Εκπτώσεις....στον έρωτα

Άρε μάνα....αλλιώς τα είχα φανταστεί και αλλιώς έρχονται! Τι κι αν φώναζες εσύ μια ζωή να είμαι προετοιμασμένη για όλα....στου κωφού την πόρτα...( σ αρέσουν και οι παροιμίες!) Τελικά υπάρχουν στοιχεία το χαρακτήρα μας που μπορούμε να δουλέψουμε και κάποια άλλα που όσο και αν προσπαθούμε είναι χαραγμένα μάλλον στα γονίδια μας! Θυμάσαι μάνα τι σου είχε πει η δασκάλα μου στην τρίτη δημοτικού?? Εκείνη που έμοιαζε με ευνουχισμένη καλόγρια???" Το παιδί σας ονειρεύεται ξύπνιο! Οι εκθέσεις του το μαρτυρούν" και μια αηδία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της λες και μιλούσε για την υπέρτατη αμαρτία...Τι να της πεις όμως , εσύ μετά βίας μιλούσες τα βασικά ελληνικά. Άντε να ανοίξεις τέτοια κουβέντα μ έναν τέτοιο άνθρωπο! 10 χρονών ήμουν και ακόμα θυμάμαι το περιστατικό και εκ τότε πίστεψα πως το να γράφω είναι κάτι κακό. Στην αρχή δεν μπορούσα να το καταπιέσω και για να μην το εκτονώνω στις σχολικές εκθέσεις έγραφα κρυφά...Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ένας άλλος εκπαιδευτικός (φιλόλογος αυτή τη φορά ) κάποια χρόνια αργότερα με σταμάτησε σ ένα διάλειμμα και μου είπε με πράο ύφος "Ιωάννα στις εκθέσεις σου λογοτεχνίζεις. Κάποιες φορές σε συνεπαίρνει τόσο που ξεχνάς κανόνες στίξης και ορθογραφίας. Δεν είναι παιδί μου κακό αυτό, και να το δουλέψεις έξω από το σχολείο, αλλά στις εξετάσεις σου θα σε χαντακώσει". Και με χαντάκωσε, 15 έγραψα έκθεση...ο χειρότερος βαθμός μου! Άρε μάνα, μακάρι να μπορούσα να το σταματήσω.... αλλά δεν μπορώ. Είναι σαν ναρκωτικό. Όποτε τα έβρισκα μπαστούνια σε αυτό κατ έφευγα ...Τι κι αν τα χρόνια περνούσαν και όσο διάβαζα βιβλία τόσο έπειθα τον εαυτό μου πως δεν θα μπορούσα ποτέ να δώσω σε κάποιον να διαβάσει αυτά που γράφω. Εγώ έγραφα για μένα για να αδειάσει το κεφάλι μου! Έγραφα και μετά τα έσκιζα μην πέσουν σε τίποτα χέρια και γίνω ρεζίλι...ελάχιστα έχουν απομείνει, κρυμμένα σε μια κούτα. Ώσπου τώρα λίγο πριν τα μισά της ζωής μου νοιώθω έτοιμη να γράψω και να διαβαστώ και πέφτω και πάλι πάνω σε τοίχο...Ο ήρωας μου πως να στηθεί κάτω από το παράθυρο εκείνης περιμένοντας με αδημονία να ανοίξει το παραθυρόφυλλο, τυλιγμένος στην γκρι καμπαρντίνα του, ανάβοντας το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, όταν το πακέτο τα τσιγάρα έχουν μια περιουσία??? Πως να φύγει εκείνη μέσα στην νύχτα επειδή τον νοστάλγησε και να διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να το αγγίξει, όταν κοντεύει 2 ευρώ το λίτρο η βενζίνη....Κουρελιάστηκαν οι ήρωες μου μάνα μέσα στην κρίση και δεν μπορούν να αναπνεύσουν ...δεν μπορούν να ονειρευτούν....δεν μπορούν να διεκδικήσουν επάξια τη θέση τους μέσα στο λογοτεχνικό στερέωμα. Αυτά σκέφτομαι εδώ και μήνες μάνα και όσο τα σκέφτομαι τόσο πεισμώνω και θυμώνω...Δεν ξέρω που θα βγάλει όλο αυτό και δεν θέλω να ξέρω...τα αναπάντεχα καλά ή κακά είναι το αλατοπίπερο της ζωής...αυτό που ξέρω όμως είναι πως αργά η γρήγορα τα διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα του παρελθόντος θα τα διαδεχτεί ένα νέο ρεύμα εκείνο των λογοτεχνών της κρίσης...των λογοτεχνών της δικής μου γενιάς! Έτσι αφού το έφερα άπειρες βόλτες μέσα στο κεφάλι μου αποφάσισα να το αποδεχτώ και να το "αγκαλιάσω". Και έτσι σήμερα, μια συννεφιασμένη μέρα του Γενάρη "γέννησα" αυτό το μπλόγκ μάνα και ελπίζω να μην με κατσαδιάσεις αν ποτέ στο πώ...Ένα μπλόγκ με διηγήματα της κρίσης ...ένα μπλόγκ που έρχεται να αντικαταστήσει το παλιό φθαρμένο μπλοκάκι μου που κατά καιρούς γράφω διάφορα...ένα μπλόγκ που μόνο λίγοι θα μπορούν να διαβάσουν ....Έτσι μάνα παίρνω ανάσα και βουτάω στο κενό. Γιατί όταν τα πράγματα δεν σου έρχονται όπως τα θέλεις πρέπει τελικά λιγάκι και να τα τσιγκλάς μπας και πάρουν μπρος!

Από το πρωί το τηλέφωνο δεν έλεγε να βγάλει τον σκασμό και εκείνη είχε πονοκέφαλο...αφόρητο πονοκέφαλο που ακόμα και ένα αναβράζων αναλγητικό δεν έλεγε να διώξει.  Και αυτό το αφεντικό της έλεος..είπαμε περικοπές σε όλα, αλλά ακόμα και στις συσκευές τηλεφώνου??? Λες και ο χρόνος τα δύο τελευταία χρόνια αντί να πηγαίνει μπροστά γύριζε πίσω! Αντί να επισκευάσει το παλιό της τηλέφωνο που σύγχρονο δεν το έλεγες αλλά πιο κατάλληλο για ένα χώρο γραφείου σίγουρα, με τα διακριτικά του φωτάκια που αναβόσβηναν όποτε είχε γραμμή, πήγε και ξέθαψε ένας Θεός ξέρει από που αυτό το προϊστορικό που κουδούνιζε όλη μέρα σαν παλαβό!

"Βγαίνω, πάω τράπεζες. Κράτα τα μηνύματα μου" άκουσε την φωνή του να της λέει και ένιωσε σαν παιδάκι που το πιάνουν να κλέβει την μαρμελάδα από το βάζο για τις άσχημες σκέψεις που έκανε για εκείνον.  Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω του, ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε αυθόρμητα από μέσα της...Επιτέλους λίγη ησυχία, σκέφτηκε και κατέβασε το ακουστικό. Άνοιξε το gmail, τσέκαρε τα προσωπικά της μηνύματα και το ξανάκλεισε. Μπήκε στο πειρασμό να ανοίξει και το facebook αλλά σαν να μαζεύονταν πολλές "αμαρτίες" για μια μέρα και εγκατέλειψε την ιδέα. Ήπιε μια γουλιά καφέ και είπε να το ρίξει στα μαθηματικά. 250 ευρώ το ενοίκιο, και άλλα 40 το κινητό, και άλλα 50 στην κάρτα,  και άλλα 20 τα κοινόχρηστα, σύνολο 360 ευρώ...αν με πληρώσει σήμερα και πληρώσω και τις υποχρεώσεις θα μείνω με 240 ευρώ, σκέφτηκε. Πρέπει να βάλω κάποια στην άκρη για το ρεύμα που θα έρθει το άλλο μήνα...,ξεφύσηξε αποκαρδιωμένη...Θα με πληρώσει όμως??? Γιατί ακόμα μου χρωστάει τα μισά του περασμένου μήνα και οι υποχρεώσεις μου δεν περιμένουν, ξαναξεφυσηξε ενώ νευρικό γέλιο την έπιασε όταν σκέφτηκε τη σκηνή απο μια παλιά ελληνική ταινία που κάτι βλαχοπούλες τραγουδούσανε "δεν βγαίνουνε, δεν βγαίνουνε τα δόλια τα κατσίκια μας".

Το αναβράζων σαν να έκανε την δουλειά για την οποία κατασκευάστηκε και ο πονοκέφαλος υποχωρούσε σιγά σιγά. Και αν δεν με πληρώσει??? ξανασκέφτηκε και θυμήθηκε πως στο πορτοφόλι της είχε μόλις 20 ευρώ. Τότε θα πρέπει στα 35 μου να ζητήσω χαρτζιλίκι απο την μάνα μου... Πλέον ένιωθε θυμωμένη με τον εαυτό της! Είχαν περάσει πολλά πολλά χρόνια απο τότε που άπλωνε το χέρι και έπαιρνε το γονικό έμβασμα ... της κακοφαινόταν απίστευτα.

"Ουφ θα σκάσω" είπε φωναχτά σίγουρη πως κανένας δεν την ακούει και σωριάστηκε ανάμεσα στα ανοιγμένα κλασέρ του γραφείου της. Ένα εικονίδιο στην οθόνη του υπολογιστή της, της έκλεισε το μάτι. "Κάτι πρέπει να κάνω για να χαλαρώσω" είπε και χωρίς δεύτερη σκέψη χτύπησε δύο φορές πάνω στο εικονίδιο. Ευτυχώς εκείνος είναι μπουμπούνας με τους υπολογιστές και δεν μπορεί να καταλάβει που μπαίνω, άσχετα αν με πιάνει το φιλότιμο και δεν σερφάρω όλη μέρα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρισκόταν μέσα στο site γνωριμιών που έμπαινε όποτε το ένοιωθε ανάγκη και σε ακόμα λιγότερο χρόνο άρχισε το ψάρεμα. Διάφορα παράθυρα άνοιξαν, έγινε ένα γρήγορο ξεσκαρτάρισμα και άφησε ανοιχτό το "osfp74". Χωρίς πολλά λόγια και με συνοπτικές διαδικασίες έμαθε πως ήταν  άντρας, απο Αθήνα 38 χρονών και διαθέσιμος απόψε...Ζήτησε φωτογραφία και μόλις άρχισε να κατεβαίνει την έπιασε η αγωνία που πάντα την έπιανε . Μόλις η φωτογραφία άνοιξε ένας δεύτερος αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε απο μέσα της. Οκ νορμάλ φαίνεται, σκέφτηκε και έδωσε μαζί του ραντεβού για τις 10 το βράδυ  σε δημόσιο χώρο. Όχι δεν το έκανε συστηματικά...αλλά μετά απο πολλά χρόνια μελέτης στο ίντερνετ...μετά απο πολλές αποτυχημένες σχέσεις...και μετά απο πολλές εγγραφές σε διάφορα site πλέον ήξερε και τι ήθελε, και τι μπορούσε να βρεί μέσα σε αυτό χωρίς να έχει αυταπάτες. Είχε μάθει κιόλας να "σκανάρει" τους άντρες και να βλέπει καθαρά τις προθέσεις τους και κατά πόσο αυτές ταίριαζαν με τις δικές της σε ελάχιστο χρόνο, και αυτό ώρες ώρες την τρόμαζε.

Επανέφερε το ακουστικό στη  θέση του ,και με την αδημονία για το αποψινό ραντεβού να την αποσπά απο αυτά που σκεφτόταν νωρίτερα και που τις έφερναν πονοκέφαλο και απελπισία, άρχισε να απαντάει στο δαιμονισμένο τηλέφωνο και να κρατάει σημειώσεις....Αρκετές ώρες αργότερα στεκόταν στην στάση του λεωφορείου, τυλιγμένη στο μπεζ παλτό της παίζοντας νευρικά με το εισητήριο...Ουτε και σήμερα κουβέντα για το μισθό μου, σκέφτηκε και γρήγορα έδιωξε την σκέψη μακρυά αποφασισμένη πως για το υπόλοιπο της μέρας το μόνο που θα σκεφτόταν θα ήταν το αποψινό ραντεβού.

Όταν το κλειδί γύρισε και η πόρτα του σπιτίου της άνοιξε με φρίκη διαπίστωσε πως μέσα στο σπίτι έκανε περισσότερο κρύο απ ότι έξω... Άνοιξε το ψυγείο και έφτιαξε 2 τόστ. Κάθισε με το παλτό πάνω στο καναπέ και τα έφαγε λαίμαργα. Να και ένα καλό της κρίσης. Σε κρατάει σε φόρμα, σκέφτηκε και έβαλε μόνη της τα γέλια με τον αυτοσαρκασμό που την έπιανε ώρες ώρες.  

Άναψε τον θερμοσίφωνα και μέσα σε λιγότερο απο μία ώρα ήταν έτοιμη, ντυμένη και με το πιστολάκι στα χέρια να στεγνώνει τα μαλλία της. Οριακά θα ήταν συνεπής αν ξεκινούσε στο επόμενο δεκάλεπτο και το μόνο που της έλλειπε ήταν να χάσει το αποψινό ράντεβου. Βιαστικά πήρε τα κλειδιά απο το τραπεζάκι, κουκουλώθηκε στο μπέζ παλτό και βγήκε έξω στην παγωμένη νύχτα.

Σε όλη τη διαδρομή για το σημείο του ραντεβού της σκεφτόταν παλιότερα παρόμοια ραντεβού και ποσό απρόσμενα καλά ή πόσο γελοιά άσχημα είχαν εξελιχθεί. Τελειώνοντας τον απολογισμό το λεωφορείο είχε σταματήσει και εκείνη βρισκόταν πάλι έξω στο κρύο.

Με μια γρήγορη ματία σκάναρε τους περιπλανώμενους και δεν εντόπισε πουθενά τον άντρα απο την φωτογραφία...Ωραία, σκέφτηκε θα έχω λίγο χρόνο να ανασυγκροτηθώ. Και άρχισε να μαζεύει όλο το θάρρος που σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα προσπαθούσε να το σκάσει απο εκείνη. Λίγα λεπτά αργότερα τον είδε να έρχεται και τον πλησιάσε με θάρρος.

"Καλησπέρα" είπε και χωρίς να χρειαστούν περεταίρω συστάσεις εκείνος κατάλαβε αμέσως ποιά ήταν.  Της πρότεινε να πιούνε ένα καφέ στα όρθια και εκείνη δέχτηκε. Οι κουβέντες μεταξύ τους ελάχιστες και όλες περί ανέμων και υδάτων. Ο καφές τελείωσε και εκείνος την έπιασε απο το χέρι. Το χέρι του ήταν ζεστό παρά το εξωφρενικό κρύο. ΄"Εχω παρκάρει λίγο πιό κάτω σε ένα στενό" της είπε στο αυτί και εκείνη έπιασε αμέσως το παρασύνθημα,δεν ήταν καμία άβγαλτη. Στα γρήγορα αποφάσισε πως ήταν ακίνδυνος και τον ακολούθησε χωρίς δισταγμό.

Μόλις μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητο εκείνος άναψε την μηχανή και έβαλε το καλοριφέρ. Σχεδόν μηχανικά άνοιξε και το ραδιόφωνο...Όλα τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου να γίνουν. Εκείνη ήξερε γιατί ήταν εκεί...εκείνος ήξερε γιατί ήταν εκεί...είχε έρθει ή ώρα να μιλήσουν τα σώματα...Τα τζάμια άρχισαν να αχνίζουν απο τις ανάσες τους, φυσικό παραπέτασμα που προστάτευε απο τα τυχον περίεργα βλέμματα κανενός περαστικού.  Οι κινήσεις τους οικείες παρα το ότι συναντιώνταν πρώτη (το πιθανότερο) και τελευταία φορά. Δεν ήταν πρώτη φορά για εκείνη και σίγουρα δεν ήταν πρώτη φορά και για εκείνον... Όλα πήγαιναν σαν ελβετικό ρολόι λές και οι ρόλοι είχαν δοθεί απο το πρωί και τώρα απλά το έργο παιζόταν. Και πάνω στην λήξη της παράστασης την προσοχή της απέσπασε η ενοχλητική φωνή μιας ηθοποιού, που στα πλαίσια μια ραδιοφωνικής διαφήμισης ,ούρλιαζε για εξωφρενικές εκπτώσεις κάτω του κόστους... Όσο συμμάζευε τα ρούχα της και τακτοποιούσε τα μαλλία της μια σκέψη είχε κλειδώσει στο μυαλό της. Εκπτώσεις πλέον και στον έρωτα...

Όταν βγήκε απο το αυτοκίνητο και ο κρύος άερας την χτύπησε στο πρόσωπο τον δεχτηκε με απίστευτη ανακούφιση.  Ευτυχώς ήταν δώδεκα παρά και θα προλάβαινε το τελευταίο λεωφορείο. Μόλις έφτασε στην στάση άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα τσιγάρο. Δεν κάπνιζε συστηματικά αλλά κάτι τέτοιες στιγμές το είχε ανάγκη. Την ώρα που το λεωφορείο φάνηκε απο μακρυά ένα αυτοκίνητο πέρασε απο μπροστά της και απο το μισάνοιχτο παράθυρο του ακούστηκε η ενσταντική φωνή του Ζερβουδάκη να τραγουδάει...

"Στάσου λιγάκι μην μιλάς

άσε το χτύπο της καρδίας να πεί ότι για να πεί

στο φώς να γεννηθεί

Για ένα τίποτα μην φοβηθείς πως φτάσαμε στα ανείπωτα

Γλυκιά μου μην χαθείς...."

Με τον απόηχο του τραγουδιού πέταξε το τσιγάρο και μπήκε μέσα στο λεωφορείο.-

(σήμερα σκαλίζω παλιά γραμμένα....17/1/2013 )