στο ΑΤΜ.....

Δευτέρα την συνάντησε πρώτη φορά. Δεν ήταν η ομορφιά της που τον εντυπωσίασε αλλά ότι χαμογελούσε... Σε μια ουρά σχεδόν είκοσι ανθρώπων εκείνη ήταν η μόνη που χαμογελούσε...η μόνη που δεν κοιτούσε το βρώμικο πεζοδρόμιο σκυφτή. Την Τρίτη επιβεβαίωσε πως απλά έτσι ήταν εκείνη, χαμογελαστή εκ γενετής...Την  Τετάρτη έπιασε τον εαυτό του να περιμένει με αγωνία να έρθει η ώρα να στηθεί και πάλι μπροστά στο ΑΤΜ έτσι απλά για να τη δει. Λες και το δικό της μόνιμο χαμόγελο σαν παραφωνία των ημερών κάτι του έκανε...σαν να του άλλαζε και εκείνου τη διάθεση...σαν να τον έκανε να ξεχνάει και την είχε τόση ανάγκη την λήθη...Απογοητεύτηκε όταν δεν την πέτυχε και όλη του η μέρα σκοτείνιασε. "Λες να τελειώσαν τα χρήματα της?" αναρωτήθηκε απογοητευμένος και για πρώτη φορά η ουρά του φάνηκε ατέλειωτη. Όταν την Πέμπτη την ξαναείδε δεν μπόρεσε να συγκρατήσει και ο ίδιος το χαμόγελο που τόσο αβίαστα του βγήκε αντικρίζοντας την. Στήθηκε στην ουρά φροντίζοντας να την έχει στο οπτικό του πεδίο και με διακριτικότητα άρχισε να την παρατηρεί. Με δυσκολία μπορούσε να εκτιμήσει την ηλικία της. Το πάθαινε αυτό με τους χαμογελαστούς ανθρώπους... Οι χαμογελαστοί άνθρωποι μπερδεύουν... λες και το χαμόγελο  καλύπτει οποιαδήποτε άλλη πληροφορία...λες και το χαμόγελο είναι υπεράνω ρυτίδων...Ξανθιά η μελαχρινή? Προσπάθησε να τιθασέψει τα μάτια του να του δώσουν τουλάχιστον αυτή την πληροφορία αλλά εκείνα πεισματικά αρνούνταν να δουν τίποτα άλλο από εκείνο το χαμόγελο. Και όταν εκείνη σήκωσε το πενηντάρικο από το μηχάνημα και έφυγε χαμογελώντας  με συμπάθεια σε όσους περίμεναν, η ουρά έγινε και πάλι φτωχότερη. Δύο γερόντια τσακωνόντουσαν έντονα πιο πίσω για το δημοψήφισμα....τρεις νεαρές αποβλακωμένες στα κινητά τους εξαντλούσαν τα δωρεάν ΜΒ ...ένας μηχανόβιος φυσούσε και ξεφυσούσε ανυπόμονα....ένας πιτσιρικάς κουνιόταν ρυθμικά με τα ακουστικά στα αυτιά και μια νοικοκυρά με μια τσαντούλα γεμάτη κάρτες μπροστά στο μηχάνημα δοκίμαζε την υπομονή των υπολοίπων. Ναι η ουρά ήταν φτωχότερη και πιο άχρωμη χωρίς εκείνη....χάθηκε η κυρία με τις άπειρες κάρτες να ήταν μπροστά από εκείνη, σκέφτηκε θυμωμένος και προσπάθησε να επαναφέρει τη θύμηση του χαμόγελου εκείνου για να αντέξει την αναμονή. Για κάποιους ήταν η συζήτηση, για κάποιους άλλους το όρθιο σερφάρισμα στο ίντερνετ, για λίγους η μουσική, για εκείνον ήταν εκείνη... όλοι κάτι έψαχναν τελικά για να ξεχάσουν ότι για το "ημερομίσθιο" του ΑΤΜ θα έπρεπε να κάνουν λίγη υπομονή....ή μήπως δεν ήταν η αναμονή αυτό που εκνεύριζε ούτε το ποσό αλλά η επιβολή μιας μορφής περιορισμού....? Ότι και αν ήταν εκείνος είχε πάρει την ημερήσια δόση του και αν και θυμωμένος που είχε κρατήσει τόσο λίγο, ήταν χαρούμενος. Θέλησε να μιλήσει σε έναν φίλο για εκείνη την άγνωστη αλλά αμέσως το μετάνοιωσε... σχεδόν γραφικό θα ακουγόταν μετά τα ανέκδοτα που είχαν κυκλοφορήσει την τελευταία εβδομάδα για τις ουρές των ATM . Και τι να του έλεγε άλλωστε όταν και ο ίδιος δεν ήξερε πως να το περιγράψει... Όχι έρωτας δεν ήταν, πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι έρωτας.... στην ηλικία του ήξερε καλά πως ο έρωτας ήταν τελικά ένα πολυπαραγοντικό πράγμα και αυτό είχε μια και μόνη συνιστώσα....ένα χαμόγελο! Το βράδυ εκείνο κάθισε μπροστά στη τηλεόραση με τα παιδιά του να τιτιβίζουν τριγύρω και τη γυναίκα του να πλένει τα πιάτα και ένιωσε τύψεις απέναντι τους. Ένιωσε σαν να διαπράττει τη μέγιστη προδοσία που αντί να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να αγχώνεται για το μέλλον τους εκείνος αναρωτιόταν αν το χαμόγελο της κρατούσε ολόκληρη τη μέρα ή αν όσο ο ήλιος έδυε εξαφανιζόταν μαζί του. Πως να την έλεγαν άραγε? Τουλάχιστον να  ήξερε αυτό....να ήξερε σε ποια χρωστούσε το καταφύγιο που είχε βρει. Άπιστος δεν ήταν...τουλάχιστον με την κλασσική έννοια. Αγαπούσε την οικογένεια του και όποτε πειρασμοί έπεφταν στο δρόμο του προσπαθούσε να ξεχνάει τα ένστικτα του....και αν δεν τα κατάφερνε τα άφηνε να εκδηλώνονται μόνο μέσα στο μυαλό του ποτέ στην πράξη.. και μέχρι στιγμής ήταν περήφανος που κόντρα στην φύση του είχε καταφέρει μετά από 12 χρόνια γάμου να είναι άπιστος μόνο στο μυαλό. Αλλά οι τελευταίες μέρες τον είχαν βγάλει από την τροχιά του... Μπορεί να έφταιγε η αβεβαιότητα και το άγχος... σίγουρα αυτό έφταιγε σκέφτηκε και αγκάλιασε την γυναίκα του που με τα μάτια γεμάτα αγωνία τον κοίταξε περιμένοντας από εκείνον να την καθησυχάσει πως όλα θα πήγαιναν καλά. Και εκείνος της χαμογέλασε και εκείνη ηρέμησε.... Πόση δύναμη έχει ένα μικρό χαμόγελο.... ένα χαμόγελο μπορεί να λυγίσει σίδερα, να λιώσει πάγους, να ανάψει φωτιές....σίγουρα να ανάψει φωτιές, σκέφτηκε και προσπάθησε να διώξει την άγνωστη από το κουρασμένο του μυαλό του. Την Παρασκευή δεν την πέτυχε αλλά υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην αφήνει να τον επηρεάζει τόσο η απτή παρουσία ή απουσία της. 'Οση ώρα περίμενε την φαντάστηκε να στέκεται χαμογελαστή παραδίπλα και ο χρόνος κύλησε νεράκι.Το ίδιο και το Σάββατο....πλέον δεν την είχε ανάγκη. Το χαμόγελο της είχε χαραχτεί τόσο καλά μέσα του που το κουβαλούσε συνεχώς μαζί του... Όταν και τη Κυριακή εκείνη δεν φάνηκε βεβαιώθηκε πως δεν θα την ξαναέβλεπε... Μάλλον θα είχε αλλάξει στέκι....μάλλον θα είχε πάει να φωτίσει με το χαμόγελο της και άλλες ουρές...και αυτό ήταν άλλωστε το σωστό...δεν έπρεπε να είναι εγωιστής. Σήκωσε το πενηντάρικο της μέρας , το έβαλε στο πορτοφόλι του και κοίταξε την ουρά φεύγοντας χαμογελώντας με συμπάθεια σε όσους περίμεναν και έτσι όπως έφευγε πρόσεξε έναν κύριο να τον κοιτάζει με περιέργεια και έκπληξη. Και τότε κατάλαβε....δανεικό ήταν εκείνο το χαμόγελο...αλυσιδωτή αντίδραση της ελπίδας....ο ένας το περνούσε χωρίς να το καταλαβαίνει στον άλλο....και όταν το συνειδητοποιούσε φρόντιζε να το μοιράζει πιο απλόχερα. Αύριο θα άλλαζε μηχάνημα της το χρωστούσε να το κάνει.... Ναι αύριο όποιο και αν ήταν ο αποτέλεσμα θα πήγαινε σε άλλο ATΜ. Μπήκε στο αυτοκίνητο του και από το παράθυρο είδε τον κύριο που προηγουμένως τον κοιτούσε με έκπληξη να αχνοχαμογελάει... Όλα καλά θα πήγαιναν όσο οι άνθρωποι μπορούσαν ακόμα να χαμογελούν χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο όλα καλά θα πήγαιναν, σκέφτηκε και έβαλε μπροστά._

Ακολουθεί πολιτική τοποθέτηση....

Και με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στην Παρασκευή...

Η πολιτική μου καριέρα το έχω ξαναγράψει ξεκίνησε και τελείωσε στην ηλικία των 12 όταν έβαλα υποψηφιότητα για το πενταμελές του τμήματος μου. Μιλάμε είχα βγάλει τότε μια ομιλία προεκλογική άλλο πράγμα! Μέχρι και οι πέτρες είχαν δακρύσει με τα μελιστάλαχτα που είχα γράψει...Βλέπετε το "δράμα" κυλούσε ανέκαθεν στο αίμα μου... Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από όσα είχα γράψει παρά μόνο ένα... "ο καθένας μας σαν μια σταγόνα νιώθει αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι και ο ωκεανός απλά χιλιάδες σταγόνες είναι"..Καλό ε??? Ειδικά για ένα δωδεκάχρονο που προσπαθούσε να πείσει άλλα δωδεκάχρονα να το ψηφίσουν... Και τα είχα πείσει, βλέπετε τα δωδεκάχρονα έχουν περισσή ευαισθησία.. Παρά μια ψήφο δεύτερη είχα έρθει και όντας ερωτευμένη με αυτόν που είχε έρθει πρώτος, κλασσική περίπτωση βλάβης, του παραχώρησα την προεδρία, ενώ με μπρίζωναν να τη  διεκδικήσω και έγινα η ταπεινή γραμματέας... 

Όχι όχι μην φοβάστε δεν θα σας βγάλω λόγο είπαμε η καριέρα μου σε αυτό το τομέα έληξε άδοξα πριν καν ξεκινήσει και επισφραγίστηκε με μια πανηγυρική χυλόπιτα γιατί ο μόνος λόγος που είχα βάλει υποψηφιότητα ήταν ο έρωτας μου για τον "πρόεδρο"...  Άλλωστε δεν έχω καμία διάθεση να πείσω κανέναν και για τίποτα. Εγώ κάνω μόνο αυτό που έκανα πάντα, απλά γράφω ... 

Αν λοιπόν μπήκατε να διαβάσετε αυτή την ανάρτηση περιμένοντας επιχειρήματα λυπάμαι αλλά θα σας απογοητεύσω... Επίσης σε αυτή την ανάρτηση δεν θα υπάρξουν οικονομικοί όροι. Ε ναι ρε παιδιά στης Πουκαρίνας το blog  είσαστε περιμένατε να σας μιλήσω εγώ για τη βιωσιμότητα του χρέους???? Επίσης προς έκπληξη σας δεν θα αρχίσω ούτε τα λογοτεχνικά/ρομαντικά που συνηθίζω... Ναι εδώ μπορείτε να εκπλαγείτε σας το επιτρέπω! Αλλά τι νέο να σας πω που δεν έχει ειπωθεί ήδη??? Να μιλήσω για μέλλον? Για ειλικρίνεια και ήθος απέναντι στα παιδιά μας? Τα έχει πει ο Σιδηρόπουλος χρόνια πριν καλύτερα απ ότι θα μπορούσα εγώ ποτέ να διατυπώσω... "Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"  πόσο καλύτερα να πεις αυτή την τεράστια αλήθεια? Όχι λοιπόν μελό δηλώσεις από μένα... είμαι εξωφρενικά μελό όλη μου τη ζωή και αυτή τη φορά απλά επιλέγω να μην είμαι. Τέλος δεν θα μιλήσω ούτε για "φόβο" και "προπαγάνδα" και πιστέψτε με αυτό είναι η μεγαλύτερη υπέρβαση που κάνω σε αυτή την ανάρτηση. Έναν κάλλο έχω και αν μου τον πατήσεις την πάτησες....μην υποτιμήσεις την νοημοσύνη μου....Ανάσες λοιπόν και παρότι τον κάλλο μου αυτή την εβδομάδα όχι απλά τον έχουν πατήσει, τον έχουν ξενυχιάσει, κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να παραμείνω ζεν... γαμώ την ανωτερότητα μου και τα ιαπωνικά μου γονίδια! 

Και θα μου πείτε αφού δεν θα γράψεις για τίποτα από τα παραπάνω τι σκατά θα γράψεις κυρά μου???? Σωστή η απορία σας!!!!

Μια εβδομάδα τώρα σιωπηλά και διακριτικά παρακολουθώ τα πάντα....Μια εβδομάδα τώρα προσπαθώ να μην τοποθετούμαι όχι από φόβο, όχι από ανασφάλεια ούτε καν από έπαρση...το κάνω γιατί αυτό μου υπαγορεύει το ένστικτό μου. Και διάβασα πολλά... με κάποια θύμωσα....με κάποια γέλασα...με κάποια δάκρυσα (είπαμε drama queen η Πούκα)...με κάποια απογοητεύτηκα και φυσικά με κάποια ήλπισα... Θέση είχα εξαρχής. Ευτυχώς για μένα η επιλογή ήταν πανεύκολη. Η κοινωνική μου τάξη...η μόρφωση μου....η οικογένεια μου.... ακόμα και η μισή καταγωγή μου κατέστησαν την επιλογή ευκολότερη. Παιδί συνταξιούχου ναυτικού....δημόσιος υπάλληλος της νέας γενιάς του ασεπ που μονίμως προσπαθεί να αποδείξει πως δεν βρήκε δουλειά λόγω βύσματος αλλά λόγω προσόντων...ονειροπόλα, ανήσυχη, και εν δυνάμει καλλιτεχνική φύση με ινδάλματα συγγραφείς και ζωγράφους (ταλαντούχα "ρεμάλια" οι περισσότεροι)...απόγονος σαμουράι και καμικάζι...περιμένατε κάτι διαφορετικό από εμένα???? Φυσικά και ΟΧΙ! Και εγώ λοιπόν δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τους περισσότερους από εσάς. Πριν καν ξεκινήσει όλη αυτή η παράνοια θα μπορούσα να μαντέψω για σχεδόν όλους τους γνωστούς μου την πρόθεση ψήφου τους. Μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας...Ο τρόπος ζωής ενός ανθρώπου λέει πολλά περισσότερα από όσα φαντάζεστε. Γιαυτό και στεναχωριόμουν με τις κόντρες... Τους φίλους μου δεν τους διάλεξα ποτέ βάση των πεποιθήσεων τους και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ! Με όλους σας με ενώνει μια κοινή αγάπη και αυτό φροντίζω να μου το θυμίζω όταν διαφωνώ με κάτι. Εσείς λοιπόν υπακούτε τις δικές σας επιταγές και εγώ τις δικές μου γιατί λοιπόν να προσπαθήσω να σας αλλάξω γνώμη???? Σε μια εβδομάδα σίγουρα δεν προλαβαίνω! Ούτε εσείς άλλωστε μπορείτε να αλλάξετε τη δική μου... δυστυχώς είναι απόρροια του κάθε κύτταρου μου ( κυττάρων νευρικών του εγκεφάλου μου και κυττάρων μυικών της καρδίας μου) Πως να προσπαθήσω να ξεριζώσω αυτά σας τα κύτταρα όταν εγώ αρνούμαι να σας παραδώσω τα δικά μου???? Όλοι επικαλούνται τη "λογική" τις τελευταίες μέρες και εγώ γελάω...Εύκολο να το λες δυσκολότερο όμως να το τηρήσεις. Γιατί η λογική δεν είναι πάντα κάτι τόσο πασιφανές όσο ότι το μάτι της κουζίνας καίει. Όλοι λογικό θεωρούν αυτό που κάνουν γιαυτό και  το κάνουν βρίσκοντας και επιλέγοντας για τη συνείδηση τους τα ελαφρυντικά που τους ταιριάζουν.. Και όχι δεν το κατηγορώ μιας και εγώ το ίδιο ακριβώς κάνω... 

Και ενώ μέχρι χτες απλά επιβεβαίωνα όλα τα παραπάνω καθημερινά.... σήμερα έφαγα μια σφαλιάρα άλλο πράγμα... Όχι ένας, όχι δύο, όχι τρεις αλλά περισσότεροι άνθρωποι σαν ντόμινο άρχισαν να γεμίζουν τρύπες την θεωρία μου ερχόμενοι σε ρήξη με "τις επιταγές" τους. Και δεν σας κρύβω πως στην αρχή όταν το πήρα χαμπάρι πάγωσα λες και κάποιος έριξε μια κλωτσιά στη συλλογιστική που τόσες μέρες με κρατούσε σε ηρεμία. Μετά το πρώτο σοκ όμως το επεξεργάστηκα και ένιωσα απέραντο σεβασμό γι αυτά τα άτομα...όχι γιατί συμφωνούν με μένα....αλλά γιατί κατάφεραν να πετάξουν από πάνω τους πράγματα που δεν φεύγουν εύκολα. Μακάρι όταν "μεγαλώσω" να σας μοιάσω παιδιά...αυτό είναι η πραγματική "ελπίδα" όλα τα άλλα είναι απλά γαρνιτούρα. Γιατί το να είσαι αντιδραστικός αντικομφορμιστής ακόμα και επαναστάτης όταν έχεις γαλουχηθεί έτσι από οικογένεια και συνθήκες συγνώμη, αλλά γιαλαντζί μάγκας είσαι, ρεμπεσκές σαν εμένα...

Δυο εικοσιτετράωρα έμειναν για να πάω να ρίξω το ΟΧΙ μου λοιπόν. Ένα ΟΧΙ που δεν θα το υπερασπιστώ, πολύ απλά γιατί δεν νιώθω την ανάγκη να το κάνω. Ένα ΟΧΙ που όπως σας έγραψα το υπαγορεύουν "επιταγές", καρδιά και μυαλό. Ένα ΟΧΙ για το οποίο δεν ντρέπομαι και που απλά θέλω να το κοινοποιήσω (ξέρω χεστήκατε αλλά και εγώ χέστηκα που χεστήκατε!) μέσα από αυτό το "φτωχό" βήμα για να είμαι καθαρή. Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος αυτής της ανάρτησης. Να σας πω τι θα ψηφίσω εγώ έτσι απλά σαν πληροφορία. 

Σας παρακαλώ μην γίνει το σύστριγγλο από κάτω... είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε μην σχολιάσετε καν... Ναι καθόλου δημοκρατικό αυτό που σας ζητάω το ξέρω.....και συγχωράτε με αλλά όπως είπα και πιο πάνω στόχος αυτής της ανάρτησης δεν είναι να γίνει καν τροφή για σκέψη....μια απλή πολιτική τοποθέτηση είναι ή αλλιώς ένα ακόμα κατεβατό της γνωστής σας Πουκαρίνας που τέσσερα χρόνια τώρα μπαίνετε να διαβάσετε..και που ξέρετε καλά πως όταν πιάνει πληκτρολόγιο δυσκολεύεται πολύ να το αφήσει το αναθεματισμένο από τα χέρια της! 

Εύχομαι σε όλους σας καλό "βόλι" λοιπόν και καλή μας τύχη μάγκες ;)

υγ1: Ώρα Ελλάδος 3:45 πμ.... Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε νυχτερινή βάρδια εξού και η κουλή ώρα...αλλά πάντα τέτοιες ώρες έχω τη μεγαλύτερη νηφαλιότητα. Τις περισσότερες αναρτήσεις μου μες τη μαύρη νύχτα τις γράφω. Είναι το κουσούρι μου το μεγάλο να λειτουργώ στο σκοτάδι καλύτερα... Απλά αυτή τη δημοσίευσα φρέσκια γιαυτό θα την βρείτε το πρωί και θα απορείτε τι σκατά μύγα με τσίμπησε μεταμεσονύχτια...
υγ2: Πετράν μου σε ξαναερωτεύτηκα.... μιλάμε πολύ καψούρα για πάρτη σου... ξέρεις εσύ γιατί ;) 

υγ3: Σιγά μην κρατιόμουν να μην λογοτεχνίσω....ζορίστηκα αλλά εδώ στο υστερόγραφο που τόσο αγαπάω θα το κάνω... "σταγόνες είμαστε....σταγόνες που γίνονται λιμνούλες... ρυάκια...ορμητικά ποτάμια....ωκεανοί ολάκεροι!!!! μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό..." και ναι δεν έχω πλέον δωδεκάχρονα απέναντι μου αλλά εγώ σας γράφω με την ίδια ειλικρίνεια που είχα στα 12 μου χρόνια... 

Με εκτίμηση 

Δαμαλίτη Ιωάννα

Μητέρα, Νοικοκυρά, 50% Ελληνίδα 50% Γιαπωνέζα, Δημόσιος Υπάλληλος της Υγείας, Blogger, "Καλλιτέχνης" του τίποτα και των πάντων (μιας και όλα τελευταία υπογράφονται με ιδιότητες...)