Το πολιτικό Dna!

   

     Οι γονείς μου , μου κληροδότησαν πολλά με τα γονίδια τους...άλλα καλά και άλλα κακά. Το DNA φυσικά δεν σε ρωτάει όταν μετά από μια "όμορφη βραδιά"  των γονιών σου, "τσούπ" προκύπτεις εσύ κουβαλώντας λίγο από τον έναν και λίγο από τον άλλο. Γι'αυτό και τα μαλλάκια μου άσπρισαν από τα 22!, γιαυτό και τα ματάκια μου έχουν μια ελαφρά κλίση προς τα πάνω, γιαυτό και είμαι μόλις 1,60 όσο δηλαδή το μήκος σχεδόν του ποδιού της κυρίας Σκλεναρίκοβας. 

      Όσο μεγάλωνα διαπίστωσα πως εκτός από το βιολογικό Dna υπάρχει και ένα άλλου τύπου Dna που το ονόμασα ψυχοσυνθετικό. Αυτό κληρονομείται βέβαια με την συνύπαρξη και το μεγάλωμα ενός ατόμου από ένα άλλο. Και μην μου πείτε πως δεν βλέπετε στους εαυτού σας πράγματα από εκείνους που σας μεγάλωσαν...Από απλές συνήθειες, μέχρι ουσιώδη στοιχεία του χαρακτήρα σας. Σε αυτό το Dna οφείλω την επιμονή μου, την τάση φυγής μου και πολλά πολλά ακόμα. Το καλό βέβαια με αυτό το DNA είναι ότι είναι ευμετάβλητο και με πολύ δουλειά παίρνει διορθώσεις σε αντίθεση πχ με το ύψος που μόνο ο Προκρούστης μπορεί να το διορθώσει.

     Όταν άρχισα να δουλεύω ανακάλυψα και ένα τρίτο Dna προνόμιο και καταδίκη νομίζω της δικής μας χώρας...το εργασιακό Dna! Αυτό ευτυχώς κληρονομείται μόνο όταν ο γονιός είναι αρκετά τρελός ώστε να επιβάλλει με το έτσι θέλω την κληροδότηση του. Αν ο μπαμπάς ή η μαμά είναι φαρμακοποιός το παιδί πρέπει να γίνει  φαρμακοποιός, αν ο μπαμπάς έχει συνεργείο αυτοκινήτων το παιδί μηχανικός, αν η μαμά είναι δικηγόρος άντε να επιτραπεί στο παιδί να γίνει συμβολαιογράφος , μέχρι και το δημόσιο-υπαλληλίκι επί πολλά έτη κληρονομικό ήταν. Πόσοι φίλοι μου έγιναν δυστυχισμένοι γιατί τους επιβλήθηκε να κληρονομήσουν και το εργασιακό Dna δεν λέγεται. Ευτυχώς στην δική μου περίπτωση δεν υπήρξε τέτοιο θέμα και την σκαπούλαρα από αυτό.

     Και ενώ νόμιζα πως η λίστα με τα Dna είχε κλείσει λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές με φρίκη διαπίστωσα την ύπαρξη και ενός τέταρτου του "πολιτικού" Dna! Και προσέξτε πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ύπουλο Dna !

     Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Πειραιά. Ο μπαμπάς μου ναυτικός επί πολλά χρόνια δύο θρησκείες αναγνωρίζει τον Ολυμπιακό και την αριστερή νοοτροπία. Κάθε φορά που έφευγε ταξίδι θυμάμαι τρία πράγματα έπαιρνε μαζί του οπωσδήποτε, μια κασέτα με τον Σταυρό του Νότου, ένα καπελάκι με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο και το "κεφάλαιο" του Κάρλ Μάρξ. Τις πολιτικές λοιπόν πεποιθήσεις του μπαμπά μου τις ήξερα αν και δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί τους . Η δε μαμά μου σαν γνήσια γιαπωνέζα δεν εξέφρασε ποτέ τις πολιτικές πεποιθήσεις της αν και πάντα πήγαινε να ψηφίσει και ποτέ μα ποτέ δεν αποκάλυπτε ούτε και σε μας τι είχε ψηφίσει. Η ψήφος είναι μυστική έλεγε και έκοβε την συζήτηση.

    Όταν λοιπόν στα 18 ήρθε η ώρα να ψηφίσω και όντας εντελώς ντουβάρι γύρω από την πολιτική και το τι αντιπροσωπεύει το κάθε κόμμα ρώτησα τον μπαμπά μου τι να ψηφίσω. Εκείνος με μια ελαφριά απογοήτευση στα μάτια του κάθισε επί αρκετή ώρα προσπαθώντας να μου εξηγήσει απλά αλλά περιεκτικά πως στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Μου εξήγησε για το δικομματισμό αλλά και τις αράχνες που κόντευε να πιάσει η αριστερά κολλημένη σε ιδέες που η ιστορία είχε αποδείξει πως δεν δούλεψαν. Μου μίλησε για τα κράτη που εφάρμοσαν αριστερή διακυβέρνηση και γιατί αυτό δεν δούλεψε. Μου μίλησε για πολιτικές οικογένειες που επί δεκαετίες κυβερνάνε την χώρα μας και πόσο κακό της έχουν κάνει και στο τέλος με πίκρα μου είπε πως εκείνος θα ψήφιζε τον (τότε) Συνασπισμό  όχι γιατί περίμενε κάτι παραπάνω από αυτό το κόμμα αλλά γιατί ήταν ότι πιο φρέσκο από το χώρο της αριστεράς και πως με τις δικές μας ψήφους η βουλή θα είχε πολυφωνία και πως αυτό είναι κάτι καλό.

     Κατά τη διάρκεια της συζήτησης υπήρχαν στιγμές που κοιτούσα με ανυπομονησία το ρολόι από την βαρεμάρα ιδίως εκεί που μου παρέθετε αποσπάσματα τύπου "η τηλεόραση παιδί μου προκαλεί αποπροσανατολισμό των μαζών" (μην ξεχνάτε πως ήμουν μόλις 18 και ο νους μου ήταν να πάω για καφέ!). Όταν όμως τελειώσαμε τον κοίταξα σκυφτό να φεύγει και συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πως ο μπαμπάς μου δεν ήταν ένας φανατικός αριστερός ,όπως ήταν ένας φανατικός Ολυμπιακός, αλλά  ένας ρομαντικός αριστερός... και ένοιωσα πολύ υπερήφανη. 

     Για τα επόμενα χρόνια η διαδικασία επαναλαμβανόταν σε κάθε εκλογές  και πάντα τόσο εγώ όσο και οι δυο αδελφές μου γι αυτή "την πολυφωνία στην βουλή" που πολύ μας άρεσε σαν λέξη ψηφίζαμε ότι και εκείνος. 

     Πριν λίγες μέρες λοιπόν ήρθε και πάλι η ώρα για την κλασσική συζήτηση με τον μπαμπά μου. Αυτή τη φορά κράτησε απίστευτα πολλή ώρα κατά τη διάρκεια της οποίας μου εξέφραζε την αγανάκτηση του για τα δύο μεγάλα κόμματα που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν...για να καταλήξει πιο σίγουρος από ποτέ πως πρέπει να ψηφίσουμε τον πιτσιρικά Τσίπρα γιατί τουλάχιστον αυτός δεν έχει αποδείξει με πράξεις αν και κατά πόσο σάπιος είναι και εκείνος.

    Και ενώ είχα ηρεμήσει γιατί με είχε βγάλει για ακόμα μια φορά από το δίλημμα τι να ψηφίσω έτυχε να πέσω μπροστά σε μια παρόμοια συζήτηση...ενός άλλου παιδιού (του άντρα μου) με την δική του οικογένεια για το τί θα ψηφίσουν τώρα που η δεξιά που επί τόσα χρόνια στήριζαν είχε αποδειχτεί τελείως αναξιόπιστη. Τότε ήταν που διαπίστωσα την ύπαρξη του "πολιτικού Dna"! Αυτόματα σκέφτηκα φίλους και γνωστούς και διαπίστωσα πως το 99% αυτών τόσα χρόνια ψήφιζαν ότι και οι γονείς τους, όπως εγώ, όπως και ο άντρας μου. Δεν σας κρύβω πως ένας κρύος ιδρώτας με έλουσε. Δεν λέω οι γονείς μας είναι μια σταθερή αξία στην ζωή μας και σχεδόν πάντα όσο και να μεγαλώσουμε ζητάμε την γνώμη τους για σημαντικά και ασήμαντα πράγματα που αφορούν τη ζωή μας...είναι άλλωστε κομμάτι της έννοιας οικογένεια. Αλλά για το τι θα ψηφίσουμε δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε λιγάκι πιο ατομικά????  

     Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου ο άντρας μου τσακωνόταν με τον πατέρα του για πρώτη φορά όσον αφορά τις εκλογές για να καταλήξει η συζήτηση με τον άντρα μου να λέει με έντονο τρόπο πως την Κυριακή που μας έρχεται οι άνω των 55 πρέπει να κλειδωθούν σπίτια τους...

     Τους φίλους μου και κατ επέκταση τον άντρα μου δεν τον διάλεξα βάση πολιτικών, θρησκευτικών, φυλετικών χαρακτηριστικών. Το μόνο που δεν αντέχω είναι το φανατισμό σε οποιαδήποτε μορφή του. Θεωρώ πως δημιουργεί παρωπίδες. Έτσι οι άνθρωποι που επέλεξα να με περιτριγυρίζουν είναι άνθρωποι διαφόρων θρησκειών, χρωμάτων, κομμάτων που δεν φανατίζονται για τίποτα από σημαντικά πράγματα όπως η θρησκευτική ταυτότητα όσο ανούσια όπως η ποδοσφαιρική ομάδα. Γι αυτό παρότι έχουμε διαφωνίες σαν ζευγάρι σε διάφορα θέματα δεν μας ενοχλούν πολύ απλά γιατί σεβόμαστε απόλυτα ο ένας την γνώμη του άλλου.

     Η πολιτική λοιπόν ήταν ένα από τα πράγματα που διαφωνούσαμε και που πλέον μετά την διαπίστωση του πολιτικού Dna συμφωνούμε! Εκείνο το βράδυ μετά τον καβγά κάναμε μια μεγάλη κουβέντα και διαπιστώσαμε πως και οι δύο κάναμε λάθος που δεν αποφασίζαμε τελείως ολομόναχοι τι θα ψηφίσουμε βάση της δικής μας κρίσης. Υποσχεθήκαμε πως από εδώ και στο εξής θα το αλλάζαμε αυτό και το κάναμε! Στις τελευταίες εκλογές δεν ψήφισα ούτε και εγώ ούτε και εκείνος βάση του πολιτικού μας Dna. Και η έκπληξη ήταν μεγάλη όταν διαπιστώσαμε πως χωρίς να το έχουμε συζητήσει ψηφίσαμε το ίδιο μικρό και σχεδόν ανύπαρκτο κόμμα!

     Και θα μου πείτε: και γιατί μας ζαλίζεις κοριτσάκι μου μεσημεριάτικα? Σας ζαλίζω γιατί πιστεύω πως αν όλοι μας απαλλαγόμασταν για πάντα από το πολιτικό Dna μας ίσως να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο γι αυτή τη χώρα από το να γκρινιάζουμε συνέχεια για όλα όσα μας συμβαίνουν! Δεν λέω μπορεί να πετάξεις το "πολιτικό" Dna σου και παρόλαυτα να διαπιστώσεις πως συμφωνείς με τους γονείς σου απλά τότε η επιλογή σου θα έχει μεγαλύτερη αξία γιατί θα έχει γίνει βάση των δικών σου εμπειριών, αναγκών , οραμάτων, πιστεύω...και όχι γιατί έτυχε να είσαι παιδί των τάδε. 

     Κρίνοντας πάντως από τα αποτελέσματα των φετινών εκλογών διαπιστώνω πως μάλλον δεν σας γράφω κάτι καινούριο μιας και λίγο πολύ οι περισσότεροι ήδη έχουν αποδεσμευτεί από το πολιτικό τους Dna!

     Η πολιτική δεν ήταν ποτέ από τα "δυνατά" μου σημεία στην συζήτηση...γιαυτό και ίσως με αυτό το κατεβατό δεν έχω να σας προσφέρω κάτι πιο ουσιαστικό όπως "απαντήσεις", "προτάσεις" ιδέες για ένα καλύτερο αύριο. Βλέπετε από το ρoμαντικό αριστερό πατέρα μου κληρονόμησα ανεπιστρεπτί σκέτο το ρομαντικό στοιχείο...με αποτέλεσμα ενώ ο κόσμος χάνεται εγώ να φτιάχνω λουλουδάκια και καρτούλες...Σκόρπιες σκέψεις μου σας γράφω αφενός για να αδειάσει το κεφάλι μου και αφετέρου γιατί μπορεί μέσα σε αυτές να βρείτε κάτι που να σας ταιριάζει.

Καλή εβδομάδα λοιπόν σε όλους όσους βρήκαν τον χρόνο και το κουράγιο να διαβάσουν ακόμα ένα από τα πλέον γνωστά "κατεβατά" της Πουκαρίνας.

υγ: μπαμπάκα μου μήπως τώρα που από πολυφωνία στην βουλή έχουμε φτάσει στην παρά(πολύ) φωνία στην βουλή έχεις κάτι άλλο να μου προτείνεις??? πω πω συζητήσεις που έχουμε να κάνουμε όταν σε δω από κοντά....