Motherhood...

Βαθειά μέσα μου ήξερα πάντα πως κάποτε θα γινόμουν μανούλα. Ήμουν και εγώ απο τα κοριτσάκια εκείνα που βασάνιζαν τις κουκλίτσες τους στο όνομα της μητρότητας που είναι μάλλον χαραγμένη στα γονίδια των περισσοτέρων γυναικών. Τις έκανα μπάνιο, τις πήγαινα βόλτες με ζαβά καροτσάκια, τις ταίζα, τις νανούριζα και όλα αυτά τα σχετικά και όταν βαριόμουν τις παρατούσα σε μια άκρη για παίξω κρυφτό ή σχοινάκι...

Μετά ήρθε η εφηβεία και φυσικά το μυαλό μου μόνο στην μητρότητα δεν ήταν! Τότε με απασχολούσε περίσσοτερο αν θα στρώσει το "κοκκοράκι" (θέε μου αυτά τα 80's) στο μαλλί, αν θα μου κάνουν αφιερώσεις στο ραδιόφωνο ( Κούλα μ ακούς?) αν θα μου αγοράσει η μαμά τα βρωμερά all star που είχα βάλει στο μάτι και άλλα παρόμοια που όσες είσαστε κοντά ηλικιακά σίγουρα θα καταλαβαίνετε...

Και μετά ήρθαν τα φοιτητικά χρόνια. Περίοδος αφύπνισης όπως την λέω εγώ χωρίς ενοχλητικά σπυριά και ενοχλητικές ορμόνες. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου νόμιζα πως βρισκόμουν σε μια αποκάλυψη και φωτισμένη σαν το Βούδα ανακάλυπτα όλο και καινούρια πράγματα. Κάθε καινούρια μέρα ένοιωθα λές και ξυπνούσα απο ύπνο αιώνων το μόνο που κοιμόταν ήσυχα και ανενόχλητα ήταν η ανάγκη της μητρότητας.Όσο σκέφτομαι την καφείνη που κατανάλωσα κατα τη διάρκεια αυτών των χρόνων δικαιολογώ ίσως αυτή τη συνεχή υπερδιέργεση που ένοιωθα.

Ωσπου οι σπουδές τελείωσαν και είχε έρθει η ώρα να σοβαρευτώ επιτέλους και να μεγαλώσω. Έλα μου όμως που αυτό δεν είναι διακόπτης και τον γυρνάς...Όταν ξεκίνησα να δουλεύω πράγμα που έγινε λίγους μήνες μετά το πτυχίο μου (καλές εποχές τότε!) στην αρχή ενθουσιάστηκα επιτέλους θα προσέφερα. Στην συνέχεια απογοητεύτηκα...Και στο τέλος συμφιλιώθηκα πως όλη η επιφοίτιση των φοιτητικών μου χρόνων ήταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες! Νοστάλγησα τις κούκλες μου, τα σπυρία μου, τους καφέδες μου και μετά απο πολύ δουλειά σε προσωπικό επίπεδο κατάφερα να βρώ μια φόρμουλα συνδυασμού του ενήλικου σώματος μου με του αιώνια παιδικού-εφηβικού-φοιτητικού μυαλού μου.

Τη στιγμή λοιπόν που σαν άλλος Αρχιμήδης "εύρηκα" τις ισορροπίες μου ξαναγεννήθηκε μέσα μου αδιόρατα η ανάγκη της μητρότητας.

Όταν κράτησα το θετικό τέστ στα χέρια μου έκλαιγα και γέλαγα ταυτόχρονα... Χαιρόμουν και φοβόμουν ταυτόχρονα...Ήθελα να το μοιραστώ και να το κρατήσω μυστικό ταυτόχρονα...και γενικά ήμουν σε τέτοια σχιζοφρενική κατάσταση που τώρα που το σκέφτομαι και το γράφω κιόλας χαμογελάω μόνη μου! Δεν ξέρω αν ήταν παιχνίδι της χοριακής γοναδοτροπίνης των οιστρογόνων και της προγεστερόνης όλο αυτό ή αν ήταν απλά μια υγιής αντίδραση...

Για εννέα μήνες παρα κάτι μέρες πέρασα μια φάση που μόνο αν την έχεις ζήσει μπορείς να την καταλάβεις και που όσα βιβλία και να διαβάσεις γιαυτή μόνο όταν "μπαίνεις στον χορό" χορεύεις πραγματικά.

Δεν θα σας κουράσω με την εμπειρία της γέννας μου αν και έχει πολύ πλάκα αυτή η ιστορία και κάποια στιγμή θα πρέπει να την γράψω. Μιλάμε για κανονικό θέατρο παραλόγου εγώ να πονάω και ο αναισθησιολόγος αντί να κάνει την επισκληρίδιο να έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με τον σύζυξ για τα κοψίδια της Βοιωτίας!!! Ούτε για την πρώτη στιγμή που αντίκρυσα το Πουκαρινάκι ίσως γιατί αυτό ακόμα δεν ξέρω πως να το περιγράψω με λέξεις....

Ένα μεσημεράκι λοιπόν του Ιουλίου με καύσωνα έξω και πέντε μέρες μετά την γέννα επέστρεψα σπίτι και όταν η πόρτα έκλεισε πίσω και όλοι οι επισκέπτες ξαναγύρισαν στην ζωή τους εγώ κοίταξα αυτό το 53 εκατοστά πλάσμα που κοιμόταν ήρεμο (προς το παρόν τουλάχιστον) και συνειδητοποιήσα πως πλέον δεν θα ξαναήμουν μόνη ποτέ!

Αυτή η συνειδητοποίηση βέβαια διήρκησε λίγα λεπτά γιατί στην συνέχεια ξεκίνησε ένας απίστευτος αγώνας δρόμου. Ταίσματα, αλλάγματα, κλάμματα, μπάνιο και φτού και απο την αρχή!Χρόνος για να φιλοσοφήσω την καινούρια κατάσταση ανύρπακτος. Βλέπετε το πλασματάκι αυτό δεν ήταν σαν τις κουκλίτσες που όταν τις βαρίομουν απλά τις ακουμπούσα στο κρεββατάκι τους...

Ωσπου σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά το τρέξιμο που μεταξύ μας απο κάποιο σημείο και μετά μπήκε στον αυτόματο ήρθε η ώρα της ενδοσκόπησης...Ανάμεικτα συναισθήματα, καινούρια άγχη που πλέον αφορούσαν όχι μόνο το τομαράκι μου, απίστευτη ευγνωμοσύνη για όλες τις στιγμές που μου είχε χαρίσει αυτό το πλάσμα, απίστευτη κούραση.

Φτάνω έτσι στο σήμερα όπου σχεδόν τρία χρόνια παίζω στην ομάδα που λέγεται "μαμάδες" χωρίς δυνατότητα μεταγραφής να έχω πάψει πλέον να κυνηγάω το κύπελο , βλέπετε όλοι οι παίκτες αυτής της ομάδας με το ζόρι στεκόμαστε στα πόδια μας, πιο γεμάτη και ευτυχισμένη απο κάθε άλλη φάση της ζωής μου να χτυπάω τα πλήκτρα του πληκτρολογίου μέσα στην μαύρη νύχτα γιατί μόνο τώρα έχω χρόνο να το κάνω.

Φυσικά αυτή "η κολώνια θα κρατάει χρόνια" αλλά μεταξύ μας το έχω πάρει πλέον απόφαση και δεν με νοιάζει καθόλου. Μπορεί κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει να κρύβει απογοητεύσεις (στην Ελλάδα ζούμε ας μην το ξεχνάμε), αγωνίες, τόνους ασιδέρωτα ρούχα και την μια ίωση πίσω απο την άλλη αλλά κρύβει ακόμα και άπειρες ευχάριστες εκπλήξεις που όσο κουρασμένος και αν είσαι σε κάνουν να χαμογελάς.

Αν λοιπόν με ρωτούσε κάποιος τι είναι η μητρότητα μάλλον θα απαντούσα ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή γεμάτο εκπλήξεις που αξίζει να το κάνεις!

Η αλήθεια είναι πως γιαυτόν τον τομέα της ζωής μου δεν μ αρέσει να μιλάω και ο λόγος πως φοβάμαι μην πώ μεγάλες κουβέντες ή κάνω βαρυσήμαντες δηλώσεις που ο χρόνος θα αποδείξει πως δεν μπόρεσα να τηρήσω...Προσπαθώ να μεγαλώσω το Πουκαρινάκι επιστρατεύοντας τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μου και ελπίζω όχι να μην κάνω λάθη, λάθη θα κάνω σίγουρα, αλλά να μην κάνω τα ίδια λάθη δύο φορές! Ο χρόνος, ο μικρός, και η συνείδηση μου θα με κρίνουν πολλά πολλά χρόνια μετά...

Απλά ξεκίνησα να γράφω ένα "μικρό" πρόλογο για κάτι που έφτιαξα για μια μανούλα που σε λίγο καιρό θα γίνει μανούλα για δεύτερη φορά και για ακόμα μια φορά προέκυψε ένα ολόκληρο κατεβατό που ελπίζω να μην σας τρομάξει όταν το αντικρύσετε το πρωί.

Ελπίζω να σας αρέσει η φέλτ "μανούλα" μου.
Καλημέρα σε όλους!
υγ: το κείμενο το αφιερώνω σε όλες τις "συμπαίκτριες" μανούλες ;)

υγ2: Ράνια μου,νομίζω πως με αυτή την ανάρτηση είναι σαν να έπαιξα στο παιχνιδάκι που με κάλεσες ε?? Μόνο που δεν είπα 7 πράγματα για τον εαυτό μου αλλά 1007 χιχι.