άσε τις δικές μου αισθήσεις να χορτάσουν από την δική σου ικανοποίηση. Τώρα εγώ σε ακούω, εγώ σε νιώθω, εγώ σε βλέπω. Και πες το μου. Πες το μου αφού ξέρεις πόσο αγαπάω τις λέξεις. Ναι ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι,  εκεί στην γωνία του τεράστιου κρεβατιού που χρησιμοποιήσαμε μόνο την άκρη του,  κάτω από τη γυάλινη οροφή,  με λάμπα το φεγγάρι, θα κοιτάξω εγώ εσένα και εσύ εμένα. Και όσο θα γλιστράω μαλακά μακρυά σου αφήνοντας το οξυγόνο , τα ρούχα, την απόσταση, τα πρέπει και τα δεν πρέπει, τα χιλιόμετρα, τις ανασφάλειες να ορμήξουν και πάλι ανάμεσα μας θα σε ακούσω όσο κλείνω πίσω μου την πόρτα να λες. Αλήθεια; Παραμύθια; Έχει σημασία; Φυσικά και δεν έχει... _            

Puccarina's diary Vol7:Καλή σχολική χρονιά μας βρε!

Η αρχή της νέας σχολικής χρονιάς είναι τόσο όμορφη. Φρεσκοξυσμένα μολύβια,  καθαρές τσάντες, μυρωδάτα κολαριστά βιβλία και νοσταλγία. Άπειρη νοσταλγία... Σοβαρά τώρα υπάρχει έστω και ένας που να έχαψε τις μπούρδες που μόλις έγραψα; Αν ναι, τότε δεν έχεις ακόμα παιδιά φίλε μου!  Πάμε λοιπόν πάλι από την αρχή, αυτή τη φορά μέσα στη σφαίρα της πραγματικότητας!!!

Ώρα Ελλάδος έντεκα πάρα το βράδυ και από την σημερινή υπερένταση γράφω πρώτη φορά ανάρτηση ξαπλωμένη από το κινητό μου...οποία κατάντια!!! Η έναρξη κάθε νέας σχολικής χρονιάς είναι λες και δοκιμάζει τις αντοχές μου και δυστυχώς όχι μόνο τις δικές μου.

Μετά από ένα γεμάτο οχτάωρο στη δουλειά επιστρέφεις στο σπίτι που σε περιμένει ένα τρέξιμο ολυμπιακών διαστάσεων. Μια τεράστια λίστα, που την αποκαλώ χαριτολογώντας η "λίστα του Σίντλερ",  σε περιμένει μέσα στην τσάντα μαζί με ένα σωρό βιβλία. Τρως στα γρήγορα κάτι και αρχίζεις να μελετάς την λίστα, που από την κούραση είναι λες και είναι γραμμένη στα σουαχίλι. Ετοιμάζεις το φαΐ της επόμενης μέρας,  γιατί νηστικό αρκούδι ως γνωστό δεν χορεύει, και τρέχεις στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο, για να διαπιστώσεις με φρίκη ακόμα μια φορά, πως δεν πρωτοτύπησες σε τίποτα. Κάθεσαι λοιπόν υπομονετικά και περιμένεις να έρθει η σειρά σου και παρατηρείς. Λίγο παραδίπλα μια μαμά προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τον γιο της πως οι ετικέτες star wars δεν είναι ότι καλύτερο για τα βιβλία των θρησκευτικών,  ενώ μπροστά σου ακριβώς μια άλλη ταλαίπωρη προσπαθεί να πείσει το κοριτσάκι της πως η δασκάλα ζήτησε πορτοκαλί τετράδιο και όχι ροζ όπως εκείνο επιμένει. Έτοιμη είσαι να πεις στη μικρούλα πως "orange is the new black", αλλά αμφιβάλλεις αν η μικρή βλέπει αμερικανικές σειρές και το βουλώνεις. Και τα λεπτά περνάνε και η ορθοστασία αρχίζει  να σε γονατίζει. Ώσπου έρχεται η σειρά σου και ενώ είσαι αποφασισμένη πως εσύ δεν θα κάνεις δύο ώρες να διαλέξεις μολύβια , σκαλώνει ο εγκέφαλος σου και δυσκολεύεσαι να διαλέξεις χρώμα φάκελο.

Και κάποτε επιτέλους τελειώνεις και φορτωμένη σαν το γαϊδούρι, με τα χαρτόνια κανσόν να εξέχουν από τη σακούλα και να μαγκώνουν παντού, τρέχεις πίσω στο σπίτι γιατί έχεις και συνέχεια.

Φτιάχνεις στα γρήγορα ένα καφέ ντεκαφεινε, γιατί δεν έχεις και χολή πλέον μέσα σε όλα τα άλλα και ο γιατρός είπε με το μαλακό οι καφέδες (καλέ μου γιατρούλη σοβαρά πως θα την βγάλω χωρίς καφεΐνη πλάκα με κάνεις ;),  και στρώνεσαι στο τραπέζι της κουζίνας με τα ψαλιδάκια σου, βέβαιη πως φέτος θα τα καταφέρεις να ντύσεις τα βιβλία χωρίς να βρίζεις από μέσα σου Θεούς και δαίμονες. Γιατί είσαι μάνα της νέας γενιάς και το μπινελίκι πρέπει να το πνίγεις για να δίνεις το σωστό παράδειγμα!

Και αρχίζει το μέγα μαρτύριο....Φυσαλίδες αέρα που αναρωτιέσαι πως σκατά δημιουργήθηκαν σε όλη την επιφάνεια,  εσύ με ένα χάρακα να προσπαθείς να απεγκλωβίσεις τον αέρα και να κολλάει μια τρίχα στα γυμνά σημεία του αυτοκόλλητου. Να προσπαθείς να βγάλεις την τρίχα και το αυτοκόλλητο να έχει κολλήσει πλέον στο τραπέζι. Να τραβάς να το ξεκολλήσεις από εκεί και να βλέπεις πως πλέον υπάρχει και ένα ψίχουλο πάνω. Και αφού μετά από ώρα κοιτάζεις το φρεσκοντυμμένο βιβλίο και αναρωτιέσαι αν όλες είναι τόσο κουλές όσο εσύ, διαπιστώνεις πως το ζώον ναι μεν κόλλησες την ετικέτα, αλλά ξέχασες να την γράψεις!!!  Και πλέον το καταπιεσμένο μπινελίκι δεν μπορεί να συγκρατηθεί...

-Μαμά!!!!
-Συγνώμη μου ξέφυγε...
-Ρε μαμά εδώ έχει μια τρίχα από τα μαλλιά σου...
-Φτου και άλλη είχε κολλήσει;  Δεν την είδα.
-Και τώρα τι κάνουμε μου λες;
-Τώρα την αφήνουμε...είδες η μαμά μέχρι και το DNA της βάζει στα βιβλία σου!!
- Το ποιο;
-Άστο βρε αγάπη μου και πήγαινε πιο εκεί να ντύσω το επόμενο.
- Πιο καλό να το κάνεις όμως και χωρίς τρίχες!
-Θα προσπαθήσω....

Και ώρες μετά έχεις τελειώσει με τα βιβλία, τις ετικέτες των βιβλίων , τις ετικέτες των τετραδίων, τις ετικέτες που ζήτησε η δασκάλα να κολλήσεις πάνω σε μπογιές μαρκαδόρους και λοιπό εξοπλισμό εικαστικών που έχεις ξεχάσει πλέον πως λένε εσένα την ίδια τόσες φορές που έγραψε το όνομα του παιδιού σου.

Και φυσικά πάνω που λες, οκ τα κατάφερα και φέτος, θυμάσαι πως έχεις να γράψεις τις ετικέτες και στα βιβλία των αγγλικών!  Γιατί είχες και τη φαϊνή ιδέα να αυτοβασανιστείς και με αγγλικά φέτος. Αρχίζεις λοιπόν να γράφεις αγγλικά το όνομα και να ρίχνεις λονδρέζικα μπινελίκια από μέσα σου για να είσαι και συντονισμένη με το αντικείμενο!

-Πρέπει να διαλέξουμε και ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη σου...Δεν μου λες ποιο προτιμάς να δώσουμε;
-Δεν μιλάς σοβαρά μαμά!
- Έλα βρε αγάπη μου διάλεξε ένα να τελειώνουμε.
-Όχι από τα βιβλία της νονάς και όχι από τα βιβλία που μου έχουν πάρει οι θείες μου.
-Ναι συμφωνώ σε αυτό , κάποιο που να μην στο έχουν πάρει δώρο.
-Ούτε από τα βιβλία που μου έχεις πάρει εσύ.
-Δημήτρη καταλαβαίνεις πως έτσι δεν μένει και κανένα βιβλίο...; Έλα διάλεξε ένα!!! Να δώσουμε αυτό;
-Πας καλά;  Αυτό είναι το αγαπημένο μου!!!
-Μια φορά το διαβάσαμε ρε παιδάκι μου, ποιο αγαπημένο σου;
-Μαμά άκου έχω μια ιδέα..  Δεν μπαίνεις να παραγγγείλουμε ένα καινούριο από αυτό το μαγαζί στο ίντερνετ που μου είχες πάρει την άλλη φορά;
- Να παραγγγείλουμε, τι να σε κάνω!
- Α και να σου πω, διάλεξε ότι θες αλλά να το πάρεις δύο φορές να το έχω και εγώ στο σπίτι.

Και κάθεσαι μπροστά στο κινητό θολωμένη να διαλέξεις και παραμύθι και τραβάς και τα μαλλιά σου που είχες δεν είχες τον κόλλησες την αγάπη για τα βιβλία. Πλήρωνε τώρα ηλίθια και διπλά βιβλία! Εντάξει καταβάθος χαίρεσαι, αλλά πολλά τα λεφτά Άρη μέσα σε λίγες μέρες.

Και τελειώνεις επιτέλους με όλα και ψήνεις ένα τοστ, ταΐζεις το σκυλάκι που παραλίγο να το ξεχάσεις νηστικό και λες επιτέλους θα ξεκουραστώ τώρα.  Αμ δε!! Ρούχα να φορέσει αύριο σιδερωμένα δεν έχει. Τον κάνεις λοιπόν ένα μπάνιο στα γρήγορα, τον βάζεις να πλύνει δόντια και τον στέλνεις για ύπνο γιατί δεν θα ξυπνάει το πρωί.

Και αφού ξεραθεί στον ύπνο ανοίγεις τη σιδερώστρα, βάζεις και το ραδιόφωνο χαμηλά χαμηλά μην τον ξυπνήσεις και αρχίζεις να σιδερώνεις στον εντελώς αυτόματο.

Ώρα Ελλάδος λοιπόν έντεκα και μισή μμ και εσύ πριν δέκα λεπτά έβγαλες από πάνω σου τα ρούχα που φόρεσες στις έξι το πρωί...
Ώρα Ελλάδος έντεκα και μισή μμ και από την υπερένταση αντί να κλέβεις καμία ώρα ύπνο κάθεσαι και γράφεις...
Ώρα Ελλάδος έντεκα και μισή μμ και ξαπλωμένη αναρωτιέσαι αν μόνο εσύ μετράς τις μέρες για τα Χριστούγεννα...
Ώρα Ελλάδος έντεκα και μισή μμ και τα μάτια σου επιτέλους αρχίζουν να βαραίνουν...

Καλή σχολική χρονιά μας λοιπόν και καληνύχτα!

Φύγε...

Πατρίδα όσο και αν έψαξα δεν βρήκα
του νου μου τα υπόστεγα είναι τρύπια
και μπάζει από κάθε κυτταρό μου
λίγο η τρέλα, λίγο η φωτιά, λίγο ετούτο το παραπονό μου.

Δεν χάραξαν επάνω μου οι μοίρες
του χρόνου τα σημάδια αυτά που είδες
και αν νόμιζες πως κάτι έχω να δώσω
συγνώμη σου ζητώ, λυπάμαι τόσο.

Πυξίδα της ζωής μου η ανάγκη
ποτέ δεν ακολούθησα έναν χάρτη
προσπέρασε και φύγε μακριά
τόσες φορές σου το πα είμαι πυρκαγιά

Τραμπάλα κάνουνε το θέλω και το πρέπει
και λάμπει ο ήλιος έξω ένω βρέχει
τα αντίθετα πως μοιάζουν τελικά
τα αντίθετα κουμπώνουν πιο σωστά.

Γιαυτό σου λέω πάψε να πεισμώνεις
δεν έχει νοήμα όσο και να θυμώνεις
χαμένο το παιχνίδι απ' την αρχή
ψευδαίσθηση της νύχτας η σιωπή.

Και όσο θα φεύγεις μακρυά απο μένα
καπνός θα γίνομαι απο σώμα και αίμα
και στου τσιγάρου μου την πρώτη ρουφηξιά
θα λιώνει η μνήμη μες την λησμονιά.