Ένα αλλιώτικο δείπνο

Με απελπισία κοίταξε την στοίβα με τα ρούχα πάνω στο τραπέζι και με παράπονο έβαλε το ατμοσίδερο στην πρίζα αναθεματίζοντας για χιλιοστή φορά εκείνον που σκέφτηκε το σιδέρωμα. Από όλες τις οικιακές υποχρεώσεις της, αυτή την απεχθανόταν περισσότερο με διαφορά.  Και όσο περίμενε το σίδερο να ζεσταθεί, κρυφοκοίταξε λιγωμένα το βιβλίο δίπλα στην στοίβα που απρόθυμα λίγη ώρα νωρίτερα είχε αφήσει από τα χέρια της.

Πάντα διάβαζε, απλά η συχνότητα που διάβαζε ήταν λίγο παράδοξη. Μπορούσαν να περάσουν και μήνες χωρίς να ανοίξει βιβλίο, αλλά όταν σαν κύμα την χτυπούσε η ανάγκη να διαβάσει, γινόταν εμμονική. Θυσίαζε πολύτιμες ώρες ύπνου, ξεχνούσε βασικές υποχρεώσεις και για μέρες θαλασσοδερνόταν στα κύματα των σελίδων σαν ψαροκάικο. Και άντε τώρα μέσα σε μια τέτοια φουρτούνα να καταφέρεις να σιδερώσεις με προθυμία. Ένα μήνα τώρα το ένα βιβλίο τελείωνε, το επόμενο ξεκινούσε και αν και ήξερε από το παρελθόν πως κρίση ήταν θα περνούσε, είχε αρχίσει να εξαντλείται.

Έβαλε πάνω στη σιδερώστρα την πρώτη μπλούζα και αφηρημένα ξεκίνησε να τη σιδερώνει ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο βιβλίο. Σαν πιάτο έτοιμο προς βρώση έμοιαζε έτσι ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι. Μα αυτό δεν ήταν άλλωστε τα βιβλία; Τροφή του νου και της ψυχής.... "Άραγε οι συγγραφείς που είχε διαβάσει μέσα στον τελευταίο μήνα αν ήταν πιάτα, τι πιάτα θα ήταν ;" αναρωτήθηκε. Γιαυτό το σιχαινόταν το σίδερο. Γιατί το μυαλό της πάντα το έσκαγε όσο διαρκούσε.

Ο Καζαντζάκης θα ήταν μουσακάς, αποφάσισε χωρίς πολλή σκέψη. Κυρίως πιάτο. Παραδοσιακός, πάντα διαχρονικός, γοητευτικός ακόμα και στους ξένους. Σε άλλους έπεφτε βαρύς και άλλοι δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να τον γεύονται τακτά. Και εκείνη λάτρευε τον μουσακά, χόρταινε από την πρώτη μπουκιά, τον θεωρούσε το πιο μεστό ελληνικό πιάτο, κάθε μπουκιά και μια άλλη εμπειρία, κάθε μπουκιά και μια έκπληξη. Ναι σίγουρα μουσακάς!

Και η Δημουλά; Η Δημουλά θα ήταν σίγουρα ένα φίνο ακριβό κόκκινο κρασί. Συνοδευτικό που συμπληρώνει το κυρίως, όπως η ποίηση την πεζογραφία. Γιατί ένα καλό φαΐ χωρίς το σωστό κρασί μοιάζει ανάπηρο. Ένα κρασί λοιπόν αινιγματικό, μεθυστικό, από εκείνα που σου ξυπνάνε μνήμες όταν τα πίνεις και δακρύζεις. Ναι σίγουρα κρασί...

Και ο Σουρούνης; Ο αγαπημένος της Σουρούνης; Κάτι πικάντικο. Μεζές! Ορεκτικό θα ήταν εκείνος.  Σίγουρα θα του άρεσε αν του το έλεγε. Λουκάνικα σπετσοφάι θα ήταν να τραβιέται το κρασί. Γιατί έτσι ήταν μαζί του. Πολλές φορές μόνο από το ορεκτικό είχε χορτάσει. Ναι σπετσοφάι θα ήταν.

Και ο Λειδαδίτης; Τι θα ήταν εκείνος; Σίγουρα κυρίως πιάτο. Κάτι οξύμωρο όμως γευστικά. Μοσχαράκι λεμονάτο θα ήταν, που τόσο αγαπούσε η ίδια!  Ξινό μεν αλλά απολαυστικό... Καθαρτικά απολαυστικό! Γιατί έτσι ένιωθε όσο τον διάβαζε. Κάθαρση και έκπληξη, πως λέξεις που εκείνη δεν χρησιμοποιούσε ποτέ, έμοιαζαν μαγικές όταν εκείνος τις μεταχειριζόταν. Σαν το λεμόνι ένα πράγμα, που μόνο του δύσκολα το τρως, αλλά που ένας σωστός μάγειρας μπορεί να σε κάνει να ζητάς και άλλο στο πιάτο σου! Ναι μοσχαράκι λεμονάτο!

Και εσύ Χιόνη μου που σήμερα σε γνώρισε; Εσύ άραγε τι θα ήσουν; Επιδόρπιο....Ναι επιδόρπιο. Όχι όμως κάτι λιγωτικό όπως γαλακτομπούρεκο. Ούτε όμως πάστα ή γλυκό του κουταλιού. Λουκουμάκι Συριανό θα ήσουν!  Από εκείνες τις μπουκίτσες με τα αμύγδαλα μέσα.  Γιατί έτσι ένιωθε μαζί σου. Μια γλύκα ένιωθε και μπουκίτσα, μπουκίτσα σε έτρωγε, ανάθεμα το σίδερο!  Και όταν πετύχαινε και τα αμυγδαλάκια μέσα στα γραφόμενα σου, γούρλωνε τα μάτια της έκπληκτη και τα υπογράμμιζε και ας κόντεψε μια δυο φορές "να σπάσει" δόντι. Χαλάλι σου!!!! "Ναι λουκουμάκι σίγουρα",  αναφώνησε και άρχισε να χοροπηδάει από τον πόνο γιατί η άκρη από την καυτή πλάκα ακούμπησε το δάχτυλο της.

Και όσο ικανοποιημένη με το μενού του αλλιώτικου αυτού δείπνου, άπλωνε ένα σεντόνι πάνω στην σιδερώστρα, τόλμησε να αναρωτηθεί "άραγε αν ποτέ κανένας με περιλάμβανε και εμένα σε ένα τέτοιο δείπνο, τι θα ήμουν εγώ;"  "Το φτηνό αναψυκτικό για την χώνεψη θα ήσουν αλαφροϊσκιωτη!!! Εύπεπτη, γευστικά προσωρινά ευχάριστη, μη απαραίτητη για ένα καλό δείπνο, και φυσικά χρήσιμη μέχρι το ανθρακικό να ξεθυμάνει!  Αυτό θα ήσουν ιερόσυλη που τόλμησες να παρομοιάσεις τον Καζαντζάκη με μουσακά και θες να μπεις και ανάμεσα τους στο τραπέζι!!!  Σιδέρωνε εκεί πέρα τρομάρα σου, που ούτε και αυτό δεν κάνεις σωστά!!!!! Και τράβα φτιάξε κανέναν κανονικό μουσακά που με την τρέλα σου πάλι νηστικούς θα τους αφήσεις!"  την μάλωσε η συνείδηση της και με χαμηλωμένο το κεφάλι, λυπημένη, συνέχισε να σιδερώνει χωρίς άλλες σκέψεις το πέμπτο σώβρακο μινιατούρα του γιου της. Γιαυτό το σιχαινόταν το σίδερο... Γιαυτό! _

Τα τρία μαξιλάρια

Σε γενικές γραμμές την έλεγες καλόβολο πλάσμα. Οι παραξενίες της δεν ήταν αριθμητικά, ούτε περισσότερες, ούτε λιγότερες από αυτές ενός μέσου ανθρώπου. Και η αλήθεια ήταν πως πάντα πάλευε να τις διορθώσει,  άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε πάλι όχι. Μια μόνο εμμονή /συνήθεια δεν πάλεψε ποτέ να αλλάξει και αυτή αφορούσε το πρωτόκολλο του ύπνου...

Για να κοιμηθεί έπρεπε απαραίτητα στο κρεβάτι να υπάρχουν τρία μαξιλάρια και όταν λέμε τρία μαξιλάρια, εννοούμε τρία μαξιλάρια μόνο για εκείνη. Όσες φορές και αν προσπάθησε να θυμηθεί ποτέ απέκτησε αυτό το παράδοξο χούι, απέτυχε οικτρά...Όσο θυμόταν τον εαυτό της πάντα με τρία μαξιλάρια κοιμόταν.

Κάποιοι το θεωρούσαν μια μορφή διαστροφής, εκείνη από την άλλη το θεωρούσε απλή ιδιοτροπία. Άλλωστε καθημερινά γνώριζε ανθρώπους με διαφορά "φετίχ" ύπνου.  Ένας φίλος της δεν μπορουσε να κοιμηθεί αν υπήρχε ρολόι μέσα στο δωμάτιο. Λες και το τικ τακ των δευτερολέπτων τρυπούσε τον εγκέφαλο του. Μια άλλη γνωστή της πάλι ήθελε απόλυτο σκοτάδι, λες και ήταν νυχτερίδα. Ακόμα και μια αχτίδα φωτός να περνούσε από τις γρύλιες, το μάτι της άνοιγε αυτόματα.  Μια ξαδέλφη της για να κοιμηθεί έπρεπε να τρίβει τη γωνία μιας μαξιλαροθήκης. Στα χρόνια οι τρύπιες μαξιλαροθήκες γέμιζαν μπαούλο. Και η λίστα δεν είχε τελειωμό. Άλλοι θέλανε σκληρό στρώμα,  άλλοι μαλακό, άλλοι απόλυτη ησυχία, άλλοι μουσική, άλλοι κάποιον άλλο άνθρωπο δίπλα τους και άλλοι αδυνατούσαν να κοιμηθούν παρουσία άλλου. Λίγο πολύ λοιπόν όλοι είχαν μια μικρή προϋπόθεση ύπνου. Γιατί η δική της να είναι η πλέον παράλογη? Όχι μια χαρά νορμάλ παράνοια ήταν γιαυτό και δεν προσπάθησε ποτέ να την αλλάξει. Και όταν κάποιος την ρωτούσε έκπληκτος, γιατί τρία και όχι δύο ή τέσσερα? Εκείνη απαντούσε με φυσικότητα, πως τα μονά νούμερα πάντα έκρυβαν μεγαλύτερη μαγεία και πως το το ένα ήταν λίγο και το πέντε πολύ...

Γιατί είχε και αυτή την εμμονή με τους μονούς αριθμούς. Για έναν επίσης περίεργο λόγο  τους θεωρούσε ανώτερους των ζυγών. Έφτασε έτσι στα εξήντα τρία με μονό αριθμό κυκλοφορίας αυτοκινήτου, μονό τηλεφωνικό αριθμό,  μονό αριθμό παιδιών και φυσικά σταθερά τρία μαξιλάρια από τη δική της μεριά του κρεβατιού.

"Ρε γυναίκα κάθε βράδυ εδώ και τριάντα χρόνια τα τακτοποιείς τριγύρω σου και κάθε πρωί ξυπνάς με μονό το ένα... Απορώ δεν βαρέθηκες ???" την ρώτησε ένα βραδυ ο άντρας της και εκείνη τον στραβοκοίταξε ενοχλημένη.
"Όχι δεν βαρέθηκα! Λες και με γνώρισες χτες κάνεις..."  του είπε και ξάπλωσε σβήνοντας το πορτατίφ στο κομοδίνο της.
"Μα να έλεγα πως μένουν και τα τρία τη νύχτα στο κρεβάτι να το αποδεχτώ. Χτες το βράδυ το ένα το είχες πετάξει πάνω στο κεφάλι μου. Ασφυξία θα πάθω καμία ώρα..."  συνέχισε εκείνος την κρεβατομουρμούρα.
"Τι θες καλέ μου άνθρωπε νυχτιάτικα ???? Τόσα χρόνια μετά,  τώρα στα γεράματα βρήκες να ενοχληθείς???" είπε αναστενάζοντας εκείνη.
"Πάντα μου την έσπαγε που για να σε φτάσω έπρεπε να διασχίσω τις συμπληγάδες πέτρες από πούπουλα που σε περιτριγύριζαν. Όλες οι προσωπικές μας στιγμές περιλαμβάνουν εικόνες με μαξιλάρια που φύτρωναν εκεί που δεν τα έσπερναν. Αλλά όπως λες συνήθισα. Αυτό ρε γυναίκα που δεν συνηθίζεται όμως με τίποτα, είναι το μόνιμο άγχος μην μου έρθει κάνα μαξιλάρι κατακέφαλα, όπως τα εκσφενδονίζεις καμία φορά προς όλες τις κατευθύνσεις στον ύπνο σου. Και λογικό βρε μάτια μου, τρία μαξιλάρια για έναν άνθρωπο είναι πολλά... Σιγά μην μείνουν στη θέση τους." παραπονέθηκε εκείνος πιο γλυκά αυτή τη φορά.
"Θες να πάω στο παιδικό να κοιμάμαι ??? Δεν έχω πρόβλημα!" πρότεινε εκείνη και αυτός την κοίταξε σαν δαρμένο σκυλί.
"Από τότε που παντρευτήκαμε δεν κοιμηθήκαμε ένα βράδυ χωριά...και τώρα μου λες ότι βάζεις τα μαξιλάρια πάνω από μένα ??? Εξήγησε μου τουλάχιστον τον λόγο να καταλάβω..."
"Αχ μεγαλόχαρη, άυπνοι θα μείνουμε απόψε με τη μύγα που τον τσίμπησε...Δεν υπάρχει λόγος συγκεκριμένος. Απλα έτσι είμαι, έχω αυτή την παραξενιά και δεν στο έκρυψα από την αρχή. Πως εσύ για να πας τουαλέτα το πρωί διαβάζεις τις ετικέτες των απορυπαντικών,  έτσι και εγώ για να με πάρει ο ύπνος χρειάζομαι τρία μαξιλάρια που κατά τη διάρκεια της νύχτας καταλήγουν όπου βρουν. Απλά τα πράγματα!"ούρλιαξε απελπισμένη από την απροειδοποίητη συζυγική απόπειρα προπαγάνδας.
"Καλά βρε κορίτσι μου, μην φωνάζεις. Ορίστε κλείνω και εγώ το φως να κοιμηθούμε "  είπε και γύρισε πλευρό. Εκείνης όμως η νύστα είχε κάνει φτερά... Πάντα έτσι ήταν ορθολογιστής. Και πάντα αυτό την εκνεύριζε περισσότερο. Το αποτέλεσμα έπρεπε πάντα να έχει μια αιτία για εκείνον ...Αν δεν έβρισκε την αιτία μπορούσε να πέσει μέχρι και σε κατάθλιψη.
"Κοιμάσαι ???"
"Γιατί έχεις όρεξη για τίποτα πονηρό??"
"Θα την φας την μαξιλαριά και εκούσια!! Άλλο θέλω να σου πω.."
"Για πες..."
"Ξέρεις γιατί θέλω τρία μαξιλάρια?? Γιατί κάθε βράδυ δεν πέφτω μόνη μου για ύπνο."
"Για νέο μου το λες?  Μαζί μου πέφτεις. Αλλά εγώ έχω το δικό μου μαξιλάρι όπως βλέπεις"
"Σώπα και άκου! Κάθε βράδυ πέφτω για ύπνο μαζί με τους φόβους και τις ελπίδες μου. Για να κοιμηθώ λοιπόν πρέπει να κοιμηθούν και αυτά.  Στο ένα μαξιλάρι ξαπλώνω εγώ και στα άλλα δύο κοιμίζω φόβους και ελπίδες για να μην με κρατάνε ξάγρυπνη. Όταν εγώ πλέον κοιμηθώ φυσικά και κάνουν ότι γουστάρουν αλλά δεν με νοιάζει μιας και πλέον κοιμάμαι... Και φυσικά δεν μπορείς να βάλεις φόβους και ελπίδες μαζί στο ίδιο μαξιλάρι.. .θα αλληλοσκοτωθούν. Και εγώ δεν θέλω να τα ξεπαστρέψω. Ανόητη δεν είμαι, ξέρω πως τα χρειάζομαι και τα δύο για να συνεχίσω να ζω. Λίγο να με αφήνουν ήσυχη θέλω για να αποκοιμηθώ. Κατάλαβες τώρα???" είπε μέσα στο σκοτάδι και εκείνος ένιωσε συγκίνηση και αγάπη για τη σοφή γυναίκα του. Ναι ακόμα και η παραξενιά της ήταν όμορφη όπως την εξηγούσε, κατέληξε και άπλωσε το χέρι του να πιάσει το δικό της.   Αλλά αντί για το χέρι της έπιασε ένα μαξιλάρι και αμέσως μετά άκουσε την ήρεμη ανάσα της που πρόδιδε πως είχε αποκοιμηθεί. Ωραία όλα αυτά τα ποιητικά αλλά πάλι με το μαξιλάρι στο χέρι είχε μείνει!,  σκέφτηκε και χολωμένος ξαναγύρισε πλευρό._

Όχι ντροπή...εντροπία...

Ανάβω το τσιγάρο μου και αφηρημένα κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Και όπως καθρεφτίζεται το είδωλο μου στο σκονισμένο τζάμι, δεν μπορώ να μην γελάσω με την γελοιότητα της εικόνας που βλέπω. "Πάρε εσύ τα χάδια, τα γυμνά σκοτάδια τα πρωτότυπα και άσε εδώ για μένα, κάτι στοιχειωμένα σ αγαπώ, σ αγαπώ, σ αγαπώ, καρδιά μου, στερεότυπα μου..." φωνάζει η Γαλάνη από τα ηχεία και έχει τόσο δίκιο. Μες τα στερεότυπα σε όλα μου. Καμία πρωτοτυπία.. Γιατί στον κινηματογράφο η ηρωίδα όταν το κάνει, έχει άλλη απόχρωση από αυτή που έχω εγώ; Γιατί εκείνης ο ρεμβασμός έχει πολύχρωμη αύρα και όχι αυτή τη μουντή, παθητική, γκρίζα που έχει η δική μου; Ίσως γιατί ο σκηνοθέτης της αληθινής ζωής δεν είναι τόσο ποιητικός. Ίσως γιατί απλά δεν είμαι γεννημένη ηρωίδα.

Συνειρμοί... Το χειρότερο παιχνίδι που μου παίζει το μυαλό μου. Η μεγαλύτερη παγίδα που μου κρύβει και όλο τρικλοποδιές μου βάζει. Από αλλού ξεκινάω μια σκέψη και αλλού καταλήγω. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να το ελέγξω. Και ώρες ώρες με τρελαίνει. Βιβλίο, σχολείο,  φυσική, θερμοδυναμική, εντροπία...εντροπία...εντροπία μου φωνάζει εδώ και ώρες, λες και κόλλησε η βελόνα. Και αρχίζω τις ανασκαφές στις μνήμες να βρω τον λόγο. Και είναι το φτυάρι μου σπασμένο και το χώμα σκληρό. Και δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι να ξεθάψω τον λόγο που το μυαλό μου επιμένει να πηδάει από την εντροπία στον έρωτα. Κι όμως βλέποντας μέσα από το τούνελ του χρόνου, ένας όρος της φυσικής  είναι δεμένος  χειροπόδαρα με ένα συναίσθημα. Γιατί όμως;  Πρέπει απόψε να βρω το γιατί. Το χρειάζομαι αυτό το γιατί...

"Τι λάθος κάνω;" ρωτάει τώρα ο Χαρούλης από τα ηχεία. Και καταλαβαίνω ότι κάτι κάνω λάθος. Πετάω το τσιγάρο και τρέχω στο υπόγειο. Και αφήνω τις ανασκαφές του μυαλού και ξεκινάω τις ανασκαφές σε κούτες. Δεν μπορεί κάπου εδώ θα το έχω. Δεν μπορεί να το έχω πετάξει. Εδώ δεν πέταξα άλλα και άλλα. Αυτό αποκλείεται να το πέταξα. Και το βρίσκω επιτέλους και κάθομαι στο πάτωμα και αρχίζω να διαβάζω. Κλειστό σύστημα, πρώτος θερμοδυναμικός νόμος,  δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος, εντροπία , μόρια, αταξία, λέξεις πλέον τόσο οικείες και ξένες ταυτόχρονα. Και αρχίζω να τραβάω, με δεκανίκι της σκουριασμένης μου μνήμης ένα σκονισμένο βιβλίο, από το παρελθόν πληροφορίες τσαλαπατημένες από την ενηλικίωση  και  τα κομμάτια του παζλ παίρνουν σιγά σιγά εικόνα.

Ο κόσμος μας μωρό μου ποτέ δεν θα είναι κλειστό σύστημα. Ορθάνοιχτο είναι και μπάζει από παντού. Αιμορραγεί από παντού. Διαρροές ενέργειας. "Έστω" λοιπόν... Έστω ότι θα καταφέρναμε να βουλώσουμε όλες τις τρύπες να μην μπάζει. Έστω ότι μπαίναμε σε γυάλα. Ναι, μην με κοιτάζεις με δυσπιστία, θα δεις που στο τέλος αυτό το "έστω" ήταν περιττό. Μπες λοιπόν μαζί μου στη γυάλα. Έλα μην φοβάσαι.

" Η ζωή μου σε τάξη , η καρδιά σε αταξία" βιάζεται να πει η Μποφίλιου από τα ηχεία και τη μαλώνω. Περίμενε Νατάσα, περίμενε θα φτάσω και εκεί... Ένα ψυχρό  σώμα εσύ, ένα θερμό σώμα εγώ, μέσα σε κλειστό σύστημα. Φωτιά εγώ, πάγος εσύ. Έλα μην το αρνείσαι. Έλα κοντά μου. Φέρε τα τακτικά διατεταγμένα μόρια σου κοντά μου. Ακίνητα είναι. Σταθερά και ακίνητα. Η ζωή σου σε τάξη είπαμε. Το νιώθεις; Αλλάζεις θερμοκρασία. Και εγώ αλλάζω. Η επαφή αλλάζει. Η επαφή μεταμορφώνει... Κινείται η θερμότητα από εμένα σε σένα. Κρυώνω εγώ, ζεσταίνεσαι εσύ. Υπομονή, υπομονή... Κλειστό το σύστημα σου θυμίζω, δεν θα χάσει κανένας μας από όλο αυτό. Ή μήπως θα χάσει; Και τρέμουμε πλέον και οι δύο ανεξέλεγκτα. Μην φοβάσαι σου λέω. Η ισορροπία είναι που κοντοζυγώνει. Πρώτος θερμοδυναμικός νόμος. Μην φοβάσαι, δεν θα χάσουμε. Δεν θα κερδίσουμε, αλλά δεν θα χάσουμε κιόλας. Εισπνοή, εκπνοή και φτάσαμε. Άκου την ηρεμία του συστήματος, τη νιώθεις; Εδώ όλη η ενέργεια, εδώ ανάμεσα μας, αλλά ανήμπορη πλέον να κινηθεί, ανήμπορη να παράγει πλέον έργο. "Γιατί όμως; Αφού είναι εδώ, γιατί πλέον είναι ανήμπορη;  Δεν είναι άδικο;" με ρωτάς..  Όχι δεν είναι μωρό μου. Κοίτα εντός σου. Κοίτα καλά. Η καρδιά σε αταξία πλέον, κινούνται άτακτα προς όλες τις κατευθύνσεις τα μόρια σου. Μεγάλωσε η εντροπία, μεγάλωσε και τα ελευθέρωσε. Αυτό είναι το τίμημα. Και σε ρωτάω: αξίζει; Και σου απαντάω εγώ πριν απαντήσεις, φυσικά και αξίζει ανόητε!!! Χαράμι το έργο και χαλάλι! Μα το Θεό χαλάλι το χαράμι.  Χαμένος; Κερδισμένος; Ιδέα δεν έχω, το μόνο σίγουρο αλλαγμένος. Ναι, αλλαγμένος μέσα σε ένα εικονικό, ανύπαρκτο, ανέφικτο, κλειστό σύστημα. Εσύ και εγώ. Μόνο εσύ και εγώ να μεγαλώνουμε την εντροπία, να τη θεριεύουμε!

Γιαυτό ούρλιαζε εδώ και ώρες το μυαλό μου εντροπία , εντροπία, εντροπία... Την αγαπούσα από τότε την εντροπία. Το γιατί δεν θυμόμουν. Τώρα το θυμάμαι! Τώρα μπορώ να την κλείσω πάλι μέσα στο βιβλίο της. "Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα, και ζει με ότι περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα" μου πετάει ο Βασιλάκης στη μούρη όσο ανάβω το επόμενο τσιγάρο. Ναι ρε Βασιλάκη, δίκιο έχεις. Τι θέλω και τα σκαλίζω; Άλλωστε κανένας δεν θα τα καταλάβει όλα αυτά τα παρανοϊκά. Πάλι τα ίδια θα έκανα, πάλι θα την έθαβα την "εντροπία" της νιότης μου. "Μα τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες;" Τέλος για απόψε. Νισάφι με το παρελθόν, νισάφι... 

Puccarina's diary Vol8: life is a drink..and love's a drug!

Δεν χορεύω.  Ποτέ μου δεν ήμουν του χορού... Τουλάχιστον όχι με την κλασσική έννοια... Ακόμα και στο γάμο μου για να χορέψω έκανα υπερπροσπάθεια... Και είναι λίγο παράδοξο αυτό δεδομένου πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική.... Ειλικρινά χωρίς μουσική δεν μπορώ να ζήσω!Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω είναι να ανοίξω το ραδιόφωνο (είμαι και λίγο ντεμοντέ..λατρεύω το ραδιόφωνο από παιδί...) και πριν βάλω μπροστά το αμάξι πάλι πρώτα ανοίγω το ραδιόφωνο... Ο γιος μου διαμαρτύρεται που δεν μπορώ χωρίς μουσική και ο μόνιμος καβγάς μας είναι αν θα ανοίξουμε ραδιόφωνο ή τηλεόραση... Γιατί όσο αγαπάω το ραδιόφωνο τόσο σιχαίνομαι την τηλεόραση... Αν μπορούσα θα ξήλωνα όλες τις τηλεοράσεις του σπιτιού .. Ευτυχώς το έτερο μου ήμισυ δεν αντέχει και εκείνο την τηλεόραση και έτσι όποτε μένουμε οι δυο μας ξεχνάμε πως υπάρχουν μέσα στο σπίτι. Πως τώρα ο μικρός μας βγήκε τόσο λάτρης της τηλεόρασης και εμείς απορούμε... Αυτό το ρημάδι το nickelodeon φταίει που να φάει μαύρο να ηρεμήσουμε! Ξέφυγα όμως πάλι... Αυτή η ανάρτηση δεν έχει να κάνει με την τηλεόραση.

Δεν χορεύω λοιπόν και ας ζω με μουσική σχεδόν πάντα στα αυτιά μου. Δεν χορεύω γιατί απλά δεν μου βγαίνει... Γιατί ενώ ο ρυθμός κάνει όλα μου τα κύτταρα να χορεύουν το σώμα μου αρνείται να ακολουθήσει... Και για να είμαι δίκαιη όταν μερακλώνω λικνίζομαι καθιστή , χτυπάω ρυθμικά τα πόδια μου κάτω από το τραπέζι, τραγουδάω (κακώς γιατί είμαι και παράφωνη!) ποτέ όμως δεν σηκώνομαι να χορέψω...άντε σχεδόν ποτέ. Οι φορές που έχω χορέψει είναι μετρημένες και ο λόγος συνήθως ήταν πως αν δεν χόρευα θα τραβούσα περισσότερο την προσοχή απ ότι αν χόρευα.. Και ζηλεύω τις γυναίκες που χορεύουν... αλήθεια ζηλεύω την ελευθερία που τους παρέχει το σώμα τους... Που δεν μασάνε σε ντροπές και που μέσα από την κίνηση εκφράζουν τόσα πράγματα. Και δεν μιλάω για τις χορεύτριες που αποτελούν ειδική κατηγορία...μιλάω για τις απλές γυναίκες που μπορούν την έμφυτη χάρη του γυναικείου φύλου να την παντρεύουν τόσο αρμονικά με την μουσική. Όπως είπα όμως και σε προηγούμενη ανάρτηση παλεύω να  αποδεχτώ πως δεν μπορώ να είμαι καλή σε όλα.. Γιατί αυτό ήταν το λάθος μου... Θεωρούσα μέχρι σήμερα πως για να χορέψω πρέπει να είμαι καλή και είναι 100% σίγουρο πως είμαι άθλια στον χορό... Σταμάτησα έτσι απλά να χορεύω...

Σήμερα λοιπόν το πρωί ξύπνησα, άνοιξα το ραδιόφωνο, έβαλα την καφετιέρα σε λειτουργία  και ετοίμασα το γάλα ενώ σιγοτραγουδούσα. Στη συνέχεια  ξύπνησα τον υιό μου τον αγαπητό και ρίξαμε ένα πρωινό ματς για το αν θα ακούσουμε nrg95 ή αν θα δούμε εφτά το πρωί Μπομπ ο σφουγγαράκης... Και φυσικά έχασα ακόμα μια φορά το ματς και έβαλα τα ακουστικά μου θυμωμένη που δεν πέρασε το δικό μου...Και κάπως έτσι ξεκίνησε ακόμα μια εβδομάδα... Τον ετοίμασα για το σχολείο, τον πήγα ,  πέρασα από το σούπερ μάρκετ στην επιστροφή και φορτωμένη σαν το γαϊδούρι ξαναμπήκα σπίτι αναστενάζοντας για τις δουλειές που θα έπρεπε να κάνω μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω. Αυτές οι Δευτέρες δεν παλεύονται τις περισσότερες φορές... Και να θες να ευθυμήσεις λες και κάτι σε εμποδίζει..

Εκεί λοιπόν που έχω ανοίξει πάλι το ραδιόφωνο από αντίδραση σχεδόν στο τέρμα και τακτοποιώ τα ψώνια στα ντουλάπια  την προσοχή μου τραβάει το τραγούδι που παίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός.. Και ενώ το έχω ξανακούσει στο παρελθόν για πρώτη φορά προσέχω τους στίχους.. "Life is a drink...and love's a drug" λένε οι coldplay και πλέον έχουν όλη μου την προσοχή ενώ το ψυγείο έχει μείνει ανοιχτό..Oh i , Oh i , Oh i  now i am feeling drunk and high ,so high... συνεχίζουν λίγο παρακάτω και άξαφνα νιώθω λες και είμαι  εγώ μεθυσμένη και μαστουρωμένη.. Χωρίς λοιπόν να το σκεφτώ και πολύ έχω αρχίσει και χοροπηδάω σαν το κατσίκι μες την μέση της κουζίνας με το μπουκάλι με το γάλα στο χέρι... Και ναι χορεύω! Ποιος εγώ, χορεύω! Πιο γελοίο θέαμα από αυτό δεν πρέπει να έχει υπάρξει αλλά ποσώς με απασχολεί. Διότι ναι ρε φίλε! Life is a drink and love's a drug! Kαι κακώς, πολύ κακώς δεν αφήνουμε τη ζωή να μας μεθύσει  και την αγάπη να μας μαστουρώσει!

Ένα θα σας πω... από εκείνη την ώρα δεν μπορώ να σταματήσω να χορεύω...Το τραγούδι παίζει στο repeat (πράγμα που επίσης συνηθίζω αν κάτι μ αρέσει...) και εγώ έκανα όλες τις δουλειές χορεύοντας! Μέχρι και το σιδέρωμα το έκανα και χόρευα!!!! Και σίδερο και χορός...χριστέ μου να δεις που ή άρρωστη είμαι...ή δεν την γλιτώνω τελικά την ζουρλομανδύα...

Στο δια ταύτα.. Δεν χόρΕΥΑ... αλλά  πλέον χορεύΩ ... Μόνη μου...στην κουζίνα μου... και το απολαμβάνω! Και χορεύω και την μαυρίλα της τσαγκαροδευτέρας διώχνω και όλα αυτά πολύ απλά γιατί.... Life is a drink and love's a drug!  

Περνάω κρίση μέσης ηλικίας..πλέον είναι αδιαμφισβήτητο... Κάποιες φορές το λέω κρίση μέσης ηλικίας, άλλες φορές το λέω δεύτερη εφηβεία, στην ουσία όμως όπως και να το βαφτίσω παραμένει το ίδιο... Όσο πλησιάζω τα σαράντα νιώθω όλο και πιο έντονα την ανάγκη να "επαναπροσδιοριστώ" σαν άνθρωπος (λες και με προσδιόρισα ποτέ....) Η διαδικασία αυτή λοιπόν ,που ας πούμε είναι πιο έντονη τον τελευταίο χρόνο, δεν είναι πάντα ευχάριστη... και όσο και αν μου προκαλεί κυκλοθυμικές αντιδράσεις (ωχ παναγία μου τι με περιμένει στην εμμηνόπαυση...) με κάνει μέρες σαν και τη σημερινή να χαμογελάω... Και αυτό γιατί μπορεί να μεγαλώνω αλλά ακόμα με ανακαλύπτω...

Και ενώ το τραγουδάκι συνεχίζει και παίζει στα αυτιά μου ακόμα και τώρα που γράφω την ανάρτηση κλεφτά στη δουλειά,  δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω δαιμόνια σκεφτόμενη την αντίδραση του έτερου μου ήμισυ όταν θα του ζητήσω το βράδυ επιστρέφοντας από τη δουλειά να κανονίσουμε να πάμε το επόμενο σκ κάπου που να παίζει ωραία μουσική για να χορέψουμε! Ναι ο δόλιος είναι συνηθισμένος στα παλαβά μου. Ήρωας είναι για την ακρίβεια... Μαζί μου ποτέ δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι θα το περιμένει! Κεραμίδα θα του έρθει μιας και ούτε εκείνος έχει την καλύτερη σχέση με τον χορό...

Πετράν...δεν φταίω.... "μέθυσα" και "μαστούρωσα" η γυναίκα... Βάλτα με τους coldplay και έλα να με χορέψεις τώρα που γυρίζει ;)