Πλέκω και μπλέκω...

Η ζωή μου σε δύο ρήματα. Πλέκω και μπλέκω. Τόσο απλά...

Έπλεκα για την ακρίβεια πριν ακόμα πιάσω βελονάκι ή βελόνες. Αλλά δεν το ήξερα.

Έπλεκα με τις λέξεις όσο με θυμάμαι. Καλή , ανάποδη και η ίδια λέξη μπορούσε ταυτόχρονα να κάνει χιλιάδες πράγματα. Και έπλεκα με τις λέξεις ιστορίες πολύχρωμες. Τις έπλεκα με το κουβάρι του μυαλού μου. Και ήταν το κουβάρι τόσο μπλεγμένο, που με δυσκολία έβρισκα την άκρη. Ήταν και είναι όμως αστείρευτο. Δεν είναι ακριβό φίνο μερινό, δεν είναι ρουστίκ άλπακας, δεν είναι καν φτηνό ακρυλικό ή δροσερό βαμβακερό. Είναι όλα αυτά μαζί και σίγουρα πολύχρωμο. Τι κι αν φαντάζει λίγο μαύρο κάποιες φορές. Και σε κάθε ιστορία που έχω πλέξει όλα αυτά τα χρόνια, έχω αφήσει μέσα κομμάτια μου. Όπως τα άλλα μου πλεκτά, εκείνα από νήμα, έχουν την μυρωδιά μου, το DΝΑ μου, την κοσμική μου σκόνη  που φεύγει από τους πόρους των χεριών μου και εγκλωβίζεται ανάμεσα στις ίνες του νήματος, έτσι και οι ιστορίες μου.

Και όσο πλέκω τόσο μπλέκω... Μπλέκω σε δρόμους που δεν ξέρω που θα με βγάλουν. Και είναι αυτό το άγνωστο που με κάνει να χαμογελάω. Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται σταθερές για να ζήσουν. Και κάποιοι χρειαζόμαστε απλά να ξέρουμε ότι υπάρχουν ακόμα στη ζωή μας δρόμοι άγνωστοι, δρόμοι απάτητοι, δρόμοι που διψάνε να κατακτηθούν! Αυτή ήταν και παραμένει η κινητήριος δύναμη μου. Το άγνωστο!

Το λέω συχνά και αυτοί που με αγαπάνε με μαλώνουν. Όλοι μας γεννιόμαστε με όπλα και αδυναμίες. Καμιά φορά τα ίδια τα όπλα σου είναι ταυτόχρονα και οι αδυναμίες σου αν δεν τα χρησιμοποιήσεις σωστά. Εμένα δυο όπλα μου έδωσε εκείνος που μοιράζει αρετές και ψεγάδια. 'Eνα ανήσυχο μυαλό και δύο νευρικά χέρια. Σε αυτά τα δύο σημεία επένδυσε πάνω μου αμελώντας όλα τα υπόλοιπα. Δεν έχω έτσι όμορφα μάτια, όμορφα πόδια, όμορφα μαλλιά. Έχω "όμορφο" μυαλό και "όμορφα" χέρια που φτιάχνουν αβίαστα "όμορφα" πράγματα. Και είναι τόσο υποκειμενικό αυτό το ρημάδι το "όμορφο", που στην αιώνια αναζήτηση του θα καώ. Γιατί είπαμε, το όπλο είναι ταυτόχρονα και η αχίλλειος πτέρνα. 

Πλέκω έτσι ασταμάτητα προσπαθώντας να ζεσταθώ και να ζεστάνω. Πλέκω και οι μέρες κυλάνε, τα χρόνια περνάνε και χάνομαι μέσα στο ρυθμό και τίποτα δεν μπορεί να με βλάψει. Με τις λέξεις μου και τα νήματα μου είμαι ειλικρινά ευτυχισμένη και ας μοιάζει ουτοπική και ανούσια σε άλλους η ευτυχία μου. Και ακόμα και το μπλέξιμο που συνεπάγεται το πλέξιμο εγώ το γουστάρω σαν τρελή. Με  έρωτα μοιάζει. Με καρδιογράφημα. Με σχοινί ακροβάτη. Και με ένα μαγικό τρόπο έρχεται το ένα πλέξιμο, εκείνο του μυαλού που σε σπρώχνει γλυκά προς την τρέλα και ισορροπεί με το άλλο, εκείνο των χεριών. Και εγώ εκεί ψηλά ακροβατώ με χάρη και δεν πέφτω! Και είναι τόσο όμορφη η θέα από ψηλά... Και ο φόβος χάνεται, σβήνει...

Μην βιαστείς λοιπόν να με βαφτίσεις εμμονική με ένα χόμπι. Για μένα είναι πολλά περισσότερα. Και αν δεν μπορείς να συμμεριστείς τα "πάθη" μου, άσε εμένα να πλέκω και να μπλέκω και προσπέρασε. Αν πάλι κατάφερα να σε ανεβάσω έστω και για λίγο στο σχοινί μου τότε μπορεί και να κατάλαβες πόσο όμορφα είναι εδώ επάνω. Μπορεί και να ένιωσες το αεράκι που χαϊδεύει τα μάγουλα μου.

Hacuna Matata...
Υγ1: μπλέντερ η πρώτη ανάρτηση του 2017, από το κακό στο χειρότερο το πάω
Υγ2: πάρε και μερικές πλεκτές ιστορίες, μην σε αφήσω παραπονεμένο πάλι αναγνώστη μου, μόνο με την ακατάσχετη λογοδιάρροια μου. Με έχει φάει το fb και το δόλιο μου το blog το τρώει η σκόνη...