Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Όταν ήμουνα μικρή...candy!


Απο τον Ιούλιο (πωπω ντροπή....) που το μπλόγκ έκλεισε ένα χρόνο χρωστάω ένα δωράκι. Στο μεταξύ οι αναγνώστες μου ξεπέρασαν τους 200 (γίουπι!!!). Ο λόγος που καθυστέρησα τόσο ήταν γιατί το έψαχνα , ήθελα το δωράκι να είναι κάτι που να σας θυμίζει εμένα αλλά και πρακτικό, κάτι σχετικό με το χόμπυ μας αλλά και ευκολόχρηστο για όσους δεν ασχολούνται ενεργά...Μετά απο πολύ σκέψη κατέληξα το δωράκι να αποτελείται απο δύο πράγματα. Η τυχερή (και λέω τυχερή γιατί ούτε αρσενική γάτα μάλλον δεν περνάει απο το μπλόγκ...) θα κερδίσει ένα σετ για κάρτες γενεθλίων που αποτελείται απο καρτούλες και αυτοκόλλητα ευκολο στην χρήση ακόμα και για ανθρώπους που δεν ασχολούνται με το "άθλημα" αλλά και ένα σετ απο ξυλάκια σουπλά πετσετούλες κλπ κλπ ιαπωνικής προελεύσεως για βραδυές με άρωμα άπω ανατολής! Θα μου πείτε και τι θα φάμε βρε Πουκαρίνα με τα chopsticks μουσακά???? Γιαυτό στην τυχερή μαζί με το δώρο θα στείλω και μια Ιαπωνική εύκολη συνταγή για να μπορεί να αξιοποιήσει το δωράκι της χιχι καθώς και οδηγίες για να πιάσει σωστά τα ξυλάκια σε περίπτωση που δεν το έχει ξαναδοκιμάσει.

Και πάμε τώρα στους όρους...επειδή αν θυμάστε και απο το περσινό candy δεν είμαι κλασσικός άνθρωπος για φέτος θέλω απο εσάς το εξής: δεν με απασχολεί αν είστε αναγνώστης μου η όχι , ούτε αν θα το κοινοποιήσετε στο δικός σας μπλόγκ θέλω να αφήσετε ένα σχόλιο ή να κάνετε μια δική σας ανάρτηση αν αυτό σας ευχαριστεί συμπληρώνοντας την παρακάτω φράση,"όταν ήμουνα μικρή...."
Και για να σας βοηθήσω λίγο κάνω εγώ την αρχή:
"Όταν ήμουνα μικρή έβλεπα συνέχεια τον ίδιο εφιάλτη για μερικά χρόνια, ότι ένοιωθα ακινητοποιημένη και εγκλωβισμένη χωρίς να ξέρω το γιατί. Στην συνέχεια του ονείρου κοιτούσα δεξιά και αριστέρα και διαπίστωνα πως βρισκόμουν στον ιμάντα ενός εργοστασίου ξαπλωμένη αλλά ακίνητη γιατί κάτι με πλάκωνε...όσο κοιτούσα πιο προσεκτικά καταλάβαινα πως ήταν ένα εργοστάσιο με Hot Dog και πως καταλάθος με είχαν βάλει ανάμεσα σε δύο ψωμάκια γιατί με είχαν μπερδέψει με λουκάνικο....απελπισμένη φώναζα να με βγάλουν πριν με συσκευάσουν και απο την αγωνία μου ξυπνούσα!" Δεν μπορείτε να πείτε η φαντασία μου μικρή οργίαζε...Έχω πολλά πολλά χρόνια να δώ αυτό το όνειρο και σχεδόν το είχα ξεχάσει αλλά με αφορμή κάτι το ξαναθυμήθηκα. Κάποια στιγμή πρέπει να ζητήσω από ένα ψυχίατρο να μου το αναλύσει χιχι.
Περιμένω με αγωνία τα σχόλια σας μέχρι και τις 14 Νοεμβρίου. Η κλήρωση θα γίνει την επόμενη μέρα που έχει τα γενέθλια της η αδελφούλα μου έτσι για να είναι σημαδιακή η ημερομηνία.
Καλό απόγευμα σε όλους!

22 σχόλια:

  1. όταν ήμουν μικρή ήθελα να είχα γεννηθεί αγόρι.Ημουν αγοροκόριτσο και έπαιζα με τον αδερφό μου τους στρατιώτες,είχα ένα κόλλημα να με φωναζουν Τζεϊσον όταν παίζαμε τους στρατιώτες..έχω ντυθεί νίντζα ,καουμπου και ότι άλλο αγοριστικο υπάρχει... σήμερα χαίρομαι πολύ που είμαι γυναίκα!!!και δη μαμα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. όταν ήμουν μικρή....έβλεπα πολύ συχνά ότι έπεφτα από ένα ψηλό βράχο...και ένιωθα να πέφτω πέφτω πέφτω χωρίς ποτέ ωστόσο να φτάσω στο έδαφος...έχω χρόνια να το δω αυτό το όνειρο...
    να μας χιλιάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όταν ήμουνα μικρή, ζαρωμένη και κοντή...

    ...κάθε φορά που πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο, μαζί με τα άλλα παιδάκια μαζεύαμε πετρούλες, τις βάζαμε στο χώμα και φτιάχναμε έναν κύκλο (κατά προτίμηση δίπλα σε δέντρο)και κάναμε ότι ήταν οι τοίχοι του σπιτιού. Αφήναμε κενό για την πορτούλα, βάζαμε μια πιο μεγάλη πέτρα για τραπέζι, μικρότερες για καρέκλες, φούρνο κ.λ.π. και παίζαμε "σπίτι". Και πάνω στην πετρούλα-τραπέζι είχαμε πάντα και ένα ποτηράκι με λουλούδια ή χορταράκια που μαζεύαμε και το κάναμε βάζο. Και πάντα μα πάντα με διάλεγαν να κάνω τη μαμά... Τυχαίο καλέ; Όχι βέβαια. Γιατί αν και δεν έχω ακόμη δικά μου ζουζούνια, τελικά έγινα παιδαγωγός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. για αρχη...εισαι φοβερη!!γελασα πολυ με την αναρτηση σου!!
    δευτερον εισαι γενναιοδωρη...
    τριτον εβλεπα κι εγω πολλες φορες ενα παρομοιο ονειρο και ημουν ακινητοποιημενη!!μα γιατι συμβανει αυτο παντα;;;
    Αλλα δεν θα πω αυτο,θα πω αλλο...
    ..οταν ημουν μικρη λοιπον μου αρεζε ο καφες...ναι,ναι!!πηγανε λοιπον στη γιαγια μου(αφου η μαμα δεν μου εφτιαχνε)!! εφτιαχνε ελληνικο καφεδακι και ειχε παντα φρεσκο τσουρεκι ή μπισκοτα και με την δικαιολογια του τσουρεκιου βουτουσα και ετρωγα...ετρωγα και βουτουσα...και ο καφες τελειεωνε....γεμιζε και ψιχουλα...ασ'τα! η γιαγια μου -απο οτι καταλαβα αργοτερα - με αφηνε επιτηδες και εγω νομιζα πως εκανα κατορθωμα!!αυτα!
    ευχαριστουμε πολυ για την ευκαιρια να κερδισουμε το δωρακι!!να χιλιασεις τους αναγνωστες σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αχ βρε γλυκια μανουλα,δεν το εχω με τα ξυλακια,ειναι τοσο δυσκολο και δεν συνισταται οταν πεινας πολυ,παρ'ολα αυτα αν κερδισω θα το προσπαθησω,την συνταγη σιγουρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. μελίτσααααα και εμείς! με την Puccarina παίζαμε σπιτάκια... όταν ήμασταν μικρές με τις ξαδέρφες μας.

    Βάζαμε γυρω γυρω τσιμεντόλιθους για τα όρια του σπιτιού και φτιάχναμε φαγητά από λάσπη αφού πρώτα είχαμε σουρώσει το χώμα σε τούλι χιχιχιχ. η καθεμία είχε το δικό της σπιτάκι και κάναμε επισκέψεις η μια στην άλλην.

    επίσης όταν ήμασταν μικρές και κάναμε διακοπές στην Σαλαμίνα πάλι με τις ξαδέρφες, τα βράδια που μας έβαζαν για ύπνο εμείς παίζαμε καλιστεία, φτιάχναμε φορέματα με τα σεντόνια μας και η καλύτερη κέρδιζε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα Η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται… από μικρή λοιπόν τα έχεις όλα αυτά τα "κουσούρια"!!! Γέλασα με την καρδιά μου, να είσαι καλά!!! Πόσο πολύ μου αρέσει να διαβάζω ό,τι γράφεις, δεν λέγεται! Χρόνια πολλά σε σένα και το μπλογκάκι σου, να τους χιλιάσεις και όσοι δεν σε ανακάλυψαν – αυτοί χάνουν! Πολύ γενναιόδωρο δωράκι και μου αρέσει που βάζεις κάτι από εσένα! Σ ευχαριστούμε πολύ πολύ για όλα : ) Εγώ μάλλον ανάρτηση θα κάνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. οταν ημουν μικρη,ημουν και πονηρη...χιχιχιχι...οχι,ενταξει,οταν ημουν μικρη,λατρευα την γιαγια μου(οχι οτι τωρα δεν την λατρευω)γιατι η μανουλα δουλευε εκτος πολης και με επαιρνε το σκ...οποτε εγω ολη την εβδομαδα αλωνιζα με την γιαγια....φαντασου οτι γαλα ασπρο μετα τα 3 δεν ξαναηπια,την εκβιαζα την καημενουλα πως αν δεν ειναι κακαο δεν θα το πιω και ετσι μου το εδινε που και που σοκολατουχο...αχ,τι ομορφα χρονια που ηταν εκεινα....αναμνησεις ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δηλώνω fun σου κ εγώ!! Χρόνια πολλά στο blog σου με πολλές-πολλές ακόμα αναρτήσεις και εννοείται πολλές δημιουργίες!
    Οταν ήμουν μικρή, στο δημοτικό, θυμάμαι οτι ειχα φλομώσει τους συμμαθητές μου στο ψέμα τη μία οτι με είχε απαγάγει μια μάγισσα και καθε μέρα για να παω στο σχολείο υποτίθεται οτι το έσκαγα...την άλλη οτι στο δωμάτιό μου δίπλα στο κρεβάτι μου κοιμόταν το άλογό μου... τους άρεσαν πάντως να τα ακούνε γιατι καθε μέρα με ρώταγαν τί έγινε :)
    Α, επίσης θυμάμαι την προγιαγιά μου που με έμαθε να πλέκω με τις βελόνες... ποσα κασκολάκια είχα φτιάξει για τις κούκλες μου και κουβερτούλες. Να'σαι καλά που με έκανες να τα θυμηθώ...
    Ελπίζω να φανώ τυχερή και να κερδίσω το δωράκι σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πρωτοτυπείς πάλι,ε; Ε, κι εγώ ανάρτηση θα κάνω γιατί μ'άρεσε το θέμα! Να τους χιλιάσεις τους αναγνώστες σου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. όταν ήμουν μικρή, στο νηπιαγωγείο συγκεκριμένα, υπήρχε ένα αγόρι που μας τσιμπούσε με πινέζες από τον πίνακα ανακοινώσεων. μετά από 2-3 φορές που το έκανε, εκνευρίστηκα και αποφάσισα να πάρω εκδίκηση. Συνεννοήθηκα με τα κορίτσια, περίμεναν όλες δήθεν τυχαία γύρω γύρω από το παγκάκι και μόλις πήγε να κάτσει φώναξα "ΤΩΡΑ!". Τράβηξαν όλες μαζί το παγκάκι και έπεσε κάτω. Έκλαιγε και ζητούσε τη μαμά του.... Don't mess with me kiddo..... φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όταν ήμουνα μικρή οι γονείς μου είχαν ταβέρνα και ακριβως δίπλα είχε ένα σινεμά .Τα καλοκαίρια που καθόμασταν στο μαγαζί μέχρι αργά, τρυπώναμε στο σινεμά (εμείς νομίζαμε ότι δεν μας έβλεπε η ταμίας!!!) και βλέπαμε ταινίες. Υπέροχες αναμνήσεις με άρωμα νυχτολούλουδο… μαζί με ποπ κόρν!
    Δεν θα ξεχάσω όταν χωρίς να με πάρει χαμπάρι η μαμά μου πήγα να δω ‘ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ’ απαπαααα από την τρομάρα μου τα έβλεπα στον ύπνο μου για καιρό!!!

    Επίσης θυμάμαι ότι πότε πότε παίρναμε τα ποδήλατα και πηγαίναμε σε κάτι κούνιες πέντε λεπτά ποιο μακριά!!!Νομίζαμε ότι το σκάγαμε ,ότι κάναμε μεγάλο κατόρθωμα!!!

    Τι υπέροχες αναμνήσεις σ'ευχαριστώ που με έκανες να τα θυμηθώ!!!
    Να τους χιλιάσεις τους αναγνώστες σου,ευχαριστούμε πολύ για το δωράκι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλημέρα και χρόνια πολλά.
    Όταν ήμουνα μικρή η μαμά δε δούλευε, ούτε και οι φίλες της στην πολυκατοικία (δεκαετία 80'βλέπετε). Κάθε μέρα στις 12:00 το μεσημέρι μετά το μαγείρεμα και τις πρωινές δουλειές, το πρόγραμμα είχε καφέ στις σκάλες της πολυκατοικίας και παιχνίδι για μένα και την αδερφή μου. Οι κυρίες έπιναν καφέ, έπλεκαν βελονάκι, κι εμείς καθόμασταν στα σκαλιά και παίζαμε τις κουμπάρες, πίναμε καφέ και μαγειρέυαμε για τις κούκλες που ήταν αραδιασμένες στο πλατύσκαλο. Αχ τί ώραια που ήταν τότε...! Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Να τα χιλιάσει το Blog, οι αναγνώστες και η αδερφούλα σου!
    Μ' αρέσει αυτο το παιχνιδάκι...
    όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω αρχαιολόγος και να ανακαλύψω το παλάτι του Οδυσσέα... Είχα απίστευτη λόξα με την ιστορία και τη μυθολογία (ακόμα και τώρα έχω) και ξεκοκκάλιζα ότι βιβλίο έπεφτε στα χέρια μου!
    Καλή επιτυχία σε όλους :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. …Όταν ήμουν μικρή μ’ άρεσε να βλέπω ταινίες με Γαρδέλη, Αλιμπέρτη, Ψάλτη και θυμάμαι κάπου στα 6 μου είχα πάθει σοκ ακούγοντας σε μια ταινία ένα τραγούδι και παραμόνευα στην τηλεόραση με ένα κασετόφωνο να ηχογραφήσω το τραγούδι…
    Το δάχτυλο αγκυλωμένο στο rec επί ώρες, μην τυχόν και χάσω το τραγούδι!
    Μετά από πολλές μέρες και ώρες αποχαύνωσης στην tv, τελικά κατάφερα και το ηχογράφησα.

    Η κασέτα υπάρχει μέχρι σήμερα (22 χρόνια μετά…Ουφ…Σα να μεγάλωσα…Lol) και το κομμάτι παραμένει ένα από αγαπημένα μου.(So Sad- Marianne Faithfull)

    Εύχομαι να χιλιάσεις τους αναγνώστες σου και να είσαι πάντα τόσο δημιουργική ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καταρχήν χρόνια πολλά σε σένα και στο blog σου!!!Να είσαι γερή και ευτυχισμένη!!!Σε ευχαριστούμε πολυ για το δωράκι σου!!!Είσαι πολύ γενναιοδωρη...
    Όσο για αυτό που μας ζήτησες εγώ έχω να πω αυτο...Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να γράφω τις σκέψεις μου σε ημερολόγια.Και λέω ημερολόγια γιατί είχα πολλά...Βασικά η μαμά μου ήταν λίγο παραπάνω απο το κανονικό περίεργη και κατα καιρούς τα ξετρύπωνε (κατα λάθος πάντα,κατα τα λεγόμενα της!) και τα διάβαζε.Έτσι λοιπόν αποφάσισα να "επινοήσω" ένα αλφάβητο που θα το ξέρω μόνο εγώ!Έγραψα λοιπόν σε ένα χαρτί ένα σύμβολο για κάθε γράμμα της αλφαβήτας και από εκείνη τη στιγμή και μετά έγραφα μόνο με σύμβολα.Η αλήθεια είναι πως δούλεψε το κολπάκι μου...Εννοείται ότι η μαμά μου βρήκε ξανά (τυχαία!!!) το ημερολόγιο αλλά αυτή τη φορά δεν μπορούσε να το διαβάσει...Έτσι γλύτωσα και εγώ από αυτή αλλά και τα μυστικά μου!!!χα!χα!χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Χρόνια Πολλά στο γλυκό blogάκι σου, πάντα να μας δείχνεις όμορφες δημιουργίες!!! :Ο)

    Αυτό που μου ήρθε τώρα είναι... Όταν ήμουν μικρή μου άρεσαν να είμαι με τη γιαγιά και τον παππού το καλοκαίρι στη Σέριφο ή τον χειμώνα στο σπίτι στην Αθήνα. Περνούσα τέλεια, πολύ γέλιο με τη γιαγιά και τον παππού. Με τη γιαγιά συζητούσαμε με τις ώρες, και μέχρι τις πρωινές ώρες, ότι μας κατέβαινε στο κεφάλι.
    Γενικά τους λάτρευα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλημέρα! Πρώτα από όλα ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλες τις ωραίες στιγμές που μας χάρισες με τις γλυκές σου αναρτήσεις!
    Όταν ήμουν μικρή μου «έκλεβα» από την μαμά μου κόκκους ρύζι γιατί πίστευα πως πρέπει να γεμίζω ένα βαρέλι με ρύζι! Δεν θυμάμαι πλέον γιατί ήταν τόσο σημαντικό αλλά θυμάμαι ότι το προσπαθούσα πολλά χρόνια χα χα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. όταν ήμουν μικρούλα...ένιωθα άσχημα που ήμουνα στρουμπουλούλα και με πείραζαν τα άλλα παιδάκια! τις τυροπιτούλες όμως και τα γλυκάκια δεν τα αφήνω ακόμα και σήμερα...

    Φιλιά πολλά Ιωάννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Όταν ήμουνα μικρή ήθελα να γίνω αστροφυσικός γιατί φοβόμουνα να γίνω αστροναύτης. Μάζευα λοιπόν αποκόμματα από εφημερίδες, περιοδικά, αντέγραφα εγκυκλοπαίδειες - ότι έβρισκα σε σχέση με το διάστημα. Μιλάμε για πολύ δουλειά!
    Τελικά έχω μαγαζί με ρούχα. Χάλια ε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. να χιλιάσεις τους αναγνώστες σου και να τα εκκατοστήσει το μπλογκάκι σου!!!
    εγώ πάλι όταν ήμουν μικρή, λάτρευα τα καλοκαίρια στο χωριό...κάπου στα ριζά του Ψηλορείτη!! μέναμε σχεδόν όλο το καλοκαίρι εκεί... κάτω από το σπίτι των παπούδων μου, είχε και έχει μια ελιά με το ένα της κλωνάρι να απλώνεται παράλληλα με τη γη... εκεί με την αδερφή μου παίζαμε ατέλειωτες ώρες... οδηγούσαμε διαστημόπλοιο και πηγαίναμε στα αστέρια..άλλωτε το κάναμε λεωφορείο...άλλοτε σπίτι... το κάθε κομάτι του κορμού της ατέλειωτες αναμνήσεις... έχω να πάω χρόνια εκεί.. πρέπει να το κάνω σύντομα...σ'ευχαριστώ για το ταξίδι στο χρόνο...
    να είσαι καλα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλιαστε: