Εκείνοι καπνογόνα...εγώ κάρτες!!!

Όχι αρνούμαι!!! Αρνούμαι να μου κλέψουν την έμπνευση μου είναι ίσως το μόνο που μου έχει απομείνει. Τις τελευταίες μέρες πέρασα απο άπειρες ψυχολογικές διακυμάνσεις όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι απο εσάς. Άρχικα ένοιωσα οργή και θυμό απο τις εικόνες που έβλεπα, μετά με έπιασε θλίψη και αγωνία για το τι θα ακολουθήσει στο μέλλον. Στην συνέχεια είπα να βάλω για λιγάκι το μυαλό μου στην "φορμόλη" μήπως και χαλαρώσω αλλά ξαναεκνευρίστηκα επειδή όποιο κανάλι και αν έβαζα στην τηλεόραση έπαιζε απο μια τούρκικη σειρά. Τηλεόραση δεν βλέπουμε πολύ είναι η αλήθεια συνήθως την έχουμε ανοιχτή στο αθόρυβο μέσα στο σπίτι αλλά μάλλον θα πρέπει να την κλείσω εντελώς. Τις προάλλες ο μικρός (που και εκείνος δεν βλέπει σχεδόν καθόλου όχι γιατί δεν του το επιτρέπουμε αλλά γιατί δεν του τραβάει το ενδιαφέρον) άρχισε να επαναλαμβάνει τούρκικες λέξεις που άκουσε σε κάποιο απο τα σήριαλ αυτά...περνάμε βλέπετε την φάση του "παπαγάλου". Δεν λέω χρήσιμες οι ξένες γλώσσες αλλά σε πρώτη φάση προτιμώ να μάθει ελληνικά και ιαπωνικά και ας μάθει αν θέλει τούρκικα αργότερα. Ξέφυγα όμως πάλι τελευταία το παθαίνω συχνά...Λίγο λοιπόν τα τελευταία γεγονότα, λίγο οι δουλειές του σπιτιού και οι υποχρεώσεις με έκαναν να πιάνω χαρτί και ψαλίδι και να στέκομαι σαν στήλη άλατος χαζεύοντας τα. Που όρεξη για δημιουργία...Ώσπου σήμερα ξεκινώντας να φτιάχνω κούτες για την μετακόμιση που θα γίνει μέσα στις επόμενες βδομάδες είπα να μαζέψω τα υλικά και τα εργαλεία μου που ίσως είναι τα λιγότερο αναγκαία. Μοιραία σύμπτωση εκείνη την ώρα το ραδιόφωνο επηρεασμένο και αυτό απο τις εξελίξεις έπαιζε το "Πότε θα κάνει ξαστερία" του Νίκου Ξυλούρη. Ε όχι είπα!!! Δεν θα τους κάνω το χατήρι να μαζέψω τα χαρτία μου και τα ψαλίδια μου, δεν θα τους κάνω το χατήρι να μου πάρουν την εμπνευσή μου, την ελπίδα μου το όνειρο μου. Όλα ξαναβγήκαν απο τα κουτία τους απλώθηκαν στο τραπέζι και έφτιαξα δύο καρτούλες απλές σαν εικόνα αλλά με μεγάλη αξία για μένα. Τελικά τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είναι αναισθησία να φτιάχνεις διάφορα όταν τριγύρω σου συμβαίνουν τόσα. Τελευταία πάντα όταν έφτιαχνα κάτι ένοιωθα μέσα μου μια μικρή δόση ενοχής. Τις τελευταίες μέρες όμως που ένοιωσα την δημιουργικότητα μου να πιάνει πάτο επηρεασμένη απο όλα όσα έβλεπα διαπίστωσα πως είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να βλέπεις αυτές τις εικόνες και να μπορείς εσύ μετά να φτιάξεις κάτι όμορφο. Αυτό είναι μάλλον το αδιόρατο άγγιγμα της ελπίδας που τόσο πολύ κόπο κάνουν να μας την αφανίσουν. Όλοι εσείς λοιπόν μικροί μου καλλιτέχνες βρείτε την ελπίδα μέσα σας και κάντε την δημιουργία. Αφήστε εκείνους να μας πολεμούν με καπνογόνα, και μεσοπρόθεσμα προγράμματα και πιάστε ψαλίδια, κοπίδια , χαρτιά και ότι άλλο μπορείτε και δημιουργείστε! Στον πόλεμο ο καθένας πάει με τα όπλα του και τα δικά μας όπλα μπορεί να μην πληγώνουν αλλά ομορφαίνουν τον κόσμο και χαρίζουν ελπίδα. Δεν ξέρω ίσως όλα όσα έγραψα να ακούγονται ρομαντικές αρλούμπες αλλά ακόμα και έτσι δεν με νοιάζει καθόλου. Τι κι αν οι ρομαντικοί είμαστε είδος που απειλείται περισσότερο και απο τις καρέτα - καρέτα εμείς πάντα θα υπάρχουμε ακόμα και αν ενοχλούμε!!!






Καλό βραδυ σε όλους

Μαμά ουάου!!!!

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ιστοριούλα απο τη ζωή μου σχετική πάντα με τις χειροτεχνίες. Όταν πρωτοαγόρασα το μηχάνηματάκι μου όπως ίσως θα θυμάστε είχα μεγάλο πρόβλημα να το χρησιμοποιήσω επειδή ο παρά κάτι μήνες 2 ετών γίος μου ήθελε σαν τρελός να πατήσει όλα τα κουμπάκια που έχει το μηχάνημα...Ύστερα απο ένα σχόλιο της Ελευθερίας αποφάσισα να βγάλω το μήχανημα να πάρω τον μικρό αγκαλία και να προσπαθήσω να φτιάξω κάτι μαζί του. Του έλεγα λοιπόν Δημητράκη έλα να πατήσουμε αυτό το κουμπάκι και να δείς που το μηχάνημα θα μας κόψει μια πεταλουδίτσα. Πράγματι ο μικρός πατούσε το κουμπί που του έλεγα και περίμενε με αγωνία να δεί τι θα γίνει. Μόλις τελειώνε το μηχάνημα έβγαζα το χαρτί και καθώς το τραβούσα έβλεπε τη πεταλούδα να μένει πάνω στην επιφάνεια κοπής με τα μάτια γουρλωμένα. Του έλεγα λοιπόν και εγώ με χαρά είδες "ουάου" το μηχάνημα κάνει μαγικά. Το επαναλάβαμε πολλές φορές και κάθε φορά αναφωνούσαμε μάνα και γιός "ουάου" μόλις το μηχάνημα τελείωνε. Περάσαν κάμποσες μέρες και ένα βράδυ που κοιμόταν έφτιαξα μια καρτούλα με εκείνες τις πεταλόύδες που είχαμε κόψει και για να στεγνώσει την έβαλα πάνω στην βιβλιοθήκη. Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησε και είδε την κάρτα αναφώνησε χαρούμενος "μαμά ουάου"! Έκτοτε όποτε βλέπει μια δημιουργία μου και τον ρωτήσεις Δημητράκη τι είναι αυτό αυτός απαντάει με απόλυτη φυσικότητα "μαμά ουάου". Και επειδή τα παιδιά έχουν την ικανότητα να εξελίσσουν απίστευτα ότι μαθαίνουν το κέντημα που φτιάχνει η μαμά μου αυτές τις μέρες ονομάστηκε απο τον Δημητράκη "γιαγιά ουάου". Στη δική του γλώσσα λοιπόν το "ουάου" μάλλον σημαίνει χειροποιήτο χαχα. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο "ουάου" μπορεί να είναι για τους άλλους αυτά που φτιάχνω το μόνο σίγουρο είναι πως για τον Δημητράκη είναι "μαμά ουάου" και κάθε φορά που φτιάχνω κάτι του το δείχνω για να ακούσω αυτό το "μαμα ουάου" και να πάρω την απόλυτη ικανοποιήση.

Και για να μην σας αφήσω μόνο με πολυλογίες σας βάζω μια καρτούλα που έφτιαξα για την πρόκληση στις 20 Ιουνίου του Get Creative. Σε αυτή την πρόκληση έπρεπε να ακολουθήσουμε το παρακάτω sketch της Αναστασίας.

Έφτιαξα έτσι μια "μαμά ουάου" καρτούλα όνομα και πράγμα μιας και έβαλα και μια πουκαρινούλα πάνω έτσι για να την κάνω και λίγο πιο προσωπική. Αυτές τις σφραγγιδούλες με τις μικρές γιαπωνεζούλες τις είχα αγοράσει γιατί θα μπορούσα να τις χρησιμοποιήσω και σαν σήμα κατατεθέν χαχα.

Καλή εβδομάδα σε όλους!

βρουμ βρουμ.....

Ένα καινούριο "τουτού" μπήκε στην οικογένεια αυτές τις μέρες :D. Δεν θα μπορούσα επομένως να μην φτιάξω ένα γουράκι για να το δωρίσω στον χαρούμενο ιδιοκτήτη του. Όπως θα καταλάβατε ο ιδιοκτήτης είναι γυναίκα γιαυτό και αποφάσισα να το κάνω όσο πιο κοριτσίστικο γίνεται. Μου παραβγήκε ροζ η αλήθεια είναι αλλά επειδή το έφτιαξα τελευταία στιγμή προσπάθησα να χρησιμοποιήσω ότι είχα σπίτι. Το αυτοκινητάκι είναι απο φύλλο αλουμινίου που το έκοψα με το ψαλιδάκι μου. Φυσικά έφτιαξα και ένα τσαντάκι για συσκευασία δώρου. Μαρινάκι μου εύχομαι να είναι πάντα καλοτάξιδο και οικονομικό στα καύσιμα χιχι.

υγ1: Τελικά το cricut δεν κόβει αλουμίνιο ακόμα και με την λεπίδα βαθειάς κοπής....θα μου πείτε πολλά ζητάς απο ένα μηχανηματάκι σε λίγο θα θες να σου κάνει και μασάζ. Ευτυχώς που δεν το κατέστρεψα με τις δοκιμές μου...
υγ2: Ξέρατε πως τα φύλλα αλουμινίου μπορούν να γίνουν ανάγλυφα το ίδιο εύκολα με το χαρτί? Αν έχετε τα εργαλεία δοκιμάστε το, το αποτέλεσμα είναι πανέμορφο χωρίς να βάζετε σε κίνδυνο ούτε το μηχάνημα ούτε τις μήτρες σας. Όπως καταλάβατε περνάω φάση πειραματισμών και είπα να μοιραστώ μαζί σας τα συμπεράσματα μου. Αφού αρχίζω να νοιώθω λίγο σαν Craft-MythBuster...

Τα ανείπωτα

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με τον ήχο αυτού του κομματιού...Ο καλός μου είχε ξυπνήσει νωρίτερα και το άκουγε. Απο εκείνη την ώρα οι στίχοι και η μελωδία του γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου λες και κόλλησε η βελόνα. "Στάσου λιγάκι μην μιλάς άσε τον χτύπο της καρδιάς..να πεί ότι είναι για να πεί" λέει ο Ζερβουδάκης και λέω για σήμερα να το κάνω. Χωρίς λοιπόν λόγια σας αφήνω να ακούσετε τον χτύπο της δικής μου καρδιάς μέσα απο μερικές καρτούλες και δύο καδράκια που έφτιαξα τις τελευταίες μέρες...

Τικ-Τοκ

Ο χρόνος τους τελευταίους μήνες είναι ο χειρότερος εχθρός μου...Δεν είναι ότι τον φοβάμαι αλλά ότι με πιέζει και καθημερινά με κυνηγάει σε βαθμό που λαχανιάζω. Θέλω να πιστέυω πως φάση είναι και θα περάσει και πως σύντομα οι 24 ώρες της μέρας θα μου είναι και πάλι αρκετές! Αποφάσισα έτσι να τον ξορκίσω με λίγη δόση ειρωνίας φτιάχνοντας ένα ρολόι. Το πρώτο και μοναδικό ρολόι που είχα φτιάξει μέχρι σήμερα με πηγαίνει σχεδόν 15 χρόνια πίσω όταν μαθήτρια λυκείου είχα αποπειραθεί να εκμεταλευτώ ένα μηχανισμό ρολογίου απο ένα σπασμένο ξυπνητήρι. Τότε είχα χρησιμοποιήσει απλά χαρτιά και είχα ζωγραφίσει διάφορες φιγούρες απο την "βαβούρα" (αλήθεια διαβάζατε βαβούρα....?)Δεν μπορώ να πώ ήταν ιδιαίτερα χαριτωμένο αλλά και ιδιαίτερα εύθραστο. Λίγους μήνες μετά είχε γίνει φύλλο φτερό και ειλικρινά στεναχωριέμαι που δεν το είχα τραβήξει ούτε μια φωτογραφία για να το έχω να το θυμάμαι (που ψηφιακές εκείνες τις εποχές...). Σήμερα όντας καλύτερα εξοπλισμένη σε εργαλεία και υλικά έφτιαξα ένα δεύτερο ανθεκτικότερο (θέλω να πιστεύω τουλάχιστον). Το έφτιαξα για το καινούριο δωμάτιο του γίου μου μιας και είναι ο μοναδικός που ο χρόνος του είναι ακόμα παντελώς αδιάφορος. Προσπάθησα να τραβήξω βήμα βήμα την διαδικασία αλλά τελειώνοντας διαπίστωσα πως κάποιες φωτογραφίες κατα λάθος τις είχα σβήσει...Ελπίζω να καταλάβετε πως το έφτιαξα με όσες απέμειναν και να μην σας παιδέψω....


1) Χρησιμοποιήσα ένα "shadow box" ή αλλίως ένα καδράκι με βάθος (που αγόρασα απο το ΙΚΕΑ) και ένα μηχανισμό ρολογίου απο ένα ξυπνητήρι, ξέρετε αυτά τα οικονομικά, που άνοιξα με προσοχή και έβγαλα μόνο τον μηχανισμό.

2) Στο πίσω μέρος απο το καδράκι τράβηξα δύο διαγώνιες και σημάδεψα το κέντρο.

3)Με το εργαλειάκι μου που ανοίγω τρύπες άνοιξα μια τρυπούλα στο κέντρο. Η αλήθεια είναι πως ήταν λιγάκι δύσκολο αλλά τα κατάφερα με επιμονή. Μπορείτε να ανοίξετε την τρυπούλα και με ένα κρουστικο δρεπανοκατσάβιδο αν σας βρίσκετε σπίτι.

4) Στη συνέχεια έντυσα το ξύλο με ένα χαρτί που μου άρεσε ελέγχοντας ποιό τμήμα θα καλύψει το δεύτερο κομμάτι ξύλο που θα έπεφτε μπροστά και άνοιξα με το εργαλειάκι μια τρυπούλα στο χαρτί στο ίδιο σημείο που ήταν και η τρυπούλα στο ξύλο.

5) Αφού αφαίρεσα με προσοχή τους δείκτες κόλλησα τον μηχανισμό στο πίσω μέρος περνώντας το σημείο που εφαρμόζουν οι δείκτες μέσα απο την τρυπούλα.

6)Διακόσμησα τους δείκτες...για την ακρίβεια προσπάθησα αλλά τους κατέστρεψα στην βιασύνη μου και έφτιαξα καινούριους απο ένα κομματάκι αλουμίνιου και τους τοποθέτησα και πάλι στην θέση τους.

7)Ο συγκεκριμένος τύπος κάδρου έχει και ένα δεύτερο κομμάτι ξύλο που μπαίνει σε επαφή με το γυαλί και είναι ένα περίγραμμα με ένα τετράγωνο κενό στην μέση. Το έντυσα με χαρτί που να ταιριάζει και πάνω σε αυτό το δεύτερο κομμάτι κόλλησα διακοσμητικά και τα νούμερα του ρολογίου που έκοψα με το cricut. Όι φωτογραφίες αυτές είναι που σβήστηκαν δυστυχώς ελπίζω απο το αποτέλεσμα να καταλάβετε τι εννοώ...Τέλος συναρμολόγησα και πάλι το καδράκι και σε λιγότερο απο 2 ώρες το χειροποιήτο ρολογάκι μου ήταν έτοιμο. Ο τοίχος του δωματίου που θα κρεμαστεί είναι γαλάζιο με μώβ γιαυτό και το φωτογράφησα με γαλάζιο φόντο για να μου πείτε αν ταιριάζει.



Εύκολο δεν ήταν??? Σίγουρα θα δοκιμάσω να φτιάξω ακόμα ένα κοριτσίστικο αυτή τη φορά και λίγο πιο τρισδιάστατο...
Καλό βράδυ σε όλους ;)

Υγ Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια στην προηγούμενη ανάρτηση. Ειλικρινά δεν περίμενα πως μερικές σκέψεις μου θα είχαν τέτοια αντίδραση..

Στον μικρόκοσμο μου...

Από πολύ μικρή μαγευόμουν απο τους πίνακες ζωγραφικής. Μπορούσα να ξοδέψω ώρες ολόκληρες απλά χαζεύοντας έναν πίνακα που μου τραβούσε την προσοχή. Ζήλευα την ικανότητα των δημιουργών τους να σε ταξιδεύουν μέσα απο μια εικόνα αλλά δυστυχώς τα χέρια μου δεν είχαν το απαιτούμενο ταλέντο για να τους μιμιθώ...Αρκέστηκα έτσι στο να τους θαυμάζω και με το πέρασμα των χρόνων εκτός απο τον πίνακα που μου τραβούσε το ενδιαφέρον άρχισα να μελετάω για το δημιουργό του και τη ζωή του. Σαν "εκλεπτυσμένη" κουτσομπόλα ροκάνιζα τα βιβλία της taschen (μια απο τις καλύτερες εκδοτικές στο είδος αυτό)και μαζί με τους πίνακες ταξίδευα μέσα απο τις βιογραφίες των ζωγράφων σε άλλες εποχές και άλλους τρόπους ζωής. Η αλήθεια είναι πως οι βιογραφίες των περισσοτέρων είναι γεμάτες δράματα όπως αλκοολισμό, ομοφιλοφυλία , ναρκωτικά, μεγάλους έρωτες,σχιζοφρένεια, πολλά χρέη και άλλα τέτοια πιπεράτα που με είχαν κάνει να πιστέψω πως το ταλέντο και η "φυσιολογική" ζωή (αν μπορεί κανείς να την καθορίσει...) είναι ευθείες παράλληλες που δεν συναντιώνται ποτέ.
Το τελευταίο όμως χρόνο έχω αλλάξει εντελώς γνώμη. Μέσα απο το μπλόγκ αυτό καθημερινά συναντάω ανθρώπους που μπορεί η ζωή τους να είναι λίγο πολύ νορμάλ αλλά το ταλέντο τους είναι άφθονο. Τελικά και μια εργαζόμενη-μαμά-νοικοκυρα ακόμα και αν δεν πίνει όλημερίς στα σοκάκια της Μονμάρτης, δεν συχνωτίζεται με τοκογλύφους και πόρνες, δεν προέρχεται απο πολύτεκνη καταπιεστική θρησκόληπτη οικογενεία μπορεί να έχει τόσο ταλέντο όσο και ένας μεγάλος ζωγράφος του παρελθόντος. Και πείτε μου αυτό και αν είναι υπέρβαση...να τρέχεις όλη μέρα σαν την Μαίρη Παναγιωταρά και τα βράδυα να θυσιάζεις χρόνο απο την προσωπική σου ξεκούραση για να ανοίξεις τα κουτιά σου με τα χαρτιά και τα ψαλίδια για να φτιάξεις μια σύνθεση η μια κάρτα...!
Η σημερινή επομένως ανάρτηση δεν έχει να κάνει με κάτι που έφτιαξα εγώ είναι αφιερωμένη σε όλους εσάς τους μικρούς "καλλιτέχνες" που γεμίζετε με όμορφες δημιουργιές τις μέρες μου και αποτελείτε τους "μεγάλους" ζωγράφους του μικροκοσμού μου!
Αυτή την ανάρτηση την σκέφτομαι πολύ καιρό και ο λόγος που την καθυστερούσα ήταν γιατί μου έλλειπε το νούμερο 5 και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ...Όλες αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό όταν πρωτοανακάλυψα ένα μπλόγκ οι δημιουργίες του οποίου συνεχώς μου έδιναν την ίδια αίσθηση με αυτή που μου δίνουν οι πίνακες ενός συγκεκριμένου ζωγράφου...Όταν τυχαία έπεσα πάνω σε ένα δεύτερο μπλόγκ που μου προκαλούσε τα ίδια συναισθήματα με αυτά που μου προκαλούν οι πίνακες ενός δεύτερου ζωγράφου είχα πλέον αρχίσει να χτίζω αυτή την ανάρτηση στο μυαλό μου σιγά σιγά. Σήμερα και πολλούς μήνες μετά είμαι πλέον έτοιμη να σας παρουσιάσω τους 5 "μεγάλους ζωγράφους" του μικρόκοσμου μου παραλληλίζοντας τους με αληθινούς μεγάλους ζωγράφους ελπίζοντας να μην χαρακτηριστώ ιερόσυλη. Οι δικοί μου ζωγράφοι δεν ζωγραφίζουν με πινέλα και χρώματα αλλά με ψαλίδια και χαρτιά! Φυσικά όλο αυτό είναι καθαρά προσωπική αίσθηση που μπορεί να βρίσκει κάποιους αντίθετους. Και ξεκινάω...

Νο1 : Ο "Gustav Klimt" μου μπορεί να μην κατάγεται απο την απο την Βιέννη αλλά απο τα όμορφα Γιάννενα (αν δεν κάνω λάθος) και αποτέλεσε το ερέθισμα για να μπώ σε αυτές τις σκέψεις.Μιλάω για την πλέον καλή μου φίλη Alex. Οι δημιουργίες της έχουν πάντα μια χάρη και έναν ρομαντισμό (vintage χαρακτηρίζεται απο πολλούς το ύφος της) που μόνο οι πίνακες του Κλίμτ μου βγάζουν. Της αφιερώνω λοιπόν αυτή την λεπτομέρεια απο το έργο του Klimt Οι τρεις ηλικίες της γυναίκας, 1905.

No2: O "Jakson Pollock" μου ζεί στην Κρήτη και καταφέρνει με έναν εξαιρετικό τρόπο να κάνει το απλό σύνθετο. Ακριβώς όπως ο Pollock που όταν πρωτοαντικρύζεις έναν πινακά του λές καλά αυτό είναι εύκολο μπορώ να το κάνω και εγώ όσο όμως τον κοιτάζεις καλύτερα διαπιστώνεις πώς μέσα σε αυτές τις ακανόνιστες γραμμές κρύβεται ένα ολόκληρο αριστούργημα! Μελένια μου στο έχω πεί πολλές φορές είμαι μεγάλη θαυμάστρια σου και για μένα αποτελείς ότι πιο πρωτοπορειακό μοντέρνο και φρέσκο στο χώρο του scrapbooking διεθνώς! Ευτυχώς τελευταία άρχισαν να το βλέπουν και άλλοι αυτό ;) Σου αφιερώνω λοιπόν τον παρακάτω αγαπημένο πίνακα του Pollock "Νουμερο 32" 1950 διαστάσεις 2,69μ χ 4,57 μ!!!!

Νο3: O " Toulouse Lautrec" μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία αλλά τα τελευταία χρόνια ζει στην Ελλάδα. Μιλάω φυσικά για την γνωστή σε όλους σας Irini του Get Creative που τα έργα της είναι πάντα τόσο μα τόσο "art nouveau" που δεν θα μπορούσα να την παρομοιάσω με κανέναν άλλο απο τον Toulouse Lautrec έναν απο τους γνωστότερους εκπροσώπους του κινήματος αυτού. Οι δημιουργίες της Ειρήνης συνδυάζουν την νοσταλγία του παρελθόντος με την φρεσκάδα του μοντέρνου και πάντα όταν τις κοιτάζω είναι σαν να ακούω στα αυτιά μου μουσική...Σε εκείνη αφιερώνω τον αγαπημένο μου πίνακα του Toulouse Lautrec " Το Φιλί" 1890

Νο4: Και περνάω στο "George Seurat" μου που και αυτός ζεί στην Κρήτη! (Τελικά η Κρήτη εκτός απο ρακί βγάζει και πολύ ταλαντούχες scrapbookers!) Οι δημιουργίες της Ευδοκίας είναι πάντα τόσο αρμονικές και τόσο γλυκές. Τα χρώματα που επιλέγει σε ηρεμούν και δένουν πάντα τόσο πολύ μεταξύ τους. Οι δε κατασκευές της είναι τόσο καλοφτιαγμένες που προδίδουν άνθρωπο με υπομονή ακριβώς όπως οι εκπρόσωποι του πουαντισμού που πολύ ανακαλυφθεί το pixel έφτιαχναν αριστουργήματα τελίτσα τελίτσα...Δεν θα ταιριαζε επομένως τίποτε λιγότερο στην Ευδοκία απο έναν πίνακα του Seurat ίσως ο πιο γνωστός απο όσους έχω βάλει σε αυτή την ανάρτηση το "Κυριακάτικο απόγευμα στο νησί Grande Jatte" 1884-1886

No5: Τέλος θα σας μιλήσω για τον "Keith Harring" μου τη γλυκία Natasa tsouf. Τα έργα της Νατάσας μου βγάζουν χωρίς να μπορώ να το αιτιολογήσω μια οικολογική συνείδηση. Ίσως είναι τα χρώματα που συνήθως επιλέγει. Θεωρώ ότι το στύλ της ταιριάζει λίγο με την pop art ακριβώς σαν τον Harring που παρότι δεν θεωρείται καθαρά pop art καλλιτέχνης είχε μέσα του επιρροές. Tης αφιερώνω λοιπόν το αγαπημένο μου έργο του "Χωρίς τίτλο" 1987

Αν και αλλοπρόσαλλη και άκρως υποκειμενική η συγκεκριμένη ανάρτηση ελπίζω να μην σας κούρασε...Ελπίζω επίσης τα κόκκαλα των μεγάλων καλλιτεχνών που ανέφερα να μην τρίζουν που τους έβαλα όλους μαζί στην ίδια ανάρτηση χιχι. Ανέκαθεν είχα ένα θεματάκι να βάζω πράγματα στο μπλέντερ και να βγάζω περίεργες μίξεις. Καλό βράδυ σε όλους!

My new...purse!!

Όταν άρχισα να πρωτοασχολούμαι με το scrapbooking με έκπληξη διαπίστωσα μια ολόκληρη βιομηχανία κρυμμένη πίσω απο αυτό. Στην αρχή η αλήθεια είναι πως τσαντίστηκα που ακόμα και κάτι χειροποιήτο εκτός απο πολύ κόπο μπορεί να απαιτεί και πολύ χρήμα. Θέλησα έτσι να αντισταθώ σε όλο αυτό και να προσπαθήσω με όσο δυνατόν λιγότερες αγορές να φτιάξω όμορφα πράγματα. Ακόμα και σήμερα ένα χρόνο μετά η φιλοσοφία μου παραμένει ίδια αν και έχω καταλάβει πλέον πως ένας καλός "μάστορας" χωρίς τα κατάλληλα "εργαλεία" δεν μπορεί να αποδώσει 100%. Πάντα πριν κάνω κάποια αγορά το ψάχνω για μέρες ή ακόμα και για βδομάδες ολόκληρες. Περιμένω πρώτα πρώτα να δώ αν είναι ενθουσιασμός η ανάγκη μου για κάτι καινούριο η πραγματική ανάγκη και αυτό μόνο ο χρόνος το φανερώνει...Στη συνέχεια ξοδεύω ώρες ολόκληρες σε e-shop του εξωτερικού και του εσωτερικού γεμίζοντας και αδειάζοντας καλάθια μέχρι να βρώ τι με συμφέρει περισσότερο και πιστέψτε με τις περισσότερες φορές και μόνο αυτή η έρευνα καταλαγιάζει το "καταναλωτικό τέρας" που κρύβεται μέσα μου. Συνήθως κλείνω τον υπολογιστή με μια πίκρα που δεν ζώ στις ΗΠΑ που τα υλικά και τα εργαλεία είναι πιο πρόσιτα τόσο στις τιμές όσο και στην εύρεση τους...μια εικόνα όμως απο τις ακτές της Ανάφης με επαναφέρει στο ότι η Ελλάδα πολλά στραβά μπορεί να έχει (και ουσιαστικότερα απο έλλειψεις σε υλικά και εργαλεία scrapbooking όπως συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, ΦΠΑ, απελπισία και αγανάκτιση...) αλλά ότι και να γίνει στο προσεχές αβέβαιο μέλλον οι ελληνικές θάλασσες, ο ελληνικός ήλιος , το ελληνικό χαμόγελο δεν συγκρίνεται με τίποτα και αυτά ακόμα και αν θελήσουν να τα πουλήσουν λυπάμαι αλλά δεν θα τα καταφέρουν. Ξέφυγα όμως λιγάκι...
Αφού λοιπόν το δουλέψω αρκετά μέσα μου πατάω με δισταγμό το κουμπάκι "order" και μπαίνω στην φάση της αναμονής για να παραλάβω το δεματάκι μου που συνήθως κάνει αρκετό καιρό να φτάσει στην πόρτα μου...τόσο καιρό που καμιά φορά έχω ξεχάσει τι έχω βάλει στην παραγγελία!
Σήμερα όταν χτύπησε το κουδούνι ένα καρδιοχτύπι με έπιασε...λές είπα απο μέσα μου τόσο γρήγορα...και ναι ήταν ο κούριερ με το πακέτο στα χέρια του!!! Αυτή μου την αγορά την περίμενα πως και πως γιατί ήμουν σίγουρη πως είχα παραγγείλει κάτι που είχα πραγματική ανάγκη. Όταν αγόρασα το cricut το γεγονός ότι δεν κάνει embossing (ανάγλυφα σε χαρτί δηλαδή) μου είχε φανεί λεπτομέρεια. Και ακόμα και σήμερα δεν μετανοιώνω την επιλογή μου όσον αφορά το μηχάνημα κοπής μοτίβων που αγόρασα. Βλέποντας όμως τα ανάγλυφα σε διάφορες δημιουργίες δεν μπορώ να πώ...ζήλεψα. Δεύτερο μηχάνημα δεν υπήρχε περίπτωση να αγοράσω το θεωρούσα πλεονασμό. Ώσπου έπεσα πάνω στο αδελφάκι του Big Shot που κάνει μόνο ανάγλυφα το "Texture Boutique Embossing Machine" της Sizzix που είναι και αρκετά οικονομικότερο. Ήταν ότι χρειαζόμουν και απο σήμερα το έχω στην κατοχή μου :). Μοιάζει με τσαντούλα και είναι τόσο χαριτωμένο! Οφείλω να παραδεχτώ πως η βιομηχανία του Scrapbooking ξέρει καλά πως απευθύνεται κυρίως σε γυναίκες και το εκμεταλεύεται κατάλληλα! Άντι λοιπόν να αγοράσω μια Tous τσαντούλα αγόρασα αυτή την τσαντούλα που είναι οικονομικότερη και θα ομορφύνει ευελπιστώ τις δημιουργίες μου.
Ελπίζω με αυτή μου την ανάρτηση να μην θεωρηθώ εκτός τόπου και χρόνου για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν είμαι αναίσθητη και μόνο εγώ ξέρω πόσα μπορεί να στερούμαι για να ικανοποιώ τη δημιουργική μου ανάγκη...Απλά μέσα απο το "χειροποιείν" προσπαθώ να βρίσκω διέξοδο και να ξεχνιέμαι....
Σας παρουσιάζω λοιπόν το καινούριο μου "παιχνιδάκι" και μια καρτούλα που έφτιαξα στα πολύ γρήγορα για να εξοικοιωθώ με την χρήση του.

Bee Happy...

Τελευταία όπως έχετε ήδη καταλάβει κάτι έχω πάθει με τις κάρτες και δεν σταματάω να φτιάχνω. Ίσως επειδή ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος μου, μόνο αυτό μου επιτρέπει. Πηγή εμπνευσής μου πάντα μα πάντα οι προκλήσεις του Get Creative! Για τον μήνα Ιούνιο η πρώτη πρόκληση κάρτας ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Μια κάρτα στην οποία κάποιο στοιχείο έπρεπε να χρησιμοποιηθεί όχι μια όχι δύο αλλά έξι φορές! Όταν διάβασα για την πρόκληση ένα παιδικό τραγουδάκι μου καρφώθηκε στο μυαλό. Δεν ξέρω αν θυμάστε τα τραγούδια με τους αριθμούς που είχαν βγάλει τα ζουζούνια κάποιο φεγγάρι... Το αγαπημένο μου απο αυτά πολύ πριν γίνω μανούλα ήταν το εννιά. Τελευταία το τραγουδάω στον γίο μου σχεδόν καθημερινά μιας και και κάπως πρέπει να τον απασχολώ όταν κάνουμε τις εισπνοές με το aerolin... H παιδίατρος μου είπε πως πρέπει να μετράω αργά μέχρι το δέκα όσο η μάσκα είναι στο προσωπάκι του και για να μην χάνω το μέτρημα τραγουδάω το τραγουδάκι με το εννέα και προσθέτω ακόμα ένα ;) "Οι εννέα μελισσούλες αγκαλιά" λοιπόν για χάρη της πρόκλησης έγιναν έξι , τις άλλες τρεις φανταστείτε τις μέσα στην κυψέλη! Και επειδή όπως έχω ξαναπεί οι μήνες αυτοί είναι γεμάτοι απο γάμους και βαφτίσια έφτιαξα ακόμα μια καρτούλα για γάμο με τις χάρτινες κουκλίτσες του cartridge "paper dolls dress up" που πραγματικά το έχω λατρέψει!

Καλό απόγευμα σε όλους!