Μύρισαν Χριστούγεννα

Απο παιδί είχα τρέλα με τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο ανυπομονώ όταν πλησιάζουν και μελαγχολώ όταν τελειώνουν. Μου αρέσουν τα πάντα απο τα κάλαντα, τα μελομακάρονα και τους κουραμπίεδες μέχρι και τα φωτάκια στα μπαλκόνια που όπως και να το κάνουμε είναι λιγάκι κιτσ. Το σπίτι μου κάθε χρόνο γεμίζει απο στολίδια και για όσο διαρκούν οι γιορτές τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια παίζουν στη διαπασών σχεδόν καθημερινα. Το μόνο που μου λείπει είναι το χιονάκι αλλά που θα πάει ο καλός θεούλης κάποια χρονιά θα μου το κάνει και αυτό το χατήρι.
Μπορεί να είναι μόλις τέλος Οκτωβρίου αλλά εμένα μου μύρισαν Χριστούγεννα και είναι να μην μου μυρίσουν...Πέρσυ και φέτος που έχω και το γίο μου κρύβομαι πίσω απο αυτόν και μπορώ και οργιάζω προφασιζόμενη εκείνον. Για το παιδί πρέπει να βάλουμε κανένα τραγουδάκι, για το παιδί πρέπει να στολίσουμε, για το παιδί πρέπει να φτιάξουμε κουραμπιέδες, για το παιδί πρέπει να ντυθείς Άγιος Βασίλης κλπ κλπ μόνο που δεν προσδιορίζω για ποιό παιδί το μεγάλο ή το μικρό. Φέτος με έπιασε νωρίς οφείλω να παραδεχτώ πράγμα που σημαίνει πως η κατάσταση μου κάθε χρόνο επιδεινώνεται. Για να μην στολίσω το σπίτι απο τώρα και με πάρουν για θεότρελη φώναξα την μικρή μου αδελφή να μου στολίσει λιγάκι το ηλεκτρονικό μου σπιτάκι δηλάδη το μπλογκ μου. Ευτυχώς που έχω και εκείνη και με βοηθάει να δίνω στο μπλόγκ μου την εικόνα που θέλω κάθε φορά. Βέβαια όπως και όταν είμασταν μικρές μου ξεκαθάρισε πως το ξεστόλισμα θα το κάνω μόνη μου αλλά προς στιγμή δεν με απασχολεί. Πολύ πολύ να το αφήσω στολισμένο για πάντα!
Επίσης φέτος αποφάσισα να φτιάξω χειροποιήτα στολιδάκια απο τσόχα και επειδή σκοπεύω να φτιάξω και κάποια για δωράκια είπα να ξεκινήσω απο τώρα. Στην πορεία διαπίστωσα πως καθόλου πρωτότυπο δεν ήταν αυτό που σκέφτηκα μιας και συνάντησα πολλούς που το κάνουν. Η τσόχα όμως έχει την ιδιαιτερότητα να είναι ένα εύκολο υλικό με πολλές δυνατότητες που κάθε φορά όσο ίδιο και αν προσπαθείς να φτιάξεις κάτι να βγαίνει μοναδικό και ξεχωριστό. Με ένα πακέτο τσόχας βασικών χρωμάτων (αυτό βρήκα μόνο στο συνοικιακό βιβλιοπωλείο) και ένα χαζο σετ ραπτικής ξεκίνησα να φτιάχνω και ομολογώ πως εθίστηκα και σε αυτό. Με το ράψιμο η σχέση μου δεν είναι πολύ καλή αλλά όπως είπα και πρίν η τσόχα ξέρει να συγχωρεί τους αρχάριους. Δεν ξέρω αν σας αρέσουν εγώ πάντως τα λάτρεψα και σκοπεύω να εξοπλιστώ και με άλλα χρώματα τσόχας για να φτιάξω και άλλα. Σας προτείνω να το δοκιμάσετε το μόνο που χρειάζεται είναι ένα πατρόν (που θα βρείτε εύκολα στο ιντερνετ), λίγα φύλλα τσόχας ,λίγο βαμβάκι ή ρύζι, κλωστές, βελόνες, κουμπάκια, κορδέλες και ότι άλλο βάλει ο νούς σας για τη διακόσμηση. Τα δικά μου πρώτα στολιδάκια είναι η "αμοιβή" της αδελφούλας μου που μου στόλισε το μπλόγκ...

Είναι να μην με πιάσει οίστρος!

Πάντα έτσι ήμουν όταν με έπιανε τρέλα για κάτι, πάθαινα εμμονή! Καθόλου υγιές δεν είναι αυτό βέβαια αλλά τι να κάνω αυτή είμαι και πλέον το έχω αποδεχτεί. Έχω ρίξει ξενύχτια να τελειώσω βιβλία των 300 σελίδων μέσα σε μια μέρα απλά επειδή με συνεπήραν, έχω χαλάσει όλες μου τις οικονομίες για να αγοράσω καλούπια όταν με είχε πιάσει η μανία να φτιάχνω μάσκες πορσελάνης, έχω φύγει μετά απο ένα κουραστικό 8 ώρο στη δουλειά και στο καπάκι 3 ώρο μάθημα Ιαπωνικών μέσα στην μαύρη νύχτα για να συναντήσω τον άντρα μου 100 χιλιόμετρα μακρυά για ένα καφέ και να γυρίσω (γιατί ήμουν καλό κορίτσι...) και πάλι σπίτι 2 το πρωί εργάσιμη μέρα. Πλέον η αλήθεια είναι συνεχίζω να ενθουσιάζομαι πάντα το ίδιο εύκολα με διάφορα πράγματα απλά προσπαθώ να το ελέγχω λιγάκι γιατί ουκ ολίγες φορές ο ενθουσιασμός μου έχει ξεφουσκώσει μετά απο λίγο καιρό σαν το μπαλόνι. Έχω υποσχεθεί στο εαυτό μου να δίνω κάποιο χρονικό διάστημα (ανάλογο της κάθε περίπτωσης) πρίν προλάβω να επενδύσω συναισθηματικά και οικονομικά στην καινούρια μου τρέλα. Στα πλαίσια αυτής μου της απόφασης κρατιέμαι με νύχια και με δόντια κυριολεκτικά για να μην κάνω υπερβολές στις αγορές μου σε υλικά (είναι και η ρημαδοκρίση στην μέση...) και ψάχνω οικονομικότερους τρόπους για να φτιάχνω διάφορα όπως ίσως έχετε ήδη καταλάβει ( πενία τέχνας κατεργάζεται!). Το αποτέλεσμα βεβαίως βεβαίως δεν είναι τόσο ποιοτικό όσο θα ήθελα αλλά εγώ με αυτό τον τρόπο τρέφω έστω και με πρόϊοντα light το δημιουργικό μου οίστρο. Ένα μπλογκ και μια δημιουργός που λατρεύω ότι φτιάχνει στο θέμα κάρτες είναι η Βίκυ και απο εκείνη εμπνεύστηκα την καρτούλα με την πεταλουδίτσα. Επειδή όμως μόνο μια καρτούλα δεν μου ήταν αρκετή έφτιαξα δύο ακόμα χρησιμοποιώντας digital χαρτιά και embelishments που κατέβασα απο εδώ . Η πρώτη μου Χριστουγενιάτικη κάρτα για φέτος δεν είναι τόσο λαμπερη όσο θα ήθελα αλλά είπα να μπώ σιγά σιγά και βαθμιαία στο γιορτινό κλίμα. Με αυτή μου την καρτούλα, αν και Οκτώβριος ακόμα, κυρρήσω την έναρξη της φετινής εορταστικής σεζόν για αυτό το μπλόγκ και αν όσο περνάνε οι μέρες αναρωτηθείτε γιατί δεν σας έχει πιάσει το Χριστουγενιάτικο πνεύμα ψάξτε το και εδώ μιας και προβλέπεται να γίνεται μόνιμος κάτοικος.

Το όχι αποκοιμήθηκε ...

στην αγκαλιά του ναί. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα για την δεύτερη πρόκληση του Οκτωβρίου στο Crafty Cropers gr. Αυτός ο στίχος απο ένα τραγούδι του Λουδοβίκου των Ανωγείων και αποφάσισα να κάνω τον στίχο layout. Αυτή την φορά προσπάθησα να πατήσω λίγο περισσότερο πάνω σε κανόνες μιας και πληροφορήθηκα πως στο internet κυκλοφορούν έτοιμα sketch πάνω στα οποία μπορείς να δουλέψεις. Εκεί λοιπόν που έψαχνα το μάτι μου φωτογράφησε αυτό που χρησιμοποιήσα δυστυχώς όμως η μνήμη μου δεν συγκράτησε την σελίδα απο όπου το είδα και όσο και αν έψαξα δεν το ξαναβρήκα. Υπόσχομαι την επόμενη φορά που θα αντιγράψω layout να είμαι πιο συνεπής και να αναφέρω την πηγή. Βασική προϋπόθεση αυτής της πρόκλησης ήταν η χρήση λευκού και γαλάζιου αλλά και της λέξεως "όχι" με αφορμή την εθνική μας εορτή που έρχεται. Όλη η σύνθεση μου παραβγήκε γλυκανάλατη όταν την ξανακοίταξα αλλά είπαμε ακόμα "μπουσουλάω" πάνω στο τομέα layouts...Η αλήθεια είναι πως ίσως να έφταιγε και η ρομαντική μου διάθεση όταν την έφτιαχνα μιας και την έφτιαξα για να γιορτάσω και δημιουργικά την δεύτερη επαίτειο γάμου μου. Αφιερώνω λοιπόν τόσο το layout όσο και τους στίχους του τραγουδιού στον Πητέρ Πάν μου γιατί "Μακριά σου δεν αντέχω, κοντά σου δε μπορώ. Κοντά σου δεν αντέχω, μακριά σου δε μπορώ..." η όπως λένε και οι U2 with or without you i can't live....

Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων & Μαρία & Στέλλα Τζαννουδάκη ( Ντουέτο )

Ανάμεσα στο όχι
και στο κρυμμένο ναι
χάθηκε η ζωή μου
μεγάλε ουρανέ.

Δεν κρύβεται στη νύχτα
το άσπρο γιασεμί.
Λύγισε η αγάπη όταν είπες μη,
λύγισε η αγάπη όταν είπες μη.

Βγαίνω στον αέρα
με χάρτινο φτερό.
Μακριά σου δεν αντέχω,
κοντά σου δε μπορώ.
Κοντά σου δεν αντέχω,
μακριά σου δε μπορώ.

Χαμήλωσε τα φώτα
μεγάλε ουρανέ,
το όχι αποκοιμήθηκε
στην αγκαλιά του ναι,
το όχι αποκοιμήθηκε
στην αγκαλιά του ναι.

Πρώτη προσπάθεια....

Απο καιρό παρακολουθώ τις πολύ όμορφες συνθέσεις (layouts) που κάνουν διάφορες κοπέλες με πολύ θαυμασμό...Συνεχώς όμως ανέβαλα να προσπαθήσω να φτιάξω και εγώ μία. Ίσως η απειρία μου καθώς και η έλλειψη κατάλληλου εξοπλισμού και υλικών με αποθάρρυναν. Σήμερα όμως το πήρα απόφαση και έφτιαξα την πρώτη μου. Με αφορμή την πρόκληση της Ειρήνης στο Crafty Cropers gr αποφάσισα να δοκιμάσω και εγώ. Μάλιστα επειδή τελευταία ψάχνομαι λιγάκι πάνω στην τεχνική quilling είπα να χτυπήσω στο μπλέντερ τις δύο αυτές πρώτες μου προσπάθειες ελπίζοντας να βγεί κάτι καλό...Βασικό θέμα της πρόκλησης ήταν το φθινόπωρο και βασική προϋπόθεση η χρήση ενός φύλλου. Δεν μπορώ η αλήθεια είναι να αξιολογήσω η ίδια το αποτέλεσμα το μόνο που μπορώ να πώ είναι πως το διασκέδασα πολύ και σίγουρα θα ξαναπροσπαθήσω!

Σήμερα κλείνουμε με τον Πήτερ Πάν μου δύο χρόνια έγγαμου βίου...υπόσχομαι το επόμενο layout μου να είναι αφιερωμένο σε εκείνον και μόνο εκείνον!!! Σ αγαπάω γλυκέ μου και ας γκρινιάζω πότε πότε ήσουν είσαι και θα είσαι πάντα η πύλη μου στην χώρα των παραμυθιών και των ονείρων, ο οδηγός μου στην χώρα του Ποτέ Ποτέ...

Συναχωμένη ανάρτηση "αψού"

Ευτυχώς που το συνάχι δεν μεταδίδεται μέσα απο τις οθόνες του υπολογιστή...Βιάστηκα η καλή σου να εξυμνήσω τα καλά του φθινοπώρου ξεχνώντας τα κακά και αυτά αποφάσισαν να με επισκεφτούν. Δεν λέω καλές οι βροχούλες αλλά αυτή η αφόρητη υγρασία και οι απότομες εναλλαγές του καιρού είναι οι καλύτεροι φίλοι των μικροβίων και κατέπεκταση των ιώσεων...Πάρτυ κάνουν οι ιώσεις τις τελευταίες μέρες τουλάχιστον 10 γνωστοί μου είναι κρεβατωμένοι και ανάμεσα τους και εγώ...Αγκαλιά με τα χαρτομάντιλα μου με μια μύτη πιό κόκκινη και απο του Ρούντολφ αποφάσισα να ανεβάσω αυτά που έφτιαξα για ένα άλλο πάρτυ αυτό της μαμάς Ιωάννας και του μικρούλη γιού της που αρχές Νοεμβρίου γίνεται ενός!
Η αλήθεια είναι πως κουράστηκα αρκετά, το ψαλίδι μου πήρε φωτιά απο το κόψε κόψε (θυμίζοντας μου για ακόμα μια φορά πόσο απαραίτητο είναι για έναν crafter ένα αυτόματο μηχάνημα κοπής...) αλλά το αποτέλεσμα με αποζημιώσε.
Μαζί με την μαμα-Ιώαννα αποφασίσαμε να φτιάξουμε προσκλητήρια αυτοκινητάκια σε αποχρώσεις του γαλάζιου κλασσικές και διαχρονικές επιλογές έχω να πώ. (Το template για τα αμαξάκια το βρήκα εδώ )Το θέμα με τα δωράκια μας προβλημάτισε περισσότερο. Έπειτα απο πολύ σκέψη θεωρήσαμε πως παιδικά καδράκια για τα παιδικά δωματιάκια ήταν ότι έπρεπε. Κάθε καδράκι είναι διαφορετικό ντυμένο με ύφασμα και όλα τα διακοσμητικά είναι κομμένα απο τα χεράκια μου ακόμα και τα γραμματάκια (εκεί να δείτε πίκρα...). Η δε συσκευασία (το κουτάκι εννοώ) και αυτό μόνη μου το έφτιαξα απο χρωματιστά χαρτόνια. Θα μπορούσαμε να γράφαμε στο καθένα το όνομα του κάθε παιδιού οι καλεσμένοι όμως αυτού του πάρτυ θα είναι μικρούλικα αβάπτιστα μωράκια... έτσι περιοριστήκαμε να γράψουμε "my room".

Επειδή το συνάχι δεν με αφήνει να γράψω περισσότερα θα αφήσω τις φωτόγραφίες να μιλήσουν για μένα. Happy First Birthday μικρούλη μου να σε χαίρεται η μανούλα σου!


































































































































υγ: Οι φωτογραφίες δεν είναι πολύ καλές και τα αδικούν λιγάκι κυρίως στα χρώματα...και στα αμαξάκια δεν φαίνεται καθόλου το 3D effect που παιδεύτηκα τόσο να φτιάξω. Απο κοντά είναι πολύ πιο όμορφα...

Η κουκουβάγια και η πέρδικα

Παραμύθι του Λαού

"Μια φορά και έναν καιρό όλα τα πουλιά του δάσους κάνανε γενική συνέλευση και αποφάσησαν να ανοίξουν ένα σχολείο για τα παιδάκια τους*. Βρήκαν και έναν δάσκαλο και άρχισαν να στέλνουν τα μικρά τους για να ανοίξουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες. Μια μέρα κάποια απο αυτά πήγαν αδιάβαστα στο σχολείο και ο δάσκαλος αποφάσησε να τα βάλει τιμωρία κρατώντας τα νηστικά το μεσημέρι**. Η μαμά κουκουβάγια βλέποντας την ώρα να περνάει και το μικρό της να μην γυρίζει σπίτι πήρε λίγο ψωμάκι και ξεκίνησε για το σχολείο. Στη διαδρομή συνάντησε την μαμα πέρδικα που και αυτή πήγαινε προς το σχολείο για τον ίδιο ακριβώς λόγο***.
- Αχ γειτόνισσα επειδή έχω πολλές δουλειές μπορείς να πάς και στο δικό μου παιδάκι λίγο ψωμάκι, την παρακάλεσε.
- Να του πάω αλλά πως θα το γνωρίσω, της είπε εκείνη
- Α , αυτό είναι εύκολο είναι το πιό όμορφο παιδάκι απ'όλα , είπε η μαμά πέρδικα φουσκώνοντας απο περιφάνεια.
Έτσι έχοντας μαζί της και το μεσημεριάνο για το μικρό περδικάκι συνέχισε το δρόμο της για το σχολείο. Όταν έφτασε παρακάλεσε το δάσκαλο να την αφήσει να δώσει το ψωμάκι στο μικρό της και εκείνος την έβαλε στην αυλή. Αφού έδωσε στο παιδάκι της να φάει κοίταξε καλά καλά όλα τα παιδάκια ψάχνοντας για το μικρό περδικάκι αλλά δεν το βρήκε πουθενά.
Γυρίζοντας πέρασε απο την μαμα πέρδικα και επέστρεψε το ψωμάκι που της είχε δώσει. Την κοίταξε με ειλικρινή στεναχώρια και της είπε :
-Γειτόνισσα χίλια συγνώμη αλλά όσο και αν έψαξα δεν βρήκα πουθενά το παιδάκι σου. Κοίταζα επι μία ώρα αλλά μέσα στο σχολείο δεν υπήρχε ομορφότερο μωρό απο το δικό μου."

* απο τότε οι γονείς πίστευαν πως η μόρφωση είναι απαραίτητο εφόδιο για την μετέπειτα επαγγελματική αποκατάσταση ποιός να τους έλεγε πως πολλά πολλά χρόνια μετά η οικονόμική κρίση θα χτύπαγε την πόρτα και η ανεργία θα έπληττε κυρίως εκείνους με τα πτυχία και τις γνώσεις δημιουργώντας την ιστορική γενιά των 500 ευρώ...
**τελείως αντιπαιδαγωγικό αλλά παραμυθάκι είναι.
***κλασσικές ελληνίδες μαμάδες!!!

Καθημερινά συναντάω όλο και περισσότερες μαμάδες κουκουβάγιες και δεν σας κρύβω πως είμαι μια απο αυτές. Όταν ήμουν μικρή όποτε ρωτούσα την μαμά μου αν είμαι όμορφη μου έλεγε αυτό το παραμυθάκι μόνο που το έλεγε και στις δύο αδελφές μου και προβληματίζομουν...Αλλά εδώ κολλάει μια άλλη λαϊκή ρήση αυτή με τα δάκτυλα του χερίου.

Μεγαλώνοντας και κατανοώντας όλα και περισσότερο το παραμυθάκι θύμωνα η αλήθεια είναι μαζί της, δηλαδή ήμουν όμορφη αλλά μόνο για εκείνη? Τώρα που έγινα μαμά κατάλαβα μόνο σε βάθος το νόημα του παραμυθιού, μια μαμά δεν μπορεί να είναι ποτέ αντικειμενικός κριτής της ομορφιάς του παιδιού της για εκείνη τα παιδιά της είναι πάντα τα πιό όμορφα γιατί μια μαμά βλέπει τα μικρά της με τα μάτια της ψυχής!
Την τελευταία εβδομάδα μετά απο μια ασήμαντη αφορμή το παραμυθάκι αυτό άρχισε να γύριζει στο μυαλό μου έτσι αποφάσησα να φτιάξω 2 καρτούλες με κουκουβάγιες αφιερωμένες σε όλες τις μανούλες κουκουβάγιες.

!

Υγ και επειδή κάποιοι προσπάθησαν να με στεναχωρήσουν αυτήν την εβδομάδα το μόνο που έχω να πώ είναι πως το να μην πιστεύουν εκείνοι στα "παραμύθια" είναι δικαιώμα τους...απλά στο δικό μου παραμύθι είναι "ο κακός λύκος", "η στριμμένη μητριά", "ο αλαζόνας λαγός", "το επαρμένο τζιτζίκι" που στο τέλος την πατάνε και βράζουν στην μιζέρια τους