Τελικά οι κουκουβάγιες είναι πολύ της μόδας τελευταία. Αφού να σκεφτείτε η δημοφιλέστερη ανάρτηση αυτού του μπλόγκ ήταν οι πρώτες κουκουβαγίτσες που είχα φτιάξει πέρσυ τα Χριστούγεννα... τυχαίο δεν νομίζω!
Όταν λοιπόν η μαμα- Ηλιάνα μου ζήτησε να τις φτιάξω για την βάφτιση της κορούλας της 10 μικρές κουκουβαγίτσες και μια μεγαλύτερη για να την βάλει πάνω στην βαφτιστική λαμπάδα δεν μπορώ να πώ πως έπεσα και απο τα σύννεφα.
Με χαρά λοιπόν σας παρουσιάζω τους φτερωτούς μου φίλους που μου κρατούσαν παρέα τις τελευταίες μέρες και που αύριο θα "πετάξουν" για τον προορισμό τους.
Ελπίζω η μαμά Ηλιάνα να μείνει ευχαριστημένη και εύχομαι μέσα απο την καρδία μου η βάφτιση της μικρούλας της να είναι όσο ονειρεμένη έχει φανταστεί!
Θα ήθελα να γράψω και άλλα , αλλά ο μπλόγκερ τα έχει παίξει τελείως σήμερα....είναι αδύνατο να δώσω στην ανάρτηση μου την μορφή που θέλω ουφ...
Δημιουργικά έχω μια "αχίλλειο πτέρνα" τα layouts ή ελληνικότερα τις συνθέσεις. Η αλήθεια είναι πως 4 έχω φτιάξει όλες κιόλες εδώ και 2 χρόνια η μία χειρότερη απο την άλλη! Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα στις τέσσερις συνθέσεις...οτι δηλαδή το τελικό αποτέλεσμα δεν με αντιπροσώπευε και δεν μου άρεσε καθόλου!
Και ενώ θα έπρεπε να το έχω πάρει επιτέλους απόφαση πως δεν το έχω το χάρισμα στις συνθέσεις είχα μερικούς καλούς λόγους που με παρότρυναν να το ξαναδοκιμάσω.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι έχω μια αδελφή που τραβάει καταπληκτικές φωτογραφίες! Και μια καλή φωτογραφία πως να το κάνουμε σε τσιγκλάει να κάνεις κάτι μαζί της... Ο δεύτερος λόγος ήταν πως θα μου άρεσε κάποτε να μπορώ να αποκαλούμε "scrapbooker". Αυτή η λέξη απο την αρχή με μάγεψε ίσως γιατί δεύτερο συνθετικό της είναι η λέξη "book" που λατρεύω. Και ο τρίτος και τελευταίος λόγος είναι πως θα ήθελα να ομορφύνω κάπως τις αναμνήσεις του μικρού μου , που μετά απο χρόνια θα τις κοιτάζει και θα νοσταλγεί.
Όσο όμως έβλεπα τις πανέμορφες συνθέσεις των ελληνίδων scrapbooker(που συνεχώς διακρίνονται και στο εξωτερικό γιούπι!) τόσο μπλόκαρα...Που να πάω η καλή σου ξυπόλυτη στα αγκάθια????
Πριν απο μέρες εκεί που χαρχάλευα τα πράγματα μου βρήκα μια φωτογραφία που είχε τραβήξει και τυπώσει η αδελφή μου και ήταν τόσο όμορφη που είπα να το τολμήσω και ότι βγεί. Η συγκεκριμένη φωτογραφία (και διορθώστε με αν κάνω λάθος) είναι σαν να λέει απο μόνη της μια ιστορία. Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό μόλις την αντίκρυσα ένα τραγουδάκι της Βίκυ Λεάνδρος πανάρχαιο μεν αλλά ότι έπρεπε για τη φωτό. Έτσι είχα την φωτό και τον τίτλο έτοιμο!
Πριν ξεκινήσω προσπάθησα να εντοπίσω τι είχα κάνει λάθος τις προηγούμενες φορές ώστε να αποφύγω τουλάχιστον τα ίδια λάθη και βρήκα αρκετά: 1)Και τις 4 φορές σκράπαρα (καλά τα ελληνικά μου σήμερα δεν παίζονται...) φωτογραφίες κακοτυπωμένες απο το ζαβό εκτυπωτή που τις επέλεγα γιατί μου ταίριαζαν στο θέμα της εκάστοτε πρόκλησης που ήθελα να συμμετάσχω. Αυτή τη φορά η φωτογραφία επέλεξε εμένα και όχι εγώ αυτή! 2)Προσπαθούσα να δουλέψω πάνω σε κάποιο χαρτί με σχέδια σαν βάση όταν η εμπειρία μου απο τις κάρτες μου έχει αποδείξει πως δουλεύω καλύτερα σε κενή μονόχρωματική βάση. 3)Προσπαθούσα να καλύψω το μεγαλύτερο μέρος του 30 επί 30 χαρτιού πράγμα που με δυσκόλευε απίστευτα! Αν έχεις μάθει να δουλεύεις σε μια επιφάνεια μικρή όπως μια κάρτα πως να μπορέσεις να γεμίσεις μια σελίδα 30 επί 30? Λύση σε αυτό μου έδωσε η Αλίκη με μια πολύ χρήσιμη συμβουλή..."Ιωάννα δούλεψε σε ένα μέρος του χαρτιού και όχι σε όλο!" μου είπε και αυτό έκανα. 4) Τέλος έβλεπα και θαύμαζα διάφορα και προσπαθούσα να τα μιμηθώ. Κάθισα όμως και σκέφτηκα πως όπως μου αρέσει να χαζεύω και να θαυμάζω κοσμήματα αλλά σπάνια φοράω πάνω μου κάποιο έτσι και με τις συνθέσεις μπορεί να θαυμάζω τα λουλούδια , τις πέρλες, τις δαντέλες κτλπ κτλπ αλλά πάνω στις συνθέσεις μου σπάνια πρέπει να τα "φοράω" πολύ απλά γιατί τις κάνουν να νοιώθουν τόσο άβολα όσο εγώ όταν φοράω βραχιόλια ή δαχτυλίδια!
Αφού λοιπόν εντόπισα τα λάθη μου πήρα την φωτογραφία και μερικά υλικά και μετά απο αρκετή ώρα έφτιαξα κάτι που ευτυχώς με ικανοποιήσε περισσότερο απο τις προηγούμενες προσπάθειες μου.
Η συγκεκριμένη σύνθεση δεν ξέρω αν σας αρέσει είναι σίγουρα όμως SCRAP-booking πολύ απλά γιατί το κόστος των υλικών της είναι μηδενικό! Η σφραγγιδούλα στην πάνω αριστερή γωνία είναι free digi stamp, τα ελάχιστα patterned papers είναι κομματάκια που προορίζονταν για πέταμα, ο τίτλος είναι γραμμένος στο χέρι (θα ήθελα να είχα βάλει κανένα thicker αλλά δυστυχώς δεν έχω απο αυτά...), το washi tape δεν είναι washi χαχα είναι ένα χαζο ζελοτέϊπ που είχα πάρει πριν απο καιρό σε εξευτελιστική τιμή και που μεταξύ πίστευα πως δεν θα το χρησιμοποιήσω ποτέ,και τέλος το περίγραμμα είναι ζωγραφισμένο απο την αφεντομουτσουνάρα μου με πολύ υπομονή αδειάζοντας σχεδόν ένα μαύρο μαρκαδοράκι!
Εντάξει ξέρω πως δεν είναι αριστούργημα γιαυτό άλλωστε και δεν πρόκειται να την βάλω και σε καμία πρόκληση είναι όμως πως να το πώ πιο "πουκαρινίστική" και γιαυτό είμαι τρισευτυχισμένη!
Δεν ξέρω αν θα ξαναδοκιμάσω πάντως για πρώτη φορά το διασκέδασα πραγματικά και περιμένω με αγωνία να διάβασω τα σχόλια σας καλά και κακά.
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους ;) υγ: αυτή την ανάρτηση είπα να την κάνω προγραμματισμένη μιας και θα είμαι μακρυά απο τον υπολογιστή μέχρι το Σάββατο..είμαι ειλικρινά περίεργη αν θα δημοσιευτεί τότε που έχω ορίσει να δημοσιευτεί ή όχι χαχα. υγ2: πωπω με αυτή την ανάρτηση σπάω το προσωπικό μου ρεκόρ 11 αναρτήσεις μέσα σε ένα μήνα! Ελπίζω να μην με σκυλοβαρεθήκατε...
Βαθειά μέσα μου ήξερα πάντα πως κάποτε θα γινόμουν μανούλα. Ήμουν και εγώ απο τα κοριτσάκια εκείνα που βασάνιζαν τις κουκλίτσες τους στο όνομα της μητρότητας που είναι μάλλον χαραγμένη στα γονίδια των περισσοτέρων γυναικών. Τις έκανα μπάνιο, τις πήγαινα βόλτες με ζαβά καροτσάκια, τις ταίζα, τις νανούριζα και όλα αυτά τα σχετικά και όταν βαριόμουν τις παρατούσα σε μια άκρη για παίξω κρυφτό ή σχοινάκι...
Μετά ήρθε η εφηβεία και φυσικά το μυαλό μου μόνο στην μητρότητα δεν ήταν! Τότε με απασχολούσε περίσσοτερο αν θα στρώσει το "κοκκοράκι" (θέε μου αυτά τα 80's) στο μαλλί, αν θα μου κάνουν αφιερώσεις στο ραδιόφωνο ( Κούλα μ ακούς?) αν θα μου αγοράσει η μαμά τα βρωμερά all star που είχα βάλει στο μάτι και άλλα παρόμοια που όσες είσαστε κοντά ηλικιακά σίγουρα θα καταλαβαίνετε...
Και μετά ήρθαν τα φοιτητικά χρόνια. Περίοδος αφύπνισης όπως την λέω εγώ χωρίς ενοχλητικά σπυριά και ενοχλητικές ορμόνες. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου νόμιζα πως βρισκόμουν σε μια αποκάλυψη και φωτισμένη σαν το Βούδα ανακάλυπτα όλο και καινούρια πράγματα. Κάθε καινούρια μέρα ένοιωθα λές και ξυπνούσα απο ύπνο αιώνων το μόνο που κοιμόταν ήσυχα και ανενόχλητα ήταν η ανάγκη της μητρότητας.Όσο σκέφτομαι την καφείνη που κατανάλωσα κατα τη διάρκεια αυτών των χρόνων δικαιολογώ ίσως αυτή τη συνεχή υπερδιέργεση που ένοιωθα.
Ωσπου οι σπουδές τελείωσαν και είχε έρθει η ώρα να σοβαρευτώ επιτέλους και να μεγαλώσω. Έλα μου όμως που αυτό δεν είναι διακόπτης και τον γυρνάς...Όταν ξεκίνησα να δουλεύω πράγμα που έγινε λίγους μήνες μετά το πτυχίο μου (καλές εποχές τότε!) στην αρχή ενθουσιάστηκα επιτέλους θα προσέφερα. Στην συνέχεια απογοητεύτηκα...Και στο τέλος συμφιλιώθηκα πως όλη η επιφοίτιση των φοιτητικών μου χρόνων ήταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες! Νοστάλγησα τις κούκλες μου, τα σπυρία μου, τους καφέδες μου και μετά απο πολύ δουλειά σε προσωπικό επίπεδο κατάφερα να βρώ μια φόρμουλα συνδυασμού του ενήλικου σώματος μου με του αιώνια παιδικού-εφηβικού-φοιτητικού μυαλού μου.
Τη στιγμή λοιπόν που σαν άλλος Αρχιμήδης "εύρηκα" τις ισορροπίες μου ξαναγεννήθηκε μέσα μου αδιόρατα η ανάγκη της μητρότητας.
Όταν κράτησα το θετικό τέστ στα χέρια μου έκλαιγα και γέλαγα ταυτόχρονα... Χαιρόμουν και φοβόμουν ταυτόχρονα...Ήθελα να το μοιραστώ και να το κρατήσω μυστικό ταυτόχρονα...και γενικά ήμουν σε τέτοια σχιζοφρενική κατάσταση που τώρα που το σκέφτομαι και το γράφω κιόλας χαμογελάω μόνη μου! Δεν ξέρω αν ήταν παιχνίδι της χοριακής γοναδοτροπίνης των οιστρογόνων και της προγεστερόνης όλο αυτό ή αν ήταν απλά μια υγιής αντίδραση...
Για εννέα μήνες παρα κάτι μέρες πέρασα μια φάση που μόνο αν την έχεις ζήσει μπορείς να την καταλάβεις και που όσα βιβλία και να διαβάσεις γιαυτή μόνο όταν "μπαίνεις στον χορό" χορεύεις πραγματικά.
Δεν θα σας κουράσω με την εμπειρία της γέννας μου αν και έχει πολύ πλάκα αυτή η ιστορία και κάποια στιγμή θα πρέπει να την γράψω. Μιλάμε για κανονικό θέατρο παραλόγου εγώ να πονάω και ο αναισθησιολόγος αντί να κάνει την επισκληρίδιο να έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με τον σύζυξ για τα κοψίδια της Βοιωτίας!!! Ούτε για την πρώτη στιγμή που αντίκρυσα το Πουκαρινάκι ίσως γιατί αυτό ακόμα δεν ξέρω πως να το περιγράψω με λέξεις....
Ένα μεσημεράκι λοιπόν του Ιουλίου με καύσωνα έξω και πέντε μέρες μετά την γέννα επέστρεψα σπίτι και όταν η πόρτα έκλεισε πίσω και όλοι οι επισκέπτες ξαναγύρισαν στην ζωή τους εγώ κοίταξα αυτό το 53 εκατοστά πλάσμα που κοιμόταν ήρεμο (προς το παρόν τουλάχιστον) και συνειδητοποιήσα πως πλέον δεν θα ξαναήμουν μόνη ποτέ!
Αυτή η συνειδητοποίηση βέβαια διήρκησε λίγα λεπτά γιατί στην συνέχεια ξεκίνησε ένας απίστευτος αγώνας δρόμου. Ταίσματα, αλλάγματα, κλάμματα, μπάνιο και φτού και απο την αρχή!Χρόνος για να φιλοσοφήσω την καινούρια κατάσταση ανύρπακτος. Βλέπετε το πλασματάκι αυτό δεν ήταν σαν τις κουκλίτσες που όταν τις βαρίομουν απλά τις ακουμπούσα στο κρεββατάκι τους...
Ωσπου σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά το τρέξιμο που μεταξύ μας απο κάποιο σημείο και μετά μπήκε στον αυτόματο ήρθε η ώρα της ενδοσκόπησης...Ανάμεικτα συναισθήματα, καινούρια άγχη που πλέον αφορούσαν όχι μόνο το τομαράκι μου, απίστευτη ευγνωμοσύνη για όλες τις στιγμές που μου είχε χαρίσει αυτό το πλάσμα, απίστευτη κούραση.
Φτάνω έτσι στο σήμερα όπου σχεδόν τρία χρόνια παίζω στην ομάδα που λέγεται "μαμάδες" χωρίς δυνατότητα μεταγραφής να έχω πάψει πλέον να κυνηγάω το κύπελο , βλέπετε όλοι οι παίκτες αυτής της ομάδας με το ζόρι στεκόμαστε στα πόδια μας, πιο γεμάτη και ευτυχισμένη απο κάθε άλλη φάση της ζωής μου να χτυπάω τα πλήκτρα του πληκτρολογίου μέσα στην μαύρη νύχτα γιατί μόνο τώρα έχω χρόνο να το κάνω.
Φυσικά αυτή "η κολώνια θα κρατάει χρόνια" αλλά μεταξύ μας το έχω πάρει πλέον απόφαση και δεν με νοιάζει καθόλου. Μπορεί κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει να κρύβει απογοητεύσεις (στην Ελλάδα ζούμε ας μην το ξεχνάμε), αγωνίες, τόνους ασιδέρωτα ρούχα και την μια ίωση πίσω απο την άλλη αλλά κρύβει ακόμα και άπειρες ευχάριστες εκπλήξεις που όσο κουρασμένος και αν είσαι σε κάνουν να χαμογελάς.
Αν λοιπόν με ρωτούσε κάποιος τι είναι η μητρότητα μάλλον θα απαντούσα ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή γεμάτο εκπλήξεις που αξίζει να το κάνεις!
Η αλήθεια είναι πως γιαυτόν τον τομέα της ζωής μου δεν μ αρέσει να μιλάω και ο λόγος πως φοβάμαι μην πώ μεγάλες κουβέντες ή κάνω βαρυσήμαντες δηλώσεις που ο χρόνος θα αποδείξει πως δεν μπόρεσα να τηρήσω...Προσπαθώ να μεγαλώσω το Πουκαρινάκι επιστρατεύοντας τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μου και ελπίζω όχι να μην κάνω λάθη, λάθη θα κάνω σίγουρα, αλλά να μην κάνω τα ίδια λάθη δύο φορές! Ο χρόνος, ο μικρός, και η συνείδηση μου θα με κρίνουν πολλά πολλά χρόνια μετά...
Απλά ξεκίνησα να γράφω ένα "μικρό" πρόλογο για κάτι που έφτιαξα για μια μανούλα που σε λίγο καιρό θα γίνει μανούλα για δεύτερη φορά και για ακόμα μια φορά προέκυψε ένα ολόκληρο κατεβατό που ελπίζω να μην σας τρομάξει όταν το αντικρύσετε το πρωί.
Ελπίζω να σας αρέσει η φέλτ "μανούλα" μου. Καλημέρα σε όλους! υγ: το κείμενο το αφιερώνω σε όλες τις "συμπαίκτριες" μανούλες ;)
υγ2: Ράνια μου,νομίζω πως με αυτή την ανάρτηση είναι σαν να έπαιξα στο παιχνιδάκι που με κάλεσες ε?? Μόνο που δεν είπα 7 πράγματα για τον εαυτό μου αλλά 1007 χιχι.
