Ήθελα να μαι εισιτήριο...

Τη συγκέκριμένη σειρά χαρτιών όταν την πρωτοαγόρασα ξετρελάθηκα μαζί της. Κάθε φορά όμως που ήθελα να την χρησιμοποιήσω την έβρισκα λιγάκι "φλύαρη" και την άφηνα στην άκρη. Όταν τελείωσα το μίνι άλμπουμ με τα ασπρόμαυρα χαρτιά διαπίστωσα πως καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν και μιας και είχα αγοράσει και άλλους φακέλους είπα να δοκιμάσω να την κάνω και αυτή ένα μίνι άλμπουμ και ότι έβγαινε...Επειδή η επανάληψη είναι η μαμά της τελειοποιήσης ο τρόπος κατασκευής του άλμπουμ είναι ολοίδιος με το ασπρόμαυρο μίνι το μόνο που άλλαξε ήταν οι διαστάσεις των φακέλων. Όταν τελειώσα με χαρά διαπίστωσα πως η "φλυαρία" των χαρτιών με έβγαζε απο τον κόπο της διακόσμησης σε μεγάλο βαθμό το μόνο που έμενε ήταν να διαλέξω το περίεχομενο του άλμπουμ. Αποφάσισα έτσι να λειτουργήσω με υπερβολή στην υπερβολή και γέμισα το άλμπουμ φωτογραφίες δικές μου και του Πήτερ Πάν μου. Για journaling διάλεξα στίχους απο ένα αγαπημένο μου τραγούδι μιας και ο "ποιητής" τα λέει καλύτερα απο μένα και στα εσωτερικά τσεπάκια έκρυψα τους μικρούς μου θυσαυρούς...τα ραβασάκια που ανταλλάσουμε με τον καλό μου όταν δεν συναντιώμαστε ανάμεσα στις βάρδιες απο τις δουλειές μας. Για λόγους λογοκρισίας φωτογράφησα μόνο μια εσωτερική καρτελίτσα ελπίζοντας να μην με σκοτώσει ο αντρούλης μου όταν το δεί...

Η σημερινή επομένως ανάρτηση είναι ίσως η πιο προσωπική μου ως τώρα μιας και περιλαμβάνει στιγμές απο τη ζωή μου πράγμα που όπως καταλαβαίνεται καθιστά το συγκεκριμένο μίνι το αγαπημένο μου όχι τόσο απο κατασκευαστική άποψη όσο για το περιεχόμενο του. Καλό σαββατοκύριακο σε όλους!